Dief Op De Knieën - 2

De volgende dag, vrijdag, om 17u precies stond Ruben voor de deur van Sandra’s kantoor. Zijn hart bonsde in zijn keel, zijn ballen klopten nog na van gisteren – een doffe, zeurende pijn die de hele dag had gezorgd dat hij bij elke stap aan haar dacht. Hij had vandaag geen onderbroek aangetrokken, zoals bevolen. Zijn pik hing half slap in zijn werkbroek, maar hij wist dat dat niet lang zou duren.

Hij had de permanente marker in zijn broekzak. Zwart, dikke punt. Hij had hem deze middag nog gekocht in de winkel om de hoek tijdens zijn middagpauze, met trillende handen aan de kassa.

Hij klopte zachtjes.

“Binnen.”

Sandra zat achter haar bureau, rechtop, ongenaakbaar. Vandaag droeg ze iets wat hij nooit van haar had verwacht: naaldhakken in een agressief fluo-roze, glanzend als snoep. De hakken waren moorddadig scherp, minstens tien centimeter. Erboven een luchtige panty in precies dezelfde kleur, dun en doorschijnend, die strak om haar volle dijen spande. Haar rok was kort vandaag – zwart, strak, net over haar knieën – en haar blouse was wit zijde, licht doorzichtig, met een diepe V-hals. Haar borsten bolden zwaar op in een roze bh die eronder doorschemerde.

Ze keek niet op van haar scherm. “Deur op slot.”

Klik.

“Kleren uit. Alles. Laat maar op de grond vallen.”

Ruben trok zijn shirt over zijn hoofd, schopte zijn schoenen uit, liet zijn broek zakken. Zijn pik sprong meteen half omhoog toen de stof langs zijn ballen streek. Hij stond naakt voor haar bureau, zijn huid kippenvel van de airco en van pure zenuwen.

Sandra’s ogen gleden kort over hem heen, kil en taxerend. “Stift meegebracht, jongen?”

“Ja, Meesteres,” fluisterde hij. Zijn stem trilde.

“Laat zien.”

Hij haalde de marker uit zijn broekzak en hield hem omhoog.

“Goed zo.” Ze leunde achterover in haar bureaustoel, sloeg haar benen over elkaar. De fluo-roze hak glinsterde dreigend. “Stift in je hol. Duw maar goed door.”

Ruben draaide zich om, boog voorover. Hij spuugde in zijn hand, smeerde wat speeksel over de dikke stift en duwde hem langzaam naar binnen. Zijn anus brandde, rekte pijnlijk om het harde plastic. Hij kreunde zacht toen de dop eindelijk verdween.

Sandra glimlachte kil. “Op handen en knieën, slet. Kom hier.”

Hij zakte op de grond, begon te kruipen. De stift zat diep in zijn kont, bewoog bij elke beweging mee, een constante, vernederende herinnering. Hij kroop naar haar bureaustoel, zijn knieën schuurden over het tapijt.

Sandra rolde iets achteruit, spreidde haar benen wijd. De panty bleek geen gewone panty: het was een jarretelgordel zonder kruis, roze kant dat strak om haar heupen spande. Haar poes lag bloot, glad en glimmend, de lippen al iets gezwollen.

“Begin maar met likken, slet.”

Ruben stak zijn tong uit en begon. Hij proefde haar meteen – zout, muskus, een vleugje parfum. Hij likte langzaam van onder naar boven, zijn neus druk tegen haar clit. Sandra zuchtte kort, maar pakte toen gewoon haar muis en ging verder met werken. Haar vingers vlogen over het toetsenbord. Af en toe pakte ze een telefoontje op.

“Ja, met Sandra… nee, donderdag kan niet, ik heb dan een late vergadering…” Ze greep plots zijn haar vast, duwde zijn gezicht ruw dieper tussen haar dijen terwijl ze gewoon doorpraatte. “Stuur maar door naar financiën, ik kijk er morgen naar.” Ze liet hem weer los, typte verder.

