Mini - 218

Joline hief haar glas op. “Ik drink op een heerlijke huwelijksreis met een stoere, lieve man.” Ik tikte mijn glas tegen het hare. “En ik op een heerlijke huwelijksreis met een prachtige, lieve vrouw.”
Voorzichtig nam ik een slok van de wijn. Die was zoet en vrij krachtig. “Komt deze wijn uit de kelder,schat?” Joline knikte en pakte de fles. “Ergens uit 2012, geloof ik… Pa heeft ‘m in het krat met levensmiddelen gezet, denk ik, want deze wijn verkopen ze niet bij de Aldi.” “Dat is te proeven… Lekker! Blokje kaas erbij, mevrouw Jonkman? Ondertussen ben ik een beetje opgevoed in die combinaties; ik zal je de bitterballen besparen.”

Joline glimlachte. “Nee, laat de kaas maar zitten en de bitterballen ook. Ik heb trek in andere ballen. Althans… De inhoud ervan!” Ze boog zich naar me toe en fluisterde: “Kunt u Jolientje de rest van de camper eens laten zien meneer? En met name het deel waar u slaapt?” Ik keek haar aan. “Jolientje?” Ze knikte. “Lekker. Dan mag jij me helemaal coachen. Opleiden. Trainen. Vind ik heerlijk. Het lieve meisje laten ontdekken wat ze lekker vindt en haar vertellen wat jij lekker vindt. En wees maar niet bang: de ervaren mevrouw Jonkman komt deze vakantie ook nog wel ergens om de hoek kijken.” Haar ogen lachten.
Ik pakte haar hand. “Ik zie ernaar uit, schat.” Ze dronk haar laatste slok. Ik moet nog even naar het toilet, Kees.” Ze verdween achter het deurtje en ik hoorde haar rommelen. “Heb jij al wat latex over de matrassen geanticipeerd?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Waar ligt dat?” “In mijn weekendtas… Garderobekast!” Ik pakte een groot latex zeil en legde dat over het onderlaken. Daarover een onder-hoeslaken en vervolgens onze eigen dekbedden.
Zo… Wat handdoekjes op de schapjes leggen, want het zou zo maar een vochtige boel kunnen worden. Ik was bijna klaar toen Joline uit het toilet kwam.
“Jij was lang bezig…” Ze knikte. “Ja meneer… Ik had niet zo’n zin om bedden op te maken. Moet ik al zo vaak doen.” Ik grinnikte. “Je bent een lief, maar soms ook ondeugend meisje, Jolientje.” Met het bed klaar draaide ik me om.
Vergiste ik me nou of… Joline had een rode kleur op haar wangen en ze stond een beetje heen en weer te wiebelen. “Wat is er aan de hand, mooi meisje?” Ze keek omlaag. “Ik ben vreselijk ondeugend geweest, meneer…” Ik tilde haar hoofd op. “Hoezo?” Ze sloeg haar ogen neer. “Een paar maanden geleden een tril-eitje gekocht meneer. En dat heb ik nu in. Om mezelf een beetje in de stemming te brengen, zeg maar.”
Waarschijnlijk keek ik bijzonder dom, want ‘Jolientje’ moest giechelen. “Ik had van twee vriendinnetjes gehoord dat dat heel opwindend is, meneer. Misschien kent u ze? Een hele leuke tweeling. Clara en Melissa heten ze. Die hebben ook elk zo’n ding. Met afstandsbediening. En daar plagen ze elkaar soms mee, als ze in bed liggen.”

Joline proestte het nu uit. “Oh, Kees, je zou je eigen gezicht nu moeten zien! Je kijkt zó vreselijk dom…” “Vind je het gek. Ik kreeg net te horen dat m’n eigen zussen… Nou ja, laat maar.”
Joline kwam tegen me aan staan. “Die twee zijn iets ondernemender dan jij op sexueel gebied, Kees. Al jaren. En ze hebben me inderdaad verteld dat zo’n heerlijk is om jezelf als vrouw te verwennen. Ik heb een paar maanden geleden zo’n ding besteld en meteen uitgeprobeerd toen ik vroeger uit college kwam…” Ze bloosde. “En toen hebben we daarna een nogal hevige avond gehad, Kees. Ergens in Maart, geloof ik. Ik was inderdaad ‘in de stemming’. Maar daarna nog één keer en toen heb ik ‘m apart gelegd. Speciaal voor onze huwelijksreis. Maar ja…” Ze giechelde weer. “Jolientje moest het ding zo nodig vinden…”

