Beste lezer, dit is het laatste deel uit een kleine fantasie serie. Ik raad u aan eerst de 2 andere delen te lezen.
Veel leesplezier.

JohanK


Ik wenkte naar mijn 2 reisgenotes die op mij kwamen afgevlogen alsof ze door een wolf achtervolgd werden. Ik fluisterde hun wat in het oor, waarop ze snel naar een hoekje liepen, daar een tweetal doosjes oppakten en die aan mij gaven. Ik riep daarop Aparna en vertelde dat dit een geschenk van mij was aan alle aanwezige vrouwen. En dat ik van ganser harte hoopte dat ze er veel plezier aan gingen beleven. Keek haar nog even na, terwijl ze heupwiegend weg liep.

En ik mij vervolgens in gezelschap van mijn beide reisgenotes hoopte af te zonderen, door een rustig en verlaten plekje voor ons drieën op te zoeken. Want ik was de hele middag al vreselijk geil, en ik wilde daar nu wat aan gaan doen, had ook nog een belofte aan hun in te lossen. En daarbij die plek van die insectenbeet gloeide vreselijk en ik wilde daar even niet aan denken.

Maar wat kwam ik bedrogen uit. Beide vrouwen waren net als ik bloedje geil, van een voorspel kwam dan ook weinig tot niets. Eenmaal aangekomen op dat afgelegen plekje, besprongen ze me als krolse katten. Voordat ik het wist lag ik op de grond, niet zachtzinnig of liefdevol, nee ik werd min of meer getackeld, tegen de grond geduwd, zat een van hun al op mijn mond. De andere dame, de oudere van de twee trouwens, nam gelukkig nog de tijd om mij eerst heerlijk te pijpen voordat ze zich op mijn pik spietste. Binnen no time hadden beide vrouwen hun eerste orgasme te pakken.
Het maakte me niets uit, dat gloeien van die insectenbeet maakte me waanzinnig, en ik gaf me gewoon over aan hun en mijn lusten. We waren hongerig, een gevoel dat maar niet wilde overgaan, alsof we geen genoeg van elkaar kregen. Ik wist niet wat het was maar mijn pik bleef gewoon keihard, en als hij al gevoelig was werd dat volledig weggedrukt door dat nu brandende gevoel in mijn schouder. Op een bepaald moment keek ik om mij heen, en het viel me op dat we niet meer alleen waren. Om ons heen stonden alle andere vrouwen, als een hongerige meute toe te kijken of te wachten, ik weet het niet. En niet alleen dat, ik hoorde ook gejoel en geklap om ons heen, kreeg een tel later het gevoel alsof mijn blik voor hun het sein was geweest om mee te gaan doen en zij zich bij wijze van spreken op ons stortten. 1 man tegen wist ik veel hoeveel vrouwen, een verloren strijd voor mij. Het drong echter niet tot mij door, interesseerde me ook geen zier, mijn honger was nog altijd niet gestild. Het was als een roes waarin we allen opgingen anders kon ik het niet verklaren.

Naderhand hoorde ik van mijn reisgenotes dat ze al vanaf het moment dat ze hier waren aangekomen stront geil waren geweest, ze te horen hadden gekregen dat ze op hun reisgenoot moesten wachten. Veel andere keus was er trouwens niet, slechts 2 andere mannen, die er in hun ogen ook nog eens verlept en uitgedroogd uitzagen.

Die volgende ochtend vond ik mij terug tussen alle vrouwen, geradbraakt met een gevoel alsof er een horde runderen over mij heen gedenderd was. Ik had de grootste moeite om op te staan, mijn lichaam, en dan met name mijn pik en ballen, voelde beurs, pijnlijk aan. Nadat ik mijn behoefte gedaan had, snakte ik naar een koud bad. Dompelde mij in de vijver onder, maar dat water was te warm voor mij. Mijn ballen hadden echt kouder water nodig, dus begaf ik mij, strompelend als een oude man vanwege de pijn in mijn ballen, naar een plek die iets hoger lag, waar ook een beekje naar beneden stroomde. Om eindelijk die verkoeling te krijgen waar ik naar smachtte, die mijn ballen heel hard nodig hadden. De pijn in mijn schouder was gelukkig wel weg, ik probeerde me de afgelopen nacht voor ogen te halen, wat niet lukte. Mijn laatste herinneringen waren bij het zien en horen van al die toekijkende vrouwen, verder niks meer. Ik kon mij ook uit het verleden zoiets niet herinneren, helemaal die felle pijn of jeuk niet.

Wat later die ochtend werd ik opgewacht door een tweetal vrouwen die zich al lachend over mij ontfermden. Het koude bad had mijn lichaam meer dan goed gedaan, mijn pik richtte zich tot hilariteit van beide vrouwen zelfs een beetje op. Ze hadden een zalf bij zich, een extract van lokale planten, waar ze mijn lichaam, en dan met name mijn pik en ballen, liefdevol mee insmeerden. Een heerlijke 4-handen massage die de resterende spierpijn en vermoeidheid uit mijn lichaam haalde. Ik zag dat hun dit niet onberoerd liet, maar vreemd genoeg lieten ze mij met rust. Naderhand hoorde ik dat dit een verplichtte rustdag was, na zo een orgie. En werd me verteld dat ieder van hun, net als ik, dat brandende jeukende gevoel had, eentje dat hun zinnen ontnam. En afgelopen nacht helemaal omdat ze al tijden niet meer zo een viriele man gehad hadden, die andere 2 mannen min of meer uitgeblust waren. Wat ik wel kon begrijpen, want als je zo misbruikt werd, iets anders was het niet, moest je wel van erg goede huize komen om weer op krachten te komen. En als oudere man, zo tegen de zestig, is dat toch wel een opgave, zeker als je jezelf niet goed verzorgd. Van mijn vorige periode hier, kon ik me nog goed herinneren dat ik een soort ‘fitness’ trainingen had geïntroduceerd omdat toen al de generieke conditie van iedereen hier ondermaats was. En die dagelijkse oefeningen, hadden uiteindelijk ook bijgedragen aan het slagen van mijn ‘vlucht’ dik 3 jaar geleden.

