Fritz In Frankfurt

Beth klikte haar koffertje dicht, controleerde nog één keer de boarding passes op haar telefoon en draaide zich om. In de hal van het kantoor stond Fritz, haar trouwe assistent, met twee zware koffers in zijn kolossale handen. Hij torende boven haar uit, een beer van een kerel met een rode blos die nooit helemaal weg leek te trekken als zij in de buurt was.

“De auto staat voor, mevrouw De Vrees,” zei hij, zijn stem iets te hard, alsof hij zichzelf moest overtuigen dat hij kalm klonk. Hij bukte om haar laptoptas te pakken, maar stootte daarbij per ongeluk tegen de kapstok. Drie jassen vielen op de grond.

Beth zuchtte zacht, maar glimlachte toch. “Laat maar, Fritz. Ik draag hem zelf wel.”

Ze liep voor hem uit naar de lift. Fritz volgde met de bagage, zijn ogen even op haar rechte rug, haar strakke mantelpakje, de manier waarop ze liep alsof de hele wereld al van haar was. Hij slikte.

“Drie dagen Frankfurt,” zei Beth zonder om te kijken. “En probeer dit keer alsjeblieft niet de hotelkamer naast de mijne te boeken. Vorige keer hoorde ik je de hele nacht snurken door de muur.”

Fritz grinnikte zenuwachtig. “Dat… dat wordt lastig, mevrouw. Ze hadden nog maar één kamer vrij met twee bedden.”

Beth trok een wenkbrauw op en stapte de lift in. Fritz volgde, zijn schouder raakte per ongeluk de hare. Hij verstijfde. Ze merkte het niet eens. Terwijl ze door de vertrekhal liepen, met Fritz een halve pas achter haar aan als een trouwe, zwaar hijgende schaduw, viste Beth haar telefoon uit haar jas. Ze bleef staan bij een koffiecorner, gebaarde kort dat hij de koffers neer moest zetten en drukte op het scherm.

“Liebling,” zei ze zodra de verbinding tot stand kwam. Haar stem werd meteen zachter, warmer, bijna zangerig. “We zijn op Schiphol. Over een uurtje boarden we.”

Fritz deed alsof hij druk was met de bagage-labels, maar zijn oren stonden op scherp. Hij hoorde de stem van haar man, een beetje blikkerig door de speaker: iets over de kinderen, over de hond die weer op de bank had gelegen, over dat hij haar miste.

Beth lachte, kort en lief. “Ja, ik jou ook. Drie dagen maar, schat. En nee, ik vergeet de chocola voor Lisa niet.” Ze draaide zich een kwartslag, zodat ze met haar rug naar Fritz stond. “Doei, kus.”

Ze hing op, stopte de telefoon weg en was meteen weer de strakke zakenvrouw van daarnet.

“Oké, Fritz. Gate D57. Lopen.”

Fritz tilde de koffers weer op. Zijn vingers klemden zich iets steviger om de handvatten. Drie dagen, dacht hij. Drie dagen in één hotelkamer met Beth. En haar man die thuis zat te wachten. Hij struikelde bijna over zijn eigen voeten toen ze voor hem uit liep, haar hakken tikkend op het marmer, zonder ook maar één keer om te kijken.

Na een rustige vlucht landden ze in Frankfurt. De taxi stopte met een zachte rem voor het Marriott. Beth stapte als eerste uit en trok meteen haar mantel dichter om zich heen. De wind sneed recht van de Main af, koud en scherp als een mes, het soort novemberkou dat je direct in je botten voelt.

“Jezus, wat een weer,” mompelde ze, haar adem een witte wolk.

Fritz worstelde zich achter haar uit de auto, zijn enorme lijf te groot voor de achterbank. Hij rukte de koffers uit de kofferbak, zette ze met een klap op de stoep en wreef zijn rode handen tegen elkaar. Zijn jas hing open; hij had het te warm gekregen in de verwarmde taxi en was vergeten hem dicht te ritsen. Nu stond hij te bibberen, maar hij zou nog liever doodvriezen dan dat toegeven.

Beth keek even opzij. “Trek je jas dicht, man. Straks word je nog ziek.”

“Gaat wel, mevrouw,” zei hij, maar hij deed het toch, met dikke vingers die half bevroren voelden.

