Tijd Is Macht - 7

Dit verhaal is het zevende deel van een langere (fictieve) serie. Ik raad je aan om te beginnen bij het eerste deel als je die nog niet gelezen hebt. Geniet ervan en ik hoor graag wat je ervan vindt!

Die avond lag Thomas op bed, starend naar het plafond, de kamer schemerig verlicht door het oranje gloeien van de straatlantaarn buiten. Zijn hoofd voelde zwaar, maar zijn gedachten weigerden te stoppen.

Wat een dag.

Het gesprek bij de decaan bleef door zijn hoofd echoën — hoe de decaan Lisa had misbruikt, hoe mevrouw Janssen, zijn lerares Nederlands, hem had bereden en leek te genieten van de situatie. De foto's die hij ervan had genomen had hij nog niet teruggekeken. Hij had iets losgemaakt wat hij niet meer kon terugdraaien, dat voelde hij.

En daarna de professor, met zijn rustige stem en die woorden die als een echo bleven hangen: "Dit object maakt de drager meester van de tijd zelf." De gravures, die vreemde raadsels, zouden hem daarbij moeten helpen volgens de mythe. De professor had hongerig naar de zandloper gekeken, alsof dat voorwerp leefde, alsof het hem iets wilde zeggen. Hij was blij om daar weg te zijn.

En toen, dat moment op de kamer van zijn zus — het bijna-betrapt worden, het gestommel, Sophie’s stem. Het had maar een fractie gescheeld.

En daarna de badkamer...natuurlijk dacht hij aan het heerlijke lichaam van Sophie, aan hoe hij haar geneukt had, maar nog veel meer dacht hij aan de zandloper die weigerde te lopen. Niet slechts één minuut, maar oneindig. Wat was er anders geweest toen de zandloper niet liep? Wat had de professor precies gezegd?

Hij herhaalde de woorden in zijn hoofd, steeds opnieuw.

Verlies de tijd om de eeuwigheid te vinden.

De bindi wijst de weg onder de sterren

Hij draaide zich op zijn zij en keek naar het nachtkastje. Daar lag ze, stil en glanzend in het zachte licht, alsof ze wachtte. Er was iets veranderd, dat wist hij zeker. Maar wat precies, dat bleef buiten zijn bereik.

---

Die ochtend schoot Thomas rechtop in bed. Zijn adem ging snel, zijn ogen wijd open. Verlies de tijd om de eeuwigheid te vinden. De woorden van de professor bleven naklinken, maar nu — nu klopte alles.

Hij had het gevonden. Hij wist het.

In de badkamer gisteravond, toen de zandloper stil was blijven staan… dat was het moment geweest. Daar had hij geen klok, geen telefoon, geen enkel voorwerp gehad dat hem vertelde hoe laat het was. Geen tijd: hij was de tijd 'verloren'. En juist toen stopte de wereld oneindig, ofwel 'hij vond de eeuwigheid'.

Zijn hart bonsde in zijn borstkas terwijl hij zijn blik naar het nachtkastje liet glijden. De zandloper lag daar, vredig, alsof ze sliep. Het goudkleurige zand leek in rust te zweven tussen de glazen buiken.

Hij grijnsde. Hij had het onmogelijke begrepen.

Thomas sprong uit bed, haastte zich om zijn telefoon en horloge te pakken. De adrenaline gierde door zijn lijf — het voelde alsof hij op het punt stond een natuurwet te breken. In zijn hand tintelde de zandloper.

In de badkamer zette hij alles zorgvuldig neer. Eerst met horloge om zijn pols: hij draaide de zandloper om en de wereld verstomde, maar het zand stroomde. De minuut tikte door, zoals hij verwachtte.

Maar toen… Hij haalde diep adem, deed zijn horloge af, legde die samen met zijn telefoon aan de andere kant van de drempel en sloot de deur. Geen klok, geen tijd. Alleen hijzelf en de zandloper.

Het zand viel — en stopte. In één ademloze seconde bevroor het zand in de loper. Hij had de tijd verloren en de eeuwigheid gevonden. Thomas voelde hoe zijn keel droog werd. Hij keek rond, bewoog zijn hand — alles reageerde niet. Alleen hij. Alleen de meester van dit moment. Hij wilde lachen, gillen, springen. Euforie overspoelde hem, warm en scherp als vuur. Hij had het gedaan. Hij had de eeuwigheid gevonden.

