Hun huiden plakten nog tegen elkaar, warm van de net afgeronde vrijpartij. De kamer was stil, op het zachte gezoem van de ventilator na. Haar hoofd rustte in de holte van zijn schouder, haar been over zijn dij. Ze keken niet naar elkaar, maar hun lichamen lagen vervlochten als de wortels van een oude boom.

"Mag ik iets vragen?" vroeg hij zacht.

Ze maakte een instemmend geluid, loom en tevreden.

"Heb je ooit gedacht aan een trio?"

Ze verstijfde net een fractie van een seconde. Zijn hand bleef rustig over haar rug glijden. Alsof hij het tussen neus en lippen vroeg. Alsof het niets was.

"Wat bedoel je?" Haar stem klonk nog schor van de inspanning.

"Een trio. Met iemand erbij. Gewoon... een keer proberen. Lijkt me wel spannend."

Ze tilde haar hoofd op, keek hem aan. Zijn blik was open, nieuwsgierig, onschuldig haast. Maar onder die onschuld voelde ze iets knagen.

"En… wie zou dat dan moeten zijn?"

"Een vrouw," zei hij meteen. "Ik bedoel, als jij dat zou willen. Ik bedoel—"

"En als ik nu een man had gezegd?"

"Dan… zou ik moeten nadenken," grijnsde hij, al iets minder zeker.

Ze lachte kort, maar het klonk geforceerd. Ze legde haar hoofd weer neer, maar haar hartslag was opnieuw versneld — dit keer niet van verlangen, maar van verwarring.

De dagen erna ging het leven gewoon door, maar in haar hoofd bleef die ene vraag nazinderen.

Een trio. Met een andere vrouw. Voor hem? Voor zichzelf? Voor hen?

Ze betrapte zichzelf op fantasieën. Vage beelden. Zachte borsten, lippen die niet van hem waren. Haar eigen lichaam, bekeken door twee paar ogen. Ze voelde een opwinding, die haar tegelijk schaamte bezorgde.

Maar dan kwam de andere kant. Wat als ze het doet, en hij wil meer? Wat als zijzelf niet mooi genoeg is, niet jong genoeg, niet wild genoeg vergeleken met die ander? Wat als hij verliefd wordt?

Ze voelde zich schuldig dat ze twijfelde. Maar nog schuldiger dat ze de gedachte niet meteen verwierp.

---

Op een vrijdagavond sprak ze af met haar vriendinnen om hun mening te horen.

Anja luisterde aandachtig, nam een slok witte wijn en knikte.

"Wij hebben het gedaan, hoor. Het kan echt... leuk zijn. Spannend zelfs. Zolang je alles bespreekt vooraf. Niet als verrassing. En kies iemand die je vertrouwt."

"Had je dan geen jaloezie?" vroeg zij.

"Nee. Omdat ik wist dat hij mij wilde. De rest was gewoon... spel."

Sofie lachte kort. "Ik zou het nooit doen. Mannen zijn als kinderen. Geef ze een snoepje, en morgen willen ze de hele winkel. Geloof me, je opent een deur die je misschien niet meer dicht krijgt."

Els, altijd de bedachtzame, zei niets tot het einde van de avond. Ze keek haar lang aan.

"Wat wil jij zelf, echt? Niet wat hij wil. Niet wat je denkt dat je moet doen. Wat zegt jouw lichaam? Wat zegt je hart?"

Die nacht lag ze wakker naast haar slapende man. Haar hand rustte op zijn borst. Ze hield van hem. Ze kende elke rimpel bij zijn ogen, elke beweging van zijn handen. Hij was haar anker.

Maar misschien… was het tijd om samen iets open te breken. Niet om hem te behouden. Maar om zichzelf niet te verliezen.

De volgende ochtend, aan de ontbijttafel, zei ze:

"Als we het doen… dan doen we het samen. En rustig. Ik wil me niet opgejaagd voelen."

Zijn gezicht lichtte op, maar hij bleef voorzichtig.

"Alleen als jij het ook wil."

Ze knikte langzaam.

"Dan zetten we een advertentie. En kijken we. Niet meteen beslissen."

De weken erna waren onwerkelijk. Ze maakten een profiel aan op een discrete site. Ze schreven samen een tekst. Open, maar waardig.

Koppel zoekt vrouwelijke derde voor een eerlijke, veilige en sensuele ervaring. Geen haast. Geen druk. Enkel chemie telt.

De reacties stroomden binnen. Sommige ronduit grof, andere verrassend respectvol.

Ze nodigden een paar vrouwen uit om koffie te drinken, zonder verwachtingen.

De eerste kwam in een leren jas en praatte alleen over zichzelf. Geen klik.

