Mocca had het geheel vanaf zijn kleedje zitten aan te kijken. Maar hij bleef netjes zitten; ook hier gold dat hij pas ‘vrij’ was als Joline of ik het commando ‘Release’ had gegeven. En toen dat gegeven was, stormde hij op me af; kwispeldekwispel… “Jaja Mocca, ik ben er weer. Kom je me in het ziekenhuis opzoeken nadat ik in elkaar ben gemept door Fred?”
Joline giechelde. “Slecht voor de steriliteit van je verbanden, schat. Ik zag Mocca vanmiddag nogal geïnteresseerd aan de drol van een andere hond ruiken.” Ik haalde mijn schouders op. “Da’s goed voor mijn weerstand. Kinderen die in een vrijwel steriel huishouden opgroeien zijn het vaakst ziek. Omdat alles wat ze tegenkomen onder de bacillen zit en daar hebben ze geen wapens tegen. Dus vallen ze een dag later om en zijn ze een week uit de roulatie.” Joline keek smerig. “Dus… Jij zit gewoon te propageren dat we onze mooie, nette flat verslonzen als we kinderen hebben? Smeerlap.”

Ondertussen had ik Mocca in de achterbak gezet en terwijl ik instapte zei ik nog: “Nou… misschien wel een goed idee. Scheelt veel tijd. Die tijd kunnen we dan lekker in bed doorbrengen, schatje.” Joline snoof. “Jaja. Met drie kinderen om ons heen dappere pogingen doen om nummer vier, vijf en zes te verwekken.”
Ik trok mijn wenkbrauwen op. “Pardon?” Ze keek spottend. “We zouden onze kinderen toch in batches van drie laten komen? Of was het twee en deden Fred en Wilma het in batches van drie? Ik weet het niet meer. Hoe dan ook het had iets met economie te maken, dát weet ik nog wel.” “Klopt. Met productiebatches van drie hoefde ik minder vaak een trip naar de Seychellen te boeken. Dat hagelwitte strand en die palmen en zo.”
Joline keek ondeugend. “Oh ja… En dat eindeloze orgasme.” “Precies. Maar dat wel niet lukken, want met de tweede productiebatch zit het resultaat van de eerste batch om ons heen belangstellend toe te kijken. En nu ophouden schat; ik moet dit gebakje door de bebouwde kom wurmen. Op de snelweg mag je weer los gaan. Hoewel… Dan zal je wel weer in slaap vallen, jou kennende.” Het enige antwoord wat ik kreeg was een hautain “Hoor hém!” en daarna was het stil.

Maar op de snelweg voelde in een lief handje op mijn arm. “Zie je er tegenop, Kees? Je dans-examen?” Ik schudde mijn hoofd. “Zonder dollen: nee. Ten eerste denk ik dat ik weinig blunders maak, zeker met jou naast me. En ten tweede: er hangt niks van af, Joline. Nou ja, mijn aanzien bij Tony misschien, maar geen carrière, geen salarisverlaging, geen levens… Ik zal hooguit gedegradeerd worden; terug naar de beginnerscursus. En dat zou dan zonder jou moeten, da’s wel jammer natuurlijk.”
Er klonk een brommetje naast me. “Reden te meer om vreselijk je best te doen, meneertje. Want in die beginnerscursus zitten natuurlijk een paar jonge, verlegen meisjes die jij wel dolgraag onder je hoede wil nemen… Type Marije-nu-al-een-tijdje-zonder-beugel. Ik zal Juanita waarschuwen wat de consequenties zijn als ze jou laten zakken.” We gniffelden samen.

“En hoe ging het in Den Haag? Ik ving zijdelings iets op van Fred… Jij hebt weer eens een aanvaring gehad met een of andere vent?” “Nou… ja. Maar die werd héél snel en effectief buiten gevecht gesteld door de plaatsvervangend Secretaris-Generaal van het ministerie. Oei, die had even de wind er onder…” Joline keek verwonderd. “Dat is toch bijna de hoogste ambtenaar van een ministerie? Wat deed die vent in zo’n vergadering?” “Geen vent, schat. Een dame. Zo’n jaar of veertig, prachtig zwart krullend haar en in de paar zinnen die ze zei klonk wel héél veel gezag. De meneer om wie het ging werd per seconde kleiner.”
Ik moest grinniken. “En vlak voordat ze de deur uitliep zei ze nog: ‘Majoor van Laar?’ En Fred antwoordde meteen met ‘Present, mevrouw.’ Dus toen ze zei: ‘Majoor Jonkman?’ kon ik niet achterblijven en antwoordde ik op dezelfde manier. En toen zei ze: ‘Goed werk in Nijmegen.’ Met een lachje gevolgd door: ‘En de groeten van Bas van Leeuwen’. Wij zaten even stuk, Fred en ik.” Joline schudde haar hoofd. “Wat weet die vent niét?” “Dat vraag ik me ook af, schat. Maar misschien kennen ze elkaar van gemeenschappelijke vergaderingen of zo en vielen onze namen… Ik weet het niet.” Weer gleed haar hand over mijn arm.
“Misschien is het wel goed dat jullie een beschermer hebben op dat niveau, Kees.” Ik bromde: “Kees Jonkman kan wel op zichzelf passen hoor. En Fred ook.” Ik hoorde Joline zachtjes giebelen. “Ik zal meneer van Leeuwen wel inlichten als je vanavond gezakt ben, schatje. Misschien dat zijn indruk van jou dan wat minder is.” Mijn brom werd een grom en Joline lachte me uit.

Al kletsend reden we een half uurtje later Veldhoven binnen en liepen we even later over het losloopveld. Mocca was redelijk ‘mak’. Rende niet zoals gewoonlijk overal achter aan. “Hij is vanmiddag ook afgeknepen door Mariëtte, Kees. Wij moesten rondjes door de zaal rennen, hij moest meedoen. Toen naar buiten, twee kilometer rennen en oefeningetjes doen: Mocca deed mee. En toen hij het op een gegeven moment zat was en niet meer mee wilde lopen, keek ze hem aan en zei alleen maar: ‘Mocca…’ En hij stond op, kwispelde en liep weer mee. Héél bijzonder.”
Ik schudde mijn hoofd. “Ik heb ’t al vaker gezegd: in de middeleeuwen zou ze als heks verbrand zijn. Mocca… Hiér.” Kwispelend kwam de hond naar ons toe. “Zo. Nu even wat eten, daarna douchen, omkleden en de beuk er in. Als we terugkomen hijsen we de vlag wel. Met onze dansschoenen er aan.”
Joline keek me aan. “Dat kan niet, Kees. Na zonsondergang mag de vlag niet meer buiten hangen.” “Als hij verlicht is wél, schat. Maar vooruit… Omdat ik sommige mede flatbewoners vannacht niet met de geur van mijn zweetvoeten wil confronteren, hangen we ‘m morgenochtend wel op.” “Dan moet je eerst nog even slagen voor je examen, Kees. Dat vergat je even.” Ik haalde mijn schouders op. “Niks aan. Juanita laten struikelen en hoffelijk opvangen. Klaar. Werkte bij Tony ook.” Naast me klonk zacht, doch zeer beslist: “Je bent een enorme blufkont, Kees Jonkman…”

