Deel 1 van dit verhaal eindigde in het nieuwe appartement van Petra in Amsterdam. Deel 2 begint er, maar wel wat later. Twee jaar later om precies te zijn.

Ik was 15, zat in 4 vwo, het was een vrijdagmiddag in april en ik zat bij Petra op de enorme witleren splinternieuwe hoekbank. Naast me, aan de linkerkant zat Derk. Naast Derk zat Jeroen, zijn vriendje en naast mij zat Gemma. Gemma was mijn allereerste vriendinnetje en ik had haar net voorgesteld aan Petra. Zo belangrijk was Petra nog steeds voor Derk en mij, dat we ons eerste vriendje en vriendinnetje aan haar voorstelden voor onze ouders er van wisten. Twee dagen later, op zondagmiddag, zou ik mijn ouders het grote nieuws pas vertellen. Petra wist al meer dan twee maanden dat ik lesbisch was.

Eerst even over Petra. Ze was in de twee jaren die verstreken waren sinds die middag in het nieuwe appartement een ander mens. Voor mij een nieuw mens, ik kende haar natuurlijk ook pas sinds ze volledig aan de grond zat, volgens Derk en zijn ouders was ze weer de oude Petra. Haar zwarte haar was langer, tot tussen haar schouderbladen. Ze was wel wat aangekomen maar haar glimlach was breder dan ooit. Haar donkerbruine ogen straalden plezier en geluk als ze voor ons kookte in haar kleine keukentje of als we struinden over de Albert Cuyp. Derk en ik kwamen namelijk nog steeds vaak en graag bij Petra. Soms haalde ze ons op, soms pakten we de trein, altijd was het gezellig en leuk. We gingen naar de film en naar concerten samen. Het was gewoon echt een heel erg leuke tijd. In die jaren leerden Petra en ik elkaar natuurlijk ook heel erg goed kennen. Ik kon met alles bij haar terecht en ze reageerde altijd openhartig en ruimdenkend met heel goed advies. Het was dan ook geen wonder dat Derk en ik, na onze bekentenis tegenover elkaar, snel besloten dat we met Petra wilden bespreken hoe we aan onze ouders moesten vertellen dat ze waarschijnlijk geen kleinkinderen zouden krijgen van ons. Daar zat ik als enig kind het meest mee. Derk had zijn eigen moeilijkheden, zijn vader had de gewoonte mensen in het verkeer uit te schelden voor homo.

Petra reageerde natuurlijk op haar Petra’s. Ze vond het fantastisch, geweldig, leuk, cool, spannend en een grote eer dat we haar in vertrouwen namen. Het advies over onze ouders, daar wilde ze nog even over nadenken en daarna was alles eigenlijk weer zoals daarvoor. Ze wilde nog wel eens een veelbetekenende blik opzetten als het meisje van de ijskraam ver voorover moest bukken om mijn drie bolletjes chocolade-ijs te kunnen uitscheppen en ik door Petra werd betrapt op gluren in haar decolleté. Ik stond er dan met een hoofd als een brandblusser bij als Petra citroen koos waarvoor het meisje nóg verder moest reiken. Als we wegliepen met onze ijsjes sloeg ze haar arm om me heen, duwde een kus op mijn wang en zei dan: ‘lekker ding ben je’. Zo was Petra. Ik was stiekem natuurlijk stapelverliefd op haar. Maar Petra was toen 42 en viel bovendien op mannen.

Dan even over mezelf. Ik was eigenlijk niet veel veranderd sinds de tweede. Fysiek, ik had mijn groeispurt al gehad in groep 8 en klas 1, noch sociaal-emotioneel, ik was nog steeds in de kast. Ik zat wel heel strak in mijn vel trouwens, door het wekelijkse zwemmen. Ik had ook wel verliefdheden, zoals iedereen, maar het was allemaal stiekem. Heel stiekem. Als je iets meer wil weten over wat ik allemaal voor ondeugends uitspookte dan verwijs ik graag door naar mijn verhaal in de rubriek ‘niet eerder verteld’.

