De Stoeterij

Ze heette Livia, en als ze ergens binnenkwam leek het alsof iemand stiekem het licht een tikje feller had gedraaid. Donkerblond haar dat tot halverwege haar rug golfde, ogen zo groen dat je er bijna in verdronk, en een lach die maakte dat mensen vergaten wat ze eigenlijk wilden zeggen. Vierentwintig was ze, maar ze had iets tijdloos, alsof ze rechtstreeks uit een schilderij van een oude meester was gestapt en per ongeluk in de eenentwintigste eeuw was beland.

Die vrijdagochtend stond ze voor de spiegel in Thijs’ appartement en trok een eenvoudige witte blouse aan die toch iets te goed bij haar lichaam paste om echt onopvallend te zijn. Thijs kwam achter haar staan, sloeg zijn armen om haar middel en drukte een kus in haar nek.

“Ben je er klaar voor?” vroeg hij.

“Om jouw vader te ontmoeten? Nee,” zei ze lachend. “Voor een hele dag paardenlucht en rijke-mensenpraat? Ook niet echt. Maar ik doe het voor jou.”

Hij grijnsde in de spiegel. “Je gaat het geweldig vinden. En pap is… nou ja, hij is pap. Groot, luid, beetje ruw. Maar hij bijt niet. Meestal.”

Een uur later reden ze in Thijs’ oude Land Rover over kronkelende dijkweggetjes, de polder uit, richting het oosten. Livia had haar raam open en liet de wind door haar haar razen. Ze voelde zich licht, bijna duizelig van de voorjaarszon en van het idee dat ze eindelijk de plek zou zien waar Thijs was opgegroeid.

Na een laatste bocht doemde het hek op: smeedijzer, hoog, met een koperen bord waarop in sierlijke letters Stoeterij De Luwen stond. Achter het hek lag een lange oprijlaan van grind, geflankeerd door eeuwenoude eiken. Aan het eind rezen de witte muren van het hoofdgebouw op, met rode pannendaken en een torentje dat eerder bij een klein kasteel paste dan bij een paardenbedrijf.

“Jezus, Thijs,” mompelde Livia. “Je zei ‘stoeterij van mijn vader’. Je zei niet ‘landgoed waar ik prins van ben’.”

Hij lachte zacht. “Ik wilde je niet bang maken.”

Thijs stapte uit en stak zijn hand naar haar uit. “Kom,” zei hij, en zijn stem had iets plechtigs. “Welkom thuis.”

In de deuropening stond een kolossale vent die eruitzag alsof hij net van achter de tractor was gestapt en zich toch had verkleed voor de zondag. Roelof, Thijs’ vader, twee meter lang, breed als een schuurdeur, met een buik die getuigde van goed eten en een leven buiten. Zijn gezicht was verweerd als oud leer, rode wangen, gebarsten neus, grijs stoppelbaard en ogen zo blauw en koud dat je er kippenvel van kreeg. Hij droeg een donker jagersjack dat strak om zijn dikke armen zat, een net overhemd met open boord, een ribflueel broek en zware bruine schoenen die nog modder van stal hadden.

Hij keek Livia van top tot teen aan, langzaam, alsof hij een merrie op de keuring bekeek.

“Zo, dus jij bent d’r,” gromde hij met een stem als een dieselmotor. “Kom binnen, eten staat klaar, meisje. Thijs zei al dat je mooi bent. Hij heeft geen woord gelogen.”

De lunch was eenvoudig maar overvloedig: dikke plakken roggebrood, oude kaas, een homp warm rookvlees en een kan verse karnemelk. Roelof at alsof hij een maand niet gegeten had, maar zijn ogen lieten Livia geen seconde los. Daarna veegde hij zijn mond af met de rug van zijn hand, stond op en zei: “Kom, ik laat je de zaak zien.”

Overal rook het naar hooi, leer en paardenzweet. Staljongens groetten Roelof met een kort “baas” en keken daarna steels naar Livia.

Eerst de grote trainingshal: een kathedraal van hout en licht, waar een jonge ruin in galop over de rondte vloog. Het zand stoof op in gouden wolken. Daarna de merrie-stal. Twintig boxen, glanzende vachten, namen op koperen plaatjes. Roelof bleef staan bij een kastanjebruine merrie met een witte bles.

“Dit is Luna,” zei hij, en hij legde zijn enorme hand op haar hals. Het paard drukte zich tegen hem aan alsof hij haar vader was. “Volgend jaar dekken we haar met onze nieuwe hengst. Wordt een fortuin waard.” Livia aaide voorzichtig over de zachte neus. Luna blies warme adem in haar handpalm.

Ze liepen verder, naar de dekstal, een zware, donkere ruimte met een leren dekfantoom en een geur die Livia deed blozen zonder dat ze precies wist waarom. Roelof wees naar het leren fantoom in het midden, een soort groot kussen op poten.

