De spanning aan de tafel in de keuken van Martin en Sandra was om te snijden. Het bericht van Isabel dat ze zwanger was, liet niemand onberoerd. Thomas was lijkbleek weggetrokken. Het gefriemel van zijn vingers verraadde de stress die door zijn lichaam gierde. Isabel ontweek ieder oogcontact door haar ogen op de tafel gericht te houden. Martin had drinken op tafel gezet en was tegenover haar gaan zitten.

“Het was de afgelopen tijd een achtbaan van emoties,” zei Sandra na een stilte. “Veel twijfels, frustratie, angst, onzekerheid en nu zelfs een positieve test.”

“Ik dacht dat je de pil slikte,” merkte Thomas beschuldigend op tegen Isabel.

Die haalde diep adem voor ze antwoord gaf. “Prikpil,” corrigeerde ze hem onzeker. “Ik heb de afspraak gemist en ben vergeten een nieuwe te maken.”

Martin kon een preek geven over verantwoordelijkheden, maar daarvoor was het te laat. “Dan zul je goed moeten nadenken over wat je nu wilt doen,” zei hij. 

“En een test om te zien wie de vader is,” merkte Thomas op. De vijandigheid in zijn stem ontging Martin niet.

“Dat is niet nodig,” merkte die kalm op. “Ik heb me laten steriliseren. We wilden geen kinderen meer en hadden een actief seksleven, dus dit leek ons de beste optie.”

Isabel keek voorzichtig naar Thomas. Van zijn gezicht kon ze veel emoties aflezen. Geschokt, bang, boos, blij, opgelucht, onzeker, verward… Ze had met hem te doen, maar ze vermoedde dat hij het even wilde laten bezinken. Zelf was ze ook nog steeds lamgeslagen door het idee dat ze een nieuw leven in haar onderbuik aan het ontwikkelen was. Wilde ze het wel houden? Wilde Thomas dat wel? En wilde Thomas háár nog wel?

“Ik moet even alleen zijn,” zei ze, waarop ze abrupt opstond en wegliep. De voordeur viel achter haar dicht.


Sandra keek Thomas aan. “Wij waren ook jong toen ik zwanger was,” zei ze begripvol. “Ik kan me voorstellen hoe je je voelt. En de strubbelingen van de laatste tijd zullen ook niet helpen.”

Thomas zuchtte. “Ik stond op het punt het uit te maken,” gaf hij toe. “Ik kan haar niet geven wat ze nodig heeft. Met jouw hulp kan ik het wel, maar ik betwijfel of wat ik kan doen voor Isa genoeg zal zijn.”

Martin had met hem te doen. “Ze zal zich aan moeten passen,” zei hij. “Ik ga een grote stap terug nemen. Twee dames tevreden houden is best inspannend. Bovendien komt het slecht weer er weer aan, dan nemen de klachten van mijn reuma toe. Ik wil dan wat meer tijd en energie voor Sandra hebben. Elke week afspreken wordt me teveel, dan verwaarloos ik haar.”

Thomas liet het even bezinken. Minder  vaak naar hen toe… Zou dat hun relatie kunnen redden? 

“Onze deur blijft open, voor als jullie de speelkamer willen gebruiken,” viel Sandra bij. “Maar wij zullen minder vaak meedoen.”

Thomas voelde een opluchting. “Bij jou voel ik me gesteund," gaf hij toe, waarna hij naar Martin keek. “Jij hebt zoveel meer ervaring dan ik. Ik voel me minderwaardig. Ik kan niet wat jij kunt.”

Martin snoof. “Ik kan op dit moment zelfs een stel polsboeien bijna niet meer vastmaken,” zei hij. “Met slecht weer nemen de klachten toe, dan kan ik een stuk minder. Jij kunt nu dingen die ik niet meer voor elkaar krijg. Vergelijk je jezelf nu nog steeds met iemand die twintig jaar ervaring heeft? Doe jezelf niet tekort, Thomas. Neem je emoties mee de slaapkamer in, maar hou wel de controle.”

Thomas keek naar de tafel. “Maar ze is zwanger…”

Sandra glimlachte. “Zolang je niet met je vuist in haar buik slaat, is er geen probleem. Je neukt dat kindje echt niet kapot, en van een zweepje krijgt die ook niks mee. Je hoeft haar niet als een porseleinen poppetje te behandelen.”