Met trillende vingers draaide hij de zandloper weer om — het zand kwam in beweging, de druppel viel in de wasbak, geluid keerde terug, alsof iemand de wereld weer had aangezet. Thomas stond daar, roerloos, vol ongeloof en macht. Hij keek naar de zandloper in zijn hand, naar het licht dat erin weerkaatste, en fluisterde: ‘Ik ben het echt.’

---

Aan het ontbijt zat Thomas met een brede glimlach aan tafel. Zijn gedachten tolden als een zwerm bijen om hem heen — ideeën, plannen, mogelijkheden. Hij moest zich bedwingen om niet hardop te lachen. De wereld was stil te zetten, als een knop die alleen hij kon indrukken. En nu had hij de sleutel in handen om die wereld ook stil te houden. En niemand wist het.

Lieke keek hem argwanend aan terwijl ze haar boterham met pindakaas at. ‘Wat ben jij vrolijk vanochtend,’ zei ze, half spottend, half nieuwsgierig. Thomas haalde zijn schouders op. ‘Gewoon… goed geslapen,’ zei hij luchtig, terwijl hij zijn glimlach probeerde te verbergen achter zijn glas melk.

Maar vanbinnen brandde het. Hij kon niet wachten om het opnieuw te proberen.

Hij keek naar zijn tas, waar de zandloper veilig in een doek gewikkeld zat. De gedachte dat die daar lag, verborgen maar machtig, gaf hem een vreemd gevoel van rust.

Niemand weet het, dacht hij. Niemand behalve ik.

Terwijl zijn vader de krant las en zijn moeder gehaast koffie schonk, dacht Thomas na over hoe hij deze kracht op school kon gebruiken. Hij moest een plek vinden waar geen klokken, geen telefoons, geen horloges zouden zijn — geen enkel besef van tijd. Zijn blik gleed naar het rooster dat aan de koelkast hing. Gym. Tweede uur. De gymzaal — daar mocht je geen telefoon bij je hebben, geen horloge, geen smartwatch. Alleen jezelf.

Perfect.

Zijn hart sloeg sneller. Hij zag het al voor zich: alle meisjes uit zijn klas naakt, hij zou ze een voor een kunnen neuken, al hun kutjes kunnen proeven. Hij zou vrij kunnen bewegen, alles kunnen doen. Alles. Hij voelde een siddering over zijn rug. De gedachte maakte hem tegelijk opgewonden en onrustig. Hoe ver durf ik te gaan?

Lieke tikte met haar vork tegen zijn hand. ‘Zit je te dromen of zo?’

Hij knipperde en keek haar aan, zijn glimlach weer in toom houdend. ‘Gewoon nadenken over m’n toets,’ loog hij.

Ze haalde haar schouders op en pakte haar telefoon. Thomas keek ongemerkt mee.

De herinnering aan gisteravond flitste door zijn hoofd. Hij voelde een steek van nieuwsgierigheid. Wat zou ze nu denken? Zou ze nog met zichzelf geappt hebben?

Hij stak zijn hand in zijn jaszak, voelde de vertrouwde vorm van de zandloper. Een klein tikje met zijn duim op het glas. De tijd viel stil. De geluiden van het ontbijt — het schrapen van bestek, het zachte getik van een klok — vielen stil alsof iemand de wereld had uitgezet. Thomas ademde uit, rustig.

Hij stond op, liep om de tafel heen, en keek over Lieke’s schouder naar haar scherm.

Er stond nog steeds dat ene gesprek open. Zijn bericht aan haar — of eigenlijk háár bericht aan zichzelf. Na zijn laatste opdracht, nadat hij Sophie geneukt had, was hij niet meer terug gegaan. Wat zou er gebeurd zijn toen Sophie naakt, lekkend van zijn sperma, terug naar de kamer was gegaan?

Lieke had nog wat gestuurd na zijn bericht. "Meester, kom je mij ook nog gebruiken, zoals je Sophie hebt gebruikt?" Ze had er zelfs een smekende emoticon bijgezet. Thomas voelde een mix van opwinding en schuld. Ze was niet alleen gehoorzaam, maar zelfs gewillig. Als ze zou weten dat Thomas het was, dan zou ze er vast anders over denken. Maar vanavond zou hij haar neuken, hield hij zichzelf voor, en hij typte een kort bericht aan haar: "Stuur me een filmpje dat je klaarkomt op school en je zal vanavond beloond worden."

Thomas ging zitten en de wereld kwam weer in beweging. Lieke stopte abrupt met tikken, haar ogen sprankelde en een glimlach vormde om haar mond. Thomas twijfelde er niet aan dat ze zou gehoorzamen.

Maar de echte test van zijn macht vandaag zou in de gymzaal zijn. Daar zou hij ontdekken wat het betekende om de tijd werkelijk te verliezen.

