Mijn naam is Douwe. Douwe Atsma, om volledig te zijn. Dit is het eerste verhaal uit een reeks die vele jaren zal omspannen, met een keur aan vrouwen die mijn leven mee hebben vormgegeven.

De reeks heet ‘Sterrenstof’, omdat al deze vrouwen als een ster aan mijn firmament hebben gestraald of nog steeds stralen en hun stof hebben doen neerdwarrelen in mijn leven. Elk van deze vrouwen heeft een eigen serie verhalen, met deels overlap in tijd.

Ik ben een romantische ziel tot op het bot, maar ik begin als tiener en aangezien die ene grote liefde lange tijd iets achter de horizon lijkt, hou ik het maar op de categorieën tiener en hetero.

Veel plezier bij het lezen.

Douwe

---

Proloog

“Zal ik je helpen met de hapjes klaarmaken?” biedt Sybrich aan.

“Ja, graag,” stamel ik. Ik ben zenuwachtig. Een paar weken terug, op het feestje van Hieke, had ze met me willen zoenen, dat weet ik zeker. Maar toen durfde ik niet. Nu moet het gebeuren. Vandaag word ik achttien. Ik heb nog nooit met een meisje gezoend.

In de keuken rommel ik onhandig met glazen en bordjes, zo ver mogelijk bij Sybrich vandaan. “Douwe, heb je een hekel aan me?” Ze kijkt me onzeker aan.

“Nee, integendeel, waarom?”

“Omdat je me bij Hieke niet wilde zoenen. En nou doe je ook alsof je liever hebt dat ik uit de keuken wegga.”

“O, nee, helemaal niet! Alleen, eh, ik durfde bij Hieke niet. En nou ben ik ook doodnerveus,” beken ik.

“Waarom durfde je niet?”

“Ik heb nog nooit, ik ben bang...”

Sybrich doet een pas in mijn richting. “Waar ben je bang voor?”

Ik slik. “Ik ben bang dat je me een kluns vindt.”

Haar ogen worden zacht. “Jij? Een kluns? Jij zit in de nationale jeugdselectie volleybal, toch? En je bent slim, je bent grappig. Ik wil heel graag met je zoenen, voordat we van school zijn.” Ze zet nog een stapje dichterbij.

Mijn adem gaat moeizaam. “Ik wil ook heel graag met jou zoenen, maar ik weet niet hoe.”

“Ik ook niet, maar dat vinden we samen wel uit, denk je niet? Iedereen doet het, dus het zal toch niet heel moeilijk zijn. Ik wil heel graag dat jij mijn eerste bent.” Sybrich doet vastberaden nog een stap dichterbij . Ja, het gaat eindelijk gebeuren! Ik strek mijn handen uit om haar beet te pakken.

Mijn zusje Lolkje stormt de keuken binnen met paniek in haar stem. “Douwe! Er staat politie voor de deur! Je moet komen!”

Shit! Moest dat uitgerekend nu? We maken toch geen herrie of zo? Tegen Sybrich: “Sorry, ik moet even naar de deur.”

“Ik loop niet weg.”

Geen van beiden konden we weten dat het niet meer van zoenen zou komen.

Er staan twee agenten voor de deur, een wat oudere man en een vrouw. Ze kijken ernstig.

“Goedenavond, agent, maken we te veel herrie?”

De man kijkt me vol medelijden aan.

“Nee. Heb je een feestje?”

“Ja, ik ben vandaag achttien geworden.”

De vrouwelijke agent kijkt geschokt. Haar ogen sperren zich open en ze slaat een hand voor haar mond. :”O, wat vreselijk!”

“Meneer, het spijt me ontzettend, maar ik ben bang dat we uw feestje moeten verstoren.”

Er bekruipt me een akelig gevoel. Pa deed vandaag de hele dag al gek. De felicitaties vanmorgen, het afscheid toen ze wegreden om mij het rijk alleen te geven, hij leek eerder verdrietig dan blij voor mij. Toen ik ernaar vroeg, zei hij: “Je kindertijd is nu voorbij, jongen. De rest van je leven begint nu. Mijn taak als vader zit erop. Dat maakt weemoedig. Maar weet, dat ik ontzettend dankbaar ben dat ik jou heb mogen opvoeden, Douwe. Vergeet dat nooit.” Een raar antwoord, vond ik.