Thomas zuchtte en verborg zijn gezicht in zijn handen. “Ik weet me geen raad.”

Martin kwam overeind. “Ik trek me even terug in mijn kantoor. Volgens mij kunnen jullie beter zonder mij praten.”

“Dank je,” mompelde Thomas. Hij realiseerde zich dat Martin gelijk had. Hij mocht Martin graag, maar voelde zich wel onzeker in zijn buurt.

Sandra wachtte geduldig tot Martin boven was. “Dat kind moet niet de reden zijn om bij elkaar te blijven,” zei ze. “Jullie moeten het samen willen, en jullie moeten elkaar willen.”

Thomas knikte langzaam, diep in gedachten verzonken. “En wat als ze wil dat ik haar domineer?”

Sandra glimlachte hartelijk. “Dan kijk je of jij dat wilt,” antwoordde ze. “Wil je het niet, dan moet ze dat respecteren. Wil je dat wel, dan heeft ze geluk.”

“Wat moet ik als ze naar Martin wilt voor een sessie?” vroeg hij.

Sandra pakte zijn hand. “Je hoorde hem zelf vertellen dat zijn reuma verergert. Hij neemt een stap terug. Jullie kunnen altijd vragen om langs te komen, maar het zal minder vaak zijn. De kamer mogen jullie gebruiken, maar wij zullen niet altijd meedoen.” Ze gaf een kneepje in zijn hand. “Je hebt het in je, Thomas. Je kunt het. Zoals Martin al zei, wees niet bang om je emoties te gebruiken tijdens een sessie. Zorg er wel voor dat je je emoties in de hand houdt. Hoe voel je je nu?”

Thomas keek haar aan en kon een grijns niet onderdrukken. “Probeer je een psychiater na te doen?”

Sandra lachte hartelijk. “Wie weet ligt het me wel. Wil je languit op de bank liggen?”

Thomas grinnikte. “Kom je naast me liggen? Maar even serieus… Ik voel me klote. Ze is alleen maar bezig met bdsm. Ze zegt het niet, maar ik merk dat ze vanilleseks saai vindt. Terwijl ik nog lig bij te komen, zit ze alweer op haar telefoon of begint ze over haar laatste of volgende sessie met Martin. Hoe meer ze ervaart, hoe meer ze wilt. En ik kan haar niet bijhouden. Ik was van plan haar vrij te laten, maar nu blijkt ze ook nog zwanger te zijn. Wat moet ik in vredesnaam doen om haar tevreden te houden?”

Sandra had zwijgend zitten luisteren. Ze wilde hem helpen, maar wist niet goed hoe. “Jammer dat Martin naar boven is gegaan,” merkte ze op. “Dit zou een goed moment voor hem zijn om iets te zeggen. Hou je nog van haar?”

Thomas knikte. “Heel veel, maar ik kan haar niet bijhouden. Wat wil ze nu Martin een stap terug doet? Verwacht ze dat ik met haar naar die bdsm-club ga? Dat kan ze vergeten! Zou ze een vervanger voor Martin willen? Of voor mij?”

Sandra pakte haar glas van tafel. “Je zult grenzen moeten aangeven,” zei ze. “Niet alleen binnen de seks, maar ook in haar dagelijks leven. Anders loopt ze over je heen.”

Hij zuchtte weer. “Dat doet ze al.”

Sandra kneep weer in zijn hand. “Vanaf nu niet meer.” Ze liet zijn hand los. “Vanaf nu zal ze weten dat ze rekening moet houden met jou. Gebruik je opgekropte boosheid.”

Thomas keek haar onzeker aan. “Het is dat ze zwanger is… Zou ze het expres hebben gedaan?”

Sandra haalde haar schouders op. “Dat lijkt me niet, dat zou wel erg hypocriet zijn. Bovendien kwam ze erg van slag over.”


Na een tijdje ging de deurbel. Sandra wilde overeind komen om open te doen, maar hoorde dat Martin al onderweg was. Ze hoorden hem in de gang iemand begroeten, gevolgd door Isabels stem. Onzeker volgde ze hem de keuken in.

“Zijn jullie uitgepraat?” vroeg Martin.

Sandra knikte. “Wij wel, maar ik denk dat deze twee nog veel te bespreken hebben. Zullen we even naar boven gaan om jullie alleen te laten?”

