Gonnie - 24

Mike keek op van zijn beeldschermen. “Zo mevrouw Peters… U liep te freewheelen en bent even gecorrigeerd?” Ik knikte. “Ja. En dat moet op z’n tijd. Ik hoop dat dat Simon er veel plezier aan beleefde, want vandaag of morgen krijgt hij ‘m keihard terug. Wou jij nog een beker koffie?” Hij stak z’n duim op. “Zonder melk graag.” “Zwartkijker…”mompelde ik en liep naar de hal om met twee bekers terug te komen. Mike had ondertussen al weer een klant aan de lijn, maar die hield het gelukkig kort.

Toen hij ophing ging ik even bij hem zitten. “Heb je even, Mike?” Hij keek wantrouwend. “Totdat er weer iemand belt, Gon. Vertel.” Héél beknopt vertelde ik het gesprek met Gerrit en mijn nieuwe rol. Hij keek twijfelend. “Denk je dat je dat aankunt? Als vrouw in zo’n macho bolwerk?” “Ik heb de steun van hun directeur, Mike. Als er iemand zich nog steeds vrouwonvriendelijk opstelt kan hij vertrekken. Maar iets anders… En daar hebben we jou voor nodig.” Zijn gezicht veranderde naar ‘wantrouwend’. “Ah. Gonnie doet aardig en dán komt de aap uit de mouw. Uitkijken, Mike!”

Ik legde een hand op zijn knie. “Lieve Mike…” Bliksemsnel trok hij zijn knie weg. “Dát doe je maar bij Frank, dame! Wieberen met dat handje!, ben jij gek…”

Ik giebelde. “Lieve, lieve Mike… De Weever heeft een Risico Inventarisatie en Evaluatie, de RI&E. Die staat sinds 2022 stof te happen in een kast in de directieruimte. Is niks mee gedaan, Gerrit dacht dat het Plan van Aanpak leuke suggesties waren en verder niks. Kun jij hun RI&E eens bekijken en updaten? En Gerrit vertellen hoe het zit met het PvA, de personeelsvertegenwoordiging, de rol van een preventiemanager, enfin: het hele circus wat daarbij hoort?”

Hij keek nadenkend. “Da’s nogal een klus, Gon. Als die RI&E daar al drie jaar staat stof te happen kan ik beter een compleet nieuwe schrijven.” Toen keek hij grimmig. “En dan wordt het een RI&E die niet in een of ander Arbodienst-sjabloontje past, want daar veeg ik m’n reet me af.” “Daar wil ik niet bij zijn”, zei ik droog en hij grinnikte. “Zelfs niet mijn… nou ja, laat ook maar.” Ik keek nuffig. “Nee. Zeker niet met al die twijfelachtige tattoo’s die jij natuurlijk op je billen hebt laten zetten, thank you!”

Hij schoot in de lach. “Jammer. Je weet niet wat je mist. Maar om op je vraag terug te komen: Ja, dat wil ik best wel doen. Leuk om m’n ouwe vak weer eens uit te oefenen. Maar: per wanneer?” Ik maakte een kalmerend gebaar. “Rúúústig aan. Eerst moet Gonnie de herstructureringsbitch orde op zaken gaan stellen. Dus over een maandje of drie op z’n vroegst.” Hij grijnsde. “De rooie tornado…” “Ja, zo zullen ze daar op enig moment wel over me denken, maar dat zien we dan wel. Dank je wel alvast, Mike. En denk er aan: het hoeft niet gratis.” Een brede grijns was het antwoord. “Oh… Dat wordt de maand daarna feesten en partijen! Het tarief van een Veiligheidskundige is best wel pittig…”
“Geldwolf”, snauwde ik en gaf hem toen een knipoog.

Volgende actie: een telefoontje naar Mariëlle.
Even later hoorde ik: “Steenbeeke, goede… morgen.”
“Goedemorgen meneer Steenbeeke, u spreekt met Gonnie Peters. Is het mogelijk dat ik Mariëlle aan de telefoon krijg?”
“Uw naam heb ik het afgelopen weekend een aantal keren voorbij horen komen, mevrouw. En dat was zeer positief. Alvast dank voor wat u voor onze dochter gedaan heeft. Ik zal haar even roepen, momentje.”
Mooi, dat was prima… Op de achtergrond hoorde ik: “Mar! Mevrouw Peters voor jou aan de telefoon.” En daarna: “Ze komt er aan mevrouw.”
“Dank u wel!”