De tweede was zachtaardig, maar nerveus — haar blik gleed telkens weg.

Maar de derde…

Zij lachte met haar ogen. Ze had iets kalms, iets echts.

Toen ze wegging, keken ze elkaar aan. Hij glimlachte.

"Wat vond je van haar?"

Zij aarzelde. En toen knikte ze.

"Misschien... ja. Misschien wel."

Ze heette Linde. Bij het tweede gesprek nodigden ze haar uit bij hen thuis. Een rustige zondagmiddag, thee, koekjes op een schaal. Geen make-up, geen spannende kledij. Gewoon drie mensen rond de tafel die elkaar probeerden aan te voelen. Linde had een warme stem en een soort vanzelfsprekende rust over zich. Geen overdaad, geen spelletjes. Gewoon aanwezig. “Ik vind het fijn dat jullie hier zo open over praten” zei ze. “Dat geeft vertrouwen”

Zij knikte, nog steeds wat gereserveerd. Maar Linde keek haar aan, niet allen hèm. En dat stelde haar een beetje gerust. Even.

Na afloop, toen Linde vertrokken was, lagen ze samen in de zetel.

“Wat vond je van haar?” vroeg hij

“Ze lijkt me … echt,” zei ze. “Niet nep, niet pushy.”

“Zullen we het proberen? Met haar?”

Ze slikte. En toen, na een lange stilte. “Ja.”

Linde kwam op een vrijdagavond. Ze had een fles wijn mee, droeg een eenvoudige jurk. Ze dronken samen. Lachte. De spanning was voelbaar, maar zacht.

Toen Linde haar hand op de hare legde, keek zij op. Geen woorden. Enkel een blik. Ze kneep zacht terug.

Op het bed begon het rustig. Kussen strelingen. Tussen haar en Linde, tussen Linde en hem.

Hij was teder met haar in het begin. Kuste haar hals, fluisterde dat het goed ging. Maar zodra Linde zich tussen hen wrong, keerde de stroom. Alles verschoof.

Linde nam de leiding. Ze was niet opdringerig, maar zelfzeker. Ze wist wat ze wilde, en nog meer: wat híj wilde.

Ze zag het in zijn ogen toen Linde voor hem knielde. Haar lippen langzaam over zijn huid. Zijn hoofd viel achterover, zijn adem versnelde.

En toen — alsof Linde het perfect had aangevoeld — keek ze op, recht naar haar, met een ondeugende, warme blik.

"Ik hou ervan hem zo te verwennen," zei ze zacht. "Oraal. Ik word er nat van."

Zij slikte. Iets trok zich samen in haar maag. Ze had dit altijd geweigerd. Niet omdat ze hem geen plezier wilde doen, maar omdat het haar ongemakkelijk maakte. Te kwetsbaar. Te rauw.

"En als hij wil…," zei Linde terwijl haar vingers over zijn dij gleden, "dan doe ik ook graag meer. Achterlangs."

Ze grijnsde, fluisterde iets in zijn oor. Hij knikte. Gromde bijna.

Linde kroop op haar knieën tussen zijn benen. Haar hoofd bewoog langzaam, ritmisch. Zijn vingers lagen verstrengeld in haar haar, zijn mond halfopen, de spieren in zijn dijen gespannen. Hij fluisterde haar naam. Niet de hare. Die van Linde.

Hij hapte naar adem, zijn rug boog licht achterover. Zijn hoofd kantelde naar het plafond terwijl hij een diepe kreun liet horen — rauw, dierlijk, ongeremd.

Ze stond op afstand. Geen hand die haar zocht. Geen blik die haar betrok.

Ze wilde iets zeggen, maar haar keel was dichtgeknepen. Ze kon alleen kijken.

Toen Linde haar hoofd even optilde en speels zijn natte lid tegen haar wang drukte, draaide ze zich half weg. Maar haar ogen vonden hem opnieuw.

Linde kroop nu op handen en knieën voor hem. Een korte fluistering, en hij ging achter haar zitten. Zijn handen op haar heupen, zijn borst tegen haar rug.

"Wil je dat echt?" fluisterde hij.

"Voor jou? Altijd," zei Linde zacht.

Ze zag hoe hij zich richtte. Hoe zijn hand zijn stijve, glimmende geslacht leidde — naar die plek die zij altijd had geweigerd. Die grens waar zij haar lichaam had afgebakend.

En hij ging erin. Zacht, beheerst eerst — toen dieper.

Hij sloot zijn ogen. Zijn mond viel open. Er ontsnapte een geluid uit hem dat zij nog nooit eerder had gehoord. Alsof er een poort werd geopend naar een deel van hem waar zij geen toegang tot had. Euforie, puur. Geen remming. Geen schaamte. Alleen genieten. Wild. Verloren. Vrij.

