De Oude Zeug

In de rustige straat van een oud Vlaams dorpje woonde Jeanneke, een kwieke dame van 70, op de bovenverdieping van een klein rijtjeshuis. Haar knieën protesteerden bij elke trap, en haar boodschappentassen werden met de jaren zwaarder. Gelukkig was daar Ronny, de vriendelijke buurman die recht onder haar woonde.

Elke zaterdagmiddag, als Jeanneke terugkeerde van de markt met haar volle rugzak en tassen, stond hij al klaar in de gang. “Geef maar hier, Jeanneke,” zei hij dan met een warme glimlach, terwijl hij de zware last overnam en haar galant naar boven begeleidde. Zo begon hun wekelijkse ritueel, een klein gebaar dat voor Jeanneke een wereld van verschil maakte.

Ronny was een gescheiden vader van 60 die alleen woonde. Zijn dagen verliepen stil: werk, thuiskomen, een simpele maaltijd en dan de televisie die zachtjes op de achtergrond mompelde. Zijn dochter kwam nog af en toe langs, maar sinds de scheiding voelde het huis te groot, te leeg. Hij was blij dat hij met iemand kon praten zoals Jeanneke. Zij vroeg niet naar zijn verleden, ze oordeelde niet. Ze vertelde over haar overleden man, over de prijzen op de markt, over de kat van de overburen die weer op haar vensterbank had gelegen. En Ronny luisterde. Soms vertelde hij zelf iets: over een grappige collega, over een oude plaat die hij had teruggevonden, over hoe hij vroeger met zijn dochter koekjes bakte.

Ronny voelde zich echter eenzaam, dieper dan hij aan iemand durfde toegeven. De stilte in zijn huis drukte zwaarder op hem dan het overgewicht dat hij al jaren met zich meedroeg. Zijn buik hing over zijn broekriem, zijn haar werd dunner, en in de spiegel zag hij een man die niet meer leek op de Ronny van twintig jaar geleden. Hij wist dat hij geen knappe verschijning was, en dat maakte het zoeken naar een nieuwe partner er niet makkelijker op.

's Avonds, als de gordijnen dicht waren en de televisie uitstond, zat hij achter zijn laptop. Hij scrolde door datingsites, schreef af en toe een berichtje, maar de antwoorden bleven uit of haakten snel af na een paar beleefde zinnen. Hij voelde zich onzichtbaar, niet goed genoeg.
Soms gaf hij het op en belandde hij op pornosites, een gewoonte die hij niet graag toegaf, zelfs niet aan zichzelf. Het was een vlucht, een kortstondige troost in een leven dat te vaak leeg aanvoelde.

De porno werd een verslaving, sluipend en genadeloos. In het begin was het nog een af en toe, een manier om de eenzaamheid te verdoven na een lange dag. Maar gaandeweg werd het elke avond hetzelfde ritueel. Zodra de klok negen uur sloeg en het huis stil viel, voelde Ronny die bekende onrust opkomen: een geilheid die opborrelde vanuit zijn onderbuik, heet en dwingend, alsof een onzichtbare hand hem naar zijn bureau trok.

Hij probeerde het soms te negeren. Een boek pakken, een serie kijken, vroeg naar bed gaan. Maar het hielp niet. De gedachten kwamen toch: flitsen van lichamen, geluiden die hij zich herinnerde, de belofte van snelle opluchting. Voor hij het wist zat hij weer achter zijn pc, de gordijnen potdicht, het scherm het enige licht in de kamer. Uren verstreken terwijl hij van video naar video klikte, steeds extremere dingen opzoekend, op jacht naar die ene kick die de leegte even vulde.

Op een avond, het was al laat en Ronny zat voor de televisie met een halflege fles bier naast zich, hoorde hij plots een luide bonk boven zijn hoofd. Een doffe klap, gevolgd door een langgerekt gekreun dat door de dunne vloer heen drong. Zijn hart sloeg een slag over. Dat kwam van bij Jeanneke. Hij sprong recht, trok zijn schoenen aan en rende de trap op. Hij klopte hard op haar deur. “Jeanneke? Jeanneke, gaat het?”

Geen antwoord, alleen een zwak, pijnlijk gesteun. Hij rammelde aan de deurkruk: op slot. Paniek kroop in zijn borst. Hij riep nog eens, harder, maar er kwam niets terug. Zonder nadenken liep hij naar buiten, de koude decemberlucht in. In de kleine achtertuin keek hij omhoog. Haar badkamerraam stond op een kier, zoals vaak ’s avonds voor wat frisse lucht. Het was niet hoog; een oude regenpijp liep langs de muur.

