Een Rijke Relatie

Yohan zit vaak op het terras van een klein café in het hart van de oude stad. De plek is levendig: voorbijgangers komen en gaan, gesprekken kruisen elkaar en vertellen flarden van levens. Hij bestelt een biertje, legt zijn telefoon met het scherm naar beneden, en leunt licht achterover in zijn stoel.

Hij is stil en kijkt om zich heen. Gezichten, kleding, details. Een koppel aarzelt voor de etalage van een antiquair. Een vrouw steekt het plein over met een boodschappentas. Twee tieners lachen te luid. Yohan heeft zo zijn mening over alles en iedereen. Hij kijkt en geniet. Dat is zijn plezier: daar zijn, midden in de beweging, zonder eraan deel te nemen.

Hij blijft een uur, soms twee. Soms met een boek als een soort alibi om daar te mogen zijn. Dan betaalt hij, bedankt de ober met een ruime fooi en vertrekt zonder om te kijken. Niets bijzonders. Gewoon een man die graag de wereld ziet voorbijgaan.

Vandaag zit hij daar gewoon. Yohan is een aandachtige man. Als hij op het terras zit, zoekt hij alleen ontspanning zoals de meeste mensen op een terras. Hij observeert met nieuwsgierigheid. De vrouwen die voorbijlopen trekken zijn blik, maar niet op een brutale of opdringerige manier. Hij vindt dat alle vrouwen mooi zijn. Elke vrouw heeft iets unieks — een houding, een uitdrukking, een manier van bewegen. Hij geniet ervan en fantaseert er van alles bij.

Hij houdt ervan die schoonheid te ontdekken. Natuurlijk borsten en mooie billen, maar ook een silhouet dat zich aftekent in de menigte. Soms is het een soepele tred, een vluchtige glimlach, een manier van fietsen met gemak. Hij merkt de vormen op — de rondingen, de bewegingen — en wat hem vooral boeit is de verscheidenheid. Hij heeft geen vaste voorkeur. Hij bewondert de verschillen, de nuances. Hij houdt van mooie vrouwen en vindt eigenlijk alle vrouwen mooi.

Hij zag haar aankomen. Een vrouw van ongeveer vijftig, met een rustige uitstraling en een open blik. Ze liep zonder haast, haar armen vrij, haar passen regelmatig. Toen ze zijn blik kruiste, glimlachte ze. Geen snelle of beleefde glimlach, maar een glimlach met aandacht, gericht. Yohan antwoordde zonder aarzeling. Hij wendde zijn blik niet af.

Ze vertraagde. Hij zag in haar ogen dat ze nadacht. Toen nam ze een beslissing. Ze veranderde licht van richting en liep naar hem toe. Niet bruusk maar genoeg om duidelijk te zijn. Met een glimlach keek ze hem aan, in de ogen, terwijl ze hem nadert.

Yohan richtte zich iets op. Hij zei niets. Hij wachtte af.

Hij keek naar de vrouw, zijn glimlach nog aanwezig, maar nu aandachtiger. Ze sprak toen zonder overdreven schroom, met een soort openheid die hij respecteerde:

— Goedemiddag.

— Goedemiddag, zei hij.

Ze antwoordde met een glimlach nogmaals.

— Goedemiddag, mag ik bij u komen zitten?

— Ja, natuurlijk. Wilt u iets drinken met mij?

— Ik zou heel graag iets drinken met u. Maar ik heb één probleem, en het is echt uit noodzaak: ik kan niet betalen. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het is de waarheid. Op het moment dat ik uw glimlach zag, dacht ik: misschien wil deze meneer mij een drankje aanbieden. Ik zit hier graag en geniet van een mondain moment.

— Ik begrijp het, zei hij eenvoudig. En u hebt goed gedaan om het te zeggen. Ga lekker zitten.

Hij wenkte de ober.

— Wat zou u graag willen?

— Een glas witte wijn, als dat kan.

— Dat kan zeker.

De ober kwam. Yohan bestelde nog een biertje voor zichzelf, een glas witte wijn voor haar. Toen draaide hij zich naar haar toe.

— Komt u hier vaak?

— Niet zo vaak. Ik kan het me echt niet veroorloven. Het is een echte luxe.

Ze ging wat comfortabeler zitten. Ze kenden elkaar niet, maar er was geen spanning. Gewoon twee mensen die ervoor kozen een moment te delen.

Yohan luisterde zonder haar te onderbreken.

Even aarzelde hij. Zou hij dat durven vragen. Ze kenden elkaar helemaal niet. Maar andere kant kwam ze bij hem zitten …

— Hoe komt het dat u zich hier geen drankje kunt veroorloven? vroeg hij dan toch nieuwsgierig.

De vrouw haalde licht adem en antwoordde kalm:

— Ik ben twee jaar geleden mijn werk kwijtgeraakt. Een conflict van waarden met de directie. Niets spectaculairs, maar het escaleerde. Ik hield het een tijd vol, maar uiteindelijk stortte ik in. Volledig uitgeput. Ze zetten me opzij, en daarna werd ik ontslagen.

Ze sloeg even haar ogen neer, vervolgde toen:

— Sindsdien leef ik van een uitkering. Die dekt het absolute minimum. Huur, elektriciteit, wat eten. Maar geen extra’s. Geen terrasjes, geen kleine pleziertjes. Dus vandaag heb ik het risico genomen om u aan te spreken.

Yohan knikte. Hij antwoordde niet meteen. Er zat iets eenvoudigs en waardigs in haar manier van vertellen. Niets onderdanigs. Gewoon de feiten op een rijtje.

— Dank u dat u me dit vertelde, zei hij uiteindelijk. Ik ben blij dat u bent gekomen. Wat voor werk deed u?

— Ik was boekhoudster in een bedrijf.

— U houdt van cijfers? Van berekenen en controleren?

— Zeker. Cijfers zeggen mij vaak meer dan woorden. Als je een bedrijf wilt begrijpen, vertelt de boekhouding veel over de gezondheid ervan.

— Ik hoop dat u geen schulden hebt, zei Yohan aarzelend, ik weet dat het een directe vraag is.

Ze werd niet boos. Ze bleef rustig, haar blik op het glas gericht.

— Eén schuld, antwoordde ze. Niet heel erg groot, maar het is een schuld. Ze blijft hangen. Ik doe wat ik kan.

Yohan knikte. Hij wachtte even en vroeg toen:

— En hoe voelt dat, leven met zoiets?

Ze dacht na. Ze wilde niet te snel antwoorden.