De vraag die me bezighield was of ik met alle vrouwen seks had gehad, want ik was alle besef van afgelopen nacht kwijt. Kon het ook niet geloven, aan de andere kant waren mijn pik en ballen vanochtend wel uiterst gevoelig, pijnlijk of beurs beter gezegd. Daarop werd alleen maar gelachen en gezegd dat hij wel erg lang stijf gebleven was, de godin hun zeer welgezind was geweest afgelopen nacht. Mij daarmee in verbijstering achterlatend, nadat ze me nog gekust hadden als bedankje. En ik heb dit, over de welgezindheid van hun godin, nog erg vaak mogen horen, niet alleen na dit soort orgies die meer dan regelmatig plaatsvonden, meer nog door de vele zwangerschappen in de tijd dat ik weer daar was.

Het kwam over alsof de kaarten opnieuw geschud waren, het speelveld veranderd was. De situatie was totaal anders dan ik in gedachten had, en gaf mij veel om te overdenken. Een ding was me in ieder geval wel duidelijk, ik wist nu waarom de lokale bevolking zich zoveel zorgen maakte over het feit dat er zo weinig kinderen in deze laatste jaren geboren waren. Waardoor zij weer bang waren voor een ramp, zoals droogte, schaarste en daarmee samenhangend hongersnood. Ook dat daar de komende drie jaar weinig verandering in zou komen, want al deed ik de komende maanden nog zo mijn best om vrouwen zwanger maken, dan nog duurde het bijna 3 jaar voordat deze werden afgestaan. En daarbij waren er meer mannen en ook wel wat jonge vrouwen nodig, maar dat was iets dat buiten mijn bereik lag, dat die bron langzaam opgedroogd raakte.

Het duurde een paar dagen voordat ik geacclimatiseerd was en mijn ritme gevonden had.
I.t.t. de vorige keer nam ik nu al mijn tijd om mijn omgeving, en dan met name de vrouwen, beter te observeren. Daar waar ik dacht dat de vrouwen hier toch wel erg geil waren, ook onderling wel met elkaar zouden spelen, kwam ik bedrogen uit. Eerlijk gezegd had ik hier bij mijn vorige verblijf daar ook nauwelijks aandacht aan besteed, omdat het mij weinig interesseerde, ik voor een groot deel afzijdig van die gemeenschap geleefd had. Alleen de hoogst noodzakelijke seks had, zoals gezegd verder alleen bezig was met het vinden van een uitweg naar buiten.

Als de dames al opgewonden waren, kwam dat door de aanwezigheid van mannen. Het was iets instinctiefs, puur dierlijk eigenlijk, aangewakkerd door die insectenbeet die blijkbaar wat in ons achtergelaten had, wellicht zelfs ons DNA had hervormd. Een soort van katalysator eigenlijk, in andere woorden de oerversie van Viagra. Konden we achterhalen wat dat was, zouden we stinkend rijk worden, schoot door mij heen. Maar daarvoor was ik niet hier, dat interesseerde me ook niets.

Nu moest ik een weg vinden om al deze hitsige vrouwen tevreden te houden. Want zoals ik al zei reageerden zij op mannelijke feromonen, en die van mij waren blijkbaar behoorlijk sterk in vergelijking met die van de 2 uitgedroogde mannen. De vorige keer waren we hier met 5 mannen, nu was ik in mijn eentje en werd me dit hitsige, een vorm van seksueel kannibalisme als ik naar die 2 verlepte mannen keek, wel erg duidelijk. Eerder had ik die plek buiten de gemeenschap blijkbaar onbewust, vanuit intuïtie, uitgekozen, mij afgezonderd, en was ook heel vaak langere tijd afwezig geweest, nu lukte dat niet meer zo gemakkelijk. Ook omdat ik het niet meer echt wilde, slechts rust zocht.

Ik stelde dus mijn beeld dat deze vrouwen geile sletten waren bij. Zij waren niet zozeer op zoek naar seks, naar liefde of intimiteit nee, het was iets meer basalers, dierlijker: in andere woorden ze waren gewoon loops, wilden gedekt worden meer was het niet. Voorspel, standjes, etc interesseerde hun nauwelijks, het was zoals bij honden of konijnen, gewoon erop en erover heen, meer niet. Alleen mijn reisgenotes hadden nog dat speelse in zich, bij de rest was dat, afhankelijk van hoe lang ze al hier waren, weggesleten. Dat werd mij al snel duidelijk toen ik op een dag zag dat mijn cadeautje voor hun, de meegenomen seks speeltjes, ongebruikt in een hoek lagen.

Het ging tegen mijn stijl in en ik moest opeens terugdenken aan mijn eerste periode hier, waar ik het ook verdomd had een fokpaard te zijn of te worden. Deze keer had ik die verplichting wel geaccepteerd maar niet op deze wijze. Ik wilde er ook van genieten, seks moest leuk en afwisselend zijn, en koos ik toch weer voor een leven deels in afzondering. In het prille begin wel met mijn beide reisgenotes, want hun was de schrik ook op het lijf geslagen bij zeg maar dat ‘liefdeloze of apathische’ gedrag van hun seksegenoten. Niet dat we ons totaal afsloten van de groep, we kozen er alleen voor om de intieme momenten en nachten in een door mij uitgekozen grot door te brengen. Veel van de spullen die ik over de jaren verzameld had, waren daar zelfs nog aanwezig, zoals bijvoorbeeld een kookplaats, een tafel en een bank, hout, maar ondermeer ook kleine vallen om dieren mee te vangen, speren etc. Want vegetariër, zoals de anderen, was ik nooit geworden, wetende dat ik dat soort voedsel nodig had voor mijn vlucht.

En ook nu weer nodig zou hebben, wilde ik zoveel vrouwen tevreden houden. En niet alleen dat, beetje bij beetje, heel voorzichtig eigenlijk, was het mijn plan om ook de 2 overgebleven mannen vlees te eten geven. In de hoop dat ze wat van hun kracht zouden terugkrijgen.
En begon ook weer met het trainingsprogramma dat ik hier ooit eerder gestart had. Niets verplicht gewoon, op vrijwillige basis, en na een tijdje sloeg het weer aan.

