Te Nemen Of Te Laten - 12

Zodra het vliegtuig stilstond, deed iemand van buitenaf de deur open. We verlieten het toestel via een al klaarstaande trap en zoals Frank al zei, stond er inderdaad een taxi op de tarmac klaar om ons naar het hoogste gebouw ter wereld te brengen. Ik begreep niet hoe Frank deze trip in zo'n korte tijd had weten te organiseren.

De taxichauffeur liet mij eerst instappen en liep dan met Frank naar de andere kant van de wagen. Van het gesprek wat de beide mannen buiten de auto voerden kreeg ik niets mee, behalve dan dat Frank de chauffeur meermaals goedkeurend toe knikte.

Eenmaal Frank naast mij achter in de taxi zat voor een rit, die volgens hem minder dan een kwartiertje zou duren, vroeg ik het maar gewoon hoe hij dit alles zo snel had kunnen regelen.

“Soms is het handig als je hier en daar wat mensen kent,” antwoordde hij luchtig. “Ik neem aan dat jij niet al te veel van voetbal afweet, maar misschien zegt de naam Manchester City je wel iets?”

“Ik kijk wel eens naar de Rode Duivels,” zei ik ad rem. “Manchester City… Is dat niet de club waar Kevin De Bruyne speelt?”

“Nu niet meer, maar hij heeft daar wel een tiental seizoenen gevoetbald,” antwoordde Frank.

“Tijdens de verbouwing van het voetbalstadion van Man City van enkele jaren geleden, heb ik Sjeik Al Shairan leren kennen als een zeer aimabel man. Hij vertegenwoordigde destijds de belangen van de eigenaars uit de Emiraten. Sinds die tijd mag ik hem een vriend noemen en heb ik ook zijn telefoonnummer. Vanmorgen heb ik hem gebeld en verteld van mijn plan om een heel goede vriendin van mij te verassen met een blits-bezoek aan de Burj Khalifah. Zoals ik verwachtte, bood hij spontaan aan om alles voor mij te laten regelen.”

Figuurlijk helemaal ondersteboven staarde ik Frank aan. Eigenlijk wist ik niet eens wat mij het meest verbaasde. Het feit dat hij een echte Sjeik als vriend had, die zijn invloed gebruikte om dit alles voor hem te regelen was al bijzonder. Ik veronderstelde dat Sjeik Al Shairan een neef of zoiets moest van Zijne Hoogheid Sjeik Mohamed bin Zayed Al Nahyan, de zittende president van de Emiraten. Dat Frank mij tegenover zo’n invloedrijke Sjeik ‘een heel goede vriendin’ had genoemd, was al even merkwaardig. Ergens vond ik dat wel wat veel eer voor een als escort bijklussende studente uit de Antwerpse Kempen, maar tegelijkertijd voelde het aan als een deugddoende, warme streling over mijn hart.

‘Een heel goede vriendin’… Die woorden bleven hangen in mijn hoofd. Was dat hoe hij me écht zag, vroeg ik me af.

“Eigenlijk hadden we voor deze trip minstens een hele dag moeten kunnen uittrekken,” zei Frank, terwijl de chauffeur zijn taxi behendig door het drukke verkeer van Dubai loodste. “Dat gaat helaas niet lukken want we moeten vanavond nog naar die rijkelui club waar ik gisteren over sprak.”

“Juist ja,” antwoordde ik, tegelijk beseffend dat mij dat door alle commotie compleet was ontgaan. “Geraken we daar nog wel? Als ik het goed heb moeten we straks ook nog eens zes uur terugvliegen.”