— Het is als een steen in je zak. Niet zwaar genoeg om je tegen te houden, maar altijd aanwezig. Ik ben eraan gewend geraakt. Ik let op alles. Ik reken. Ik geef dingen op. Maar ik laat me niet verpletteren. Het is ook een soort sport om zo te kunnen leven.

Ze keek hem aan.

— Wat moeilijk is, is niet het bedrag. Het is het gevoel achter te lopen. Iets te moeten. Dat raakt aan je waardigheid. Dus ik zorg dat ik rechtop blijf. Ook als ik een drankje moet vragen probeer ik dat zonder verlies van mijn waardigheid te doen.

Yohan antwoordde niet meteen. Hij hief zijn glas, zachtjes.

— Op uw waardigheid.

Ze glimlachte, zonder ironie. Ze hief het hare ook.

— En jij, wat doe jij voor werk?

— Ik ben leraar. Ik werk part-time op een school hier niet ver vandaan. Ik geef geschiedenisles aan kinderen.

— En zijn je leerlingen geïnteresseerd in geschiedenis?

— Soms wel, soms niet. Dat hangt ervan af.

— Waarvan?

— Vooral van de periode. Tijden vol actie, of een beetje sprookjesachtig, vallen meer in de smaak. Ze houden van de verhalen en die vertel ik graag. Voor mij is geschiedenis een boek vol verhalen die iets vertellen over hoe wij zo zijn geworden. En misschien ook iets over hoe we kunnen worden. Nietsche zei dat we als mensheid niets van geschiedenis leren. Ik doe mijn best om in ieder geval ervoor te zorgen dat mensen er iets van weten.

— Ik hield vroeger meer van wiskunde dan van geschiedenis.

— Dat is logisch, met jouw liefde voor cijfers. Kunst is ook niet echt jouw ding?

— Mmmm… ik hou wel van schilderkunst en muziek.

Ze namen nog een drankje en praatten over van alles.

De middag verliep moeiteloos. Na de eerste uitwisseling over moeilijkheden verbreedde het gesprek. Ze spraken over hun levensloop, over wat ze mooi vonden, over wat ze liever vermeden. Yohan vertelde over zijn gewoontes, zijn wandelingen, zijn lectuur. Zij sprak over haar werkjaren, haar kinderen, haar hoop die nog leefde.

De tijd vloog voorbij. De zon was gedraaid, de schaduw verplaatst. De glazen waren al een tijd leeg, maar geen van beiden stelde voor om te vertrekken. Ze namen nog een glas. Ze zaten goed. Het is wonderlijk dat twee mensen elkaar zo kunnen vinden. Eigenlijk bemoedigend in een tijd die mensen zo vaak van elkaar vervreemd.

Toen de ober de tafels naast hen begon op te ruimen, beseften ze dat de dag ten einde liep. Zij stond als eerste op.

— Ik moet gaan, zei ze. Dank je voor het drankje. En voor de rest. Vooral de rest. Het was leuk om zo met elkaar te kunnen kletsen.

Yohan stond ook op. Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn.

— Zullen we nummers uitwisselen?

— Ja. Het zou jammer zijn om dat niet te doen.

Ze noteerden elkaars nummer. Geen belofte, geen plan. Gewoon een mogelijkheid.

Ze namen afscheid met een lichte spijt. Maar ook met een kans op zak.

Het is eigenlijk een wonder dat twee mensen met zoveel gemak zoveel over zichzelf vertellen tijdens een eerste gesprek waar anderen na jaren nog niet aan toe zouden zijn gekomen.

Thuis ging Yohan in zijn fauteuil zitten, telefoon in de hand. Hij opende WhatsApp, voegde het nummer toe dat ze hem had gegeven. Haar voornaam verscheen: Diane.

Hij glimlachte. Diane, de godin van de jacht. Hij geloofde niet in tekens, maar de naam riep een soort stille kracht op. Een vrouw die vooruitgaat, ook met weinig.

Na het avondeten — eenvoudig, snel — zette hij koffie. Hij ging weer zitten. Hij dacht aan de middag. Aan het terras, de witte wijn, de glimlach. En aan wat ze hem had verteld. Het deed iets met hem, mentaal maar ook fysiek. Ze maakte iets in hem wakker wat lange tijd verborgen is geweest. Na de dood van zijn vrouw had hij erotiek tot verboden terrein gemaakt. Niet bewust natuurlijk, maar het was verdwenen. Hij kon zo’n middag op een terras naar al die vrouwen jong en oud kijken er ook van genieten zonder dat het hem erotisch iets deed, vreemd vond hij zelf. Maar waarom nu deze vrouw dit nu ineens in hem wakker maakte, was hem niet duidelijik. Maar hij voelde het duidelijk. Was het de tijd die er overheen moest gaan, of het uitzonderlijk open gesprek of de houding van Diane. Ook raar trouwens dat ze elkaar niet hebben voorgesteld maar gewoon zijn gaan kletsen.

Een schuld. Niet groot, maar aanwezig. Een leven onder druk. Hij vraagt zich af of ze vanavond heeft gegeten. Of ze moest kiezen tussen een maaltijd en iets anders. Hoe leeft ze met die constante spanning? Hij stelt zich de berekeningen voor, de opofferingen, de kleine pleziertjes die je uitstelt.

Maar ze heeft niet geklaagd. Ze sprak helder, zonder medelijden te zoeken. Ze vroeg om een glas, niet om een oplossing. En ze bood haar aanwezigheid in ruil.

Yohan kijkt naar zijn telefoon. Hij aarzelt om haar te schrijven. Niet om iets voor te stellen. Gewoon om te zeggen: Dank je voor vanmiddag. Ik vond het fijn om met je te praten.

Diane kwam thuis met lichte tred, een rustig hart. De middag was onverwacht geweest, maar juist. Ze had gesproken, gelachen, geluisterd. Ze was zichzelf geweest, zonder masker of overdreven voorzichtigheid.

Eenmaal thuis pakte ze haar telefoon en voegde het nummer van Yohan toe. Zijn voornaam verscheen. Ze las hem zachtop: Yohan. Ze glimlachte. Een mooie naam, dacht ze. Voor een man die haar een echt moment had gegeven.

Ze maakte haar avondmaal: eieren met kerrie, volkorenrijst, een tomatensalade. Niets ingewikkelds, maar ze nam de tijd om het goed te doen. Ze schikte haar bord zorgvuldig, ging zitten en at langzaam. Ze genoot. Genieten van eenvoudige dingen is een kunst, en die beoefende ze met ernst.

