Na jarenlang routineus klooien en aanmodderen in bed, waarbij ik zelfs mijn toevlucht had moeten nemen tot pilletjes om nog een stijve te produceren en waarbij Gonnie als een ledenpop op haar rug lag zonder zich te bewegen terwijl ik lusteloos mijn zaad in haar van een klodder glijmiddel voorziene kut loosde, kwam er, geheel onvoorzien, een moment waarop wij beiden beseften dat het zo niet verder kon. Ik had totaal geen zin meer in het zaterdagavondritueel van een mechanische neukpartij toen Gonnie daar na haar douche om vroeg. Hoe moeilijk hebben twee mensen het toch om openlijk over hun seksuele verlangens te praten, terwijl ze elkaar tot op de draad zouden moeten kennen na veertien jaar huwelijk? De drie laatste jaren was de sleur er bijna onmerkbaar in geslopen en sinds een jaar was onze seks een vervelend automatisme geworden, een klus die bij het huwelijk hoorde. We konden letterlijk over alles praten, maar wat ik wilde of wat Gonnie wilde als het op seks aankwam, dat bleef een taboe.

'We moeten praten, Gon,' zegde ik haar toen ze die zaterdagavond in haar badjas naast me op de bank kwam zitten en me op de wang zoende. Tegelijkertijd sloeg ze haar badjas open zodat de welving van haar borsten zichtbaar werd. Het woordeloze signaal dat aan het verplichte nummertje voorafging. Ik had expres geen Cialis genomen. Ik wilde zien of ik uit mezelf een stijve kreeg bij wat nu routineus zou volgen: Gonnie zou rechtop voor me komen staan, haar badjas uittrekken en me haar lijf tonen - borsten, buik, het kort getrimde driehoekje donkerblonde schaamhaar. Ze zou me bij de hand nemen en me meetrekken naar de trap, naar onze slaapkamer. Ze zou zich op bed leggen, op haar rug, haar benen net zo ver uit elkaar doen dat ik er kon tussen knielen. Ze zou me de tube glijmiddel aanreiken die naast haar op het nachtkastje lag en ik zou met twee vingers een flinke klodder gel in haar nog droge grotje aanbrengen, waarna ik me over haar heen zou buigen, mijn door een pil stijf geworden lid tussen haar lippen dwingen en vervolgens zou ik me al pompend in haar nog steeds vrij nauwe tunnel aftrekken. Daarna zou ze een zacht doekje van onder haar hoofdkussen tevoorschijn toveren om er het uitlekkende zaad mee op te vangen en haar benen sluiten. Ze zou nog een hele tijd stilletjes naast me blijven liggen om dan naar de badkamer te verdwijnen en zich te verschonen. Er zou geen woord worden gesproken, niet voor, niet tijdens, niet achteraf. Ik was het zat.

Waarom kon ik er niet over beginnen? Hoe was die muur van zwijgen over seks tussen ons kunnen komen? Gonnie was een knappe vrouw in alle opzichten. Intelligent, slim, gevat, humoristisch, zorgzaam, attent en wat haar lijf betreft: op haar vijfendertigste nog altijd gezegend met stevige, vrij grote peervormige borsten met grote, lichtbruin getinte tepelhoven en tepels die mij destijds voor haar hadden laten vallen. Bij opwinding werden ze groot, stijf en hard. Voor ik Gonnie ontmoette, had ik al met vier meisjes seks gehad, maar geen van hen had tepels zoals die van Gonnie. Wanneer ze hard werden, kon ik duidelijk de minuscule prikjes zien waaruit haar moedermelk ooit zou stromen. Dat wond me enorm op. Ik herinner me dat mijn pik in mijn broek staalhard werd, alleen bij het zien van die tepels op hun rimpelige bedden van tepelhoven. En ook de rest van haar lijf kon een vergelijking met de meisjes waarmee ik al gevrijd had met glans doorstaan. Van kop tot teen een droomvrouw. Ik was zo verliefd op haar dat ik al na vier maanden vroeg om met mij te trouwen. Ik was vierentwintig, zij was drie jaar jonger. Ze had nog maar een korte relatie gehad met een medestudent die haar had bedrogen. Toen we voor het eerst seks hadden, voelde ik dat ze nog maar weinig ervaring had. Ook dat wond me enorm op. Al was ze geen maagd meer, haar tunneltje was nog zo nauw dat ik moeite had mijn dikke staaf naar binnen te wurmen. De volgende keer had ze een tube gel mee in haar tasje. Ik was total loss verliefd op Gonnie en ik ben dat gebleven omdat we in bijna alle opzichten met elkaar matchen. Alleen de seks...