De portier snelde toe, nam de koffers over. Beth liep al naar binnen, haar hakken weer dat strakke, zelfverzekerde ritme. Eén kamer. Twee bedden. Min zes buiten. Fritz haalde diep adem, de kou brandde in zijn longen, en liep achter haar naar binnen.

Bij de receptie kreeg Beth de sleutelkaart aangereikt: één kaartje, kamer 812. Ze keek ernaar alsof het een persoonlijke belediging was.

“Echt?” zei ze tegen de receptioniste, haar stem scherp genoeg om glas te snijden. “Eén kamer? Ik had uitdrukkelijk twee aparte kamers gereserveerd. Executive level. Twee sleutels.”

De vrouw achter de balie trok een verontschuldigend gezicht. “Het spijt me verschrikkelijk, Frau De Vrees. Vanwege het banking congress is het hotel helemaal volgeboekt. We hebben nog één junior suite vrij kunnen houden, met twee aparte bedden. Het is het beste wat we hebben.”

Beth zuchtte zo diep dat het bijna een grom was. “Ongelooflijk.”

Fritz stond een paar passen achter haar, koffers in zijn handen, en voelde zijn maag een salto maken. Hij zei niks. Hij durfde niet. Beth draaide zich half naar hem om, haar wenkbrauwen hoog opgetrokken. “Nou, Fritz. Gefeliciteerd. Je krijgt je zin. We slapen bij elkaar op de kamer.”

Hij werd knalrood, van zijn hals tot aan zijn oren. “Ik… het spijt me, mevrouw. Ik had echt twee kamers geboekt, dat zweer ik.”

“Ja ja,” zei ze, en ze beende al naar de lift. “Volgende keer boek jij nooit meer iets. Nooit meer.”

Zwijgend gingen ze naar de achtste verdieping. Toen de deuren weer opengingen, zei Beth zonder om te kijken: “Als je snurkt, slaap je op de gang. Dat meen ik.”

Kamer 812 was groot, strak en Duits-efficiënt, een brede raamwand met uitzicht op de bevroren Main en de lichtjes van de ECB-toren, een zitje met twee grijze leren fauteuils, een glanzend walnoten bureau en, precies zoals beloofd, twee keurige eenpersoonsbedden met spierwitte dekbedden, keurig gescheiden door een smal nachtkastje. Eén kledingkast, één badkamer met regendouche, één minibar. Meer was er niet.

Beth liet haar blik glijden en trok een gezicht. “Het lijkt wel een studentenkamer met sterallures.”

Fritz zette de koffers neer en mompelde zacht: “Wel… een dure studentenkamer.”

Beth gooide haar jas over een fauteuil, rukte haar koffer open en haalde er een zijden pyjamaset uit.

“Ik eerst,” zei ze kortaf, en verdween in de badkamer. De deur klikte dicht, het slot draaide met een beslist klikje.

Fritz bleef midden in de kamer staan, zijn handen half in zijn zakken, half erbuiten. Hij hoorde het geritsel van stof, het zachte tikken van haar hakken op de tegels, water dat even liep. Zijn hart bonsde harder dan de verwarming in de muur. Na vijf minuten ging de deur weer open. Beth kwam naar buiten in een donkergrijze pyjama, haar haar los, gezicht schoon en een tikje vermoeid.

“Jouw beurt,” zei ze, zonder hem aan te kijken, en kroop meteen onder het dekbed van het bed bij het raam.

Fritz pakte zijn weekendtas, mompelde iets onverstaanbaars en sloop de badkamer in. Hij deed de deur achter zich op slot, leunde even met zijn voorhoofd tegen het koele hout en ademde diep uit. Hij kleedde zich razendsnel om: een verschoten T-shirt van de sportschool en een veel te wijde joggingbroek. Zijn spiegelbeeld keek hem aan, rood hoofd, zenuwachtige ogen, een man van 120 kilo die eruitzag alsof hij elk moment kon ontploffen.

Toen hij weer naar buiten stapte, lag Beth al met haar rug naar hem toe, het dekbed tot aan haar kin opgetrokken, het bedlampje uit. Fritz sloop naar het andere bed, liet zich zo stil mogelijk zakken en bleef op zijn rug liggen, armen strak langs zijn lijf, starend naar het plafond.