Stilte, toen: “Met Mariëlle…” “Hoi Mariël, met Gonnie. Heb je even tijd of stoor ik?”
Een lachje. “Ik heb een week vakantie, weet u nog?”
Ik lachte ook. “Ja. En dan belt iemand van je nieuwe werkgever terwijl jij lekker een boek zit te lezen of zo. Schandalig!”
“Nou… een boek lezen: Nee. Ik was met de boekhouding van de boerderij bezig. Die doe ik namelijk.”
Ik knikte, maar dat kon zij natuurlijk niet zien. “Stilzitten is niks voor jou, begrijp ik. Mariëlle, komt het uit als ik vanmiddag een uurtje langs kom? Er zijn wat ontwikkelingen gaande en ik wil jouw mening daar graag over horen. Geen zorgen, niks ernstigs of bedreigends; ik wil weten hoe je over sommige dingen denkt. Kan dat?”
Een aarzeling. “Ik zou vanmiddag ook nog boodschappen in Barneveld doen…”
“Nou, dan maken we er een afspraak op een terrasje van. Zie je dat zitten?”
Een giechel. “Ik weet een ijssalon waar ze héél lekker ijs verkopen…”
“Goed plan, dame. Hoe laat kun je daar zijn, dan ben ik er ook.”
“Is half drie goed?”
“Prima. Geef mij het adres van die ijssalon maar. Dat soort adresjes zijn altijd goed om in je telefoon te hebben…”

Even later had ik het adres. Hoe laat was het nu? Vijf voor twaalf. Tijd voor de lunch, daarna nog even werken en om kwart voor twee weg. “Mike? Loop je mee?” Hij knikte. “Met jou altijd, schoonheid.” “Vleier…” We liepen langs het spoor en terug, kletsend over de ochtend en het mogelijke gevolg. “En vanmiddag ga jij naar dat meisje toe? Ik hoop dat het arme kind niet van haar stokje gaat…” “Dan vang ik haar wel op. En een paar tikken in iemands gezicht helpen best snel om bij te komen, hoor. Mike grijnsde. “Zoals ik al zei: ‘het arme kind…’ Gon Peters als EHBO-er… Maak me gek.”

Ik stompte hem. “Rotzak.” Eenmaal binnen: koffie en ik ging aan het werk. afspraken, nog een paar telefoontjes, een en ander in de gezamenlijke agenda zetten… Om kwart voor twee pakte ik m’n spullen, groette Mike en liep langs Yvonne. “Zo. Ik ga even op kosten van de zaak een schandalig grote beker ijs naar binnen werken. En misschien declareer ik die van Mariëlle ook wel. Onder de noemer ‘om een potentiële medewerkster te overtuigen’. Doeii, Yvon!” Die stak een duim op.

En wéér de A30 op… De Tomtom wees me keurig de weg en ik stopte op een parkeerplein bij een supermarkt. Even oriënteren… Dáár moest ik heen. Winkelstraat… en dan zou die ijssalon aan de linkerkant moeten zijn… Aha, hebbes. En keurig vier minuten voor tijd! Netjes, mevrouw Peeters! Op het terras: nog geen Mariëlle. Nou ja, gewoon gaan zitten, gezicht naar de straat, ik zie haar wel komen. En ondertussen het winkelend publiek bekijken…

“Dag Gonnie…” hoorde ik plotseling naast me.
“Hoi Mariëlle! Ga lekker zitten…”
Ze schudde het hoofd. “Nee… Je moet binnen aan de toonbank bestellen.”
Ik keek onderzoekend. “Jij kent deze zaak best wel goed, dame…”
Ze lachte. “Toen ik op het MBO zat hebben we hier best vaak ijs gehaald…”
Ik schudde mijn hoofd. “Ik wil het niet weten. Zes van die giebelgrieten voor je toonbank die niet kunnen kiezen tussen de 21 soorten ijs… Arme Italiaan. Nou, laat maar eens zien wat ze hier hebben!”
Eenmaal binnen wees Mariëlle op een bepaalde sorbet. “Die moet je proeven! Héérlijk.” Toen keek ze even sip. “Voor een MBO-scholiere slechts één maal in de maand te betalen…”
“Nou, dan doen we vandaag eens gek…”