En ma leek nog meer afwezig dan anders. Ze feliciteerde me nog net wel, maar zo mogelijk met nog meer koude afstandelijkheid als normaal. Geen zoen, geen knuffel, niet eens een hand. “Gefeliciteerd, jongen,” had ze met afgewende ogen gezegd. Meer niet. Maar ja, van mijn moeder ben ik eerlijkgezegd niet veel anders gewend. Mijn moeder is als jonge vrouw zwaar verminkt geraakt bij een bedrijfsbrand en heeft mijn hele leven lang altijd pijn en depressies gehad. Ik heb medelijden met haar maar niet veel warme gevoelens. Als ik eerlijk ben, snap ik niet hoe ze het leven zo lang volgehouden heeft.

Nog voordat de agent zijn boodschap kan overbrengen, weet ik al wat hij gaat zeggen. Ik sluit mijn ogen en adem diep uit. “Zegt u het maar.”

“Het spijt me verschrikkelijk, maar uw ouders hebben vanavond een auto-ongeluk gehad. Ze hebben het helaas niet overleefd.”

Achter me klonk een jammerende kreet, van Lolkje. “Nee!” Ik hoor haar snikken.

Zelf voelde ik ook het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Met moeite breng ik uit: “Wat is er gebeurd?” Ik doe mijn ogen weer open en kijk de agent aan.

Hij kijkt me oplettend aan, hij ziet wat ik denk en windt er geen doekjes om. “Ze zijn van de weg geraakt en zijn tegen een boom gereden. Ze waren op slag dood.”

“Geen andere auto’s?”

“Nee. Een auto die achter hen reed heeft het zien gebeuren. De auto van uw ouders begon ineens heel hard te rijden, raakte van de weg en knalde in volle vaart tegen een boom aan.” Als om het te verzachten: “Mogelijk is uw vader onwel geworden.”

Ik schudde mijn hoofd. “Hij deed vandaag gek, alsof hij voorgoed afscheid nam. Hadden ze gordels om?”

De agent schudde zijn hoofd. “Nee,” zei hij zacht.

Ik voelde mijn ogen branden. “Mijn vader was altijd heel precies, achter het stuur. Hij reed nooit zonder gordel.” O God, pa, waarom heb je me verlaten? Mijn pa die in zijn eentje onze vader én moeder was én mantelzorger voor ma. En het dan ook nog klaarspeelde om een uiterst geliefd leraar te zijn en een brede vriendenkring te onderhouden. De man die alles wist en alles kon. De stralende held van mijn jeugd. Weg, zomaar. Ik stond er alleen voor.

Dorien

Pfoe, dat was pittig. Mijn fiets met drie versnellingen en een hoop bagage over die Ardennenhellingen stampen. Gelukkig was het eindpunt in zicht: camping La Vallée aan de Ourthe, niet ver van Durbuy en La Roche..

Lief van Hilda en Tineke dat ik op het laatste moment bij hen mocht aansluiten. We zijn nu drie dagen aan het fietsen vanaf Zwolle. Vijf dagen sinds ik mijn inmiddels ex Ralph op zijn kamer aantrof tussen de benen van mijn beste vriendin Jeannette. No way dat ik nog met hem in Friesland ging zeilen. Einde relatie, einde samenwoonplan in Groningen, einde vriendschap met mijn beste vriendin.

’Joh, maar je niet zo druk. Jij hebt hem straks in Groningen helemaal voor je alleen. Dit was maar gewoon een afscheidswip. Je weet toch dat dat niet voor het eerst was!’

Ik hoor het Jeannette nog zeggen een uurtje later in café ‘Le Chat Noir’, waar we met de eindexamengroep het – hopelijk – einde van onze schoolcarrière vierden.

Oké, Ralph en Jeannette hadden een historie. Hij had haar ontmaagd, op dezelfde avond dat zijn vriend Bert dat bij mij deed. We hadden met zijn vieren besloten dat het tijd was en we hadden erom geloot wie het met wie zou doen, om het een week later nog eens dunnetjes over te doen met de ander. Sindsdien was Ralph mijn vriend, dacht ik. Mijn vriend met wie ik een huis in Groningen zou gaan delen. Kennelijk hadden Ralph en Jeannette een ander beeld bij ons voorgenomen samenwonen dan ik.

Jeannette neemt sowieso seks niet zo serieus. Wat haar betreft is seks gewoon een plezierige manier om jongens beter te leren kennen of gewoon de tijd door te brengen, meer niet. Ik geloof dat ze sinds onze gezamenlijke ontmaagding al wel met zes jongens intiem geweest is. Zij snapt niets van romantiek en exclusiviteit. Misschien heeft ze wel gelijk. Ik ga haar voorbeeld maar volgen, denk ik.