En zij? Zij keek toe. Versteend. Haar nagels in haar handpalmen gedrukt.

De aanblik van zijn harde lijf dat zich in Linde’s lichaam bewoog, de manier waarop hij haar naam fluisterde, hoe zijn gezicht zich ontspande in geluk — het kerfde zich in haar geest.

Ze wist het daar, in dat moment: dit zou ze nooit vergeten.

Zijn penis in Linde’s mond. Zijn geslacht dat haar van achter binnendrong, telkens dieper, telkens hongeriger.

Zijn handen die haar vasthielden zoals hij háár ooit vasthield.

Zijn kreunen, niet voor haar. Zijn genot, niet met haar.

Dat zou op haar netvlies blijven. Voor altijd.

Voor ze het wist, lag hij op zijn buik. Linde gleed tussen zijn benen. Zijn vingers klauwden in het laken. Hij kreunde diep, rauw, van een plek waar zij hem nog nooit had gehoord.

Daar, in dat moment, wist zij dat ze er niet meer bij hoorde.

Hij keek niet op. Geen blik naar haar. Alleen zijn zuchten, zijn rillen, zijn totale overgave aan Linde.

Ze stond op. Langzaam. Haar lichaam naakt, maar koud. Ze trok haar kamerjas aan en sloot zacht de deur.

In de keuken vulde ze een glas water. Haar handen trilden. In de reflectie van het raam zag ze zichzelf: niet boos, maar leeg. Alsof ze net haar rol verloren had. Alsof ze, zonder het te weten, vervangen was.

“Was ik toch maar nooit ingegaan op zijn voorstel voor een trio” bedacht ze somber

---

Linde was tactvol. Ze kleedde zich aan, gaf haar een omzichtige knuffel. “Dank je,” zei ze zacht. “Voor je vertrouwen.” Zij kon alleen maar knikken.

Toen de voordeur dichtviel, sprak hij haar aan bovenaan de trap.

"Was het niet mooi?" vroeg hij. Zijn ogen glansden nog na van genot.

Ze draaide zich traag om.

"Je weet wat ik nooit voor jou deed," zei ze.

"Ja."

"En je vond het… heerlijk."

Hij knikte, onhandig. "Ik voelde me vrij. Gewild. Volledig."

"Mooi," zei ze. Haar stem brak nu. "Maar je keek me geen seconde aan. Geen hand. Geen kus. Je was met haar. Niet met ons."

"Ik dacht dat je het wilde."

"Ik wilde jíj, ons. Geen vervanging. Geen droomvrouw die ineens alles doet wat ik niet ben."

Hij bleef stil.

"En weet je," fluisterde ze, "het ergste is niet dat je dat met haar deed. Het ergste is dat je genoot van het feit dat het níét met mij was."

Ze draaide zich om, haar schouders strak. "Je hebt me laten voelen dat ik overbodig ben, je hebt me diep gekwetst."

Ze sliep de volgende nacht in de logeerkamer. Zogenaamd om ‘beter te kunnen nadenken’. In werkelijkheid omdat ze hem niet kon verdragen, niet zijn geur, niet de rust op zijn gezicht terwijl zij nog trilde van binnen.

Maar ze hield van hem. Ze wílde hem. Ze wilde hem niet kwijt.

Dus vroeg ze raad.

Eerst aan Eva, haar oudste vriendin. Getrouwd, moeder van drie.

"Als je hem echt wil houden," zei Eva, "moet je hem ook dáár geven wat hij zoekt. Seks is belangrijker dan wij denken. Het is communicatie."

Heb je het ooit... anaal gedaan?" vroeg ze schuchter.

Eva knikte, na een stilte. "Niet vaak. Maar ja. Toen hij het écht graag wilde. Je moet ontspannen, ademhalen. En... goed glijmiddel." Ze lachte zacht. "En oefening helpt."

"Oefening?"

"Gebruik een but-plug. Klein beginnen. Je spieren moeten het toelaten. Het is niet iets wat je zomaar even doet."

Daarna aan Mira, de brutale.

"Komaan, meid. Wat is dat nu? Hij wil af en toe geneukt worden door zijn vrouw. Oraal, anaal — als je het niet doet, zoekt hij het elders. Punt." "Ik snap écht niet waarom je dat nooit wilde," zei Mira. "Een man die zich begeerd voelt, die een vrouw ziet knielen voor hem — da’s machtig. Dat doet iets met zijn ego, met zijn hart zelfs."

"Ik... ik wist nooit hoe. Of ik het goed deed."

Mira lachte. "Er is letterlijk porno voor vrouwen die willen leren pijpen. En anders... pak een banaan en oefen. Het gaat niet om techniek, het gaat om de intentie. Als je geniet dat hij geniet, ben je al goed bezig."