---

De gymles was begonnen. De echo van piepende schoenen en stuiterende ballen vulde de zaal. Iedereen had zijn sportkleren aan, Thomas ook. Zijn ogen gleden naar de klok aan de muur. Een obstakel.

Hij liep erlangs, zogenaamd om een bal te pakken, en bekeek de secondewijzer die gestaag rondging. Toen hij zijn hand in zijn zak stak en de zandloper omdraaide, voelde hij weer dat bekende gevoel — de wereld verstilde. De stilte om hem heen voelde dik als lucht die niet bewoog. Hij ging op zijn tenen staan en tilde de klok van de muur, die hij door het raam buiten in de bosjes liet vallen.

Alles stond stil, maar toen hij naar de zandloper in zijn hand keek zag hij dat de minuut nog bleef door tikken.

Thomas keek om zich heen en zijn ogen vielen op de docent die op zijn fluitje wilde blazen. In zijn borstzak zag hij het dunne metalen randje van een telefoon glimmen. Hopelijk is dat het laatste stukje tijd dat hier nog loopt, dacht hij.

Hij pakte de telefoon van zijn docent en legde die net buiten de gymzaal op een bankje in de hal.

De stilte leek nog stiller te worden, de lucht nog dikker. Er was nu geen klok, geen telefoon, geen enkele secondewijzer die tikte. Een spanning kroop door zijn buik toen hij naar de zandloper keek. Glinsterend in het licht van de sporthal was het zand tot stilstand gekomen. Het was hem gelukt, hij had alle tijd van de wereld.

Hij was gewend om zich te moeten haasten als hij de tijd stilzette, maar nu hoefde dat niet meer. Rustig ademde hij in en keek om zich heen. Zijn klasgenoten stonden verspreid door de zaal voor de warming-up. Hij zag Lisa staan en dacht aan haar dansende billen in de klas op de eerste dag dat hij zijn zandloper had gebruikt, aan haar kutje dat hij tentoongesteld had aan de nerds van zijn klas om wat bij te verdienen met zijn sperma dat er uit droop en aan haar hulpeloze blik toen haar mentor haar had verraden en ze voor de decaan op haar knieën zat.

Hij keek naar Liz, Yari en Fleur, de populaire meisjes van de klas, die hij niet mocht. Aandachtshoeren dacht hij, maar dat maakte hem niet minder nieuwsgierig naar hun lichaam. Hij zag Joanna staan, die altijd een hoodies en wijde broeken droeg, en zelfs als sportkleding veel te grote kleren aan had. Wat zou er onder zitten, vroeg hij zich af. In de hoek stonden Anna en Rianne, de vrouwelijke nerds van de klas. Objectief waren ze niet lelijk, maar door hun reputatie als nerds, had hij nooit nagedacht over of ze lekker zouden zijn of niet. De mogelijkheden waren zo groot, dat Thomas niet wist waar hij moest beginnen. Eigenlijk wilde hij ze allemaal zien. Al hun borsten, al hun billen en al hun kutjes.

En toch was er iets anders dat hij eerst wilde doen, iets dat hij wilde controleren nu hij daar opeens de kans toe kreeg. Hij liep naar zijn beste vriend, Joep, en trok zijn broek en onderbroek samen naar beneden. Zijn pik hing slap tussen zijn benen. Hij leek groot, vond Thomas, en hij had hem niet geschoren.

Maar Thomas wilde weten hoe groot hij stijf was, hij wilde weten of wat hij in zijn broek had 'normaal' was. Heel voorzichtig raakte hij met een vinger de pik van zijn beste vriend aan, alsof die besmettelijk was. Er gebeurde weinig. Hij legde de pik van Joep in de palm van zijn hand, kneep zachtjes en begon een lichte trekkende beweging te maken. Hij voelde hoe zijn pik snel groeide, overeind kwam en almaar harder werd tot die stijf schuin omhoog stond. Hij was ongeveer even lang als die van hemzelf, maar die van zijn vriend was een beetje krom.

Opeens trok Thomas snel zijn hand terug. Fucking hell, ik ben geen homo, dacht hij opeens. Zijn pik was stijf en drukte tegen zijn onderbroek. Hij had vol bewondering gekeken naar de groeiende pik in zijn hand, genoten van het warme gevoel in zijn palm, maar dat mocht niet. Dat kon niet. Hij was geen homo, dat had hij de afgelopen dagen duidelijk laten zien.