Toch doet het pijn. Gelukkig gaat ze in Utrecht studeren en ik in Groningen, die hoef ik voorlopig niet meer te zien.

Maar dat Ralph me dit flikte. We zouden gaan sámenwonen, verdorie. Wat voor gast ben je dan?

‘Maar liefje, je weet toch dat Jeannette vaker met elkaar seks gehad hebben? Jij bent toch ook met Bert geweest? Kom op, we hebben het toch fijn samen, wat ik met Jeannette heb doet toch niets af aan wat wij samen hebben? Straks gaan we lekker samen in Groningen genieten van het studentenleven.’

Nou, dat genieten mag je zonder mij doen. Die zag zichzelf al lekker rondneuken in Groningen, wed ik. Hij gaat zijn gang maar, maar niet vanuit mijn huis! Ik hoef hem daar niet met één of andere lellebel aan te treffen, al zou ik hem met graagte met gelijke munt terugbetalen. Eens kijken hoe hij piept, als er ‘s ochtends een gast uit mijn kamer komt rollen. Hoe dan ook, hij kan op zoek naar een andere kamer. Ik hoef hem niet meer om me heen te hebben!

Ik ga hem niet missen. Echt niet. En nu ik dan toch vrij vrouw ben, ga ik daar gebruik van maken ook. Wie weet, kom ik tijdens deze kleine fietsvakantie al wel een leuke gast tegen. En anders in Groningen wel. Eens zien of ik net als Jeannette gewoon seks kan hebben om jongens te leren kennen en lol te hebben, zonder romantische waandenkbeelden.

We draaien de camping op en daar is een trekkersveldje, aan het eind van de camping aan de rivier. Er staan twee tenten waar vier jongens bij rondlopen, aan de fietsen te zien ook Nederlanders. Best wel sportieve gasten, zo op het eerste oog.

“Hé, gezellig dat jullie er ook bij komen!” begroet één van de jongens ons. Gemiddelde lengte, redelijk sportief gebouwd, open, vrolijk gezicht. Blauwe ogen, steil, donderblond haar.

‘Mijn’, doet de mond van Hilda. Shit, die pikt meteen de leukste in. Ze begint meteen met hem te flirten. Beetje met haar vingers door haar haar woelen, met haar de tong over haar onderlip likken, je kent het wel. “Gezellig? Hoe denk je het gezellig voor ons te maken?” antwoordt Hilda liefjes.

“Wat dacht je ervan dat wij voor jullie gaan koken, terwijl jullie je tenten opzetten?”

Ze legt een vinger op haar lip en knipperde opzichtig met haar wimpers, alsof ze daar even over moet nadenken. “Nou, dat is een goede start. Vooruit, we geven jullie het voordeel van de twijfel.”

We maken kennis. Gauke is de jongen die Hilda had aangesproken, Siebe een bonkige knul met vlasblond haar, type boerenzoon. Jelmer daarentegen is slank met donkerharig halflang krulhaar en bruine ogen. Een beetje een Mediterraan type. Douwe ten slotte is een sportief gebouwde vent met staalblauwe ogen met een stel donkere, lange wimpers om jaloers van te worden en donkerblond, golvend haar. Net iets langer dan de anderen. Hij houdt zich wat afzijdig, alsof hij het moeilijk vindt om met vreemden contact te maken. Er hangt iets verdrietigs om hem heen.

Het is best wel warm voor mei en we zijn verhit van het fietsen. Tineke zegt: “Voordat ik de tent ga opzetten, eerst even afkoelen, hoor!” Ze knipoogt naar me en fluisterde: “Ga je mee, showtje doen?” Ze schopt haar schoenen uit en holt pardoes het water in, met kleren en al. “Oe, koud!” gilt ze, terwijl ze zich onderdompelt in de stroom. Ik volg haar voorbeeld. Inderdaad koud, zeker met mijn verhitte lichaam. Ik voel mijn tepels knalhard worden van de kou. Hilda kan natuurlijk niet achterblijven.