We gniffelden en liepen naar binnen. “Even de brievenbus leeghalen, schat.” In de brievenbus wat folders en tijdschriften en een enveloppe met de tekst: “Jonkman”. Verder niets. Ik keek Joline aan. “Even kijken of er toevallig geen Audi wegscheurt van de parkeerplaats, schat. Ik heb een deja vú.” Ze haalde haar schouders op. “Openmaken, Kees. En als er een bedreiging in staat weten we nu waar we aan toe zijn. Vaker met dit bijltje gehakt.” Ik wilde de enveloppe openmaken, maar liet ‘m vallen.
Mocca zat er meteen met z’n bruine snuit bovenop. Maar in plaats dat hij de envelop oppakte, deed hij een stap achteruit en gromde. “Wat zullen we nou beleven?” Joline keek verbaasd naar de hond. Ik schoot in de lach. “Ik denk dat ik weet van wie dit envelopje komt, schat. Een zekere flatbewoonster van de 5e verdieping. Mocca rook dat waarschijnlijk. We gaan het zien. Brave hond, Mocca!” Ik opende de envelop en las: “Zorg dat die hond vóór maandag weg is, anders laat ik ‘m afmaken. Hij bedreigde mij.” Een handtekening er onder waar nog nét de eerste letters van leesbaar waren: Wijn… en de rest was een krabbel.
Joline keek me aan, haar ogen spuwden vuur. “De trut. Afmaken? Wat doen we, Kees? Een bezoekje aan de 5e verdieping brengen? Ik ben in staat om…” Ik legde een hand op haar arm. “Nee. Dit gaan we anders spelen, schat. Mocca is niet van ons; Mocca is van Hulphond Nederland. We gaan morgen even met Adria bellen. En ik probeer te arrangeren dat wij, met haar samen mevrouw van Wijngaarden met een bezoekje vereren. Eens kijken hoe mevrouw dan gaat reageren. Nu eerst wat knabbelen, douchen, omkleden en dansen, mooie salsa-mevrouw. Die trut heeft geen poot om op te staan; niet de moeite waard om je hierover op te winden. Kom, naar boven.”
In de lift was Joline zwijgzaam en eenmaal boven trok ze Mocca op de bank op schoot. “Hé schat… Dat zouden we niet doen.” Ze keek me aan, tranen in haar ogen. “Ik wil deze mooie hond even laten weten dat wij er voor hem zijn, Kees. En dat iedereen die hem kwaad wil doen eerst langs mij moet.” Ik plofte naast haar op de bank. “Dat weet Mocca al lang, schat. Hij heeft ons binnen een paar seconden in zijn bruine hondenhart gesloten, dat weet jij net zo goed als ik.”
Ik sloeg een arm om haar heen en we bleven even zo zitten, Mocca strelend. En die genoot er wel van; langzaam ging zijn staart hen weer en hij likte onze handen. Toen stond ik op. “En nu ga jij lekker douchen, trekt daarna je badjas aan, ik zorg dat hier een paar tosties staan zodat je voldoende energie hebt om de hele avond te dansen. Die eten we lekker samen op, daarna ga ik douchen, scheren en kleden we ons samen aan voor een mooie dansavond. We laten deze avond niet vergallen door een dikke troela die denkt dat ze iedereen naar haar pijpen kan laten dansen. Morgen gaan we even bedenken hoe we dat varken gaan wassen.”

Er schoot me iets te binnen. “En we laten Mocca niet meer uit op het uitlaatveld hier onder, maar ergens anders. Ze is in staat om met vergif te strooien, schat. Letterlijk.” Joline gromde, toen draaide ze zich naar me om. “Als ze dát doet…” Ik legde een vinger op haar mond. “Daarom nemen we die maatregel, schat. En Mocca voorlopig hier aangelijnd houden. Niet leuk voor ‘m, maar in Gorinchem krijgt hij genoeg beweging. En nu douchen jij.” Joline gaf me een zoen en stond op. “Zeker majoor. Ik ga douchen, majoor.” “De inspectie doe ik vanavond laat wel, recruut Jonkman-Boogers…”
“Jaja… ik weet wel waar dat op uitdraait…” Joline liep richting slaapkamer. Zo. Die had haar gemoed even gelucht. En haar kennende kwam ze straks wel met een paar goeie aanvullingen om Mocca te beschermen. Ik liep richting keuken. Brood uit de vriezer, ham en kaas pakken… Hé, nog een paprika, ook lekker… Waar is de chilisaus? Even later stopte ik de eerste boterhammen in het tostie-apparaat. En Mocca scharrelde om me heen, in de hoop dat ik morste. Ik liet hem begaan en ging even op m’n hurken zitten.
“Hé mooie hond… Wij zorgen dat jou niets overkomt. Die dikke trut flikkeren we desnoods van haar balkon af als ze jou iets aan wil doen.” De hond duwde zijn snuit tegen mijn been aan en liet zich lekker aanhalen. En ik bezweek voor de verleiding: ik pakte een boterham uit de trommel en gaf die aan Mocca. “Hier jochie. Heb je verdiend door te laten merken dat die trut niet aan me mocht komen.” De boterham verdween snel en twee bruine ogen keken me verwachtingsvol aan. Ik schudde mijn hoofd. “Nee Mocca. Dat was het. Go to bed.” Met duidelijke tegenzin trippelde hij naar zijn mand en plofte er in. En even daarna kwam Joline uit de slaapkamer. Badjas aan, op slippers en met natte haren. “Zo. Dat was lekker. En nu nog wat lekkers eten. Wat staat er op het menu, James?”
“Freule, voor u ziet u een dubbele gebakken boterham. Aan de buitenzijde een beetje boter, de binnenzijde is versierd met twee plakjes ham en een plak belegen Goudse. En voor de kleur zit er een sliert zoete, rooie Chilisaus tussen de ham en de kaas en een paar stukje groene paprika. U ziet het niet, maar proeft het wel. En om te drinken heb ik een aantal sinaasappels kennis laten maken met de Nederlandse belastingdienst.”
Joline keek vragend. “Die zijn dus helemaal uitgeknepen, freule.” “Nou, het is weer fraai… Waar is de tijd gebleven dat ik kon kiezen uit een Nederlandse, Belgische of Mediterrane maaltijd van mijn chefkok?” Ik schudde mijn hoofd. “Sorry Freule, die tijd is voorbij. Dat was nog voordat wij een langdurige verbintenis aangingen. Een soort lokkertjes dus. Zie het als de verkiezingscampagne: voor de verkiezingen wordt er van alles beloofd, na de verkiezingen zijn de dames en heren politici alle beloftes vergeten. Na 2 juni van dit jaar was het dus weer gewoon EWDPS.”
Joline keek vragend. “EW-wattes?” “Eten Wat De Pot Schaft, mevrouw.” Joline zuchtte. “Verdorie. Klopte dat sprookje toch.” Ik trok een wenkbrauw op. “Welke sprookje, mevrouw?” Ze klopte op mijn broek. “Vertel ik zó wel. Eerst even stil zijn, Kees. Hard nodig nu.”
Na een moment van stilte begonnen we te eten. “En nu dat sprookje, mevrouw. Ik hang aan uw lippen.”