Mijn beide reisgenotes moesten erom lachen, maar begrepen wel de noodzaak. Onze afzondering, soms overdag maar sowieso ‘s avonds, prikkelde bij sommige vrouwen de nieuwsgierigheid. En dan praatten we met name over die vrouwen die minder dan 4 jaar hier aangekomen waren, nog niet volledig afgestompt zeg maar. En aangenaam werden verrast door de seks die ik wij samen hadden, de meerdere standjes die we deden en dus ook de duur van ons spel. Wat hun ergens prikkelde, er blijkbaar iets werd wakker geschud bij hun, waarop ze voorzichtig mijn reisgenotes begonnen te benaderen. Die hun vanzelfsprekend met grote geestdrift binnenhaalden, alsof ze een vis gevangen hadden. Bij iedere nieuwe vrouw was er de eerste paar keer altijd een van de reisgenotes aanwezig, vaak beiden. En beperkte de seks zich niet alleen meer tot mij, nee de vrouwen begonnen na verloop van tijd met elkaar te spelen en dat was wel een omslag. Helemaal toen we de speeltjes introduceerden. In eerste instantie een strap-on, samen met DP. Dat was voor ieder al een eye-opener, een sensatie die de meesten nog nooit beleefd hadden. En prikkelde weer hun seksuele verlangens en fantasieën, waar nu openlijker over gesproken werd. Verlangens die niet alleen beperkt bleven tot seks met mannen, die pure loopsheid, nee nu kwam ook lesbische seks, zelfbevrediging en meer ter sprake, zelfs BDSM.

Het belangrijkste was echter dat ze met elkaar begonnen te praten, en dan niet over algemene dagelijkse zaken (wat eigenlijk weinig inhield, want wat gebeurde hier nu echt). Nee, ze kwamen een beetje los, lieten wat meer van zichzelf zien en horen. En dat kwam niet zozeer door mij, eerder door mijn reisgenotes. En zo begon het balletje te rollen, werden geruisloos meer vrouwen ons ‘seks’leven binnengetrokken, kwam het speelse, fantasievolle bij hun spelenderwijs terug.

Wat hier zeker bij meehielp, waren de gezelschapsspellen die we meegenomen hadden. En dan heb ik het over spelletjes zoals kaarten, dobbelstenen, rummikub, schaken en iets wat men ‘dog’ noemt, een zeg maar ‘mens erger je niet level 2’ spel. Verder had ik ook een tweetal boeken bij mij, iets om uit voor te lezen, misschien zelfs te bespreken. Zo werd de eentonigheid van hun bestaan na zoveel jaren verstoord, kwam er weer leven in de brouwerij.

En we hadden nog meer verrassingen voor hun in petto. Op een ochtend had ik een aantal grote jute zakken opgehaald. Zelf droeg ik de 2 grootste naar beneden, de andere, 3 kleinere, werden door mijn reisgenotes mee naar beneden gezeuld. Groot was de verbazing bij iedereen, toen wij daar met deze zakken kwamen aanlopen, ze hadden dit al jaren niet meer meegemaakt, dat er iets gebracht werd.

Ik hield me op de vlakte, mijn reisgenotes wisten sowieso van niks. Dit kwam gewoon voort uit afspraken tussen mij en de hogepriester. Hij wist van vroeger al wat zoal regelmatig hierheen gebracht werd, en we hadden een prioriteiten lijst samengesteld. Naast afspraken over het hoe, waar en wanneer. Vanaf de late lente tot de vroege herfst heel vaak, soms wekelijks maar meestal eens in de 2 weken, in de andere periode zeer spaarzaam. Ook dat ik lijstjes zou achterlaten in geval er iets dringend nodig was. Zo wist ik nu al dat er meer geleverd was, maar wilde het mondjesmaat brengen. Eerst een goed beeld krijgen van de situatie, zoals bijvoorbeeld nu, dat er vrijwel geen man meer was om wat zwaarder of gevaarlijker werk te doen. En dacht daarbij onwillekeurig aan die sneeuwpanters.

Nadat de grootste commotie voorbij was, bleek iedereen toch wel erg nieuwsgierig te zijn naar wat er in die zakken zat. Alsof het Sinterklaasavond of Kerstmis was, zeg maar pakjes avond. Ik liet het uitpakken aan mijn reisgenotes over. Zij deelden vervolgens als eerste de sarongs uit, waar opmerkelijk genoeg geen enkele dubbele tussen zat, en dan praten we toch snel over in totaal 40 sarongs. Meer dan genoeg, eventueel in te ruilen voor een andere als iemand dacht dat die beter bij haar paste. Maar dat was niet zo, die ijdelheid of jaloezie was afwezig. Iedereen was gewoon blij, in haar sas, nu ze weer eens een cadeautje kregen, iets om aan te trekken zelfs. Al was het maar een sarong waarmee ze hun naakte lichaam konden bedekken. En de dagen daarna werden de overgebleven sarongs omgetoverd tot korte rokjes & crops. Niet dat het de hele dag gedragen werd, zeker niet bij het dagelijkse werk, zoals het onderhouden van tuinen en veldjes, of de dieren, zoals geiten en kippen. Of bij het prepareren van het eten, schoonmaken. En helemaal niet bij de zeg maar ochtend gymnastiek, wat voor mij een opwindend schouwspel bleef, over al die jaren trouwens.

In de andere 3 zakken zaten voornamelijk hygiënische spulletjes, zoals zeep, tandenborstels, kammen, scharen voor het haar en de nagels, naast slippers en naaigerei. Veel blijer had ik ze niet kunnen maken en binnen een mum van tijd was iedereen zich zorgvuldig aan het wassen in de beek en vijver. En daarna vonden uitgebreide knipbeurten plaats, waarbij gelukkig het schaamhaar niet werd vergeten, gemillimeterd of getrimd. En later die middag volgde er een kleine ‘modeshow’.

Het was echt een schot in de roos, iedere vrouw had een beetje kleur, eigenheid ook gekregen en het was heel erg leuk om mee te maken, ervan te mogen genieten. Niet alleen voor mij maar net zo goed voor hun, iedereen zag elkaar nu op een andere wijze. En ik, ik vroeg me alleen maar af hoe dat in onze nonnenkloosters er toch aan toe ging. Of dat even kleurloos was als hier, terwijl hier de seks niet verboden was, eerder verplicht zelfs.