Terwijl ze een glas fris water dronk, dacht ze aan Yohan. Aan zijn stem, aan zijn manier van kijken zonder aan te dringen. Ze dacht dat ze hem graag nog eens zou zien om voort te zetten wat begonnen was.

Ze schreef hem niet meteen. Ze wilde de tijd laten ademen. Maar ze wist al: als er een bericht kwam, zou ze antwoorden.

Ze legde haar telefoon op tafel, zette de televisie aan, maar keek niet echt. Het was bijna 11 uur. Ze dacht eraan om naar bed te gaan, het licht uit te doen, toen haar telefoon zachtjes trilde.

Een bericht. Het was Yohan.

“ Goedenavond Diane. Ik wilde u gewoon bedanken. Ik heb vanmiddag een heel fijne tijd gehad. Ik hoop dat u goed thuisgekomen bent. “

Ze las het één keer, toen een tweede keer. Ze glimlachte. Ze had dit bericht niet verwacht, maar ze was blij dat het er was.

Ze antwoordde zonder aarzeling:

“ Goedenavond Yohan. Ik heb het ook erg gewaardeerd. Dank je voor het drankje, en voor het gesprek. Ik ben goed thuisgekomen, en ik denk dat ik het graag nog eens zou willen doen. “

Ze legde haar telefoon weer neer. Deze keer kon ze gaan slapen met een helder gevoel: er was iets begonnen.

In haar bed was ze toch te opgewonden om te gaan slapen. Ze stelde zich voor hoe dit verder zou kunnen gaan. Voordat ze het wist was haar hand in haar broekje en gleed haar middelvinger over haar clitoris. Vreemd dat ze zonder verdere stimulans zoveel behoefte voelde en zo vochtig was. Ze kwam in mum van tijd klaar en viel bijna direct als een blok in slaap.

Diane liep langzaam door het stadscentrum. Het was elf uur, de zon brandde al fel op de straatstenen. Ze hield van die warmte, maar voelde ook de vermoeidheid opkomen. Een terras trok haar aan — lichte schaduw, enkele vrije tafels, de geur van koffie in de lucht.

Ze aarzelde. Een kop koffie is niet veel, maar voor haar was het een luxe. Ze keek naar de prijzen op het bord. Ze zuchtte. Toen dacht ze aan Yohan. Ze herinnerde zich zijn glimlach, zijn manier van luisteren zonder te haasten.

Ze pakte haar telefoon. Ze aarzelde nog even. Toen schreef ze:

— Goedemorgen Yohan. Ik ben in de stad, het is mooi weer, en ik heb een wat stoutmoedige wens: een koffie met u delen. Bent u in de buurt?

Ze las het bericht opnieuw. Ze vond het een beetje direct, maar eerlijk. Ze drukte op “verzenden”.

Toen wachtte ze. Niet al te nerveus, maar aandachtig. Ze wist dat zo’n bericht op duizend manieren ontvangen kon worden. Maar ze had het gestuurd. En dat was al iets.

Een kort moment later trilde haar telefoon.

Ze pakte hem, haar hart iets sneller. Het scherm lichtte op. Het was echt Yohan.

— Goedemorgen Diane. Ik ben ook in de stad. Een koffie met u zou een genoegen zijn. Waar bent u precies?

Ze glimlachte. Ze keek om zich heen, zag de naam van het dichtstbijzijnde café, en antwoordde:

Ik ben bij Café de Oude Burcht, vlak naast de boekhandel. Er is schaduw en een vrije tafel.

Enkele minuten later zag ze hem aankomen. Hij liep recht, rustig, met diezelfde aandachtige blik. Toen hij haar zag, glimlachte hij. Ze stond een beetje op om hem te begroeten.

— Goedemorgen Yohan.

Hij bukte en gaf haar een kus op de wang.

— Goedemorgen Diane. U hebt een mooie plek gekozen.

Hij ging zitten. De ober kwam dichterbij. Deze keer zei ze niets over het geld. Hij bestelde zonder aarzelen twee koffies. Ze bedankte hem met een blik.

Yohan keek naar Diane, een mooie vrouw in een eenvoudige jurk. Hij hield van dat beeld. Die jurk met die mooie vrouw erin waarvan hij met dit warme weer een beetje inkijk in haar décolleté kreeg. Dat deed hem zeker wel iets.

Diane vertelde dat ze tien jaar geleden gescheiden was. Sindsdien had ze geen andere relatie gehad. Aan de scheiding had ze de schuld overgehouden.

Maar na haar ontslag en een burn-out te hebben verwerkt, voelde ze nu de behoefte om opnieuw verliefd te zijn. Ze had het lang op afstand gehouden, maar nu was dat er oneens weer.

Ze wilde iemand dicht bij zich — zowel mentaal als fysiek.

Iemand ook om haar te helpen de misère door te komen die ze nu kende.

Yohan luisterde in stilte. Haar woorden raakten hem meer dan hij had verwacht. Het was ook niet gering wat ze hem vertelde. Hij voelde er een soort toenadering in. En dan die behoefte zowel mentaal als fysiek, waarom vertelde ze hem dat? Niet dat hij dat niet herkende. Dat zeker wel!

Hij zocht een eenvoudige zin, niet te zwaar, maar die liet zien dat hij haar begreep en vooral ook de deur open hield.

“Ook ik heb periodes gekend waarin alles leek in te storten,” zei hij uiteindelijk.

Diane keek op naar hem, en in die blik zag hij zowel vermoeidheid als een sprankje verwachting.

Yohan legde zijn handen rond zijn kopje en sprak met een rustige stem, zonder te dramatiseren.

— De laatste jaren zijn niet eenvoudig geweest, zei hij. Na het overlijden van mijn vrouw voelde ik me leeg. Niets had nog smaak. Ik had nergens zin in. De dagen gingen voorbij, maar ik leefde ze niet echt.

Hij zweeg even, keek naar de drukke straat, en vervolgde:

— Maar sinds een paar maanden gaat het beter. Dat zware gevoel, die soort mist, is verdwenen. Ik krijg weer zin. Ik geniet van eenvoudige dingen: wandelen, lezen, hier zitten. Ik voel me vaak gelukkig, en dat verrast me steeds weer, als ik me daar schuldig over moet voelen. Maar dat doe ik niet meer. Ik mag het weer van mezelf.

Hij keek op naar Diane.

— Die middag met u, laatst, hoorde daarbij. Het was een echt levensmoment.

Diane luisterde aandachtig, zonder hem te onderbreken. Ze knikte zacht, alsof ze wilde zeggen dat ze het begreep.