Ronny, ondanks zijn overgewicht en zijn hijgende adem, greep de pijp vast en hees zichzelf omhoog. Hij wrong zich door de opening, viel bijna naar binnen, maar landde met een bonk op de badkamervloer.

Daar lag ze. Jeanneke, naakt en nat, op de tegels van de douche. Ze was uitgegleden, zei ze later, en met haar broze heupen kon ze niet meer overeind komen. Ze lag daar al een kwartier, rillend van de kou en de schaamte. Haar gezicht vertrokken van pijn en vernedering.

Ronny’s eerste reactie was niet schrik, maar een vreemde kalmte. Hij pakte meteen een grote handdoek van het rek, drapeerde die voorzichtig over haar heen en zei zacht: “Rustig maar, Jeanneke. Ik ben er. Ik help je.”

Hij tilde haar op, zwaarder dan hij had gedacht, maar hij deed het toch.

In het ziekenhuis bleek Jeanneke meer geschrokken dan echt bezeerd. De dokter schudde zijn hoofd na het bekijken van de röntgenfoto’s: geen breuken, geen scheuren, alleen een paar flinke blauwe plekken op haar heup en rug, en een lichte verstuiking. “Rust en warmte, mevrouw,” zei hij. “En misschien een douchestoel.”

Jeanneke knikte braaf, maar haar ogen stonden nog vol tranen van de schrik. Ze had daar gelegen, naakt en hulpeloos op die koude tegels, en dat gevoel van totale afhankelijkheid sneed dieper dan welke pijn ook.

Een dag later was Jeanneke weer thuis. De blauwe plekken kleurden nu paarsgeel, en ze schuifelde voorzichtig door haar kleine appartement, bang voor een nieuwe val. Ze hield het rustig, veel zitten in haar luie stoel, een kruik op haar schoot, de gordijnen halfopen zodat ze de straat kon zien zonder op te staan.

Ronny had het zonder overleg overgenomen. De eerste ochtend na haar thuiskomst stond hij al voor de deur met een briefje in zijn hand. “Schrijf maar op wat ge nodig hebt, Jeanneke. Ik ga wel naar de markt en de supermarkt.”

Ze protesteerde zwakjes, “Dat is te veel moeite, Ronny”, maar hij wuifde het weg. “Geen sprake van. Ge hebt mij nodig nu.”

Zo werd het een nieuw ritueel. Elke twee dagen kwam hij langs, nam haar lijstje aan, en een uur later stond hij weer boven met volle tassen. Melk, brood, appelen, een stukje kaas, de pillen van de apotheek. Hij zette alles op haar keukentafel, maakte een tas thee en bleef even zitten praten. Over het weer, over de buren, over hoe de kat van tegenover weer op haar vensterbank had gelegen.

Die nacht sliep Jeanneke slecht. Ze draaide zich voorzichtig op haar zij, de blauwe plekken deden nog pijn en ze staarde in het donker naar het plafond. Steeds weer kwam hetzelfde beeld terug: zij, naakt en nat op de koude badkamervloer, benen gespreid door de val, alles bloot. En Ronny die binnenkwam, haar aankeek, haar optilde. Ze voelde haar wangen branden van schaamte. Zeventig was ze, haar lichaam allang niet meer strak of mooi. Hangende borsten, een buik met plooien, billen die te zwaar waren geworden. Ze had zich nog nooit zo kwetsbaar gevoeld, zo blootgesteld. Dat Ronny haar zo had gezien… Ze trok het deken hoger over zich heen. Wat moest hij wel denken? Dat ze een oude, lelijke vrouw was, hulpeloos en aftands.

Beneden, in zijn eigen bed, lag Ronny ook wakker. Hij had de lamp uitgedaan, maar zijn ogen waren wijd open. Hij dacht niet aan schaamte. Hij dacht aan wat hij had gezien. Die enorme borsten, zwaar en zacht toen hij haar optilde, tepels groot. Die brede heupen, die grote, ronde kont die tegen zijn arm drukte toen hij haar droeg. De grijze driehoek tussen haar benen, het water dat nog over haar huid droop. Hij had het allemaal gezien, van dichtbij, in het felle licht van de badkamerlamp.

