Het verhaal van Len - deel 1

Terwijl ik op mijn gemak langs de kleine wegen naar Rochefort reed, waren mijn gedachten de hele tijd bij Gonnie die op hetzelfde ogenblik de andere kant opging, naar Wenduine. Figuurlijk hadden we al sinds een aantal jaren afstand van elkaar genomen, terwijl we toch bijna dag en nacht op elkaars lip zaten. Er was routine, sleur en verveling in onze relatie gekomen zonder dat we hadden beseft hoe dodelijk dat was voor de liefde die we ooit voor elkaar hadden gekoesterd. Die liefde had alle lust verloren en was haast een verre herinnering geworden.

We leefden samen als vennoten die het huishouden perfect regelden als managers, elk op zijn of haar gebied, en dat lukte heel goed. Alleen de seks was met de jaren een probleem geworden - een opgave, iets waar Gonnie om de paar weken op stond dat het zou gebeuren en waar ik steeds meer tegen opzag.

Ik was het beu om me in de met glijmiddel bevochtigde schacht van Gonnies nog steeds strakke kutje af te trekken, er mijn zaad in te lozen en me daarna naast haar neer te leggen zonder dat zij ondertussen iets van genot had laten blijken, laat staan dat ze zelf actief was. Waarom durfde ik haar niet zeggen wat ik zo graag wilde - mijn tepels likken, mijn lul strelen en in de mond nemen tot hij stijf werd, mijn ballen vastpakken, mijn lijf tegen zich aandrukken met haar beide armen om me heen geslagen terwijl we tongzoenend vrijden? Waar, hoe en wanneer was de passie (die bij haar nooit hoog had opgelaaid, dat geef ik toe) afgenomen en uiteindelijk verdwenen?

We waren het er beiden over eens dat we in therapie zouden gaan en de therapeut had ons een opdracht gegeven. We zouden elk, apart van elkaar, een brief aan elkaar schrijven waarin we onder woorden brachten wat er in de diepste lagen van ons onderbewustzijn aan wensen, verlangens en gemis zat. Maar ook onze angsten moesten gedeeld worden, had de therapeut gezegd. De angsten, namelijk, die het ons onmogelijk maakten vrijuit tegen elkaar te zeggen wat we nodig hadden om seks als passie te bedrijven. Voor mij was dat duidelijk en toch kon ik het Gonnie niet zeggen, precies uit angst haar te choqueren en haar niet het gevoel te geven dat ze, als puntje bij paaltje kwam, een soort van seksobject was voor mij. Door de therapie was ik gaan inzien dat het bij Gonnie ongeveer hetzelfde was als bij mij. Het was immers totaal onmogelijk dat zij genoot van onze seks. Ik was ervan overtuigd dat zij alleen seks met mij wilde omdat ze schrik had dat ik anders mijn plezier elders zou gaan zoeken.

Terwijl ik door het Ardense landschap reed, vroeg ik me nieuwsgierig af wat Gonnie me zou schrijven. Zou 'Stille waters, diepe gronden' echt voor haar opgaan? Leefde er, diep in haar, ook een verlangen naar iets wat ze me niet durfde toevertrouwen? Zou zij in staat zijn om verdrongen, perverse wensen naar boven te halen en me daar deelgenoot van te maken? Of zou ze gewoon geen enkel verlangen koesteren dat afwijkt van de norm en echt tevreden zijn met de veertiendaagse missionarishouding? In dat geval vreesde ik voor de overleving van onze kansen als koppel. En dat terwijl ik Gonnie nog altijd een prachtwijf vond, zowel door haar persoonlijkheid als door haar lichaam. Ik was gevallen voor haar tieten, haar tepels, het stevige vlees van haar kruis, de zijdezachte lippen die toegang gaven tot een nog steeds krap kutje dat moeite had om de volle achttien centimeter van mijn dikke lul helemaal in haar op te nemen. Terwijl ik zo aan Gonnie dacht, prangde mijn pik in mijn linnen broek. Zelfs toen ik uit de auto stapte voor het huis waar de eigenares van de cabane woonde, was mijn stijve onbeschaamd zichtbaar.