De jongens staan ademloos toe te kijken. Tien en Hil hebben een spectulaire wetlook, hun top plakt naadloos tegen hun borsten. Bij mij is dat vast ook zo maar mijn borstjes zijn maar klein. Eigenlijk is dat voor zo ongeveer alles alleen maar praktisch, maar toch schaam ik me ervoor. Een beetje jaloers zie ik dat die van Tineke en Hilda inderdaad duidelijk meer blikken naar zich toetrekken van de jongens. Jelmer en Siebe staan zowat te kwijlen, terwijl Gaukes ogen tussen Hil en Tien heen en weer flitsten. Alleen Douwe heeft zijn ogen zowat op mij gefixeerd, zijn mond staat een beetje open. “Die is voor mij”, gebaar ik naar Tineke.

---

Douwe

Potztausend, die meiden weten wel hoe ze de aandacht moesten trekken. Wat een gezicht! Ze zijn bepaald niet preuts. Mijn zus Lolkje zou dat wel kunnen waarderen. Die vindt dat er veel te moeilijk over borsten wordt gedaan. ‘Als we niet zo spastisch over vrouwenborsten en -tepels zouden doen, zou er veel minder seksueel geweld zijn’, vindt ze. Die loopt als het even kan het liefst zonder bh en op het strand gaat ze het liefst topless. ‘Bh’s knellen maar’.

De drie meiden zijn alle drie gezegend met bescheiden borsten, die van Dorien nog wat kleiner dan de beide anderen maar wel met een stel heerlijke tepels erop. Daar kick ik op. Grote borsten daar geef ik niets om, maar stevige tepels... jummie!

Ik zeg ‘gezegend met bescheiden borsten’ en dat meen ik oprecht. Je ziet gewoon dat vrouwen met grote borsten last hebben van die onhandig slingerende bollen. Zie je wel eens vrouwen met D-cup hoogspringen of hardlopen? Dat is gewoon een categorie die thuishoort bij de paralympics! Kleine borsten zijn sierlijker en gevoeliger.

Tenminste, dat stel ik me zo voor. Niet dat ik veel ervaring heb. Geen, eigenlijk. Ik heb echt geen idee hoe je dat moet aanpakken, met meiden. Ik mocht dan één van de uitblinkers op school zijn en in de Nederlandse jeugdselectie volleybal zitten, bij meiden ben ik maar een onhandige sukkel. Zou ‘Vrouwen’ een schoolvak zijn, ik zou alleen onvoldoendes halen.

Ik begrijp gewoon niets van meiden. Hun eeuwige obsessie met uiterlijkheden (‘Wat een bééldige jurk, fantastisch!’), hoe ze elkaar met een vals-lieflijke glimlach compleet af kunnen branden (‘Wat een bijzóndere combinatie! Dat zou ik nooit durven dragen.’). Niemand die het opvalt behalve andere meiden. En dan verwijten ze ons jongens dat we alleen naar het uiterlijk kijken!

O ja, had ik al gezegd dat ik nog nooit een meisje gezoend heb, laat staan seks heb gehad? Voor zover ik weet mijn vrienden ook niet, behalve Gauke. Die heb ik wel eens zien zoenen op een feestje. Niet toevallig, dat Gauke deze meiden als eerste aansprak.

Ik kan mijn ogen vooral niet van die blonde afhouden, waarom weet ik niet. Die donkere en donkerblonde zijn misschien op het eerste gezicht mooier, maar Dorien heeft wat. Ze kijkt lief maar ook een beetje verdrietig. En ze heeft dus van die heerlijk kleine borstjes met prachtige tepelhoven en tepels. Die zou ik best wel eens willen voelen.

---

Mijn gedachten dwalen af naar mijn verjaardag, ruim een maand geleden. Ik stond op het punt om voor het eerst te zoenen, met Sybrich. Misschien had ik haar borsten ook wel mogen voelen. Maar het mocht niet zo zijn, net op dat moment verscheen de politie voor de deur met het bericht dat mijn ouders omgekomen waren bij een verkeersongeluk. Zelfmoord, ik wist het meteen.

Sindsdien was alles in een waas aan me voorbij gegaan. De uitvaart, het vertrek van mijn zus Lolkje naar haar pleeggezin, het eindexamen.

Nu is het wachten op de uitslag, eind volgende week. Ik maak me er niet druk over en mijn vrienden ook niet. De school drong erop aan dat ik het examen later zou maken, tijdens de hertentamens,maar waarom zou ik? Ik stond boven een acht gemiddeld en wat boeit het mij of ik een negen of een zeven gemiddeld sta. Voor mij was het eerder een welkome afleiding.