Thomas schudde zijn hoofd en zei: “Nee hoor, wij gaan wel naar boven.” 

Sandra glimlachte hem bemoedigend toe, maar zei niks. 


De speelkamer zag er - op het andreaskruis, schandblok en de ketting aan het plafond na - onschuldig uit. Alle speeltjes waren opgeruimd in het kastje en het bed was opgemaakt.

Tegen de muur stond een tafel met twee eenvoudige stoelen, waar ze allebei plaatsnamen om met elkaar te kunnen praten. 

Isabel keek naar haar handen en friemelde met haar vingers. “Sorry dat ik wegging. Ik moest even nadenken. Ik weet me geen raad.”

Thomas legde zijn hand op die van haar. “Ik ben bij je,” zei hij zacht. “En wat je ook besluit te doen met je zwangerschap, ik steun je.”

Isabel slikte. “Na alles dat je al voor me hebt gedaan.”

Hij haalde diep adem. “Ik hou van je, Isa. Sandra heeft me dingen laten zien en ervaren die me kunnen helpen, maar dan moet je me wel de kans geven. Vergelijk me niet langer met Martin.”

Ze knikte. “Ik zal het proberen,” beloofde ze. Ze dwong zichzelf om hem aan te kijken.

“Martin wil minder vaak afspreken,” vervolgde Thomas. Zijn klachten nemen toe, dus hij wil meer energie voor Sandra bewaren.”

Isabel knikte weer. “En Sandra? Wil die nog wel met je spelen?”

“Geen idee,” antwoordde hij eerlijk. “Ik weet ook niet of ik haar hulp nog nodig zal hebben. Misschien wel. En misschien vind je het zelf ook wel spannend met haar erbij. Martin wil het verminderen, maar niet stoppen. Dat hoeft wat mij betreft ook niet, zolang je mij maar een eerlijke kans geeft. Op deze manier maak je me kapot.”

Isabel schoof naar voren. “Ik beloof het, lieverd. Ik zal alles doen om onze relatie te redden en om je te steunen.”

Thomas keek haar ernstig aan. “Zeker weten? Bewijs het maar.” Het was eruit voor hij er erg in had.

Isabel keek hem twijfelend aan. “Bewijzen?” vroeg ze onzeker. “Hoe moet ik dat doen?”

Thomas leunde tegen de rugleuning van de stoel en sloeg zijn armen over elkaar. “Je verzint vast wel iets,” zei hij kalm. 

Even bleef ze hem aankijken. Wat wilde hij dat ze zou doen? Hoe moest ze bewijzen dat ze hem zou steunen en niet langer zou vergelijken met Martin? 

Door hem die kans te geven.


Zonder hem aan te kijken kwam ze overeind en begon ze zich uit te kleden. Eerst haar truitje, daarna haar broek. Ze wachtte even af, maar Thomas bleef rustig naar haar zitten kijken zonder iets te zeggen. “Is dit wat je wilde?” vroeg ze onzeker.

Thomas knikte langzaam zonder zijn ogen van haar los te maken. “Ga door,” drong hij aan. Hij genoot van het uitzicht. Het verbaasde hem dat hij hier zo van genoot, maar hij wilde haar laten merken dat er grenzen waren. Hij hield van haar, maar voelde zich ook gekwetst omdat ze hem met Martin bleef vergelijken. Hij wilde haar straffen.

Ze maakte haar beha los, legde die opzij en trok ten slotte haar slipje uit. Ze wachtte af tot hij iets zou zeggen.

“Ga eens op je knieën zitten,” zei hij na een stilte. “Leun voorover op je ellebogen.”

Isabel wilde dat hij zich ook zou uitkleden, maar iets aan zijn gezicht hield hem tegen. Zijn blik was hard, zelfs streng. Ze liet zich op haar knieën zakken, boog naar voren en leunde op haar ellebogen.

“Dieper,” drong hij aan. “Tot je kin de grond raakt.”

Ze slikte, maar deed wat hij zei. Haar kin raakte tussen haar handen in de vloer. Ze kon enkel nog zijn voeten zien. 

“Blijf zo zitten,” hoorde ze hem zeggen, waarna hij opstond en van haar wegliep. Ze hoorde hem in de lades van het kastje rommelen en vroeg zich af wat hij pakte. De wand? Of de boeien? Misschien wel de blinddoek of een zweepje. Ze had deze kant van hem nog niet eerder meegemaakt.

