Extreem Verlegen - 21

Een golf van ijzige kou trekt over mijn rug en ik voel Sarah naast me verstrakken. Ik hou haar hand stevig in de mijne. Als ik me omdraai zie ik twee vrouwen van ongeveer onze leeftijd staan. De één stoot de ander lachend aan en wijst naar Sarah. "Kijk dan, ze bloost nog steeds zoals vroeger op school. Moet je je voorstellen dat je volwassen bent, maar nog even triest als toen je een tiener was. Kijk nou naar haar. Ze ziet er nog steeds uit als een vuurtoren met die belachelijke rode wangen. Ik zou mezelf echt opsluiten in een donkere kamer en er nooit meer uitkomen. Mijn ogen doen gewoon pijn als ik naar haar kijk. Dat wil je andere mensen toch niet aandoen?"

"Weet je nog dat we een weddenschap hebben afgesloten toen we op school zaten? Omdat we haar opeens nooit meer zagen. Jij dacht dat ze verongelukt was met haar ouders, maar dat niemand haar de moeite waard vond om haar in de rouwadvertentie te vermelden. En ik was ervan overtuigd dat ze eindelijk zelf een einde aan haar kansloze leven had gemaakt. Helaas hadden we zo te zien beide ongelijk en heeft geen van ons die weddenschap gewonnen. Dus wie krijgt nu die twintig euro?" Ze praat over Sarah alsof ze er niet bij is en niet alles kan horen. Haar vriendin heeft gelukkig nog enigszins het fatsoen om gegeneerd te kijken.

Het kan niet anders dan dat dit pestkoppen uit Sarah's jeugd zijn. Een zure smaak verzamelt zich in mijn mond en voordat ik er erg in heb stromen de woorden naar buiten. "Je hebt verdomme geen idee waar je het over hebt." bijt ik haar toe. "Sarah's rode wangen komen door een allergische reactie die optreedt als ze bij valse trutten in de buurt is. Dus je kunt ervanuit gaan dat ze er altijd last van zal hebben als ze jou tegenkomt. Het is al erg genoeg dat er op scholen gepest wordt. Alleen kunnen zij zich ten minste nog achter kinderlijke onschuld verschuilen. Het feit dat jij als volwassen vrouw dit soort walgelijke dingen over een ander mens zegt maakt jou hier het trieste geval. Misschien wordt het tijd om eens over je gedrag na te denken. Want ik kan me niet voorstellen dat jij jezelf met een zuiver geweten recht in de spiegel kunt aankijken."

Ik wijs naar Sarah. "Deze vrouw is de liefste, mooiste, meest bijzondere persoon die je ooit op deze aardbodem zult tegenkomen. Ze doet geen vlieg kwaad. Dus wat zegt het over jou dat je zo over haar praat? Het kan niet anders dan dat je rot van binnen bent. Als we je zouden afpellen als een ui komt er bij iedere laag vast alleen maar lelijkheid tevoorschijn. Je staat gewoon te lachen over iemands mogelijke dood. Hoe kan je leven met jezelf wetende wat je een ander mens aandoet? Je moet je diep, diep schamen." Ik spuug de woorden bijna uit en kook van woede.

De vrouw staat me met grote ogen aan te kijken. Dit is duidelijk zo'n geveinsd dominant type die over anderen heen loopt om haar eigen tere zieltje te beschermen. Ze is het vast niet gewend dat er iemand tegen haar in gaat. Maar dan heeft ze met mij de verkeerde getroffen. Want ik laat niemand zo over Sarah praten. "Luister goed naar me. Als je Sarah ooit nog tegenkomt dan kijk je niet naar haar, je praat niet tegen of over haar, je wijst niet naar haar en lacht niet naar haar. Je doet vanaf nu alsof je haar niet ziet want anders heb je een heel groot probleem. En mochten er toch weer van die weerzinwekkende dingen in dat hoofd van je opkomen dan hou je ze maar lekker voor jezelf. Want niemand zit erop te wachten om jouw verknipte gedachten hardop te horen. Heb je me begrepen?"