“Precies… Daarom heb ik vanmorgen snel even met de voorzitter gebeld om ons af te melden voor het eten. Echter wel met de belofte dat we er op tijd zullen zijn om de lezing die ik vanavond zou geven, alsnog te kunnen laten doorgaan. We moeten er dus straks wel nog naartoe en daarom kunnen we maar een paar uurtjes hier in Dubai blijven. Het moet dus allemaal een beetje snel gaan en dan helpt het wel dat onze chauffeur, die trouwens Yusuf heet, tegelijk ook onze gids is. Hij brengt ons dadelijk eerst naar het hoogst gelegen restaurant ter wereld op de 122ste verdieping, waar een snelle warme maaltijd op ons wacht. Tijdens het eten zal Yusuf ons al wat weetjes vertellen over de bouw en de structuur van de Burj Khalifah en nadien krijgen we een privé rondleiding waar zelfs een vip-arrangement volgens hem niet tegenop kan.”

Op dat moment doemde de immens hoge wolkenkrabber voor ons op en de werkelijkheid overtrof mijn stoutste verwachtingen. Yusuf nam zijn rol als gids meteen ter harte en vertelde dat de toren het middelpunt vormt van een multifunctioneel complex, dat onder meer het daarnaast gelegen Dubai Mall omvat, het grootste winkelcentrum ter wereld. Verder wees hij ons op de kunstmatige aangelegde vijver aan de voet van de toren, met daarin de grootste fontein ter wereld. Het totaalplaatje maakte zoveel indruk op me dat ik niet wist waar eerst kijken, waardoor ik amper meekreeg dat Yusuf de taxi een ondergrondse parkeergarage instuurde.

Voordat we uitstapten, sloeg ik snel even mijn armen om Franks nek en kuste hem hartstochtelijk op de mond.

“Je maakt me zo ongelooflijk gelukkig… Dankjewel,” fluisterde ik bij zijn oor. Frank reageerde met een tevreden glimlach maar zei verder geen woord. Toen we eenmaal uitgestapt waren pakte ik zijn hand en het voelde fijn dat hij dat gewoon liet gebeuren. Het voelde nog beter zodra we hand in hand achter Yusuf aan in de richting van de lift liepen.

Yusuf schoof mee aan tafel, al at hij niet mee. Hij hield het bij een kopje ‘karak chait’, een soort thee met melk die de Emirati als eigen aan hun cultuur bleken te beschouwen. Onze gids was absoluut deskundig en alles wat hij in een sappig Engels wist te vertellen vond ik hoogst interessant. Ik vergat bijna te eten, zo hing ik aan zijn lippen. Frank daarentegen was veel meer ontspannen. Wel bleef hij me de hele tijd in de gaten houden en ik weet wel zeker dat zijn tevreden glimlachen een oorsprong vond bij de oprechte interesse die ik toonde.

Yusuf vertelde dat de Burj Khalifah ontworpen werd door een Amerikaans architectenbureau, waarvan ik de naam gelijk alweer vergat en met een groots vuurwerk officieel geopend werd op 4 januari 2010. De hoofdaannemer was destijds het Zuid-Koreaanse Samsung C&T corporation, met als belangrijkste onderaannemer het Belgische Besix en het plaatselijke Arabtec Constuction. Met een hoogte van 828 meter was het tot op de dag van vandaag het hoogste gebouw ter wereld en een absolute toeristische trekpleister voor Dubai.

Verder wist Yusuf te vertellen dat de toren gebouwd was in de vorm van de Hymenocallis, een veelvoorkomende woestijnplant in de regio van Dubai. Dat de toren was opgebouwd uit drie elementen rond een betonnen draagstructuur van ruim 575 meter hoog, vond ik al net zo boeiend als de uiteindelijke indeling van de toren die Yusuf opsomde. Naast heel wat kantoorruimte en de 900 appartementen, was er onder meer ruimte gereserveerd voor een groots opgezet Armani Hotel wat 15 van de 37 onderste verdiepingen innam. Op de 76e verdieping was dan weer een buitenzwembad te vinden en op de 123ste , 124ste en 148ste verdieping bevond zich telkens een observatiedek waar ook toeristen zich tegen betaling konden vergapen aan het weidse uitzicht en de pracht van de stad Dubai. Verder was er op de 143e verdieping de hoogste nachtclub ter wereld en de hoogste lounge van de wereld op de 152e tot de 154ste verdieping. Op de 158ste verdieping was dan weer de hoogste moskee ter wereld te vinden. Naast al die records wist onze gids nog een aantal leuke weetjes te vertellen. Met zijn 12 meter per seconde had de toren de op één na snelste liften ter wereld en daarnaast was het gebouw zo hoog dat op de bovenste verdieping de zon drie minuten later onderging dan op het gelijkvloers.

