The White Cliffs Of Dover

Daarnet was je tot tegen de rand geschuifeld, voetje voor voetje, omdat je de hoogte van de klif wou peilen.

Je vond het altijd moedig van jezelf dat je dat aandurfde, al was de hoogte letterlijk duizelingwekkend.

Je probeerde weer grip te krijgen op de wereld door over het water te kijken, turend naar wat Cap Griz-nez aan de overkant zou moeten zijn.

Maar daardoor zag je natuurlijk niet wat er langs achter op je af kwam.

Je schrok van de arm die plots om je buik greep. Je hart sloeg 5 tellen over. Minstens.

'Ik dacht anders gaat ze misschien van de klif storten als ik haar laat schrikken.'

'Wat is dit? Laat me los!'

'Beweeg niet.'

Het was een man, zijn greep, en zijn stem, waren zelfverzekerd.

'Je staat hier gevaarlijk, dame. Als ik jou was, zou ik maar niet tegenwringen, zolang ik hier ben. Voor je 't weet, glijdt je voet weg. Kijk naar de overkant van het Kanaal, en laat de rest maar aan mij. Je zal zien voor je 't weet, wordt het allemaal nog spannender dan het al is.'

Op basis van wat je van hem voelde en van waar zijn stem kwam, moest hij minstens een kop groter zijn dan jezelf.

Het leek je, gezien je heikele positie, maar beter van hem niet tegen te werken, laat staan van tegen te spartelen ter verdediging van je vege lijf.

'Je staat hier in de warmte van de laatste herfstzon maar je hebt je lijf al ingepakt alsof het bijna winter is. Laat ik om te beginnen daar wat aan doen.' Daar had je het al. Hij was hier om je te molesteren. Waarom moest je ook altijd alleen op pad gaan?

Hij loste zijn greep. Even leek het alsof je begon te wankelen, angstzweet brak je uit. Waarom was je ook zo verdomd dicht tegen die rand gaan staan? En wat zal hij allemaal met je doen nu je niet meer aan zijn macht kan ontsnappen?

Ondanks al je angst om te vallen en om al wat je wel niet te wachten stond, zette je je schrap tegen wat komen zou.

'Hier hou ik wel van,' grijnsde hij, 'paniekeren deugt nergens voor, je gaat niet weten wat je meemaakt.'

Niet paniekeren? Je voelde zonet nog het eerste angstweet langs je ruggengraat naar beneden sijpelen.

Hij loste zijn greep, nam je ene pols, bracht hem achter je rug... Ging hij je meesleuren? Je tegen de grond werken en je verkrachten?

Maar je voelde slechts metaal dat in je mouwope-ning gleed.

Hij knipte doodgemoederd je mouw van onder tot boven open. Eerst die van je vestje, daarna die van je bloesje. Gevolgd door die van je andere arm. Mijn god, wat was die zinnens?

Nu knipte hij vestje en bloesje ook nog eens open over je rug. Tot op je linkerschouder, en daarna tot op je rechter.

Je begon te wapperen in de wind. Je kleren dan toch.

Nu je rug zo goed als bloot lag, ging ook de beha eraan. Schouderbandjes knip, rugstukje knip.

Zijn hand grabbelde de restanten langs voor onder je bloes uit en gooide ze voor je neus, de afgrond in. Die kwam nooit meer terug.

Geheel vrijpostig gleden zijn handen naar je tieten, om ze te kneden zoals de bakker dat met zijn broden doet. Stevig, enigszins pijnlijk, maar je tepels toonden zich verheugd, ze kregen aandacht. En jij stierf nog steeds duizend doodsangsten. Het was allemaal bangelijk, verwarrend, ongewoon, niet alledaags. Nooit meegemaakt zelfs. Maar het was een cocktail met een stilaan opwindend randje. Hij deed zijn zin met je, hij wist wat hij wou. Dat hij jou geen keuze liet, dat had wel iets. Net zoals de klif die je ook geen keuze liet, er was geen ontsnappen aan. Blijven staan waar je stond en alles laten gebeuren, was je enige optie. Dat hij gelijk de twee flappen die je voorkant bedekten bruutweg van achteruit en van rechts naar links net boven je tepellijn weg sneed, onderstreepte alleen maar wat hij wou en wat jij moest toestaan. Terwijl je stof wegdwarrelde richting de branding diep onder jou, trokken er onverwachte tintelingen door je buik.