Ze knikt bijna onmerkbaar en dat is voor mij het teken om te vertrekken. Ik moet hier weg voordat ik uit mijn vel barst en die vrouw een klap verkoop. Hoe kunnen mensen zo zijn? Met Sarah's hand nog steeds in de mijne loop ik op hoge snelheid tussen de mensen door richting de parkeerplek waar de auto staat. Ik ontgrendel de deuren en gooi de tassen met boodschappen en de bloemen iets te hardhandig op de achterbank. Dan open ik Sarah's deur zodat ze kan instappen, maar voordat ze dat doet houd ik haar tegen. Ze kijkt naar de grond en haar hele lichaam is gespannen. In een vloeiende beweging sla ik mijn armen om haar schouders en trek haar tegen me aan. Ze laat haar armen hangen en beantwoord mijn omhelzing niet. Ik ben niet in staat om iets te zeggen door de woede die als hete lava door mijn aderen vlamt.

Na een paar minuten laat ik Sarah los en stilzwijgend stapt ze in. Ik loop om de auto heen, neem plaats achter het stuur en rij het parkeerterrein af. Er hangt een ijzige stilte in de auto, beide proberen we onze emoties de baas te worden. Sarah staart naar haar handen en de mijne klemmen zich zo strak om het stuur heen dat mijn knokkels er wit van zien. Thuis aangekomen begin ik de boodschappen op te ruimen en zet de bloemen in een laag water in de gootsteen. Het is een wonder dat er niets kapotgaat want er staat zoveel spanning op mijn spieren dat iedere beweging met meer kracht en snelheid gaat dan ik zou willen. Normaal gesproken ben ik niet zo snel boos en dus weet ik niet goed wat ik met mezelf aan moet bij het voelen van deze allesoverheersende woestenij. Ik heb een uitlaatklep nodig voordat ik me afreageer op een manier waar ik later spijt van krijg. Iets fysieks misschien?

Sarah is op de bank gaan zitten, heeft haar benen opgetrokken en haar armen eromheen geslagen. Ze staart voor zich uit met een lege blik. Ze huilt niet, zegt niets en toont geen enkele emotie. Ik kan me voorstellen dat de confrontatie met mensen uit haar verleden haar heeft lamgeslagen. Ze heeft waarschijnlijk wat tijd nodig om het te verwerken. "Sarah?" zeg ik met geknepen stem. "Ik ga even hardlopen. Red jij je even alleen?" Eerst weet ik niet zeker of ze me gehoord heeft. Maar dan knikt ze zachtjes. Nadat ik me boven heb omgekleed in mijn hardloopkleren zie ik dat Sarah nog steeds op dezelfde plek zit. Ik kus haar voorhoofd en zeg: "Ik ben zo terug." Voordat ze kan reageren ben ik de deur al uit en ren ik in hoge snelheid richting het pad langs het water waar ik vaker heen ga om hard te lopen.

Normaal gesproken zoek ik een prettig tempo zodat ik het zo'n tien kilometer kan volhouden. Maar vandaag streef ik een ander doel na. Ik sta stijf van de spanning als gevolg van de hevige boosheid die ik voel. Die razernij en nijd moeten mijn lichaam uit. En dus ren ik zo hard als ik kan en nog voelt het als niet genoeg. Ik doe een poging om zo veel pressie in mijn spieren te veroorzaken dat het de intense geladenheid die me van binnenuit verteert overstemd. Maar wat ik ook probeer, het valt in het niet bij de verzengende haat die ik voel naar de vrouwen op de markt.

Hoe kan een mens zo gemeen zijn? De weerzinwekkende woorden die over Sarah's rug werden geuit zitten nog vers in mijn gedachten. Niet de moeite waard om in een rouwadvertentie te vermelden? Eindelijk een einde gemaakt aan haar kansloze leven? Wie zegt zoiets? De gedachte dat Sarah dit soort dingen dagelijks heeft moeten aanhoren in haar jeugd en dat er niemand was om haar te helpen maakt dat ik zowat onpasselijk word. Het is zo onrechtvaardig en oneerlijk. Sarah is de onschuld zelve en toch is dit haar overkomen. Geen wonder dat ze aan zichzelf is gaan twijfelen en zo onzeker is geworden. Wat ze heeft meegemaakt is vele malen erger dan ik dacht. Dit overstijgt het niveau van schoolse pesterijen maar heeft meer weg van psychische mishandeling. Waar waren de docenten? En hoe hebben haar ouders haar zo aan haar lot kunnen overlaten?

Ik voel me zo verdomde machteloos. Met heel mijn hart zou ik haar verleden willen uitwissen. Haar met terugwerkende kracht beschermen tegen alle pijn. Nadenken alleen over wat Sarah heeft moeten doormaken is al te veel om te kunnen verdragen. Laat staan hoe het voelt als je er slachtoffer van bent en steeds weer dit soort vuiligheid over je heen krijgt. Het is alsof de woede en walging zich een weg naar buiten werkt en voordat ik me realiseer wat er gebeurt gooi ik alles eruit en sta ik te kotsen in de berm naast het pad.