Ze drukte me op het bankje terug. “Zitten jij. En nog een wijntje drinken samen. Ik wil vanavond lekker los gaan. We staan ver van die andere caravan, die horen ons echt niet.” Ze schonk de wijnglazen nog eens in. “Proost Kees. Op de leercurve van Jolientje!” Ik schoot in de lach. “Gekke meid…” Ze ging op schoot zitten. “Ik heb ‘m nu maar even uitgezet, maar net, toen ik uit de badkamer kwam, stond hij aan. Op stand 2.” Ze keek ondeugend. “En hij kan tot 10…”
Uit haar zak pakte ze een afstandsbediening en legde die op tafel. “Hiermee kun je hem bedienen, zonder dat het ding er uit moet.” Ik bekeek het apparaatje. Niet veel groter dan een lucifersdoosje. “Hmmm… Digitaal. Daar kan Fred wel wat mee hannesen, denk ik.” Een nogal nadrukkelijk ‘Ahum!’ was haar reactie en twee felle blauwe ogen keken me onderzoekend aan.
“Kijk jij een beetje uit? Jij en Fred mogen dan getrouwd zijn, maar dat houdt niet in dat hij met mijn speeltjes mag ‘hannesen’, zoals je dat zo treffend uitdrukt. Die grote klauwen van jouw vriend komen niet in de buurt van mijn lingerielades of speeltjes, denk eraan!” Ik keek onschuldig. “Als we nou eens ruilen? Dat ik bij Wilma in haar…”
Joline kneep haar ogen samen. “Solliciteer jij er nou naar dat we, voor de huwelijksreis ten einde is, al gaan scheiden? Dat kun je ook gewoon tegen me zeggen hoor.” Ik legde mijn hand op haar knie. “Echt niet schat. ten slotte moet ik nog een keer van je winnen met de Bingo.” Ze keek voldaan. “Goed zo. Je doet je best maar met die Bingo. En nu lief zijn voor Jolientje en geen rare grappen.” Ik trok haar tegen me aan. “Ik wil altijd lief zijn voor Jolientje. Ze heeft zulke mooie benen…”
Ik trok haar rokje iets omhoog en ze giebelde zachtjes. “Niet verder meneer. Ik ben een net meisje.” Ik kuste haar, langzaam en aandachtig. En ze bromde zachtjes tegen mijn lippen. Tussen het zoenen door zei ze zachtjes: “Heerlijk, meneer. U kunt heerlijk zoenen…” Op de tast, tijdens het zoenen zocht ik de afstandsbediening en zette het eitje aan.
Joline schokte. “Ohhh… Meneer, wat doet u nu?” Ze onderbrak de zoen en keek me aan. “Nou, ik wilde het Journaal kijken en pakte de afstandsbediening. Maar deze is helemaal niet van de TV, geloof ik.” Haar wangen werden rood. “Nee meneer, deze is van iets anders… Ahh…” Ze kreunde. “Dit… is… zó…ohhh…. lekker!” Ze wilde het apparaat pakken,, maar ik legde mijn hand er op. “Nee meisje, deze is nu van mij. En als je lief bent, kan ik je ermee verwennen. Maar als je ondeugend wordt…”
“Meneer, ik ga klaarkomen als dat ding verder gaat…” Ik zette de afstandsbediening uit en een gefrustreerde kreun volgde. “Tja, dat willen we niet. Althans: niet hier. Kom maar mee naar achteren meisje. Misschien dat je dáár wel klaar mag komen…” Ik pakte haar hand en hielp haar overeind. “Kóm.”
We liepen naar het achterste deel van de camper en kropen op het brede bed. “Wat zie ik nu meisje? Een nat plekje in dat nette rokje? Vertel!” Ik keek streng. “Sorry… Het was zó lekker net… Uw armen om me heen, dat trillende ding in mijn poesje, lekker zoenen… Ik werd vreselijk opgewonden en dan word ik wel eens nat… Wordt U dan ook nat?” Ze keek me in het halfduister aan en ik zag haar ogen lachen. “Meestal word ik nat als ik klaarkom, liefje. Niet vooraf. Ja, een heel klein beetje misschien, maar als ik klaarkom…”

Ze ging achterover liggen. “Dat wil ik wel eens zien,meneer. Lijkt me heel opwindend, om u klaar te zien komen. Hoe zorg ik dat u ook klaarkomt?” “Door mij lekker te verwennen, mooi meisje. En dan zal ik jou verwennen. Als je lief bent.” Haar ogen werden ondeugend. “Ik denk dat ik wel wat weet, meneer.” Ze trok haar benen iets op en haar rok gleed over haar bovenbenen heen omhoog.
“Laat me zien hoe jij klaar komt, Kees.” Ze gebruikte weer haar normale stem. “Kleed je uit en kom over me heen klaar. Spuit het allemaal over deze geile vrouw heen. Ik wil het zien!” Ik kleedde me uit en Joline trok haar rokje en blouse uit. “Zet dat ding aan… Ook ik wil lekker ongeremd klaarkomen!” Ik zette de afstandsbediening op ‘2’ en haar ogen lichtten op. “Lekker! En nu: kom hier met die lekkere paal van je! Tussen mijn voeten… Ik ga je lekker klaar laten komen. Spuit alles over me heen!”
Ze begon me met haar voeten af te trekken en streelde ondertussen over haar clit. Haar panty begon door te lekken: ik zag een donker vlekje wat steeds groter werd. “Jolien… Heerlijk! Je kunt toveren met je lekkere voetjes...” “Ik ben er bijna, Kees… Nog even en dan kom ik heerlijk klaar… En jij dan ook, lekker over me heen… Zo geil…” Ze kreunde zachtjes. Ik voelde dat ik bijna klaar kwam en zette de afstandsbediening een paar klikken hoger. “Ohhh…. Zó hard heeft hij nog nooit…. Kéés! Ik… kóm!!!”
Ze schokte en kreunde, haar handen grepen haar tepels en trokken er hard aan… En een straaltje vocht spoot, door haar panty, tegen me aan. “Kóm! Jij ook! Lekker klaarkomen over je geile meisje…” Ze intensiveerde haar bewegingen met haar voeten en dat zorgde ervoor dat ik ook klaarkwam. Harde stralen over haar lichaam: De eerste over haar gezicht, over haar borsten, over haar buik…