Zijn adem ging sneller. Hij schaamde zich er een beetje voor, maar het beeld liet hem niet los. Het was jaren geleden dat hij een naakte vrouw van zo dichtbij had gezien, laat staan aangeraakt. En Jeanneke… ze was oud, ja, maar echt. Warm. Zacht. Menselijk. Ze was zijn buurvrouw, zijn vriendin bijna, iemand die hij hielp. Maar diep vanbinnen voelde hij iets bewegen wat hij lang had weggestopt, verlangen. Niet netjes of romantisch, maar rauw en onverwacht.

De dag erna kwam Ronny zoals beloofd met de boodschappen. Hij zette de tassen op haar keukentafel, pakte alles uit zoals zij het graag had, melk achteraan in de koelkast, brood in de trommel, en zette water op voor koffie. Jeanneke zat al aan tafel, in haar oude kamerjas, een sjaal om haar schouders tegen de kou die nog in haar botten zat.

Ze dronken zwijgend de eerste slokjes. Toen legde Jeanneke haar kopje neer, vouwde haar handen in haar schoot en keek naar de tafel.

“Ronny… ik moet mij excuseren,” zei ze zacht. Haar stem trilde een beetje. “Voor die avond. Dat ge mij zo hebt moeten zien. Liggend daar, poedelnaakt op de grond. Ik schaam mij dood.

Ronny schudde meteen zijn hoofd. Hij zette zijn koffie neer en keek haar recht aan, zijn stem kalm en warm.

“Jeanneke, ge moet u nergens voor excuseren. Echt niet. Ik was alleen maar blij dat ik er op tijd bij was. Dat ik u kon helpen. En ge zijt nog altijd dezelfde Jeanneke voor mij, hoor. Niks is veranderd.”

Ze glimlachte flauwtjes, opgelucht dat hij het zo zei, en knikte. “Ge zijt een goede mens, Ronny.”

Maar in zijn hoofd was alles wél veranderd. Terwijl hij die woorden uitsprak, geruststellend, beleefd, zoals het hoorde, tolde dat andere beeld door zijn gedachten. Dat beeld dat hij ’s nachts al niet had kunnen wegduwen. Hij zag haar weer liggen, de zware, volle borsten die opzij waren gevallen, de zachte buik met die diepe plooi, de brede dijen die open waren gegleden. Alles nog nat van de douche, glinsterend onder het badkamerlicht. Hij voelde weer hoe haar lichaam had aangevoeld toen hij haar optilde, warm, zwaar, echt.

Zijn keel werd droog. Hij nam een slok koffie om het weg te spoelen. Hij wist dat hij dat beeld nooit meer zou kwijtraken. En ergens, diep vanbinnen, wilde hij dat ook niet. Dus zat hij daar, tegenover haar, en zei de juiste dingen. Maar in zijn hoofd was hij alweer in die badkamer, bij dat naakte, kwetsbare lichaam dat nu, een meter van hem vandaan, netjes was ingepakt in een oude kamerjas.

Dan op een dag, het was een grauwe namiddag in december, stond Ronny weer voor haar deur. Hij had een klein tasje in zijn hand, een pakje boter en een tros bananen die hij de vorige keer vergeten was uit te pakken. Hij klopte zachtjes aan, zoals altijd.

Binnen hoorde Jeanneke het geklop net toen ze de douchekraan dichtdraaide. Ze had vroeger gedoucht dan normaal, omdat de warme straal goed deed aan haar stijve heup. Ze greep snel haar oude, versleten kamerjas van het haakje, knoopte hem losjes dicht en schuifelde naar de deur, nog druipend, haar grijze haar plakkerig tegen haar voorhoofd.

Ze deed open zonder eerst door het spionnetje te kijken. “Oh… Ronny,” zei ze verrast, haar hand vliegend naar de kraag van haar jas om die wat dichter te trekken. “Ik verwachtte u niet. Ik kom net van onder de douche.”

Ronny stond daar, tasje in de hand, en voelde meteen zijn keel dichtknijpen.

Ze was nat. Echt nat. De kamerjas, dun, gebleekt van jaren wassen, plakte op plekken aan haar huid. Hij zag de contouren van haar zware borsten, de tepels die aftekenden onder de stof. Een druppel water liep langs haar hals naar beneden, verdween in de diepe plooi tussen haar boezem. Haar benen waren bloot tot halverwege haar dijen, dik en bleek, met nog wat zeepresten op haar scheenbeen. Haar haar piekte alle kanten op, en ze rook naar die goedkope lavendelzeep die hij al vaak voor haar had gekocht.