Na een minuut klonk haar stem, gedempt maar duidelijk: “Fritz.”

“Ja, mevrouw?”

“Adem eens normaal. Je klinkt als een defecte stofzuiger.”

Hij slikte. “Sorry.”

Stilte.

Toen, heel zacht: “Welterusten.”

“Welterusten, mevrouw De Vrees.”

Rond half vier werd Fritz wakker van een zacht geruis. Hij hield zijn ogen half dicht, maar kon niet anders dan kijken.

Beth zat op de rand van haar bed, haar rug naar hem toe. In het zwakke schijnsel van de stad dat door de gordijnen sijpelde, zag hij hoe ze zich vooroverboog, haar duimen in de elastiek haakte en de wijde pyjamabroek in één beweging over haar heupen naar beneden schoof. Ze stapte eruit en liet hem op de vloer liggen.

Ze droeg alleen een pyjamatop en een smalle, zwarte string, twee dunne bandjes die strak over haar heupen liepen en laag op haar rug verdwenen. Haar benen waren bleek in het schemerdonker, de ronding van haar billen net zichtbaar. Ze liep blootsvoets naar de badkamer, het zwarte driehoekje het enige wat bewoog in het donker. De deur ging zacht dicht, het licht onder de kier floepte aan.

Fritz lag als bevroren, zijn adem hoog in zijn borst, zijn handen verkrampt in het dekbed. Een paar minuten later kwam ze terug, precies hetzelfde silhouet en kroop weer onder de dekens. Ze sliep verder alsof er niets gebeurd was.

De wekker van Beth ging om half zeven: een kort, zakelijk piepje dat meteen weer stil was. Fritz lag al wakker, had geen oog dichtgedaan. Hij hoorde haar dekbed terugslaan, haar blote voeten op de vloer, het zachte geruis van de pyjamabroek die ze weer aantrok. Zonder een woord liep ze de badkamer in. De deur klikte dicht, het slot draaide, en meteen daarna het geluid van de regendouche, hard, ritmisch, warm.

Fritz bleef op zijn rug liggen, starend naar het plafond. Hij hoorde alles: het water dat van haar schouders stroomde, het flesje shampoo dat op de grond viel, een zacht gevloek, het zachte geklots als ze zich waste. De badkamerdeur was dik, maar niet dik genoeg. Hij stelde zich voor hoe ze daar stond, naakt onder de straal, druppels langs haar rug, haar borsten, haar benen. Het beeld van die zwarte string brandde nog op zijn netvlies, nu was er helemaal niets meer.

Zijn lichaam reageerde zoals het niet mocht reageren. Hij trok het dekbed hoger, tot aan zijn kin, en bad dat ze niet te snel klaar zou zijn en hem zo zou zien. Na een minuut of acht stopte het water. De föhn zoemde kort. Toen ging de deur open en kwam een wolk warme, jasmijnachtige damp de kamer in. Beth verscheen in de deuropening, haar haar nat en achterovergekamd, een witte hotelhanddoek strak om zich heen gewikkeld, tot halverwege haar dijen.

“Douche is vrij,” zei ze kort, alsof hij een collega op kantoor was en niet een man die de hele nacht aan haar had liggen denken.

Beth boog zich voorover om haar koffer open te ritsen, de witte handdoek strak om haar bovenlichaam, net boven haar knieën eindigend. Op dat moment gleed de onderkant van de handdoek precies een paar centimeter omhoog, precies genoeg. Fritz, die net zijn weekendtas pakte, keek op, precies op het verkeerde (of juiste) moment. Tussen haar licht gespreide dijen, precies onder de rand van de handdoek, zag hij een klein, donkerblond plukje schaamhaar, netjes bijgehouden, glinsterend van de douche. Een seconde, niet langer. Toen zakte de handdoek weer terug.

Fritz draaide de douche heet, liet het water op zijn schouders kletteren en zette zijn voorhoofd tegen de koude tegels. Hij kon het niet meer houden. Met één hand steunde hij tegen de muur, met de andere greep hij zichzelf, hard en snel. Het beeld van dat kleine plukje haar, die zwarte string, haar blote benen… het was te veel.

