Te Nemen Of Te Laten - 11

Toen ik de volgende ochtend al heel vroeg wakker werd, wilde ik gelijk weten of mijn kont anders aanvoelde, maar ik merkte geen verschil. Het voelde ‘daar’ allemaal hetzelfde aan als altijd. De anale seks van de avond voordien was helemaal nieuw voor me. Natuurlijk was het ‘anders’ geweest, maar ik kon niet zeggen dat het onaangenaam was. Integendeel, het was opwindend. Op een heel andere manier dan ik tot dan toe gewoon was, maar absoluut opwindend.

Mijn keuze om deze nieuwe ervaring met Frank te hebben was de juiste gebleken. Hij had mijn kont perfect voorbereid en juist daarom deed het geen pijn. Als ik van tevoren had geweten dat anaal neuken ook voor hem een nieuwe ervaring zou zijn, had ik het waarschijnlijk nooit aangedurfd.

Ik ging ervan uit dat Frank nog sliep, maar toen ik plotseling een hand tussen mijn benen voelde glijden en over mijn pubis voelde strelen, besefte ik dat hij gewoon deed alsof hij sliep.

“Goedemorgen, deugniet,” zei ik opgewekt.

“Ook een goedemorgen,” antwoordde hij, waarna hij zijn ogen opende en diep in de mijne keek.

Als ik niet beter wist, dan zou ik nog gaan denken dat hij verliefd op me was. Natuurlijk maakte ik me geen illusies, want nergens liet Frank blijken dat hij uit was op een relatie en al helemaal niet met mij. Frank had me geboekt voor een week en daarna was het voorbij. Alleen al de gedachte dat onze tijd samen na deze week definitief tot het verleden behoorde, deed me bijna pijn aan het hart. Ik was gewend geraakt aan Frank, aan zijn nabijheid en aan het samenzijn, maar er was meer. Eerlijk gezegd was ik bang dat ik hem vreselijk zou gaan missen.

“Je hoort bij mij,” zei hij, en met die woorden haalde hij me terug naar de realiteit.

Frank rolde over me heen, legde mijn benen op zijn schouders en in dezelfde beweging plaatste hij zijn eikel bij mijn spleetje. Ik had geen idee hoe hij het voor elkaar kreeg om zo snel van nul naar honderd te gaan. Voordat ik goed en wel besefte wat er gebeurde, stootte hij zijn ochtenderectie al helemaal in me.

Mijn lichaam reageerde duidelijk sneller dan mijn hersenen. Ik was alweer zo nat dat hij zowat vanzelf diep in mij glibberde. Blijkbaar was er maar een beetje stimulatie van zijn kant nodig om mijn opwinding razendsnel de hoogte in te jagen. Een paar snelle beweging bovenop mij en ik was er klaar voor om hem te ontvangen. Hoe hij dat voor elkaar kreeg was mij een raadsel, want binnen de paar korte relaties die ik eerder had was ik eerder als een overjaars stoomtreintje, wat eerst geduldig opgepookt moest worden. Frank hoefde bij mij zo goed als niks op te poken. In zijn handen was mijn lijf precies een elektrische hogesnelheidstrein als het op toenemende opwinding aankwam.

Met zijn harde paal heel diep in mij hield Frank zich even in, maar dat bleek al snel stilte voor de storm. Dit keer kreeg ik niet echt de tijd om aan zijn forse indringer te wennen, want hij begon meteen hard en diep te stoten. Deze keer speelde hij geen spelletje en ging gewoon voor zijn orgasme.

De manier waarop hij me neukte was bijna dierlijk, maar al gauw werd dat ook voor mij heel erg lekker. Met zijn wilde gebeuk pompte hij me in geen tijd rechtstreeks naar een hoogtepunt. Zodra hij het losliet en begeleid door zijn stilaan vertrouwde, hese kreun in me klaarkwam, werd ik overspoeld door een golf van genot. Zijn naam gillend klemde ik me aan Frank vast, waarna ik hem rillend en trillend vergezelde in een heerlijk moment van gezamenlijke extase.

“Wat staat er vandaag op het programma?” vroeg ik, nadat we eerst een tijdje in elkaars armen hadden liggen bijkomen.

“Ik zou je het liefst de hele dag willen neuken,” zei hij lacherig.

“Dat kan,” giechelde ik. “Jij bent de baas.”

Frank grijnsde, waarna hij me strak tegen zich aan trok. Aanvankelijk kuste hij me teder, maar mede door mijn toedoen werd het alsnog een veeleisende, vastberaden én allesomvattende kus.

“Laten we gaan douchen en ontbijten,” zei hij uiteindelijk. Nog terwijl Frank dat zei, gleed hij al van het bed. Hoe loom ik me ook voelde, er zou voor mij niets anders opzitten dan zijn voorbeeld te volgen.