Diane bleef even stil na Yohan’s woorden. Ze keek hem nadenkend aan, en zei toen zacht:

— Dank u dat u dit vertelt. Het is niet makkelijk om over zulke dingen te spreken. Maar ik begrijp het. Je kunt je houvast verliezen na zo’n schok.

Ze legde haar hand plat op tafel, alsof ze haar aanwezigheid wilde markeren.

— Wat u beschrijft, die leegte, dat heb ik ook gevoeld, op een andere manier. Toen ik mijn werk verloor, had ik het gevoel dat een deel van mij was weggenomen. Maar u… u hebt veel meer verloren. En toch bent u hier, u glimlacht, u kijkt naar de wereld en naar mij. Dat is een kracht die u weer terug heeft gekregen. U bent klaar voor een volgende stap.

Ze zweeg even, en voegde toen met een open glimlach toe:

— En ik ben blij dat u de smaak van de dingen hebt teruggevonden. Want ik wil ook genieten van wat er nog te leven valt.

Yohan knikte. Hun blikken kruisten elkaar, zonder gêne. De koffie werd koud, maar het gesprek had zich geopend naar iets diepers.

Yohan draaide zijn kopje tussen zijn handen. Hij voelde dat er iets in hem verder wilde gaan — niet uit nieuwsgierigheid, maar uit zorg. Hij wilde Diane’s situatie beter begrijpen. Misschien kon hij haar op een of andere manier helpen. Maar hij wist ook dat sommige vragen pijn konden doen, zelfs als ze uit een goede intentie kwamen.

Dus zocht hij naar de woorden. Niet te direct. Maar ook niet te voorzichtig.

— Diane… zei hij zacht. Ik wil niet indiscreet zijn. Maar ik denk aan wat u me laatst hebt verteld. En ik vraag me af… hoe gaat het nu met u, in het dagelijks leven. Kunt u zich redden, of is het nog steeds erg moeilijk?

Hij keek haar aan, zonder aandringen, maar met echte aandacht. Hij legde zijn hand op de hare, liefdevol.

— Ik vraag dit omdat… ik u waardeer. En als ik iets kan doen — al is het klein — dan hoor ik dat graag. Maar alleen als u erover wilt praten.

Hij liet de zin in de lucht hangen. Hij wilde niet forceren. Alleen een deur openen.

Diane keek hem lang aan. Ze zag in Yohan’s ogen dat hij niet wilde oordelen, niet wilde graven. Hij was er, oprecht, open. En toch, praten over die schuld was alsof ze een deur opende die ze al lang gesloten hield. Er was schaamte, ja. Niet omdat ze iets verkeerd had gedaan, maar omdat die schuld een stille last was geworden, een constante herinnering aan een pijnlijk verleden.

Ze haalde rustig adem, legde haar handen op haar knieën, en begon:

— Na mijn scheiding waren er complicaties. Het huis… we hebben het niet meteen verkocht. Er waren meningsverschillen, vertragingen. En toen moest ik een deel van de hypotheek overnemen. Niet enorm, maar ook geen kleinigheid. Een bedrag dat er elke maand is, als een steen in mijn tas.

Ze sloeg even haar ogen neer, keek toen weer op.

— Het is niet makkelijk om te zeggen. Er is schaamte onzekerheid, ja. Niet omdat ik een fout heb gemaakt, maar omdat het me het gevoel geeft kwetsbaar te zijn. Ik heb ontdekt hoe makkelijk het leven ineens ingrijpend kan veranderen

Yohan zei niet meteen iets. Hij luisterde, echt. Toen antwoordde hij rustig:

— Ja in negatieve zin maar ook in positieve zin. U bent niet kwetsbaar, Diane. U bent moedig en sterk. Wat u me net hebt verteld, is een bewijs van kracht. En ik ben geraakt dat u me vertrouwt.

Yohan stond op om even naar het toilet te gaan. Dat gaf aan hun beiden de mogelijkheid even na te denken over de situatie. Bij het passeren van haar streelde hij even haar schouders en gaf haar toen een kus op haar voorhoofd.

Ze glimlachte, een beetje ontroerd, maar zonder tranen. Wat een bijzonder moment. Wat heeft ze verlangd naar ao’n warme liefdevolle aanraking. Ook wel bijzonder in een tweede ontmoeting. Wat gebeurde er allemaal?

Yohan kwam weer terug, nogmaals met hand die over haar schouders gleed.

Hij ging zitten en Diane vervolgde haar verhaal.

Yohan luisterde nu verder zonder haar te onderbreken. Diane sprak rustig, maar hij voelde dat elk woord haar iets kostte.

— Voor veel mensen is veertigduizend euro niet onoverkomelijk, zei ze. Maar voor mij is elke maandlast een uitdaging. Ik let op alles. En soms is zelfs dat niet genoeg.

Ze probeerde niet te klagen. Ze legde de feiten neer, met waardigheid.

Yohan knikte langzaam. Ze had hem verteld wat hij wilde weten. Niet om te oordelen, maar om te begrijpen en een opening te hebben:

— Dank u, Diane. Ik weet dat het niet makkelijk is om dat te zeggen.

Hij dacht even na. Hij wilde niet te snel iets voorstellen, haar niet in verlegenheid brengen. Maar hij voelde dat hij haar kon helpen. Niet per se door de schuld af te lossen, maar door het dagelijks leven wat lichter te maken. Door er te zijn, om met haar te spreken, mentaal en fysiek.

— Ik weet nog niet hoe, zei hij zacht. Maar ik denk dat ik iets kan doen. Als u me toelaat.

Diane keek hem aan. Ze zag dat hij niet uit medelijden sprak, maar uit respect. Ze antwoordde niet meteen. Ze liet de woorden landen. Toen zei ze:

— Ik laat u toe, denk ik.

— Ik moet iets meer vertellen over mijn verhaal. Dan begrijpt u hoe de vork in de steel zit. Mijn vrouw kwam uit een rijke familie, en na haar overlijden liet ze me een fortuin na. We hadden vaak gesproken over wat er moest gebeuren als een van ons zou overlijden. We hadden gezegd dat je je leven zo snel mogelijk moest hervatten en niet alleen moest blijven. En ook dat het geld dat we hadden, bedoeld was om van te leven, niet om te bewaren. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan

Mijn leven hervatten bleek moeilijker dan gedacht. Maar iets doen met geld, dat is niet zo ingewikkeld. Ik kan, en ik wil, u helpen met uw schuld. Er is maar één voorwaarde: u mag me één keer op uw manier bedanken, en daarna vergeten we dat het gebeurd is. Het mag niet een obstakel tussen ons in zijn.