Twintig seconden. Misschien dertig. Hij beet op zijn onderlip om geen geluid te maken, zijn knieën knikten, en hij kwam met een gedempte kreun die verloren ging in het lawaai van het water. Daarna bleef hij staan, hijgend, water dat over zijn gezicht stroomde, schuld en opluchting tegelijk. Hij waste zich snel, stapte eruit en probeerde zichzelf weer in de spiegel aan te kijken alsof er niets gebeurd was.

De hele dag was een marathon geweest: van half negen tot zeven uur non-stop afspraken, handenschudden, powerpoint-decks, snelle broodjes in de gang, en overal dat gedempte geroezemoes van duizend bankiers in pak. Beth had de hele tijd op hoge hakken gestaan, glimlachen uitgedeeld als visitekaartjes en drie keer zo hard gepraat als normaal om boven het lawaai uit te komen. Fritz had achter haar aan gesjouwd met de laptop, de presentatiesticks, twee tassen vol folders en zes bekers koffie die nooit op het juiste moment koud werden.

Om zeven uur waren ze eindelijk terug in de taxi. Beth liet haar hoofd tegen het raam vallen en sloot haar ogen. Fritz zat zwijgend naast haar, zijn overhemd plakkerig van het zweet, zijn voeten kloppend in zijn schoenen. In de lift naar de achtste verdieping zei niemand iets. De sleutelkaart trilde licht in Beths hand van vermoeidheid. Zodra de kamerdeur dichtviel, schopte ze haar pumps uit. Ze vielen met een doffe plof op de vloer.

“Godzijdank,” zuchtte ze, en ze liet zich achterover op haar bed vallen, armen gespreid, mantelpakje nog aan. “Ik ben kapot.”

Fritz zette de tassen neer, trok zijn das los en ging op de rand van zijn eigen bed zitten. Zijn schouders deden zeer, zijn hoofd bonkte. Ze bleven allebei nog even zo zitten, te moe om zich te verroeren, te moe om iets te zeggen. Beth rolde zich op haar zij, viste met één hand de minibar-sleutel van het nachtkastje en klikte het deurtje open.

“Kom op, Fritz. We hebben vandaag drie contracten getekend en die klootzak van Crédital binnenstebuiten gekeerd. Dat verdient een borrel.”

Ze haalde er twee kleine flesjes prosecco uit. Met een triomfantelijk gebaar draaide ze de doppen eraf en schonk ze in de twee kristallen glaasjes die op het bureau stonden. Fritz keek op, verrast. Beth dronk zelden op reis, en al helemaal niet met hem. Ze reikte hem een glas aan en hief het hare.

“Op ons,” zei ze, en haar ogen glinsterden eindelijk weer een beetje.

“Op ons,” mompelde hij, zijn stem dik.

Ze klonken, dronken in één teug de helft leeg. Beth liet zich weer achterover zakken, glas in haar hand, schoenen nog steeds uit, kousenvoeten op het bed.

“God, wat had ik dit nodig,” zuchtte ze, en sloot haar ogen.

Fritz bleef op de rand van zijn bed zitten, glas in zijn grote hand, en keek naar haar: de vermoeide glimlach, de losgekomen pluk haar op haar wang, de prosecco-belletjes die nog aan haar lippen hingen. Beth zette haar nu lege glas neer, boog zich weer naar de minibar en haalde er zonder iets te vragen nog twee prosecco's en een flesje wodka uit.

“Kom op, Fritz. We zijn in Frankfurt, niet in de kerk.”

Ze draaide de doppen eraf, schonk zichzelf een bodempje wodka in en vulde zijn prosecco bij met een scheutje erbij. Het glas bruiste over, ze lachte erom.

“Proost nog maar een keer,” zei ze, en ze klonken harder dan nodig was.

Het tweede rondje ging sneller naar binnen. En het derde. Beth schopte haar benen over de rand van het bed, ging rechtop zitten en trok haar jasje uit. Het mantelpakje zat nu een stuk losser, het bovenste knoopje van haar blouse stond open.

“Je bent eigenlijk best een goede assistent, weet je dat?” zei ze, haar stem warmer, een tikje slepend. “Al ben je soms net een olifant in een porseleinkast.”

Fritz grinnikte, zijn wangen rood van de alcohol en van iets anders. “Dank u, mevrouw De Vrees.”

“Noem me nou eens één keer Beth, sufferd. We delen een kamer, we hebben drie miljoen binnengehaald vandaag, we zijn dronken… toe nou.”