Het was voor mij in ieder geval opwindender dan voorheen geworden. Hoe vreemd het ook mag klinken want ik kende iedereen toch al lang, had hun vrijwel allemaal in hun naaktheid gezien. Echter nu met die sarong om of met dat rokje in combinatie met die crop, soms ook met een andere haarsnit, keek ik anders naar hun. Moest niet alleen raden naar de vormen onder die sarong, ook de persoon had iets eigens gekregen, iets wat haar boeiender maakte. Al was het maar iets kleins, een glimp, een subtiele verschuiving, toch maakte dat het verschil. Belangrijker nog was dat ze in gesprek met elkaar raakten, er beetje bij beetje meer persoonlijke dingen gedeeld werden. Niet alleen maar na de seks, als iemand bleef slapen. Nu ook op andere momenten, met elkaar, zoals bij gemeenschappelijke werkzaamheden en al helemaal bij de gezelschapsspelletjes. Die er trouwens soms erg fanatiek aan toegingen.

Het kwam er eigenlijk op neer dat geen van hun opging in de menigte, een grauwe muis was, een van de velen, nee, nu werd ieder gezien, opgemerkt. En er werd van haar gehouden, van haat of jaloezie was absoluut geen sprake, nooit echt nooit vielen er slechte woorden. Het besef dat we het met ons allen moesten doen, verdween niet werd eerder versterkt. Het waren gewoon van deze kleine dingetjes die het bestaan levendiger en vrolijker maakten, en zeker de seks.

En dit was slechts een eerste begin, volgende leveringen zouden ondermeer papier, potlood, en pen bevatten, naast linnen, garen, penselen etc. En meer spelletjes en boeken, o.a. de Kama Sutra. (Die ik trouwens op verzoek van mijn reisgenotes besteld had). Maar ook gebruiksvoorwerpen zoals slijptollen, een zaag, emmers, draaitol voor pottenbakken, touw etc. (We hadden een hele waslijst samengesteld, omdat er uiteindelijk jarenlang niets meer gestuurd was). Zo kwam er meer bedrijvigheid en plezier in deze kleine leefgemeenschap.
En in het verlengde daarvan veranderden of beter explodeerden hun seksuele verlangens, werd er niet alleen meer over gesproken eerder mee geëxperimenteerd.

Zelf had ik al samen met mijn reisgenotes al diverse DP’s gedemonstreerd, waar de dildo’s, strap-ons of Butplugs bij gebruikt werden. De meest simpele was natuurlijk dat ik een van beide dames neukte , en haar vriendin tegelijk in haar kont of kut afhankelijk van welk gaatje ik uit gekozen had. Maar bv. ook dat ik een van beiden nam, en de andere mij in mijn kont neukte. Of dat een van de dames een butplug in haar kontje had, ik haar neukte terwijl de ander op haar gezicht zat. Of dat ze elkaar neukten, en ik ofwel een van beiden neukte of me liet pijpen. Zoveel variaties die de revue passeerden en naderhand met geestdrift uitgeprobeerd werden. Met of zonder de mannen, die ban was gebroken. Het gaf mij maar zeker die andere 2 wat rust, soms genoot ik ook gewoon van het meekijken maar dat was dan helaas vaak van korte tijd. Niet dat ik daar echt wakker van lag, dat beetje rust kwam meer dan goed uit. In ieder geval, was dat waanzinnige, dat kannibaalse, eruit m.u.v. die dagen nachten dat de ‘waanzin’ van die insectenbeet ons de zinnen ontnam.

Op een keer introduceerde een van mijn reisgenotes een rollenspel, waarbij de focus op BDSM lag, en daar bleken onverwacht een aantal mensen, ondermeer de 2 overgebleven mannen, gevoelig voor te zijn. En werd mijn extra pakketje met speeltjes als zweep, klemmen, touw, boeien, cockring etc. geopend. Later werd mij ook gevraagd om een paar bomen om te toveren tot bv.schandpaal. En moest ik 4 touwen zodanig aan 2 bomen vast knopen dat men een slaaf of slavin er met handen en voeten aan kon vastbinden. In het openbaar, omdat een aantal graag meekeken bij een sessie, zeg maar een vorm van een porno film.

Het was zoals die priester mij voorspeld had, ik nog een taak open had staan en dat was blijkbaar deze. Een even onverwachte als mooie opgave: ik, die van origine een strijder was en volgens hem afgerond had, nu de rol van leraar (brahmaan) kreeg en met hulp van mijn reisgenotes deze vrouwen uit een zekere vorm van lethargie haalde, een draai aan hun bestaan gaf.

En dan heb ik het niet alleen over de seks, dat bleek slechts een klein, onbeduidend, aspect van mijn taak te zijn. Zo nam ik een oude hobby weer op. Eentje die mij rust gaf, mij mentaal kon afsluiten van de buitenwereld t.w. houtbewerking, zoals het snijden en polijsten van figuurtjes. Maar ook het maken van zaken als een bank, bed, tafels etc. Maar bijvoorbeeld ook weer mondharmonica spelen, iets uit een verleden, eigenlijk mijn vroegste jeugd. Het deed mij deugd, deze afleiding en triggerde tegelijkertijd ook anderen, waarvan sommigen al snel hun creatieve vermogens gingen aanspreken. Want zoals men ook wel zegt: een voorbeeld doet volgen. Bij alle leveringen waren, naast elementaire zaken voor levensonderhoud ook spullen meegekomen voor zeg maar artistieke ontplooiing. En die lagen op gebied van schilderen, boetseren, schrijven, muziek, en ook houtbewerking. Zo zag ik bijvoorbeeld ook steeds meer ‘sieraden’ komen, halskettingen en armbandjes, gemaakt uit kristallen of steentjes die men hier of in sommige grotten tegenkwam. Niet alleen een mooie aanvulling werd op hun kleding, maar ook op hun identiteit. En als ik hun dan uitnodigde voor bijvoorbeeld de avond, was het leuk om hun een complimentje te geven, die stralende lach te zien. En de seks in het verlengde daarvan ook. En iedereen gunde het elkaar, genoot mee van hun creaties.