De seks met Gonnie heeft me jarenlang genoeg bevredigd om niet naar iemand anders uit te kijken. De laatste jaren ben ik me beginnen af te vragen of zij geen fantasieën koestert die verder gaan dan de missionarishouding. Een genadeloos zelfonderzoek bracht me een tijd geleden op de vaststelling dat de schuld misschien wel helemaal bij mij kon liggen. Waarom had ik haar nooit aangepakt en haar op haar knieën voor me gezet om het op zijn hondjes te doen? Waarom had ik haar op die manier niet gelikt en waarom had ik nooit mijn eikel tussen haar lippen geduwd om me laten klaar te komen in haar mond? Waarom had ik nooit mijn vingertoppen langs haar achterste gaatje laten spelen en het weke vlees van haar sterretje nooit gekust? Waarom, waarom niet? We waren friends with benefits geworden. Hartstocht was er nooit echt geweest, althans niet van haar naar mij toe. En toch waren we aan elkaar geklonken als een roestige vijs in een roestige moer. Ik kon me geen leven voorstellen zonder die zorgzame, slimme, intelligente vrouw. Nog altijd even mooi als toen - nee, eigenlijk nog mooier nu, want haar borsten waren gegroeid zonder slap te worden, haar buikje was dikker en toch nog strak, haar getrimde schaamhaar toonde me de bleke huid rond de nog steeds goed gesloten gleuf en haar billen waren alleen maar zachter en voller geworden. Wat zij over mij dacht, moest ongeveer hetzelfde zijn als wat ik dacht over haar.

'We moeten praten, Gon,' zegde ik die zaterdagavond. Wanneer ik haar met 'Gon' aansprak, wist ze dat het ernst was. 'Over seks, dit keer. Ik houd het niet meer uit, ik trek het echt niet meer. Het kan toch niet anders of jij voelt dat ook? We zijn allebei volwassen mensen met genoeg verstand en toch... wat we willen bij seks, daar hebben we nooit een woord over kunnen zeggen tegen elkaar.'

Gonnie zuchtte. Ze sloeg haar badjas weer dicht alsof ze het koud kreeg.'Ik weet het evenmin als jij, Len. Wanneer ik er wil over praten, is het alsof mijn keel wordt dichtgeschroefd. Ik kan daarover denken, maar wanneer ik er wil over praten, vind ik nooit de woorden meer. Dan is het alsof mijn hoofd leeg en ijl wordt. Maar je moet absoluut weten, schat, dat ik niet zonder jou kan en dat ik niemand anders wil dan jou. Maar als ik het niet kan, waarom probeer je dan niet te zeggen wat je wilt, wat er scheelt aan mij, aan ons?'

Na een lange stilte moest ik toegeven dat het met mij net zo gesteld was als met haar. 'Ik denk dat we best eens in therapie gaan, samen,' bracht ik moeilijk uit. Gonnie legde een hand in mijn nek, boog zich naar me toe en zoende mijn wang: 'Dat denk ik ook al een hele tijd, liefje. Ik kon het gewoon niet over mijn lippen krijgen.'

--- --- ---

De therapeut was een man van tegen de zeventig. Een vrij imposante verschijning waarvan ik onmiddellijk het gevoel had dat hij veel ervaring had. Zowel Gonnie als ik hadden onmiddellijk vertrouwen in hem. De twee eerste gesprekken verliepen nog tamelijk moeizaam. Aan het eind van die tweede sessie gaf hij ons een opdracht mee. We moesten, zonder elkaar er iets over te zeggen, een brief aan elkaar schrijven waarin we onze seksuele fantasieën naar elkaar toe ongecensureerd lieten kennen. Daarvoor kregen we drie weken de tijd. In die hele periode zouden we liefdevol met elkaar omgaan, zonder evenwel seks te hebben. Dat verbod was niet echt nodig, want dat hadden we al niet meer sinds die zaterdag waarop we hadden besloten om in therapie te gaan. Er was een grote onhandigheid tussen ons ontstaan waarbij een aanraking de vrees opwekte de ander te laten bevriezen. Ik zag het zwart in, maar de therapeut bezwoer ons dat we echt voor elkaar gemaakt waren en dat we onze seksuele fantasieën om - althans voor hem duidelijke redenen - voor elkaar te verzwijgen.