Hij keek haar aan, glas half voor zijn mond.

“Beth,” zei hij zacht, alsof het een geheim was.

Ze glimlachte, echt dit keer, en schonk nog een rondje in. De kamer vulde zich met gelach, haar heldere lach, zijn diepe, onwennige gebrom, met lege flesjes die op het nachtkastje rolden, met de geur van prosecco en haar parfum. Ze zaten nu allebei op haar bed, schouder aan schouder, benen over de rand. Beths kousenvoet tikte tegen zijn kuit zonder dat ze het doorhad.

“Je bent eigenlijk best schattig als je niet zo zenuwachtig bent,” zei ze, en ze gaf hem een speelse duw tegen zijn bovenarm.

Beth zette haar lege glas neer, rekte zich uit als een kat en stond op.

“Ik ga douchen,” zei ze.

Ze trok haar blouse in één beweging over haar hoofd, gooide hem op de stoel. Geen gêne, geen blik naar Fritz. De zwarte bh die eronder zat was simpel, elegant, maar opeens leek alles aan haar anders: losser, warmer, dichterbij. Ze ritste haar rok open, liet hem zakken en stapte eruit. Nu stond ze in alleen haar bh en een zwarte string, haar rug naar hem toe. Fritz zat als bevroren op de rand van het bed, glas nog in zijn hand, mond droog.

Beth haakte haar bh los, liet hem vallen, draaide zich half om terwijl ze met één hand haar borsten bedekte, niet uit schaamte, meer uit gewoonte. Ze glimlachte kort naar hem, een beetje scheef, een beetje dronken.

“Relax, Fritz. Je hebt vast wel eens een vrouw gezien.”

Ze haakte haar duimen in de bandjes van haar string, schoof hem omlaag, stapte eruit en liep naakt naar de badkamer. Haar heupen wiegden licht, haar billen bewogen mee met elke stap. De badkamerdeur liet ze op een kier staan. Het water begon te lopen. Hard. Warm. Fritz bleef zitten, zijn glas trilde in zijn hand, zijn ogen gefixeerd op die open kier waar stoom al begon uit te komen. Hij hoorde haar zuchten onder de straal. Zacht. Tevreden.

Hij zat daar, op haar bed, tussen de lege proseccoflesjes en haar weggegooide blouse. De lakens waren nog warm van waar zij had gelegen. Zijn hoofd tolde. Geen ervaring. Geen idee wat dit betekende. Was dit een uitnodiging? Een test? Gewoon Beth die te moe en te dronken was om de deur dicht te doen? Hij durfde niet op te staan. Durfde niet naar die kier te lopen.

Fritz stond langzaam op van haar bed, alsof hij iets kostbaars kon beschadigen als hij te snel bewoog. Hij liep de paar passen naar zijn eigen bed, ging op de rand zitten en trok zijn schoenen uit. Zijn sokken, zijn das, zijn overhemd, alles netjes op een hoopje op de stoel. Toen liet hij zich achterover zakken, armen langs zijn lichaam, ogen strak op het plafond gericht. Hij wachtte zijn beurt af. Het geluid van de douche was constant, geruststellend bijna. Hij telde de seconden tussen haar bewegingen, de kleine zuchten die door de kier kwamen, het moment waarop het water harder of zachter werd.

Het water stopte. Een paar seconden stilte, alleen het gedruppel van de douchekop. Toen het zachte geluid van de handdoek die van het rek werd getrokken, het schuren van stof over huid. De deur ging verder open. Stoom golfde de kamer in, warm en geurend naar haar douchegel. Beth stapte naar buiten. Ze keek naar Fritz, die nog steeds op zijn rug op zijn bed lag, bewegingloos.

“Douche is vrij,” zei ze kalm, alsof er de afgelopen twintig minuten helemaal niets ongewoons was gebeurd.

Fritz ging langzaam rechtop zitten, knikte kort.

“Dank u… dank je,” mompelde hij, zijn stem schor.

Beth glimlachte flauwtjes, nog steeds een beetje rozig van de alcohol en de warmte.

“Ga maar. Ik ga slapen.”