“Ontbijten? Nu al?” vroeg ik alsnog. “Kan dat al wel. Het is amper zes uur.”

“Natuurlijk wel,” zei hij, al onderweg naar de badkamer. “Duitsers zijn geen volk van langslapers. Je kunt hier al aanschuiven voor het ontbijt vanaf half zeven. Kom je Tess? Dan was ik je rug.”

“Alleen mijn rug..? Dat zal wel,” riep ik hem na.

Toen Frank daarop reageerde met een schaterlach was ik plots klaarwakker. Ik haastte me naar de badkamer. Wat mij betrof mocht hij me soppen waar hij maar wilde.

---

“Wat is jouw grootste wens?” vroeg Frank toen we goed en wel aan ons ontbijt waren begonnen.

“Mijn studie afmaken... Of wat bedoel je?” vroeg ik.

“Ik bedoel, wat zou je graag willen zien of bezoeken?”

“Oh… Iets wat gerelateerd is aan mijn studies, denk ik.”

“En wat studeer jij, Tess? Ik heb het jouw bazin gevraagd, maar Miriam zei me dat het niet gebruikelijk was om dat soort informatie over haar medewerkers met klanten te delen.”

“Dat klopt, maar anderzijds is het geen staatsgeheim,” antwoordde ik. “Als het even kan dan wil ik heel graag architect worden.”

“Boeiende studiekeuze,” zei Frank. “In dat geval weet ik misschien wel een paar leuke bestemmingen. Wat dacht je bijvoorbeeld van de Eiffeltoren of het Louvre in Parijs, de Sagrada Familia in Barcelona of de Westminster Abbey in Londen?”

“Ik ben meer een fan van de moderne architectuur,” antwoordde ik spontaan. “Zo zou ik de Burj Khalifah in Dubai wel eens met eigen ogen willen zien.”

“Oké… Dat moet ik onthouden,” knipoogde Frank.

Ik snapte niet wat hij bedoelde. Waarom zou hij geïnteresseerd zijn in wat ik graag zou willen zien?

Zodra ik opstond om nog een lekker afsluitertje op te halen bij het ontbijtbuffet, haalde Frank zijn telefoon tevoorschijn. Omdat hij aan tafel bleef zitten, hoorde ik niet waar het gesprek over ging. Toen ik terug bij hem kwam, was het gesprek al afgelopen. Ik nam aan dat het iets werk gerelateerd moest zijn en dus vroeg ik er niet naar.

Terwijl ik de laatste hap van mijn brownie fijn kauwde, dronk Frank zijn koffie al op. Hij gunde me nog net de tijd voor een slok van mijn thee. Meteen daarna stond hij al recht en reikte mij de hand. Frank had duidelijk haast. Ik nam aan dat hij daar een goede reden voor had en volgde hem. Buiten stond Franks Limousine met zijn vaste chauffeur ons al op te wachten.

“Waar gaan we heen?” vroeg ik zodra ik naast hem op de achterbank zat.

“Laat je verrassen, Tess,” antwoordde hij, mysterieus glimlachend.

Deze geheimzinnige kant van Frank had ik eerder nog niet gezien, maar toch dacht ik er niet teveel bij na. Hij moest wel zijn redenen hebben om het me niet te willen vertellen. Toen Frank zijn chauffeur vertelde dat de achteringang van het vliegveld onze bestemming was, wist ik het helemaal niet meer. Hoezo de achterkant van het vliegveld? Waarom wilde hij daar naartoe?

Alles leek voor mij ineens geheim en dus vroeg ik hem maar niets. Ik leunde achterover in de auto en keek Frank aan. Hij leek verrassend nerveus, iets wat ik van hem niet gewoon was. Alsof hij mijn gedachten probeerde te lezen, bleef hij me gedurende de hele rit heimelijk aankijken. Dat op zich was nog een extra reden om mijn mond maar te houden.

De chauffeur reed tot bij een grote ijzeren rolpoort, die van elke willekeurige industriële onderneming had kunnen zijn. Alleen stonden er links en rechts van de weg borden die duidelijk aangaven dat we het terrein van het vliegveld zouden oprijden. Toen Frank aan zijn kant uitstapte om even met de bewaker te praten, was ik het noorden helemaal kwijt. Hoe dan ook, we mochten door, maar dan nog had ik nog steeds geen idee wat we hier deden.

Frank wees de chauffeur de weg. Hij kende deze plek perfect. Het was duidelijk dat hij hier al vaker was geweest.