Als het overgeven is gestopt zit ik nog een tijdje in het gras bij te komen. Hoe onprettig het ook was, het heeft me op een bepaalde manier ook opgelucht. En dan opeens hou ik het niet meer uit en is het enige dat ik nog wil naar Sarah toe. Uitgeput en niet meer in staat om te rennen loop ik terug naar huis. Sarah zit niet meer op de bank in de woonkamer. Ik loop de trap op om te kijken of ze boven is maar kan haar ook daar niet vinden. Nat van het zweet en met een vieze smaak in mijn mond besluit ik eerst maar even te douchen en mijn tanden te poetsen. Dan trek ik snel wat kleding aan en ga op zoek naar mijn meisje. Ik wil weten hoe het met haar is.

Ik gebruik mijn sleutel om bij Sarah naar binnen te gaan. Er zijn geen geluiden die verraden waar ze is en de woonkamer is verlaten. Wanneer ik haar slaapkamer binnen stap zie ik haar op het bed liggen in een foetushouding. Haar armen strak om haar lichaam geslagen. Ik loop om het bed heen om haar gezicht te kunnen zien en zie dat ze nog steeds dezelfde lege blik in haar ogen heeft. Ze reageert niet op mijn aanwezigheid en lijkt volledig in zichzelf gekeerd te zijn. "Sarah?" zeg ik zacht om haar niet te laten schrikken. Wederom blijft een respons uit. Voorzichtig leg ik mijn hand op haar arm maar ze deinst terug zodra mijn vingers haar raken. Geschrokken trek ik mijn arm naar achteren. Ze wil niet dat ik haar aanraak? Wat voor demonen heeft de situatie op de markt doen herleven?

"Sarah?" probeer ik weer. "Sorry, ik wilde je niet laten schrikken. Ik zal je niet aanraken als je dat niet wilt. Wat kan ik doen liefje. Zeg me alsjeblieft wat ik kan doen om je te helpen." Haar niet kunnen aanraken en geen contact met haar krijgen voelt verschrikkelijk. Maar het gaat nu niet om mij. Het gaat om wat zij nodig heeft. "Misschien is het beter als ik even alleen ben," zegt ze zacht. Ik voel een stekende sensatie in mijn hart bij die woorden, maar ik wil haar grenzen respecteren en dus knik ik met een samengetrokken keel waar amper nog lucht doorheen kan.

Verslagen doe ik een stap achteruit. "Als je me nodig hebt, of je vindt het toch fijner om niet alleen te zijn, kun je me een appje sturen. Dan kom ik gelijk naar je toe." Ze heeft nog steeds die emotieloze uitdrukking op haar gezicht en reageert niet. Haar ogen staren in het niets en kijken me niet aan. Mijn maag verkrampt en met lood in mijn schoenen loop ik richting de deur van de slaapkamer. Iedere stap is alsof ik me door drijfzand moet worstelen. Een onduidelijke kracht trekt aan mijn benen en zorgt dat iedere beweging loodzwaar aanvoelt.

Als ik bij de deur aankom is het alsof een grote vuist mijn hart vastpakt in een stevige greep. En een andere vuist klemt om mijn nek en knijpt mijn keel dicht. Ik krijg geen lucht en hap naar adem. Het gat van de deur lijkt dichtgemetseld. Het lukt me niet om de stap door de opening te zetten en de kamer uit te lopen. Hoe graag ik haar grenzen ook wil respecteren, mijn lichaam stelt tentoon wat mijn geest eigenlijk al weet. Ik kan de gedachte om bij haar weg te gaan niet verdragen. Ik laat mijn hoofd vallen en zeg met geknepen stem: "Ik kan het niet." Het klinkt gekweld en zo voel ik me ook. "Ik kan niet weggaan. Ik krijg geen lucht bij het idee dat ik je nu alleen moet laten. Ik kan het niet."

Ik draai me om en leun met mijn rug tegen de muur waartegen ik me naar beneden laat zakken tot mijn billen de grond raken. Ik trek mijn knieën op en laat mijn hoofd verslagen in mijn handen vallen. De klemmende pijn in mijn lichaam neemt iets af nu ik blijkbaar heb besloten om niet te gaan. "Ik wil je grenzen respecteren Sarah. Maar het doet gewoon fysiek pijn om door die deur te lopen. Ik kan het niet." Ik blijf die laatste woorden maar herhalen omdat ik zelf ook geschrokken ben van het protest van mijn lichaam.