Een uur lang zat hij daar. Zijn kaak deed pijn, zijn tong brandde, zijn knieën schrijnden. De stift in zijn kont maakte elke beweging pijnlijk. Sandra kwam één keer klaar – zonder waarschuwing, haar dijen klemden om zijn hoofd, ze beet op haar lip om geen geluid te maken tijdens een call. Haar sappen liepen over zijn kin.

Na ruim een uur zei ze kalm: “Stop maar, jongen.”

Ruben trok zich hijgend terug. Zijn gezicht glom van haar vocht.

“Klim op het bureau. Op je rug.”

Hij klom onhandig op het grote eiken bureau, ging liggen. Papieren werden achteloos op de grond geveegd. De stift stak nog steeds uit zijn kont.

“Geef die stift aan.”

Hij trok hem voorzichtig uit zijn hol – het maakte een nat, ploppend geluid – en reikte hem aan. Sandra stond op, liep om het bureau heen en nam zijn T-shirt, haar fluo-roze hakken tikkend op de vloer. Ze nam de stift aan en veegde hem proper.

“Op je knieën. En bied je ballen aan.”

Ruben draaide zich om, ging op handen en knieën op het bureau zitten, zijn ballen naar haar toe hangend. “Alsjeblieft, Meesteres…” fluisterde hij bang.

Sandra greep zijn ballen met haar linkerhand, kneep stevig, rolde ze tussen haar vingers alsof ze de rijpheid van fruit testte. Met haar rechterhand – de stift nog stevig vast – balde ze een vuist en sloeg. Hard. Vijf keer razend snel achter elkaar, precies op zijn ballen. Het geluid waren natte, doffe ploffen, elke keer weer.

Ruben schreeuwde, zijn lichaam schokte voorover. Hij verloor zijn evenwicht en viel van het bureau, smakte hard op de grond.

Sandra torende boven hem uit. “Hoe dúrf je je te laten vallen, slet?” Haar stem was ijs. Ze zette haar fluo-roze naaldhak precies op zijn ballen en drukte. Hard. De scherpe punt boorde zich in zijn gevoelige huid. Ze draaide langzaam met haar voet, vermaalde zijn ballen onder haar zool.

Ruben jankte, zijn lichaam kronkelde. “Sorry Meesteres, sorry, sorry…”

“Terug op dat bureau. Nú.”

Hij klauterde hijgend weer omhoog, tranen in zijn ogen, zijn ballen brandend van pijn.

“Presenteer je ballen. Correct deze keer.”

Hij ging weer op zijn knieën, duwde zijn heupen naar voren, bood zijn gezwollen, rode ballen aan.

Sandra greep ze weer vast – nu harder, haar nagels groeven in zijn huid. Ze trok de dop van de stift met haar tanden, spuugde hem op de grond. Toen begon ze te schrijven. Langzaam, zorgvuldig.

Op zijn linkerbal: een grote, zwarte S.
Op zijn rechterbal: nog een S.
Midden op zijn schaamstreek, net boven zijn pik: EIGENDOM VAN MEESTERES SANDRA in blokletters.

Elke stiftstreek brandde op zijn gevoelige balzak.

“Handen achter je hoofd,” beval ze.

Hij gehoorzaamde meteen, zijn armen trilden.

Sandra pakte zijn telefoon, zette flits aan en begon foto’s te nemen. Van dichtbij. Van zijn gemarkeerde ballen. Van zijn harde pik die – ondanks alles – kloppend overeind stond en druppels voorvocht liet vallen. Van zijn betraande gezicht.

“Deze stuur ik naar mezelf,” zei ze kalm. “En als je ooit ook maar één seconde niet precies doet wat ik zeg, stuur ik ze naar al je collega’s. Naar je familie. Naar iedereen die je kent.”