Een vrouw zat op haar hurken bezig in het bloemenperk naast de oprit. Ik liep naar haar toe met een hand quasi nonchalant tegen mijn kruis om de bult in mijn broek te verbergen. Ze wiedde onkruid met een harkje, keek me aan zonder direct op te staan en zag tot mijn schaamte dat ze recht in mijn kruis keek en ik wist dat zij wist wat ik tevergeefs probeerde te verbergen. Ze lachte hartelijk, absoluut niet spottend of zo, nee, gewoon een lach van herkenning in een genante situatie. Haar mouwloze bloesje hing los en door de manier waarop ze gehurkt zat en voorover boog, kon ik niet anders dan een groot stuk van haar rechtertiet zien. En zij wist dat ik die zag. Zij geneerde zich daar niet voor. Integendeel, het duurde nog een hele poos vooraleer ze rechtop ging staan en me welkom heette: 'Zo, jij moet dus Len zijn. Welkom in Rochefort. Laat je bagage voorlopig nog maar in de auto. Ik zal je eerst de cabane tonen. Die staat achter het huis, helemaal aan het eind van boomgaard, met een mooi uitzicht op de vallei.'

Ik had mijn hand voor mijn kruis weg moeten nemen om haar een hand te geven. Terwijl ze mijn hand stevig in de hare drukte, keek ze nog eens naar de zwelling in mijn broek en glimlachte alsof het haar plezier deed om zoiets te zien: 'Stevige knaap, zo te zien,' lachte ze, 'en hij hoort bij een stevige kerel. Maak je niet ongerust, hoor, ik ben een flapuit en een ongeleid projectiel. Ik zeg wat er op mijn tong ligt en ik weet wel dat ik veel mensen daarmee choqueer. Sommigen voelen zich zelfs beledigd, maar ik heb genoeg mensenkennis om te zien dat jij daar best tegen kunt.' Er verscheen een vraagteken in haar grote, grijs-blauwe ogen. Ze sloeg een lok haar naar achteren, waarbij haar borsten zich tegen de dunne stof van haar blouse drukten. Geen spoor van stijve tepels. Ze stond niet heet, ze was totaal naturel.

'Wel ja,ik kan best tegen een stootje,' gaf ik grinnikend toe, 'maar een welkom als dit heb ik nog nooit meegemaakt.'

'Laat me me even voorstellen,' ging ze verder, 'Annejet Biene, oorspronkelijk uit het saaie noorden van Limburg. Helmond om precies te zijn. Zo saai als de veengrond daar. Ik heb hier samen met mijn ex dit huis gekocht en toen hij met de noorderzon en het geld van een aantal gedupeerden naar onbekende oorden vertrok, is dit huis gewoon van mij alleen.'

Ondertussen wandelden we om het huis heen door een bloementuin en een appelboomgaard. Honderd meter verder zag ik de donkergroene cabane staan. Annejet ratelde verder: 'Om toch een beetje in mijn onderhoud te voorzien, verhuur ik sinds een jaar of twee de cabane. Ooit was het een gereedschapshok annex stal voor een dozijn schapen. Ik heb de buitenkant gelaten zoals hij was, maar van binnen is het een pareltje van rustieke Ardense rust. Klein beetje primitief, klein beetje verwennerij. Je zult wel zien. En voor wie ik ken en vertrouw, verhuur ik ook twee kamers in het huis zelf. Er zijn nu eenmaal mensen die de eenzaamheid van zo'n hut niet verdragen. En die neem ik dan liefdevol op in de gezellige warmte van mijn huis.' Ze lachte uitbundig met haar eigen woorden. Ze opende de deur van het gebouwtje met een sleutel die ze me daarna in de handen drukte en liep me voor naar binnen. Het was ruimer dan ik had gedacht. Een keukentje met een tafel en twee stoelen en een tweepersoonsbed. Achter een deur een vrij grote badkamer met een inloopdouch, een wastafel en een toilet. Alles in warme houtkleuren en alles piekfijn in orde. 'Er is een radio, maar geen TV. Dat heb je in de advertentie wel gelezen, neem ik aan. Mensen komen hier voor de rust, niet om de oorlogen en de mankementen van de mensheid op groot scherm te zien. Maar wat is er ondertussen met je knaapje gebeurd? In slaap gevallen?'

Ik begon schik te krijgen in mijn zo openhartige gastvrouw en besloot het spelletje mee te spelen: 'Niet in slaap, nee, gewoon slap. Zo gaat dat nu eenmaal met dat soort dingen.'