Als we in West Europa of de V.S. gewoond hadden, zouden we het stempel van kunstenaarsdorp of commune gekregen hebben. Maar dit deden we het voor onszelf, als een vorm van tijdverdrijf. En niet alleen dat, er werd tussentijds ook veel gepraat met elkaar, een soort therapie. Over persoonlijke zaken, en ergens tijdens die gesprekken kwam een delicaat en pijnlijk onderwerp ter sprake: het afstaan en gemis van hun kinderen. Dat zat toch veel dieper bij ieder van hun dan verwacht, ook dat ze nooit meer iets van hun hoorden etc. Wel wisten ze inmiddels al van mij dat ieder kind geadopteerd werd door vermogende families en een zeer goede opvoeding en opleiding kregen. Hun kinderen als iets bijzonders gezien werden, een nakomeling en geschenk direct van de godin of iets in die zin.

Zelf had ik al mijn kinderen wel gezien, het onwerkelijke aantal van 43 volgens die priester, zelfs gesproken met ze, zonder mijn ware identiteit prijs te geven. Het bleek een diepe wonde bij al deze vrouwen te zijn, een lijden waarmee ze worstelden, en dat ze nog nooit met elkaar gedeeld hadden, tot nu dan. Op een dag bij het avondeten, sprak een van hun mij aan en vroeg: “is er geen manier om iets te weten te komen van hun, eventueel iets te delen met hun.” We keken elkaar aan en iemand vroeg: “Hoe en wat dan?” “We kunnen schilderijen van elkaar maken en ook wat schrijven over onszelf?”, hoorde ik iemand suggereren. En werd tegen mij gezegd: “Wil jij eens aan die hogepriester vragen of dit een mogelijkheid is, en zo ja of hij hun of hun adoptieouders wil benaderen.” De dagen daarna schreven we samen aan een brief, die bij de volgende levering mee terug genomen werd. En ik al vrij snel een positief antwoord ontving en zelfs verrast werd door deze hogepriester. De adoptieouders van mijn kinderen hadden niet alleen, zonder mijn medeweten, foto’s gemaakt van mij met mijn kind, maar deze ook naar hem opgestuurd. En nu stuurde deze priester deze mee met zijn antwoord op onze vraag of wij informatie konden krijgen c.q. uitwisselen met onze kinderen. Ik was blij verrast met zijn initiatief en toonde later die dag de foto’s aan hun moeders (hij wist precies van wie welk kind was, ik totaal niet). De vrouwen waren ontroerd, dolblij met dit onverwachte teken.
Het horen van het goede nieuws maar meer nog het zien van de foto’s van sowieso een maar vaker meer van hun kinderen, had voor de nodige opwinding gezorgd, naast tranen van geluk. Ik liet hun de foto’s behouden, en de dagen daarna ging iedereen fanatiek aan de slag. En leek het wel of alles in een versnelling kwam, wat schijn bleek te zijn. Een aantal vrouwen had blijkbaar al stiekem ingespeeld op een eventueel positief antwoord. De maanden daarop kwam langzaam een vorm van uitwisseling op gang. Brieven en foto’s begonnen druppelsgewijs binnen te komen, wat hoop gaf aan de anderen.

De enige die echt buiten de boot viel was Aparna. Ik weet niet waarom, ze was eigenlijk vanaf het begin af aan niet zo meegegaan in het enthousiasme van de anderen. Ik zag dat het veel met haar deed, maar kon er verder weinig aan veranderen. Zij had iets afstandelijks, verdrietigs over zich heen, en waar dat vandaan wist ik niet. Het gaf me in ieder geval een ongemakkelijk gevoel.
Naarmate de weken verstreken, hoe ongelukkiger ze eruit zag. Op een bepaald moment kon ik het niet meer aanzien, en ging het gesprek met haar aan. Haar vraag waarom ik nooit seks met haar had was eenvoudig te beantwoorden: “van iemand die je dumpt en 7 jaar lang links laat liggen, verwacht ik niet dat ze nog interesse in mij heeft”. Mijn wedervraag was eenvoudiger: “waarom vertrek je niet als je ongelukkig bent.”

En toen volgde een van de meest onthutsende gesprekken die ik ooit in mijn leven gehad heb. Het verdriet of de pijn die iemand in zich kon opsparen was niet in woorden te beschrijven, en voor mij nog minder te begrijpen. Hoe had ik haar in godsnaam zo verkeerd kunnen inschatten, iemand waarmee ik niet alleen ooit een relatie mee had maar ook tot het diepst van mijn hart van gehouden had? Uit het gesprek kwam naar voren dat ze sinds mijn vertrek iedere man afgewezen had. Iets vergelijkbaars had ze ook tegen de vrouwen gezegd die nieuwsgierig waren naar het waarom. Dat zij alleen maar op mij wachtte, hoe lang dat ook zou gaan duren. Zij, vreemd genoeg, een rotsvast vertrouwen in mij had, dat ik terug zou komen. Ik nu eenmaal een man was die niet hield van onafgemaakte zaken. En zij alleen voor mij beschikbaar zou zijn voor seks. Ik keek haar hoogst verbaasd aan en vroeg: “Wat is er met je aan de hand? En als ik dat nu eens niet zou willen?” Ze pakte me bij de hand en zei: “Laat mij alsjeblieft rustig uitpraten, mijn verhaal vertellen, mijn versie van deze laatste 10 jaar.”

Ik keek haar in de ogen, waar ik alleen maar ‘iets in zag. Het raakte me in ieder geval diep. Was het warmte, genegenheid, liefde , ik durfde het niet te zeggen, en gaf haar alle tijd en ruimte die ze nodig had.

Nog altijd met mijn hand in de hare begon ze haar verhaal. Dat eigenlijk al begon op het moment dat wij elkaar voor het eerst ontmoeten:
“Ik was overdonderd door je rust, onverstoorbaarheid toen ik je ontmoette. Dat jij in alle ellende van die oorlogen, volkerenmoorden etc, zo rustig en evenwichtig bleef. Alsof het je niets deed, terwijl ik dondersgoed wist wat jij meemaakte en wat door je heen ging. Maar jij bleef maar geven, je bekommerde je om de gewonden, de kinderen en ook om ons, de hulpverleners. Iedere keer cijferde je je weg. Ik kon dat niet, was vaak erg uit mijn doen of depressief door alles om mij heen. En dan was jij daar weer, en bracht een lach op mijn gezicht. Iedere keer wees je me weer op het goede wat ik deed, op de lach van een kind, de dankbaarheid van een moeder, en monterde mij zo op. Dat ik weer verder kon gaan, een nieuwe dag tegemoet. Nog altijd snap ik niet hoe jij in al die ellende om ons heen, op al die slagvelden, zo positief kon blijven. Dat je me iedere keer wees op iets heel kleins, moois en daarmee mijn dag kleur gaf. Ik bewonderde je sterkte en kracht daarvoor, zonder jou had ik dat nooit, echt nooit kunnen overleven. Ik ben nooit zo sterk als jij geweest. Toen kwam die trip hiernaartoe. Een trip die ik graag wilde maken en jij mij daarop vergezelde.