Ruben knikte zwak. “Ja, Meesteres…”

Ze legde haar telefoon weg, Sandra bleef op de rand van het bureau zitten, haar fluo-roze naaldhakken rustend op de rand van de stoel naast haar. Ze spreidde haar benen wijd open – de jarretelgordel zonder kruis gaf een perfect zicht op haar glimmende, gezwollen poes. Haar lippen waren rood en nat van zijn eerdere tongwerk, haar clit dik en zichtbaar.

Ze keek hem aan met die koude, roofdierachtige blik.

“En nu neuk je me,” zei ze kalm, maar met een ondertoon die geen tegenspraak duldde. “Je neukt me tot je ballen kapot springen. Tot je huilt. Tot je smeekt om te mogen stoppen. En je stopt pas als ík het zeg.”

Ruben staarde haar aan, zijn pik kloppend, pijnlijk hard. Zijn ballen waren al paars en gezwollen van de slagen en de stift, maar de gedachte aan haar hete poes maakte hem gek.

“Ja, Meesteres,” hijgde hij.

“Kom hier. Sta op.”

Hij klom van het bureau, zijn benen trilden. Sandra greep hem bij zijn nek, trok hem ruw tussen haar dijen. Ze pakte zijn pik met één hand – hardhandig, zonder zachtheid – en leidde hem naar haar ingang. Ze was drijfnat. Hij gleed in één keer diep naar binnen, tot aan zijn ballen.

Sandra kreunde kort, haar nagels groeven in zijn schouders.

“Neuken. Nu. Hard. Als een beest.”

Ruben begon te stoten. Hard. Snel. Zijn heupen klapten tegen haar aan, zijn gemarkeerde ballen sloegen bij elke stoot tegen haar kont. De pijn was meteen ondraaglijk – elke klap voelde als een mokerslag op zijn gezwollen zak, maar hij stopte niet. Hij kon niet.

Sandra sloeg haar benen om zijn middel, haar fluo-roze hakken groeven in zijn onderrug. Ze trok hem dieper, harder.

“Harder, sletje! Ik voel je ballen nog niet kapot gaan!”

Hij ramde zichzelf in haar, zijn ademhaling ruw en hijgend. Tranen sprongen in zijn ogen van de pijn, maar zijn pik bleef keihard. Sandra keek hem recht aan, haar ogen glinsterend van sadistisch plezier.

“Voel je het? Voel je hoe je eigen ballen je verraden? Elke keer dat je stoot, straf je jezelf. En toch blijf je hard voor mij.”

Ze greep zijn keel vast, kneep net genoeg om hem naar adem te laten happen.

“Sneller.”

Hij gehoorzaamde. Zijn heupen bewogen als een machine, zijn ballen sloegen nu rood en paars tegen haar, elke klap een explosie van pijn. Hij begon te janken – letterlijk te janken – maar hij stopte niet.

Sandra kwam klaar met een diepe, grommende schreeuw. Haar poes kneep om zijn pik, haar dijen trilden, haar nagels trokken bloedende strepen over zijn rug. Ze hield hem diep in zich terwijl ze klaarkwam, haar hakken diep in zijn vlees gedrukt.

Maar ze liet hem niet stoppen.

“Door. Neuken. Tot. Ik. Het. Zeg.”

Ruben huilde nu openlijk, zijn lichaam trilde van uitputting en pijn. Zijn ballen voelden aan als twee kapotte vruchten, elk contact een marteling. Maar hij bleef stoten. Hijgend. Snikkend. Gehoorzaam.

Sandra bleef op de rand van het bureau zitten, haar dijen nog trillend van haar laatste orgasme. Haar greep in zijn haar verslapte niet; ze trok zijn hoofd hard naar achteren zodat hij haar recht in de ogen moest kijken. Haar lippen waren gezwollen, haar wangen licht rood, maar haar blik was nog steeds koud en meedogenloos.

“Je denkt toch niet dat je klaar bent, sletje?” fluisterde ze schor. “Je mag pas klaarkomen als ik het zeg. En alleen waar ik het wil.”

Ze duwde hem ruw van zich af. Ruben zakte op zijn knieën, zijn pik kloppend, druipend, pijnlijk hard. Zijn ballen hingen zwaar en paars tussen zijn benen, elk hartslag een explosie van pijn.