“Daar gaat de merrie tegenaan staan,” zei hij kortaf. “Hengst springt op, wij vangen het zaad op in een kunstvagina. Veilig, schoon en een stuk rustiger dan los in de wei laten dekken.”

Hij keek haar recht aan, zonder glimlach.

“Paarden zijn net mensen. Soms moet je ze een beetje helpen om te doen wat ze toch al willen.”

Livia voelde het bloed naar haar wangen schieten. Ze wist dat ze rood werd, en dat hij het zag. Haar ogen schoten heel even naar dat leren fantoom, dan snel weer naar Roelof, en toen naar de grond. Ze beet op haar onderlip, een nerveus gebaartje dat ze normaal nooit liet zien.

“Helpen om te doen wat ze toch al willen…” herhaalde ze zacht, haar stem een tikje hees. “Handig bedacht.”

Ze lachte kort, een beetje gespannen, en veegde een pluk haar achter haar oor.

Roelof opende een zware schuifdeur. In de schemer stond hij: een zwarte Friese hengst van bijna 1.80 meter stok, spieren als kabels onder glanzend lakzwart haar. Hij hief zijn hoofd, oren naar voren, ogen brandend.

“Dit is Ragnar,” zei Roelof zacht. Zijn stem had iets eerbiedigs nu. “Beste paard dat ik ooit heb gefokt. En de gevaarlijkste.”

De hengst snoof, stampte eenmaal. De hele stal trilde. Roelof keek opzij naar Livia. De zon viel door een kiertje en sneed een streep licht over haar gezicht.

“Mooi hè?” vroeg hij.

Roelof glimlachte traag. “Sommige dingen,” zei hij, “moet je met respect benaderen. Anders breken ze je.” Hij legde heel even, alsof het per ongeluk was, zijn zware hand op haar onderrug om haar een stap naar voren te duwen, dichter bij de box.

“Maar als je weet hoe… laten ze je toe.”

Roelof zette een stap dichterbij, zijn stem laag en kalm.

“Vanmiddag doen we Ragnar met het fantoom. Kom je kijken?”

Hij keek haar strak aan, geen greintje spot, alleen een rustige, zware vraag.

“Dan zie je hoe het echt gaat.”

Livia sloeg haar ogen even neer, trok haar schouders iets op.

“Eh… ja, prima,” zei ze zacht, meer uit beleefdheid dan iets anders. Ze glimlachte kort en stijfjes, alsof ze zichzelf dwong. Haar stem trilde een beetje, maar ze knikte braaf, alsof ze geen nee durfde te zeggen tegen die kolossale man.

De dekstal was schemerig en stil, alleen het zachte gerinkel van kettingen en de zware adem van paarden. In het midden stond een grote kastanjebruine merrie vast aan de wand, haar staart opzij gebonden. Ze stampte onrustig met een achterbeen. Livia stond dicht tegen Thijs aan, haar arm door de zijne gehaakt. Ze zei niets, maar haar vingers knepen in zijn mouw. Toen ging de deur open.

Roelof kwam binnen met Ragnar aan een stevige ketting. De zwarte hengst vulde de ruimte meteen: hoofd hoog, neusgaten wijd, spieren trillend onder zijn glanzende vacht. Hij rook de merrie en begon te hinniken, een diep, rollend geluid dat door de vloer trilde. Roelof keek één keer kort naar Livia, een snelle, bijna onmerkbare glimlach om zijn mond.

Een staljongen hield de merrie stil. Roelof greep de kunstvagina, dik en zwart, en hield die klaar. 'Rustig, jongen,” gromde hij.

Livia’s ogen waren eerst strak op de grond gericht, alsof ze nergens anders durfde te kijken. Maar toen Ragnar opsteeg en zijn onderbuik zichtbaar werd, kon ze het niet laten, haar blik gleed omhoog, één seconde maar, en bleef hangen. Ze zag hem, dik, glanzend, donkerroze met zwarte vlekken, zo groot dat het bijna onwerkelijk leek, terwijl hij met krachtige stoten in de kunstvagina verdween.

De hele stal vulde zich met het natte, ritmische geluid van de hengst die zich leegmaakte, zwaar en onmiskenbaar.

Livia’s mond viel een klein stukje open. Haar wangen brandden nu vuurrood. Ze slikte zichtbaar, knipperde snel, en dwong haar ogen toen met een ruk weg, naar de muur, naar Thijs, naar alles behalve daar. Maar een fractie van een seconde later schoten haar ogen toch weer terug, gefascineerd, geschokt, niet in staat om echt weg te kijken.

Wat later liep Roelof met haar over het graspad naar de veulenweide. Hij zei weinig, alleen af en toe een kort “Kijk, die zwarte daar, dat wordt een kanjer” of “Die merrie heeft mijn beste bloed.”