Met een grote sorbet in de hand liepen we weer naar buiten en gingen zitten.
En even later zei ik: “Je hebt niets teveel gezegd, Mariëlle. Dit is heerlijk!”
Ze lachte, haar mond vol. Ik bekeek haar nu even: Ze was nu ‘gewoon’ gekleed. Niet de dresscode van de Weever Junior meer, maar een spijkerbroek, T-shirt met daar overheen een flanellen blouse met ruitjesprint. Haren in een losse staart… Gewoon, een vlotte Hollandse meid met een mooi figuurtje. Alleen haar stem… Nog steeds uiterst bedeesd.
Halverwege de sorbet zette ik de glazen beker neer. “Mariëlle… Jij vraagt je natuurlijk wat wij hier doen, waarom ik je gevraagd heb om even te kletsen.” Ze zuchtte. “Het zal wel met de Weever te maken hebben. Vanochtend kwam de oude meneer de Weever op bezoek en heb ik ook al van alles moeten vertellen…”
“Snap ik. Maar daarna kwam hij bij ons, en dit is het resultaat ervan…”
Beknopt vertelde ik haar van het gesprek met de Weever Senior.
“…Ik ga dus twee dagen in de week orde op zaken stellen bij de Weever. En ik had graag dat jij mijn rechterhand wordt. Jij kent het bedrijf, je weet wie de eventuele rotte appels zijn, je kunt me corrigeren als ik blunders bega en adviseren hoe ik dingen anders zou kunnen doen. En meneer de Weever senior, Gerrit dus, staat hier compleet achter. Maar… je moet het wel zien zitten, Mariëlle.”

Ze keek me aan alsof ik twee seconden eerder uit de straatstenen omhoog was gekomen.
“Wij samen? Dáár een bedrijf van maken wat ‘gewoon’ werkt? Zonder dat de meisjes als snot behandeld worden?”
Ik knikte. “Ja. En als klap op de vuurpijl: dat doen we niet voor een fooi. Wij zijn interim manager. En het tarief voor een interim manager ligt momenteel in het midden- en kleinbedrijf op zo’n honderd euro per uur. Bruto. En dat zal Gerrit écht moeten ophoesten. Gonnie is geen charitatieve instelling en jij ook niet.”
Ze keek benauwd. “En… en de collega’s dan? Bij de ontwikkelaars zitten een aantal mannen die de dames niet zien staan…”
Ik snoof minachtend. “Jaja... Totdat je een leuk rokje aan hebt, dan ben je plotseling wél interessant voor hem. Luister Mariëlle: we hebben Gerrit zover gekregen dat hij alle discriminerende zaken jegens vrouwen en meisjes de deur uit doet. Die giftige sfeer heeft zijn zoontje ingebracht, samen met meneer Joziassen en wellicht een stel laffe meelopers; hij wil net zo goed als wij dat dat stopt. Niet alleen omdat het beter voor het bedrijf en de medewerkers is, maar ook omdat er anders geen samenwerking tot stand komt tussen zijn bedrijf en het onze. Dat weet hij, dat weet Simon, dat weten wij… Nu die gedachte nog tussen de oren krijgen van de heren in Terschuur. En als een van die heren zich daar niet mee kan verzoenen: dan krijgt hij het vriendelijke verzoek om te vertrekken met als reden de grootste dooddoener die er in HR-land te vinden is: ‘U past niet meer in het team’. Vrij vertaald: elke vent die doorgaat met het kleineren en discrimineren van vrouwelijke collega’s vliégt er uit, Mariëlle. En het is aan Gerrit om dat luid en duidelijk te maken. Dat gaat hij volgende week dinsdagochtend doen als hij ons introduceert.”
Ze haalde diep adem. “Dit… dit komt allemaal wel als een storm over me heen, Gonnie. Ik was al dolblij dat ik in Ede kon gaan werken, nu dit erbij… Ik weet niet of het leuk vind om op die manier weer terug te komen bij de Weever.”
Ik boog naar haar toe. “Luister Mar. Ik kan dit niet alleen. Ja, ik ben soms een keiharde tante, maar ik moet wel iemand naast me hebben die het bedrijf van haver tot gort kent en die slim is. Jij bent dat. Doe je mee?”
Even aarzelde ze nog, toen knikte ze. En tot mijn stomme verbazing zei ze: “Ach, verrek ook maar! Ik doe het, Gon!”
Ik schoot in de lach. “That’s the spirit. En ‘meneer de Weever Junior’ noem ik, als ik ‘m ooit nog een tegenkom, gewoon ‘Teun’ of ‘Teuntje’. Gaat hij niet leuk vinden, maar dat zal me een biet zijn.”
Mariëlle giechelde. “Ik stond er naast toen je hem een hand wilde geven en hoorde wat jullie tegen elkaar zeiden. Hij ontplofte nog nét niet.”
Ik grinnikte. “Ik ken wel wat maniertjes om dat soort lui op de kast te krijgen. Maar nu nóg een vraag, Mariëlle: Het is nu maandag… Kun jij deze week een paar dagen naar Ede komen? Om alvast een beetje in te dribbelen? Dan halen we je salaris gewoon een paar dagen naar voren. Je hebt gehoord hoe wij met elkaar omgaan in Ede; ik zou graag willen dat je daar wat van opsteekt en meedoet. Als jij ‘het schuchtere meisje’ blijft spelen, proberen een paar lui bij de Weever over jou heen te fietsen, meid. Ik zou graag zien dat je wat meer assertief werd…”
Ik kneep mijn ogen samen. “En ik weet daar een hele goeie leerschool voor…”
Ze knikte, zachtjes lachend. “Ik geloof dat ik die ook ken, ja. Ehh… Ik kom graag naar Ede. Morgen meteen maar?”
“Hohoho… kalm aan, dame. Geniet nog even van je vrijheid en je rust. Ik stel voor: donderdag en vrijdag. Alleen is de vraag nu: Hoe kom je in Ede? Fietsen gaat ‘m niet worden, zeker niet als het rotweer is…”
Ze keek nu vastbesloten. “Verzin ik wel iets op. Desnoods leen ik de auto van m’n moeder. Donderdag… Hoe laat beginnen jullie?”
“Als je rond acht uur binnen wandelt, is het prima. Zo’n eerste werkdag… Wij beginnen om half acht.” Ik keek gemeen. “En vrijdag zul je écht op tijd moeten zijn; dan komt mijn strenge bureauchef Frank ook naar Ede.”
Ze keek vragend. “Oh wacht even… Waarmee jij verkering hebt, toch?”
Ik knikte. “Ja. Al zeker twee hele weken. En het voelt alsof ik hem m’n hele leven al ken.”
Even was ze stil, toen zei ze zachtjes: “Ik wou dat ik dat ook kon zeggen.”
Ik pakte haar hand. “Mariëlle, ik ga je niet troosten met ‘geen hand vol, maar een land vol’ en dat soort kreten, maar: je bent een leuke meid. Zoals vandaag zie je er fleurig uit en je bent niet dom. Laat dat vervloekte keurslijf van Teun achter je en wees jezelf. Koop kleren waar je je lekker in voelt en dráág ze. Kleren maken niet alleen de man, maar zeer zeker de vrouw.”
Ik grinnikte vals. “Dat vond zelfs Teun, toen ik begon met mijn presentatie. Hij bekeek mijn benen alsof ik een prijskoe op de markt was en ik heb hem toen even nogal woedend aangekeken. Toen keek hij weer naar het beeldscherm in plaats van naar mijn charmante rokje.”
Mariëlle schoot in de lach; een spontane, leuke lach. “Zo moet je vaker lachen, meid. Dan ziet men wie je écht bent. En nu de rest van die sorbet, anders gaan ze hier binnen over de jank dat je hun topproduct in de zon laat verpieteren.”