Ze slikte. En toen vroeg ze het aan Sarah — de enige vriendin van wie ze hoopte dat die haar zou begrijpen.

Maar ook Sarah zei zacht:

"Je kunt kiezen om gekwetst te blijven, of je kunt kiezen om het gevecht aan te gaan. Misschien verras je jezelf."

"Koop die plugjes. Draag ze een halfuurtje per dag. Je lichaam leert het kennen. En wat het orale betreft… doe het als je het meent. Als je het wil geven, niet omdat je moet."

Ze luisterde. Ze schreef zelfs tips op in haar notitieboekje. Ze keek filmpjes, oefende met een siliconen oefenplug. Het voelde vreemd — niet vernederend, eerder alsof ze haar lichaam herkende op een nieuwe manier. Alsof ze zich opofferde voor liefde, maar ook haar kracht toonde.

Ze kocht nieuw glijmiddel, verzorgde haar lichaam extra, en bereidde zich voor op de nacht die zou volgen. Een nacht waarin ze hem zou geven wat hij zocht.

En zo besloot ze het. Niet uit lust. Niet uit nieuwsgierigheid. Maar omdat ze haar man terug wilde.

---

Ze hadden gedoucht samen. Hij had haar gewassen, haar vastgehouden. Hij leek oprecht blij dat ze hem weer wilde. Zijn handen waren warm op haar huid.

Ze trok hem mee naar het bed. Kuste hem. Ging op haar knieën voor hem zitten.

De kamer was stil, op het zachte gezoem van de verwarming na. Haar hart bonsde in haar keel, maar haar blik bleef vast. Ze wilde dit. Voor hem. Voor hén.

Ze nam zijn stijve lid in haar mond, traag, bedachtzaam. Ze had geoefend — met fruit, met vingers, voor de spiegel. Ze had filmpjes bekeken, op aanwijzingen van haar vriendinnen. Haar tong bewoog zoals ze geleerd had, haar lippen sloten strak.

Hij zuchtte diep, leunde achterover.

"Ja… zo…"

Ze voelde hem groter worden, voller, zwaarder. Zijn handen vonden haar hoofd, eerst zacht, dan steviger. Hij begon haar ritme te sturen, dwingender. Zij volgde gehoorzaam.

Maar dan duwde hij haar ineens dieper. Te diep.

Ze kokhalsde, trok zich terug, haar ogen begonnen te tranen.

"Rustig… ik moet nog wennen—"

Hij onderbrak haar.

"Sorry," zei hij, met een glimlachje. Maar hij hield haar hoofd vast.

"Bij Linde ging dat vlotter. Ze nam me helemaal. Geen greintje weerstand. Ze keek me aan terwijl ze slikte alsof ze er verslaafd aan was."

Ze voelde de steek. Geen steek — een dolk. Maar ze zei niets.

Ze zette zich schrap, nam hem opnieuw in haar mond. Trager nu. Maar hij greep haar hoofd opnieuw vast.

"Laat me eens voelen hoe diep je echt kan," fluisterde hij.

Ze voelde de druk. Dieper. Verder. Te ver.

Haar keel sloot zich. Een golf kokhalzen. Ze probeerde hem terug te duwen — hij hield haar nog even vast.

Ze trok zich uiteindelijk met een schok los, wankelend achteruit, haar hand voor haar mond. Een sliert speeksel hing van haar lip.

Ze moest braken — even, zacht. Alleen wat maagzuur en schaamte.

Hij keek neer, zijn erectie nog stevig, zijn adem zwaar.

"Niet erg," zei hij. Maar zijn stem droeg datzelfde smalende randje.

"Je moet nog oefenen. Linde kon het zonder haperen. Ze nam me tot aan mijn schaamhaar, elke keer, ik gleed tot in haar keelholte. Alsof ze ervan leefde."

Zij knikte, niet uit instemming, maar omdat ze niet wist hoe ze moest reageren. Alles in haar verkrampte. Haar buik, haar keel, haar hart.

Hij streelde haar haar, onhandig.

"Maar je bent goed bezig. Echt."

Ze haatte hoe hij dat zei. Als een compliment na een mislukte proef.

Daarna duwde hij haar onzacht op handen en knieën. “Hopelijk gaat dit beter” zei hij haast smalend

Ze had zich voorbereid. De plugjes. De oefeningen. Het glijmiddel. Haar spieren ontspanden gehoorzaam.

Hij kwam achter haar. Zijn handen op haar heupen. Langzaam plaatste hij zijn eikel tot tegen haar rectum.

“Gebruik je geen glijmiddel” riep ze ineens met paniek in haar stem.