Bij de omheining bleef hij staan, zette een zware laars op de onderste plank en leunde voorover. Livia ging naast hem staan, ellebogen op de bovenste balk, haar lichaam iets voorovergebogen zodat de stof van haar blouse en broek strak kwam te zitten. Roelof keek officieel naar de dartelende veulens, maar zijn ogen gleden langzaam over haar rug, haar smalle taille, de ronde lijn van haar heupen. Hij ademde rustig, gezicht in de plooi.

“En, meisje… wat vond je vanmiddag van Ragnar?”

Livia verstijfde heel even, haar vingers klemden zich om de bovenste balk. Ze keek strak naar het zwarte veulen dat voor haar neus stond te bokken, maar haar wangen kleurden meteen weer rood.

“Eh… indrukwekkend,” zei ze zacht, bijna fluisterend. Ze probeerde te lachen, maar het klonk nerveus. “Ik had geen idee dat het… zo ging. Zo… krachtig. Best… bijzonder om te zien,” voegde ze er snel aan toe, alsof ze zichzelf wilde verbeteren, en staarde weer naar de veulens alsof haar leven ervan afhing.

Roelof liet een laag, kort gegrinnik horen.

“Krachtig… dat kun je wel zeggen,” bromde hij. “Ragnar pakt geen halve maatregelen.”

“Sommige dingen moet je met eigen ogen zien, meisje. Dan snap je pas hoe het écht werkt.”

Roelof wreef langzaam over zijn baard, alsof hij nadacht over een veulen. Zijn stem bleef laag, bijna terloops.

“En die… uitrusting van Ragnar,” zei hij, zonder haar aan te kijken. Ook indrukwekkend, hè? Niet veel mensen zien dat van dichtbij.”

Livia’s vingers klemden weer om de balk. Ze liet haar hoofd even hangen, haar haar viel voor haar gezicht. Een seconde stilte, toen een zacht, bijna verstikt lachje.

“God, Roelof…” mompelde ze, haar stem trilde. “Ja… dat was… eh… enorm.”

Ze schudde haar hoofd, nog steeds zonder hem aan te kijken, en drukte haar wang even tegen haar arm alsof ze koelte zocht.

“Echt… ik wist niet dat het zó… kon zijn.”

Roelof liet een laag, tevreden gebrom horen, bijna alsof hij een goed paard keurde. Hij knikte langzaam, één keer, en zijn mondhoeken trokken net genoeg op om een glimp van tanden te laten zien.

“Zo hoort het ook,” zei hij rustig. “Groot, sterk en recht op z’n doel af.”

Hij keek weer naar de wei, maar zijn blik gleed heel even langs haar zijprofiel, donker en traag.

“Goed om te weten dat je d’r oog voor hebt, meisje.”

Hij gaf een kort knikje, alsof het onderwerp daarmee afgesloten was, en richtte zijn blik weer strak op de wei. Maar de lucht tussen hen voelde ineens een paar graden warmer. Roelof duwde zich langzaam van de omheining af, zette een stap dichterbij haar. Hij keek haar recht aan, rustig, maar met die zware, onverzettelijke blik.

“Wil je Ragnar nog eens van dichtbij zien?” vroeg hij zacht. “Alleen jij en ik. In de stal. Dan kun je hem echt goed bekijken.”

Hij wachtte, zei niets meer, liet de vraag gewoon staan.

Livia’s adem stokte even. Ze voelde haar hartslag in haar keel.

Ze keek snel naar de grond, dan naar de wei, dan weer naar hem. Haar vingers speelden nerveus met een los draadje van haar blouse.

“Alleen… u en ik?” herhaalde ze zacht, bijna fluisterend.

Ze beet op haar lip, slikte, en knikte toen heel klein.

“Oké,” zei ze, haar stem nauwelijks hoorbaar. “Als… als u dat wilt.”

Roelof knikte één keer, traag, alsof hij een koop had gesloten.

“Goed zo,” zei hij zacht. “Kom maar mee.”

Hij draaide zich om en liep al naar de stallen, zonder om te kijken, volkomen zeker dat ze volgde.

‘Dit is niet goed, flitste het door haar hoofd. Thijs is ergens op het erf, en ik… ik loop gewoon achter zijn vader aan alsof ik geen eigen wil heb.’

Maar haar benen bewogen al. Ze stapte mee, op een paar meter afstand, alsof er een onzichtbaar touw tussen hen gespannen was. ‘Als ik nu nee zeg, vindt hij me een kind. Een stadsmeisje dat niets durft. Wat doe ik hier eigenlijk?’ Toch bleef ze lopen, in de schaduw van die brede rug, naar de stille hengstenstal waar Ragnar wachtte.