Rustig genoten we van de onderste helft van de lekkernij. Eenmaal leeg zette ik mijn glas op tafel.
“Nou, het gevaar voor scheurbuik is voorlopig geweken; hier zaten nogal wat vitamines in…”
Mariëlle knikte. “Jazeker. En weet je waarom? Het gewoon een excuus om je helemaal te buiten te gaan aan een lekkere beker ijs. Niks meer.”
Ik moest lachen. “Goed excuus… één keer per maand. Meer is heel slecht voor je kledingbudget. En nu: boodschappen doen, dame. Want daarvoor moest je toch naar Barneveld? Die sorbet is gewoon mazzel…”
We stonden op en ik gaf haar een knuffel. “We gaan dit sámen doen, Mar. Er weer een goed en prettig bedrijf van maken. Rechttrekken wat Junior heeft verziekt en jouw collegaatjes weer met plezier naar hun werk laten gaan.”
Ze knikte. “Dáár doe ik het voor, Gon.”
Ik knikte waarderend. “Dat is de eerste keer dat je me ‘Gon’ noemt. Klonk prima. Nou, tot donderdag, een uur of acht.”

Ik liep richting auto. Zo. Peptalk gedaan, Mariëlle had er zin in en was gemotiveerd. Dát even doorgeven aan Yvon… In de auto belde ik haar en vertelde het verhaal. “Mooi Gon. Ik geef dit door aan Simon en aan Gerrit. En hoe smaakte de advocaat met slagroom?” Ik lachte. “Als jij ooit vitaminetekort hebt: ken ik nu een adresje in Barneveld waar ze sorbets verkopen. Per beker meer vitamines dan een hectare sinaasappelboomgaard. Oh ja, en d’r zat ook nog wat ijs in die beker. Ook wel lekker.” Yvon bromde. “Je bent een lekkerbekje. En dat natuurlijk weer declareren hé? Forget it. Die declaratie strandt op het bureau van de financial controller en krijgt het bekende rode stempel ‘Afgewezen’. Goed begrepen?”