Met haar mond vol zei Joline: “Doe maar niet. Dat eet zo beroerd…” Ze at haar mond leeg. “Marc Rutte overleed en kwam bij de hemelpoort. En Sint Petrus doet open. Na wat formaliteiten zegt Petrus: ‘Je mag kiezen. Hemel of hel.’ Marc denkt even na en zegt: ‘Tja, dan wil ik wel even kijken. ten slotte moet ik een verantwoorde keuze maken, want ik verblijf er tot in eeuwigheid.’ ‘Da’s prima’, zegt Petrus. ‘Je hebt een dag om in de hemel te kijken, daarna een dag om in de hel te kijken. En ja, ook die dag in de hel overleef je zonder schade of pijn.’ ‘Oké’, zegt Marc en stapt de hemelpoort door.
Wat hij daar ziet maakt hem niet zo vrolijk. Iedereen praat met elkaar, maar iedereen kan goed met elkaar opschieten, er worden complimenten uitgedeeld, niemand schiet uit z’n slof, iedereen draagt een witte toga, er wordt zachtjes klassieke muziek gespeeld, kortom: hij vindt het nogal saai.
Na een dag komt hij terug bij Petrus. Die doet een andere deur open en Marc loopt een uitbundig verlichte ruimte in. Goeie muziek, leuke mensen die lol hebben, mooie dames,,, een lange bar waar je je favoriete drankje kon bestellen, kortom: dik feest. Uiteindelijk komt hij een lange vent tegen met hoorns op zijn hoofd. ‘Hé Marc! Jij ook hier? Welkom jongen, ik ben de duivel. Vermaak je je een beetje?’
En Marc kijkt nog eens rond en zegt: ‘Volgens mij kan ik hier wel wennen’, terwijl hij een schaars geklede, bloedmooie vrouw ziet flirten met vent. En die verdwijnen even later hand in hand een zijdeur in. ‘Nou’, zegt de duivel, ‘ik hoop dat je dan de goeie keuze maakt. See you!’
Aan het einde van die dag meldt Marc zich weer bij Petrus.
‘En, jongeman? Waar wil je naar toe?’ ‘Nou…’ zegt Marc, ‘de hemel zag er wel aardig uit, maar op den duur lijkt me al die sereniteit toch wel saai worden, hoor. Je moet altijd aardig zijn, een leuke discussie is ‘not done’ en iemand vlijmscherp met woorden onderuit halen heb ik hier ook niet gezien. Eten hoef je hier blijkbaar niet, dus op de fiets een lekker appeltje naar binnen werken heb ik niemand zien doen en die toga’s zijn mega-boring. Dus… Ik ga wel naar de hel, als u het niet erg vindt.’
Petrus haalt z’n schouders onder zijn witte toga op. ‘Oké… Zelf weten.’ Hij doet de andere deur weer open en Marc stapt de drempel over. Als de deur achter hem in het slot valt, ruikt hij een penetrante brandlucht. En z’n voeten doen plotseling stekend pijn. Naar beneden kijkend ziet hij dat hij op gloeiende kolen staat. Kreten van pijn en gejammer komen hem tegemoet. De voorheen mooie sfeerverlichting blijken vlammetjes te zijn.
Grijnzend komt de duivel hem tegemoet. ‘Zo, Marc… je hebt je keuze gemaakt? Goed man…’ Kreunend van de pijn vraagt Marc: ‘Waarom is het hier zo anders? Gisteren was het gezellig, kon je biertje tappen voor niks, mooie meiden versieren, lekker van de frisse lucht genieten… Nu is het één en al kommer en kwel. Letterlijk! Hoezo?’
De duivel grijnst gemeen en lacht:
‘Beste Marc… gisteren was ik op campagne om jou binnen te halen… Zéker jij zou toch moeten weten hoe dat werkt...’