De stal was stil en koel. Alleen Ragnar’s zware adem en het zachte schrapen van zijn hoef op beton. Roelof schoof de boxdeur open en leidde de zwarte reus naar het midden van de gang. Hij klikte een korte ketting vast aan het halster, zodat de hengst rustig bleef staan.

“Kom dichterbij,” zei hij kalm. “Hij doet niks als ik erbij ben.”

Livia stapte aarzelend naar voren tot ze nog geen meter van het paard verwijderd was. Haar ogen gleden vanzelf omlaag. Daar hing het, het scrotum zwaar en rond, bedekt met fijne zwarte haartjes, daartussen de slappe penis, dik als haar onderarm, donkerroze met een zwarte rand, slap en toch nog indrukwekkend lang. Hij schommelde licht bij elke ademhaling van het paard.

Roelof stond naast haar, zei niets, liet haar gewoon kijken. Zijn arm raakte per ongeluk, of niet, haar schouder. Na een paar seconden die een eeuwigheid leken, vond ze haar stem terug.

“Hij is… echt enorm,” fluisterde ze, meer tegen zichzelf dan tegen hem.

Roelof gromde zachtjes, tevreden. “Dat is ie,” zei hij.

Roelof legde zijn rechterhand, langzaam en zonder aarzeling, plat in haar onderrug. Zijn palm was groot genoeg om bijna haar hele taille te overspannen. De hitte van zijn huid brandde door de dunne stof van haar blouse. Hij drukte niet hard, maar wel stevig genoeg dat ze zijn kracht voelde, alsof hij haar op haar plek hield.

Zijn duim gleed één keer, heel traag, over de bovenrand van haar broek, precies waar haar huid begon.

“Voel maar even,” zei hij zacht, zijn stem donker en kalm. “Leg je hand er maar op. Hij bijt niet.”

Hij duwde haar, bijna onmerkbaar, een halve stap naar voren, tot ze nog maar een armlengte van Ragnar verwijderd was, van die zware, trillende ballen en die enorme, kloppende pik.

Hij bleef achter haar staan, zijn borst bijna tegen haar rug, en wachtte. Livia verstijfde volledig onder zijn hand. Haar adem stokte, haar hele lichaam leek ineens te klein voor de hitte die van zijn palm afstraalde. Ze voelde zijn duim over haar huid gaan, één keer maar, en er schoot een elektrische schok recht naar haar onderbuik. Ze wilde een stap achteruit doen, weg van die enorme hengst, weg van hem, maar zijn hand hield haar precies daar waar hij haar wilde hebben. Niet hard, maar onverbiddelijk.

Roelof pakte haar rechterhand met zijn enorme kolenschop. Zijn vingers sloten zich om haar pols, warm, ruw en onmogelijk sterk. Geen greep waar ze uit kon, maar ook niet ruw; hij bepaalde gewoon. Langzaam, heel langzaam, bracht hij haar hand naar voren. Hij stuurde haar vingers tot vlak onder Ragnar’s buik, tot haar palm nog maar een paar centimeter van dat strakgetrokken, glanzende scrotum hing. De hitte van het paard straalde tegen haar huid.

“Voel maar,” mompelde hij vlak achter haar oor, zijn stem donker en laag. “Gewoon aanraken. Hij vindt het lekker.”

Livia’s vingers beefden in zijn greep. Ze probeerde nog één keer haar hand terug te trekken, een klein, instinctief rukje, maar Roelofs duim drukte zacht maar onverbiddelijk op haar pols. Ze gaf het op. Haar adem kwam in korte, warme stootjes. Ze sloot haar ogen een halve seconde, alsof ze zichzelf toestemming gaf, en liet toen haar hand de laatste centimeters overbruggen.

Haar vingertoppen raakten de warme, gladde huid van Ragnar’s teelballen, zacht als fluweel, maar strak en gloeiend heet. Ze voelde de twee zware ballen eronder, rond en vol, alsof ze leefden onder haar hand. Ze drukte heel licht, bijna bang, en voelde hoe het vlees meegaf en weer terugveerde.

Een rilling trok door haar hele lijf. Ze beet op haar onderlip tot het pijn deed, haar wangen vuurrood, maar haar hand bleef liggen, nieuwsgierig, alsof hij niet meer van haar was. Roelof voelde dat kleine kreuntje trillen in haar keel. Zijn greep om haar pols werd één seconde losser, alsof hij haar wilde laten voelen dat ze nog kon stoppen, maar zijn duim bleef rusten op haar kloppende ader. Hij boog zich iets voorover, zijn stoppelbaard schampte bijna langs haar oor.

“Goed zo,” gromde hij, zo laag dat het meer trilling dan stem was. “Voel je hoe vol die hangen? Dat is kracht, meisje. Pure kracht.”

Hij ademde diep in, langzaam, alsof hij haar geur opsnoof, en bleef doodstil staan, wachtend op wat ze nu zou doen.