“Wat ben jij streng zeg… Enfin, Mariëlle staat donderdag rond acht uur bij ons op de stoep. Komt vrijdag ook. Even indribbelen, sfeer proeven en assertiviteit opdoen, zeg maar.”
“Assertiviteit opdoen? Als Frank z’n kop weer eens stoot aan z’n eigen bureau en de boel bij elkaar vloekt? Fijne leerschool… Tot morgen, Gon!”
Ze hing op en ik glimlachte. Wát een heerlijke meid. Met haar kon ik bijna als met Cora kletsen…

Ik reed naar huis. Een welbestede dag. Nee, weinig ‘normaal werk’ verzet, maar wel iemand een kans gegeven om onder een keurslijf uit te komen. En verdorie, een aantal van haar vrouwelijke collega’s ook! En misschien zelfs een bedrijf te redden… Thuis plofte ik even op de bank met een kop thee en liet in gedachten de dag aan me voorbijgaan. Conclusie: ik was tevreden.

Ik pakte mijn telefoon; in de auto had ik het piepje van de app van Frank gehoord.
‘Hoi liefje… ik zit weer in de B&B. Tot vanochtend 08:48 in Groningen bezig geweest. Toen in de auto een paar uur geslapen, naar Bremerhaven gereden en gelukkig kon ik om 13:00 terecht. Wéér geslapen en nu zit ik aan de schnitzel. Ik hoop nog wat van je te horen. En te zien, want ik heb nog steeds geen spannende foto van jou! Gr, Frank.’

Jaja, meneer wil een ‘spannende foto’? Op zijn telefoon? Nou, hij kon een leuke foto krijgen, maar Gonnie gaat geen pornofoto sturen! Maar eerst: Eten! Ondanks die sorbet had ik ondertussen wel trek gekregen. Ik haalde een bakje macaroni uit de diepvries; Af en toe maakte ik een grote pan, at daar van en vroor de rest in voor dagen dat ik geen zin of tijd had om lang in de keuken te staan. Nu was het zo’n dag. Húp, in de magnetron ermee. Een beetje sla aanmaken: dat deed ik bij zo’n snelle hap altijd met Sandwich Spread. Liefst de smaak ‘tomaat-ei’, dat smaakte prima. Vier minuten later hoorde ik de ‘ping’ van de macaroni; die kwam dampend uit de magnetron.

Bord? Overbodige afwas. Uit het bakje at het net zo goed. En ondertussen het zes uur journaal kijken…
Met de macaroni en de sla achter de kiezen liep ik automatisch naar de koelkast voor een toetje. Onzin! Ik had vanmiddag een nogal pittig toetje gegeten. Dus werd het een beschaafd kopje thee als dessert. Héhé… Mijn buikje was weer op een aangename wijze gevuld. En nu? Een paar foto’s voor mijn lover maken? Prima, maar geen hardcore porno.
Een paar leuke foto’s in kleding die Frank wel op prijs kon stellen… Ik lachte inwendig. Veel been…Ik liep naar boven. Eens kijken…

Even later had ik een wit rokje tot-vlak-boven-de-knie aan, een lichtblauwe blouse, een bronskleurige panty en rode schoentjes met naaldhakken. Een beetje opmaken, haren borstelen zodat ze glommen en Gon was klaar voor een beschaafde fotosessie. Ik pakte mijn selfiestick en maakte een aantal foto’s. Zittend op de bank, staand, knielend. De laatste foto’s waren wel wat gewaagd omdat het rokje tot halverwege mijn bovenbenen kwam, maar vooruit… Dan had die arme jongen ook iets leuks om naar te kijken in zijn bedje in Bremerhaven… Hopen dat ze daar voldoende handdoeken hadden…

Ik giebelde en selecteerde een paar foto’s en zette die in een mail naar Frank. Niet via whatsapp; appjes kwamen nog wel eens op de verkeerde plaatsen boven of werden per ongeluk in gezelschap aangeklikt. Tekst erbij:
‘Liefje… een paar beschaafde foto’s van jouw meisje. Gelieve deze in een goed beveiligd mapje op te bergen, anders wordt jouw telefoon wel héél veel waard…’