Sandra gleed van het bureau, ging recht voor hem staan en tilde één fluo-roze naaldhak op. Ze zette haar voet precies op zijn borst en duwde hem achterover tot hij plat op de grond lag.

“Handen achter je hoofd. Benen wijd.”

Hij gehoorzaamde meteen, zijn lichaam trilde van uitputting en pure onderwerping.

Sandra ging boven hem staan, haar hakken links en rechts van zijn heupen. Langzaam liet ze zich zakken tot ze op haar hurken zat, haar poes nog glimmend van haar eigen sappen, vlak boven zijn pik. Ze pakte hem met één hand vast – hard, zonder genade – en begon hem af te trekken. Snel. Ruw. Haar duim wreef hard over zijn eikel bij elke opgaande beweging.

“Je gaat klaarkomen op mijn voeten,” zei ze kil. “En geen druppel ergens anders. Begrepen?”

“Ja, Meesteres…” kreunde hij.

Ze trok harder, haar nagels groeven licht in zijn schacht. Met haar andere hand greep ze zijn ballen en kneep precies hard genoeg om hem te laten janken, maar niet om hem over het randje te duwen.

Het duurde nog geen minuut.

Ruben schreeuwde het uit – een mengeling van pijn en bevrijding – terwijl dikke stralen zaad over haar fluo-roze pumps spoten. Het spoot over de wreef, langs de scherpe hak, droop in witte draden op de vloer.

Sandra bleef trekken tot de laatste druppel eruit was, tot hij lag te schokken en te snikken van overgevoeligheid.

Ze rechte zich op, zette één besmeurde pump recht voor zijn gezicht.

“Oplikken. Elke druppel. Begin bij de hak en werk naar boven.”

Ruben tilde zijn hoofd op, zijn tong trilde toen hij het leer raakte. Zout. Bitter. Vernederend. Hij likte langzaam, grondig, terwijl Sandra toekeek met haar armen over elkaar. Hij zoog zijn eigen zaad van de puntige hak, likte langs de zool tot er niets meer te zien was. Toen de andere voet. Hij proefde zichzelf, haar, de vloer, alles door elkaar.

Toen hij klaar was, glommen haar pumps weer als nieuw.

Sandra bukte zich, greep zijn kin vast en dwong hem haar aan te kijken.

“Zo hoort het,” zei ze zacht. “Jij komt alleen als ik het toesta. En altijd ruim je je eigen rotzooi op.”

Sandra stond op, streek haar rok glad en liep naar het grote raam dat uitkeek op de achterkant van het gebouw. Buiten was het al donker, de lampen op de parking brandden zwak en er stond geen enkele auto meer. Alleen de lege, koude nacht.

Ze draaide zich om, raapte Rubens kleren van de grond (zijn sweater, shirt, werkbroek, schoenen) tot een slordige prop en liep terug naar het raam. Zonder een woord te zeggen opende ze het wijd en gooide alles naar buiten. De spullen zeilden door de lucht en vielen met een zachte plof op het asfalt, een paar meter van het gebouw vandaan.

Toen liep ze naar de deur, trok die wijd open en keek op hem neer.

“Kruip maar naar je kleren, sletje,” zei ze kalm, bijna vriendelijk. “En tot maandag. Dan zien we wel hoe mooi mijn initialen er nog bij staan.”

Ze stapte opzij, haar fluo-roze pumps glimmend in het tl-licht.

Ruben kroop. Naakt. Hij kroop langs haar benen, door de open deur. Zijn knieën schuurden over de koude vloer van de gang.

Hij hoorde achter zich de deur dichtslaan. Het klikken van het slot.

Hij bleef even op handen en knieën zitten in het donker, naakt, gemarkeerd, vernederd.

Eenmaal buiten begon hij zijn spullen bij elkaar te rapen.

En hij wist: maandag 17:00 zou hij er weer zijn.

Want hij was van haar.
En dat zou hij blijven.