Wat mij betrof had onze gids nog lang mogen vertellen, maar uiteindelijk was het de hoogste tijd voor een rondleiding. Geen alledaagse toeristenrondleiding volgens Yusuf, maar op verzoek van de Sjeik eentje op maat van ‘meneer en mevrouw Beckers,’ zei hij met een knipoog. Verschrikt keek ik Frank even aan, maar die leek de al dan niet ‘onwetende’ verspreking van onze gids vooral grappig te vinden.

Vanuit het restaurant gingen we eerst een verdieping hoger naar het laagste observatieplatvorm, wel al op een hoogte van 426 meter en dus met een fenomenaal uitzicht. Vanaf daar ging het naar een verdieping met alleen maar technische ruimten. We bekeken enkele hotelkamers en vanaf daar gingen we met de lift in een rotvaart helemaal naar boven tot bij de zendmasten.

Tot slot nam Yusuf ons mee naar het privé appartement van Sjeik Al Shairan op verdieping 108. Onze gids wist te vertellen dat de Sjeik daar alleen verbleef als hij en zijn gezelschap in Dubai moesten zijn. We zouden hem daar dus niet aantreffen, maar wat wel direct opviel was de extravagante luxe die dat reusachtige appartement uitstraalde. De suite van Frank in Keulen was al heel erg mooi, maar wat we daar zagen was toch nog van een heel andere orde. Zoveel pracht en praal dat het bijna pijn deed aan de ogen, maar dan hadden we de master bedroom nog niet eens gezien.

Aan de grond genageld bleef ik in de deuropening staan. Als Frank me geen duwtje in de rug had gegeven, was ik daar waarschijnlijk blijven staan, want het leek me bijna heiligschennis om dat enorme én mooie slaapvertrek te betreden. Op uitzondering van de vele groene hang en potplanten had alles in de kamer een kraak witte tint, wat nog eens extra benadrukt werd door de lichtinval via een gigantisch raam in de tegenoverliggende muur. Toch waren de afhangende doeken in wit tule, die vanaf de zijkanten van het grote ronde bed tot aan het plafond reikten, niet de voornaamste eyecatcher. Dat was het ronde bed zelf, waar je met zijn doorsnede van zowat vier meter echt niet naast kon kijken. Terwijl ik ernaar staarde kwam vanzelf de vraag in mijn hoofd voorbij hoe het zou zijn om in zo’n luxueus bed met Frank te kunnen rollebollen.

Alsof Frank mij perfect aanvoelde stond hij plots naast me en met zijn hand op mijn schouder, keek hij me ondeugend aan. In zijn ogen las ik dat hij wist wat ik net had gedacht. Zou hij dat misschien zelf ook gedacht hebben?

“Dit is niet wat je denkt, Tess,” zei hij glimlachend. “We zijn hier in een cultuur waar polygamie niet verboden is. In de emiraten mag een man maximaal vier vrouwen hebben en Sjeik Al Shairan heeft die dus ook. Als je dan met al je vrouwen tegelijk wilt slapen, moet je wel zo’n groot bed hebben.”

“Ik zou jou nooit met drie andere vrouwen kunnen delen, Frank.” De woorden ontsnapten me zonder nadenken en gelijk voelde ik mezelf rood aanlopen. Wat had ik in godsnaam uitgekraamd? Straks ging Frank nog denken dat ik hem wilde claimen!

“Dat rode kleurtje staat je goed, Tess.” De knipoog die hij me daarbij toestuurde stelde me gerust. Toen hij me ook nog eens op een speelse manier eventjes zachtjes in mijn wang kneep, was ik er helemaal zeker van dat ik me zorgen maakte om niets.