Een smiley met zoenlippen er achteraan en… Send. Zo. Nu maar eens wachten op een reactie.
Die kwam na een half uur. De telefoon ging over: ‘Frank’ stond op de display.
“Hoi schatje… Uitgeslapen?”
“Hé mooie vrouw. Ja, na het zien van jouw foto’s ben ik wel wakker, geloof ik.”
Ik giebelde. “Je zit nu toch niet in die kroeg met al die zeelui om je heen hé? Want dan krijg je allemaal spetters op je telefoon en die zijn niet van het bier.” “Rare trut. Wat denk je wel? Ik zat netjes in die B&B mijn declaratie op te maken en nog wat dingetjes uit te werken, tot ik onderbroken werd door een mailtje van m’n liefje. Tja, toen was de productiviteit plotseling compleet verdwenen…”
Ik bromde: “Jaja… en straks is er een ander soort productiviteit. In een handdoek, onder het dekbed zeker.”
“Je brengt me op ideeën! Jammer dat ik geen dure Londense nylons en een slipje van je heb meegenomen, dan was het nóg leuker geweest…”
Nu gromde ik écht. “Je heet geen Rick, vriendje. Die ergens in zijn 18e levensjaar zichzelf maar even verwende met zijn zusjes op z’n netvlies. Je spaart je productie maar op voor morgenavond.”
Hij grinnikte. “Ik hoop dat ik het volhoud. Maar… Hoe was jouw dag?”
Ik zuchtte. “Heb je even?”
“Nou, dat klinkt veelbelovend. Brand los!”

Beknopt vertelde ik mijn belevenissen en aan het eind floot Frank zachtjes.
“Zie je het zitten, Gon? Je gaat vijanden maken, dat weet ik zeker.”
Ik snoof. “Daar kan Gonnie Peters prima mee omgaan, schat. En Gerrit staat voor honderd procent achter ons. De eerste de beste Terschuurse pseudo-macho die denkt mij een kunstje te kunnen flikken, staat op straat. Al dan niet met een aantal nagelsporen op z’n snoet.”
Hij moest grinniken. “Ik heb nú al medelijden… En dat meisje Mariëlle?”
Die opmerking viel niet zo goed en dat liet ik merken. “Frank: het is niet ‘dat meisje Mariëlle’. Het is gewoon ‘Mariëlle’. Ja, ze nog wat bleu, maar vanmiddag zat ik tegenover een leuke, spontane meid die nu een stuk beter in haar vel zat dan vorige week. Ze komt donderdag en vrijdag al bij ons indribbelen, dus je leert haar snel genoeg kennen. Die is niet dom, schat.”
“Dat wist ik al. Sorry voor de misschien neerbuigende benadering. Zal ik niet meer herhalen.”
“Oké. Morgenavond mag je boete doen. Bij de strenge mevrouw Gonnie. En of je woensdagochtend lekker in je auto stapt… Ik vraag het me af.”
“En waar wilt u die straf ten uitvoer leggen, strenge mevrouw? In Renkum of in Schaarsbergen?”
“In Schaarsbergen. Gun de wilde zwijnen en reeën daar ook een verzetje, als jij ligt te kreunen van de pijn aan je billen…” Frank proestte het uit. “Rare rooie… Nou, om te voorkomen dat ik morgenavond eerst nog moet werken voordat ik geslacht wordt: ik moet nog wat dingen doen, schat. Scheelt tijd. Misschien ben ik morgen dan eerder thuis dan jij.”
“Goed plan. Dan slachten we die tweede schnitzel tijdens het eten. Ik neem verder wel wat te eten mee. Hou je van bloemkool?”
Zijn antwoord liet me bijna blozen. “Lekker. Maar maak er wel een kaassaus bij, in plaats van die saus die jij recent voorstelde.”

Ik liet bijna mijn telefoon vallen van het lachen. “Ohhh… Idioot! Ik zie voor me hoe die saus wordt geserveerd… Gétver! Ik kap met dit schandalige gesprek, Frank Veenstra!”
“Prima schat. Na het intensief bekijken van jouw foto’s zou er morgen wellicht wat minder saus over de…”
“Fránk! Kappen nu, smeerlap!”
En met een wat andere stem zei ik: “Lekker nog even werken en dan goed slapen, schat. En morgen rustig rijden, oké?”
“Ga ik doen schoonheid. Tot morgenavond.”
Het geluid van een zoen en de verbinding werd verbroken.

Nou… als we afgeluisterd waren had de afluisteraar nu inspiratie voor een nieuw soort bloemkoolsaus… Misschien beter over broccoli, dan kwam de kleur beter uit… Hoofdschuddend legde ik de telefoon neer. Tot zover de hardwerkende, immer serieuze Frank Veenstra… Ondertussen begon ik naar mijn bedje te verlangen. Nou ja, niet zozeer om meteen te gaan slapen, maar wel om mezelf lekker te verwennen. Met Frank op mijn netvlies en heel veel ondeugende gedachten…

Ik sloot af en ging naar boven. First things first Gon… Spullen klaarleggen voor morgen overdag, morgenavond en overmorgen. Hé, wat een gedoe weer… Véél makkelijker als je samen in één huis woonde… Misschien maar eens een voorraadje lekkere lingerie aanleggen in Frank z’n kasten. En sowieso een set kleding. Je weet maar nooit: als er een plens groentesoep over een blouse vliegt of een klodder jam over een rokje… Goed idee. Ik selecteerde wat kleding die prima voor op kantoor was: een nette spijkerbroek, twee blouses en een trui. En twee setjes ‘gewoon’ ondergoed. Dat zou bij Frank in een kast komen. De kleren voor morgen: broek, truitje, colbertje en lage schoenen. Overmorgen? Doe eens gek… Ik pakte een jurkje: korenblauw met witte accenten. Niet te kort, netjes op kniehoogte. Een dunne zomerpanty er bij en pumps. Wacht even… Dat jurkje was redelijk dun en niet gevoerd… Ik hield het tegen het licht. Ja, daar moest in ieder geval iets onder, anders keek je er dwars doorheen als de zon achter me stond. Bij Frank zou ik dat niet erg vinden, maar ondanks ik Gerben een prima vent vond… Nee. Een wit onderjurkje ging ook in de tas.

En voor morgenavond? Ik zocht nog even door. Hmmm… Holdups. Iets donkerder dan huidkleurig… Een klein, sexy slipje, een bijpassend dun behaatje en een dun, wit jurkje. Dat zou meneer Veenstra vast wel op prijs kunnen stellen. Ondanks dat we ook helemaal naakt hadden gevreeën was hij, net als ik trouwens, helemaal verzot op lekkere geile lingerie… Ik giebelde zachtjes. Open schoentjes met naaldhakken erbij…Op een geschikt moment Frank toch eens over uithoren. Misschien als ik in geile lingerie naast hem lag…

De weekendtas ging dicht. Het kon nét. En die zette ik beneden in de gang; kon ik ‘m ten minste niet vergeten morgenochtend. Een blik op de klok: bijna negen uur. Kom Gon. Nu lekker naar bedje toe. Nog even met jezelf spelen en dan: slapen. Het rokje en de blouse gingen uit. De panty bleef lekker aan en een dunne zwarte peignoir ging er overheen. Een paar handdoekjes in bed… Als ik lekker klaar kwam hoefde ik ten minste niet meteen het bed te verschonen. Ik kroop in bed en mijn handen streelden langzaam over mijn lichaam. De dunne stof van de peignoir gleed mee en stimuleerden het gevoel. En ik dacht aan Frank. Natuurlijk! Zijn warme handen, zijn lekkere lijf… Ik voelde mijn tepels hard worden en kneep er zachtjes in. Kleine genotsstootjes gleden door mijn lichaam richting mijn poes. Maar die liet ik nog even met rust… het lekkerste voor het laatst bewaren.

Langzaam en zachtjes lag ik mezelf te verwennen. Op een gegeven moment trapte ik het dekbed van me af, kwam half overeind op de kussens en keek naar mezelf in de spiegel die aan de muur hing bij het voeteneind van mijn bed. Vaak hadden Annet en ik elkaar bekeken als we onszelf lagen te verwennen...

De eerste keer in de club had een gast via de website van de club om een lesbische show gevraagd, ‘liefst van die roodharige tweeling’. Annet en ik hadden even overlegd en waren toen akkoord gegaan; het leverde veel geld op! En toen hij uiteindelijk op die vrijdagavond kwam, bleek het ook een aardige vent te zijn. Dus gingen we na een wijntje naar een van de kamers. Hij wilde eerst kijken hoe wij elkaar verwenden. “Misschien kom ik dan al klaar, dames… Hebben jullie ook eens een rustige avond”, had hij gezegd.

Nou, die rustige avond hadden we niét; na een lekker romantisch begin had Annet me helemaal gek gevingerd en ik haar. Het bed was kliedertjenat geworden van onze sapjes. En de gast? Die had de avond van z’n leven gehad. Uiteindelijk was hij wél bij ons op bed gekropen, en was lekker, tussen ons in liggend, klaargekomen zonder een van ons ook maar te neuken. En toen hij was vertrokken, was het al bijna twaalf uur; de club stond op het punt van sluiten. Wij waren de laatsten geweest. En hadden meer verdiend dan de vorige week bij elkaar! De man had vooraf betaald: 3.000 euro. En toen hij wegging had hij ons beiden nog eens 500 euro elk toegestopt.
‘Jullie zijn niet alleen prachtig om te zien, maar ook nog eens heel lief. Voor mij, maar ook voor elkaar’, had hij gezegd.

Toen we daarna naar Born reden, was het vrij stil geweest in de auto. Normaal zaten we te kwebbelen en gasten te ‘evalueren’, nu waren we beiden niet meer zo spraakzaam.
En bij Mook had Annet gezegd: “Zusje… Zullen we zo dadelijk verder gaan? Ik vond het heerlijk!” En ik had een hand op haar been gelegd en geantwoord: “Dat lijkt me heerlijk, schat. Lekker met mijn mooie zus vrijen. En nu zónder een geile vent die naar ons kijkt…” Gien was dat weekend niet thuis geweest en Rick had een waterpolowedstrijd gehad en bleef bij een vriendje slapen, dus… We hadden elkaar in standje 69 gebeft en waren gillend en kletsnat klaargekomen. En daarna elkaar geneukt met een dubbele dildo, lekker tegen elkaar aan liggend. En wat later elkaar lekker lief liggen zoenen, om vervolgens weer vreselijk geil elkaar te bevredigen. Het was half zeven 's morgens geweest toen we uiteindelijk uitgeput in slaap waren gevallen.

Ik giebelde. Toen we rond twee urr 's middags weer wakker werden, moesten we wél al het beddengoed en onze lingerie wassen; het was kliedernat en plakkerig geweest… Mijn handen gleden over mijn poes en ik keek naar mijn spiegelbeeld. “Geile teef…” mompelde ik tegen mezelf en toen hield ik het niet meer: ik moést klaarkomen! Nu even lekker kijkend naar mijn spiegelbeeld, alsof ik Annet bezig zag. Ik spreidde mijn benen, de dunne stof van mijn panty tegen mijn clit wrijvend. En zag dat de panty in het kruisje al wat donkerder werd; ik werd nat! Lekker, geil…

Hijgend wreef ik mezelf nu sneller over mijn kut… Mijn clit werd steeds gevoeliger! Vingers in m’n kut, lekker naar m’n G-spot… Maar nét niet voldoende… Ik draaide me naar mijn nachtkastje. Dildo! Die lekkere dikke met die ribbels… Dié wilde ik nu diep in m’n kut voelen! Lekker over m’n G-spot laten glijden… Panty uit en schaamteloos wijdbeens dat ding er in drukken… In de spiegel zag ik hoe de dildo steeds dieper tussen mijn schaamlipjes verdween. Met mijn ogen samengeknepen leek het alsof ik naar Annet keek.

“Oh Annet, jij geile trut… Wil je zo graag geneukt worden door je sletterige zus?” De dildo gleed nu diep in mijn kut en ik voelde dat ik er bijna was… “Ja, lekker schatje… Naai je geile zusje! Neuk je lekkere zus diep ik haar kut klaarrr….” Mijn poes kneep zich samen en langs de dildo zag ik mijn geil naar buiten sijpelen en hoorde hoe ik sopte. Lekker…

Even met m’n vingers langs m’n poes en mezelf proeven… Annet smaakte nét anders, iets zoeter… Ik kon heerlijk van haar geil genieten als je lagen te vrijen. En het liefst lag ik dan in 69 onder haar, haar mooie poesje vlak boven me, zodat ik haar vocht op kon likken. Ik vond het heerlijk en zij ook. Als ik met mijn tong langzaam over haar clit likte nadat zij was klaargekomen, trok ze vrijwel altijd mijn hoofd tegen haar kut aan en smeekte me om door te gaan… Dan kwam ze wéér klaar…
Ik haalde de dildo uit mijn poes en legde die even opzij. Nu nog even lekker zachtjes met m’n vingers… Ik streelde tussen mijn poes en mijn sterretje en deed mijn ogen dicht. En schakelde van Annet in één keer over op Frank. Hoe hij me in mijn kont had genaaid… Dat was ook heerlijk geweest! Die lekkere dikke pik van hem, langzaam bij me naar binnen dringend… en hoe hij me hard genaaid had, zijn hand trekkend aan m’n haren… Ook toen was ik heerlijk en spuitend klaargekomen…

Ik genoot nog even, terugdenkend aan die vrijpartij. Een klein orgasme tintelde door mijn poesje. Niet hevig, maar nét genoeg om me nog even te laten genieten… Ik ontspande en gleed omlaag. Nu nog even douchen? Nee. Komt morgen wel… Nu lekker slapen. Tussen de vochtige handdoekjes. Licht uit… Jammer voor meneer de Hooghe dat het gordijn potdicht was…

Ik grinnikte en trok de peignoir om me heen. Lekker zachte en gladde stof… Sexy…

Er zijn nog geen trefwoorden voor dit verhaal. Welke trefwoorden passen volgens jou bij dit verhaal?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!