Even bleef ze liggen, toen kwam Joline langzaam overeind. Ze pakte de afstandbediening. “Nu even rust in m’n poesje hoor… Ik zou bijna ontploffen… Kom hier, lekkere vent!” Ik kroop over haar heen. “Je bent een hele lekkere lover, Kees. Je maakt me gek van geilheid…” “En jij mij, mooie vrouw… Ik wil je zoenen!” Ze glimlachte. “Met al die spetters zaad op m’n gezicht?” Ik knikte. “Ja. Want ik hou van je.”
Langzaam zoenden we elkaar en Joline wreef zich tegen me aan. “Ik wil je dicht tegen me aan voelen, echtgenoot.. Weten dat jij van mij bent en ik van jou.” Rustig lagen we nog een beetje na te genieten, tot ik zei: “Zullen we zo maar eens een potje slapen? Morgen moeten we weer fris en fruitig achter het stuur zitten, schat.” Joline knikte. “Goed plan. Even douchen.” Ze giechelde. “Is wel nodig na die zaaddouche van jou. En tussen mijn benen voel ik ook wat plakken, geloof ik.” Ik voelde tussen haar benen. “Lekker, schatje…”
In tegenstelling tot wat ik verwachtte haalde ze mijn hand niet weg. In tegendeel: ze drukte mijn hand verder tegen haar warme, natte poesje. “Jij mag dat, lover. Me betasten, voelen, likken… En ik mag het bij jou. We zijn nu getrouwd.” Haar ogen glommen en een lange zoen volgde. Toen maakte ze zich los. “En nu ga ik even douchen, lekkere vent. En een eitje afspoelen.”

Ze keek ondeugend en glipte de douche in. Na twee minuten kwam ze er uit, een badjas aan. “Jouw beurt, Kees.” Ze pakte de afstandsbediening van het tril-eitje en legde die in een kastje in de douche. “Zo. Als de Noorse douane de douche inspecteert: eitje en bediening liggen weer netjes en schoon in hun doosje. Gebruiksaanwijzing ligt er ook in.”
“In jouw doosje, schat? Daar kijkt de douane alleen maar als ze een vermoeden hebben dat je drugskoerier bent.” Ze keek boos. “Smeerlap. Met je vieze gedachten. Douchen jij!” Toen ik de douche uitkwam had Joline het latex zeil er al afgehaald. “Morgenochtend even afspoelen, Kees.” Ze keek ondeugend. “Mag jij doen. In het sanitairgebouw.” Ik snoof. “Jaja… En als ik nét bezig ben, komt de mevrouw van die caravan aan de andere kant het veldje binnen en vraag belangstellend waar wij dat ding voor gebruiken. Ik dacht het niet, schatje.”

Een paar minuten later lagen we naast elkaar in het bed. “Zo mevrouw Jonkman… Lekker slapen nu? Want morgenochtend gaat de wekker om zeven uur. Rond half negen wil ik rijden. We moeten bijna 400 kilometer sturen,en daar wil ik de tijd voor nemen.” Een lange kreun klonk er naast me. “Ja hoor… Denk je lekker rustig op vakantie te kunnen, moet Kees weer zo nodig… Zucht.” “Tja, we kúnnen natuurlijk morgenochtend beginnen met een lekkere ochtendwip, maar daarna moeten we dan wel een dagje flink doorblazen met ‘the pedal on the metal’, zoals ze dat in Engeland zeggen. Geen zin in schat. Nou ja, die ochtendwip wél, maar geen zin om met 120 door Denemarken te jagen.”
Joline zei langzaam: “Ochtendwip? Ik dacht dat ik me een hele lieve, romantische vent getrouwd was. Ik ben geen konijn, Kees Jonkman, denk daar goed aan!” Ik gniffelde. “Dus dan maar om zeven uur op, meisje. Het leven is hard…” Een lief handje gleed over mijn onderbroek. “Ik vind het wel meevallen, hoor.Zo hard is het hier niet.” Ik zuchtte. “En jij zegt dat ik een konijn ben? Kijk naar jezelf, Joline Jonkman.” Ik draaide naar haar toe. In het zwakke licht van een lampje voorin kon ik nét haar ogen onderscheiden.
“Zo mevrouw. Onze eerste nacht als echtpaar in deze mooie camper. Wat gaan we doen?” Een zucht klonk. “Volgens mij hádden we net al wat dingen gedaan die je als degelijk getrouwd stel mag doen, Kees. We gaan nu gewoon lekker slapen. En of je je handjes boven het dekbed houdt of niet, mag je lekker zelf weten. Maar mij nu met rust laten, anders schakel ik Balou in.”
Ik schoot in de lach. “Nee, nu word ik bang… Balou zit nog steeds braaf op zijn bankje in de gordels, schat. Volgens mij zit hij al lang te maffen, anders hadden we hem wel gehoord.” “Waakbeer van niks…” klonk het van onder het dekbed. “Welterusten, lieve Kees.” “Lekker slapen, schoonheid. En dank je wel voor een heerlijke vrijpartij.” Giechelend klonk: “Mét ei…” Ik zuchtte maar eens. Ontspannen, Kees. Lekker slapen tegen je vrouw aan…