Diane bleef onbeweeglijk. Ze had elk woord gehoord, zonder hem te onderbreken. Yohan’s toon was rustig, bijna zacht, maar wat hij zei raakte haar diep.

Ze begreep nu wat hij in zich droeg — een verhaal van verlies, van eenzaamheid, van een belofte. En ook een vorm van wijsheid: die van iemand die had geleerd dat geld niets vervangt, maar wel een last kan verlichten. Geld maakt niet gelukkig, maar het is wel erg handig, zoals haar moeder altijd zei.

— Het is veel, zei ze uiteindelijk. Niet alleen het bedrag. Maar wat je voorstelt. Wat je aanbiedt.

Ze haalde adem, en voegde toe:

— Ik zal je bedanken, Yohan. Eén keer. Zoals je zei. En ik zal er daarna niet meer over spreken, ook onder één voorwaarde, namelijk dat voor jou het zelfde geldt: het er daarna nooit meer over te hebben. Dan kan ik daar denk ik mee leven.

Ze sloeg even haar ogen neer, keek toen weer op.

— Maar ik wil dat je weet dat ik het niet alleen als financiële hulp voel. Voor mij is het meer. Ik voel me gezien en dat zal ik niet vergeten.

Yohan knikte. Hij zocht geen erkenning. Hij wilde alleen doen wat juist voelde.

—Ik doe het omdat het ook meer is. Voor mij ben je zeker niet de eerste de beste!

De stilte die volgde was veelzeggend. Er was het begin van iets dat leek op een verbond.

Diane keek hem aan, met een zekere ernst. Ze wilde zeker niet weigeren, maar ze moest er eerst nog eens goed over nadenken. Een nachtje over slapen zoals haar moeder altijd had gezegd.

— Ik wil nog nadenken over je voorstel, zei ze. Niet omdat ik twijfel aan je oprechtheid. Ik geloof dat je eerlijk bent, en dat je me echt wilt helpen. Maar dit gebaar… het weegt. Het verandert iets. Dat wil ik eerst van alle kanten bekijken. Daarbij komt dat ik, wat mijn situatie ook is, ik zelf de keuzes wil maken voor mijn eigen leven.

Ze draaide haar kopje tussen haar handen, alsof ze haar gedachten begeleidde.

— Je zegt dat we het daarna kunnen of moeten vergeten. Maar kunnen we dat echt? Blijft het niet ergens bestaan, als een onzichtbare draad tussen ons? Schept het geen schuld van een ander soort? Hoe kunnen we zorgen dat het geen ballast voor ons wordt

— Ik wil niet dat we geketend worden aan elkaar. Ik wil naast je kunnen lopen, niet achter je. En ik wil zeker weten dat dit gebaar, als ik het aanvaard, ons niet opsluit in een rol — jij de gulle, ik de dankbare. Ik wil niet dat we door dit gebaar tot iets, wat dan ook, gedwongen worden.

Ze glimlachte.

— Dus ik ga erover nadenken. En als ik ja zeg, dan is het in volledige vrijheid. Niet omdat ik het nodig heb, maar omdat ik je vertrouw en het van jou in vrijheid kan aannemen.

Yohan glimlachte, een rustige glimlach, bijna opgelucht.

— Ik hoopte dat je zo zou reageren, zei hij. Het laat zien dat je echt nadenkt over wat wij misschien aan het opbouwen zijn.

Hij keek haar aan met een zekere tederheid.

— Neem de tijd die je nodig hebt, Diane. Er is geen haast. Het is geen voorstel dat je snel moet aannemen of weigeren. Het is een open deur. En die blijft open.

Diane boog licht haar hoofd. Ze voelde dat hij haar niet probeerde te overtuigen, maar haar een ruimte bood.

— Dank je, Yohan. Dat is waardevol.

Ze bleven daar nog even, in de rust van het café. De wereld ging door, maar tussen hen was iets neergelegd. Vertrouwen. Respect. En misschien, het begin van een band die niet afhing van geld of verleden — maar van wat ze samen zouden kiezen, een toekomst.

Diane stond langzaam op, haar tas in de hand. Ze keek Yohan aan en na een korte handkus zei ze:

— Ik ga erover nadenken, zei ze. En misschien heb ik de volgende keer een antwoord. Want er komt een volgende keer.

Ze hield even stil, en voegde toe:

— Ik heb genoten van onze ontmoeting.

Ze boog voorover en kuste hem op de mond.

Als ze weer rechtop gaat staan kijkt Yohan een kort moment in haar décolleté.

Diane loopt weg met een ondeugende glimlach op haar lippen.

Die woorden bleven tussen hen hangen. Yohan knikte, zonder iets toe te voegen. Hij begreep dat het een manier was om het moment af te sluiten, maar ook om een nieuwe weg te openen.

Ze liep een paar passen, draaide zich nog één keer om, en verdween toen in de zonnige straat. Yohan bleef nog even zitten. Hij voelde dat er een draad tussen hen gespannen was, fragiel maar stevig, en dat er zeker een volgend hoofdstuk zou komen.

De dag na die ontmoeting was stil. Maar de avond van de tweede dag, hoorde Yohan zijn telefoon. Het was een bericht van Diane. Ze had geschreven:

“Ik denk veel aan jou. Ik wil onze contact hervatten. Ik merk dat je meer voor me betekent dan ik dacht. Ik wil morgen met je praten. Past dat?”

Bij het berichtje was een foto van haar portret met een stukje van haar bovenlijf. De bovenkant van haar boezem was goed te zien.

Yohan had ook veel aan die mooie vrouw gedacht die hem zo aansprak. Hij antwoordde:

“Ja, natuurlijk. Waar? En trouwens: een mooie foto. “

Een paar minuten later kreeg hij:

“Bij mij thuis, morgen om 11 uur? Dank je. Ik heb gezien dat je er graag naar kijkt.” Met een smile met een knipoog.

“Is prima. Ja, ik mag daar graag naar kijken. Vooral als er iets te zien is.“

“ Wel hier is echt iets te zien.“ Yohan ontvangt een tweede foto. Hij ziet nog een knoopje verder open en geen bh meer.

“Een belofte voor meer.“ antwoorde Yohan.

Het bericht bleef even op Yohan’s scherm staan. Bij mij thuis, morgen 11:00 uur?

Hij voelde een warmte in zich opkomen, een mengeling van emotie en verwachting. Diane had een stap gezet. Ze sprak niet meer alleen over schulden of moeilijkheden, maar over hun relatie, over wat ze met hem wil zoeken. Maar ook het fysieke blijkt voor haar nu al iets te betekenen

Daarna legde hij zijn telefoon neer, maar zijn geest kwam niet meteen tot rust. Hij dacht aan haar, aan haar glimlach, aan de oprechtheid van haar woorden. Ze had geschreven: ik denk veel aan jou. Die zin bleef nagalmen.