Joline keek me aan. “Dát sprookje bedoelde ik, ridder. En als ons huwelijk er ook zo uit gaat zien, ga je wat beleven!” Ze nam weer een hap van haar tostie en ik gniffelde. “Het hoofdstukje ‘mooie meiden versieren’ heb ik al binnen, schoonheid…” Ze bromde wat en leunde tegen me aan. “Ik hoop dat je er van genoten hebt. Schurk.” “Niet alleen ik, hoor. Jij net zo goed. Misschien wel meer dan ik. ten slotte heb jij ook met Mel en Claar een nachtje…”
Ik zweeg, want een hand kwam dreigend omhoog. “Pas op jij!” Ze lachte. “Dat klopt. En dat was heerlijk. En met Lot en Mar was het ook heerlijk. En met jou erbij ook, schatje.” Ik zoende haar. “Ja. Maar alleen met jou was het elke keer uniek, mooie heks. Nóg een tostie?” Ze knikte. “Ja, lekker. Want door mijn sprookje is deze ondertussen een beetje afgekoeld.” De volgende twee tosties ging in het apparaat.
“En wat, betoverend mooi dame in je badjas, trek jij zo dadelijk aan?” Joline glimlachte. “Mijn propodeuse-feestjurk. Die blauwe. Die heb ik twee weken terug naar de stomerij gebracht en ziet er weer prachtig uit.” Ik knikte. “Jij steelt de show vanavond, beauty. Dat weet ik zeker.” Ze giechelde. “En waarschijnlijk moet hij, na vannacht, wéér naar de stomerij. Want ik wil weer met je vrijen, mooie vent. In die jurk. Heerlijk vrouwelijk, lekker sexy. Samen genieten in onze geluiddichte slaap- en badkamer. Mocca krijgt dan een slaapkamerverbod, want ik wil niet dat hij van de leg raakt door alle dingen die wij doen. ten slotte moet hij wel een brave, gehoorzame hulphond worden.”
Ik keek naar de mand: Mocca lag er netjes in, maar zijn bruine ogen constant op ons gericht. “Arm beest. Ben je lekker jong en fruitig, testosteron op 110 procent, wordt je in je mand gebonjourd als je bazen lekker gaan rollebollen. De Partij voor de Dieren vindt hier vast wat van. En meneer Graus van de PVV, die vent die de ‘dierenpolitie’ uitgevonden heeft, ook.” Joline keek smerig. “Die vent? Die willen ze in een fatsoenlijk asiel nog niet eens in een konijnenhok stallen. Wát een engerd.” Ondertussen waren de tosties op en dronken we een glas melk als dessert.
“Straks komt de champagne wel, Kees. En de kaviaar. Als jij je diploma in ontvangst hebt genomen.” Ze giechelde gemeen. “Douchen jij! En goed scheren. En een goeie deo op, want die heb je nodig vanavond. Daarna aankleden in je danskleren, inclusief die zwart-witte schoenen en je homo-propellor. Ik kleed me wel aan als jij onder de douche staat, anders weet ik het wel; dan komen we te laat. En herexamens doen Juanita en Carlos niet aan. Márs!” Een kwartier later was ik aangekleed. Joline was bezig zich op te maken in de 2e badkamer. “Wel zo veilig!” had ze geroepen. Nog een borstel over de schoenen en een laatste blik in de spiegel: het zag er netjes uit. De Veteranenspeld zat op mijn jasje. Ik grinnikte inwendig. Misschien kreeg ik dan vermindering van strafpunten…
“Inspectie, majoor Jonkman!” hoorde ik plotseling achter me. Ik draaide me om. Een blauwe wolk kwam de slaapkamer binnen, samen met een wolk parfumlucht. Stralend stond Joline voor me. “Hij past nog steeds perfect, Kees.” Ik knikte. “En hij past nog steeds perfect bij jou, schoonheid…” Het enige verschil met de vorige keer dat ze hem droeg was haar collier. Dat was een mooie aanvulling op haar decolleté. Joline’s haren in een mooie, dikke vlecht met vier strengen, die bijna tot haar middel kwam, een wit ceintuur om haar middel, een randje onderrok wat onder haar jurk uitkwam, haar mooie benen in een koffiebruine panty en witte schoentjes. En haar gezicht prachtig opgemaakt: een subtiel zwart randje onder haar ogen en een lichtblauwe oogschaduw. Haar lippen lichtrood en glanzend.
“Schat, ook al doe jij geen stap vanavond: jij wint de hoofdprijs.” Ze glimlachte. “Dat zou je wel willen hé? Lekker samen met mij hand in hand langs de kant zitten. Mooi niet, echtgenoot. We gaan genieten vanavond. En jij ziet er ook prachtig uit, Kees…” Ze kuste me zachtjes. “Mijn echtgenoot. Waar ik vreselijk van hou en bijzonder trots op ben.” Even stonden we met de armen om elkaar, toen zei Joline: “Kom. Jassen aan, we sluiten de tent af en gaan. De dood of de gladiolen!!”

We trokken beiden een wat langere jas aan; het was ondertussen ’s avonds aardig fris aan het worden. “Rij jij maar, Kees. Met die hakken van mij… Dat rijdt niet zo lekker.” Even later parkeerde ik voor de dansschool, bijna samen met de auto van Gerben. En uit zijn auto kwamen vier mensen: Rogier met Lot en Gerben met Mar. Ook jassen aan. “Gauw naar binnen, lui. Veel te koud buiten.” In de garderobe gingen de jassen uit en ik moest even slikken. Margot en Charlotte zagen er oogverblindend uit. Beide een wijde rok aan, een zijden blouse, mooi opgemaakt… één en al sierlijkheid. “Dames… heeft iemand vanavond al gezegd dat jullie verbluffend uitzien?” Margot giebelde. “Jazeker wel. En als we niet ingegrepen hadden, waren we de oprit van ons huis niet eens afgekomen…” Gerben keek sip. “Ja. En Rogier en Lot konden onderweg nog lekker knuffelen… Wij niet, want ik moest m’n aandacht op de weg houden van Margot.”
“We zullen je matsen Gerben,” antwoordde Rogier. “Op de terugweg rijdt Lot of ik. Dan kunnen jullie los gaan op de achterbank.” Lot lachte ook, maar met een gemeen trekje op haar gezicht. Joline zag het. “Mevrouw Charlotte Boogman… Vertel eens: waarom lach jij zo geniepig?” Ze lachte nu voluit. “Dan draaien we de dashcam van Gerben wel even om, zodat hij op de achterbank gericht staat…” Gerben bromde: “Je láát ‘t, Lot! Er wordt niet aan mijn dashcam gerommeld!” Ik pakte Joline bij de hand. “Kom oogverblindende dame, naar binnen. Daar waar Strauss de scepter zwaait.”
Joline schudde haar hoofd. “Nee. Nog even op de rest wachten, Kees. We gaan als Fabulous Fourteen naar binnen, netjes per paar naast elkaar. Jammer dat Carlos of Juanita onze namen niet door de zaal schallen, maar de dames hebben afgesproken dat we spectaculair naar binnen gaan.” Margot en Charlotte giechelden. “Spectaculair wordt het zeker… Fred en Wilma voorop? Ja, dan heb je wel spektakel…” We schoten in de lach. Maar bleven wachten op de rest.
Juanita kwam de hal binnen. “Zooo… Dat ziet er fraai uit, dames. En de heren ook wel! Ehh… komen jullie binnen of…?” Joline schudde haar hoofd. “We wachten even op de rest, Juanita.” Die lachte. “Wel een beetje in stijl binnen komen dan, hé?” Ze verdween en we keken elkaar aan. “In stijl? Dat kan mevrouw de strenge dansdocente krijgen”, grinnikte Charlotte. Angelique en Henry kwamen even later binnen, gevolgd Claar, Ton, Mel en Rob. Stuk voor stuk keurig gekleed, de tweeling met exact dezelfde groene jurk aan en hun haren op dezelfde manier gekapt. “Jullie spelen hoog spel, meiden… Als Ton of Rob zich een keertje vergist… Jullie hebben het aan jezelf te wijten!” Joline keek waarschuwend.
Melissa trok haar neus op. “Als een van hen zich niet kan gedragen, merkt hij het vanzelf wie er tegenover ‘m staat. Óf hij ligt voor pampus met een verkreukelde knie, óf hij wordt vlijmscherp afgebekt en krijgt een draai om z’n oren. Ze gedragen zich maar, de macho’s.” Rob en Ton wisselden een blik van verstandhouding. Ton had trouwens ook z’n Veteranenspeld op. “Volgens mij hebben onze dames iets geregeld met elkaar, makker.” Hij knikte. “Ja. Ik moést dat ding op van Claar. Nou ja, je kent het: gehoorzamen of klappen krijgen.”
Even later hoorden we de bas van Fred buiten al aankomen. Toen Wilma en hij eenmaal binnen stonden keek hij rond. “Zo. Het hele zootje is compleet? Fraai gezelschap, moet ik zeggen. En dat méén ik, dames.” Ze deden ook hun jas uit en ook Fred had de Veteranenspeld op z’n jasje. Wilma had een mooie witte rok aan en een rode blouse. Stond haar goed!