Een zoemend geluid boven mijn hoofd: de wekker van mijn telefoon. Zeven uur… Wát een tijd om op te staan tijdens je vakantie… Naast mij vond Joline er ook wat van: “Zet dat kreng uit, Kees en laat me slapen. Je mag om half negen gaan rijden, maar dan lig ik nog lekker in dit bedje.” Ik boog me over haar heen. “Goedemorgen lekkere mopperkous… Ga je mee er uit? Even douchen en dan ontbijten? Met een lekker eitje?”
Ze deed haar ogen open. “ ‘Even douchen’ is ondertussen al een dubbelzinnige uitspraak geworden; en ‘een eitje’ klonk ook nogal dubieus, Kees. Om te voorkomen dat er nog meer volgt… Eerst even plassen.” Ze kwam overeind en rekte zich uit. Ik bekeek haar: haar haren nogal warrig, wat knoopjes haar pyjama los, zodat een groot deel van haar borsten te zien was. “Wat zie jij er lekker uit, zo ’s morgens vroeg, schoonheid.” Ik legde mijn handen op haar borsten en streelde zachtjes. Ze weerde me niet af. “Lekkere warme handen heb jij, Kees.”
Maar toen ik haar tepels begon te strelen,duwde ze mijn handen omlaag. “Stoppen nu, lover. Anders hebben we latex te weinig. Even opzij nu, ik moet naar het toilet.” Ik zette koffie en niet veel later zaten we te ontbijten. Nog in de camper; buiten was het nog iets te frisjes. Na het eten douchte ik me kort in de camper; Joline ging naar het sanitairgebouw.
Toen ze terugkwam lachte ze. “Je zou je helemaal hebben thuisgevoeld, Kees. Na vijf minuten werd het water plotseling steenkoud. Iets met energiebesparing of zo. Ik ben er toen maar onderuit gegaan.” Ik grinnikte. “Heerlijk… lekker rustig en lang hier kunnen douchen.” Ze tikte op mijn neus. “Leugenaar. Jij hebt hooguit twee minuten gedoucht, daarna ging de kraan dicht. En nu: afwassen jij. Deze mevrouw heeft even de ruimte nodig om zich op te tutten.” Op mijn beurt liep ik naar sanitairgebouw; inderdaad afwassen. Thermoskan heet water mee voor een afwasje onderweg… Een kwartier later was ik terug en zetten het spul op het aanrecht. “Ben nog even bezig, Kees. Vijf minuutjes!” “Prima, Jolien, dan maak ik deze bolide alvast gereed voor vertrek!”

Luifel en steuntjes indraaien, tuinstoelen achterin, stroom losmaken, kabel oprollen en opbergen, alle luiken aan de buitenkant even controleren, spiegels schoonmaken, voorruit even afsponzen, want daar hadden zich nogal wat vliegen tegen doodgevlogen… Ik bekeek de voorzijde van de camper ook even; ook daar behoorlijk wat dode vliegen en muggen. Hmmm… Rob had daar iets over gezegd toen we uit Frankrijk terugkwamen… Siliconenspray! Er lag zo’n spuitbus achterin. Maar eerst even de huidige lijken wegpoetsen. Daarna ging er een laagje siliconenspray over de voorzijde van de camper.
Zo. Alle kamikazemuggen en –vliegen zouden na hun gewelddadige dood meteen wegglijden op het gladde oppervlak. Scheelt veel poetswerk. Ondertussen hoorde ik gerammel van bestel en serviesgoed: Joline was gereed met ‘optutten’, dus de jaloezieën achter de voor- en zijruiten konden ook opzij. Ik liep de camper in botste tegen een blonde vrouw aan in een strak, donkerblauw jurkje. En op pumps… en een panty aan… En een lekker luchtje op.
“Zooo… waar heb ik dit aan te danken? Wat een leuke dame in deze camper!” Ze draaide zich naar me toe en sloeg haar armen om mijn hals. “Ja. Een hele leuke dame. Ze heet nu Joline Jonkman – Boogers.” Ik schoot in de lach en Joline keek me vragend aan. “Nu mag Fred je inderdaad met ‘Jojo’ aanspreken, schat. Joline Jonkman… Jojo.”
Ze keek afkeurend. “Als hij dat in Gorinchem gaat doen, Kees, gaat hij ernstig spijt krijgen. En pijn aan z’n achterwerk, dankzij deze pumps.” Ze keek me wantrouwend aan. “En jij gaat hem niét op smerige gedachten brengen, Kees Jonkman, denk er goed aan! Want dan heb jij een pijnlijk oor!” “Sorry schat, maar toen jij je naam zo zei, schoot het bij me naar binnen…” Ik kreeg bestek in m’n handen geduwd. “Hier. Ruim dat maar op. Dan doe je nog wat nuttigs, in plaats van rare woordspelletjes uit te denken.”
Ze klonk narrig, maar knipoogde lief. “Zo. Ik ga de campingbaas even betalen. Daarna kunnen we vertrekken.” Joline liep richting receptie en ik liep m’n rondje om de camper. Alles dicht en op slot… Ho! Het luik voor de toiletcassette was niet op slot! En van Rob had ik gehoord dat die dingen behoorlijk prijzig waren. Op sommige campings liepen lui rond die het speciaal op die dingen voorzien hadden… En dat je dan het natuurlijk afval van de camperbewoners er gratis bij kreeg, namen ze voor lief… gatverdamme.
Met een smerig gezicht sloot ik het luik. Joline kwam terug, we stapten in, de deur van het ‘woongedeelte’ ging op slot en naast me klonk een opgewekt: “Rijden met die slee, Kees!” Met een zwaai naar de campingbaas reden we door de poort en tien minuten later zaten we weer op de snelweg.