Haar ineengedoken lijf op het bed vormt een pijnlijk aangezicht. Ik voel de tranen in mijn ogen prikken als ik haar zo zie. Ze is zo teruggetrokken in zichzelf en in gedachten zie ik haar ontelbare keren in het verleden precies zo liggen. Helemaal alleen en gekweld na weer een dag vol pesterijen en nare ervaringen. Ik veeg een paar tranen van mijn wangen die ik echt niet meer kan tegenhouden. Ik heb geloof ik niet meer gehuild sinds ik een kind was. Maar dit raakt me zo diep. Ze heeft me niet voor niets gevraagd om haar alleen te laten. Waarschijnlijk heeft ze tijd nodig om na te denken en het voorval te verwerken. Ik ga niet weg, maar zal toch rekening houden met haar grenzen. En dus probeer ik haar zoveel mogelijk ruimte en tijd te geven zonder de kamer te verlaten.

Stille tranen huilend kijk ik naar de vrouw die mijn hart heeft veroverd. Ze ligt doodstil en af en toe vraag ik me af of ze nog wel ademhaalt. Het subtiele rijzen en dalen van haar lichaam stelt me gerust terwijl ik stilzwijgend lieve woorden aan haar overbreng. Ik ben niet bijgelovig en weet dat ze mijn onuitgesproken zinnen niet kan horen. Maar ik weet niet wat ik anders moet doen, dus neem ik er bij een gebrek aan een alternatief genoegen mee om mijn hart tot dat van haar te laten spreken.

Met mijn voorhoofd leun ik tegen mijn armen die op mijn opgetrokken benen rusten. Mijn hele gestel doet pijn van vermoeidheid na de gebroken nacht en de heftige emoties. Het kost me de grootste moeite om overeind te blijven zitten. Even sluit ik mijn ogen en als ik ze weer opendoe is het buiten donker geworden. Ik heb geen idee hoe lang ik hier al zit, op de harde vloer van Sarah's slaapkamer. De maan werpt een krachtig schijnsel door het raam naar binnen waardoor er voldoende licht is om haar te kunnen zien. Ze ligt nog steeds in precies dezelfde houding op het bed en zelfs nu is ze de mooiste vrouw die ik ooit heb gezien.

Het enige wat ik kan doen is wachten. Al weet ik niet precies waarop ik wacht. Ik hoop natuurlijk dat er een moment komt dat ze me toch nodig blijkt te hebben en ik haar vast mag houden. Maar voor hetzelfde geld wacht ik op het moment dat ze me de deur wijst. Het is ongemakkelijk en zwaar om hier zo in onzekerheid te zitten. Maar tegelijkertijd is het ook het makkelijkste dat ik ooit heb gedaan. Want ik hou van haar en ze heeft het moeilijk. Dus hier zitten, haar in stilte laten weten dat ik haar niet zal verlaten, en wachten tot ze er hopelijk weer klaar voor is om mijn liefde te ontvangen, kan ik eindeloos volhouden.

Mijn hoofd schiet omhoog als ik geritsel op het bed hoor en zie dat Sarah zich heeft omgedraaid. Ze kijkt me aan, haar blik nog steeds emotieloos, leeg en niets verhullend. Ik voel me schuldig omdat ik hier zit terwijl ze me heeft gevraagd om haar alleen te laten. Toch is weggaan echt geen optie. Ik moet de neiging onderdrukken om naar haar toe te gaan en haar in mijn armen te nemen. De herinnering aan hoe ze eerder in elkaar kromp toen ik haar aanraakte houdt me tegen. Maar dat ze zich heeft omgedraaid zie ik toch als een kleine opening in haar geïnternaliseerde worsteling. En dus begin ik tegen haar te praten.

"Ik weet niet precies wat je allemaal voelt en denkt na wat er vanmiddag gebeurde met die vreselijke vrouwen. Maar het zal ongetwijfeld een hoop nare herinneringen oproepen. Ik denk dat je in het verleden er daarna altijd alleen mee hebt moeten dealen. Het alleen hebt moeten verwerken. Maar nu hoeft dat niet meer. Want nu heb je mij. We kunnen er over praten. Of als je daar nog niet aan toe bent kan ik je ook alleen troosten, je vasthouden. Maar ik zal je pas aanraken als jij dat wilt. En tot die tijd blijf ik hier gewoon zitten en wacht ik. Zodat je in ieder geval niet alleen bent." Ze kijkt me aan en ik zie een lichte fronsrimpel op haar voorhoofd. Dan zegt ze zacht: "Je bent net ook weggegaan." Haar woorden dreunen als een mokerslag mijn bewustzijn binnen. Ik ben inderdaad weggegaan. Maar niet omdat ik niet bij haar wilde zijn. Ik moet het haar uitleggen.