Hij herinnerde zich meteen die avond in de badkamer. Alles kwam in één klap terug, maar nu stond ze recht voor hem, warm, levend, geurend.

“Ik… eh… ik had nog een paar dingen vergeten vorige keer,” stamelde hij, en hij hield het tasje omhoog alsof het een schild was. Zijn ogen konden niet kiezen waar ze moesten kijken, naar haar gezicht, of naar al die zachte, natte rondingen die zich onder die dunne stof aftekenden.

“Kom maar binnen,” zei ze, “Ge kunt het op tafel zetten.”

Terwijl Jeanneke wat koffie zette, schuifelde ze naar het aanrecht, haar rug naar hem toe. De kamerjas hing losjes om haar heen en bewoog mee met haar trage stappen. Elke keer als ze zich bukte om een kopje te pakken of de koffiekan te vullen, spande de stof zich strak om haar brede heupen en zware billen. Ronny zat aan de keukentafel, zijn handen gevouwen in zijn schoot, en keek.

Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden. De natte plekken op de jas waren nog niet helemaal opgedroogd; hier en daar plakte de stof aan haar huid en tekende de zachte rondingen af. Hij zag de contouren van haar borsten wiegen als ze zich bewoog, de diepe plooi in haar rug waar de jas openviel. En telkens als ze zich omdraaide, gleed de kraag een beetje open, een glimp van haar decolleté, bleek en gerimpeld, maar vol en warm.

Hij voelde het gebeuren. Een warme golf die vanuit zijn buik naar beneden trok. Zijn penis groeide, langzaam maar onverbiddelijk, tegen de stof van zijn broek aan. Hij verschoof ongemakkelijk op zijn stoel, probeerde het te verbergen door zijn benen over elkaar te slaan, maar het hielp nauwelijks. Hij wilde haar weer naakt zien. Nu. Hier. De kamerjas open, de stof op de grond, haar lichaam bloot zoals die avond in de badkamer. Hij stelde zich voor hoe hij opstond, achter haar ging staan, zijn handen op haar heupen legde…

Jeanneke had niets door. Ze neuriede zachtjes een oud liedje terwijl ze de koffie inschonk, haar gedachten bij het weer en bij hoe aardig het toch was dat Ronny steeds kwam helpen. Ze draaide zich om, zette een kopje voor hem neer en glimlachte.

“Melk en twee suikers, hè? Zoals altijd.”

Ronny knikte, zijn stem schor toen hij “ja” zei. Hij pakte het kopje aan, zijn hand licht trillend.

Ze ging tegenover hem zitten, trok de kamerjas wat dichter om zich heen en nam een slokje. Gewoon een oude dame die genoot van een kop koffie en wat gezelschap.

Hij zat daar, met een erectie die pijn begon te doen, en probeerde normaal te doen. Hij werd geiler met de minuut, al die maanden van opgekropte lust die nu als een vloedgolf naar boven kwam. De koffie stond koud te worden op tafel, maar Ronny merkte het niet. Zijn adem ging zwaar, zijn handen trilden lichtjes. Het was sterker dan hijzelf, een drang die hij niet meer kon tegenhouden.

Jeanneke stond weer aan het aanrecht, haar rug naar hem toe, rommelend met de suikerpot die ze nog even wilde bijvullen. Ronny stond recht en ging onopvallend achter haar staan.

Zijn handen grepen de onderkant van haar kamerjas en tilden die in één beweging omhoog, over haar brede billen heen. De stof gleed omhoog tot aan haar rug, en daar stond ze: haar onderlijf bloot, de zware, zachte billen vrij in het licht van de keukenlamp, een beetje bleek, met diepe plooien en een paar oude putjes. Geen ondergoed, ze had het nog niet aangetrokken na het douchen.

Jeanneke schrok zo hevig dat ze als bevroren bleef staan. Haar handen grepen het aanrecht vast, haar adem stokte in haar keel. Ze wilde iets zeggen, een gil, een protest, maar er kwam alleen een zacht, verbaasd “Ronny…” uit haar mond.