Ik heb zoveel aan mijn hoofd, zoals dat mijn kamer in Groningen plotseling niet doorgaat, omdat de vrouw bij wie ik zou huren vorige week plotseling in het ziekenhuis belandde en de huurovereenkomst moest afzeggen. Ik moet dus op zoek naar een nieuwe kamer en dat schijnt in Groningen elk jaar weer een crime te wezen. En ik heb toch echt een kamer nodig, want het huis van mijn ouders moet worden verkocht. Dat kon er ook nog wel bij.

Kappen met dat gepieker, sukkel! Blijf in het hier en nu!

Wij slaan aan het koken, terwijl de meiden hun driepersoons tent opzetten. Nou is een driepersoons tent een tent waarin je precies drie smalle slaapmatjes strak naast elkaar kunt uitrollen, maar wil je er echt met zijn drieën in slapen dan moet je goed met elkaar kunnen opschieten. Het is synchroon draaien, zal ik maar zeggen. In werkelijkheid is een driepersoonstent voor twee personen bedoeld, zoals wij deden. Ik slaap met Jelmer in een tent, Gauke met Siebe. Ik moet er niet aan denken om met drie jongens in zo’n tentje te moeten liggen. Misschien ligt dat bij meiden anders?

Nadat de meiden droge kleren hebben aangetrokken (ze trekken gewoon ongegeneerd voor onze ogen hun natte shirt uit) en slaapmatjes en slaapzakken in hun tent hebben uitgerold, komen ze bij ons zitten. We stellen ons aan elkaar voor. De slanke brunette heet Hilda, de donkerblonde heet Tineke en Dorien is wat kleiner, wat steviger en blond.

De drie meiden dragen geen van drieën een bh. Hun shirts lieten daarnet toen ze gingen zwemmen niets aan de verbeelding en de tepels op hun stevige borsten steken ook nu parmantig door hun dunne topjes.

“Bevalt het uitzicht op de heuvels?” zegt Dorien met een spottend glimlachje.

Ik schrik op uit mijn gepeins en voel mijn wangen rood worden. “Ja, prachtig. Eh, prachtig om daarop uit te kijken tijdens het fietsen,” hakkel ik.

“Ja ja, je voelt je één met de natuur, vind je ook niet?” grijnst ze en knipoogt.

“Wat zijn jullie plannen?” vraag ik, om mezelf af te leiden van haar borsten.

“Wij willen gaan kanoën en misschien nog een dagje naar La Roche.”

“O, die dingen zijn wij ook van plan. Wij fietsen daarna wel weer gewoon terug naar Friesland. Zin om hier samen op te trekken?”

“Lijkt ons wel gezellig.” Ze kijkt me met een vreemde blik aan, met iets van medelijden lijkt het wel.

---

Dorien

Het zijn wel leuke jongens, maar wat een bleu stelletje bij elkaar zeg, denk ik bij mezelf. Die Gauke gaat nog wel, maar daar heeft Hilda al meteen haar claim op gelegd. Maar die andere drie? Nog groener dan gras. Neem Douwe, gewoon aandoenlijk hoe naïef hij is. Hij dacht volgens mij echt dat ik het over de heuvels had, terwijl hij toch opzichtig naar mijn borsten staarde. Nou ja, borstjes. Ik ben best wel onzeker over mijn borsten, daarom deed het me wel goed dat hij daar zo verlekkerd naar aan het kijken was. Het lijkt me wel leuk om hem te verleiden. Het is ook wel een lekker joch, sportief zonder al te gespierd te zijn. Van die opgepompte spieren, daar houd ik niet zo van. Maar hij moet wel een beetje loskomen, ik heb geen zin om te trekken aan een dood paard. Het is graag of niet, hoor!

De jongens zijn totaal anders dan ik op school gewend ben. Niet de opschepperige branie van mijn klasgenoten, maar meer, hoe zal ik het zeggen, flitsend. Dan komt er zo’n halve toespeling waar ze vreselijk om moeten lachen. Het ene moment gaat het over een spelletje met muntjes en geodriehoeken, om moeiteloos door te schieten naar de Stelling van Pythagoras, de Relativiteitstheorie en via Arthur C. Clarke terug naat

Maar het zijn wel echt jongens, ze probeerden elkaar wel degelijk de hele tijd de loef af te steken, al snap ik er de helft niet van. Macho nerds, denk ik meesmuilend. Echte gymnasiumpikkies. Wij hebbben maar simpel HAVO, ik voel me best wel geïmponeerd. Hun intelligentie straalt er aan alle kanten vanaf. Gelukkig doen ze verder helemaal niet uit de hoogte en nemen ze onze opmerkingen gewoon serieus en lachen ze ook gewoon mee met onze grappen. We hebben al gauw gewoon lol met elkaar.