“Wat is vanaf hier de route, Kees?” “Gewoon de A7 volgen. Flensburg – grens – Abenraa – Kolding – Aarhus – Aalborg – Hirtshals. Daar gaan we overnachten. Bijna 400 kilometer; 5 uur pure reistijd als er geen file bij de grens of elders staat. Ergens in de buurt van Aarhus stoppen en lunchen, tenzij dat we eerder trek krijgen, oké?” Joline knikte. “Dat klinkt allemaal heel erg buitenlands… Beter dan Bremen, Hamburg of Kiel. Echt vakantie!” Ik knikte. “En geniet vooral van de koolzaadvelden straks. In Denemarken staat rond deze tijd het koolzaad in bloei; knalgele velden. Prachtig. En als het mooi weer is, zoals nu, een prachtige combinatie met een wolkenloze blauwe lucht.”
De grens kwam in zicht en we konden zó doorrijden. Een auto voor ons werd uit de rij gedirigeerd en werd gecontroleerd. Voorbij de grens giechelde Joline ondeugend. “Hebben die grenswachten mooi de kans laten lopen om mijn lingerie aan een intensief onderzoek te onderwerpen, schat. De sukkels…” Ik keek voor me uit, op de weg en zei: “Pas als die lui denken dat je drugs smokkelt, gaan ze je fouilleren, Jolien. Tot en met je bilnaad aan toe. Maar omdat jij zo’n Scandinavische schoonheid bent, hebben ze ons waarschijnlijk galant doorgelaten…”
Naast me klonk gebries. “Tot en met m’n bilnaad? Echt niet!” Ik knikte. “Echt wel. Ooit gehoord van ‘bolletjes-slikkers’? Die mogen poepen op een toilet zonder de optie om door te spoelen. Als het snel gaat, gaat het snel, als ze last hebben van obstipatie blijven ze desnoods de hele dag op de pot zitten hoor… Die lui van de douane of de politie zitten daar niet zo mee. Leuke lingerie of niet.”
“Bah… Ik moet er niet aan denken! De hele dag op de pot zitten… Dat jij dat deed toen je na je eerste bivak thuiskwam vond ik al smerig, maar na dit verhaal is m’n eetlust compleet verdwenen…” Ik legde een hand op haar been. “Met deze mooie benen in zicht zijn ze wellicht wat coulanter, mevrouw.” “Jij bent geen grenswacht, Kees. Je bent aan het rijden in een hele dure camper. Handjes thuis.” Mijn hand gleed onder haar rokje. “Ik bén thuis, schat. Deze camper mogen wij gedurende drie weken als ‘thuis’ betitelen. Dus…”
Mijn hand werd nogal bruusk van Joline’s benen verwijderd. “Pas als de steuntjes zijn uitgeklapt, minnaar. Of, in een rustpauze, de tuinstoelen. Niet tijdens het rijden.” Ze keek me aan. “Ja, dat meen ik. Een aai over mijn benen: prima, maar geen intensieve expedities naar mijn poesje als je met 95 over de snelweg rijdt.” En spottend volgde: “Je zou je eens kunnen vergissen welke tunnel je in moet rijden.” We schoten samen in de lach.

Al kletsend reden door het licht glooiende Deense landschap. Ondanks dat het hoogste punt van Denemarken slechts zo’n 170 meter boven zeeniveau ligt, is het landschap vaak glooiend wat telkens nieuwe uitzichten geeft. En inderdaad: op een gegeven moment werd de snelweg omzoomd door eindeloze velden koolzaad. Joline fotografeerde veel. Ondertussen reden we rustig Aarhus voorbij; maar daarna vond ik het wel even welletjes. “Hier ergens stoppen, Jolien. Kies wat leuks uit.” Ze ging bezig op haar mobiel.
“Over een kilometer of tien afslag 43, Kees. Sdr Borup staat op de kaart, whatever it means. Afslag nemen, op de rotonde na de afslag 5e afrit, de 511 op. Kijken we daar wel naar een mooi plekje, oké?” Ik knikte. Even later kwam de afslag in zicht. Einde afslag rotonde, 5e afrit, onder de snelweg door en ik ontplofte bijna.
“Een mooi plekje, mevrouw Jonkman? Een mooi plekje? Je stuurt me regelrecht naar de Burgerking! Ben je helemaal betoeterd?” Joline giechelde. “Nee, dat is meer jouw afdeling. Ik dacht dat je je bij de Burgerking wel thuis zou voelen… Maar vooruit: rij de 511 maar af, op de T-splitsing links, daarna een paar kilometer nog, dan zie ik een stukje wat ruiger terrein met een landweggetje er doorheen. Dáár gaan we staan.”