Hij stond daar, zijn gezicht vlak bij haar onderrug, starend naar wat hij had blootgelegd. Zijn hart bonsde in zijn oren. Het was nog mooier dan hij zich herinnerde: die volle, ronde billen, de diepe spleet ertussen, de zachte dijen die lichtjes trilden.

“Even kijken, Jeanneke,” fluisterde hij schor, zijn stem dik van verlangen. “Alsjeblieft… even kijken."

Ze bleef roerloos staan, haar knokkels wit om het aanrecht. Duizenden gedachten schoten door haar hoofd: schaamte, schrik, verbazing…En Ronny keek. Ademloos. Minuten lang, zo leek het.

Hij kon zich niet meer inhouden. Zijn handen beefden toen hij de losse knoop van haar riem vastgreep en die met een ruk lostrok. De jas viel open, gleed van haar schouders en Ronny trok hem helemaal uit, gooide hem achteloos op de grond achter zich. Daar stond Jeanneke, poedelnaakt, haar rug nog naar hem toe, haar armen instinctief voor haar borsten geslagen.

Maar ze draaide zich niet om. Ze bleef staan, haar handen grepen weer het aanrecht vast alsof het haar enige houvast was. Ronny deed een stap dichterbij. Zijn ogen gleden over haar rug, de zachte plooien, de brede heupen, en toen ze zich langzaam, bijna werktuiglijk, een beetje vooroverboog, misschien uit gewoonte, misschien uit overgave, zag hij het.

Haar zware, volle borsten hingen naar voren en rustten nu op de rand van de gootsteen, zacht en zwaar, alsof ze te moe waren om zichzelf nog te dragen. De tepels groot, de huid bleek met fijne adertjes, de borsten zelf platgedrukt tegen het koude porselein, uitpuilend aan de zijkanten. Ze bewogen lichtjes mee met haar ademhaling, die snel en oppervlakkig was. Hij staarde ernaar. Zijn mond was droog, zijn lid klopte pijnlijk tegen zijn broek. Dit was geen fantasie meer, geen herinnering aan die avond in de badkamer. Dit was echt. Hier. Nu. Jeanneke, naakt, blootgesteld, haar zware lichaam helemaal van hem om te bekijken.

“Jeanneke…” fluisterde hij, zijn stem ruw, bijna onherkenbaar.

Ze zei niets. Haar hoofd hing een beetje naar voren, haar grijze haar viel sluik langs haar gezicht. Ze trilde lichtjes maar ze duwde hem niet weg.

Met zijn hand plat op haar onderrug – warm, bezitterig – voelde Ronny hoe ze lichtjes trilde onder zijn palm. Hij hijgde, zijn vingers groeven zich iets dieper in haar zachte vlees terwijl hij met zijn andere hand zijn broeksriem losmaakte. De rits ging open, broek en slip omlaag in één beweging. Zijn penis sprong eruit, hard en dik, kloppend van al die maanden opgekropte lust. Hij was niet meer jong, niet meer slank, maar op dit moment voelde hij zich sterker dan ooit.

Hij legde zijn handen op haar brede billen, spreidde ze voorzichtig maar vastberaden uit elkaar. Daar was het, haar diepe spleet, de donkere plooi, het intieme dat hij nog nooit van zo dichtbij had gezien bij haar. Alles bloot, roze en bruin, een beetje vochtig van de douche die nog niet helemaal was opgedroogd. Hij staarde ernaar, ademloos, zijn lid twitchend bij elke hartslag.

Jeanneke wist wat er ging gebeuren. Ze voelde het in de manier waarop hij haar vasthield, in de hitte die van hem afstraalde. Haar handen klemden zich vaster om de rand van de gootsteen. Ronny drukte zich dichter tegen haar aan, zijn buik tegen haar billen, zijn lid glijdend langs haar spleet. Hij kreunde zacht, een diep, dierlijk geluid.

Instinctief, bijna onbewust, boog Jeanneke zich verder voorover. Haar bovenlichaam zakte dieper over de gootsteen, haar zware borsten drukten zich plat tegen het koude porselein, haar armen strekten zich uit om houvast te zoeken. Tegelijkertijd zette ze haar voeten verder uit elkaar, haar dikke dijen spreidden zich, haar billen openden zich nog meer voor hem. Ze deed het zonder nadenken. Alsof haar lichaam, na al die jaren van eenzaamheid en vergeten verlangens, zelf besliste. Een stille overgave, een woordeloze toestemming.