Livia trok haar hand terug alsof ze een elektrische schok kreeg. Ze deed een halve stap naar achteren, haar schouder raakte even zijn borst, en bleef toen staan, bevend. Haar vingers balde ze tot een vuist tegen haar buik, alsof ze de warmte eraf wilde vegen.

“Sorry,” fluisterde ze, bijna onverstaanbaar. “Ik… ik kan niet.”

Roelof liet haar pols meteen los, zijn arm zakte rustig langs zijn lichaam. Hij zei niets. Hij keek alleen. Hij zag haar wijd opengesperde pupillen, de lichte trilling van haar onderlip, de snelle, hoge ademhaling die haar borsten deed rijzen en dalen, het dunne laagje zweet in haar hals. Hij zag hoe haar dijen heel licht tegen elkaar drukten, één keer maar, alsof ze iets wilde verbergen. Hij knikte één keer, langzaam, alsof hij een stil akkoord sloot met zichzelf. Hij wist genoeg.

Roelof draaide zich half om, liep een paar stappen naar een kleiner leren dekfantoom dat nog in de hoek van de stal stond en liet zijn hand er traag overheen glijden.

“Weet je wat grappig is,” zei hij kalm, alsof hij het over het weer had. “Bij paarden doen we het netjes en gecontroleerd… maar eigenlijk is het precies hetzelfde als bij mensen. Zelfde drift. Zelfde vuur. Alleen houden wij het beest in bedwang… tot het moment dat we het loslaten.”

“Kom eens hier,” zei hij zacht, bijna achteloos. “Voel maar hoe stevig dat ding is”

Hij keek haar niet dwingend aan, gewoon een uitnodiging, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Livia liet haar armen zakken, rechtte haar rug en liep in drie rustige stappen naar hem toe. Ze stopte vlak naast het fantoom, dicht genoeg dat haar schouder bijna de zijne raakte. Haar wangen waren nog rood, maar haar kin was omhoog.

“Zo?” vroeg ze, stem laag en een tikje hees.

Livia liet haar hand langzaam over het zwarte leer glijden. Ze begon bovenaan, waar het fantoom het breedst was, en volgde de ronde vorm naar beneden, alsof ze de contouren van een lichaam natekende. Haar vingers drukten iets harder, voelden hoe het leer meegaf en weer terugveerde, stevig maar toch soepel.

“Het voelt… echt,” zei ze zacht.

Roelof keek haar rustig aan, zijn stem laag en bijna achteloos.

“Gewoon even proberen. Voel maar hoe het zit.”

Hij deed een halve stap opzij, maakte ruimte, maar bleef vlak achter haar, zijn handen los langs zijn lichaam.

“Niemand ziet ons hier,” voegde hij er zacht aan toe, alsof dat het normaalste van de wereld was.

Livia wierp een snelle blik naar de deur van de stal, dan naar de ramen hoog in de muur. Geen staljongens, geen Thijs, alleen het zachte gesnuif van Ragnar ergens achterin. Ze draaide zich om naar het fantoom, zette haar handen op het leer en leunde er langzaam tegenaan, zoals ze de merrie had zien doen. Haar heupen precies op de plek waar het kussen het breedst was, haar bovenlichaam iets voorover, haar billen licht naar achteren.

Roelof liet zijn blik langzaam over haar heen glijden, van haar schouders langs haar smalle rug naar de ronding van haar heupen,

“Kijk nou toch eens,” zei hij zacht, bijna tegen zichzelf. “Een mooie, jonge merrie… precies goed in de bloei.”

Hij zette één stap dichterbij, nog steeds zonder haar aan te raken.

“Alles op de juiste plek. Strak, hoog, klaar en rijp.”

Livia’s adem stokte hoorbaar. Een pluk haar viel voor haar gezicht, maar ze veegde hem niet weg. Ze durfde zich niet meer te bewegen. Het voelde precies zoals bij een keuring, een stil, zwaar moment waarin iemand met ervaren ogen elk detail bekeek, woog, waardeerde.

Roelof wierp een korte, scherpe blik naar de staldeur Hij stapte weer vlak achter haar, zijn schaduw viel over haar heen.

Zonder iets te zeggen legde hij zijn twee grote handen rustig op haar billen, palmen breed, vingers gespreid, precies over de stof van haar broek. Livia schrok, een korte, hoge inademing, haar hele lichaam spande zich in één ruk.

Ze wilde zich omdraaien, haar handen schoten al naar achteren om zijn polsen te grijpen, maar Roelof was zwaarder, sneller, onverbiddelijk. Zijn ene hand bleef als een bankschroef op haar heup liggen, de andere greep de rand van haar broek en slip in één beweging vast. Met één harde, geroutineerde ruk trok hij alles omlaag tot halverwege haar dijen. De stof bleef strak om haar benen gespannen, zodat ze niet kon trappen of wegstappen.