“Doe toch niet flauw,” zei hij.

“Aub” smeekte ze haast

“Je hebt toch ook gezien dat Linde geen glijmiddel gebruikte” zei hij terwijl hij een klap op haar bil gaf.

Voor ze kon reageren voelde ze druk tegen haar rectum.

Ze kneep haar ogen dicht toen hij binnendrong — traag, voorzichtig, maar onverbiddelijk.

De pijn was verschrikkelijk, het pijnlijkste wat ze ooit had meegemaakt. Daarnaast was het ongelooflijk vernederend. Ze moest 1 hand tussen haar tanden klemmen om het niet uit te schreeuwen van de pijn

En opnieuw — hij genoot. Gromde. Noemde haar geweldig. Fantastisch.

Tot het moment dat hij zijn hoogtepunt bereikte, diep in haar, met dat ene woord:

"Linde..."

Ze lag daarna stil op het bed, zijn sperma druipend tussen haar billen, haar kaak nog stram van de druk, haar keel rauw.

Ze dacht aan de spiegeloefeningen, aan het zachte siliconen speeltje waarmee ze haar grens had verlegd, aan de woorden van haar vriendinnen:

Je moet het geven uit liefde. Als hij merkt dat je het voor hem doet, dan groeit jullie band.

Maar haar band was gescheurd. Niet door het lichaam, maar door de ziel.

Hij had haar gehad. Alles wat hij vroeg, had ze gegeven.

En toch was zij niet wie hij zocht.

---

Een week later zaten ze samen op de sofa. Zijn stem was vlak, voorzichtig, bijna rationeel.

“Ik wil dit niet kwijt. Jij bent mijn thuis. Maar ik voel dat ik iets mis. En wat ik met Linde had… dat vulde iets op.”

Ze slikte. Hij keek haar aan.

“Misschien moeten we seks en liefde wat losser zien. Jij en ik blijven samen. Maar seksueel — misschien moet dat niet altijd met elkaar zijn.”

Hij zei het alsof het logisch was. Alsof het niet over verraad ging, maar over evenwicht.

“Ik vraag geen open relatie. Alleen… dat ik haar soms mag zien. Eén keer per week. Max twee. Maar jij blijft mijn vrouw.”

Ze zei niets. Ze hoorde zichzelf ademen. Iets in haar wilde gillen. Iets anders… begreep hem.

De dagen die volgde waren verstild en verwrongen. Ze at weinig. Keek te lang naar het niets. Probeerde zijn gezicht te lezen bij elk woord. Elke aanraking. Maar het was alsof hij op afstand staat.

Ze dacht aan hun leven samen. De vakanties, de slechte grappen, de manier waarop hij haar kon laten lachen als ze ongesteld was en zich lelijk voelde.

Maar ze dacht ook aan die nacht. Aan Linde’s mond. Aan zijn zucht, zijn lichaam dat zich overgaf aan iets dat zij hem nooit durfde geven. En vooral: aan het feit dat hij, zelfs na dat alles, bij haar was gebleven. Omdat hij haar koos. Alleen… niet helemaal.

“Misschien is het genoeg,” zei ze in de spiegel.

“Misschien hoef ik niet alles te zijn. Misschien ben ik gewoon het fundament.”

En op een avond, terwijl hij rustig de vaat deed, zei ze het.

“Als je discreet bent… als je haar niet binnenbrengt in ons leven… dan mag het.”

Hij draaide zich om. Ongeloof in zijn ogen. Dan opluchting.

“Echt?”

Ze knikte. Een bittere glimlach.

“Maar je moet beloven dat je nooit, nooit, vergeet wie ik ben.”

“Neen, natuurlijk niet,” zei hij. “Bovendien wil dit niet zeggen dat we nooit geen seks meer zullen hebben. Als Linde er niet is en we zijn in de stemming wil ik gerust nog met je vrijen” zei hij op een doodnormale toon.

---

Zoals elke eerste donderdag van de maand trof ze zich met haar vriendinnen in het café voor een avondje “bijpraten”.

Zes vrouwen rond een tafel vol glazen cava, borrelhapjes en luide stemmen.

In het begin ging het over werk, kinderen, sportclubs.

Tot iemand zei:

“En? Hoe was het nou, heb je je anaal en oraal laten nemen. Hoe voelde het?”

Alle ogen richtten zich op haar.

Ze voelde haar gezicht warm worden, probeerde haar glimlach stabiel te houden.

“Niet echt geweldig,” zei ze.

“Hij… hij is niet klaargekomen. En ik… ik moest op een bepaald moment kotsen.”

Even was het stil.

Toen klonk er gelach. Eerst ongemakkelijk, daarna steeds luider.