Ronny voelde het meteen. Hij zag hoe ze zich voor hem opende, hoe haar diepe spleet zich wijder toonde, hoe alles bloot en toegankelijk werd. Een zacht, nat geluid ontsnapte hem, half kreun, half zucht, toen hij zijn lid vastgreep en het tegen haar aan drukte. Warm, hard, klaar.
Hij gleed langs haar, eerst voorzichtig, zoekend, voelend hoe vochtig ze was geworden ondanks alles. Niet van de douche meer, maar van iets diepers. Iets wat zijzelf misschien nog niet eens besefte.

Jeanneke sloot haar ogen. Haar adem stokte toen hij haar vond, toen hij langzaam, met een diepe, trage stoot naar binnen gleed. Ze was strak, warmer dan hij had durven dromen, en haar lichaam reageerde meteen, een lichte samentrekking, een zachte schok die door haar heen ging.

Ronny greep haar heupen vast, zijn vingers zonken weg in het zachte vlees. Hij begon te bewegen, eerst langzaam, bijna eerbiedig, toen harder, dieper, gedreven door al die opgekropte nachten, al die eenzame avonden.

Jeanneke kreunde zacht, een geluid dat ze zelf niet meer herkende. Haar oude lichaam beefde, haar borsten schuurden over de gootsteen bij elke stoot, haar billen klapten zacht tegen zijn buik.

Ronny was nu geiler dan ooit, een vuur dat door zijn hele lichaam raasde en al die jaren van eenzaamheid in één klap wegbrandde. Het voelde heerlijk, goddelijk bijna, om zijn stam na zo'n lange tijd weer diep in een kut te planten, warm, nat, omhullend. Jeanneke’s oude lichaam sloot zich om hem heen alsof het voor hem gemaakt was, en bij elke stoot kreunde hij dieper, zijn handen stevig in haar heupen gegraven.

Hij kon het niet laten. Met een vlakke hand gaf hij een dominante tik op haar rechterbil, niet hard, maar wel duidelijk, een klap die door de keuken klonk en een rode afdruk achterliet op haar bleke huid. Haar billen trilden na, het vlees golfde zachtjes door.

Jeanneke schrok even, een korte, scherpe prikkel die door haar heen schoot. Maar in plaats van protest voelde ze iets anders, een warme golf van onderdanigheid die zich door haar buik verspreidde. Zij, de onafhankelijke oude dame die altijd haar eigen plan had getrokken, voelde zich plots klein en gewillig onder dit ‘mannetje’. Ronny, de rustige buurman, nam nu de leiding, en haar lichaam reageerde erop.

Ze boog zich nog dieper voorover, haar billen hoger. Een zacht, bijna smekend kreuntje ontsnapte haar: “Ronny…”

Dat was genoeg. Hij greep haar steviger vast, gaf nog een tik, deze keer op de andere bil, en begon harder te stoten, ritmisch, dominant, alsof hij haar helemaal wilde claimen.

En Jeanneke liet het toe. Meer dan dat: ze gaf zich over. Haar oude lichaam beefde van genot dat ze al decennia niet meer had gevoeld, en voor het eerst in jaren voelde ze zich weer vrouw. Volledig. Gewild. Onderworpen aan een man die haar nam zoals ze was. De keuken vulde zich met het geluid van hun lichamen, van huid op huid, van hijgende adem en onderdrukte kreunen.

Ronny greep een handvol van haar natte, grijze haar vast, niet ruw maar stevig, en trok haar hoofd zachtjes naar achteren. Haar rug kromde zich nog dieper, haar zware borsten kwamen los van de gootsteen. Hij besteeg haar nu dieper, met lange, trage stoten die tot aan het einde gingen, alsof hij elk stukje van haar wilde vullen, wilde bezitten. Hij profiteerde van de zware zeug, zoals hij haar in zijn opwinding zag, dat volle, zachte, oude lichaam dat zich zo gewillig aan hem gaf.

Het was zo veel beter dan zijn hand, die elke avond voor de pc had moeten volstaan bij koude schermen en valse beelden. Dit was echt, warm vlees dat om hem heen klemde, billen die mee trilden bij elke stoot, een kut die nat en gulzig was ondanks haar leeftijd.

Jeanneke liet kleine kreuntjes horen, zacht en hoog, als een oud poesje dat spint. Ze kwamen uit haar keel zonder dat ze het wilde tegenhouden: “Ah… ah… Ronny…” Elke keer als hij diep in haar stootte, ontsnapte er een, ritmisch, bijna smekend. Haar handen gleden over het aanrecht, zochten houvast, haar lichaam gaf zich volledig over aan zijn tempo.