Ze liet de handdoek vallen, gewoon, zonder erbij na te denken, stapte in een zwart slipje en een los T-shirt, kroop onder haar dekbed en draaide zich op haar zij, met haar rug naar hem toe. Binnen een minuut hoorde hij haar ademhaling diep en regelmatig worden. Fritz bleef nog even zitten, staarde naar haar silhouet onder het dekbed, naar de natte pluk haar op het kussen. Toen stond hij op, pakte zijn spullen en liep zachtjes naar de badkamer.

Fritz bleef lang onder de koude douche staan, tot zijn huid tintelde en zijn hoofd eindelijk een beetje leeg aanvoelde. Hij droogde zich af, trok een schoon T-shirt en zijn joggingbroek aan en deed het licht in de badkamer uit. De kamer was donker, alleen het zwakke schijnsel van de stad door de gordijnen. Beth lag op haar zij, dekbed tot aan haar kin. Geen beweging meer. Hij liep op zijn sokken naar zijn bed, tilde voorzichtig het dekbed op en kroop erin. Het matras kreunde zacht onder zijn gewicht, maar Beth reageerde niet.

Hij bleef op zijn rug liggen, armen strak langs zijn lichaam, Hij sloot zijn ogen.

Fritz schrok wakker uit een diepe, droomloze slaap. Het was donker, het enige licht kwam van de weergave van de wekker: 03:47. Hij voelde eerst de warmte, toen de beweging. Zijn joggingbroek was omlaag geschoven tot halverwege zijn dijen. Een zachte, natte mond omvatte hem, langzaam, ritmisch, ervaren. Een hand rustte op zijn heup, de andere hield hem stevig vast. Hij verstijfde volledig.

Beth.

Hij herkende haar ademhaling, haar geur, de manier waarop haar haar over zijn bovenbeen streek. Ze lag half over hem heen, haar lichaam warm tegen zijn zij, haar borsten zacht tegen zijn huid. Hij maakte een gedempt geluid, half schok, half kreun. Zijn handen grepen instinctief in het laken. Ze stopte even, tilde haar hoofd op. In het schemerdonker zag hij haar ogen glanzen.

“Sst,” fluisterde ze, haar stem laag en hees. “Gewoon stil zijn.”

Toen nam ze hem weer in haar mond, dieper dit keer, zonder aarzeling. Fritz’ hoofd viel achterover in het kussen. Hij wist niet of dit een droom was, een vergissing, of het einde van alles. Hij kon alleen nog ademen, zwaar en onregelmatig, terwijl zij doorging, langzaam en vastberaden, alsof ze precies wist wat ze deed. Ze stopte even, ging rechtop zitten op haar knieën naast hem. In het zwakke licht zag hij haar gezicht: wangen rood, ogen glanzend, haar lippen nat.

“Sorry,” fluisterde ze, haar stem schor en een beetje beschaamd. “Ik… ik had dit even nodig. Gewoon… even.”

Ze keek hem niet echt aan, alsof ze bang was voor zijn reactie. Toen boog ze zich weer voorover en nam hem opnieuw in haar mond, nu langzamer, dieper, alsof ze iets goed wilde maken. Fritz’ hand bewoog bijna vanzelf. Hij legde hem op haar heup, gleed over de zachte ronding van haar billen, voelde de warme huid onder het dunne T-shirt. Hij trok zacht, uitnodigend.

Beth begreep het meteen. Ze liet hem los, klom over hem heen, zette haar knieën aan weerszijden van zijn hoofd. Het T-shirt schoof omhoog, haar natte, frisse poesje zweefde even boven zijn gezicht, warm, geurend naar douche en opwinding.

Ze liet zich zakken.

Fritz greep haar heupen vast, trok haar stevig op zijn mond. Ze smaakte schoon, licht zoutig, nat en klaar. Beth kreunde zacht, haar lichaam begon te schokken op het ritme van zijn tong. Onder haar ging ze door, haar mond strak om hem heen, haar vingers weer op zijn ballen. Beth tilde haar hoofd even op, haar adem warm tegen zijn huid.

“Verdomme, Fritz…” fluisterde ze, haar stem trilde van opwinding en verbazing. “Je hebt echt een grote lul.”

Ze zei het zacht, bijna tegen zichzelf, alsof ze het nu pas écht besefte. Toen nam ze hem weer diep in haar mond, gretiger nu, haar hand pompend waar haar lippen niet bij konden. Fritz kreunde in haar, zijn tong harder tegen haar klit, zijn vingers diep in het vlees van haar billen geknepen. Ze drukte zich steviger op zijn gezicht, haar heupen wiegend, haar ademhaling snel en kort.