Ik heb echt doodsangsten uitgestaan toen jij maar niet aankwam. Die weken wachtten op jou waren de ergste uit mijn leven. Op dat moment had ik voor mezelf besloten nooit meer verliefd op iemand te worden, van iemand te houden. Die pijn om iemand te verliezen was gewoon te veel voor mij. Ik ben een kind voortgekomen uit deze gemeenschap, dat weet je, was eigenlijk uitgestoten als klein kind, wilde dat gevoel van eenzaamheid, achter gelaten te worden, niet opnieuw doorleven. Dus heb ik je min of meer uit mijn leven geband, nadat je het toch overleefd had. Ik was erg blij, maar wilde dat gevoel niet meer toelaten. Wellicht ook omdat ik wist dat je hier niet zou blijven. Jij niet iemand bent om opgesloten of gevangen te zitten, iets wat bevestigd werd door je jarenlange inspanningen om een weg uit deze vallei te vinden. Daarom heb ik je al die jaren vermeden, ik wist dat je ooit zou weggaan, en ik dan hier zou achterblijven, je me zou verlaten.

Het afstaan van mijn kinderen was nog pijnlijker, maar toen was het al te laat. Ik wist of voelde dat je weg zou gaan, je een uitweg gevonden had. Wilde meegaan met je maar begreep ook je afwijzing, al zei je dat niet hardop. Je hebt altijd al gezegd dat angst een slechte raadgever is, en ik moet je 100% gelijk geven. Al die jaren heb ik in angst geleefd, beslissingen genomen, voorkomend uit angst. En kijk waar ik nu sta, een alleenstaande vrouw van middelbare leeftijd. Zonder liefde, zonder kinderen, zonder dromen. Of toch nog eentje, namelijk dat jij mij weer in je hart toelaat en me kunt vergeven? En alsjeblieft geen medelijden, dan kun je beter gaan.”

Tijdens haar verhaal moest ik terugdenken aan de keer dat ik haar ontmoette. Die fragiele jonge vrouw, die zich direct na het afronden van haar artsenopleiding had aangemeld bij ‘Artsen zonder grenzen’ en terecht gekomen was in een gebied van oorlogsgeweld, stammenoorlogen uitgevochten onder het mom van religieuze oorlogen, maar de facto gingen over het bezit van grote olierijke gebieden. En zich als vrouw staande moest houden in deze onmenselijk haard van nietsontziend en mensonterend geweld. Nog niet te spreken over de positie, het misbruik en geweld tegen vrouwen in deze regio. Je moest echt sterk in je schoenen staan om daar als alleenstaande vrouw en helemaal als arts te overleven.
Ik bewonderde haar, voor haar doorzettingsvermogen en moed. Had haar meermaals opgevangen en meer dan regelmatig getroost als het haar weer eens teveel werd. Een jonge, naïeve vrouw die in een wereld terecht gekomen was die niet de hare was, net zoals dat trouwens ook voor mij gold. Twee lotgenoten die elkaar bij toeval ontmoet hadden in de donkerste krochten van deze verdorven wereld vol ellende. Blijkbaar verdoemd tot elkaar waren, om vervolgens toch uit elkaar te gaan. Was het lot ons deze keer beter gezind, konden wij het verleden achter ons laten?

Daarop keek ik haar aan en ze zag en begreep het intense verdriet dat mij overviel. Verdriet over de weg die we beiden gegaan waren, de weg die ons uit elkaar gedreven had en nu ook weer samenbracht. En de liefde die bij deze herkenning in ons beider hart doorbrak, barrières wegblies.

Op de achtergrond zag ik opeens mijn beide reisgenotes zitten, die blijkbaar het gesprek stilletjes gevolgd hadden.

En toen nam ik haar in mijn armen, wiegde haar voordat onze monden elkaar vonden in een hartstochtelijke kus, die alle pijn en verdriet van de laatste jaren deed verdwijnen. En dat diepe verlangen aan de oppervlakte bracht, die behoefte om elkaars warmte, elkaars lichaam weer te voelen, elk plekje opnieuw te ontdekken en uiteindelijk in elkaar op te gaan. Geen lust, gewoon liefde, en we hadden heel veel in te halen, waarbij een van de voordelen van deze vallei, dat tijd geen issue is, nu wel erg goed uitkwam. Veel later die dag toen Aparna snikkend, lachend in mijn armen haar rust vond, werd ze niet alleen door mij maar ook door mijn beide reisgenotes gestreeld en gekust. Beide dames hadden alles gezien en gehoord, wisten sowieso al een beetje van haar of onze achtergrond af, en waren blij voor haar. Dat ze het eindelijk uitgesproken had, haar angst om afgewezen te worden had overwonnen. Later die avond gold dat ook voor alle andere vrouwen in deze gemeenschap, die hun blijheid voor haar niet onder stoelen of banken verborgen hielden.

Twee jaar later stonden wij, mijn beide reisgenotes, Shanta en Uliana, en Aparna, bij de ingang van een grot te wachten, ieder met een kleine aan hun hand. Shanta en Uliana zouden die dag, ieder met hun kind, vertrekken. Aparna en ik zouden dan een week later volgen, samen met onze dochter. Het was genoeg geweest, Aparna wilde ons kind niet meer afstaan, haar eigen dochter opvoeden. Een beslissing waar ik volledig achterstond en we hadden besloten dat niet in deze vallei te doen maar ergens anders op deze planeet. En in navolging van onze beslissing hadden Shanta en Uliana, in overleg met ons, besloten mee te gaan. Zij stonden er op hun kind samen met hun vader groot te brengen. We hadden al een voorkeur uitgesproken voor een land waar we ons wilden vestigen, t.w. Nieuw Zeeland. Wat meespeelde bij deze keuze was ondermeer de ruimte, rust en sociale zekerheid.