Hij versnelde, zijn buik kletsend tegen haar billen, zijn greep in haar haar strakker. Hij voelde het opkomen, die heerlijke druk die hij zo goed kende maar nu eindelijk echt mocht loslaten.

En Jeanneke kreunde gewoon door, kleiner, sneller, haar oude lichaam trillend van een genot dat ze allang dood had gewaand.

Ronny voelde het aankomen bij haar, de manier waarop haar lichaam begon te schokken, hoe haar kut zich strakker om hem heen kneep, hoe haar kleine kreuntjes hoger en sneller werden. Jeanneke’s handen gleden uit over het aanrecht, haar knokkels niet meer wit maar slap, haar oude lichaam dat zich volledig overgaf aan een golf die ze allang niet meer verwacht had.

Ze kwam klaar. Hard en onverwacht, een diepe, trillende ontlading die door haar heen werd gejaagd. Haar billen drukten zich tegen hem aan, haar rug kromde zich, en uit haar keel kwam een lang, zacht gejammer dat eindigde in een bevende zucht. Haar borsten trilden mee, haar dijen beefden, en even leek ze helemaal weg, verloren in een genot dat haar hele wezen vulde.

Ronny kon de druk niet meer tegenhouden. Jeanneke’s kut klemde zich nog na-trillend om hem heen na haar eigen climax, warm en nat, en elke kleine samentrekking duwde hem verder over de rand. Zijn greep in haar heupen werd harder, zijn vingers zonken diep weg in het zachte vlees van haar billen.

Hij stootte nog één keer, twee keer, diep en ruw, en toen kwam hij klaar.

Een lage, rauwe grom ontsnapte hem terwijl hij zich helemaal in haar begroef. Hij spoot diep, zijn hele lichaam schokkend tegen haar zware achterwerk aan. "Mijn zeug… mijn geile, dikke zeug…” hijgde hij weer, nu luider, bezitterig, terwijl hij zich leegmaakte in haar.

Jeanneke voelde het gebeuren, de warme stralen die in haar werden geschoten, hoe hij haar helemaal vulde. Ze bleef voorovergebogen liggen, haar borsten plat op de gootsteen, haar adem nog na hijgend bij haar eigen ontlading. Ze kreunde zachtjes mee met elke stoot die hij gaf, een klein, tevreden geluidje dat zei dat ze het goed vond, dat ze het wilde. Ze voelde een vreemde, warme tinteling toen hij haar zeug noemde. Zijn zeug. Na al die jaren alleen, na al die jaren vergeten te zijn, werd ze nu genoemd alsof ze eigendom was. Iets dat begeerd werd. Iets dat van hem was.

Ronny bleef even zo staan, diep in haar, zijn buik tegen haar rug, zijn armen slap om haar heen geslagen. Zijn lid twitchte nog na, leeg maar nog hard, niet bereid om haar los te laten. Daarna trok hij zich langzaam terug. Een warme druppel gleed langs haar dij naar beneden.

Jeanneke bleef staan zoals ze was, billen nog iets uit elkaar, hijgend, wachtend.

Ronny keek naar haar, naar haar rode billen van zijn tikken, naar haar open, glinsterende spleet waar zijn zaad nu uit liep, naar haar zware borsten die nog op de gootsteen rustten. Hij legde een hand op haar onderrug, teder nu, bijna liefdevol.

“Jeanneke…” fluisterde hij schor.

Ze draaide haar hoofd een beetje naar hem toe, haar ogen zacht en glazig.

“’t Is goed, Ronny,” zei ze zacht. “’t Is goed.”

Ronny zakte langzaam neer op een keukenstoel, zijn broek nog op zijn enkels, zijn lichaam zwaar en loom na de ontlading. Hij ademde diep, zijn buik ging op en neer, zweet parelde op zijn voorhoofd. Zijn halfstijve penis hing tussen zijn benen, nog glinsterend en kloppend, een laatste restje leven erin.