Dan over Gemma, want dit deel van het verhaal gaat eigenlijk over haar. Gemma heb ik online ontmoet. Ze was 16, zat in 4 havo en ze woonde in Hardenberg, niet heel ver van mijn woonplaats Ommen. Haar moeder was Brits dus je moest haar naam op het Engels uitspreken. Het waren in mijn beleving nog de beginjaren van het internet. In ieder geval moest ik beneden in de woonkamer een stekker omwisselen voor ik op de computer op zolder op internet kon. Dat was een heel gedoe toen, helemaal als één van mijn ouders ook wilde bellen of een telefoontje verwachtte. Anyway, ik ging in die tijd dan vaak naar een chatroom van de zoekmachine Lycon. Die met een maansverduistering als logo, als ik me het goed herinner. Er waren allemaal chatrooms gecategoriseerd in verschillende onderwerpen die vooral jongeren interesseerden; sport, muziek, school, seksualiteit, televisie, enzovoort. Via zo’n categorie kwam je dan weer meer specifieke kamers tegen, zoals bijvoorbeeld onder muziek een chatroom geheel gewijd aan Alanis Morissette, waarin ik als superfan heel actief was. En Gemma ook. We hadden hele discussies over de interpretatie van teksten, over uitspraken in interviews in Hitkrant en Break-out en alles wat verder met Alanis Morissette te maken had. Gemma had een plaatje van Jagged Little Pill als profielfoto en ik ook. We spraken elkaar zo een hele tijd meerdere keren per week zonder dat we verder iets van elkaar wisten.

Naast chatrooms over muziek waren er ook chatrooms over seksualiteit, zoals ik al eerder zei. Ik had al een paar keer gekeken en de categorie was grofweg onderverdeeld in kamers bedoeld voor dating , vieze plaatjes, vraag en antwoord en eentje die heette ‘Lesbisch kletshoekje’ en die laatste daar durfde ik niet in omdat ik bang was dat er mensen van school me zouden herkennen. Ik durfde trouwens in geen van die chatrooms om dezelfde reden.

Tot op een bepaalde zomerachtige zondagmiddag. Mijn ouders waren op bezoek bij vrienden en ik bleef alleen thuis om aan een werkstuk te werken voor school. Ik had daarvoor internet nodig dus ik had de kabels gewisseld en de computer aangezet. Het eerste wat ik vervolgens deed was natuurlijk naar Lycon gaan om in de chat te kijken. In de Alanis Morissetteroom was het rustig. Gemma was er ook niet. Jammer. Omdat ik echt geen zin had om aan mijn werkstuk te beginnen klikte ik langs wat andere kamers en kwam zo weer bij de afdeling seksualiteit terecht. Toen drong ineens in een vlaag van verstandsverbijstering of zoiets de geniale maar toch zo simpele realisatie tot me door dat ik helemaal niet mijn eigen naam hoefde te gebruiken. Ik kon heel eenvoudig een andere naam intypen en het fotootje veranderen. Duh. Dat ik daar niet eerder op gekomen was. Meteen gedaan. Ik weet niet meer welke naam ik koos, of welk plaatje, maar wel dat ik plotseling geen enkele reden had om niet meer in de seksualiteit chatrooms te durven. ‘Vieze plaatjes, here I come!’

De chatroom was vol met namen die met jongens te maken hebben, namen van voetballers, namen van auto’s die het beste zijn, dat soort dingen, en na het allereerste ‘vieze plaatje’ was ik alweer weg. Ik weet het nog goed. Het was een foto van een meisje van een jaar of 18. Ze had twee vlechten in haar blonde haar en ze keek voorovergebogen achterom over haar schouder in de camera. Ze lachte en daardoor zag je haar beugel. Ze droeg een geruit rokje en geen onderbroek. Met twee handen trok ze haar blote billen uit elkaar waardoor je zo haar roze kontgaatje en poes in kon kijken. Ik was heel even in shock en klikte daarna zo snel als ik kon de chatroom weg. Mijn hemel. In één seconde was mijn beeld van jongens totaal veranderd. Wat een smeerlappen.