“Het spijt me dat we niet langer kunnen blijven,” zei Frank. “Ik weet wel zeker dat jij hier nog veel meer had willen bekijken, maar we moeten nu echt wel vertrekken.”

“Het is goed zoals het is. Reuze bedankt, Frank.” Om hem te tonen dat ik het meende drukte ik een kus op zijn wang, maar ondertussen wist ik wel al zeker dat ik vroeg of laat terug naar Dubai zou komen.

---

Na een vlot verlopen terugvlucht landden we precies om tien uur ’s avonds in Keulen. Ditmaal stond er geen limousine klaar maar een helikopter, die ons in geen tijd terug naar het hotel bracht. Of die heli ook eigendom van Frank was moest ik deze keer niet vragen. Het ‘Beckers-Group’ logo op het staartstuk van het toestel liet daarover geen twijfel bestaan.

We douchten en maakten ons klaar voor nog een laatavond uitstap naar zijn rijkelui-club. Omdat we er ten laatste om 23 uur verwacht werden, was er geen tijd voor een beetje intimiteit. Dat vond ik ergens jammer, maar na het strakke schema van vandaag was het al een wonder dat we ook maar enigszins op tijd terug waren.

Frank vertelde me dat iemand ooit bedacht had dat de vergaderingen van de club volgens een vaste beurtrol telkens in een andere provinciehoofdstad moesten plaats vinden. Deze keer was Hasselt aan de beurt en dat kwam nu goed uit. Met de helikopter was dat nog geen halfuurtje vliegen zodat hij er alsnog op tijd zou zijn om zijn lezing te kunnen geven aan de bonte verzameling zakenlui en politici vanuit het hele land.

“Dat is vanavond daar dus echt wel een chique gezelschap,” concludeerde ik.

“Ja… Dat hotpants broekje van gisteren is vandaag echt geen goede keuze,” plaagde Frank me.

“Dat weet ik zelf ook wel,” reageerde ik droogjes. Ik stond voor de vele jurkjes die Frank voor me had gekocht en twijfelde. “Wat trek ik aan?”

“Kies zelf maar,” zei Frank

Ik koos een nette, nauw aansluitende zwart jurk en trok die aan. Het resultaat was iets minder sexy dan het jurkje dat ik droeg op het verlovingsfeest van Franks ex, maar het stond me wel goed. Franks goedkeurende ‘hmm’ overtuigde me helemaal en snel koos ik een paar bijpassende schoenen en het juiste sieraad. Frank had zich ondertussen in een net pak gehuld, waarvan ik wel zeker wist dat het op maat gemaakt moest zijn.

“Nog eens bedankt voor de fijne dag,” zei ik nog snel terwijl we onderweg waren naar de helikopter die netjes op ons was blijven wachten. Jezelf verstaanbaar maken kon tijdens de vlucht alleen maar via een headset, maar dan luisterde de piloot uiteraard mee.

“Ik heb er ook van genoten,” antwoordde Frank. “Maar eigenlijk zouden we absoluut nog een keer terug moeten gaan.”

“Waarom?” vroeg ik verbaasd, ondanks dat ik voor mezelf eerder al tot die conclusie kwam.

“Ja zeg, we hebben eigenlijk alleen de toren nog maar vluchtig gezien. Dat is echter het middelpunt van een multifunctioneel complex, met onder meer de Dubai Mall, het grootste winkelcentrum ter wereld. Ik neem aan dat jij dat ook allemaal wel eens wil bekijken.”

"Dat zou geweldig zijn,” gaf ik toe, met iets van een krop in de keel.

De man naast mij was echt ongelooflijk, bedacht ik me zodra we in de heli zaten. Als hij een meid die hij als escorte inhuurde al zo verwende, hoe fijn moest het dan niet zijn om 'zijn' vrouw te mogen wezen en hem altijd in je buurt te hebben? Ik begreep Hermina steeds minder. Deze man opzij schuiven vanwege huwelijkse voorwaarden was voor mij gewoon ondenkbaar. Wat kon mij Frank zijn geld schelen? Zijn hart was het enige wat telde en dat leek mij hoe langer hoe meer van puur goud…