De koele stallucht sloeg meteen tegen haar blote huid. Haar billen, bleek en rond, lagen ineens bloot onder het schemerlicht. Ze hijgde, een mengeling van schrik en protest, maar zijn lichaam drukte al tegen haar rug, zijn gewicht hield haar precies waar hij haar wilde hebben: voorover over het fantoom, billen hoog, benen gevangen in de broek.

“Sst,” gromde hij laag, vlak bij haar oor. "Gewoon even kijken. Zoals het hoort.”

Zijn ruwe handpalm gleed langzaam over haar naakte bil, bezitterig, onderzoekend, alsof hij een jonge merrie keurde die hij zojuist had gekocht. Roelof liet zijn blik langzaam, zonder enige schaamte, over haar gaan. De twee bleke, ronde billen staken hoog en strak naar achteren, precies zoals hij haar had neergezet. In het licht van de stal glansden ze zacht, de huid bijna porseleinwit tegen het donkere leer van het fantoom. Een smalle, diepe spleet liep ertussen, en daaronder zag hij een glimp van haar kutje, roze en glanzend van de spanning.

Hij kantelde zijn hoofd een beetje, alsof hij elk detail wilde opslaan: de kleine kuiltjes boven aan haar billen, de lichte trilling in haar dijen, de manier waarop haar huid kippenvel kreeg onder zijn blik. Livia hoorde het onmiskenbare geluid: de zware riem die los ging, de knoop die opensprong, de rits die langzaam omlaag gleed. Ze draaide haar hoofd half om, haar wang tegen het leer gedrukt. Daar stond hij, de oude hengst, Roelof, broek open, zijn dikke, half harde lid al in zijn hand.

Donker, zwaar, aderen dik als touw, de eikel glanzend en veel te groot. Het ding zwol zichtbaar op terwijl hij ernaar keek, naar haar billen die nog steeds hoog en bloot voor hem stonden. Hij zei niets. Hij keek haar alleen aan, recht in haar verschrikte, maar ook brandende ogen, en gaf zichzelf één langzame, stevige streling, alsof hij haar wilde laten zien wat er nu kwam.

“Kijk nou toch,” gromde hij zacht. "Een mooie jonge merrie, hoog in de bloei, staart opzij, klaar om gedekt te worden.”

Hij gaf zichzelf nog een trage streling, zijn lid nu volledig hard en zwaar in zijn vuist.

“En hier staat de hengst,” zei hij, ”Oud, maar nog lang niet afgedankt. Weet precies wat hij met zo’n merrie moet doen.”

In haar hoofd explodeerde een chaos van stemmen.

‘Dit mag niet. Dit is Thijs’ vader. Dit is verkeerd. Stop nu.’

Maar tegelijk voelde ze haar onderbuik samentrekken, een warme, natte puls die ze niet kon negeren. Haar lichaam reageerde alsof het al gekozen had, terwijl haar verstand nog smeekte om weg te rennen. Ze voelde schaamte, gloeiend en scherp, maar eronder lag iets anders: een donkere, bijna dierlijke opwinding die haar adem deed stokken en haar knieën deed trillen.

Roelof liet zijn grote hand zakken. Zijn ruwe palm gleed langzaam tussen haar dijen, duwde ze iets verder uit elkaar. Zijn vingers vonden haar meteen, warm, nat, gezwollen. Hij spreidde haar lippen met duim en wijsvinger, rustig, ervaren, alsof hij een merrie controleerde voor de dekking.

“Kijk nou,” gromde hij zacht, bijna tevreden. “Goed nat. Open. Precies zoals het moet.”

Zijn middelvinger gleed één keer traag door haar spleet, van onder tot boven, bleef even op haar klit drukken en ging toen weer terug. Hij bracht zijn vinger omhoog, glanzend, en hield hem voor haar gezicht alsof hij haar wilde laten zien hoe klaar ze was.

“Geen twijfel meer mogelijk,” zei hij laag. “Deze merrie wil gedekt worden.”

Roelof spuugde kort en krachtig in zijn rechter handpalm en bracht die meteen naar zijn lid. Zijn vuist gleed één keer stevig van de wortel tot de eikel, verdeelde het spuug tot alles glom. Het ding zag er nog groter uit nu, donker, glanzend, kloppend. Hij deed het precies zoals hij Ragnar vanmiddag had laten dekken, geen haast, geen gepruts, maar één doelgerichte, krachtige beweging. Zijn linkerhand greep haar heup vast, precies op de plek waar bij een merrie de staartwortel zit, duwde haar billen iets omhoog en naar achteren. Zijn rechterhand hield zijn lid laag, stuurde de dikke eikel recht tegen haar ingang.