E.e.a. was al door gegeven aan de hogepriester, ik wist dat het financieel sowieso geen probleem moest opleveren, wat ook bleek te kloppen. Wat ik onderschat had, of waar ik eigenlijk geen rekening mee gehouden had, was het belang van deze godin en in navolging daarvan ook deze kleine leefgemeenschap, voor hun geloof. Ik ga niet zeggen dat we heiligen of koningen o.i.d. waren, maar echt alles was al geregeld voor ons, zoals vliegreis, visa, lokaal transport en zelfs personeel. Zonder dat we erom gevraagd hadden en zonder dat het ons ook maar een cent zou gaan kosten. Er waren ook al opties genomen op een drietal, zeg maar, landgoederen, en die werden ons vrijwel direct bij aankomst in het klooster getoond. Eerlijk gezegd waren we overrompeld, en pas na het zien van een aantal video’s, niet alleen van de landgoederen en gebouwen, maar ook van de lokatie en aanwezige faciliteiten bepaalden we onze keuze.

En het werd nog bizarder: ik had aangegeven dat ze een ‘vloed’ van kleine kinderen konden verwachten. Elke vrouw die nog kinderen kon krijgen was zwanger geraakt. De weken tussen aankomst in het klooster en ons vertrek naar Nieuw Zeeland, kregen we de vraag voorgelegd of wij ook al deze kinderen onder onze hoede wilden nemen, of dat zij adoptieouders moesten gaan zoeken. Voordat ik ook maar iets kon zeggen, zeiden de 3 dames al eensgezind dat wij ze zouden opnemen. In totaal zouden dat 15 jonge kinderen worden en zo geschiedde ook.

Over de jaren ontstond een levendige correspondentie tussen ons en de achtergebleven vrouwen, waarbij naast veel foto’s van hun kinderen, ook verhaaltjes van hun waren bijgevoegd. En daar bleef het niet bij, elke vrouw die wegwilde was welkom bij ons. Logisch ook, want de overstap tussen het leven daar en de echte, rauwe, wereld zou te groot zij, ze zouden er in ondergaan. Uiteindelijk bleken dat er nog 3 te zijn.

Echt alles had, in mijn ogen, te maken met bijgeloof. Net zoals men geloofde dat er goede oogsten, welvaart etc. zou komen als er maar veel kinderen in die leefgemeenschap geboren zouden worden, gold dat nu ook weer voor ons. Dat wij geluk, succes en welvaart zouden brengen, en daar werd echt alles voor opzij gezet. Zo werd, nadat we eenmaal onze keuze hadden laten vallen op een landgoed, dit aangekocht door een bedrijf en aan ons ter beschikking gesteld, gratis. Sommige bedrijven, die al een vestiging in Nieuw Zeeland hadden, openden of verplaatsen hun kantoor zelfs naar de regio waar wij gingen wonen. Dan heb ik het niet over massaverhuizingen, maar het was een teken aan de wand.

In het begin heb ik eens uitgebreid gesprek gehad met Uliana en Shanta. Waarom ze geen andere, jongere, man zochten, nu ze weer terug in de echte wereld waren. Een jongere man, een toyboy bijvoorbeeld, met goed functionerend gereedschap, zo zei ik. Er werd niet alleen lachend op gereageerd werd, ik werd tegelijkertijd ook afgeserveerd. Zonder blikken of blozen zeiden ze: “Dan had je ons een vergrootglas moeten geven lieverd, want mannen naar onze smaak, of jonge mannen toyboys zoals jij ze noemt, vind je hier helemaal niet. Volgens ons heb je deze regio daarvoor express uitgezocht, wees maar eerlijk je houdt van ons.” Waarop ik zei: “Hoho, dat was een gezamenlijke keuze hoor, dat moet je me niet voor de voeten gooien.” Lachend antwoorden zij: “Ja, maar konden wij weten dat jij genoeg van ons kreeg. Of misschien niet meer mans genoeg zou zijn om ons te bevredigen.”
Zo ging het nog even op en neer tot een van hun zei: “Dick, met alle gekheid op een stokje, we zijn helemaal niet op zoek naar een man laat staan een toyboy of zoiets. Verre van dat zelfs, we hebben meer dan genoeg van mannen m.u.v. jou misschien. Wat weet je eigenlijk van ons af, lieverd. Je hebt ons daar nooit naar gevraagd of over horen praten?”

Dick nu: “Sorry lieverds, ik wilde jullie niet voor het hoofd stoten. Nee, ik weet niets van jullie verleden, daar vraag ik ook niet naar. Zoiets moet uit jullie zelf komen, als jullie er klaar voor zijn om dat te delen. Ik heb wel vermoedens maar respecteer jullie zwijgen. Wat ik wel weet is dat jullie liefdevolle en sterke vrouwen zijn. Ook niet weglopen voor moeilijke situaties, karakter hebben, open en eerlijk zijn, en niet schromen verantwoordelijkheid op je te nemen. En dat spreekt me aan in jullie.”

Daarop nam de oudste van de twee, Shanta, het woord: “Weet je, net zoals die hogepriester tegen jou gesproken heeft over jouw lotsbestemming, heeft hij dat ook met ons gedaan. Ik ben niet altijd zo geweest als jij nu schetst Dick, en ik weet dat dit ook voor Uliana opgaat. Bij ons kwam het erop neer dat wij daar onze bestemming als vrouw en persoon zouden vinden, zouden leren wat onze meerwaarde in deze wereld was. En dat was niet zozeer kinderen te baren, nee dat had te maken met onzelfzuchtigheid en leren delen, uit echte, waarachtige liefde.