De volgende ochtend stond hij vroeg op. Hij zorgde voor zichzelf: een schoon hemd, een subtiel parfum, een klein boeket bloemen dat hij onderweg kocht. Niet om indruk te maken, maar om het moment te markeren.

Om precies 11:00 uur stond hij voor de deur van Diane. Hij haalde diep adem, hief zijn hand en belde aan.

Diane deed hem met een grote glimlach open.

“Goedemorgen!, Kom binnen “

Yohan loopt de lichte, sober maar smaakvol ingerichte woning in.

Hij loopt naar de bank en gaat zitten.

“Koffie of thee “, vraagt Diane,

Diane ging even later naast hem zitten, een dampende thee in haar handen. Ze haalde adem, alsof ze haar woorden gewicht wilde geven.

— Ik heb er veel over nagedacht, zei ze. Over wat je me hebt voorgesteld. Over wat het betekent voor mij, voor ons. En ik heb besloten het te aanvaarden. Maar volgens jouw voorwaarden: ik bedank je één keer, nu, en daarna… praten we er niet meer over. Daarna beginnen we opnieuw.

Ze keek hem recht in de ogen, met een rustige oprechtheid.

Ze gaf hem een envelop met haar gegevens en details over haar schuld.

— Dank je, Yohan.

Ze legde even haar hand op zijn knie, een eenvoudig gebaar, maar vol vertrouwen. Toen kuste ze hem. Een diepe, lange kus. Hun tongen vonden elkaar al snel.

— Voilà, het is gezegd. En nu wil ik dat we over iets anders praten. Over ons, over wat we willen opbouwen. Geen schulden, geen verleden.

Yohan knikte. Hij voelde opluchting, maar ook diepe bewondering voor deze vrouw die erin geslaagd was een zware situatie om te vormen tot een nieuw begin.

De stilte die volgde was niet zwaar. Ze had de textuur van een akkoord, van een herwonnen gemeenschappelijke grond.

Ze bleven naast elkaar zitten, de lege kopjes voor zich, alsof de thee plaats had gemaakt voor een andere, onzichtbare drank: die van de gedachten die tussen hen stroomden.

Diane probeerde te glimlachen, luchtig te praten, maar diep van binnen woedde een strijd. Hoe weer zijn gelijke worden na het aanvaarden van zo’n betekenisvolle hulp? Ze wilde geloven dat haar “dank je” genoeg was, zoals hij had gezegd. Maar dankbaarheid wis je niet uit met één woord. Ze vreesde ook de toekomst: en als hun relatie niet zou werken? Wat zou er dan worden van dat gebaar, dat geld?

Yohan, aan zijn kant, observeerde Diane met discrete aandacht. Hij wist dat zijn aanbod, zelfs aanvaard, als een schaduw kon blijven hangen. Hij wilde dat ze het vergat, dat ze zich vrij voelde. Maar hij twijfelde: kon men zo’n daad echt uitwissen? Hij vreesde dat Diane zich, ondanks zijn bedoelingen, altijd verplicht zou voelen.

Dus koos hij opnieuw voor oprechtheid.

— Diane, zei hij zacht, ik zie dat het niet eenvoudig is. En ik begrijp het. Maar ik wil dat je één ding weet: voor mij is het geen last. Het is geen schuld tussen ons. Het is een gebaar dat ik heb gemaakt omdat ik in je geloof, en omdat ik met je vooruit wil. Niets meer.

Hij zweeg even, en voegde toen toe:

— Als onze wegen zich ooit scheiden, zal dit gebaar blijven wat het is: hulp om je leven draagbaarder te maken. Het zijn geen ketens.

Diane keek hem ontroerd aan. Ze voelde dat zijn woorden oprecht waren. Maar ze wist ook dat het haar tijd zou kosten om aan deze nieuwe gelijkwaardigheid te wennen.

Diane had verteld dat ze graag kookte. Maar die dag had Yohan een tafel gereserveerd in een bekend restaurant in de stad. Diane vond het een mooi idee, maar zei dat ze geen geschikte kleding had voor zo’n plek.

Toen haalde Yohan zijn bankkaart tevoorschijn en zei: “Je moet wennen aan een nieuwe situatie voor jou: ik ben echt heel rijk, en jij mag dat geld gebruiken omdat je mijn vriendin bent. Neem mijn kaart en ga iets kopen.”

Diane bleef even verstijfd staan, de kaart in haar hand. Ze had nog nooit zoiets meegemaakt: geld aannemen, zelfs voor iets eenvoudigs als een jurk, voelde vreemd, bijna onwerkelijk. Maar Yohan’s blik was helder, zonder dubbelzinnigheid: het ging niet om macht of grillen, maar om een vanzelfsprekend gebaar — een manier om te delen wat hij in overvloed had.

“Dit is helemaal nieuw voor mij,” zei ze met een wat verlegen glimlach. “Maar… goed. Ik aanvaard het.”

Ze stopte de kaart in haar tas, alsof ze bang was dat hij zou verdwijnen. Toen voegde ze eraan toe:

“Ik ga winkelen, maar ik wil dat je iets weet: ik kies iets dat bij mij past.

Yohan knikte, tegelijk geamuseerd en geraakt.

“Dat is precies wat ik wil. Dat je jezelf bent. De rest is bijzaak.”

« Tja, maar misschien ben ik toch anders dan jij denkt! Ik ben soms wel erg wild hoor! »

Yohan grinnikt: « Ik hou wel van wild hoor! Misschien wel meer dan je lief is.»

Diane vertrok in de namiddag. Ze liep enkele winkels binnen, eerst aarzelend, daarna steeds zelfverzekerder. Uiteindelijk vond ze een eenvoudige maar elegante jurk, die haar silhouet sierde zonder op te vallen, en toch genoeg van haar lichaam liet zien, liet raden. De jurk had een aantal knoopjes aan de voorkant. Dat leek Diane wel practisch. Toen ze hem paste, keek ze in de spiegel en dacht: ja, dit ben ik. Geen ander.

Thuis maakte ze een paar foto’s voor de spiegel en stuurde ze naar Yohan.

« Mmmm mooi!! » reageerde hij.

Zou ik het durven dacht ze bij zichzelf. Zal ik hem een beetje opwarmen?

Ze knoopte de knoopjes van de boord verder los. Haar borsten werden een beetje zichtbaar. Weer maakte ze en verstuurde ze een foto. Gewaagd!