Toen ik een beetje van de schrik bekomen was hoefde ik niet heel lang na te denken over de volgende chatroom die ik wilde bezoeken, ‘Lesbisch kletshoekje’ natuurlijk. En wie zag ik daar? Inderdaad. Gemma. Potverdikkie.

Het duurde niet zo heel lang of Gemma en ik raakten aan de praat. Er waren verder ook maar weinig mensen en dat had waarschijnlijk met het mooie weer te maken. Ze vertelde dat ze 15 was en dat ze fan was van Alanis Morissette, uiteraard. Heel veel dingen die ze verder vertelde wist ik natuurlijk al. Maar wat ik niet wist was dat ze kortgeleden aan haar ouders verteld dat ze op meisjes viel en dat haar ouders daar heel erg lief op hadden gereageerd.

Gemma ook lesbisch. Wauw.

Ik verzon van alles over mezelf want ik wilde niet dat Gemma zou weten dat ik het was, maar ik was wel eerlijk over mijn bekentenis tegenover Petra, die ik overigens ‘goede vriendin’ noemde. Gemma vond het heel tof dat ik zo’n goede vriendin had. Ik kwam er verder achter dat Gemma geen relatie had, nog nooit had gehad ook, en ik vertelde hetzelfde, naar waarheid. We waren allebei wel al verliefd geweest op meisjes. Na een tijd kwam het gesprek toch, hoe kon het ook anders, op onze gedeelde passie, Alanis Morissette, toen Gemma me vroeg wat voor muziek ik leuk vond. En daar ging het helemaal mis, mijn hele alterego viel door de mand. Er was namelijk net een nieuwe video uit en ik was zo dom om precies hetzelfde te zeggen als ik eerder in de Alanis Morissetteroom had gedaan. Ik was vergeten dat ik iemand anders was, of zo. Prompt een privébericht: ‘Annemiek?’ Kut. Ik verschoot van kleur. Mijn harte beukte in mijn keel. Ik wilde net de chatroom afsluiten, toen kwam er nog een bericht: ‘Annemiek, ben jij het? Mag je gewoon eerlijk zeggen hoor ik ben niet boos’.

‘Ja, sorry, ik ben het’

Wat volgde was een gesprek over hoe erg het me speet, uiteraard, maar vooral over hoe bijzonder en toevallig het allemaal was en ik had honderdduizenden vlinders kriebelen in mijn buik toen we mailadressen uitwisselden vlak voor Gemma moest gaan omdat haar ouders thuiskwamen. Nog voor ik afsloot had ik een mailtje: Hey Annemiek, ik vond het heel leuk om je te spreken en ik ben echt niet boos op je hoor. Tot snel x.

Ik heb de hele mailwisseling die volgde nog eens nagelezen, ik heb de inlog van dat mailadres namelijk nog, en ik ga niemand vermoeien met wat we precies allemaal besproken hebben. Het belangrijkste dat ik kon nalezen is dat we twee weken deden over het maken van een afspraak om elkaar te ontmoeten in een park in Zwolle, vlakbij een bushalte. En we stuurden foto’s.

Gemma stuurde de eerste selfie die ik ooit zag, gemaakt met haar digitale camera, zittend in een stoel in een woonkamer. Ze keek schuin omhoog in de lens met lichtbruine ogen, over een brilletje met rechthoekig, zwart montuur rustend op een klein, schattig neusje. Ze lachte licht ongemakkelijk op de foto, met kuiltjes in haar ronde wangen. Ik zag dat ze een zwart hemdje aanhad, een spaghettitop. Onder het katoenen bandje over haar schouder zag ik een glanzend zwart bh-bandje. Ze droeg een dun halskettinkje van zwarte kraaltjes boven een behoorlijk decolleté. Zonder te beledigen of te fatshamen of zo want het maakt helemaal niet uit want ik vond haar juist heel erg leuk maar ze was dus wat forser gebouwd. Dat kon ik op deze foto gewoon duidelijk zien. Nogmaals, ik vond dat helemaal prima en leuk.