"Dat was niet omdat ik niet bij jou wilde zijn Sarah. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest omdat ik boos was. Zo verschrikkelijk boos omdat jij dit vroeger heel vaak hebt moeten meemaken en ik niets kan doen om de impact daarvan uit te wissen. Ik haat die vrouwen en ik haat ieder walgelijk woord dat ze over je zeiden. Ik was zo boos toen ik dat hoorde. Ik barste zowat uit elkaar van woede en had mezelf bijna niet meer in de hand. Dus ik ben gaan hardlopen omdat ik een uitlaatklep nodig had. Maar in plaats daarvan heb ik staan overgeven in het gras. Omdat ik kotsmisselijk word van hun gemene vuilbekkerij. Maar ik ben niet weggegaan omdat ik jou alleen wilde laten. Het spijt me, ik had het aan je uit moeten leggen."

Ik haal diep adem en hark met mijn handen gefrustreerd door mijn haar. Mijn ogen worden weer vochtig en ik kijk naar Sarah die nog steeds met een lege blik terugkijkt. "Alsjeblieft schatje, je moet geloven dat het niets met jou te maken had dat ik wegging. Ik kan het niet verdragen dat je dat denkt. Ik wil er juist graag voor je zijn. Al die nare gevoelens beter maken. Daarom lukt het me ook niet om de kamer uit te lopen. Je hebt het altijd alleen moeten verwerken. Dus ook al wil je niet dat ik je troost, mag ik je niet aanraken en ben je er niet klaar voor om met me te praten. Ik wacht op je en laat je niet alleen." De tranen rollen inmiddels weer over mijn wangen.

De stilte is oorverdovend en dus fluister ik: "Ik hou van je Sarah. Zo verschrikkelijk veel." Langzaamaan begin ik me steeds meer zorgen te maken. Ze is zo gesloten. Normaal gesproken wordt ze snel emotioneel en zijn al haar gevoelens van haar gezicht af te lezen. Zeker als er iets gebeurt dat haar verleden raakt. Maar nu is ze stoïcijns en ondoorgrondelijk. Ik hou het niet uit om hier te blijven zitten en vraag: "Mag ik naast je komen liggen op het bed? Ik zal je niet aanraken. En je hoeft niet met me te praten. Ik wil alleen maar bij je zijn." Ik wacht gespannen af en voel de opluchting door me heen vloeien als ik haar lichtjes zie knikken.

Zo rustig mogelijk, om haar niet te laten schrikken, sta ik op en rek mijn stijve ledematen uit. Ik wurm mijn voeten uit mijn schoenen en trek mijn trui uit die ik achteloos op de grond laat vallen. Dan ga ik voorzichtig naast haar bovenop de lakens liggen. We liggen allebei op onze zij met zo'n dertig centimeter tussen ons in. Ze kijkt dwars door me heen, staart in het niets, en reageert niet op mijn aanwezigheid. Ik leg mijn hand tussen onze lichamen in, in een poging om toenadering te zoeken. Maar ze blijft onbeweeglijk liggen. Ik wrijf een paar wanhopige tranen uit mijn ogen. En dan fluister ik naar haar: "Kom bij me terug liefje. Ik weet dat je nog ergens bent daarbinnen. Kom alsjeblieft bij me terug."

De stilte en het donker zijn allesoverheersend. Na een tijdje zo gelegen te hebben laat Sarah haar ogen dichtvallen. Als ik haar ademhaling hoor vertragen weet ik dat ze in slaap is gevallen. Ze ziet er ontspannen uit en niets verraadt de worsteling die ze doormaakt. Misschien doet het haar goed om te slapen en is het allemaal weer beter is als ze morgen wakker wordt. Zelf kan ik de slaap niet vatten. Vervuld van zorgen lig ik naast mijn allerliefste meisje wetende dat ze het zo verschrikkelijk moeilijk heeft. Ik voel met haar mee, en ik kijk naar haar. De hele nacht kijk ik naar haar.