“O jezus, echt?”

“Oh god, wat gênant!”

“Dat is toch niet normaal, meid.”

“Jij bent echt een soort heilig nonnetje soms.”

“Hoe kan een volwassen vrouw nou niet weten hoe ze moet pijpen?”

Ze probeerde mee te lachen.

Haar mondhoeken bewogen, maar haar maag trok samen.

Dan nam één van hen — Mira, altijd luid, altijd seksueel expliciet — een banaan uit de fruitschaal op de bar.

“Kijk dan. Zo doe je dat. Voor als je het vergeten bent!”

Ze begon demonstratief met de banaan te spelen, overdreven suggestief.

En dan, met een knipoog naar de groep:

“Kijk, zó wil jouw man het waarschijnlijk ook, niet?”

Iedereen barstte uit in schaterlachen.

Een hand sloeg op tafel. Een glas kantelde. Iemand zei:

“Die man van jou heeft ook echt pech — een vrouw die geen kind kan krijgen én niet wil pijpen. Is het dan alleen voor de strijk dat hij thuisblijft?”

Ze lachte mee. Of deed alsof.

In haar hoofd voelde ze het suizen. Alsof ze onder water zat. Alsof hun stemmen uit een andere wereld kwamen.

Ze keek hen aan — haar vriendinnen van vroeger. En voelde niets dan afstand.

Ze was daar. Ze hoorde bij hen. En toch was ze volkomen alleen.

---

De maand erop twijfelde of ze nog zou gaan naar de vrouwen-avond. Maar ze ging toch.

Tegen beter weten in.

Een nieuwe samenkomst met “de meiden”. Nog één keer proberen. Nog één keer normaal doen.

In het begin leek alles rustiger. Wat wijn, wat verhalen over werk en kinderen.

Tot Adeline een doosje op tafel legde, ingepakt in glanzend zilverpapier.

“Voor jou. Speciaal.”

Ze glimlachte, een beetje wantrouwend, maar deed het open.

Binnenin zat een klein plastic poppetje. Een non, met een onschuldig lachje op het gezicht.

“Druk maar op het knopje,” zei Adeline.

Ze aarzelde. Maar haar vingers gehoorzaamden.

Het poppetje begon te daveren, maakte een kokhalzend geluid, en spoot een straaltje water uit zijn mond.

De tafel ontplofte van het lachen.

“Heilig nonnetje,” kirde Sanne. “Speciaal gemaakt, net als jij.”

Haar maag keerde zich om, maar ze bleef zitten.

“Adeline,” zei ze zacht. “Wat is dit?”

Adeline deed alsof ze haar niet hoorde.

“Het was eigenlijk het idee van je man. Hij vertelde dat stukje… over het kotsten… Dat was zó grappig.”

“Ja,” zei een ander, “onze mannen wisten het ook al voor jij het ons vertelde. Hij had het blijkbaar op een borrel verteld.”

“Mijn man snapt het echt niet,” zei Adeline toen, serieuzer. “Hoe een vrouw in godsnaam geen pijpbeurt kan geven. Hij zei letterlijk: als jij dat niet kon, had ik je al lang buiten gegooid.”

Het werd stil.

Niet omdat ze medelijden voelden.

Maar omdat ze zelf schrokken van hoe hard het klonk.

Zij glimlachte.

Heel zacht.

Toen stond ze op, heel rustig.

“Dank jullie wel voor het cadeau.”

“Blijf je nog?”

“Nee,” zei ze. “Ik heb genoeg gelachen voor vandaag.”

Ze blokkeerde de groepschat. Ze negeerde telefoontjes. Ze kwam niet meer naar bijeenkomsten.

En niemand kwam vragen waarom. Want iedereen wist waarom.

---

Een of twee keer per week ging hij naar Linde. Hij kwam altijd fluitend goed gezind terug binnen de volgende morgen. Ze deed niet meer de moeite om te vragen hoe het geweest was en hij zei ook niets. Hij zette zich aan de ontbijttafel en begon de krant te lezen.

Op een dag zei hij dat Linde voor haar werk in de buurt moest zijn en dat het toch gemakkelijker was als zij naar hier kwam dan dat hij dat heel eind naar haar thuis moest rijden.

Ze was niet zeker wat haar het meest kwetste: de boodschap zelf of de manier waarop hij het zei. Hij verwachtte geen antwoord. Het was in zijn ogen al beslist dat het zo ging gebeuren zonder ook maar enige rekening te houden met haar gevoelens

“Ik dacht dat we afgesproken hadden om het discreet te houden” probeerde ze verzet te tonen.