'Jullie schrijven elk een verhaal,' besloot meneer Mannes, 'een fictief verhaal waarin je je fantasie de vrije loop laat. Het is belangrijk dat je tot op de bodem van je verbeeldingskracht gaat. Het maakt niet uit of je bang bent je partner te choqueren. Het blijft fantasie, dat moeten jullie goed begrijpen. Op de bodem van onze ziel ligt bij iedereen een dikke laag modder, restanten van onze opvoeding, van onze angsten, frustraties, onvermogens, nederlagen, taboes allerhande. In die drie weken die ik jullie geef om dat verhaal te schrijven, is het zaak om tot in die modder af te dalen zonder daar gaan in te wroeten. De bedoeling is die modderlaag te zien, te verkennen, er heel voorzichtig in af te dalen en te ontdekken wat daar allemaal aan puin uit het verleden en aan verdrongen verlangens ligt te wachten om op te lossen en te gaan glanzen. Ik weet dat jullie dat kunnen omdat jullie beiden intelligent en verstandig zijn. Op een gegeven ogenblik, terwijl je je verhaal schrijft, laat je dat verstand los en geef je de teugels uit handen. Je schrijft en schrijft zonder te bedenken wat, hoe of waarom. Het is heel goed mogelijk dat je achteraf zult schrikken van wat uit die onderbewuste laag van jullie omhoog is gekomen, maar heb de moed om te beseffen dat wat je schreef uit jou zelf is gekomen. En heb vooral de moed om wat je geschreven hebt tijdens jullie volgende sessie hier aan elkaar voor te lezen. Er zijn maar heel weinig cliënten aan wie ook zo'n ontzettend moeilijke opdracht durf te geven. Maar in jullie heb ik alle vertrouwen. Op voorwaarde dat jullie allebei bereid zijn om elkaars diepste laag te tonen, die gevreesde laag van rottende verlangens en wensen die jullie daar zelf hebben begraven.'

Toen we naar huis reden was de sfeer in de auto voor het eerst sinds weken licht. 'Ik heb er wel zin in,' zegde Gonnie, al hoorde ik nervositeit in haar stem. 'Ik heb eigenlijk al niets meer geschreven sinds ik met mijn dagboeken ben opgehouden toen ik achttien was.'
'Ik ga het zeker proberen,' beaamde ik, 'ik ben we heel goed bewust van die modderlaag, zoals meneer Mannes dat noemt, 'en ik beloof je dat ik me niet ga generen voor jou. Ik wil eindelijk mijn ziel binnenstebuiten draaien voor jou, Gonnie. Zelfs met het risico dat je me een vuile, vieze klootzak zou vinden.'

Voor het eerst sinds weken lachte Gonnie uitbundig: 'En ik ga ook mijn best doen, Len. Zelfs al zou je me dan een hoerige slet vinden.'

Ik zette de auto aan de kant, keek Gonnie diep in de ogen en zegde haar serieus: 'Die slet in jou, die hoer in jou, zou niet maken dat ik de Gonnie die je bent niet meer graag zou zien. Het is zoals de therapeut zegde: we horen bij elkaar, ook omdat we onze gevoelens samen verdrongen hebben. En dus ook omdat we ze samen kunnen vrij maken.'

Gonnie legde een hand op mijn knie en zuchtte: 'Net nu krijg ik zin in seks en het mag niet.'

'Nee, ik vind dat de therapeut daar gelijk in heeft, schat. Ik denk zelfs dat het beter is dat wel die drie weken elkaar helemaal niet zien. Dat we niet thuis blijven zelfs. Dat we elk drie weken apart met vakantie gaan. Dat kunnen we gelukkig.'

Een van mijn beste vrienden is neurochirurg in het AZ van Antwerpen. We zien elkaar niet vaak, maar we bellen, mailen en appen elkaar dikwijls genoeg. Ik bel hem op en leg hem onze situatie kort en bondig uit. Hij begrijpt de hoogdringendheid waarmee we ons huwelijk willen redden en schrijft ons elk drie weken ziekteverlof voor. De volgende dag vertrek ik naar een cabane in de Ardennen en Gonnie naar een appartementje in Wenduine. We hebben, buiten onze kleren en onze toiletzak, alleen onze laptop mee. Bij het afscheid geven we elkaar een zoen die bijna een tongzoen wordt. De geur van Gonnie blijft in mijn neus hangen tot ik in Rochefort uit de auto stap.