Joline nam de touwtjes in handen. “Goed lui, we zouden als groep naar binnen komen en dat doen we dus ook. Op lengte. Angelique en Henry: jullie voorop. Dan Margot en Gerben, Lot en Rogier, Mel en Rob, Claar en Ton, daarna Kees en ik en als piéce de resistance Wilma en Fred. Dames rechts, heren links graag. En in de zaal meteen linksaf en naast elkaar bij de muur gaan staan. Het hoeft niet op excercitie te lijken, maar graag wel een beetje geordend. Alsjeblieft.”
Ze giechelde. Henry en Angelique keken om. “Zijn jullie zover? Mooi. Hup, naar binnen dan.” Netjes achter elkaar liepen we de danszaal in, waar al een aantal paren stonden. Mocca trippelde netjes naast Joline, af en toe naar haar kijkend. Links en rechts werden wat hoofden omgedraaid; Carlos stond te praten met Marije, keek ook om schoot in de lach. Juanita schudde haar hoofd. We stelden ons netjes op en toen pas zag ik de jurytafel met drie heren en twee dames er achter. Ook die keken nogal verwonderd naar dat gezelschap wat nog nét niet kwam binnenmarcheren. Veel scheelde het overigens niet; we liepen wel netjes in de pas. Kleine pasjes overigens; Angelique en Henry bepaalden het tempo.
Carlos prutste wat aan zijn microfoon en we hoorden door de versterker: “Kijk nou eens… Onze lastigste leerlingen. Het hele mafioze zootje bij elkaar. Maar wel netjes uitgedost, dames en heren!” Marije had een hele brede lach op haar gezicht en stak een duim naar ons op. “Zo. De beste leerling van de cursus vindt het ook mooi, schat. De punten van Marije hebben we alvast binnen.” Joline draaide zich naar me toe en fluisterde: “Dat zijn kleine puntjes, Kees.” Ik moest behoorlijk m’n best doen om het niet uit te schateren van het lachen; Marije had inderdaad niet zo’n grote buste. “Foei, meisje Jonkman. Ik mag jou daar niet mee plagen en nu doe je het zelf wél? Schaam je.” Ze keek me ondeugend aan. “Anders had jij het wel gedaan, rotzakje.”
Even later kregen we van Carlos de nummers; die moesten op de rug van de heren gespeld worden. Joline en ik hadden nummer 14. Joline bracht Mocca onder bij een van de meisjes achter de bar. Die vond het prachtig en begon Mocca uitgebreid te knuffelen. En Mocca vond het ook prima: Kwispeldekwispel… En om tien over acht hoorden we Carlos door de geluidsinstallatie. “Dames en heren… Welkom op onze ‘afdans-avond’. Allereerst wil ik jullie de jury voorstellen. Stuk voor stuk docenten van andere dansscholen. Juanita en ik beoordelen vanavond niemand, dus alle drank waarmee jullie ons dachten om te kopen is verspilde moeite geweest. Maar wel lekker natuurlijk…”
Gelach volgde.

Stuk voor stuk stelde hij de ‘jury’ voor en vervolgde met: “Even voor de duidelijkheid: het simpele feit dat u vanavond hier bent, is in feite al de bevestiging dat u geslaagd bent. Als u goed om u heen kijkt mist u een aantal paren; die hebben we vorige week verteld dat ze vanavond vrij hadden, simpelweg omdat ze nog niet het niveau hebben wat wij vanavond graag zouden zien. U moet het wel erg bont maken als u vanavond niét met een mooi certificaat naar huis gaat. Maar… dat ontslaat u niet van de plicht om uw uiterste best te doen! ten slotte willen we dat onze dansschool de goeie naam die hij heeft, behoudt. Dus… Doe uw best! Verder zeggen Juanita en ik niets meer; ik geef het woord graag over aan de voorzitster van de jury.”
Die pakte een draagbare microfoon van tafel. “Dames en heren: u gaat zo dadelijk lekker dansen. Met de nadruk op ‘lekker’. Geniet ervan. En stoor u vooral niet aan het feit dat wij u bekijken. Aan het eind van de avond zullen we de paren evalueren. Niet om u de grond in te boren, maar om hopelijk wat kleine aandachtspuntjes aan te tippen waar u aan kunt werken tijdens de vervolgcursus. Want die gaat u natuurlijk doen, nietwaar?” Er klonk gelach. “De heren hebben een nummer op hun rug; met dat nummer zullen we u tijdens de evaluatie aanduiden. Ook tijdens de wisseldans refereren we aan het nummer van de heer. We beginnen lekker rustig, met een kalme rumba. Eén hartelijk gemeend advies van ons: geniet er ook vanavond van! Dank u wel.” Een applausje volgde.