“Ja, maar het is enkel éénmalig. Je kan toch gewoon in de logeerkamer slapen. Wat maakt het verschil” antwoordde hij onverschillig

Linde bracht slippers mee, een toilettas, nachtkleding — alsof ze hoorde bij het huishouden.

’s Avonds, na het eten, gingen ze samen naar boven.

Zij wist dan wat te doen: ze verzamelde haar kleren en verhuisde naar de logeerkamer.

Ze zei er niets van. Ze had ermee ingestemd.

Maar wat ze niet had voorzien, was de stilte van het huis die dan langzaam openbarstte in geluid.

Het begon met schokjes. Zacht gelach.

Vervolgens het ritmisch piepen van het bed.

Een kreun. Een doffe slag. Nog een.

Dan Linde’s stem, voluit, schaamteloos, vragend, gretig.

Ze hoorde haar zeggen:

“Ja, dieper, neem me harder…”

Ze hoorde zijn stem — die ze al zolang niet meer had gehoord in bed — nu luid en vurig.

Ze kneep haar ogen dicht.

Maar de beelden kwamen toch.

Linde, op haar knieën, haar lippen rond zijn penis, zoals zij het nooit kon.

Linde, op haar buik, zijn handen op haar heupen.

Linde, schuddend, zuigend, gretig, in élk deel van haar lichaam.

Ze zag het. Niet letterlijk, maar helderder dan wat dan ook.

Soms hoorde ze zijn naam kreunen, soms gesmoord gelach, soms kussens tegen de muur.

En zij, op het harde logeerbed, met een deken die te dun was en een lijf dat te leeg voelde.

Ze probeerde op die momenten te ademen. Niet te denken. Niet te voelen.

Maar zelfs haar verbeelding had haar verraden.

---

Een paar keer per jaar nodigde hij zijn vrienden thuis uit voor een avondje kaarten en drinken.

Soms ging ze slapen maar deze keer zat ze nog wat op te ruimen in de keuken. Ze hoorde het schatergelach door de deur komen. De mannen speelden kaarten, dronken, praatten grover naarmate de avond vorderde. Haar naam viel niet, maar het was duidelijk over wie ze het hadden.

“Ze kan niet pijpen, zegt ge?”

“Man,” zei haar man, luid genoeg om gehoord te worden, “ze heeft ooit geprobeerd. Eén keer. Was nog geen halve minuut bezig en het bed lag onder. Ze kotste alles onder, als een schoolmeisje dat voor het eerst gin proeft.”

Hilariteit.

Ze verstijfde, de glazen schaal in haar handen trilde.

“Maar ze is wel mooi,” zei een ander. “Net een porseleinen pop. En proper. Huis blinkt, eten is goed.”

“Ja,” zei haar man, “een perfecte vrouw... op papier. In bed? Niks. Een ijskast met benen.”

Een andere stem klonk, scherp en doordringend:

“Mijn eerste vrouw was ook zo. Kon er niks van. Maar ik heb haar dat geleerd, met geduld en veel oefenen. Nu slikt ze me alsof het een reflex is.”

Gelach.

“Ik kan jouwe het ook leren, als ge wil.”

Ze hoorde haar man antwoorden, zijn stem met een grijns erin gesmeerd:

“Laat maar. Voor de seks heb ik Linde. Die doet het zoals het hoort.”

Stilte in haar hoofd. Alles trok weg. Ze voelde geen woede, geen verdriet. Alleen een droge, kille leegte. Maar iets in haar begon toch te bewegen. Geen trots. Geen liefde. Maar iets dat dichter bij overlevingsdrang lag dan bij verlangen.

Misschien... moet ik het gewoon leren. Gewoon leren. Als een huishoudelijke taak.

Ze zette de schaal neer op de tafel zonder iets te zeggen. Haar blik was vlak. De mannen zwegen kort toen ze passeerde — misschien uit schaamte, of gewoon omdat ze even niet goed wisten of ze iets had gehoord. Maar ze wist genoeg.

Ze glimlachte niet. Ze voelde ook niets meer. Maar diep vanbinnen werd een besluit genomen. Ze zou het proberen. Niet voor hem. Niet voor liefde. Maar om te bewijzen dat ze nog iets waard was.

De avond liep op z’n einde. De glazen waren leeggedronken, de kaarten lagen verspreid over de tafel. De mannen lachten luidruchtig, hun stemmen zwaarder van drank en gemak dan van respect. Ze had zich schijnbaar onbewogen door het geroezemoes bewogen — glazen bijgevuld, borden opgeruimd, nog eens gelachen als het moment dat vereiste. Maar inwendig voelde ze zich als een schaduw, toekijkend op haar eigen leven.

Toen de laatste vriend vertrok en hij de deur sloot, stond ze in de keuken, handen leunend op het aanrecht, rug licht gebogen. De stilte viel zwaar. Hij kwam langs haar heen gelopen, in de richting van de woonkamer.