“Zo groot…” mompelde ze nog een keer, tussen twee halen door, voordat ze hem weer helemaal nam, haar keel ontspannen, haar neus tegen zijn ballen.

Hij voelde hoe ze begon te trillen, hoe haar dijen zich aanspanden rond zijn hoofd. Beths lichaam verstijfde even, haar heupen drukten zich hard tegen Fritz’ mond. Een gedempt, hoog geluid ontsnapte haar keel, half kreun, half snik. Haar dijen trilden, haar hele onderlichaam schokte in korte, felle stoten terwijl ze klaarkwam op zijn tong, warm, nat, heftig. Ze bleef even zo zitten, hijgend, haar billen nog op zijn gezicht, haar vingers krampachtig in zijn huid.

Toen zakte ze langzaam opzij, haar mond nog om hem heen, maar nu rustiger, zachter, alsof ze eerst even moest bijkomen. Ze ademde diep in en uit, haar lichaam nog nagloeiend, haar hand weer langzaam bewegend over zijn schacht.

“Jezus, Fritz…” fluisterde ze tegen zijn huid, haar stem hees en verwonderd.

Ze keek op, haar ogen glansden in het donker, en glimlachte kort, bijna verlegen. Toen boog ze zich weer voorover en nam hem nog één keer, vastbesloten om hem hetzelfde te geven. Beth voelde Fritz’ handen op haar heupen, groot en voorzichtig, die haar zachtjes omhoog probeerden te leiden. Ze voelde ook hoe hard hij nog was, hoe zijn lichaam trilde van verlangen. Ze tilde haar hoofd op, keek hem aan in het donker. Een flits van haar man thuis, zijn lach, de foto op het nachtkastje, de kinderen die morgen weer zouden vragen wanneer mama thuiskwam.

Maar de lust was sterker. De hitte tussen haar benen, de smaak van hem nog op haar tong, de manier waarop hij haar naam had gefluisterd. Ze ademde diep in, sloot haar ogen een seconde, en klom toen op hem. Langzaam, alsof ze nog een laatste keer kon terugkrabbelen, zette ze haar knieën aan weerszijden van zijn heupen. Ze pakte hem vast, bracht hem precies goed, en liet zich zakken.

Hij was groot, veel groter dan ze had verwacht, en haar kutje moest zich stap voor stap aanpassen. Ze voelde hoe hij haar rekte, diep en vol, tot ze bijna geen lucht meer kreeg. Een zacht, trillend kreuntje ontsnapte haar keel toen ze eindelijk helemaal op hem zat, haar heupen licht wiegend om hem volledig te nemen.

“God… Fritz…” hijgde ze, haar nagels in zijn borst, haar voorhoofd bezweet tegen het zijne.

Ze bleef even stil zitten, haar lichaam gespannen, haar adem kort en snel, terwijl ze gewend raakte aan hoe hij haar helemaal vulde. Toen begon ze te bewegen, eerst voorzichtig, kleine cirkels, daarna dieper, harder, haar mond nog steeds open, haar ogen half dicht van genot en ongeloof.

Het nachtkastje lichtte plots op. Een vrolijk kinderdeuntje. Beth verstijfde. Fritz voelde haar in één keer strak om zich heen knijpen.

Ze keek naar het scherm: “Liebling”.

Haar adem stokte. Ze wilde opstaan, weg, maar Fritz zat diep in haar, haar knieën nog aan weerszijden van zijn heupen. Ze kon niet bewegen zonder hem eruit te laten glijden. Ze reikte met trillende hand naar de telefoon, drukte op opnemen en bracht hem naar haar oor.

“H-hoi schat,” zei ze, haar stem hoog en breekbaar.

Fritz bleef doodstil liggen, zijn handen nog op haar heupen, zijn hart bonzend tegen haar borsten.

Ze probeerde rustig te ademen. “Nee… nee, ik sliep nog niet… gewoon even wakker geworden.”

Ze sloot haar ogen, beet hard op haar lip toen Fritz onwillekeurig een klein beetje bewoog. Een zachte schok ging door haar heen.