Door de flits van de camera leek de pluk van haar losse haren die over haar voorhoofd hing rood, bijna paars. Eigenlijk was Gemma blond, maar ze had het donkerbruin met rode gloed geverfd. Ik nam me voor haar aan te raden haar blonde wenkbrauwen een kleurtje te geven want zo leek ze een beetje bleek. Al met al, echt een schatje.

Ik stuurde een foto die mijn vader op vakantie had gemaakt. Ik, gekleed in afgeknipte spijkerbroek en wit shirt, op teenslippers, leunend op een hek op een heuvel met een Zuid-Frans dorp op de achtergrond. Daar hadden we een huisje gehuurd. Ik vond mezelf mooi bruin op die foto.

We hadden om 14.00 afgesproken. Mijn bus zou volgens de dienstregeling om 13.52 aankomen, die van haar om 14.02. Ik zat dus tien minuten lang bijna te huilen van de zenuwen in het bushaltehokje. Daarvoor had ik bijna 40 minuten lang bijna zitten huilen van de zenuwen achterin de bus en dáárvoor een hele ochtend thuis. Ik kan me ook niet voorstellen dat ik veel geslapen had die nacht.

De achterdeur van bus 153 ging open en ze stapte uit als enige passagier. Ik schrok. Na heel lang wikken en wegen had ik besloten dat ik me niet speciaal zou opdoffen voor de date. Gemma zou me het liefst zien zoals ik was. Ik had wel mascara en lippenstift op natuurlijk, en wat rouge en oogpotlood en ik had de dure parfum van mijn moeder gebruikt, en mijn wenkbrauwen geëpileerd en wel zes keer mijn tanden gepoetst maar verder had ik mijn gewone kleren aan; spijkerbroek, trui, sneakers (merk: Vans). Gemma had dat allemaal ook gedaan maar er voor gekozen zich wél speciaal te kleden, dat zag ik gelijk. Ze stapte de bus uit op zwarte pumps met blokhakken, in een donkerblauwe spijkerrok tot net boven haar knieën, met een zwart colbertje over een wit katoenen topje. Ze glimlachte zenuwachtig toen ze me zag, ik ook, en terwijl de bus wegreed gaf ze me een ongemakkelijke knuffel. Ze rook heerlijk en ze was inclusief hakken net iets langer dan ik.

We hadden ongeveer drie uur de tijd voor Gemma weer terug naar huis moest. Ik weet er weinig meer van, behalve dat Gemma vrij snel haar pumps uitdeed omdat ze er eigenlijk niet op kon lopen en dat we toen maar in het gras zijn gaan zitten. Ze deed ook haar jasje uit en het was onmogelijk om niet te zien dat ze echt heel grote tieten had. Ze was wat voller van zichzelf, dat zei ik al, maar ook in verhouding waren haar tieten flink. Ik zag hetzelfde glanzende bh-bandje als op de foto onder de witte katoenen bandjes van haar topje over haar schouders lopen. Ik kreeg er de kriebels van.

