Training Van Lisanne

Laat ik me voorstellen. Ik ben Vincent 42 jaar en ik woon sinds een paar maanden samen met Lisanne in een klein appartement in Amsterdam. Ze is 18, een bloem in volle bloei, en ik ben met mijn tweeënveertig al wat meer… gerijpt. Maar leeftijd is slechts een getal, toch? Zeker als je naar Lisanne kijkt. Lang blond haar dat als zijde over haar schouders valt, een smal, bijna ijl figuurtje, en ogen… donkerbruine ogen die je direct in hun greep houden.

Lisanne had nog niet veel ervaring met jongens gehad voordat ze bij mij introk. Samen ontdekken we haar seksualiteit, haar verlangens, haar fantasieën. Het is… opwindend, om zo'n actieve rol te spelen. Ze is als klei, die ik langzaam vorm.

Ze trekt de nodige aandacht, dat is zeker. Mannen kijken naar haar, waar we ook gaan. Ze geniet ervan, van die blikken, van de bevestiging. Het is een spel, een kat-en-muisspel dat ze met verve speelt.

De opdrachten

We wonen hier samen sinds drie maanden. Het begon als een soort experiment, misschien zelfs verleiding – zij, een studente aan de kunstacademie, ik, docent literatuur aan de universiteit. We ontmoetten elkaar op een tentoonstelling over surrealistische fotografie. Zij droeg een witte jurk, loshangend, en had een notitieblok in haar hand. Ik betrapte haar op het observeren van mij – of liever: van mijn handen, die rustten op de balustrade. “U schrijft met passie,” zei ze, “dat zie ik aan uw vingers.”

Ik lachte. “En jij ziet dingen die anderen missen.”

Ze bloosde. Echt bloosde. Zoals je bloost als je geen controle hebt over je lichaam.

Dat was het begin.

Toen ze bij mij introk, was ze nog onbevlekt. Niet onervaren, maar… ongeschreven. Ze had met één jongen geslapen, kort, teleurstellend, een avond op een studentenkamer met te veel wiet en te weinig licht. “Ik wist niet hoe ik mezelf moest voelen,” zei ze. “Alsof ik een rol speelde die niet van mij was.”

“Dan schrijven we een nieuwe tekst,” zei ik.

Zij wilde dat ik regisseerde. Niet met woorden, niet met geweld, maar met fluisteringen, suggesties, opdrachten. Eerst klein, bijna schattig:

“Trek een kort rokje aan.”

“Ga zonder slipje naar de supermarkt.”

“Laat je haar los als je in de tram zit.”

Ze volgde alles. Ze straalde als ze thuiskwam. “Ik voelde hun blikken,” zei ze, “overal. Op mijn benen. Op mijn heupen. En ik wist dat jij me erop uit had gestuurd.”

“En?”

“Het voelde alsof ik van jou was.”

“Want je bent van mij.”

Dat was het moment waarop het spel echt begon.

We begonnen haar grenzen te verleggen – in ons intieme ritueel, maar ook in de openbaarheid. Ik wilde haar zien bloeien, niet alleen voor mij, maar in de wereld. Ik wilde haar laten voelen dat macht niet altijd houdt van dreiging, maar soms van overgave. Dat je sterker bent wanneer je je overgeeft.

De eerste keer dat ik haar in het openbaar liet zitten in een koffiewinkel op de Haarlemmerdijk, met een strakke, zwarte jurk aan en haar benen gekruist op een manier die net iets te suggestief was, gaf ik haar een opdracht via een app:

“Kijk de man rechts van je aan. Doe het vijf seconden. Dan glimlach je, heel zacht. En dan kijk je weer weg.”

Ze gehoorzaamde. De man – vijftiger, zakenkleding, versleten aktentas – verslikte zich in zijn espresso. Ik zag het door de ruit, vanaf de andere kant van de straat, waar ik stond met een boek in mijn hand, niet lezend, maar waarnemend.

Thuis vertelde ze me: “Hij keek me de hele tijd aan. Ik voelde zijn ogen. Ik voelde… een soort kracht.”

“En?”

“Het maakte me nat.”

Ik glimlachte. “Mooi. Want kracht is het begin van alles.”

Het werd een dans. Een choreografie die ik componeerde, en zij uitvoerde. Ik noemde het geen dominantie, al was het dat. Ik noemde het vormgeven. Ze was klei, en ik was de artiest. Maar ook omgekeerd: want hoe meer ik haar vormde, hoe meer zij mij ontdeed. Ze stelde me bloot, zonder dat ze het wist. Onder haar ogen, in haar aanwezigheid, voelde ik de oude versie van mezelf verdwijnen – de beschaafde intellectueel, de gedragen man – en iets wilders opkomen. Iets dat lang had geslapen.

De opdrachten werden gedurfder.

Op een doordeweekse namiddag – zon schuin over de gracht, het water glinsterend – zei ik:

“Ga naar het Vondelpark. Trek je blouse los. Zorg dat er één knoop openstaat. Zit op een bank en lees een boek. Niet lachen. Niet wegkijken. Als iemand je aankijkt… laat hem kijken.”