De muziek werd gestart en ik gaf Joline de ondertussen bekende handkus. En werd beloond met een brede glimlach. We liepen de dansvloer op en even later maakten we deel uit van de paren op de vloer. We hadden iets meer ruimte dan normaal, dat was wel lekker. En ik kon Joline lekker laten draaien en bij de iets heviger passages heen en weer slingeren. De lessen van Tony kwamen nu goed van pas! En tijdens een kalm momentje, waarbij we ‘cheek-to-cheek’ dansten, hoorde ik:
“Je doet het prima, Kees. Alleen iets meer ontspannen kijken.” Een lieve knipoog volgde. De volgende dans was een nogal pittige chacha, gevolgd door een salsa-nummer. Met die laatste moesten we stevig werken; inderdaad de dame bijna van je af gooien en weer naar je toe trekken. Het deed bijna pijn aan mijn polsen. Gelukkig werd deze dans gevolgd door een nette Weense wals. “Om even af te koelen!” zei het jurylid. Maar ondertussen liepen ze wel tussen de dansparen door met een bloknootje in de hand…
In gedachten haalde ik nu m’n schouders op. Er hing niets van af: m’n carrière niet, m’n huwelijk niet, m’n leven niet… Hooguit wat opmerkingen van Joline of van een van de andere leden van ons groepje. Nou, dan hadden die ook eens wat te lachen… Na de wals was er een pauze. Gelukkig, want ik had het best wel warm gekregen. Joline duidelijk niet; die stond erbij alsof ze net een paar boodschapjes had gedaan. Met een stralende glimlach op haar gezicht.
“Jij hebt er écht plezier in hé?” Ze knikte, breed lachend. “Kees… Als je dit een jaar geleden geweten had, had je me voor gek verklaard. Je doet ’t prima! Dat diploma ‘Houten Klaas der eerste klasse’ kun je vanavond ritueel verbranden!” Ik kuste haar zachtjes. “Dank je wel. Dat is een heel lief compliment uit jouw mond.” En voor zover ik kon zien deed de rest van ‘The Fabulous Fourteen’ het ook prima. Zelfs Henry, die in het begin er wel heel erg veel moeite mee had gehad, had ik, samen met Angelique sierlijk door de zaal zien dansen. Na een kwartiertje rust zei een van de juryleden door de installatie: “Dames en heren: we gaan weer verder. We beginnen met een Weense wals, die u mag dansen met iemand anders dan uw eigen danspartner. Dus ik verzoek de dames de heer op te zoeken met het nummer wat één nummer hoger is dan dat van uzelf. Dank u wel; over een minuut starten we de muziek.”
Joline gaf me een luchtkusje en liep naar Fred. Die was in goeie en vooral stevige handen. En ik zou met… Een tikje op mijn schouder. “Lieve grote broer… Wil jij met je allerknapste en kattigste zusje dansen?” Clara stond breed lachend voor me. “Het is mij een waar genoegen, mooie zus. Blij toe dat het Mel niet is; minder kans op blessures aan de knieën.” “Mijn lieve zusje is nu even in handen van mijn luitenant. Dat zit wel goed. Maar ik heb een majoor in mijn armen, dus de hoofdprijs!”
Ik wees naar Joline. “Fout, zussie. De hoofdprijs heeft Jo al: ook een majoor, maar iets meer ‘body’ dan ik.” Ze gniffelde. “Jo temt Fred wel. Ben ik niet zo bang voor.” “Ja, dat doet ze al een tijdje. Vijf dagen in de week, soms zes…” We gniffelden, toen startte de muziek: de Kaiserwaltz. Gelukkig een van de bekendere walsen van de heren Strauss. Ik kon Claar influisteren of er een snel of langzaam deel aankwam; zij kende deze wals niet zo goed. Maar omdat ik haar kon souffleren, wisten we sámen wat er zou komen en konden we daarop inspelen; juist de bewegingen wat ‘groter’ maken of juist klein houden.
En het was sowieso heerlijk om met Clara te dansen. Minder prestatiedruk, die ik bij Joline nog wel eens voelde. We waren goed op elkaar ingespeeld en Claar danste lekker en ik kon ook ontspannen. Ze keek me lachend aan. “Dit gaat een stuk beter dan dat gehups destijds in Wageningen, Kees.” Ik knikte. “Zeker weten. Handjes in de lucht en maar swingen met de heupen op een of ander oorverdovend housenummer. Niks voor mij.” Ze giechelde. “Waar ligt dat aan? Aan de muziek of aan het feit dat je daar je handjes in de lucht moest houden in plaats van op mijn mooie heupen?” “Je vist weer eens naar complimenten, zus…”
De muziek speelde toen het slotakkoord en ik pakte Clara’s hand en drukte er een kus op. “Dank je wel, lieve zus van me. Die familie Jonkman doet het nog niet zo slecht.” Claar glimlachte lief en gaf me een zoen op m’n wang. “Dank je wel, mooie broer.” Ik keek haar verwonderd aan en ze knikte. “Je bent mooi, broertje van me.”

Ze draaide zich snel om en liep naar… Rob! En Mel liep naar Ton! De krengetjes… flikten ze het wéér. Meer tijd om erop te letten had ik niet; Joline gleed weer in m’n armen. “Hoi schatje… Lekker gedanst met zo’n rooie feeks?” Ik knikte, maar moest meteen lachen. “Die juryleden hebben nu een probleem, Jolien. Mijn lieve zusjes zijn weer hun favoriete spelletje aan het spelen: ‘Nee, dat is m’n zus!’ De rooie krengetjes…” Joline keek naar hen. “Als die juryleden een beetje goed kunnen waarnemen… Mel heeft een dunne armband om, Claar niet.” Ze had gelijk, zoals gewoonlijk. “Ik ben benieuwd, schat…”
De muziek startte weer: een felle Argentijnse tango. We moesten hard aan de bak! Draaien, macho pasjes, dan weer de danspartner naar je toetrekken en ‘wegsmijten’… Na vijf minuten was iedereen weer behoorlijk warm. De laatste dans werd aangekondigd: ‘An die schönen blauen Donau’. Een wel héél bekende wals. Waarschijnlijk expres gedaan om iedereen met een goed gevoel de avond af te laten sluiten… Joline en ik genoten er in ieder geval van en dansen wat ‘closer’ dan normaal. Heerlijk! Na het laatste akkoord trok ik Joline in m’n armen. “Dank je wel, schat. Ik heb weer heerlijk met je gedanst.”
Ze giechelde. “Ik ook, Kees. Maar ook met die andere majoor. Tijdens het dansen bromde hij dat hij m’n opmerking van vanmiddag maar zou vergeten omdat ik wel bijzonder prettig was om vast te houden. Toen heb ik ‘m maar verteld dat ik de bruid was met de witte schoentjes.” We gniffelden samen. “Hij mag dat, Kees.” “Ik weet ‘t, Jolien. En van mij mag hij dat ook. Daar zijn we buds voor.” Ze knikte. “Mooi. Zijn we het daar over eens. En nu wat drinken. Maakt me niet uit wát, als het maar een heel groot glas is.” “Ik zal eens kijken, schoonheid.”