We kletsten. Eerst ongemakkelijk en verlegen, naarmate de tijd verstreek werd het steeds gezelliger en toen het tijd was om weer naar de bushalte te lopen was ik verliefd. We knuffelden lang toen haar bus kwam aanrijden en spraken af elkaar snel weer te zien. Mijn bus kwam een kwartiertje later. Ik heb dat kwartier gebruikt om voor me uit te zitten staren, ik zweefde daarna de bus in toen de deuren opengingen en brak mijn hersenen over de vraag of zij ook verliefd op mij zou zijn geworden onderweg naar huis. Thuis wisselde ik gelijk de telefoonkabel om en startte ik de computer op zolder op. Ik wilde graag een berichtje sturen, vertellen dat ik het heel leuk vond. Zou ik durven sturen dat ik háár heel erg leuk vond? Dat ik verliefd was? Aan niemand anders meer kon denken? Dat ik vlinders in mijn buik had? Na het inloggen zag ik gelijk dat ik een mail van Gemma had; ‘Ik vind het heel spannend om dit te zeggen want ik weet niet of je hetzelfde voelt maar je bent in het echt nóg leuker dan on-line.’

Yes.

Ik schreef natuurlijk gelijk iets terug: ‘Ik ben zo blij dat je dat zegt want ik voel precies hetzelfde maar ik weet ik of ik het had durven zeggen. Ik vind jou ook heel leuk.’

Wat volgde was drie dagen lang liefdesverklaringen over en weer. Ik ben er nog eens langs gescrolld. Veel clichés en mierzoete gedichtjes. Ach, wat waren we nog jong.

Donderdagmiddag stapte ik weer uit de bus, om half vier. We hadden afgesproken meteen uit school de bus te pakken. Deze keer zat Gemma mij op te wachten op het bankje in het bushokje. Haar zwarte schooltas voor haar benen op de grond, een joggingvest naast haar op het bankje. Ze droeg deze keer ook een spijkerbroek, net als ik,een lichtblauwe, en ze had een wit katoenen t-shirt met korte mouwtjes aan. Haren in een staartje en veel minder make-up dan de vorige keer.

Gemma stond op en keek zoekend naar de ramen van de bus zonder mij te zien. Ik zat voorin en stapte bij de chauffeur uit. Gemma zag me en rende de vijf meter van het hokje naar mij toe en duwde me stevig tegen zich aan. Ze rook naar zoete deodorant en haar borsten voelden heel erg zacht tegen de mijne. ‘Wat fijn om je weer te zien’, zei ze zacht. ‘Heel fijn’, fluisterde ik. Na een tijdje lieten we elkaar los. Mijn gezicht bleef een paar seconden voor het hare hangen, onze ogen vonden elkaar en mijn hartslag ging naar superhoog binnen een seconde of twee. Gingen we zoenen? Gemma sloeg glimlachend haar ogen neer en liep naar haar tas en vest. Ik zette een paar stappen in dezelfde richting en zag haar grote stevige billen in de strakke spijkerbroek. Kriebels. Ze bukte om haar tas en vest, dat op de grond was gegleden, te pakken en ik kreeg nog meer kriebels. Wat een dikke billen.

We liepen hand in hand door hetzelfde park als afgelopen zondag, langs het veld waar we uren hadden zitten kletsen. Deze keer had Gemma Dr. Marten’s aan dus we konden gewoon wandelen zonder dat ze steeds wegzakte in het schelpenpad. We liepen en kletsten en kwamen door een dichtbegroeid stuk van het park. Er was daar niemand. We kwamen in deze hoek überhaupt maar weinig mensen tegen.