Snel keek hij weer om zich heen. Hij moest even bijkomen van wat er net gebeurd was. Juist, meisjes. dacht hij bij zichzelf. Nog even keek hij om naar Joep, en toen liep hij recht naar de populaire meiden van de klas — Liz, Yari en Fleur — een onafscheidelijke driehoek.

Liz liep altijd voorop, alsof de gangen van school voor haar waren aangelegd. Ze droeg haar zelfvertrouwen als een kroon, haar houding recht, haar blik scherp. Haar lichaam had zich vroeg ontwikkeld, en ze leek precies te weten wat dat met jongens deed. Toch, als Thomas haar soms van een afstand bekeek, vroeg hij zich af of dat zelfvertrouwen wel echt was. Of er niet iets zat onder dat perfecte kapsel en die glimlach — iets dat ze zorgvuldig verborgen hield.

Yari en Fleur liepen meestal net een stap achter haar, lachend om haar grappen, instemmend met haar woorden. Niemand wist precies waarom ze dat deden. Misschien omdat het makkelijker was om bij Liz te horen dan tegen haar in te gaan. Misschien ook omdat ze hoopten dat iets van haar glans op hen zou afstralen.

Ook al had hij stiekem een hekel aan ze, in zijn fantasie kwamen ze regelmatig voor. Nu voelde hij alleen maar verlangen. Lust. Zijn ogen gleden over hun gezichten, hun lach bevroren in een halve glimlach, hun haren alsof ze even wapperden in een onzichtbare wind. Aan de ene kant voelde hij irritatie — ze waren zo zelfverzekerd, zo perfect op een manier die hem altijd frustreerde. Aan de andere kant… een vreemde nieuwsgierigheid trok aan hem. Hij wilde weten hoe ze dachten, wat er achter die zelfverzekerde blikken schuilging. Het was tegelijkertijd verontrustend en fascinerend. Zelf met alle macht die de zandloper hem gaf, voelde hij zich klein als hij tegenover ze stond.

Een voor een trok hij hun shirt en sportbroekje uit. Hij deed een stap naar achter, ademde diep in, een serene glimlach om zijn lippen, en genoot van het aanzicht. Alledrie droegen ze een sportbeha en, alsof ze het afgesproken hadden, hadden ze alledrie een rode kanten string aan. De lijnen en patronen waren anders, de tierelantijntjes waren anders — een strikje, een lintje, een zilveren hartje — maar verder leken ze zelfs hun ondergoed op elkaar afgestemd te hebben.

Hij slalomde tussen hen door en liet zijn handen over hun lichaam glijden. Zijn vingers streelde langs hun zachte huid. Hij verkende hun lichaam, langs de kromming van hun rug, op hun zachte buik en over de ronding van hun billen. Met de achterkant van zijn wijsvinger streelde hij de voorkant van hun string, terwijl hij ze in hun ogen keek. Zijn gezicht op slechts een paar centimeter van die van hen.

Hij klikte hun sportbeha's los en kneedde een voor een hun borsten. De ene stevig, de ander zacht, de ene stond recht vooruit, de ander hing als druppel naar beneden. Hoe identiek hun outfit was, zo verschillend waren hun borsten. Hij kneep in hun tepels en lachte in zichzelf bij het zien van hun reactie. Hoe ze langzaam stijf werden en verder uit hun borsten tevoorschijn kwamen. Thomas verbaasde zich erover hoe veel mooier hun borsten werden met stijve tepels dan ervoor.

Hij zou wel uren in deze gymzaal kunnen blijven. Al zijn klasgenoten bewonderen en betasten. Er was een kalmte over hem neergedaald die hij niet kende. Geen gehaaste geilheid. Niet opgehitst door de tijd. Geen angst om niet binnen de minuut weer klaar te zijn. Hij keek om zich heen, alles was bevroren en alles bleef bevroren tot hij besloot dat het niet meer hoefde. Hij zag Joep staan, zijn broek zat nog op zijn enkels en zijn pik bungelde weer slap tussen zijn benen.

Hij draaide zich weer naar Liz, Yari en Fleur en begon nu hun laatste kledingstuk uit te trekken. Een voor een haakte hij zijn vingers in de rand van hun string en trok ze naar beneden over hun voeten. De gebruinde huid van Liz liep over in wit bij de rand van haar string. De witte driehoek om haar kutje stak fel af tegen de rest van haar huid, die duidelijk regelmatig de zonnebank zag. Kleine stoppeltjes op haar venusheuvel verraadde dat het weer tijd was om zich te scheren. Haar kutje had prominente schaamlippen, zowel de binnenste als buitenste waren goed te zien.