Die priester, dat is echt een slim, uitgekookt type. Die had ons aan jou gekoppeld, ons gezegd dat je die plek zeer goed kende, net zoals de weg daarheen. Ook dat we niets moesten vragen, jou moesten laten praten, gewoon luisteren, kijken en leren. In het begin hadden we een grote hekel aan je, haatten we je eigenlijk. Want nog voordat we goed en wel op reis gingen, had je al meer dan de helft van onze bagage eruit gehaald, en in dat klooster achtergelaten. Als reden dat het nutteloos was, nodeloos gewicht ook en we er daar toch niks aanhadden. Pas halverwege die eerste dag begon dat tot ons door te dringen, toen we door die bergen liepen, die smalle paadjes etc. Onze rugzakken voelden zwaar aan, en er was toch meer dan de helft uit. We wilden niet toegeven dat je misschien gelijk had, maar die woorden van die priester drongen toen al tot ons door. Kijk, en luister meer was het nog niet. En dan die avonden na zo een dagtocht: jij die ons verzorgde, zei dat we met onze voeten een paar minuten in koud water moesten gaan zitten, waarna jij ze masseerde. Net als onze onderbenen en pijnlijke rug. Eerst protesteerden we nog maar de dagen daarna niet meer. Je wist precies wat je moest doen, en deed dat stilzwijgend, zonder morren. Net zoals je het eten voorbereidde, dat hadden we nooit gekund. Je begon ook te praten, ondermeer over die gemeenschap. Vroeg ons wat we ervan wisten en verwachtten. En je lichtte beetje bij beetje een sluier op over het leven wat ons daar te wachten stond. Het was dat de hogepriester ons gezegd had dat je die plek al van vroeger kende, anders hadden we geloofd dat je wartaal praatte.

En toch was het nog een schok toen we daar aankwamen, het verschil tussen een verhaal en de werkelijkheid was groter dan wij verwacht hadden. En al die tijd was jij op de achtergrond aanwezig, stoïcijns als je was. Je had niets gezegd over die driften, de seksualiteit of honger daarnaar. Het was echt het laatste wat wij verwacht hadden daar aan te treffen, dat we naar seks verlangden, naar jou smachtten. Daar hadden we juist onze buik van in de echte wereld, mannen hadden ons bedrogen, misbruikt en mishandeld. Die wereld wilden we juist ontvluchtten, maar kwam daar als een boemerang terug. Was jij er niet geweest, had jij die wereld niet gekend, dan waren wij zoals hun geworden. Jij hebt het verlangen en de waardigheid teruggebracht bij die vrouwen, in die gemeenschap. Je had ze kunnen misbruiken en dan nog waren ze tevreden geweest, maar nooit is die gedachte bij je opgekomen. Ook niet in die eerste periode dat je daar al was, heeft Aparna ons verteld.

Dus zeg ons nu eens waarom wij naar een man of toyboy moeten gaan zoeken. Een man wordt je echt niet door je gereedschap, hoe goed je het ook kunt gebruiken. Uliana en ik hebben toen dat gesprek tussen jullie 2 afgeluisterd, en ook van de andere vrouwen meer gehoord, met name over jou. Hoe je Aparna steunde in al die jaren in die oorlogsgebieden, over jouw deel van de reis naar dat oord en je doorzettingsvermogen om dat in zeer barre weersomstandigheden te overleven en ook later weer bij het zoeken naar die uitweg. Je bent gewoon een man die weet wat hij wilt, nooit iemand in de steek laat, niet alleen opkomt voor de zwakkeren, maar ook voor zichzelf. Je bent eerlijk en integer, en rent niet weg voor moeilijke situaties. Nee lieverd,” en ze wezen naar hun hart: “Een echte man herken je hier aan, en niet aan de lengte of dikte van zijn pik.
Persoonlijkheid zit niet in je pik hoor, en trouwens bij veel mannen is die ook weer vaak snel slap, net zoals hun karakter. Nee, een man is in onze ogen iemand die opkomt en vecht voor wat hij vindt dat de moeite waard en belangrijk is. En eerlijk gezegd schat, daar zijn er maar weinig van die die moed hebben, om voor zichzelf en zeker voor ons in te staan en durven te vechten. Voor hetgeen dat door ons als belangrijk en waardevol gezien wordt, wat trouwens meestal immateriële zaken zijn. Dus nogmaals, een lange en dikke pik is leuk voor een keer, maar als de eigenaar geen karakter en persoonlijkheid heeft, jou misbruikt voor zijn eigen genot en doelen, schiet je er weinig mee op. Dat geeft op den duur geen voldoening, slechts teleurstelling, en daar hebben wij er genoeg van gehad in ons leven.
Jij echter, jij bent zo een echte man, zonder dat je je daarop laat voorstaan. Dat is niet belangrijk voor je. En daarbij, je durft te delen, laat ieder van ons in haar waarde. Iets waar wij meer dan tevreden mee zijn. En je pik is meer dan genoeg voor ons, en daarbij het duurt uren voordat hij verslapt. Heb je ooit iemand horen klagen?”

Daarmee was voor hun dat punt voor eens en altijd afgedaan, werd ik dood geknuffeld. Mij maakte het niets uit, had mijn handen toch al meer dan vol aan hun en onze kinderen, en met de jaren die kwamen werden dat er alleen maar meer. Een enkeling door geboorte, de meesten doordat ze via de hogepriester ons adres gekregen hadden, ons met een bezoek vereerden, soms zelf bleven hangen.

En beetje bij beetje begreep ik waar ik al die jaren naartoe aan het bewegen was. Wat die hogepriester bedoeld had toen hij zei dat ik zowel krijger als brahmaan was. Zeker nu ik in een volgende fase was aanbeland waarin er veel andere zaken van me gevraagd werd, bijvoorbeeld vaderschap, een drievoudige liefdesrelatie was dat begrip meer dan waardevol. Structuur geven, overzicht houden, keuzes maken, richting geven, het waren zowel mannelijke als vrouwelijke kwaliteiten die ik aan het versterken was. Want tegelijkertijd was het ook de uitdaging om dicht bij mijn gevoel te blijven, zodat mijn hoofd en hart naar elkaar toe bleven bewegen en elkaar konden vinden.
In deze hele periode van 10 jaar heb ik waardevolle dingen over mijzelf geleerd:
dat helder zijn niet betekende dat ik afstand moest nemen;
ik niet hard hoefde te zijn om stevig te staan;
mijn kracht mijn zachtheid juist versterkt had;
En het belangrijkste van alles misschien wel dat richting of leidinggeven óók betekende ruimte te maken voor de ander.

Shangri La meer was dan een plek op aarde voor mij , ook een ruimte in mijn ziel, een plek waar liefde en empathie samen kwamen, ik durfde te geven , te delen maar ook te nemen. En eindelijk tot mij zelf te komen, alles een plek te geven.



———————————————- Slot ——————————————