Hij kwam weer naar haar toe en bleef achter haar staan. “Krom je rug,” zei hij. “Ik wil je billen beter kunnen zien.”

Gehoorzaam maakte ze haar rug hol, waardoor ze hem haar billen aanbood.

Hij kwam dichterbij, pakte haar haren en draaide haar hoofd opzij, zodat ze hem kon aankijken. Hij zat op zijn hurken bij haar. “Ik doe dit omdat ik het zelf wil,” zei hij. “Omdat Martin en Sandra hebben geadviseerd dat ik mijn emoties mee moet nemen naar de slaapkamer. De afgelopen tijd was je ondankbaar. Hoe ik mijn best ook deed, niks was goed genoeg. Je wilde constant terug naar Martin. Hou je nog van hem?”

Ze probeerde haar gezicht weg te draaien, maar hij liet haar haren niet los. “Nee,” antwoordde ze met vochtige ogen. “Hij voelt me goed aan en weet wat ik nodig heb.”

“Ik zou het ook kunnen weten,” merkte hij op. “Als je met me zou praten zonder me onder druk te zetten. Als je me een kans zou geven zonder me met hem te vergelijken. Jij mag met hem neuken als ik er niet ben, maar je wilt niet dat ik Sandra neem als jij er niet bij bent.” Hij liet haar haren los. “Je zou haar dankbaar moeten zijn. Zij heeft me laten inzien en ervaren wat dit is. Wat het met je doet.” Hij kwam weer overeind. “En ik moet toegeven dat het wel wat heeft, om je zo te zien zitten.”

Isabel sloot haar ogen en slikte. “Wat wil je dat ik doe?” vroeg ze zacht.

“Zo blijven zitten,” antwoordde Thomas. “Zonder boeien en blinddoek. Ik wil dat je je vrijwillig overgeeft en mij m'n gang laat gaan.”

Isabel knikte. “Ga je gang,” zei ze.

Thomas grijnsde. “Zie me maar tegen te houden met die verleidelijke sexy kont van je. Ik zou er bijna een strikje op plakken en er een foto van maken, om die vervolgens levensgroot af te drukken en bij mijn bed te zetten.”

Isabel lachte. “Dat klinkt als een leuke kalender.”

Thomas grinnikte. “Maar eerst heb je nog iets goed te maken. Maak mijn broek maar los.”

Ze ging rechtop op haar knieën zitten en keek verlangend naar hem op. Gehoorzaam maakte ze de knoop van zijn broek los, trok de rits naar beneden en trok zijn broek omlaag. Hij stapte eruit, maar hield haar tegen toen ze zijn boxer wilde pakken. “Niet zo snel,” zei hij. “Ga maar weer zitten zoals je zat, dat was wel een leuk uitzicht.”

Ze liet zich weer voorover zakken, tot haar gezicht bijna de vloer raakte. 

“Blijf zo zitten,” zei hij. Hij trok zijn shirt uit en keek op haar neer. Ze zag er verdomd geil uit. Hij wilde dolgraag zijn pik diep in haar kutje boren, maar eerst verdiende ze een straf. Zij zou er nog geiler van worden, en hij zou haar bewijzen dat hij het ook kon.


Met een pets kwam het zweepje met de leren sliertjes op haar bil neer. Ze slaakte een gilletje van schrik en veerde een stukje omhoog.

“Naar beneden,” zei hij. “Ik wil dat je uit jezelf zo blijft zitten en gewillig ondergaat wat ik met je doe. Zonder boeien. Gebruik je stopwoorden als het nodig is.”

Isabel sloot haar ogen en zette zich schrap voor de volgende slag. Ze ademde sissend uit toen hij haar andere bil raakte. “Wat dacht je van andere stopwoorden?” stelde ze voor. “Niet die van Martin en Sandra.”

Thomas bleef met het zweepje in zijn hand staan. Dit voorstel betekende meer voor hem dan hij zich kon voorstellen. “Rood en oranje?” vroeg hij.

Isabel glimlachte en keek hem over haar schouder aan. “Je hebt je ingelezen,” zei ze vol bewondering. “Ik dacht meer aan onze eigen woorden. Wat dacht je van spruitjes en leesboek?”

Thomas glimlachte trots. “Omdat ik spruitjes niet kan uitstaan, en lezen niet leuk vind.”