Ineens waren we stil. Het leek alsof we tijdens het kletsen even vergeten waren dat we intens verliefd waren op elkaar en dat we dat nu, allebei tegelijk, ineens weer wisten. Mijn hartslag ging weer razendsnel omhoog en Gemma ging steeds iets langzamer lopen tot ze stilstond. Ik draaide me naar haar toe, onze handen nog steeds vast. Ze trok me zachtjes dichterbij en ik voelde hoe mijn benen wiebelig werden en het haast begaven. We stonden heel even tegenover elkaar, een paar centimeter tussen onze neuzen. Gemma pakte ook mijn andere hand vast. Deze seconden, de laatste seconden voor mijn allereerste zoen, duurden eeuwen. In slowmotion ging haar hoofd een klein beetje opzij. De mijne ook. Ik deed mijn ogen dicht en voelde haar lippen tegen de mijne. Heel voorzichtig raakten we elkaar. Mijn hoofd tolde. Mijn knieën knikten. Kriebels in mijn buik en mijn kruis. Korte ademstootjes van Gemma tegen mijn mond. Ik gaf een zacht kusje. Zij ook. Toen allebei tegelijk. Een lange kus. Een hand op mijn onderrug, onder mijn tas. Mijn hand in haar zachte zij. Lippen uit elkaar. Voorzichtige tongetjes die raken, die even schrikken, en dan weer raken, rondjes draaien. Mijn gedachten stopten. Er was alleen nog maar dit, de natte warme mond van Gemma, haar tong, haar handen op mijn heupen, haar zachte boezem tegen me aan. Ik weet niet hoe lang het doorging. 1 minuut, een half uur, eeuwig, maar plotseling stopte ze. Ik werd wakker uit mijn trance en zag hoe Gemma knikte in de richting die we gelopen hadden. Er kwam een vrouw in een rode jas met een klein wit hondje aan. We liepen zo normaal als we konden de vrouw tegemoet, met neutrale blikken. Ze had ons heus wel zien zoenen, maar toch. Ze lachte best lief toen we haar passeerden en ze zei: ‘dag dames’.

Toen de vrouw en haar hondje een meter of tien verder was hielden we het niet meer. We proestten het uit van de spanning. ‘Dag dames’, imiteerde Gemma de vrouw lachend. We liepen verder, huppelden bijna af en toe, hand in hand, tot we bij een bankje kwamen waar we gingen zitten, tassen op de zandgrond, en het niet lang duurde voor we weer aan het zoenen waren. Gemma’s elektrisch geladen hand smolt

door mijn bovenbeen. Haar andere hand schoof omhoog over mijn zij, tot aan waar mijn bh begint. Kippenvel. Mijn tepels reageerden en werden keihard. Het was niet te zien gelukkig, door mijn dikke trui. Bij Gemma wel. Ik zag duidelijke bobbeltjes tegen haar shirt duwen en dat gaf me extra kriebels in mijn buik. Ze had niet door dat ik stiekem keek.

We kregen er geen genoeg van. Tot het helaas pindakaas tijd was om naar de bushalte terug te lopen. Ik stond op en voelde plotseling hoe nat mijn kruis geworden was. Echt heel erg nat. Bah. Toen Gemma omdraaide om haar tas en vest te pakken keek ik even snel maar er was gelukkig aan de buitenkant van mijn broek niets te zien. Dat neemt niet weg dat het met een nat poesje niet lekker loopt. We namen afscheid met een knuffel en rode wangen.

Onze derde afspraak ging eigenlijk precies als de tweede; lopen door het park, op stille plekjes heftig zoenen en botergeil terug in de bus naar huis. Dat was op vrijdagmiddag, een dag na onze tweede date.

Op zaterdag gingen Derk en ik naar Petra. Onderweg in de trein vertelden we elkaar alles. Ik over Gemma en het zoenen en Derk over Jeroen en hoe hij hem had gepijpt tot hij klaarkwam in zijn mond. We waren allebei dolenthousiast over dat we het bijna aan Petra mochten vertellen, dat we een vriendje en een vriendinnetje hadden. Petra wist al dat het zo was toen ze de deur opendeed. Althans, dat zei ze een minuut later op de bank tegen ons, meteen nadat we het hadden verteld. Binnen de minuut die volgde had ze al een etentje gepland voor de daaropvolgende vrijdagavond, inclusief menu, met Gemma en Jeroen en zo kwam het dat we, refererend aan de eerste regels van dit deel, op de enorme, witleren, splinternieuwe hoekbank zaten.

Gemma was een beetje verlegen, ze kneep in mijn hand en lachte naar me.