« Mmmm nog mooier » kreeg ze terug.

Snel deed ze haar bh uit en nog een knoopje verder open. Haar borsten waren nu echt heel goed zichtbaar. Een tepel kwam mooi tevoorschijn.

Ze stuurde natuurlijk dit plaatje ook op.

« Mmmm, je maakt me gek! »

« Laat eens zien! »

De foto die ze terugkreeg was van zijn open broek waar boven het randje van zijn slip een stukje van zijn penis zichtbaar was.

« Nu maak je mij wild! » Ze was onderwijl gaan zitten en had haar hand in haar broekje. Ze wreef over haar clitoris. Wat was ze daar aan toe! Ze heeft jaar in jaar uit op zichzelf geleefd. Dit soort dingen heeft zichzelf steeds ontzegd. Ze trekt haar broekje een stukje naar beneden en maakt een foto van haar natte vagina en stuurt deze op.

Ze krijgt zonder verder commentaar een foto terug van de penis van Yohan met zijn hand er omheen.

Beiden komen even later klaar.

Yohan stuurt een foto van zijn hand gevuld met wat sperma en de boodschap: Tot vanavond.

’s Avonds ontmoetten ze elkaar voor het restaurant. Het was een charmant klein restaurant, met klassieke keuken van hoge kwaliteit. Ze kusten elkaar en gingen naar binnen. Yohan had een tafel gereserveerd bij het raam, met uitzicht op de oude stad.

Hij gaf Diane een compliment over haar jurk: “Je ziet er prachtig uit,” zei hij.

Diane bloosde licht, maar haar glimlach werd breder. « Ook met de knoopjes dicht? »

Ze sloeg even haar ogen neer, keek hem toen weer aan.

“Dank je. Jij hebt me de kans gegeven om hem te kiezen. Maar ik heb hem gekozen voor mezelf. En voor vanavond.”

Ze gingen het restaurant binnen. Een romantische omgeving met lichte muren en zacht licht. De tafel bij het raam keek uit over de daken van de oude stad, verguld door de laatste zonnestralen. De ober begroette hen discreet, bracht hen naar hun plaats en overhandigde de menukaarten.

Yohan keek naar Diane met rustige aandacht. Ze leek tegelijk op haar gemak en een beetje op haar hoede — alsof ze van het moment wilde genieten, maar zich niet te snel wilde laten meeslepen.

“Vanavond probeer ik de zorgen los te laten. Gewoon hier zijn. Met jou.”

Het diner begon. De gerechten waren heerlijk, de wijn licht. Ze spraken over eenvoudige dingen — boeken, reizen, jeugdherinneringen. Langzaam verdween de spanning. De toon werd losser, de glimlachen talrijker.

Na de koffie verlieten ze het restaurant. Yohan stelde voor haar thuis te brengen, maar Diane schudde zachtjes haar hoofd.

“Nee,” zei ze. “Ik ga liever met jou mee naar huis. Ik heb je huis nog nooit gezien.”

Yohan glimlachte, verrast maar blij. Ze wandelden samen door de stille straten van het stadscentrum. Toen ze voor het oude huis aankwamen, bleef Diane even staan.

“Het is prachtig,” fluisterde ze.

De gevel van natuursteen, de donkere luiken, de discrete ingang — alles ademde een stille elegantie. Binnen bleef ze even stil. De woonkamer was ruim, smaakvol ingericht, zonder opsmuk. Oud hout, dikke tapijten, enkele ingetogen schilderijen. Een klein paleis, inderdaad.

Ze gingen op de bank zitten, elk met een glas goede cognac. Het licht was zacht, gedempt. Ze kletsten gezellig verder. De toon was rustig, de stiltes licht.

Yohan keek haar een moment aan en zei: “Ik ben blij dat je hier bent.”

Diane keek op, glimlachte zonder iets te zeggen, en legde haar hand op de zijne. Ze gingen dichter bij elkaar zitten. Yohan legde zacht zijn arm om Diane’s schouders. Ze nestelde zich tegen hem aan.

Yohan gaf haar kleine kusjes, licht, teder. Diane liet enkele zachte geluiden ontsnappen.

Zijn andere hand legde hij op de dij van Diane. Hij streelde haar been over haar jurk. Van haar been gleed zijn hand over haar buik naar haar borst. Daar onder de cup van haar bh stopte hij. Spannend om verder te gaan en niet te ver te gaan. Diane fluisterde zachtjes « Jaaa » in zijn oor en legde zijn hand op haar borsten. Hij kneedde haar borst een voor een zachtjes. Zocht door de stof haar tepels op en kneep er zachtjes in. Een zachte kreun van Diane vertelde hem door te gaan.

De kusjes werden een zoen. Hun lippen vonden elkaar en Yohan tastte met zijn tong haar lippen af. Langzaam opende ze haar mond en liet ze zijn tong toe en hij voelde haar tong op zoek naar de zijne. Al zoenend opende Yohan knoopje voor knoopje haar jurk aan de voorkant. Zijn hand gleed in haar jurk en in haar cup. Hij had haar zachte, warme borst in zijn hand en zocht haar tepel op en rolde hem voorzichtig tussen zijn vingers.

« Iets harder », zuchtte Diane. Yohan kneep steviger in haar tepel. Zo speelde hij een tijdje met beide borsten die nu uit de bh en de jurk piepten. Yohan nam er eentje in zijn mond en zuig er heerlijk op. Zijn vrije hand glijdt nu over Dianes been.

Onderwijl heeft Diane haar hand op de gulp van Yohan gelegd. Ze maakt zijn gulp open en schuift haar hand naar binnen. Ze schuift over de harde penis van Yohan. De penis zit nog in de slip en Diane glijdt haar hand in de slip van Yohan. Ze voelt hoe hard hij is. Een zachte zucht is net hoorbaar en verder is het stil op het geritsel van handen en kleding na.

Yohan schuift nu de jurk van Diane omhoog en zijn hand glijdt over het blote been omhoog. Yohan streelt de binnenkant van haar dij. Steeds een stukje hoger. Diane zucht zachtjes en ademt iets zwaarder. Zo vindt Yohan het onderbroekje van Diane. Hij streelt er zachtjes overheen.

Diane heeft de penis van Yohan vol in haar hand. Ze voelt hoe nat zijn eikel nu is. Ze glijdt met een vinger over de eikel en maakt zo de hele eikel nat terwijl ze de voorhuid naar beneden beweegt. Zo trekt ze hem heel rustig, heel langzaam een beetje af.