De Limo stopte uiteindelijk voor een hangar en we stapten uit. We waren inderdaad op het vliegveld, want in de verre achtergrond zag ik een landingsbaan waar net dan een groot vliegtuig landde. Ik keek er even gefascineerd naar, maar dan viel het me op dat er heel wat kleinere privévliegtuigen om ons heen geparkeerd stonden.

“Frank, wat doen we hier?” Ik kon de onzekerheid gewoon niet uit mijn stem bannen.

“We gaan vliegen,” antwoordde hij droog.

“Waarheen?”

“Dat zul je wel zien,” grinnikte hij. Blijkbaar vond hij er plezier in om mij in spanning te laten.

Frank pakte mijn hand en we liepen naar een klaarstaand vliegtuig. Geen klein sportvliegtuigje zoals ik had verwacht. Het idee dat we een rondvlucht gingen maken om de wijdere omgeving van Keulen ook vanuit de lucht te verkennen, kon gelijk de figuurlijke prullenbak in. Frank begeleidde me de trap op naar een vliegtuig dat duidelijk straalmotoren aan de vleugels had hangen. Ik was zeker geen vliegtuigkenner, maar begreep wel dat dit toestel ingezet werd voor langere vluchten.

In de relatief kleine passagierscabine moest je bijna bukken om ergens te geraken. Het uitzicht vanuit dit vliegtuig was niet bepaald indrukwekkend te noemen. Groot was het toestel alleszins ook niet, want er was slechts plaats voor acht passagiers. Frank wees me een stoel aan, deed mijn veiligheidsgordel om en nestelde zich vervolgens in de fauteuil tegenover mij, aan de andere kant van het smalle gangpad.

“We zijn klaar om te vertrekken!” riep Frank naar de piloot.

“Oké… Een prettige vlucht, meneer Beckers!” riep de piloot terug, waarna de motoren gestart werden.

Iemand sloot de deur van buitenaf en weldra voelde ik dat het vliegtuig in beweging kwam. Nog maar één keer eerder in mijn leven had ik gevlogen en hoewel ik toen ‘maar’ Economy Class reisde, was dat aanzienlijk comfortabeler. Het kleinere volume van dit vliegtuig was goed te merken. Elke oneffenheid in de ondergrond was goed te voelen terwijl we naar de landingsbaan taxieden. Zodra het vliegtuig de startbaan bereikte, gaf de piloot vol gas. De stuwkracht was zo krachtig dat ik diep in mijn stoel gedrukt werd. Na het opstijgen werd het stiller. Het enige verschil tussen vliegen in een privévliegtuig en een passagiersvliegtuig was dat het interieur wat krapper van inrichting was én dat we maar met z'n tweeën waren.

“Wanneer heb je dit vliegtuig gecharterd?” vroeg ik.

“Het is mijn vliegtuig,” antwoordde Frank.

“Inclusief de piloot?”

“Ik had nooit de tijd om zelf mijn vliegbrevet te halen,” reageerde hij ondeugend.

“Is dat allemaal de moeite waard?”

“Als het alleen voor mezelf zou zijn niet, maar voor mijn bedrijvengroep wel. Mijn mensen en ik reizen vaak naar het buitenland.”

Ik was verrast. Natuurlijk wist ik dat Frank veel geld moest hebben, anders kon hij het zich niet zo makkelijk veroorloven om mij voor een hele week in te huren, en dat ook nog eens exclusief onkosten. De dure hotelsuite en de vele kleren die hij voor me had gekocht waren ook aanwijzingen dat hij niet op een euro meer of minder moest kijken, maar dan nog... Het feit dat zijn bedrijvengroep zo groot was dat een privévliegtuig de moeite waard was, verbaasde me desondanks en dat bracht me vanzelf bij een volgende vraag.

“Vergeef het me als ik te indiscreet ben,” begon ik aarzelend. “Sorry, er is iets wat ik niet begrijp.”

“Wat begrijp je niet?” vroeg hij vriendelijk.

“Volgens wat Miriam me vertelde, behoor jij tot de categorie meest vermogende mensen van het land en ver daarbuiten. Jouw bedrijven zijn, alweer volgens Miriam, een begrip in Duitsland en Engeland. Hoe is het dan te verklaren dat jouw gewezen klasgenoten ervan overtuigd zijn dat jij bijna als een armoezaaier door het leven gaat?”

De grijns op Franks gezicht stelde me gerust dat ik met mijn vraag niet echt over de schreef ging.

“Dat is omdat ik dat zelf zo wil en vooral ook zo wil houden,” zei hij. “Misschien heeft jouw bazin tegenover jou wel een tikkeltje overdreven, maar dan nog. Geloof me, Tess… Alleen in België sta ik bekend als zogenaamd stinkend rijk. Eenmaal je over voldoende middelen beschikt, is het echt niet zo moeilijk om in het buitenland onder de radar te blijven. Zowel in de Duitse als de Britse tak van mijn bedrijvengroep ben ik wel de voorzitter van de raad van bestuur en veruit de grootste aandeelhouder. De touwtjes zal ik echter nooit helemaal uit handen geven en vrijwel altijd ligt de eindbeslissing bij mij. Voor de dagelijkse leiding vertrouw ik echter op de door mezelf aangestelde CEO’S, van wie ik verwacht dat ze werken en handelen alsof het hun eigen bedrijf zou zijn. Dat lukt heel aardig, én het heeft het voordeel dat ik zowel in Duitsland als in Groot Brittannië geen eigen vermogen hoef te verantwoorden.”

“Dus… Als ik je goed begrijp, dan zijn al jouw eigen middelen in België geparkeerd.”

“Allemaal nu ook weer niet,” grijnsde Frank. “Zwitserse financiële instellingen staan bekend als de meest betrouwbare en meest discrete van heel Europa en ver daarbuiten. Er zijn een paar Zwitserse banken waar ik altijd welkom ben, snap je?”

Dat begreep ik zeker, maar dat hij zo uitgebreid zou ingaan op mijn vraag had ik nooit verwacht. Was dat een blijk van vertrouwen? Nog meer vragen kwamen in mijn hoofd voorbij, maar het leek me niet gepast om die ook nog te gaan stellen. Ik moest ook niet overdrijven, hield ik mezelf voor en dus was het tijd voor een ander gespreksonderwerp.

Omdat we op zo'n negenduizend meter boven zeeniveau vlogen, zoals Frank me vertelde, konden we het landschap onder ons nog redelijk goed zien, behalve die enkele keren dat wolken het zicht belemmerden. Ik keek met regelmaat gretig uit het kleine raam naast me en als ik me niet vergiste, vlogen we achtereenvolgens over de Alpen en het zuiden van Italië. Plots was er alleen nog maar water onder ons en even later zag ik weer land, dan nog meer water en ook verschillende eilanden. Alles wat ik op school tijdens de lessen aardrijkskunde had geleerd zat echter te ver weg. Na het water was er weer land, daarna opnieuw water, gevolgd door nog meer land. Frank had voor ons vertrek een lekkere broodjeslunch aan boord laten brengen, dus honger hoefden we tijdens de vlucht niet te lijden.

Als we zo’n zes en een half uur na het opstijgen begonnen te dalen, wist ik al lang niet meer waar we waren. Waar kon je allemaal niet naartoe vliegen in een tijdspannen van een ongeveer zes uur? Volgens mijn inschatting zou het Egypte kunnen zijn.

“Is dat daar beneden Kaïro?” waagde ik een gokje.

“Nee, Tess” lachte Frank. “Kijk eens goed.”

Ik keek opnieuw naar buiten en gelijk viel het muntje. Dat eiland in de vorm van een palmboom kon niets ander zijn dan de Palm Jumeirah, het meest bekende kunstmatig aangelegde eiland ter wereld. Eens dat ik dat doorhad, was het hoogste gebouw ter wereld uiteraard ook niet meer te missen. We gingen landen in de Verenigede Arabische Emiraten! Mijn hart sloeg een slag over…

“Zeg dat het niet waar is, Frank,” stamelde ik. “Dubai?”

“Ja,” glimlachte hij. “Je wilde toch graag een keer de Burj Khalifah zien. Ja toch…? Binnen vijf minuutjes landen we op Dubai International Airport. Daar staat al een taxi klaar om ons daar naartoe te brengen.”

Als ik niet vastgesnoerd had gezeten in mijn stoel, zou ik ongetwijfeld opgestaan zijn om hem rond zijn nek te vliegen en te omhelzen. Frank liet mijn wens in vervulling gaan en dat vond ik zo onwaarschijnlijk lief en aardig van hem!

“Dankjewel!” zei ik, met een krop in de keel. “Man, man… Waar heb ik dit aan verdiend?”

“Ach Tess,” zei hij, plots een beetje verlegen kijkend. “Al twee avonden op rij was jij voor mij de perfecte metgezel. Sinds jij bij me bent zijn mijn dagen en nachten zoveel mooier en daar wil ik je graag iets voor teruggeven. Ik hoop dat ik je niet beledig met wat ik je nu zeg, maar ik ga ervan uit dat ik je hiermee een groter plezier doe dan met wat extra geld bovenop datgene wat je straks van Miriam krijgt.”

Gelijk had hij..! Razendsnel maakte ik mijn gordel los en dook ongegeneerd bij Frank op schoot om hem voor de landing alsnog snel eventjes liefdevol te knuffelen en zijn gezicht met kussen te overladen...