We reden door, uiteindelijk een landweggetje in met na 20 meter een breed stuk. Daar zette ik de camper stil. Als er een trekker langs moest, had die de ruimte. “Zo. Mooi plekje, schat. Goed uitgezocht.” “Google Earth is your friend, Kees. Wil je koffie?” Ik knikte. “Graag. En meteen wat eten, het is ondertussen bijna half twee. En behalve een broodje tijdens het rijden hebben we na het ontbijt nog niks gegeten.” Ik liep even rond de camper voor een inspectie. Niks geks te zien. En de voorkant van de camper was, behalve een paar bloedspetters, nog schoon. “Die siliconen werken prima, schat!”
Joline draaide zich om en liftte haar borsten. “Deze bedoel je?” Ze lachte ondeugend en ik zuchtte. “Nee schoonheid. Daar heb jij helemaal geen siliconen nodig. Op de voorkant van de camper bedoel ik. Om de vliegen er af te laten glijden.” “Oh, die? Da’s me te technisch hoor. Geen verstand van.” Ik haalde tuinstoelen en –tafel uit de berging en even later zaten we lekker te eten.
Joline maakte een selfie van ons samen, met de camper op de achtergrond. “Even naar Fred en Wilma sturen…” Ik keek aarzelend. “Schat, voor hetzelfde geld zitten ze zich nu te verbijten bij Wilma’s moeder…” Joline dacht even na. “Je hebt gelijk. Even mee wachten dus. Maar naar Malden en Amersfoort kan wél!” Als onderschrift stond er: ‘De steuntjes hebben de eerste nacht overleefd. Gr, Jo & Kees.’ “Jij bent wel heel frivool geworden sinds je bruiloft, mevrouw Jonkman…” Ze kroop even tegen me aan. “Dan mag het toch, meneer Jonkman? Niemand die er iets van kan vinden. We zijn netjes en degelijk getrouwd.”
Ze zoende me. “Gekke vent van me. Wat denk je? Gaan de steuntjes het vanavond weer te verduren krijgen?” Ze trok haar rokje wat op. “Als jij zo doorgaat gaat de camper zo op slot en gaan de bladveren piepen, dame!” “Misschien vanavond, schatje. Anders morgen, in Noorwegen. Dan wil ik weer los gaan. En dan ben ik de ervaren mevrouw. Dat hebben we nog maar één keer gedaan, en halverwege had je me zó opgehitst dat die ervaren mevrouw helemaal kapot was… Je weet wel, die mevrouw met haar kapotte koelkast in die hotelkamer…” Ik grinnikte.
“Oh ja, die. Had overigens wel heel lekkere benen.” “Misschien komt vanavond haar iets jongere zus bij je langs. Jonger, maar veel meer ervaring. En dan moet je hard aan de bak om haar niet teleur te stellen, Kees Jonkman!” Na de lunch en de koffie reden we verder, met Joline achter het stuur. “Wát een verschil met Frankrijk, Kees. Weet je nog hoe we peentjes zweetten in Caen? Ze rijden hier zó relaxt. Keurig afstand houden, er is vrijwel niemand die als een idioot over de linkerbaan jaagt, men geeft netjes richting aan…” Ik knikte. “Ja, heerlijk. Volgens mij zakt de hoeveelheid testosteron in het mannelijk lichaam recht evenredig met het aantal kilometers wat men naar het noorden rijdt.”
Een ondeugende blik vanaf de bestuurdersplaats volgde. “Zal ik bij het volgende knooppunt dan maar weer naar het zuiden rijden? Ik wil nog wel een beetje van jouw hormonen genieten, lekkere macho van me…” Ik zuchtte maar weer eens. “Gelukkig zijn er uitzonderingen, Joline. Ooit gehoord van de Vikingen? Die kwamen ook uit deze contreien, maar hadden volgens mij genoeg hormonen. Vraag maar eens na in Wijk bij Duurstede.”
Ze trok een wenkbrauw op. “Wijk bij Duurstede? Hoezo dat dan?” “Je lag weer eens te slapen bij de lessen geschiedenis, meisje toen-nog-Boogers? Op de plek waar nu Wijk bij Duurstede ligt, stond vroeger ‘Dorestad’. Eén van de plaatsen die door de Vikingen werd overvallen, geplunderd en platgebrand. Bleef niets meer van over en een aantal vrouwen werd meegenomen in de schepen van de Vikingen. Nooit meer iets van vernomen.” Een brommetje klonk van achter het stuur.
“Hmmm… Docent Jonkman geeft les… Ik begin met terugwerkende kracht medelijden te krijgen met jouw leerlingen op de TU, Kees. Soms ben je écht een nerd. Zoals jij en passant allerlei bijzaken uit je mouw weet te schudden… Moesten jouw studenten dat ook allemaal onthouden?” “Nee. Heb jij het met Miranda wel eens gehad over mijn twee jaar als docent in Eindhoven?”
Joline schudde haar hoofd. “Nee. Wel over jullie samenwerking. Maar en passant zei ze we dat een aantal studenten vonden dat je een veeleisende klootzak van een docent was…”
Ik gniffelde. “Zei Miranda dat? Mrs. 40-plus? Haha, wat een grap. Iets met de pot verwijt de ketel… Ja, ik was veeleisend. Dat moest ik wel zijn, want ik gaf ook les aan de lui die slechts twee jaar in studie achter me zaten. En een paar van die lui dachten dat ze bij mij wel de boel op stelten konden zetten… Die klapten nogal hard tegen ‘meneer Jonkman’ aan. Zelfde manier als jullie prof: als ik ook maar een héél flauw vermoeden had dat ze de kantjes er vanaf liepen, werden ze onderworpen aan een kruisverhoor waar Noord Korea nog wat van kon leren." Een brede lach gleed over het gezicht van Joline. "Dan was het maar goed dat meneer Jonkman slechts een paar vrouwelijke studenten had. Wellicht hadden die zo'n 'kruisverhoor' helemaal niet zo erg gevonden..." Ze lachte me uit.
"Je blijft een blond krengetje. Maar ik probeerde mijn colleges wél altijd interessant te maken door er kleine randzaken bij te halen. Daardoor onthouden de studenten de zaken beter.” Al kletsend naderden we Hirtshals. Ik zocht de Kjul Strandcamping. Bordjes wezen me de weg en even later parkeerden we de camper bij de receptie.
“It ’s still quiet, so you can chose to stand wherever you want!” De meneer achter de balie was uiterst vriendelijk. Nou ja, wellicht hielp Joline’s charmante verschijning enigszins om hem over de streep te trekken. Na de plattegrond bestudeerd te hebben kozen we een plekje helemaal achterin. Omzoomd door struiken en dicht bij de zee.
“Wat dacht je, schat? Hier gaan staan?” Joline knikte. “Prima, Kees. Lekker dicht bij de zee; morgenochtend zwemmen! En daarna afdrogen, ontbijten en hup, die veerboot op. Kan ik nog lekker even achterin slapen tijdens de overtocht.” Ik schudde mijn hoofd. “No way, madam. Er blijft niemand in deze mooie camper slapen tijdens de overtocht.”
Ze keek vragend. “Vertel ik straks wel. Lang verhaal. Nu eerst deze meneer betalen, daarna naar het plekje rijden. Ik legde uit dat we vooraf wilden betalen, omdat we morgen met de boot richting Zweden gingen. Hij knikte. “What time?” “Twelve o clock… Why?” Hij lachte. “You’ve got plenty of time. Ten minutes from here to the harbour, check in will cost you five minutes, and after that you can board the ferry. It’s quiet. Here, but also on the ferry. My son is one of the captains. One moment please.” Hij pakte een telefoon, en belde iemand op. In snel Deens praatte hij met iemand… een man… en hing na twee minuten op.
“I just called my son. No problems with the tide, the ferry will leave at normal time.” We bedankten hem voor de service. “Tomorrow I have to mow the grass for the first time this year. I will start at ten o’clock near your camper. Then you have to wake up, but still have plenty of time.” Joline lachte lief. "Ten o'clock we have fresh coffee. You're invited." Hij keek verrast. "Thanks!"
We reden even later de camping over. Eén caravan leek bezet te zijn, maar die stond aan het begin van de camping. En na 400 meter rijden kwamen we bij het plekje wat we hadden uitgezocht: helemaal in het noorden van de camping, tegen de lage duinen aan en omzoomd door struiken: wilde rozen, duindoorn… Allemaal prikspul.
“Hier loop je niet voor je lol doorheen, Kees. Zelfs niet om een vrijen paartje te betrappen.” Ik was het met Joline eens. “Maar… kijk daar eens, schat: een paadje rechtstreeks naar het strand. Morgen jouw favoriete ochtensport: zwemmen!”
Ze knikte. “Lekker. Maar nu eerst even de zaak klaar maken, Kees.” Ze wilde de camper ingaan, maar ik hield haar tegen. Vraagtekens in haar ogen toen ik mijn broek losmaakte. “Wat doe jij nou, gek?” “Je wilde toch eerst ‘de zaak klaarmaken’? Nou, leef je uit, schatje… Ik ben er voor je.” Met een smerig gezicht duwde ze me opzij. “Ga wég, vieze man!”
Ze ging de camper in en ik ging haar achterna. Daar keek ze me aan. “Jolientje is ondertussen wel wat losgekomen, maar nog niet zó los dat ze buiten op een camping in het noorden van Denemarken jou even klaar gaat maken, Kees. En bovendien: daar is aandacht voor nodig. En toewijding. En tijd. Want op jouw leeftijd zal het niet meer zo snel gaan, denk ik…” Een gemeen lachje vormde zich rond haar mondhoeken.
“Húp, aan ’t werk! Jij buiten, ik binnen: ik ga koken, want ik heb honger. Draai als eerste de gasfles maar eens open.”