Isabel knikte. “Inderdaad.” 

“Kom maar staan,” zei hij. Nog voordat ze helemaal overeind was gekomen, had hij zijn armen al om haar heen gelegd en drukte hij zijn mond hard op die van haar. 

Ze sloot haar ogen en drukte zich dicht tegen hem aan. Ze legde haar handen om zijn bovenarmen en onderdrukte een kreun van verlangen.


Plotseling verbrak Thomas hun kus. “Op je knieën,” zei hij, waarop hij zijn boxer uittrok. 

Gewillig liet ze zich zakken. Zonder dat hij iets hoefde te zeggen, hield ze haar mond al voor hem open. Hij hield zijn pik bij haar mond. 

Hij hield zijn glimmende eikel tegen haar lippen. “Ga je gang maar,” zei hij kalm.

Vrijwel onmiddellijk kwam ze naar voren om hem in haar mond te nemen. Ze legde haar handen tegen zijn bovenbenen.

Zodra ze haar tong langs zijn eikel liet gaan, kon ze zijn voorvocht proeven. Ze zoog aan zijn eikel, waardoor zijn pik verder in haar mond kwam. Ze sloot haar ogen toen ze hem begon te pijpen. Ze voelde zijn hand in haar haren. 

“Dieper,” zei hij. 

Ze nam hem dieper. Net voor ze begon te kokhalzen, trok ze zich terug. 

Thomas liet het er niet bij zitten. Ze wilde toch zo graag een Dominant die haar kon aanpakken? “Dieper,” herhaalde hij. “Nog een stukje.”

Ze keek even naar hem op. Hij keek met een blik op haar neer die ze nog niet kende. Streng, hard, maar ook liefdevol. Hij legde zijn hand op haar achterhoofd en trok haar naar voren. “Laat me niet wachten,” zei hij. Ze hield haar mond open en hield haar adem in. Zijn pik drukte tegen haar keel. Ze kokhalsde, maar hij trok zich niet terug. Thomas hield haar stevig vast, genoot van haar warme mond en voelde haar tong tegen zijn pik drukken.

Uiteindelijk liet hij haar los. Ze trok zich terug en ademde krachtig in. Met vochtige ogen keek ze verlangend naar hem op. Ze was bloedgeil door alles dat hij met haar deed.


“Naar het bed,” zei hij. “Leun voorover.” Zijn stem was hees.

Gehoorzaam kwam ze overeind, ging naar het bed en boog zich voorover. Nauwelijks had ze haar handen op het matras gezet of zijn vingers zaten al in haar kutje. “Je bent er al helemaal klaar voor,” merkte hij op. “Vind je het zo geil dat ik je verneder en gebruik voor mijn eigen genot?”

Isabel kreunde van verlangen en knikte. “Ja, heel erg,” gaf ze toe.

Thomas bedacht zich dat onderdanigen hun Dominant vaak Meester of Meneer moeten noemen om te benadrukken dat ze onderdanig zijn. Om het verschil in rang te benadrukken.

Hij liet het zweepje met een pets op haar rug neerkomen. Ze slaakte een gilletje van schrik. Hij sloeg harder dan hij tot nu toe gedaan had, maar hij wist dat hij nog lang niet bij haar grens in de buurt kwam. “Ja, wat?” vroeg hij.

“Ja, Meester,” corrigeerde ze zichzelf.

Meester. Geen Meneer, maar Meester. Hij glimlachte trots. Zo had ze Martin nog nooit genoemd. 

“Zeg dat nog eens,” zei hij, verrast door het feit dat dit hem zo geil maakte.

“Ik zei: ja, Meester,” herhaalde ze.

Thomas grijnsde van oor tot oor. “Dat klinkt zo fucking goed,” zei hij. Vervolgens drukte hij zijn pik met één stoot diep in haar kutje. 

Ze kreunde luid en drukte haar nagels in het matras. “Oh fuck!” riep ze genietend.

Thomas liet het zweepje weer op haar rug neerkomen voor hij hem opzij gooide. Met beide handen pakte hij haar heupen vast en begon haar keihard te neuken. Gillend van genot werd ze door elke stoot naar voren gedrukt, tot ze plat op haar buik op bed lag. Thomas bleef gewoon doorgaan. Hij verplaatste zijn handen naar haar schouders, zodat hij haar op het matras neerdrukte. “Ik kom!” riep ze uit. “Fuck, ik kom! Ooohhh fuuuck!” Haar vingers klauwden in het matras.