Ze ging. En ik volgde op een afstand, met mijn handen in mijn jaszakken, een sjaal om mijn nek, alsof ik gewoon een man was die een middagwandeling maakte. Maar ik observeerde. Ik telde de seconden dat de blikken bleven hangen.

Er was een jongen, blond, studentachtig, met een rugzak. Hij liep langs, stopte, keek. Zag haar decolleté, de lichte glinstering van haar huid, de rust in haar lichaam. Hij ging zitten op een bank verderop. Keek. Weer. Langer nu.

Ik stuurde haar een bericht:

“Gooi je haar naar achteren. Til je kin op. Doe het alsof je weet wat hij denkt.”

Ze deed het. En de jongen stond op. Liep weg. Maar niet zonder om te kijken.

’s Avonds vertelde ze het me, met haar hoofd op mijn schouder. “Ik voelde me… onaanraakbaar. Alsof ik een geheim had dat hij nooit zou kennen.”

“En welk geheim?”

“Dat jij me naar hem stuurde. Dat ik het voor jou deed.”

Ik kuste haar kruin. “Precies. Dat is het geheim: je overgave is jouw macht.”

We werden een duo, een verbondenheid die buiten seks om ging. Toch was seks de taal waarin we praatten. Niet altijd fysiek – soms was het genoeg dat ik haar ’s ochtends opdracht gaf om in bad te gaan, alleen, zonder mij, en me daarna een foto te sturen van haar benen, onder water, met alleen haar tenen bovenoppervlakte, zwart gelakt. Ik at er mijn ontbijt bij, en voelde me koning.

Op een avond gingen we naar een bar in De Pijp. Klein, donker, muziek op de achtergrond. Ik had een wijnglas, zij een cocktail. We zaten dicht bij elkaar, maar niet aanrakend.

“Ik wil iets proberen,” zei ik, zacht. “Wil je dat?”

Ze knikte. Haar blik helder, vertrouwend.

“Laat me je onder de tafel aanraken. Maar je moet doen of er niets gebeurt. Alsof je gewoon zit te praten.”

“Met wie?”

“Met mij. Maar alsof het een normaal gesprek is.”

Ik liet mijn hand onder de tafel glijden. Vond haar dij. Streelde, langzaam, naar boven. Ze zat rechtop, glimlachte, zei: “En toen vertelde hij dus dat het schilderij geroofd was.”

Mijn vingers gingen verder. Haar rok was kort, maar niet te kort. Ik trok hem iets omhoog. Raakte haar huid. Haar ademhaling stokte – maar haar stem bleef kalm.

“Volgens mij was het een verzinsel,” zei ze. “Mensen verzinnen dingen om interessant te zijn.”

Ondertussen gleden mijn vingers over haar binnenste dij, naderden haar kruis. Ze spreidde haar benen, millimeter voor millimeter, zonder een spier in haar gezicht te vertrekken.

Ik raakte haar aan. Vochtig. Warm. Haar lichaam trilde – maar haar stem klonk helder.

“Weet je,” zei ze, alsof het een normale gedachte was, “ik denk dat het om macht gaat. Niet om het schilderij. Maar om de macht om iets te nemen.”

Ik glimlachte. Raakte haar clit aan. Cirkelde. Ze kneep haar kaken op elkaar, maar glimlachte nog steeds. Ik pakte een ijsklontje uit mijn whisky glas en liet het zakken naar naar kutje. Ze voelde hoe het ijsklontje de opening van haar kutje raakte. Een sidering ging door haar lijft. Langzaam duwde ik het ijsklontje haar strakke kutje in, mij vinger duwde het blokje diep bij haar naar binnen.

“Precies,” zei ik. “Macht is het vermogen om te nemen. Of om je te laten nemen.”

Ze kwam stilletjes. Haar rug rechte zich, haar ogen flitsten – maar haar mond bleef praten. Kleine straaltjes water van het smeltende ijsklontje liepen langs haar boven benen naar beneden.

“...en daarom dacht ik, misschien moet kunst niet veilig zijn. Misschien moet het... levensgevaarlijk zijn.”

Toen we thuiskwamen, liepen we hand in hand. Geen woorden. Binnen trok ik haar jas uit. Haar blouse. Ik liet haar op het bed liggen, op haar zij, als een schilderij van Balthus.

“Zeg me wat je voelde,” fluisterde ik.

“Dat ik niet van mezelf was,” zei ze. “Maar van jou. En dat dat veilig voelde.”

“Omdat je vertrouwen gaf?”

“Omdat jij het vertrouwen waard was.”

Ik streelde haar rug. “Je bent niet alleen onderdanig, Lisanne.”

“Niet?”

“Je bent dapper. Elk moment dat je gehoorzaamt, is een daad van moed. Want je weet niet waar het heen gaat.”

Ze keek me aan. “En waar gaat het heen?”

“Ik weet het niet. Maar we ontdekken het samen.”

Die nacht sliep ze tegen me aan, haar adem warm in mijn hals. Ik lag wakker, luisterend naar het gedruppel van de kraan in de keuken, het geratel van een tram in de verte. En ik dacht: zou dit misbruik zijn?

Maar ik wist dat het dat niet was. Want misbruik neemt af. Dit gaf – aan haar, aan mij, aan ons.

De dagen daarna voelde de stad anders. Of misschien verbeeldde ik het me.

Toen gaf ik haar de zwaarste opdracht tot nu toe.

“Ga naar het station. Trek je jurk uit. Niet helemaal. Maar genoeg. Zorg dat je in de spiegelruimte van de GVB-bus staat, op het perron. Wacht daar tien minuten. Laat mensen kijken. Laat ze weten dat je er bent. Maar zeg niets. Raak niemand aan.”

Ze aarzelde. Voor het eerst.

“Waarom?” vroeg ze.

“Omdat ik wil dat je je ziet zoals ik je zie. Bloot, maar niet kwetsbaar. Zichtbaar, maar niet genaamd.”

Ze ging. Ik stond op een balkon van een café aan het andere eind van het perron, met een espresso die ik niet dronk.

Ze droeg een blauwe jurk, eenvoudig, katoen. Lang, maar niet te lang. Ze trok hem los, liet één schouder bloot. Daarna de andere. Haar bh was donkerrood, kant. Ze liet de jurk in haar handen zakken, tot op haar heupen. Haar rug bloot. Haar haar langs haar rug. Ze stond daar, roerloos, in de spiegel van het busstation, waar tientallen mensen voorbijliepen.

Ik zag de blikken. Een moeder die haar kind wegtrok. Een man die stopte, zijn telefoon opstak, maar hem weer liet zakken. Een meisje, jong, met rode wangen, die haar bewonderde.

Lisanne stond twaalf minuten. Niet tien. Ze verlengde het. Voor zichzelf. Voor mij. Voor niemand.

De opdracht: Winkelen als een sletje

Toen kwam de volgende stap.

‘Je gaat iets voor me meenemen,’ zei ik. ‘Uit de winkel.’

‘Wat dan?’

‘Een fles parfum. Van Dior. Je gaat het niet betalen.’

Ze slikte. ‘Stelen?’

‘Ja.’

‘Maar…’

‘Geen maar. Je doet het. Je draagt niets. Geen tas. Geen jas. Niets om het in te verstoppen.’

Ze staarde me aan. ‘Bedoel je…?’

Ik knikte. ‘Je weet hoe.’

Ze wist het. Een paar dagen eerder had ik haar geleerd hoe je een klein object — een klein trileitje, zachtjes kon inklemmen tussen haar vochtige schaamlippen. Het voelde alsof het verdween. Alsof haar kutje een onzichtbare laag werd, een plek waar niets werd gevonden.

‘Ik ben bang,’ fluisterde ze.

‘Ik weet het. Maar je doet het toch.’

Ze kneep haar ogen dicht. ‘Ja.’

‘En als het alarm afgaat, speel je de onschuld. Je weet van niets. Je bent gewoon een meisje dat winkelt doet.’

Ze knikte. Met trillende handen.

De volgende dag ging ze naar de parfumerie in het winkelcentrum aan de Overtoom. Ze droeg een nauw aansluitende rok, zo kort dat hij bijna niets bedekte. Daaronder niets. Geen slipje. Geen beha. Alleen haar huid, bloot en warm. Haar kutje was al vochtig toen ze binnenstapte. Ze wist waar het parfum stond — diagonaal achterin. Ze wandelde erheen alsof ze wat aan het oriënteren was, haar heupen wiegend. Ze pakte de fles — klein, elegant, met een glazen stop — en hield hem in haar hand, alsof ze besloot of het haar geur was.

Toen bukte ze zich, alsof ze haar schoen wilde strikken.

In één vloeiende beweging trok ze haar rok omhoog, drukte met haar vingers haar schaamlippen open, en duwde de fles diep naar binnen. Het voelde vreemd — koud glas tegen haar gevoelige slijmvlies — maar ook opwindend. Ze voelde het zitten. Vast. Gevangen tussen haar schaamlippen en baarmoedermond.

Ze stond langzaam op. Gluurde in de spiegel aan de wand. Niets. Geen bult. Geen plooien. Alleen een vrouw met een rustige blik, die verder liep. Ze spande de spieren in haar kutje waardoor het flesje diep naar binnen gezogen werd. Ze voelde het steeds dieper glijden. Met samengeknepen spieren liep ze richting de uitgang van de winkel.

Ze passeerde de automatische poortjes. Het Alarm ging af, de fles had een chip.

Het alarm maakte een hard piepend, schel geluid.

Ze draaide zich om. ‘beveiliging,’ zei een oudere medewerker met een badge. ‘Jongedame, mag ik even uw tassen controleren?’

Ze glimlachte lief, onschuldig. ‘Heb ik niet. Geen tas vandaag.’

‘Wilt u me dan even volgen? Misschien is het systeem verstoord.’

‘Natuurlijk,’ zei ze. ‘Maar ik zweer u, ik heb niets gestolen.’

Binnen bleek het parfum al te ontbreken. Ze werd gevraagd zich om te draaien, de medewerker tuurde naar haar kleding. ‘Het kan in uw kleren zitten…’

‘Dat lijkt me onmogelijk.’ Ze lachte. ‘Geen enkele ruimte.’ Ze wreef met haar handen over haar strak zittende jurkje, het jurkje liet niets aan de verbeelding en zat zo strak dat het de slanke contouren van haar jeugdige lijfje volgde.

Ze mocht gaan. Toen ze wegging, ongeschonden, belde ze me.

‘Het is gelukt,’ fluisterde ze. ‘Het zit er nog. Moet ik het eruit halen?’

‘Nee,’ zei ik. ‘Hou het. Tot je thuiskomt.’

‘Maar… ik voel het. Het beweegt.’

‘Precies,’ zei ik. ‘Laat het je herinneren wat je kunt.’

---

Na die dag veranderde er iets. Lisanne werd stiller. Intenser. Alsof ze wist dat er iets in haar wakker was geworden — iets dat niet meer zou slapen.

Ze vroeg om meer.

‘Geef me een opdracht,’ zei ze op een ochtend, haar ogen helder. ‘Iets… gevaarlijks.’

De Supermarkt

Ze ging om drie uur ‘s middags. Tijd waarop het druk was, maar niet al te druk. Genoeg mensen om risico’s te lopen, genoeg afleiding om kans te maken.

Ik had voorbereid wat ze moest doen. Ze droeg een strakke, zwarte jurk – zonder rok, zonder veel stof. Haar benen waren naakt, haar voeten in strakke pumps. Geen slipje. Geen bh. Alleen de warmte van haar huid en de spanning in haar adem.

Ze parkeerde de auto op 200 meter afstand. Liep heupwiegend, alsof ze niets te verbergen had. Alsof ze alleen kwam voor een simpele boodschap. Ze had haar koptelefoontjes in en belde met me zodat we konden blijven praten.

Ze haalde een karretje.

En ging op zoek naar het eerste item: het koud blikje Redbull.

In het koelgedeelte. Vier rekken. Ze koos een blik uit het midden. Iets van 12 graden. Kouder dan haar lichaam. Ze hield het vast, draaide het in haar hand. Het was glad. Koud. Vreemd groot in haar hand.

Ze keek om zich heen. Niemand in de buurt. Een oudere man aan het einde van het gangpad. Een moeder met kinderen. Ver genoeg.

Ze zette het karretje schuin, verschool zich half achter het koelrek.

Haar handen trilden niet. Haar ademhaling was bedekt.

Ze spreidde haar benen, net genoeg. Buigde haar knieën licht. En met een gecontroleerde beweging, bracht ze het blikje naar haar kutje.

Het was koud – pijnlijk koud op haar gezwollen schaamlippen. Ze perste haar lippen uiteen met duim en wijsvinger. De binnenkant was al nat. Ze had zich opgewonden voorbereid, zoals ik haar had gevraagd. Ze had thuis al geoefend met kleinere objecten – een vinger, een dildo – maar dit was anders. Massiever. Koud. Onmenselijk.

Ze duwde.

Eén centimeter. Twee.

Het blikje gleed naar binnen, geduwd door een golf van spieren die zich opensperden, dan weer samentrokken. Het voelde alsof haar kutje wilde protesteren – maar won het toch, zoals altijd, door haar wil. Door haar gehoorzaamheid.

Ze hijgde zacht. “O god… het past amper…”. “ Ga door” zei ik via haar koptelefoontjes in haar oor.

Ze duwde verder. Het blikje verdween tot aan de rand van haar schaamlippen. Dan nog iets dieper. Met een laatste krachtsinspanning – heupen naar voren, buikspieren aangespannen – schoof het blikje over de ingang, naar binnen, tot wat haar gevoelens betrof, in haar baarmoeder.

“Het is gelukt,” fluisterde ze via haar koptelefoontjes tegen me. “Het zit erin. Ik voel het constant. Het drukt.”

Ze voelde het – vol. Maximaal gevuld. De druk. De kou die zich verspreidde in haar binnenste. Het blikje zat vast. Vastgehouden door de kracht van haar eigen spieren. Haar kutje kromp eromheen.

Ze deed haar benen dicht. Voelde het blikje nog steeds – een vreemde massa, zwaar, constant aanwezig. Ze liep naar de kassa, met het karretje, alsof er niets aan de hand was.

Maar elke stap was een uitdaging.

Ze was bang dat het zou glijden. Dat het naar buiten zou komen als ze hoestte. Als ze zou bukken. Als een iemand per ongeluk tegen haar aan zou lopen. Maar ze glimlachte. Keek vriendelijk naar de kassière. Betaalde voor één flesje water en een appel.

Terwijl het blikje cola diep in haar verborgen zat.

Toen ze buiten was, zei ze tegen me via de telefoon, het is gelukt.

“Loop langzaam,” zei ik. “Laat het je warmte opnemen.”

“Ik… ik ben zo nat. Het voelt alsof ik elk moment kan komen.”

“Niet doen. Nog niet.”

Ze lachte zenuwachtig. “Ik kan niet beloven a tik het tegenhoud.”

De buren

Sinds kort hebben we nieuwe buren: drie Poolse mannen, die hier werken in de bouw. Overdag zie je ze niet, dan zijn ze aan het werk. Maar 's avonds, als de zon ondergaat, zitten ze op hun balkon, met flessen bier en wodka en luide gesprekken. Ze zijn al wat ouder, een jaar of 50 schat ik, kaal, dik en van het type luidruchtig.

Het probleem is, sinds zij er wonen, kan Lisanne niet meer rustig op ons balkonnetje zitten. Iedere keer als ze zich laat zien, wordt er gefloten, wordt er in het Pools naar haar geroepen. "Hej, blondynka!" roepen ze dan, of andere dingen die ik niet versta, maar waarvan ik wel weet dat ze niet netjes zijn.

Lisanne lijkt er niet echt bezwaar tegen te maken. Ze lacht er soms zelfs om, draait zich om en zwaait.

Zoals eerder beschreven is Lisanne heerlijk onderdanig. Ze vindt het geil als ik haar opdrachten geef, als ik haar laat doen wat ik wil, zoals laatste "Verleid die man in de trein met je decolleté." Ze doet het, zonder aarzelen, met een ondeugende glimlach.

Het is een avond, we liggen in bed, te vrijen. Lisanne kreunt hard, haar nagels krassen over mijn rug. Dan, plotseling, horen we het. De Poolse buren, die voor de grap door de muur heen schreeuwen: "Fuck the bitch!"

Ons appartement is oud, de muren zijn dun, bijna van karton. Je hoort alles wat er gebeurt aan de andere kant.

Lisanne schrikt, stopt gelijk met kreunen. "Ze horen ons," fluistert ze, met rode wangen.

"Maakt me niets uit," antwoord ik, grijnzend. "Laat ze lekker meegenieten. Hebben die oude Polen ook eens iets geils om naar te luisteren."

Lisanne lacht, kreunt dieper, laat zich weer meevoeren. Wetend dat er waarschijnlijk drie Polen met hun oren tegen de muur staan, stoot ik extra hard in haar. Ze krijst het uit als ik diep in haar klaarkom. Een orgasme dat door de hele flat moet hebben galmde, een triomf. Ik hoor de Polen joelen achter de muur. Ze hebben duidelijk mee kunnen genieten.

De weken verstrijken. De drie Polen blijven Lisanne nafluiten als ze haar tegenkomen in de lift of in de hal. Het begint routine te worden, een ongemakkelijke achtergrondmuziek van ons dagelijks leven. Ik heb haar de afgelopen tijd een paar keer opdracht gegeven om de buren op te geilen door bijvoorbeeld in een te kort rokje zonder slipje op het balkon een boek te gaan lezen. Door net iets te ondeugend de Polen gedag te zeggen als ze toevallig samen in de lift staan.

Het is zaterdagavond laat 23:43. We hebben al een paar jointjes op en een paar mixdrankjes achter de kiezen en de laatste fles is leeg. We zijn allebei geil, in een ondeugende bui.

"Ik heb een idee," zeg ik tegen Lisanne, met een grijns. "Durf je het aan om in je lingerie bij de buren aan te bellen en te vragen of ze nog wat wodka hebben?"

Ze kijkt me brutaal aan. "Denk je dat ik dat niet durf, of zo?"

"Nee," zeg ik, uitdagend.

"Pas maar op," zegt ze, haar ogen flitsend. "Die Polen trekken me zo hun huis in."

"Dat lijkt me wel wat," antwoord ik, met een flauwe glimlach. "Dan kan ik een keer meeluisteren hoe jij door de muur heen geneukt wordt, in plaats van andersom.". Lisanne kijkt me verschrikt aan. Je bedoelt echt dat ze me mogen gebruiken als ze dat willen? Ze kijkt me met ongeloof aan. “Ja” Zeg ik, ik wil dat je je helemaal aan mij overgeeft en je laat gebruiken als ik dat wil. Ze knikt naar me dat ze zal gehoorzemen.

Lisanne trekt haar kleren uit en staat voor me, haar kleine jonge lijf blijft een genot om naar te kijken. Lisanne is met haar 1 meter 58 klein van stuk en heeft een prachtig zandloper figuur waar ik zo van hou. Ze heeft niet heel grote borsten, zelfs een beetje klein maar wel heerlijk stevig en recht voor uitstaand zoals nog vaak het geval bij meisjes van net 18 jaar. Haar kontje daarentegen is wel heerlijk rond. Klein maar stevig. Ze draagt een zwarte string, een kanten bh. Ze pakt haar hakken, die bij de voordeur staan, en loopt licht zenuwachtig, maar gehoorzaam, de deur uit.

Ik blijf op de bank zitten, luisterend. Ik hoor de bel bij de buren afgaan. Dat is Lisanne. Door de dunne muur hoor ik de Polen naar de deur lopen, lachend en pratend in hun onverstaanbare taal.

Via de openstaande deur hoor ik Lisanne in het Engels vragen of ze misschien een fles drank hebben. De altijd aangeschoten Polen beginnen tegen haar te praten en vinden het maar wat leuk dat ze halfnaakt voor hun deur staat. Ik hoor hoe de mannen vertellen dat ze genoeg drank in huis hebben en vragen wat ze daar tegenover stelt. "Voor niets gaat de zon op," zegt een van hen, met een zwaar Pools accent.

Ik hoor hoe Lisanne iets in het Engels terugzegt, maar ik kan niet goed verstaan wat ze zegt. Ik hoor ze vervolgens samen de hal van de buren in lopen. Opeens slaakt ze een gilletje. Blijkbaar heeft een van de mannen haar een tik op haar billen gegeven.

Dan wordt het stil. Ik leg mijn oor tegen de muur van onze slaapkamer. De flats in ons gebouw zijn gespiegeld aan elkaar gebouwd, waardoor de slaapkamers recht tegenover elkaar liggen.

Plotseling hoor ik een van de mannen zeggen: "That bitch is fucking horny, Fuck her, she wants it!" En niet veel later, een harde kreun van Lisanne. Ik hoor hoe het bed van de buren hard tegen onze muur bonkt.

Mijn lul zwelt in mijn broek. Het idee dat Lisanne zich daadwerkelijk onderdanig door een van die Polen laat nemen, maakt me onwijs opgewonden.

Ik pak mijn lul uit mijn broek en leun tegen het kussen op het bed tegen de muur. Ik begin mezelf af te trekken, terwijl ik tegen de muur leun meeluister hoe mijn achttienjarige vriendin hard wordt geneukt. Ik voel het bed van de buren tegen mijn rug aan bonken.

Plots hoor ik een tweede stem zeggen: "Put her on top! I want to join!"

Een paar seconden later hoor ik een harde gil van Lisanne. Wat achteraf bleek is dat een van de tweede polen achter haar was komen zitten en zijn lul tegen haar kontje had aangedrukt. Lisanne was te strak om aan twee kanten geneukt te worden en had hard gegild. De tweede lul was niet verder dan een centimeter in haar kontje gedrukt. Het idee dat ze door twee oude dikke mannen tegelijk wordt genomen, wordt me te veel. Ik kom hard klaar, mijn lichaam schokt van de intensiteit.

Ik hoor hoe de mannen met haar dollen, lachen en gieren. Ze lijken onstuimig te genieten van dat jonge, blonde meisje in lingerie.

De uren kruipen voorbij. Het geluid van bonkende bedden, kreten en Pools gebrabbel vult de nacht. Ik lig in bed, te woelen, een mengeling van opwinding, jaloezie en een vreemd soort trots vult me.

Eindelijk, na 1,5 uur, hoor ik de deur van de buren opengaan. Lisanne komt ons appartement weer binnen. Ze is verwilderd, haar haar zit in de war, haar roze lipstick op haar mond uitgelopen en mascara ligt uitgelopen.

Ze kijkt me aan, met een vage glimlach. "Ze hadden geen wodka," zegt ze, met een schorre stem.

"En?" vraag ik, mijn stem hees.

"Het was... interessant," zegt ze, en kruipt bij me in bed.

Ik trek haar dicht tegen me aan. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik weet niet wat ik moet denken.

Maar ik weet wel dat de muur tussen ons en de buren nooit meer hetzelfde zal zijn.

Het Bankje en de hond

Maar hoe meer ik haar leidde, hoe dieper haar onderwerping ging, hoe harder ik begon te dromen. Van haar grenzen. Van het extreemste gevoel van overgave dat ik haar kon laten ervaren. Niet met mij. Niet met iemand die ze kende. Maar met het onbekende. Met het gevaar. Met het echte risico.

En toen vond ik het.

Een forumpost, half verborgen tussen honderden erotische verhalen uit het Amsterdamse bos. Een stukje land bij Amstelveen, noordoostelijk van het eikenpad, bij het oude wandelpad langs de vijver. Een plek waar swingers kwamen, ja. Maar ook waar sommige vrouwen… zichzelf aanboden. Aan mannen, ja. Maar ook aan iets anders.

Ik las het verhaal van een vrouw die 's nachts vastgebonden werd op een houten bankje. Haar ogen bedekt. Haar lichaam bloot.

Ik huiverde. Niet van afschuw. Van opwinding.

Ik stuurde Lisanne een foto van het bankje. Een Google Maps-printscherm. Een paar regels:

"Zaterdagavond. 22:00. Zwarte jarretels. Geen slipje. Je gaat met je buik op het bankje liggen. Kont naar achteren. Handen en voeten vastgebonden. Ogen geblinddoekt. Je mag niets zeggen. Niets onderbreken. Je gaat erheen. En je blijft. Zelfs als je bang bent. Zelfs als je niet weet wat er komt. Vooral dan."

Ze antwoordde:

"Ja."