Tineke en Hilda zijn beste vriendinnen en dat kan je merken op de manier waarop ze in de groep zitten, elkaar aanmoedigen of afremmen, aan hun in side grapjes. Mijn gedachten dwalen af naar Jeannette. Ik mis haar, de trut. Ik kan altijd alles met haar delen en we kennen elkaar door en door. We houden elkaar in de gaten als we uitgaan. Dat uitgerekend zij met Ralph... ik kan er nog steeds niet bij.

Misschien nog maar eens contact zoeken, als alles een beetje is gezakt. Ik weet hoe ze is, ze snapt niets van exclusieve liefde. Je kunt toch best meer dan één jongen leuk vinden? Sinds onze ontmaagding is ze helemaal los, wat dat betreft. Als Jeannette een jongen leuk vindt wil ze met hem vrijen. ‘Dan leer je hem pas echt kennen’, zegt ze.

Daar zal ze vast wel gelijk in hebben. Ik heb me vaak genoeg aangetrokken gevoeld tot andere jongens dan Ralph maar daar niks mee gedaan omdat ik dacht dat ik met hem was. Blijkbaar dacht hij daar anders over.

Ik merk dat ik even zin heb om niet in de groep te zijn. Stilletjes sta ik op en loop een eindje langs de rivier. Een eindje verderop zie ik een grotte boomstronk liggen en ga erop zitten. Ik kijk naar het voortruisende water. Ik ga me voortaan mee laten drijven met de stroom, me niet meer proberen vast te klampen aan een grote steen, die ook maar gewoon meerolt in het geweld van het water.

Ik hoor iemand aankomen van de andere kant dan de camping. Tegen de nog lichte hemel herken ik het silhouet van Douwe. Waar komt die nou vandaan?

Douwe

Ik zie Dorien wat verloren op een boomstronk zitten. “Hé, Dorien, waarom zit jij niet bij de anderen?”

“Ik had even behoefte om bij de anderen weg te zijn.”

“Hoezo, was het niet gezellig?”

“Jawel, maar Tien en Hil zijn beste vriendinnen. Ik miste ineens mijn vriendin.”

“Kon die niet met jullie mee of zo.”

“Nee, ik ben pas op het laatste moment bij Tineke en Hilda aangehaakt. Toen ik mijn vriend Ralph in bed had aantrof met mijn vriendin Jeannette vielen mijn plannen in duigen.”

“Oei, dat is kloten.”

“Kun je wel stellen. Kut gewoon.”

“Dus nou is Jeannette je vriendin niet meer?”

“Daar zat ik net over te denken. We zouden toch al in verschillende steden studeren. Zij in Utrecht, ik in Groningen. Maar toch, idioot, ik mis haar.”

“En je vriend?”

“Die kan in de grond zakken. Ik hoef hem niet meer. Hij mag ook een andere kamer zoeken. Hij zou bij mij in mijn appartement wonen maar dat wil ik niet meer.”

“Kan ik me voorstellen.”

“Waarom loop jij hier rond? Ik had helemaal niet gemerkt dat je weg was gegaan?” verlegt Dorien het gesprek naar mij.

“Ach, ik voelde me een beetje buitengesloten. Ligt niet aan jullie, hoor. Ik ben er gewoon niet helemaal bij.”

“Hoe komt dat? Je ziet er een beetje verdrietig uit, vind ik.”

Tsja. Wat zal ik vertellen? Ik heb geen zin om het hele jankverhaal op te hangen. Toch voel ik de drang om meer te vertellen. Ik voel me op een bepaalde manier aangetrokken tot Dorien, ze heeft iets liefs over zich, maar ook iets eigenzinnigs.

“Ach, het loopt de laatste tijd niet zo. Mijn kamer in Groningen gaat niet door omdat de verhuurster ermee plotseling mee moet ophouden. En mijn zusje moest bij haar pleeggezin gaan wonen, dus ik ben nu alleen.”

“Waarom moet jouw zusje in een pleeggezin gaan wonen? Problemen met je ouders?”

“Mijn ouders zijn vorige maand verongelukt.” Shit, mijn ogen beginnen te branden.

Ik hoor hoe de adem Dorien naast me in haar keel stokt. Ze legt haar hand op mijn arm. Ik verstijf en probeer nog mijn schouders op te halen, maar het verdriet dat me overspoelt laat zich niet meer tegenhouden. Ik barst in snikken uit.