Ze draaide zich om.

“Wacht even,” zei ze zacht.

Hij keek op, zichtbaar moe. “Wat is er?”

Ze aarzelde. Haar stem brak bijna toen ze vroeg:

“Zou jij… Zou jij me kunnen helpen? Gewoon jij. Zonder iemand anders erbij. Zonder Linde. Ik wil proberen. Alleen… zonder dat iemand het weet.”

Hij trok één wenkbrauw op, zijn hoofd scheef. “Waar heb je het over?”

“Wat je vrienden zeiden,” vervolgde ze, haar blik naar de vloer gericht. “Dat ik het niet kan. Misschien… kun jij het me leren? Gewoon jij en ik. Als we alleen zijn. Niet omdat jij het nodig hebt, maar omdat ik het wil begrijpen. Omdat ik iets wil kunnen… voor jou. Voor ons.”

Er viel een lange stilte. Hij keek haar aan, een mengeling van verbazing en terughoudendheid in zijn ogen.

“Je wilt dat ik je leer pijpen,” zei hij uiteindelijk, droogjes, alsof hij het nog even voor zichzelf moest herhalen.

Ze knikte. “Maar… alsjeblieft… niet lachen. Niet met anderen erbij. Niet vertellen.”

Hij draaide zich langzaam om, liep naar de kast, pakte een glas water. “Je hebt lang gewacht met dit soort initiatief.”

Ze voelde haar adem haperen. “Ik weet het. Maar ik probeer nog. Als jij dat ook wil.”

Hij zweeg. Dronk. Toen, zonder haar aan te kijken:

“Misschien. Maar verwacht er niet te veel van.”

Ze gingen samen naar boven.

Wanneer ze het licht uitdeed en naast hem in bed kruipt, trilde haar hand een beetje terwijl ze het dekbed naar zich toetrok. Hij lag op zijn rug, in stilte. Ze voelde zijn warmte, zijn nabijheid. Maar ook de afstand. Een afgrond in millimeters gemeten.

Zonder iets te zeggen draaide ze zich naar hem toe. Legde haar hand voorzichtig op zijn borst. Wachtte op een reactie.

Hij opende zijn ogen.

"Nu?"

Ze knikte. Keek hem niet aan.

Hij zei niets, schoof het dekbed van zich af. Zijn lichaam was gespannen maar niet onvriendelijk. Geen verlangen, eerder afwachting.

Ze schoof langzaam naar beneden, haar vingers licht over zijn buik. Zijn penis was nog slap, maar haar aanraking wekte leven. Ze boog zich naar voren, aarzelde. Herinnerde zich haar ademhaling. Haar kaken. De paniek van vorige keren. Maar dit keer móest het lukken.

Ze opende haar mond en nam hem in. Voorzichtig. Eerst alleen het topje, haar tong aarzelend. Hij lag stil. Ze probeerde dieper te gaan, maar haar lichaam stribbelde tegen. Haar adem stokte. Ze voelde zijn hand zacht op haar hoofd — niet duwend, maar verwachtingsvol.

"Ontspan," zei hij zacht. "Niet nadenken. Gewoon... laat het gebeuren."

Ze probeerde. Sloot haar ogen. Deed haar best de gedachten stil te zetten. De twijfel. De beelden van Linde. Maar op het moment dat ze iets dieper probeerde te gaan, trok haar keel samen. Ze kokhalsde. Even stopte ze, wilde zich terugtrekken, maar hij zei: "Nog eens. Rustiger."

Ze probeerde opnieuw. Slower. Dieper. Tot haar ogen tranen en haar kaken verkrampten.

Dan gebeurde het.

Ze voelde de golf van braakneiging opkomen, plots en oncontroleerbaar. Ze trok zich niet snel genoeg terug. Een warme golf vloeistof ontsnapte uit haar keel — over hem, over de lakens.

Hij vloekte. "Verdomme..."

Zij greep meteen naar het laken, paniekerig, beschaamd. "Het spijt me... ik... ik dacht dat—"

"Laat maar," zei hij hard. "Laat het gewoon."

Ze stond op, pakte een handdoek uit de kast. Ruimde op in stilte.

"Ik slaap in de logeerkamer," zegt ze. Hij reageerde niet.

In de logeerkamer zakte ze in het bed alsof ze in zichzelf verdween. Niet huilend — de tranen waren op. Alleen leegte. En de gedachte: ik heb geprobeerd. Maar zelfs haar best bleek niet genoeg.

Toen besefte ze dat dit haar plaats was.

“Had ik toch maar nooit de trio aanvaard” flitste nogmaals door haar hoofd