Ik liep naar de bar en toen ik aan de beurt was bestelde ik twee cassis. “En hebben jullie hier van die laarzen? Waar je bier in tapt?” De knul achter de bar knikte. “Natuurlijk… Een laars bier erbij doen dus?” “Nee… schenk een van die twee glazen Cassis maar in die laars. Mijn charmante danspartner zei net: ‘Geef me iets te drinken. Maakt niet uit wat, als het maar een heel groot glas is.’ Dus…”
Hij gniffelde. “Doen we!”
Hij schonk netjes twee normale glazen cassis in, maar goot de inhoud van het ene glas in de ‘laars’ over. Het onderste deel, de voet, werd nét gevuld met de rode vloeistof. Ik rekende af en liep richting Joline. Rob hield me tegen. “Wat heb jij nou?” “Je lieve zusje wilde een groot glas… Nou, dan krijgt ze dat. Toch?” Hij schudde zijn hoofd en Mel keek ook al twijfelachtig. “Ik ga je oren niet verbinden, Kees!” Ik liep door. “Alsjeblieft, schat.”
Twee blauwe ogen keken me stomverbaasd aan. “Wat is dit… Majoor?” “Dit is cassis, schat. En je wilde een groot glas. Dus…” Ze zuchtte diep. “Alle bonuspunten die je vanavond verdiende zijn nu in rook opgegaan, Kees. Wát zeg ik? In rook? In één felle steekvlam! Idioot…”Hoe dan ook: ze zette de laars aan haar mond en dronk in één keer de helft op. “Kijk je uit, schoonheid? Niet verder drinken met de neus van die laars omlaag. Op een gegeven moment schiet die cassis uit de neus van die laars, met een bloedgang omlaag en heb je een behoorlijke plens cassis in je decolledinges…”
En zachtjes fluisterde ik in haar oor: “En ondanks dat deze jurk na vanavond tóch naar de stomerij zou gaan, zou ik dat een beetje jammer vinden, schatje.” Joline keek me aan en ik zag de twijfel tussen boosheid en lachen in haar ogen. De laatst won het. Ze draaide de laars een beetje en dronk voorzichtig de rest op. “Dwaas. Haal nog maar een glas van dit spul. En dit keer een normaal glas, Kees Jonkman!” Ik gaf haar mijn glas. “Alsjeblieft, lekkere salsa-signorita.” Een knipoog kwam retour.

Ik liep weer naar de bar. Toch ook maar een glaasje voor mezelf halen… En meteen Mocca ophalen; Die lag nu op een handdoek achter de bar. “Mag ik deze mooie waakhond meenemen, dame?” Ze lachte. “Knuffelkont zal je bedoelen. Terwijl jullie aan het dansen waren zat ik hier op een stoel te kijken en als ik langer dan één seconde stopte met aaien, duwde hij z’n neus tegen m’n hand… Een prachtig dier! En hij is Hulphond?”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee, nog niet. Hij is hulphond in opleiding. Wij, mijn echtgenote en ik, zijn gastgezin voor Hulphond Nederland. Het enige wat wij doen is het dier socialiseren. Hij moet, als hij de daadwerkelijke opleiding in gaat, in feite nergens meer van opkijken. Trein? Ken ik. Bus? Ook al eens gezien. Lift? No problem. Tuincentrum? Ja, moeilijk want daar zijn zoveel lekkere luchtjes, maar oké… Enzovoort. Dus in het geval van Mocca: Dansles? Ken ik ook al.” Ze lachte. “Mooi… Nou ik moet aan de slag, anders gaan de lui hier hun drankje halen bij het café een straat verderop en gaat Carlos over de jank. Ga je niet willen!” “Dat begrijp ik. Dank voor je goeie zorgen!”
Ik liep iets verder langs de bar, daar waar de frisdrank werd geschonken. Daar zag ik Mel. “Hé zussie… Jullie waren weer met jullie favoriete spelletje bezig, zag ik?” Ze keek me aan en trok me even naar zich toe. “Ik ben benieuwd of de dames en heren van de jury het gemerkt hebben. Dat horen we zó wel, denk ik.” Ze gniffelde. “Jullie zijn nog steeds een paar krengetjes, zus.” Ze stak een vinger op. “Hoho… dit idee kwam van Claar. Ook van die identieke jurken!”
En zachtjes vervolgde ze: “De dames en heren van de jury hadden ons, als ze goed opgelet hebben, écht wel onderscheiden, hoor. Ik heb een wit setje aan, Claar een groen.” Ik schudde mijn hoofd. “Jullie zijn écht erg, meiden. Weten jullie kerels dat ook?” Ze knikte. “Dan stel ik voor dat jullie die setjes vanavond in Wageningen niét gaan wisselen.” Ze keek me peinzend aan. “Je brengt me op een ideetje, Kees…” Toen lachte ze. “Toch maar niet doen.” “Ik hou jullie in de gaten, zussies. Zoals altijd.” Ze stak haar tong uit. “In Wageningen zeker? Vanavond? Vanavond heb jij hele andere dingen te doen, broertje. Met Jo. Dan ga jij echt niet op je lieve, hard studerende, onschuldige en vooral maagdelijke zusjes letten… Doei, Kees!” Ze liep naar Rob.

Een minuut of tien later kraakte de geluidsinstallatie. Een van de ‘juryleden’, een dame, verzocht ons langs de kant te gaan staan. “Wij gaan nu even wat dingen roepen waar u uw voordeel mee kunt doen, dames en heren. Maar voordat we daar aan beginnen willen we toch een stukje spanning wegnemen: u ben allemaal geslaagd voor deze cursus! Proficiat!” Een applaus klonk en wat joelen en fluitjes. Ze ging verder. Ik noem het nummer wat de heer op de rug had en dan mag u even naar voren komen om ons aan te horen… Paar nummer één graag…” Stuk voor stuk werden de paren naar voren geroepen. Marije had samen gedanst met een man van mijn leeftijd en haar lengte. Samen deden ze het prima en dat kregen ze dan ook te horen. Alleen maar lof, geen suggesties voor verbeteringen. Toen ze wegliepen, met hun ‘diploma’ in de hand, stak ik m’n duim naar haar op en ze gaf me een luchtkusje.
Joline boog zich naar me toe. “Wat zag ik daar, ridder? Een luchtkusje van Marije? Waarom jij wel van haar en ik niet van die knul die met haar danste?” “Omdat jij hem niet op z’n flikker hebt gegeven, schat. En een week daarna uit de put hebt gehaald. Dáárom.” Ze bromde wat. Even later waren Angelique en Henry aan de beurt. Henry kreeg een compliment dat hij in zo’n korte tijd de dansen goed onder de knie had gekregen. Gevat wees hij op Angelique. “Need I say more?” wat hem een lachsalvo opleverde én een verwijtende blik van An.