Gelukkig stond je met je gezicht naar de zee. Zo kon niemand je zo goed als bloot hangende tieten zien. Ondanks de tintelingen in je buik, was het al vernederend genoeg dat ze zouden kunnen zien hoe je jezelf in nesten had gewerkt en voor de rest aan flarden gereten werd. Moest je al toe-schouwers hebben, want dat kon jij dan weer niet zien. Opzij kijken durfde je niet, iets vertelde je dat je dat maar beter niet deed, dat het erg slecht zou vallen bij hem, die alle touwtjes, en ook nog eens de schaar, in handen had. Meestal was het hier erg rustig. Daarom was het een van je geliefkoosde wandelplekken. Al zal ze na vandaag helemaal anders zijn dan ze al was. Maar je zal het zien. Zodra er wat aan de hand is, lijkt het wel of de rest van de wereld het ruikt en komen ze uit alle hoeken en kanten tevoorschijn gekropen. Vraag was of je dat echt zo erg zou vinden als je dacht. Je buik leek er alleszins anders over te denken, die leek je ontbloting wel spannend te vinden. En al bij al buiten een halfblote rug en een zijdelings zicht op je kwabberbuik en een halve tiet viel er nog niet veel te rapen.

Al verwachtte je wel dat dat niet zo zou blijven.

Je gedachten waren nog niet koud of hij zakte af naar je broekspijpen. Over de achterlijn van je kuiten en je dijen knipte hij en over je billen tot tegen je broeksband. Dat je slip je bil nog grotendeels van bedekking voorzag, zinde hem duidelijk niet. Hij knipte ze open, zonder aan de rand te stoppen. Je meende een grijns te horen, die hem ontsnapte, had je niet op de rand gestaan, had je zonder twijfel zijn grijns onderstreept met een kreunend zuchtje. Hij knipte net onder je broekband de losse achterflap tussen je twee billen weg. Je stond nu zo goed als in je blote kont en al helemaal toen hij je kapotgesneden slip simpelweg van tussen je benen trok. Zijn vastberadenheid deed je naar adem happen, je kut lag nu binnen handbereik.

Zijn hand gleed langs voor je broek in naar de plaatsen die niet langer door je slip bedekt wa-ren. Met zijn hand vol in je schaamstreek, trok hij je billen tegen zijn schoot. Je kut klopte. Je probeerde de gedachte te verdrijven dat je daar nog wel altijd op de rand stond. Zijn andere arm legde hij onder je tieten. Hij had je in een klemgreep. 'Ik heb je vast en ik los je niet.' Gelijk begonnen zijn vingers om je kut te woelen. Dat had hij nooit mogen zeggen, dat had hij nooit mogen doen. Nog voor zijn woorden koud waren, gaf je lijf zich over aan zijn vingers.

Je voelde je hitsigheid opkomen. Terwijl ze als-maar toenam, sloeg onder je de branding zich te pletter tegen de kliffen. Je hoorde en voelde de wind en de zee, je adem en je opwinding synchroniseerden zich met de natuur. Het besef groeide: een dag als deze maak ik nooit meer mee. Al hielden je heupen zich nog stil, je ademhaling verraadde je opwinding. Je hoofd vol turbulentie dwong je: loop vol, voel je buik en je kut, voel de klif en de zee, maar kijk voor je, kijk naar de overkant.

Hij had je waar hij je hebben wilde. 'Blijf staan.' Hij kwam van je los en fluks knipte de schaar: vestje weg, bloes weg, broek weg, je stond naakt in de wind. Elke porie op je lijf kwam tot leven. Alles aan je naakte lijf begon te flapperen, je bovenarmen, je billen, je dijen, je borsten, je buik...Wie zestig is, staat niet meer strak in de wind.

Je durfde niet kijken maar het voelde alsof je zo'n rimpelhond was bij 8 beaufort.

Je schaamde je over jezelf, maar even goed over het feit dat de man je zo kon zien.

Het voelde vernederend, terwijl je alleen maar geil en hitsig meer wilde zijn. Zo dadelijk zou hij walgend van je lijf van je weg lopen. En jij zou hier in al je beschamende naaktheid te kijk blijven staan voor de rest van de wereld.

Hij greep je weer vast. 'Ik ga hier niet weg voor ik je geneukt heb.' Slik... En weg was je schaamte en vernedering, te midden van al je verwarring kreeg je opwinding je weer in zijn greep. 'Want dat is wat je wil.' 'Is het niet?' Je knikte. 'Ik wil het uit je mond horen. Vraag het mij.' 'Wil je me neuken?... alsjeblieft.' Je schrok van je eigen woorden. Maar je wist dat het niet anders was. 'Zo dadelijk. Hier op de rand van de klif.' 'Nee, je hoeft niet tegen te pruttelen. Je weet dat het hier en nergens anders zal gebeuren. Alles wat je voelt en beleeft, al je angst en al je geilheid, is gebonden aan deze vierkante meter, toch?' Weer knikte je. En gelijk begonnen ook je knieën weer te knikken.