Na het eten (nog een restje van de bruiloft) dit keer een hachee, zaten we buiten, met een kop koffie voor ons. De zon scheen nog fel en uit de wind was het prima vertoeven op de camping.
“Kees… Jij zou nog terugkomen op het feit dat ik niet kon slapen in de camper, tijdens de boottocht. Vertel eens?” Ik keek in de verte. “Weet je de oorzaak van het hoge dodental tijdens de ramp met die veerboot in de haven van Zeebrugge in 1987? Hoe heette dat ding… ‘Herald of Free Enterprise’. Waarom gingen er zoveel mensen dood op dat schip, terwijl ze nog in de haven op haar kant ging en grotendeels nog boven water uitstak?”
Joline schudde haar hoofd. “Te weinig reddingsboten? Net als bij de Titanic?” “Nee. Gewoon commercieel belang. Zowel van de rederij, maar ook van de truckers aan boord. Het vrachtautodek was ingericht op drie rijen vrachtwagens. Maar… als men de spiegels inklapte en héél krap naast elkaar parkeerde, konden er vier rijen op het dek.
De chauffeurs konden dan niet meer uit hun cabine,maar dat boeide hen niet zo; die kropen in hun bedje achter de bestuurdersstoel en lagen tijdens de overtocht te slapen. En de reders vonden het allemaal prima: hoe meer trucks aan boord, hoe meer inkomsten.
En toen ging het fout; het schip voer van de kade met de boegdeuren nog open. Was standaard, om alle dieseldampen uit het autodek te laten waaien. Maar tegen de voorschriften. En degene die de boeg moest sluiten, lag te maffen in zijn hut. Overwerkt. Op de brug geen werkend controlelampje of alarm wat de schipper waarschuwde dat de boegdeuren nog open waren.
Dus: het schip maakt vaart, de boeggolf wordt hoger en het water stroomt het onderste autodek op, daar waar de trucks staan. Het schip komt voor dieper te liggen,nóg meer water en de trucks worden van hun plaats geduwd, tegen elkaar aan. En dankzij de wetten van het vrijstromend wateroppervlak stroomt het water snel naar het diepste punt, wat nog verergerd wordt doordat de schipper, merkend dat er iets goed fout is, een bocht inzet om het schip op een zandbank aan de grond te laten lopen.
Ondertussen is het schip instabiel, loopt op de zandbank, kapseist en de trucks in het onderste autodek, én de personenauto’s op het dek daarboven, worden één kant uit gesmeten. Op en in elkaar. En de truckers in de onderste trucks verzuipen als ratten in hun cabines. Kunnen geen kant uit.”