Thomas bleef nog even doorstoten. Haar gegil en gespartel hield hem niet tegen. Integendeel, het maakte hem enkel geiler en leek hem nog meer aan te moedigen. Hij kreunde, het zweet stond op zijn rug. Met een harde kreun kwam hij klaar. Hij drukte zijn pik diep in haar kutje en genoot van elke samentrekkende beweging van haar.


Nahijgend van genot merkte ze dat Thomas zich naast haar neer liet vallen op bed. Ze rolde op haar zij en legde haar hand op zijn borstkas. Hij haalde snel adem en was klam van het zweet.

“Je was fantastisch,” zei ze gelukkig.

Thomas legde zijn hand op haar onderbuik en keek haar met een warme blik aan. De warme blik die ze van hem gewend was. “Ik moet vaker mijn emoties gebruiken,” zei hij. “Volgens mij werkt het goed.”

“Verdomd goed,” corrigeerde ze hem. “Maar wel intens. Volgens mij kan ik straks niet meer lopen.”

Thomas grinnikte. “Volgende keer toch maar weer saaie vanilleseks?”

Isabels ogen straalde. “Graag. Maar met deze kant mag je me zeker vaker verrassen.”

Hij glimlachte gelukkig. “Denk je dat die kleine pinda last van ons heeft gehad?” Hij wreef over haar buik.

Isabel lachte. “Jong geleerd is oud gedaan.” Ze kroop dicht tegen hem aan en kuste hem. “Dank je wel.”

Thomas gaf een speels tikje op haar been. “Dank je wel, wat?” vroeg hij speels.

Isabel glimlachte stralend. “Dank je wel, Meester,” zei ze. 

Thomas boog zich over haar heen. “Dat klinkt zo fucking goed.”


Even later kwamen ze aangekleed de keuken weer in. Sandra keek hen met een trotse glimlach aan. “Jullie zien er stralend uit,” merkte ze tevreden op. “Vertel.”

Isabel ging zitten en keek van Martin naar Sandra. “Het was geweldig,” zei ze. “Echt boven verwachting.”

Sandra keek Thomas trots aan. “Geweldig! Is het voor herhaling vatbaar, of moet ze dan weer het bloed onder je nagels vandaan halen?”

Thomas grinnikte. “Dat heeft zeker meegeholpen. Het voelde eigenlijk verdomd goed.”

Martin keek hem geamuseerd aan. “Een felicitatie is volgens mij wel op zijn plek,” zei hij. “Ik ben blij voor jullie. Volgende keer kan ik jou om assistentie vragen als ik weer eens last heb van mijn reuma, dan kan ik het even rustiger aan doen.”

Thomas grijnsde en keek Sandra aan. “Kom maar op.”

Isabel pakte Thomas’ hand. “Misschien over twee weken. Ik wil hem nu even voor mezelf hebben.”

Sandra keek Martin gelukkig aan. “Ik ben ontzettend gelukkig voor jullie,” zei ze. 

Isabel keek Thomas stralend aan. “Ik ook,” zei ze.

Sandra keek hen ondeugend aan. “Ik ook. Tot over twee weken dan maar?”

Er verscheen een ondeugende grijns op Thomas’ gezicht. “Durf je dat aan?” vroeg hij plagend.

Sandra boog een stukje naar voren en keek hem met twinkelende ogen aan - een blik die Martin maar al te goed kende: ze was aan het uitdagen. “Denk je dat jij het aandurft?” vroeg ze.

Thomas grinnikte en wisselde een blik met Isabel. “Ik kan hier wel aan wennen,” antwoordde hij met een grijns.

* * * * *

En zo komt deze serie ten einde. Een verhaal dat ik op verzoek van Marnix heb geschreven.
Voorlopig even geen verzoeken meer. Hoewel ik veel ruimte had om mijn eigen draai eraan te geven, was het soms toch wat beperkend. Ik ben blij dat je ervan genoten hebt en dat je tevreden bent.

Ik ben bezig aan een nieuwe serie, maar wil daarvan een paar delen vooruit werken voor ik ze post. Ik neem nu even een pauze, maar over enkele weken zal het eerste deel online komen.

Bedankt voor alle reacties!
Tot binnenkort xxx