Stuk voor stuk kwamen de leden van ons clubje naar voren: hier een compliment, daar een aanwijzing… Toen Claar met Ton naar voren kwam, zei de dame van de jury: “Je zus en haar partner mogen meteen naar voren komen… Wij hebben bij jullie wel wat opmerkingen, dames!” Joline trilde; ze zat te grinniken. Het vrouwelijk jurylid vervolgde: “Dames… Denken jullie dat wij seniel zijn? Na de wisseldans vlug van partner wisselen? Ik merkte het vrij snel, na de eerste draai al…” Beide dames kleurden, Rob en Ton grinnikten. Ze vervolgde: “Liever dat ik het zeg dan een van mijn mannelijke collega’s…”
Ze gaf de zussen nog wat aanwijzingen. “De heren, daar hebben wij niets op aan te merken gehad. Onze complimenten en, ondanks dat jullie de zaak probeerden te flessen dames: tóch jullie diploma.” Ze grinnikte. “Qua dansprestaties van de dames maakte het in ieder geval weinig uit.” Mel en Claar gaven elkaar een ‘high five’. “Zo. Die kan Tony in haar zak steken, schat.” Joline knikte.

Daarna waren wij aan de beurt. “Tja… Best moeilijk! De dame is een routinier, dat is duidelijk. Maar de heer van het paar… u zou meer moeten laten merken dat u het leuk vindt. Met name de eerste dans keek u nogal… strak. Bijna streng. Da’s voor uw danspartner minder prettig. Pas bij de tweede dans kwam u een beetje los en dat was ook aan uw bewegingen te zien. En het is te merken dat u zich beter thuis voelt bij een klassieke wals dan bij een salsa of een rumba. Jammer, want ook die zijn leuk om te dansen! En toen u met één van de rossige dames danste, lachte u veel meer en dat komt de dans ten goede. Vaker doen! Desondanks… Goed gedaan!”
We gingen zitten en ik voelde Joline haar ogen op mij branden. “Met Claar veel meer lachen? Jij hebt straks iets uit te leggen, echtgenoot!” Ik legde een hand op haar been. “Ssst! Even horen wat ze over Fred en Wilma roepen…” “…en dan mag het paar met nummer 15 naar voren komen.”

Wilma en Fred stonden op. “Dame en heer: toen jullie binnen kwamen stonden wij even naar elkaar te kijken. Met een blik van ‘nou… we zijn benieuwd hoe dit duo gracieus gaat dansen!’ Onze aanvankelijke aarzeling werd echter in no time onderuit gehaald. Er wérd gracieus gedanst! Zonder gestamp, zonder aarzeling, jullie bewogen als één. Zelfs bij die snelle salsa. We doen het niet vaak, maar… we ondertekenen jullie diploma met de toevoeging ‘Summa cum laude’. Dames en heren: graag een applaus voor duo nummer vijftien!” En dat klonk. Wilma werd een beetje rood en Fred keek ook wat opgelaten. Nog een stel paren kregen op- en aanmerkingen te horen en daarna was het officiële gedeelte voorbij.
Juanita bedankte de ‘juryleden’ voor hun tijd en inzet en ze kregen alle vijf een boekenbon. Toen draaide ze zich naar ons toe. “De heren mogen het nummer van hun rug laten verwijderen. Voor de partners van Clara en Melissa Jonkman hadden die toch al geen nut meer, dus dan iedereen maar! U bent allen geslaagd en daar zijn we best wel trots op, nietwaar Carlos?” Die knikte. “Het was voor sommigen onder u wellicht wat zweten... nietwaar Melissa?” Die werd weer rood en siste: “Péstkop!”
Onaangedaan ging Carlos verder. “Maar ook van mij een welgemeend proficiat! En nu mag u, als u dat wil, nog even een halfuurtje ontspannen de dansvloer op. Om elf uur stoppen we de muziek, anders krijgen we ruzie met onze overburen. Geniet er nog even van. Dank u wel!”

Joline ging staan en trok mij overeind. “Mee jij. Lekker dansen. En lachen, vriend Jonkman, ook als je met mij danst!” Wilma pakte de riem van Mocca. “Wij passen wel even op deze mooie hond, Jolien.” Mocca vond het prima… Als hij maar aandacht kreeg. En Wilma en Fred kende hij, dus dat was altijd goed. Het laatste wat ik van de hond zag was een kwispelende staart en een vragende blik richting Wilma. Daarna eiste Joline alle aandacht op.
Op de muziek van een vlotte wals leidde ik haar de zaal rond en ondanks dat ik wist dat er helemaal niets van dit ‘diploma’ af had gehangen, kon ik er nu veel meer van genieten dan aan het begin van de avond. Joline merkte het ook. “Was je gespannen, Kees?” Ik knikte eerlijk. “Ja, best wel. Weet je, ik heb soms nog steeds last van mijn ‘Ik moet de beste zijn-syndroom’. Ondanks dat ik weet dat dat ‘diploma’ van Carlos en Juanita niets voorstelt en alleen een leuke gadget is. Maar ik moest iets laten zien, en dan wil mijn innerlijk maar één ding: de beste zijn. Sorry.” Ze trok me tegen zich aan en fluisterde zachtjes: “Van mij heb je weliswaar geen diploma gekregen na ons eerste weekend samen, maar je was toen al ‘de beste lover die een meisje zich kan wensen’, schatje.”
Ze moest vreselijk giebelen. Kon niet ophouden en ze verstapte zich. Ik leidde haar naar de kant. “Waar heb jij zo’n lol over, mevrouw Jonkman?” Ze bleef lachen, tot ze op een gegeven moment kon uitbrengen: “Zelfs… vergeleken met… mijn vroegere… buurjongen… Hihihi…” Ik schudde mijn hoofd. “Rare muts… Ik zal het jong ooit eens gaan bellen. Kijken of hij er ook zo over denkt. En dan mogen jullie dat samen gaan evalueren, achter het bloemperk in de tuin in Malden. Rob en ik zullen wel kijken, oké?” Ze gaf me een stomp. “Idioot. Met je morbide ideeën. Kom, naar Fred en Wilma. Wellicht willen die ook nog even gracieus de zaal doorzwieren.”
We liepen naar hen toe. “Willen jullie nog even dansen, Wilma? Dan nemen wij Mocca wel weer onder onze hoede.” Ze knikte en boog zich naar Joline. “En nu heb jij van officiële zijde gehoord dat mijn echtgenoot géén olifant met obesitas is, mevrouw Jonkman – Boogers! Wil je dat dus never nóóit meer tegen hem zeggen?” Joline stond op en omhelsde Wilma. “Sorry lieverd.”
Fred keek mij aan. “Dan moeten wij ook maar, Kees…” “Kom hier bud. Voor een zwanger nijlpaard blijk je verrassend goed te kunnen dansen. Mijn complimenten…” Zijn omhelzing was nogal wat steviger dan ik gewend was en ik hoorde een hardgrondig 'Lulhannes' in mijn oor.
Toen we elkaar loslieten moesten we vreselijk lachen...