“Ja, ik kom snel naar huis,” fluisterde ze, haar stem trilde. “Doe de kids maar een kus van me… ik ook van jou… slaap lekker.”

Ze hing op, liet de telefoon vallen en zakte voorover, haar voorhoofd tegen Fritz’ schouder.

“Fuck,” hijgde ze, half lachend, half huilend.

Toen begon ze weer te bewegen, harder nu, sneller, alsof ze alles wilde wegdrukken wat net gebeurd was. Haar mond tegen zijn hals, haar nagels in zijn rug, haar lichaam dat hem nog dieper nam. Fritz voelde het aankomen als een trein die niet meer kan remmen. Zijn handen grepen haar heupen harder, zijn vingers diep in haar zachte vlees. Zijn ademhaling werd kort en zwaar, zijn lichaam spande zich onder haar.

“Beth…” gromde hij, zijn stem dik en wanhopig, “ik… ik kan niet meer… ik moet…”

Hij duwde haar heupen omlaag, hield haar stil, diep op zich, zijn lul kloppend in haar. Beth voelde dat hij op het randje stond, zijn adem stokte, zijn handen klemden haar heupen vast, zijn hele lichaam trilde. Ze ging langzaam rechtop zitten, haar handen op zijn borst voor evenwicht, haar ogen vast in de zijne. Met één hand gleed ze naar beneden, streelde zacht over zijn strakke ballen, kneep er heel licht in.

“Kom maar, Fritz,” fluisterde ze, haar stem laag en hees, “leeg je zak maar helemaal in me. Ik wil alles voelen.”

Ze begon weer te bewegen, langzaam, diep, haar kutje strak om hem heen knijpend. Fritz’ ogen rolden bijna weg. Een diep, rauw geluid ontsnapte zijn keel. Hij greep haar heupen, trok haar één keer hard omlaag en kwam klaar, hard, diep, eindeloos, zijn ballen leeg spuitend in haar terwijl zij stil op hem zat en elk schokje voelde. Ze bleef rechtop, haar hand nog op zijn ballen, haar andere op zijn borst, tot hij volledig uitgeput onder haar lag.

“Goed zo,” fluisterde ze.

Ze bleven nog even zo liggen, hijgend, bezweet, haar lichaam zwaar en warm op het zijne. Beth liet zich langzaam voorover zakken, haar hoofd op zijn schouder, haar armen slap langs zijn zij. Fritz’ armen lagen nog om haar middel, zijn handen rustend op haar onderrug. Hij voelde hoe hij langzaam zachter werd in haar, maar ze verroerde zich niet.

Ze vielen in slaap zoals ze lagen, verstrengeld, zijn lul nog half in haar, haar been over het zijne, haar gezicht in zijn hals.

Het was nog vroeg, grijs ochtendlicht sijpelde langs de gordijnen. Fritz werd wakker met een zwaar, warm gevoel in zijn lijf en een lichte hoofdpijn van de prosecco.

Beth stond al bij het bureau, aangekleed in een strak zwart broekpak, haar haar nog vochtig van een snelle douche. Ze ritste haar koffer dicht, zette haar pumps klaar en dronk met één hand een espresso uit het kleine hotelapparaat. Ze keek op toen ze hem hoorde bewegen.

“Goedemorgen,” zei ze zacht, zakelijk, maar niet koud. Haar stem klonk precies zoals altijd op kantoor, alleen een fractie lager.

Fritz ging rechtop zitten, het dekbed tot zijn middel. Hij voelde zich ineens groot en lomp in het kleine bed, zijn haar alle kanten op, zijn lichaam nog plakkerig van de nacht. Beth liep naar hem toe, boog zich voorover en gaf hem een kort, droog kusje op zijn voorhoofd, zoals een zus zou doen.

“Over een uur moeten we beneden zijn. Douche, aankleden, en dan ontbijten. We hebben om acht uur die follow-up met de Duitsers.”

Ze draaide zich alweer om, pakte haar telefoon, scrolde door de mails. Geen woord over vannacht. Geen blik die bleef hangen. Alsof er niets gebeurd was.

Fritz bleef even zitten, keek naar haar rechte rug, naar de manier waarop ze haar oorbellen indoet, precies zoals elke ochtend.

Hij knikte.

“Ja… ja, mevrouw De Vrees.”