In een opwelling boog hij zich naar voren en begon gulzig haar kutje te likken. Als een varken in de aarde wroette hij met zijn neus tussen haar schaamlippen. Zijn gezicht was nat van haar vocht. Het voelde alsof hij voor het eerst sinds lange tijd weer zonder mes en vork mocht eten; met zijn gezicht naar voren dook hij tussen haar schaamlippen. Hij likte alles wat hij tegenkwam en stak zijn tong zo diep als hij kon in haar gaatje. Hij greep haar billen vast om haar stevig tegen hem aan te kunnen drukken.

Hoe vaak had hij zich al afgetrokken bij de gedachten aan haar? Hoe vaak was zij hem, en alle andere jongens in de klas, al niet gepasseerd met haar kin omhoog? Het voelde alsof hij haar likte voor al die jongens die ook aan haar dachten, voor al die jongens die ook hadden gedroomd over haar zoete kutje.

Er was geen tijd om op te letten, geen deadline, geen haast. Hij had geen besef van tijd meer, geen idee hoe lang hij haar aan het beffen was. Zijn nek werd stijf en hij voelde zijn kaak. Nog een laatste likje, dacht hij steeds. Maar in deze stilte zou ze nooit klaarkomen, in deze stilte was het enige einde het einde dat hij zou kiezen.

Hij trok zich terug, haalde zijn pik uit zijn broek en swaffelde tegen haar billen. Hij boog haar naar voren, zakte nog even door zijn knieën om te zien hoe haar kutje er van achter uit zag, en drukte toen zijn pik naar binnen. Ze voelde niet zo strak als Lieke en Lisa, zelfs minder strak dan mevrouw Janssen. Zou ze zo opgerekt zijn of verschilde dit gewoon per vrouw? Hij had geen idee, maar hij voelde wel dat het zo langer vol te houden was zonder klaar te komen.

Terwijl hij van achter in haar kutje stootte, voelde hij niet alleen de lust, maar ook de haat opborrelen. En terwijl hij dacht aan haar minachting voor anderen, begon hij onbewust harder te stoten, harder te knijpen in haar heupen en in haar tieten. Hij pakte haar haren vast, die ze in een paardenstaart had gebonden voor het sporten, en trok hard, terwijl hij haar harder en harder van achter in haar kutje nam. Hij genoot van het kletsen van zijn lichaam op haar kont. Af en toe maakte hij wat ruimte om haar op haar billen te kunnen slaan. Hij voelde zich een ruiter te paard, met haar blonde haren als teugels en de tikken op haar kont om haar aan te sporen harder te gaan. En harder ging hij ook. Het tempo bleef hetzelfde, maar elke stoot was harder en dieper dan die ervoor. Neem dat, vuile teef, bitch, aandachtshoer, trut, vervloekte hij haar, terwijl hij voelde dat hij het niet meer lang kon volhouden.

Hij vouwde haar nog dieper naar voren, trok zijn pik uit haar kutje en spoot zijn hele lading over haar rug leeg. Een enorme voldoening vulde zijn lichaam. Dit was precies wat ze verdiende, en precies wat hij ook verdiende. Hij keek naar de andere twee terwijl het zweet nog op zijn voorhoofd stond. Hij was kapot, te vermoeid voor meer. Die komen een andere keer wel, dacht hij bij zichzelf.

Een voor een kleedde hij hen weer aan. Hij kon zich meer niet herinneren welke string bij wie hoorde, dus deed hij willekeurig maar wat. De beha's vond hij voor nu te veel moeite om weer aan te trekken, dus die gooide hij uit het raam in de bosjes waar de klok ook al lag. Hij trok de broek van zijn vriend Joep weer omhoog en ging toen even zitten om bij te komen. Alles leek vermoeiender in de stilte. Zijn lichaam was uitgeput, zijn ademhaling zwaar.

---

Thomas lag op bed, zijn hoofd ergens tussen slaap en waak in. Na de gymles had hij zich ziek gemeld en was naar huis gegaan. Hij moest bijkomen. Hij had het eerste raadsel gekraakt vandaag en de sleutel van de eeuwigheid ontdekt, maar het leek ook zijn tol te eisen.

Zou het tweede raadsel ook nieuwe krachten voor hem openen? En zo ja, wat dan? De bindi wijst de weg onder de sterren. Op Google had hij gelezen wat een bindi was: "Een bindi is een stip op het voorhoofd, een traditionele decoratie die wordt gebruikt door Hindoevrouwen." Dat bracht hem geen steek dichterbij en hij voelde zich nog even ver verwijderd van het antwoord als eerst. In gedachten verzonken dommelde Thomas langzaam in slaap.