En daarna:

"Alles voor jou."

Zaterdagavond. De lucht hing zwaar boven de stad, een donkere fluweelgordijn dat het licht van de maan half opving. Ik had Lisanne ’s middags nog gezien. Ze droeg een lange jas, maar ik wist wat eronder zat: zijden zwarte jarretels, bh, strak om haar jonge lichaam, haar lange blonde haren los, haar huid bleek en zijdezacht.

We reden stilletjes naar Amstelveen. Geen muziek. Geen gesprek. Alleen de zachte ruis van de wind op het dak. Toen we bij het bos aankwamen, stopte ik net buiten de uitloop. Het pad kronkelde donker voor ons. Een paar fietsers reden voorbij, lachend, dronken, op weg naar de stad..

Lisanne keek me aan. Haar pupillen groot. Hijgend.

“Ben je bang?” vroeg ik.

“Ja,” fluisterde ze. “Maar ik wil het.”

Ik kuste haar zacht op haar voorhoofd. Een vaderlijk gebaar. Maar daarna pakte ik de leren riemen uit de tas. Zij ging gehoorzaam zitten op het bankje – oud hout, grijsgroen van de mos, een beetje zacht onder haar billen. Ik legde haar op haar buik neer, haar hoofd opzij, armen vooruit. Ik bond haar polsen vast aan de onderkant van het bankje, met zachte leerriemen die pijnlijk strak afgesteld konden worden. Haar enkels ook. Ze kreunde zacht toen ik de riemen aantrok. Niet van pijn. Van verwachting.

Daarna de blinddoek. Zwart zijde. Ik strikte hem langzaam, knoopte hem strak achter haar hoofd. Haar haren vielen naar voren, bedekten haar gezicht.

“Je hoort me niet meer,” zei ik. “Je ziet me niet meer. Maar ik ben in de buurt. Ik kijk. En als je schreeuwt… dan geef je je over.”

Ze knikte. Haar borsten gingen snel op en neer. Haar billen – klein, rond, strak – staken naar achteren. Ik zag hoe haar kutje licht vochtig was. Ik ging met mijn vinger achterlangs haar kontje en in haar kutje. Ze gaf een zacht kreuntje. Haar huid glom onder het maanlicht. Ze was een offer. En ik was haar meester.

Ik liep weg. Niet ver. 50 meter langs het voetpad, tussen de bomen. Ik hurkte neer, verhulde mezelf achter een bosje. Ik richtte de camera naar het bankje. En ik wachtte.

Eerst was het stil.

Lisanne bewoog niet. Geen geluid. Alleen haar ademhaling, zacht, regelmatig. Het bos fluisterde om haar heen. Nachtvogels. Wind tussen de bomen. Dan, af en toe, een verre stem. Gelach van fietsers in de verte.

Ze had al twintig minuten vastgezeten toen ik het hoorde.

Voetstappen. Zacht. Een man. Hij kwam van noordwesten, vanaf het pad bij de vijver. En iets voor hem uit… een hond.

Toen ik de hond beter bekeek – een Duitse herder, groot, atletisch, los. En ik bleef zitten.

De hond sprintte vooruit, geur ontploffend in zijn neus. Hij rook haar. Haar angst. Haar opwinding. Haar vrouwelijkheid. En hij rende recht op haar af.

Lisanne verstijfde. Ze hoorde het. De snelle nagels op het grind. De warme adem. De neus die tegen haar billen duwde.

En toen… snuffelde hij. Precies in haar kruis. Hij snuffelde, likte, drukte zijn snuit ertegenaan. Lisanne ademde scherp in. Maar ze bewoog niet. Ze gaf geen kik. Ik zag haar billen trillen. Haar benen strak.

Ze laat het toe.

Hij likte harder. Tong tegen haar kleine roze kutje. Zijn tong diep naar binnen. Een zucht van Lisanne. Zijn ruwe tong raakte haar labia, haar klit. Ze kreunde. Zacht. Hunkerend. En hij likte door. Minutenlang. Alsof hij haar proefde, opslokte.

Ik keek, gefascineerd, half hard. Dit was geen scène uit een film. Dit was levend. Echt. Primitief.

De eigenaar van de hond kwam dichterbij. Hij zag het niet. Of wilde het niet zien. Tot hij stilstond. Keek.

Lisanne, vastgebonden, naakt, nat gelikt door de tong van een dier. Een meisje in de wildernis, aangeboden.

Hij aarzelde. Toen glimlachte hij. Langzaam. Pervers. En riep: “Hier, Duke! Kom!”

Maar de hond gehoorzaamde niet. Hij ging zitten, zijn achterlijf omlaag, zijn pik al stijf, roze en dik. Hij wreef zich tegen haar billen. Snuffelde weer. Dan, met een schok – duwde hij zijn kop naar voren, zijn poot tegen haar heup, en stootte.

Zijn pik vond haar opening. En drong binnen.

Lisanne schreeuwde.

Een kreet van pure schok. Pijn. Verbijstering. Ze probeerde te bewegen. Maar de riemen hielden haar vast. Haar kutje – strak, onervaren – rekte zich uit. De hond stootte verder, hard, instinctief. Tot diep. Tot in haar baarmoeder.

“Nee! Nee!” schreeuwde ze. “Het doet pijn! Trek hem eruit!”

Maar ik bleef zitten. De man liet het gebeuren.

De man stond nu vlakbij. Hij lachte. Hij filmde. Stuurde waarschijnlijk een clip naar een vriend. Een stukje wild vlees in het bos. “Duke vindt je leuk, schatje,” zei hij spottend. “Laat hem even lekker.”

Hij pakte de hond niet. Hij ging zitten op een boomstronk, 3 meter verderop. Rookte een sigaret. Liet het gebeuren.

En de hond? Die was in extase.

Hij stootte – diep, krachtig, ritmisch. Zijn pik verdween volledig in haar. Haar kutje was nat, maar te klein. Ze schreeuwde met elke stoot. Haar lichaam kronkelde, maar kon niet ontsnappen. Haar borsten kletterden tegen het hout. Haar haren plakten tegen haar gezicht.

“Hij gaat knotten,” hoorde ik de man mompelen. “Hij krijgt hem er niet uit.”

Knotten. Het moment waarop het zaad van een hond vrijkomt – en zijn penis zwellen laat tot een bol die vast komt te zitten in de poes van zijn partner. Biologisch. Onvermijdelijk. En pijnlijk.

Ik zag het gebeuren.

De hond gromde. Snelde harder. Dan – een laatste diepe stoot – en een krachtige schok. Hij rukte aan zijn bekken. En toen: stilte. Hij trilde. Zijn achterlijf zwoegde. Hij zat vast. Niet los te trekken. Zijn knot zat muurvast in haar.

Lisanne schreeuwde hysterisch. “Help! Help! Haal hem eraf! Het is zo groot! Het voelt alsof hij… hij scheurt me uit!”

Haar kutje zat vol. Gespannen. De hond hijgde boven haar, zijn pik vastgeklemd. Hij kon niet terug. Niet voor minstens 13 minuten. En tijdens die tijd, stroomde er zaad. Puls na puls. Diep in haar baarmoeder. Spuiten vol. Haar jonge Cervix werd overladen. De warme druk overweldigend.

Ze huilde nu. Uitputting. Angst. Schaamte. Maar ook… iets anders. Iets wat ik herkende.

Onder haar schreeuwen… kwam een zucht. Laag. Diep. Bijna onhoorbaar.

En nog een.

Daarna een kreun. Niet van pijn. Van… overgave

Ik glimlachte in het donker.

Ze was niet meer bang. Ze was verloren. En in dat verlies… vond ze iets.

Ze genoot.

Niet zoals bij mij. Niet met controle. Maar met pure primitieve overgave. Haar lichaam was niet meer van haar. Het was van de hond. Van de man. Van het bos. Van mij.

Ik stond op. Langzaam. Liep naar haar toe.

De man zag me aankomen. Hij blies een laatste rookwolk. “Leuk meisje,” zei hij.

Ik negeerde hem. Knielde bij Lisanne neer. Haar gezicht was nat. Haar adem zwaar. Ik streek haar haren uit haar gezicht.

“Het is oké,” fluisterde ik. “Je deed het perfect.”

Ze snikte. “Het was….zo intens”

“Ja,” zei ik. “Maar je hebt het nodig.”

Ik streek over haar billen. De hond gromde zacht, maar bewoog niet. Zijn knot zat vast. Zijn warmte straalde uit in haar.

“Heb je het gevoel dat hij je vult?” vroeg ik.

Ze knikte.

“Heb je het gevoel dat je bent bezeten?”

Nog een knik.

“Heb je het gevoel dat je van mij bent?”

“Ja…” fluisterde ze. “Altijd… van jou…”

Ik boog me voorover en kuste haar schouder. Dan stond ik op. De hond trilde nog steeds. Lisanne lag vast, opgezadeld, gevuld.

Ik liep weg. Terug door het bos. Keek niet meer om.

Ik wist dat ik haar daar moest laten. Zolang als nodig. Veertig minuten later vond ik haar weer.

De hond was verdwenen. De man ook. Lisanne lag nog steeds vast. Alleen nu…. Haar kutje rood, opgezwollen, glinsterend van speeksel en zaad. Haar benen trilden van uitputting.

Ik bevrijdde haar langzaam. Eerst de enkels. Dan de polsen. De blinddoek. Ze kon nauwelijks opstaan. Ik droeg haar naar de auto. Legde een deken over haar heen. Ze klemde zich vast aan mijn arm.

Toen we reden, zei ze niets. Tot we bij mijn appartement waren, onder de douche, terwijl het warme water over haar gesloten ogen stroomde, fluisterde ze:

“Ik wil het weer.”

Ik keek haar aan. “Weet je het zeker?”

---

Beste Lezer, laat in de comments vooral weten welke onderdanige opdrachten ik Lisanne nog meer moet laten uitvoeren.

Groet, Vincent