'Waar was je in hemelsnaam aan het denken toen je hier aankwam, dat je zo'n enorme kegel had gekregen?'

'Wel, om de reden waarom ik eigenlijk naar hier gekomen ben. Ik dacht aan mijn vrouw. Aan hoe ze eruit ziet. En ja, ik moet bekennen dat, als ik aan haar lijf denk, mijn onderste regionen het nog altijd overnemen van mijn bovenste.' En al had ik het niet verwacht, toch vertelde ik Annejet spontaan en zonder enige gêne het doel van mijn komst en mijn verblijf.

'Zo, ja, ik snap het,' antwoordde ze, 'je zoekt uit wat er onder de hoop verdrongen verlangens allemaal ligt te rotten. De sleur van een huwelijk. Bij ieder koppel anders, maar uiteindelijk komt het altijd op hetzelfde neer. Niet dat ik na mijn ex van wisselende contacten leef, hoor, maar de vrijheid van alleen maar seks zonder je te hoeven bekommeren om alles wat er aan frustratie in het zieltje van de ander zit, daar heb ik wel voor getekend. En ik kan je verzekeren dat het een hoop aan misère scheelt.' Ze lacht weer uitbundig. Terwijl ze zich in het keuktentje bukt om me de inhoud van de kastjes en lades te tonen, geeft ze me weer royaal inkijk in haar blouse. De vorm van haar neerhangende tieten doet me verlangen om haar tepels te zien. Op dat moment geef ik aan mezelf toe dat ik een tepelfetisjist ben. Het zijn niet alleen de tepels van Gonnie, het zijn zeker ook niet de tepels die ik op pornosites zie (want dat zijn uiteindelijk maar foto's), maar het zijn tepels tout court die me opwinden, waar ik spontaan een stijve kan van krijgen. En zelfs al kan ik Annejets tepels niet zien, de vorm van die ene tiet die ik wel zie doet me vermoeden dat hier een stevige, dikke en stijve tepel aan vastzit. Terwijl ze nog gebukt staat, kijkt ze me vlak in de ogen.

'Je snoept, hé,' lacht ze, 'en ja, daar is het knaapje weer. Niks om je druk over te maken, Len. Zolang dat nog spontaan werkt, is het met je gezondheid meestal dik in orde, geloof me. Ons, vrouwen, is het niet aan te zien, maar wees er zeker van dat de mechaniek hetzelfde is. Goede doorbloeding, zeg maar.'

Ze staat op en loopt naar de deur. Ik volg haar om mijn bagage op te halen. 'Weet je, het is al lang over twaalven. Waarom eet je niet samen met mij een middagboterham? Voor de rest van je maaltijden verwijs ik je naar je eigen keukentje. Brood haal je bij de bakker in het dorp en daar is ook een kleine superette. Roken in de cabane is toegestaan, maar wees wel voorzichtig. En besef dat je de cabane voor een persoon hebt gehuurd. Dus geen overnachtingen met een dame die je ergens oppikt.'

'Daar denk ik niet aan. Ik ben hier gekomen om mijn huiswerk te maken.'

'Dat snap ik. Als een of andere opgave te lastig is, ben ik altijd bereid om je te helpen.' Nu lacht ze niet alleen. Ze knipoogt er zelfs bij. 'Hij slaapt weer,' stelt ze vast, 'of hij staat in sluimerstand. Wat een wonder is dat toch.'

Ze zet koffie en dekt de tafel. We zitten tegenover elkaar in de koele keuken. Ik smeer een dikke snee Ardens brood en laat me de geitenkaas van bij de boer in de buurt goed smaken.

'Je staarde echt naar mijn tieten, hé,' zegt Annejet tussen twee beten in haar boterham door.

'Euh, de verpakking zat wel erg los,' antwoord ik schaapachtig, 'je zou bijvoorbeeld een beha kunnen aantrekken om dat te vermijden. Al zit ik in de situatie waarin ik nu eenmaal zit, ik ben per slot van rekening gewoon een man.' En een tepelfetisjist, denk ik erbij.