Toen een korte, diepe ademteug… en hij stootte. Niet zacht, niet teder, een lange, zware glijstoot die haar in één keer half vulde. Haar lippen sloten zich strak om zijn schacht, precies zoals de kunstvagina dat deed. Hij trok een paar centimeter terug, voelde hoe nat ze was, en stootte weer, dieper nu, tot zijn onderbuik hard tegen haar billen klapte. Elke stoot eindigde met een korte, harde bons van zijn heupen tegen haar vlees. Zijn ballen sloegen ritmisch tegen haar klit, nat en luid in de stille stal.

Livia’s lichaam begon te reageren precies zoals een hitsige merrie die eindelijk haar hengst krijgt. Elke keer dat Roelof diep in haar ramde, duwde ze haar billen onwillekeurig nog iets hoger en verder naar achteren. Haar kreunen werden hoger, schril en smekend, bijna hinnikend.

Ze voelde hoe haar kut zich bij elke terugtrekkende beweging strak om hem heen sloot, hem vastzoog, hem weer binnen smeekte. Tranen liepen over haar wangen, maar haar heupen draaiden nu zelf, kleine, natte cirkeltjes, alsof ze hem dieper wilde melken.

“Ja… ja… alsjeblieft…” hijgde ze, de woorden nauwelijks menselijk meer.

Roelof gromde tevreden, zijn hand gleed even over haar bezwete rug alsof hij een glanzende vacht streelde. Roelof boog zich voorover, zijn borst zwaar tegen haar rug, zijn adem heet in haar oor. Hij bleef diep in haar stoten, langzaam nu, elke beweging een bezit.

“Thijs is een goede jongen,” gromde hij, zijn stem donker en nat. “Maar hij is nog een veulen. Weet niet wat hij met zo’n merrie moet beginnen.”

Zijn hand gleed van haar heup naar haar buik, trok haar nog dichter tegen zich aan.

“Jij hoort hier,” zei hij, terwijl hij één keer extra diep stootte zodat ze naar lucht hapte. “Op deze stoeterij. Bij een echte hengst. Elke dag dekken wanneer je bronstig bent… dan bloei je pas echt op.”

Livia voelde zich volledig overgeleverd, klein onder zijn enorme gewicht, zijn ruwe handen, zijn diepe, onverbiddelijke stoten. Elke keer dat hij haar vulde leek hij haar opnieuw te claimen, alsof hij zijn naam in haar lichaam schreef. In haar hoofd flitste Thijs voorbij, lief, zacht, altijd een beetje voorzichtig. Hij vroeg altijd of het goed voelde, of ze het wilde, of ze klaar was.

Roelof vroeg niets. Roelof nam.

Ze voelde het verschil in elke vezel, Thijs was een jongen die haar wilde plezieren. Roelof was een man die haar gebruikte zoals hij wilde, en haar daardoor meer liet voelen dan ze ooit had gedacht mogelijk te zijn. Ze sloot haar ogen, gaf zich over aan het ritme van de oude hengst, en voelde hoe haar laatste weerstand wegviel.

Het bouwde op als een storm die ze niet meer kon tegenhouden. Eerst een trillen diep in haar buik, dan een hitte die zich razendsnel verspreidde. Roelofs greep in haar nek werd harder, zijn stoten kort en genadeloos, precies op dat ene plekje waar ze het niet meer hield. Ze hoorde zichzelf een hoog, schril geluid maken, en toen brak het. Haar hele lichaam schokte, haar kut trok zich strak om hem heen in wilde, ritmische samentrekkingen. Een golf van heet vocht stroomde uit haar, langs zijn schacht, over haar dijen, op het leer van het fantoom. Ze klauwde met haar nagels in het leer, haar rug boog zich zo ver dat haar borsten van het kussen loskwamen, haar hoofd achterover.

Secondelang was er alleen dat, trillen, pulseren, een withete explosie achter haar ogen. Ze voelde Roelof nog dieper stoten, één, twee, drie keer, alsof hij haar orgasme wilde melken tot de laatste druppel. In de roes van haar orgasme, met haar lichaam nog trillend en haar kut nog strak om Roelofs pik geklemd, gleed er een koude, heldere gedachte door haar hoofd. Ze voelde geen spijt. Geen steek van schuld. Geen greintje medelijden met Thijs.

Ze voelde zich niet als een meisje dat haar vriendje bedroog. Ze voelde zich als een merrie die eindelijk bij de juiste hengst was gebracht, die wist dat ze thuishoorde in deze stal, onder dit gewicht, met deze man diep in haar. Ze drukte haar billen nog één keer lichtjes naar achteren, een stille, bewuste beweging, alsof ze Roelof vertelde dat hij mocht doorgaan, dat ze hier wilde blijven, dat ze zich volledig aan hem gaf.

Roelof boog zich diep over haar heen, zijn borst zwaar op haar rug, zijn mond vlak naast haar oor. Zijn stem was ruw, intiem, alsof hij een geheim deelde dat alleen zij tweeën ooit zouden kennen.