Maar dat duurde niet lang. Met zijn handen op je schouders drukte hij je naar beneden tot je op je knieën zat. Eén arm sloeg hij om je buik en de andere duwde je voorover tot ook je handen steun vonden in het gras.

Hij manoeuvreerde je verder tot je voelde hoe je vingers de rand van de afgrond raakten...

Hartstilstand nummer drie.

'Oh mijn god, nee, niet zo.'

'Toch wel.'

En nog voor zijn woorden koud waren, voelde je hem binnendringen. Je kut jubelde maar gelijk stierf je duizend angsten. Je voorkant spoorde niet met je achterkant. Maar ze waren er allebei, onmiskenbaar. Je hoofd wou daar weg, je kut wilde zijn lul.

Je spande je spieren, in je armen en je dijen, om niet van de klif geneukt te worden. Je heupen zaten in de ijzeren greep van zijn handen, dat hielp. En ze trokken je in een gestaag tempo op zijn lul, ook dat hielp.

'Laat ik je wat vertellen, nu we zo bezig zijn.'

'Toen we jong waren, graasden hier schapen. En wanneer zaterdags de pub van het dorp sloot, kwamen we naar hier, met een kop vol bier en een broek vol goesting. Dan vingen we een schaap en sleurden het tot hier, tot waar jij nu zit. En één na één neukten we het beest. Niks kan zo hard tegenduwen als een schaap op de rand van de afgrond. En niks kan zo hard blaten als een schaap in doodsangst.'

Oh nee ook dat nog, de lul die je neukte had ge-woon schapenkutten geneukt.

Zijn tempo was gaandeweg sneller, harder, strakker geworden.

Opeens werd het je allemaal helder, vandaag ben jij zijn schaap op de rand van de afgrond. Jouw angst is de angst van het schaap. Hij is de ram, hij ramt. Jij duwt tegen met al wat je hebt om niet te vallen. Jouw tegenduwen maakt hem bronstig als de pest. Jij bent het schaap, jij laat je dekken.

En vanuit het niets begon je te blaten. Het was het enige wat in dit waanzinnige avontuur nog ontbrak. Tussen je hijgen en je kreunen door klonk een langgerekt 'meeeiihhh'. Hij werd er alleen maar opgewondener van. 'Opnieuw!' 'Meeeiihhh!' 'Opnieuw!' 'Meeeiihhh!' 'En nog!' 'Meeeiihhh!' Hij riep, jij blaatte. Hij ramde, aan een infernaal tempo nu. Hij kon elk ogenblik beginnen spuiten. In de complete waanzin van het moment verdween de klif uit je gedachten. Er was enkel nog de vloedgolf die je vanuit je schapenkut overspoelde, de vloed die uit je kut gutste, en het zaad, zijn zaad, dat zich in je diepte stortte...

Je had je op je zij gerold, merkte je toen je je weer bewust werd van de werkelijkheid. Hij lag op zijn rug na te hijgen. Zijn handen zochten een sigaret.

'Hier achter ligt een plastic zak. Daar zit een jas van mijn ex in. Zo hoef je niet naakt naar huis.'

'Waarom ik?'

'Ik had je al vaker zien passeren, ik woon in de boerderij op het eind van de kasseiweg. En telkens zag ik je tot bij de rand schuifelen. Dat bracht herinneringen naar boven. Vandaag kon ik er niet langer aan weerstaan.'

Hij rookte, jij krabbelde recht. 'Ik ga naar huis, ik voel me nog altijd compleet overrompeld. Ik weet niet wat ik hier moet van denken. Ik heb zoiets nog nooit meegemaakt.'

'Ik begrijp je. Maar besef dat ik je erg dankbaar ben. Ik had nooit gedacht dat het ooit ging gebeuren. En ik had nooit gedacht dat het zo intens zou zijn. Ook al zie ik je nooit meer, ik zal dit nooit vergeten.'

De herfst werd winter en de winter werd lente. Het is bijna zeven maand geleden sinds die dag. Voor het eerst keer je hier weer. Het wegeltje dat je volgde, passeerde op honderd meter van de boerderij. Je keek niet om te zien of er een teken van leven te bekennen was. Je had alleen oog voor de madeliefjes en de boterbloemen die op de top van de klif bloeien. En voor de rand die steeds dichter komt. Je kan de overkant van het Kanaal al zien. Je stopt. Er past nog één voet tussen je schoen en de afgrond. Je hart klopt in je keel. Je ziet de diepte, je hoort de branding.

je knoopt je jas los en laat hem vallen. Je wacht, naakt in de wind, op zijn komst.