Het afgrijzen stond op Joline’s gezicht te lezen. “Ik weet niet of ik morgen wel op die boot durf, Kees…” Ze wees naar de veerboot die in de verte zichtbaar was. “Door die ramp zijn de veiligheidsvoorschriften aan boord van veerboten nogal uitgebreid, schat. De ramp met de Estonia, een aantal jaren later in de Oostzee, deed er nog een schepje bovenop. Onder andere: niemand op het autodek tijdens de overtocht. En een verklikkersysteem op de brug wat meldt of de boegdeuren open of dicht zijn. En camera’s bij de boegdeuren. En nog wat zaken, die het leven aan boord veiliger maken.”
Joline had haar arm om me heen geslagen. “Bah… wat eng. Een leuke overtocht die eindigt in de dood…” Ik knikte. “Ja. En grotendeels ingegeven door economisch gewin. Van de veerbootmaatschappij: meer trucks aan boord is meer inkomsten. Maar de truckers waren zelf ook schuld: ze sliepen in hun cabine, maar declareerden een slaaphut bij hun firma. Vraag maar aan Charlotte en Margot.
Bovendien was een ander schip van de firma buiten werking, dus werd de Herald van een andere route gehaald en ingezet op Zeebrugge.
En men lag achter op schema. Snel laden, snel lossen; ventileren doen we tijdens de afvaart wel. Terwijl de voorschriften keihard waren: pas als de boeg- en hekdeuren dicht zijn, mag het schip gaan varen. En zo kan ik nog even doorgaan. Ik heb er college’s over gegeven, schat. Mijn vak was ‘Praktisch ontwerpen’, maar de veiligheidskundige aspecten wegen daar heel zwaar bij mee.
Damen heeft dat goed begrepen, maar die prutsers in Amsterdam waar ik m’n tweede stage liep, hadden dát hoofdstuk even overgeslagen. Het moest er vooral mooi uitzien. Of het praktisch of veiligheidskundig verantwoord was, was bijzaak. Misschien ben ik daarom wel zo fel op zaken die fout kúnnen gaan. Zowel in ontwerpen, maar ook bij andere dingen, zoals het IT-systeem van Damen destijds,met die virusfabriek uit St. Petersburg.”

Een blond hoofd kwam op mijn schouder te liggen. “En daarom voel ik me veilig bij jou, Kees Jonkman.” En zachtjes volgde: “Maar wellicht spelen er ook wat andere factoren een rol.” Een handje gleed tussen mijn billen en mijn stoel. “Zoals deze jongens…” Ik gniffelde zachtjes. Een tijdje zaten we stil naast elkaar, genietend van elkaars aanwezigheid. Totdat Joline opstond.
“Gaan we nog even naar de zee, Kees?” We sloten de camper af en liepen het pad op. Vrij snel stonden we op het strand. Kleine golfjes rolden af en aan, een zacht ruisen veroorzakend. Op een paar schreeuwende meeuwen na was het stil. De zon raakte bijna de horizon; een schip voer er vlak onder. “Zo mooi…” hoorde ik zachtjes naast me. Ik knikte. “Ja. Heerlijk. En zeker met jou naast me, mevrouw Jonkman. Ik hou van je.” Ze keek me aan en tuitte haar lippen voor een zoen. Joline trok zich tegen me aan. “Het gezelschap van meneer Jonkman is ook best wel aangenaam. Kan ik jaren van genieten.” “Tot aan de bingo en daar voorbij, schat.” Even later liepen we langzaam terug naar de camper. Binnen dronken we nog een glas vruchtensap, daarna liep ik even een rondje om de camper om te controleren. De luifel maar omhoog doen; voor hetzelfde geld begon het vannacht stevig te waaien.
En rond half elf lagen we fris naast elkaar in bed. “Morgen lekker genieten van de overtocht, schat. Duurt een uurtje of vier, geloof ik. Ik hoop dat ik je niet heb afgeschrikt met mijn verhalen.” Een plagend vingertje kietelde mijn zij. “Lekker slapen, Kees. Met het uitzicht op maritieme ochtendsport…” Balou bromde: “Op sommige momenten ben ik echt wel blij dat ik een teddybeer ben. Morgenochtend is er eentje van. Als jullie in het koude water liggen te ploeteren en ik hier lekker op mijn stoel verder kan dutten.” “Je bent een watje, Beer. Een watje vol zaagsel.” Joline’s stem klonk spottend. Toen draaide ze zich om en kroop tegen mijn rug aan. “Lekker slapen, Kees…” “Zeker weten, lieve echtgenote. Welterusten." Achter me hoorde ik een giechel. "De zus van die ervaren mevrouw komt morgen langs, heb ik gehoord. Dus je krachten maar even sparen, jongeman." Ik zuchtte demonstratief en de giechel achter me hield wat langer aan...