“Luister goed, meisje,” fluisterde hij, terwijl hij nog steeds diep in haar zat en langzaam, bezitterig bewoog.

“Vanaf nu ben jij van mij. Elke keer dat je hier bent, kom je naar deze stal. Dan trek ik je broek naar beneden en dek ik je, precies zoals vandaag. Geen vragen. Geen Thijs. Alleen jij en ik.”

Roelof zijn greep werd staal, vingers die tot morgen blauwe plekken zouden achterlaten. Hij trok haar billen met één ruk zo hard tegen zich aan dat haar voeten bijna van de grond kwamen. Toen ramde hij zich in haar, één laatste, brute stoot, zo diep dat haar adem werd afgesneden. Hij bleef staan, diep begraven, zijn hele lijf trilde van spanning. Zijn ballen trokken strak, zijn pik zwol nog één keer op in haar. En toen explodeerde hij.

Een rauwe brul ontsnapte hem, rauw en oeroud, terwijl hij zich met lange, krachtige pulsen in haar leegspoot. Ze voelde elke straal, heet en dik, die tegen haar baarmoeder klapte, weer en weer, alsof hij haar wilde vullen tot ze overstroomde. Toen hij eindelijk stilviel, bleef hij diep in haar, zijn pik nog kloppend, nog half hard, alsof hij geen centimeter meer wilde opgeven.

Roelof trok zich langzaam terug. Met een nat, ploppend geluid gleed zijn nog dikke pik uit haar, meteen gevolgd door een warme golf zaad die uit haar open kut droop en in dikke druppels op het beton spatte. Hij keek ernaar, tevreden, terwijl nog een laatste straal over haar lippen en dijen gleed. Ze bleef voorover liggen, hijgend, benen licht trillend, haar kut nog wijd en glanzend van hem.

Roelof stond nog even stil, zijn borst ging zwaar op en neer, zijn pik hing nu half-slap en glanzend tussen zijn benen, nog druipend van hun gemengde vocht. Hij ademde diep door zijn neus, een laatste, lange grom, alsof hij de hele stal met zijn geur wilde vullen. Daarna veegde hij met zijn onderarm het zweet van zijn voorhoofd, stopte zichzelf rustig terug in zijn broek en ritste dicht met een trage, voldane beweging.

Hij keek neer op Livia, voorovergebogen, trillend, zijn zaad nog langzaam uit haar druppelend, en er gleed een donkere, tevreden glimlach over zijn gezicht. Zijn hand gleed nog één keer over haar haar, bijna teder nu, een groot, zwaar gebaar van eigenaarschap.

“Goede merrie,” mompelde hij zacht, zijn stem nog schor van de inspanning.

Roelof hurkte naast haar, zijn hand zwaar op haar achterhoofd.Hij keek haar strak aan.

“Vanaf nu geen Thijs meer,” zei hij kortaf. “Geen vinger, geen tong, geen pik. Helemaal niks.”

Zijn duim drukte even hard op haar nek.

“Die kut is van mij. Morgen wil ik hem nog net zo strak en hongerig als vandaag. Begrepen?”

Livia knikte meteen, klein en ademloos. Hij gromde tevreden.

“Als je toch bronstig wordt, kom je hier. Dan dek ik je tot je niet meer kunt staan.”

Hij veegde zijn handen af aan zijn broek.

“Je bent mijn merrie nu. Gedraag je ernaar.”

Livia trok haar broek langzaam omhoog, voelde hoe het warme zaad meteen in de stof trok en tussen haar dijen bleef plakken. Ze veegde haar gezicht, haalde een paar keer diep adem, en duwde haar recht. Haar benen trilden nog, maar ze dwong zichzelf rechtop te lopen.

Buiten scheen de late middagzon nog fel. Thijs stond bij de Land Rover, telefoon in zijn hand, en keek op toen hij haar zag.

“Gaat het?” vroeg hij bezorgd. “Je bent een beetje bleek. Pa zei dat je even hoofdpijn had.”

“Ja, ging wel,” zei ze zacht. “Even gelegen in de stal.”

Ze voelde een nieuwe warme druppel langs haar binnenbeen glijden en kneep haar dijen heel even samen. Thijs merkte niets. Hij hield het portier voor haar open, zoals altijd. Ze stapte in, ging zitten op het nog hete leer van de stoel, en voelde Roelofs zaad diep in haar verschuiven. Ze zei niets meer. Ze kneep haar dijen heel even samen en sloot haar ogen één seconde. Morgen weer. En de dag erna. Tot hij genoeg van me heeft.

Ze opende haar ogen weer en glimlachte naar Thijs alsof er niets aan de hand was. Het conflict was al beslecht. Ze had gekozen.

En ze wist precies bij wie ze vanaf nu hoorde.