Ze voelt hoe Yohan nu steeds een beetje steviger over haar broekje wrijft en haar clitoris stimuleert. Dat windt haar enorm op. Yohan voelt het broekje nat worden.

Diane doet haar billen iets omhoog en zo trekt Yohan haar broekje naar beneden en met een beetje gewurm valt hij op de grond.

Diane gaat weer zitten en spreidt haar benen ver uit elkaar. Ze maakt de broeksband van Yohan los en ook Yohan doet zijn billen omhoog zodat de broek en slip naar beneden getrokken kunnen worden. Beiden zijn nu van onderen bloot. Ze zitten naast elkaar. Yohan wrijft zachtjes over de clitoris van Diane en zoekt dan met een vinger haar vagina. Voorzichtig glijdt zijn vinger in haar natte poesje. Hij schuift heen en weer en zoekt met zijn duim haar clitoris weer op en speelt zo een tijdje met haar hele poesje.

Diane geniet van de stimulatie door Yohan. Ze fluistert: ik word zo geil! Met een hand heeft ze de harde penis van Yohan beet en trekt hem langzaam af. Zo masturberen en genieten ze samen.

Na een korte poos voelt Yohan hoe Dianes poesje begint te pulseren en haar adem versneld en zwaarder wordt. Dan voelt hij hoe ze klaar komt. Haar lichaam schokt en stil geniet ze van een stevig orgasme. Yohan laat haar rustig bijkomen en strijkt met zijn volle hand over haar volle vagina. Als ze weer is bijgekomen zegt ze: ik wil je in me. Met een draaibeweging zit ze op Yohan met haar gezicht naar hem toe en aan elke kant een been. Ze pakt zijn penis en laat zich rustig op hem zakken en neemt de harde penis en haar natte poesje. Beiden kreunen zacht en bijna in koor zuchten ze: zo lekker!

Diane begint zachtjes op Yohan te neuken. Hij fluistert: ik hou dit niet lang vol. Diane buigt zich naar voren en legt haar hoofd op zijn schouder en fluistert: Kom maar lekker in mij klaar. En dat is wat er even later gebeurt. Stotend komt Yohan klaar. Zuchtend liggen ze in elkaars armen. Het was zo heerlijk.

Na dit intieme moment wil Diane dat de rest van het huis zien. Yohan leidde haar rond. Ze verwonderde zich over de ruimte, de rust, de ingetogen elegantie van de kamers.

Toen ze de slaapkamer binnenstapten, trok ze hem zachtjes naar het bed. Ze kusten elkaar intens, alsof woorden overbodig waren geworden. De laatste kleren gaan uit en in elkaars armen vallen ze in slaap.

’s Ochtends stond Yohan als eerste op. Hij boog zich naar Diane’s oor en fluisterde: “Blijf nog even liggen. Ik ga het ontbijt maken.”

Een halfuur later opende Diane de deur van de woonkamer en zag een tafel gedekt voor twee, met zorg en eenvoud. Yohan zag haar en vroeg met een glimlach: “Wil je thee of koffie?”

Even later zaten ze naast elkaar, genietend van een goed ontbijt. Ze spraken over de voorbije nacht, over de zachte warmte tussen hen, en ook over hun plannen voor de dag.

Ze besloten naar het bos te gaan. Het was niet ver, en ze hadden allebei zin in een lange wandeling, om de geur van bomen, paddenstoelen en dode bladeren op te snuiven. Ze hielden beiden van die bijzondere sfeer, vol stilte, gefilterd licht en begraven herinneringen.

Na een snelle douche stapten ze in de auto en reden naar het bos.

Wandelen op die plek wekte intieme en dierbare herinneringen in hen op. Terwijl ze verder liepen, vertelden ze elkaar flarden van vroeger — jeugdherinneringen, bijzondere ontmoetingen, oude emoties. Beiden hadden in hun jeugd niet in de stad gewoond en veel in bossen rond gewandeld, gespeeld, paddenstoelen geplukt … Heerlijke herinneringen om te delen

Hun stemmen mengden zich met het ritselen van de bladeren, en elke stap leek hen dichter bij elkaar te brengen. Ze kusten elkaar, een lange kus in de stilte van het bos. Hun lichamen dicht bij elkaar, het geritsel van de bladeren — alles leek even stil te staan.

Na enkele minuten lieten ze elkaar zachtjes los en keken elkaar in de ogen. Diane sprak met zachte stem, bijna als een bekentenis:

“Ik heb hier voor het eerst de liefde bedreven, in dit bos, heel lang geleden. Met mijn vriendje van toen. Het zijn jeugdherinneringen… heel dierbaar.”

Ze glimlachte, een beetje ontroerd. “We lagen tussen de bladeren. En toen ik thuiskwam, moest ik meteen douchen en al mijn kleren wassen… om de sporen van het bos uit te wissen. » Diane voelde het kruis van Yohan tegen zich aan en zei zachtjes: « Volgens mij heb jij, zo te voelen ook bijzondere herinneringen aan het bos. » Yohans antwoord werd een zacht « mmm » en hij drukte haar dichter tegen zich aan. Hij knijpt zacht in haar billen en Diane kreunde zacht. Hij trekt de rok van Diane iets naar boven en strijkt met zijn vrije hand over haar onderbroekje en schuift de hand dan in haar onderbroekje om zachtjes haar blote billen te strelen. Eerst over haar billen en dan tussen haar billen. Over haar sterretje en dan vindt hij de aanzet van haar vagina. Zo staan ze in de bladeren terwijl Yohan met haar poesje speelt. Diane leunt tegen een boom en yohan zakt door zijn knieën en begint met zijn tong met haar spleetje te spelen. Hij vindt snel haar clitoris en begint er zachtjes aan te zuigen terwijl hij een vinger in haar poesje brengt. Zijn tong speelt met haar clitoris terwijl zijn vingers steeds steviger in haar poesje heen en weer beweegt. « Doorgaan » kreunt Diane en dat laat Yohan zich geen twee keer zeggen. Dan zakt Diane door haar knieeen als ze stil en schokkend klaarkomt. Yohan houdt haar vast en laat haar zo volop genieten van haar orgasme. Na een poosje komt Diane overeind, ze draait zich om en spreidt haar benen en zegt « Neem me! » Yohan laat zijn broek zakken en neemt zijn harde penis in de hand en stuurt deze naar de open vagina van Diane. Voorzichtig komt hij in haar. Langzaam maar daarna sneller en steviger neukt hij Diane. Al snel komt hij klaar in haar vagina. Samen staan ze uit te hijgen in elkaars armen. « Wat een heerlijke boswandeling !» zegt Yohan.