Na de Lasagne een ijsje uit de koelkast en toen waren onze magen weer op een aangename wijze gevuld. Afwas in de machine, even de kamer wat opruimen en spul klaarzetten voor bezoek. Om kwart over zeven was dat klaar en ploften we op de bank.
“Nu even ons standpunt bepalen, Kees. Willen we in het bestuur van de VVE gaan zitten of niet?” “Dat ligt er een beetje aan hoeveel tijd het kost, Joline. Elke week een bestuursvergadering? Dan niet. Hebben we geen tijd voor. Elke drie maanden? Dan wel. Wat ik begrepen heb doet Thea het meeste externe werk: naar de gemeente, handhavers en de aannemer voor het onderhoud aan de gemeenschappelijke ruimtes. Met de bewoners zelf: daar is op zich weinig werk aan, behalve als er zo’n opgeblazen trol het op haar heupen krijgt. Nou, dan zou ze de vocabulaire van Kees de IJsberg kunnen inroepen…” Joline gniffelde. “Ja, dát zou wel een kunnen helpen… Of de bijna dodelijke laser van zijn echtgenote…”
Ik zag dat ze brainwave had. “Waarom doen we het niet samen, Kees?” Ik keek aarzelend. “Thea zei dat ze er liefst een vijfde bestuurslid bij zou zien. Iemand die de doorslaggevende stem heeft. Als wij samen gaan doen, is er alsnog de kans dat stemmen staken. En bovendien: wij zijn één economische eenheid, en zouden dan een wel heel zware stem in het bestuur krijgen. Wil ik niet. Ik zou het liefst aansturen op de volgende constructie: jij in het bestuur en ik op de achtergrond voor technische dingen en zo. Geen stemrecht in het bestuur.”
Joline knikte langzaam. “Misschien is dat wel de beste oplossing. Dan kun jij meteen je meest geliefde rol op je nemen: die van pilaar. Ja, hij is nuttig, maar valt niet op.” Ze porde even in mijn zij. “Nou, dan is dat het voorstel wat we aan Thea gaan doen, schat. En tevens zit er dan wat jong bloed in het bestuur. Want nu bestaat dat uit een viertal mensen die stuk voor stuk boven de 60 zijn, wat ik in de stukken heb gelezen. Thea en drie heren. En die drie heren zullen vast wel blij zijn met zo’n frisse, jonge blom in hun vergaderingen…” Ze keek smerig. “Ja, en Thea is blij met jou. Zo’n jonge vent om samen eens de kelder van de C.V. in te duiken.” “Nou, dan is iedereen toch blij, schat? Dus zullen we zó voorstellen?”
Joline knikte. “Ja. En zonder dollen: Thea zal er blij mee zijn.” “Mooi. Dan duik ik nu nog even in de mail; die heb ik vandaag niet ingekeken. Als Thea aan de deur staat maak ik de koffie wel, oké?”

Ik pakte de laptop en opende mijn mailbox van DT. Een berichtje van Gerben aan alle piraten:
‘Ik ben bijzonder hartelijk welkom geheten in het ziekenhuis in Gorinchem. Kan daar op de dinsdag tm donderdag aan het werk. Groet en tot vrijdag!’
Daaronder Frits:
‘Vanuit Dordrecht: hier idem. Zelfde dagen. See you!’
Willem:
‘Na wat ahum… opstart-perikelen ga ik dezelfde dagen in Leiden aan de slag. Ciao, Willem.’
En Rogier meldde:
‘Ik ben al een paar weken in Nijmegen aan de slag, prutsers! What took you so long?’

Ik grinnikte. Daar zou wel commentaar op komen van de anderen. Nog een mailtje van Henk:
‘Het is gezellig bij Miranda en André! Alleen de gecombineerde geur van vlierbesthee en pindakaas is minder fijn, maar die nuttigen zij op hun bureau. Zijn wij wel blij mee. Groet, Henk.’
Mooi, iedereen kon aan de slag. Nog wat mail over andere projecten; die kon ik naar Henk doorsluizen. Ik schakelde over naar mijn privémail. Mailtjes over het Sinterklaasfeest; die las ik straks wel...
Hé, een mail van de politie Veldhoven.
‘Geachte heer Jonkman. De worst die u ons aanleverde bevatte een behoorlijke hoeveelheid rattengif. (Rodenticide) Ons laboratorium schatte het genoeg om een aantal honden te doden. Op de verpakking troffen we de vingerafdrukken aan van mw. van W. Dit, gecombineerd met een verklaring van haar echtgenoot over een verdwenen worst van hetzelfde merk, was genoeg om haar weer te arresteren. Ze is door de politie Groningen opgepakt en zit nu daar in een cel. Morgen wordt ze naar Veldhoven vervoerd voor verhoor. Gaat u uw aangifte uitbreiden? Dat kan, als antwoord op deze mail. Met vriendelijke groet, P. de Groot, hoofdagent.’
Ik dacht even na en typte toen:
‘Geachte hoofdagent, beste Paul. Dank voor je mail. Ik stuur deze door naar Stichting Hulphond Nederland. De hond die wij opvoeden is van de Stichting, niet van ons. Waarschijnlijk kun je een aangifte van de Stichting tegemoet zien. Met vriendelijke groet, Kees Jonkman.’ Send.
Meteen een mailtje naar Adria, met daarin de mails van Paul en mij en de tekst:
‘Hoi Adria. Zie bijgevoegde mails; voldoende grond om aangifte te doen door Stichting Hulphond Nederland. Dat kan digitaal; stuur ‘m dan naar hoofdagent de Groot. Die heeft dit dossier in beheer. Groet, Kees en Joline.’ Send.
Zo, ook weer geregeld. Nu maar hopen dat de rit van Groningen naar Veldhoven een hele onaangename was…

De voordeurbel haalde me uit mijn overpeinzingen. Hé? Alleen de voordeurbel? Oh nee, Thea woonde hier ook… Sukkel. Joline was al naar de deur gelopen. Ik borg de laptop op en gaf even later Thea een hand. “Zo… Prachtig uitzicht hier, mensen. Ik wil hier wel eens op een mooie zomerdag staan kijken!”
Droogjes zei Joline: “Dat kan, hoor. Dan beleggen we eens een bestuursvergadering van de VVE bij ons.” Thea schoot in de lach, maar keek Joline daarna serieus aan. “Meen je dat?” “Eerst even zitten en koffie, Thea…” zei Joline. “Ik geef Mocca zo dadelijk even een ‘release’ dan weet hij dat hij vrij is en komt even kennismaken. Tenzij dat je niet van honden houdt?” Thea schudde haar hoofd. “Laat die bruine boef maar eens kennismaken.”
“Mocca, release!” De hond sprong uit de mand en liep naar Thea. Die liet ‘m even aan haar handen ruiken. Het gevolg was een aantal hoogfrequente kwispels. En toen kroelde Thea hem onder zijn kin, wat een laag knorretje opleverde. “Je bent goedgekeurd, Thea. De volgende keer als je Mocca tegenkomt weet hij: ‘Da’s goed volk.’ Mocca: go to bed!” Gehoorzaam sjokte Mocca naar z’n mand en plofte er in.
Toen vervolgde Joline: “En ja, wij menen dat van die vergadering hier. We hebben het volgende voorstel: ik meld me aan als extra bestuurslid. Ik ben econome, dus als jullie iets financieel moeten doen of beslissen kan ik daarbij van waarde zijn.” In haar ogen zag ik een ondeugend vonkje oplichten en haar lippen zich krullen in een klein glimlachje. “En anders met mijn charme de mannelijke leden van de VVE wat ‘overtuigen’ om te doen wat wij graag zouden willen…” Ik liet bijna het blad met kopjes vallen.
“Foei, mevrouw Jonkman. U was een net meisje, heeft u mij bij herhaling medegedeeld. En nu dit soort voorstellen? Gaat u zich langdurig en ernstig schamen in een uiterst donker, koud en smerig hoekje van dit complex.”

Thea gniffelde. “Het zou sommige vergaderingen wel vlotter laten verlopen Joline. Je bent van harte welkom. We sturen een briefje naar de leden met de mededeling dat jij je hebt aangemeld als 5e bestuurslid en dan heeft men tot een week na dagtekening de tijd om daar schriftelijk bezwaar tegen aan te tekenen. Bij geen bezwaren ben je een week na die brief officieel bestuurslid. Zijn er wél bezwaren dan lassen we een extra ledenvergadering in en mogen degenen die bezwaar hebben hun bezwaren mondeling toelichten. Daarna wordt er gestemd en bij meerderheid van stemmen handelen we daarnaar: óf je wordt vriendelijk bedankt voor je bereidheid, óf je bent vanaf dat moment bestuurslid. Een simpele methode, maar wel eentje die de vaart er in houdt. Mee eens?”
Joline en ik knikten en ik vulde aan: “En als klap op de vuurpijl: als jullie technisch advies nodig hebben, kun je altijd een beroep op mij doen. Ik hoef niet zo nodig in het bestuur, maar kan wel technisch van dienst zijn, Thea. Als er een aannemer of installateur gezocht moet worden om dingen te fixen. Ik heb een redelijk netwerk die kanten uit. En als het niet als te moeilijk is, fiks ik het zelf.” Thea knikte. “Da’s ook fijn om te horen. Onze technische expertise is nogal ehhh… ‘outdated’; een van de bestuursleden is weliswaar loodgieter geweest, maar ondertussen al ruim tien jaar met pensioen. Wat zijn jouw specialismen dan?”
“Ik ben van oorsprong elektrotechnisch ingenieur. Maar ik heb dit appartement, wat drie jaar geleden nog een uitgewoond krot was, met eigen handen gerenoveerd. Elektro, maar ook timmerwerk, loodgieterswerk, die mooie schuifdeuren daar waterdicht gemaakt en die van de familie Kamer ook… Voor de renovatie kon je hier in de kamer een olympische zwemwedstrijd houden, zo lekte het. En ik werk als teamleider in een uiterst goed bekend staand ingenieursbureau in Gorinchem. De mensen van mijn team zijn ook ingenieur…”
Joline onderbrak me. “…en die zitten de ganse dag op een comfortabele bureaustoel dingen te tekenen. Voor de offshore, lasbedrijven, een asfaltcentrale, de petrochemie, af en toe voor schepen en recent ziekenhuizen. Zoveel stelt het allemaal dus niet voor”, sloot ze af. Ik keek haar kort aan. “Wij moeten straks even praten, mevrouw Jonkman-ooit Boogers…” Thea lachte. “Doe dat maar als ik weg ben. Morgenochtend kijk ik wel of er onder jullie balkon een ernstig verminkt lichaam ligt. En jij, Joline? Wat doe jij?”
Joline keek nuffig. “Ik ben Hoofd Backoffice van hetzelfde bedrijf, Thea. Mijn team bestaat uit bijna tien mensen met als specialismen calculatie, inkoop, PR, IT, AI, Juridische zaken en de receptie. Ik zit niet zoveel want ik moet die teamleiders achter hun vodden zitten dat ze op tijd hun urenbriefjes inleveren, want anders kunnen we gewerkte uren niet doorberekenen aan de klanten en gaat het bedrijf op de fles. Allemaal héél belangrijk. En in de tussentijd ben ik bezig met de afronding van mijn Master Bedrijfseconomie.”
Thea keek ons aan. “Druk leven… En dan ook nog een Hulphond opvoeden, én jullie hebben die twee zussen een aantal maanden in huis gehad…” Joline humde. “Ja. Maar met die zussen in huis was het gezellig én ze hielpen mee met de afwas en dingen in huis. Ook zij werken bij ons in het bedrijf. Ze wonen nu zelfstandig in Arkel, enfin je hebt hun levensverhaal gehoord, en ze zijn nu dolgelukkig met twee kerels uit Kees z’n team. En Mocca: ach, die helpt niet mee met de afwas, hoewel… Als we de vuile vaat op de grond zouden zetten is daar na tien minuten geen restje eten meer in te vinden.”
Ik keek smerig. “Doe dat maar als ik een weekje weg ben. Ben jij belazerd… En over belazerd gesproken: zojuist las ik een mail van de politie Veldhoven. De vingerafdrukken van mevrouw van Wijngaarden zijn op de verpakking van die worst aangetroffen. Wettig en overtuigend bewijs dus dat zij heeft getracht om honden te vergiftigen. Hulphond Nederland gaat daarvan aangifte doen, want Mocca is hún hond.” Thea knikte. “Prima. Dat soort types…” Ze zweeg, maar de uitdrukking in haar ogen sprak boekdelen.

“En jij Thea… Wat is jouw achtergrond? Je bent gemeentesecretaris geweest van de gemeente Weert, en dat was op die vergadering te merken trouwens.” Thea zei: “Dank. Ja, mijn laatste job was inderdaad Gemeentesecretaris. Jullie weten wat dat inhoudt?” Ik knikte. “Een soort chefstaf van het gemeentelijk ambtenarenapparaat. De burgemeester, wethouders en de gemeenteraad maken plannen, de ambtenaren moeten het uitwerken en laten uitvoeren en de gemeentesecretaris is chef van de ambtenaren en zorg dat één en ander goed verloopt. Toch?” Ze knikte. “In een notendop klopt dat wel. Er komt nog wel wat meer bij kijken, maar dat zal ik jullie besparen. In Weert heb ik een mooie, intensieve tijd gehad. Kroon op mijn carrière. Daarvoor was ik ‘gewoon’ gemeente-ambtenaar. Begonnen als juriste bij de gemeente Roermond, vervolgens Helmond, toen Hoofd Juridische zaken hier in Eindhoven en uiteindelijk Gemeentesecretaris in Weert.
In mijn tijd in Eindhoven zijn we in Veldhoven gaan wonen; toen ik in Weert werkte en de kinderen het huis waren, hebben we onze twee-onder-één-kapper verkocht en trokken we hier in. Een mooi appartement op de 1e verdieping. Lekker alles gelijkvloers, een mooi balkon en een heerlijk rustige omgeving. Prima stekje om je ouwe dag door te brengen.”
“Daar ben jij nog lang niet aan toe, als ik je zo inschat, Thea!” Joline keek haar aan en Thea knikte. “Nee, ik ben ook geen type voor achter de geraniums, maar wij, mijn man en ik kijken wél verder dan de agenda van volgende week. Op enig moment wordt één van ons wellicht slecht ter been of hulpbehoevend, dan moeten we nog steeds fatsoenlijk overal kunnen komen en zou het fijn zijn als voorzieningen dichtbij zijn. Hier is dat zo en daar zijn we blij mee. Jammer dat er dan figuren als mevrouw van Wijngaarden zijn die je woongenot verzieken.”
“Maar daar hebben we geen last meer van, Thea. Die dame is in dit complex compleet weg. Komt ook niet meer terug.” Ze knikte. “Ik hoorde het van haar man. Beter voor hem.”

Rustig dronken we onze koffie, toen zei ze uit het niets: “Waar ik nog wel benieuwd naar ben: jullie wapens. Hebben jullie die hier?” Joline knikte. “Ja. Die staan half-geladen in een kast op onze slaapkamer.” Thea fronste. “Half-geladen? Wat houdt dat in?” “Het magazijn met de pellets zit er in, maar het wapen is niet gespannen. