De zon stond hoog, fel en ongenadig, maar Liza voelde alleen de warmte van het gras onder haar knieën. Ze had haar handen in de aarde, vingers zwart van potgrond, een paar verse lavendelplantjes klaar om in de border te schuiven. Ze droeg een korte sportbroek en een wit hemdje dat aan haar rug kleefde, haar haren achteloos opgestoken. Geen make-up, geen pose. Gewoon thuis, in haar eigen tuin, zonder verwachting.

Ze hoorde hem pas toen hij vlakbij was. Niet het hek, niet de voetstappen op de tegels, maar zijn stem. Laag. Stevig.

“Je doet alsof alles normaal is, hè?”

Ze keek op. Samuel stond aan de rand van het gras, in de schaduw van de appelboom, zijn capuchon naar achter geschoven, ogen donker. Hij had zijn handen in zijn zakken, maar zijn houding was allesbehalve ontspannen.

Liza liet haar handen langzaam rusten op haar dijen. Ze keek hem aan zonder te knipperen. “Wat bedoel je?”

Hij snoof. “Ik weet wat je doet. Met John. En met Brian. Ik heb je gehoord.”

Even zei ze niets. Alleen de vogels floten, een verre brommer trok voorbij. Toen glimlachte ze zwak. “Je hebt me gehoord?”

“Jij denkt dat niemand het weet,” ging hij door, zijn stem een tikje hoger nu. “Maar ik wéét het. En als ik het weet, dan kan ik het ook vertellen. Aan mensen die het niet moeten weten.”

Ze slikte hoorbaar, draaide haar blik van hem af. Niet uit angst, maar omdat hij dat zou verwachten. Ze legde haar handen weer op de aarde, alsof ze zich wilde verstoppen in een gebaar. “Wat wil je dan, Samuel?”

Hij stapte dichterbij. Zijn schoenen stonden nu bijna op het gras. “Ik wil wat zij kregen.”

Ze keek langzaam omhoog, haar ogen groot, onschuldig bijna. “Zij?”

“Mijn broertje. Mijn vader.” Zijn kaken spanden zich. “Laat mij ook. Dan hou ik mijn mond.”

Haar hart bonsde zacht in haar borst, maar ze liet niets merken. Niet écht. Ze knikte traag, alsof ze het overwoog. Alsof hij haar had. Maar in haar hoofd draaiden de radertjes razendsnel. Mathijs wist alles al. Ze hoefde niemand te vrezen. Maar hem afwijzen was gevaarlijker dan toegeven.

Dus ze boog haar hoofd, haar stem zachter nu. “Ik weet niet of dat slim is.”

Hij zei niets, maar zijn ademhaling versnelde.

Ze keek hem opnieuw aan. Lang. Onderzoekend.

“Maar misschien... misschien verdien je het wel. Net als zij.”

Ze zag iets trillen in zijn mondhoek. Iets van opwinding, van ongeloof. Hij dacht dat hij won. Ze liet hem in die waan. Voor nu.

Hij dacht dat hij haar klem had, dat dit het moment was waarop zij zou breken. De manier waarop ze naar hem opkeek, haar wangen nog licht roze van schrik, haar stem zacht – het voelde als overgave. Alsof hij eindelijk iets terugnam van alles wat hem was afgenomen. Van wat zijn broertje had gekregen, van wat zijn vader zonder moeite had genomen. Maar wat hij nu eiste.

Liza knikte langzaam, beet zelfs even op haar onderlip. “Alleen als je...” Ze aarzelde zogenaamd, als een vrouw op het randje van fatale instemming. “Als je minstens zo groot bent als zij.”

Zijn gezicht verstarde. “Wat?”

Ze haalde haar schouders licht op. “Je weet wel. Je vader. John. Die dingen gaan snel rond in een wijk.” Ze liet haar blik over zijn lichaam glijden, expres langzaam, hongerig en twijfelend tegelijk. “Ik wil niet... teleurgesteld worden.”

Samuel slikte. De arrogantie in zijn houding wiebelde kort. Hij keek omlaag naar zichzelf, dan weer naar haar. “Ik ben niet klein,” zei hij.

“Dat zeg je,” fluisterde ze. “Maar dat wil ik eerst zien.”

Ze hield haar ogen op hem gericht, haar gezicht nog steeds iets omhoog, haar handen rustend op haar dijen, haar knieën in de aarde. De zon brandde op haar schouders, haar huid plakte licht onder het dunne hemdje, maar ze voelde alleen zijn blik. En de spanning die ontstond in dat kleine moment van twijfel, dat korte gevecht in zijn hoofd: durf ik dit echt?

En hij durfde.

Zijn vingers gleden naar zijn broekband. Ongemakkelijk eerst, alsof hij op elk moment kon besluiten om toch weg te lopen. Maar haar blik hield hem vast. Daagde hem uit. De knoop klikte los. De rits volgde.

Zij bewoog niet. Bleef zitten zoals ze zat, haar handen in haar schoot, haar ogen groot. Alsof hij haar iets opdrong. Alsof ze niet wist hoe ze moest reageren. Terwijl haar hart juist sneller klopte – niet van angst, maar van controle.

Zijn broek gleed iets omlaag. Niet helemaal. Alleen genoeg om zijn boxer zichtbaar te maken, de bolling daaronder onmiskenbaar. En Liza liet haar ogen zakken, lang en langzaam, alsof ze zich eraan moest overgeven.

Samuel ademde hoorbaar uit, zijn borst licht op en neer. “Zeg het maar,” zei hij zacht, bijna hijgerig. “Ben ik genoeg?”

Ze keek niet meteen op. Liet hem zweten. Voelde hoe de macht verschoof, precies zoals zij het wilde. In zijn hoofd had hij haar. Maar haar blik... haar blik vertelde een ander verhaal.

“Misschien,” fluisterde ze toen. “Misschien wil ik het eerst voelen.”

Ze zei niets. Keek hem alleen even aan, haar blik half geloken, haar wimpers nog vol zonlicht en aarde. Toen kantelde ze haar knieën iets, schoof langzaam naar hem toe over het gras. Geen haast. Geen theater. Gewoon dat langzame, zekere bewegen van iemand die weet wat ze doet. Haar handen bleven voor zich uit, bedekt met natte aarde, stukjes wortel en zandkorrels nog tussen haar vingers. Ze kon ze niet gebruiken, dat wist hij, maar het was juist dat wat het moment onwezenlijk maakte.

Ze boog haar bovenlichaam naar voren, haar schouders losjes, haar gezicht net boven zijn opengeschoven broek. Eén voor één legde ze haar vuile handen op zijn dijen, de stof licht indrukkend, niet om hem vast te houden maar om zichzelf in balans te houden. Ze rook naar gras, zon, en iets zachts wat hij niet kon plaatsen. Alles aan haar was nog tuin. Alles, behalve haar ogen.

En toen... toen deed ze het.

Zonder waarschuwing, zonder een woord, zonder handen.

Haar mond zakte naar hem toe, haar tong gleed eerst langs de rand van zijn boxer, duwde het elastiek iets omlaag. Hij voelde de koelte van haar adem tegen zijn huid, het tikje nerveuze trillen in zijn onderbuik, en toen gleed haar lip over zijn eikel alsof ze hem optilde, zoals je een druif van een steel zuigt. Zacht. Rijk. Niets forcerend. En tóch volledig.

Hij hapte naar adem.

Zijn pik lag nog halfslap in haar mond, maar de sensatie van haar warme lippen, haar tong die hem tastte alsof ze iets kostbaars ontving, maakte alles hard. Razendsnel. Elke seconde dat ze hem vasthield, groeide hij verder in haar. En zij bewoog mee, heel langzaam, haar lippen iets wijder nu, haar kin lager, haar nek hol. Ze liet hem vullen.

Samuel kon niet bevatten wat er gebeurde. Net zat ze nog op haar knieën in de tuin, met zwarte vingers en een schoffel naast zich. Nu zat ze op dezelfde knieën, zijn broek half open, haar mond om zijn groeiende zwarte lul. Geen enkel geluid, alleen haar ademhaling en het zachte nat van haar lippen. Zijn hele lichaam spande zich, zijn dijen trilden onder haar vingers.

En toen, met haar mond nog over hem heen, keek ze op. Haar ogen vonden de zijne.

Ze liet hem langzaam los, haar lippen glanzend van speeksel, zijn eikel rood en kloppend.

“Je bent groot genoeg,” fluisterde ze.

Ze boog zich weer naar voren. “Maar we hebben niet veel tijd.”

En toen verdween hij opnieuw in haar mond, dieper nu, met meer overtuiging. Alsof dit moment even stil mocht bestaan—tussen aarde, gras, en die ene jongen die dacht dat hij de leiding had.

Samuel dacht nog iets te zeggen. Iets te vragen, of gewoon te reageren, maar haar mond zat alweer om hem heen. Zijn stem verstomde nog voor hij begon. Ze bewoog nu met ritme, haar lippen strak om zijn schacht, haar tong glijdend langs elke ader. De warmte van haar mond leek alleen maar intenser te worden, haar bewegingen zó zeker, zó vloeiend, dat het voelde alsof ze zijn pik al jaren kende. Alsof haar lijf zijn lengte al eerder had gemeten, hem had bestudeerd, en exact wist wat hij nodig had.

Haar handen bleven op zijn dijen, niet bewegend, alleen aanwezig. Twee vuile handpalmen, zwart van aarde, schijnbaar vergeten. Maar haar ogen – haar ogen verlieten de zijne geen moment. Ze keek omhoog terwijl ze hem pijpte, vastbesloten, gretig, zonder schaamte. Alsof ze hem wilde zien breken. Zijn pik gleed in en uit haar mond, nat en glanzend in het zonlicht, het speeksel trok draden langs haar lippen telkens als ze hem bijna losliet. Dan gleed ze weer naar beneden, tot haar neus bijna zijn buik raakte. En weer omhoog, langzaam, zuigend, genietend.

Hij wilde iets zeggen. Echt. Maar alles wat hij kon, was toekijken. Zijn vingers trilden, zijn benen spanden zich. Hij voelde zich groter dan ooit, harder dan ooit, zijn hele zwarte lul glanzend en dik, een donkere stang in haar mond die elke keer dieper leek te verdwijnen. Ze gunde hem geen moment rust. Geen seconde pauze. Ze bouwde op, hield vol, dreef hem voort als een golf die nooit afnam. Haar lippen klemden zich vast, haar wangen hol, haar tong beweeglijk en precies. Ze deed dit té goed.

Samuel hapte naar adem. Zijn blik bleef gekluisterd aan de hare. Hij zag hoe haar ogen vochtig werden van de intensiteit, hoe haar keel zich ontspande en weer spande, en hoe haar hele houding zei: ik kies dit. Niet jij.

Twee minuten voelde als een eeuwigheid. Een ongenadig heerlijke marteling.

Tot het misging.

Of juist perfect ging.

Hij voelde het aankomen, maar te laat. Haar mond bleef gaan, net iets dieper, net iets steviger. En toen, zonder waarschuwing, schoten zijn ballen omhoog. Zijn onderbuik verkrampte. Hij kromp licht ineen, zijn handen half omhoog alsof hij haar wilde waarschuwen. Maar zij wist het allang.

Hij kwam. Hard. Warm. Zwaar.

Zijn hele lichaam verstrakte, zijn knieën beefden, en zijn lul begon zich te legen, puls na puls, diep in haar mond. Liza trok haar hoofd geen centimeter terug. Ze hield hem vast met haar lippen, haar tong zacht bewegend terwijl hij zich in haar mond leegde. Ze slikte – gretig, gewillig – en hield oogcontact alsof dit het moment was waarop ze hem volledig overnam.

En dat was ook zo.

Ze liet hem langzaam los, haar lippen glanzend, haar tong even kort langs de hoek van haar mond. Haar ogen bleven strak op de zijne gericht, nog steeds laag bij zijn middel. Geen haast, geen drama. Alleen een subtiel spel van controle dat nog lang na zou tintelen in zijn lijf.

Toen kwam ze overeind.

In één vloeiende beweging, licht steunend op haar dijen, alsof ze gewoon uit een knielende tuinhouding opstond. Haar hemdje kleefde nog een beetje aan haar rug, haar haar viel losjes in haar nek, en op haar gezicht lag niets van wat er zojuist gebeurd was. Geen vlekken. Geen sporen. Alleen in haar ogen bleef iets hangen. Iets gevaarlijks. Iets dat zijn hartslag net zo snel deed gaan als tijdens de pijpbeurt zelf.

“Lekker,” zei ze kort, haar stem hees en beheerst.

Ze keek hem aan zoals een moeder haar zoon zou aankijken die net zijn eerste echte les had geleerd. En dan, alsof ze het even vergeten was, alsof ze tussen het onkruid door op een gedachte stuitte, zei ze luchtig: “En de volgende keer dat jij en je vriendjes staan te gluren... mag je dat best even melden.”

Samuel verstijfde.

Ze wisten het.

Zijn ademhaling stokte. Zijn schouders trokken zich iets op.

Liza keek hem nog steeds aan, haar blik ontspannen, maar haar woorden als messen onder satijn. “Eva pijpt je maatje al, trouwens. Die met dat scherpe koppie. Hoe heet-ie ook alweer... Delano?”

Hij slikte.

Zijn hoofd tolde. Ze hadden het geweten. Ze hadden hen gehoord. Misschien zelfs gezien. En toch hadden ze gewoon doorgepraat, gedaan alsof er niets aan de hand was. Of... juist omdat ze wisten dat ze bekeken werden?

Voor hij kon antwoorden, kantelde ze haar hoofd iets en glimlachte. Niet lief. Niet plagerig. Gewoon... definitief.

“Je lijkt net John nu.”

Die zin sneed dieper dan al het andere. Niet omdat het hard was, maar omdat het zó raak was. Zo waar. Hij dacht dat hij iets bijzonders deed. Iets wat alleen híj voor elkaar had gekregen. Maar zij zag door hem heen. Zoals ze ook door John heen zag. En door zijn vader. En misschien zelfs door zichzelf.

Ze draaide zich om. Liep langzaam naar binnen. De deur viel zacht dicht achter haar, alsof het een scène afrondde en het doek viel.

Samuel stond nog even roerloos in het gras, zijn broek half open, zijn hart wild in zijn borst. Toen hoorde hij stemmen aan de overkant. Een raam dat dichtschoof. Iets dat hem terugbracht.

Hij knoopte zich snel dicht en maakte zich uit de voeten.

Niet helemaal wat hij verwacht had.

Maar verdomme... het smaakte wel naar meer.

De achterdeur viel zacht in het slot achter haar. Binnen was het koeler, stiller. Liza liep kalm naar de keuken, haar ademhaling alweer bijna gelijk, haar lichaam loom maar beheerst. Ze pakte een glas uit de kast en schonk water in. Niets aan haar verried wat er net buiten was gebeurd. Geen rommel, geen haast, geen nervositeit. Alleen in haar ogen lag iets—een glinstering die niet van het zonlicht kwam.

Mathijs stond bij het aanrecht, nog steeds met zijn telefoon in de hand, maar zijn blik was gefixeerd op haar. Hij had haar niet zien verdwijnen in de tuin, maar hij had wél Samuel naar buiten zien rennen. Z’n broek half goed, z’n blik geschrokken, zijn hele houding verraadden alles. En hij kende haar goed genoeg om te begrijpen wat dat betekende.

“Hoop dat je dat gezien hebt,” zei ze rustig, terwijl ze een slok nam. Haar stem was kalm, maar iets in haar toon tintelde.

Mathijs slikte. “Ik... ik zag hem wegrennen.”

Ze knikte langzaam. Liet even een stilte vallen.

“Je werkt toch thuis, dacht ik,” voegde ze er dan aan toe, haar blik kort over zijn lichaam glijdend.

Hij glimlachte zwak, onzeker maar zichtbaar geraakt. “Ik had niks door. Het ging... snel, denk ik?”

Ze zette haar glas neer. “Dat doet het soms.” Haar vingers streken over het aanrecht. “Was niet gepland.”

Hij knikte, stapte dichterbij. Zijn hand vond haar onderrug, trok haar zacht tegen zich aan.

“En toch voelde het alsof je precies wist wat je deed,” fluisterde hij.

Ze keek hem aan. Warm, ondeugend. “Dat gevoel klopt.”

Hij boog zich naar haar toe, zijn neus tegen haar hals. “Je bent zó mooi als je dat doet.”

Ze glimlachte. Geen verontschuldiging, geen uitleg. Alleen bevestiging.

Zijn lichaam drukte zich tegen het hare, en zij voelde het meteen. Hard. Warm. Niet zo indrukwekkend als wat ze net in haar mond had gehad. Maar wél van hem. En wél helemaal voor haar.

Zonder een woord zakte ze langzaam door haar knieën. Niet als offer, maar als gift. Zijn broek gleed los, zijn stijve pik sprong bijna tegen haar lippen aan. Ze keek er één seconde naar—deze vertrouwde vorm, dit lichaam dat haar kende, dat haar toestond te zijn wie ze geworden was.

Toen nam ze hem in haar mond.

Zacht. Liefdevol. Ritmisch.

En hij kreunde, zijn hand in haar haar, zijn ogen gesloten.

Hij had niets gezien van wat er buiten was gebeurd.

Maar dit was zijn deel.

En dat wist hij.

-