Jeanneke richtte zich langzaam op. Haar rug kraakte zachtjes, haar zware borsten hingen weer vrij toen ze zich omdraaide. Ze keek naar haar mannetje, bezweet en tevreden, zijn lid nog nat van hen allebei. Iets in haar, iets wat ze lang had weggestopt kwam naar boven. Een oude, bijna vergeten drang om te verzorgen, om te geven. Zonder iets te zeggen stapte ze naar hem toe. Ze legde haar handen op zijn knieën en trok zijn benen zachtjes uit elkaar. Ronny keek verbaasd op, maar verzette zich niet. Hij liet het toe, zijn ogen groot van verwondering.

Jeanneke zakte op haar knieën tussen zijn benen. De tegels waren hard en koud tegen haar oude knieën, maar dat deerde haar niet. Ze boog zich voorover, haar grijze haar viel sluik langs haar gezicht, en nam zijn halfstijve penis in haar hand. Zacht, teder bijna. Ze likte hem schoon. Langzaam, met brede halen van haar tong, van de basis tot de eikel, proefde ze zichzelf en hem, het zoute, warme mengsel van hun vrijpartij. Ronny kreunde zacht, zijn lid zwol weer een beetje op onder haar aanraking.

Daarna nam ze hem in haar mond, zoog zachtjes, grondig, alsof ze hem wilde bedanken. Haar lippen sloten zich om hem heen, haar tong draaide rond, haar wangen hol terwijl ze hem dieper nam dan ze dacht dat nog mogelijk was.

Ronny legde een hand in haar haar, niet dwingend deze keer, maar liefdevol. “Jeanneke…” fluisterde hij schor, zijn stem vol ongeloof. Ze keek even naar hem op, haar mond nog om hem heen, haar ogen zacht en warm. Toen ging ze door, likte en zoog haar mannetje. Ronny voelde het weer opkomen, sneller deze keer, heviger. Jeanneke’s mond om hem heen, warm en nat, haar tong die zachtjes ronddraaide, haar lippen die hem helemaal omsloten: het was te veel na alles wat al gebeurd was.

Zijn hand in haar haar werd strakker, niet dwingend maar smekend. Zijn heupen bewogen lichtjes omhoog, instinctief, terwijl hij dieper in haar mond gleed. “Jeanneke… oh god…” kreunde hij, zijn stem gebroken.

Ze voelde het aan zijn lid, hoe het weer helemaal hard werd, hoe het klopte tegen haar tong, hoe hij begon te zwellen. Ze zoog harder, sneller, haar oude wangen hol, haar handen rustend op zijn dikke dijen. Ze wilde het. Ze wilde hem geven wat hij nodig had.

Ronny kwam opnieuw tot een hoogtepunt. Met een diepe, rauwe grom spoot hij in haar mond, warm en overvloedig, zijn hele lichaam schokkend op de stoel terwijl hij haar hoofd zachtjes vasthield, niet forcerend, maar gewoon genietend van hoe ze alles aannam.

Jeanneke slikte, zonder aarzelen, haar keel bewegend terwijl ze hem leegzoog. Ze proefde hem, zout en bitter, maar het voelde goed. Het voelde als iets dat bij haar hoorde. Toen hij klaar was, bleef ze even zo zitten, haar lippen nog om zijn nu slappe lid, haar tong een laatste keer likkend om hem echt schoon te maken.

Jeanneke trok zich terug, veegde haar mond af met de rug van haar hand en kwam moeizaam overeind. Haar knieën knakten, haar rug deed pijn. Ze voelde zijn zaad nog in haar keel, een bittere nasmaak.

Ronny bleef zitten, zijn lid nu slap en nat tussen zijn benen, zijn adem nog zwaar. Hij keek naar haar naakte lichaam, de hangende borsten, de dikke buik, de rode plekken op haar billen, en voelde de geilheid langzaam wegzakken. Wat overbleef was een vreemde, lege tevredenheid.

Jeanneke pakte haar kamerjas van de grond, trok hem aan en knoopte de riem stevig dicht. Ze draaide zich om naar het aanrecht, schonk zichzelf een glas water in en dronk het in één teug leeg. Ronny hees zijn broek omhoog, ritste zich dicht en stond op.

“Ik eh… ik ga maar eens,” mompelde hij, zijn stem schor en ongemakkelijk.

Jeanneke knikte zonder om te kijken. “Ja. Doe maar.”

Hij liep naar de deur, bleef even staan, maar zei niets meer. Toen stapte hij de gang in en trok de deur achter zich dicht.

Het was gebeurd. Het was voorbij.

En geen van beiden wist of ze het nog eens wilden.