'Beha's, bah,' reageert Annejet, 'ik kan er niet mee overweg, althans niet mijn borsten. Maar kijk, als mijn gasten er aanstoot aan nemen, dan trek ik wel een beha aan wanneer ik hen moet spreken. Dat lijkt in jouw geval niet van toepassing te zijn. En trouwens, borsten zijn toch twee van de kroonjuwelen van een vrouw en je kunt er bij wijze van spreken soms een inkijk op geven zonder voor hoer versleten te worden. Ik heb toch ook al de contouren van een van jouw kroonjuwelen mogen zien. Nu, wees gerust: daar ben ik niet rouwig om, Len. En om jouw huiswerk goed te kunnen doen, denk ik dat ik je heel goed kan helpen om die laag modder in je verwaarloosde zieltje mee op te ruimen. En denk nu vooral niet dat ik met al mijn gasten zo vrijmoedig omga. Het gebeurt af en toe, soms, niet vaak. Het is een kwestie van die eerste oogopslag. Lieg jezelf niets voor, Len. Je hebt trek. Reuzehonger. En ik niet minder. Verder wens ik daar geen woorden meer aan vuil te maken, hoor. Nu is het ten minste duidelijk hoe het zit en de conclusies trek je zelf.'

Mijn mond is droog. Een slok koffie helpt niet. Ik kijk niet meer naar haar borsten, maar naar haar gezicht. Het gelaat van een zelfbewuste vrouw van ongeveer mijn leeftijd, misschien iets jonger. Misschien net even oud als Gonnie. Helemaal anders en toch even aantrekkelijk. Haar uitnodiging is niet mis te begrijpen. En wanneer ik in de cabane mijn koffer leegmaak en mijn pc installeer, kom ik op de gedachte dat het zeer goed mogelijk kan zijn dat ik de hulp van Annejet best zal kunnen gebruiken om klaar te zien in de duistere plooien van mijn verdrongen verlangens. Misschien heeft het blinde lot me net haar advertentie laten opmerken. Misschien kan ik mijn opdracht niet alleen tot een goed einde brengen en heb ik een passionele, vrijgevochten, zelfbewuste vrouw als Annejet nodig om klaar te zien in mijn problemen. Een vrouw die zich niet wil moeien met de alledaagse sleur van een leven, maar die in staat is om de sleur van mijn seksleven op te tillen tot het niveau waarop ik me vrij voel...

Ik tik dit allemaal in - het verhaal tot dusver - van mijn gedachten tijdens de rit in de auto, mijn aankomst hier, de woorden van Annejet, mijn gedachten daarover, het verstijven en verslappen van mijn penis, en nu ook mijn innerlijke tweestrijd of ik al dan niet overspel zou durven plegen. Natuurlijk wil ik dat, zeker met Annejet. Ze heeft me in de allerkortste bewoordingen overtuigd. Nooit heb ik zo'n gesprek met Gonnie kunnen voeren, right to the point, zonder omwegen. Zonder schaamte. Totaal vrij en vrijblijvend. Wanneer ik aan die ene sierlijk naar beneden hangende tiet in haar losse bloesje denk, reageert mijn piemel onmiddellijk. Ik wil haar tepels zien. Ik wil haar tepels voelen, strelen, kussen, likken, zuigen en dan mijn hand over haar buik naar haar liezen laten glijden, haar vochtige kruis voelen, haar geil op mijn vingers... Stop, Len. Straks krijg je nog zin om je boven het vergiet af te snokken. Dat zou zonde zijn. Je weet best dat het mogelijk is dat je vanavond nog bij die ongelooflijke vrouw kunt liggen en alles kunt beleven waar je nu alleen maar aan kunt denken. Ik sla de pc dicht, wacht tot mijn lul weer een piemel is, ga plassen en daarna ga ik op verkenning in de buurt. Het is twintig minuten stevig doorstappen tot in het centrum van Rochefort. Ik loop een apotheek binnen en koop een pakje condooms. Daarna slenter ik op mijn gemak door het toeristische dorp en wacht tot ik honger genoeg krijg om een bistro in te stappen. Wanneer ik terug 'thuis' kom is het acht uur. Annejet zit op het terras achter het huis een boek te lezen. Ik zwaai met mijn hand en roep 'goedenavond'. En zij wuift terug en roept: 'Tot straks.'

Zo simpel kan het leven dus zijn. Gonnie en ik hebben het, zonder het te beseffen, ingewikkeld gemaakt. En vervelend. Dodellijk saai.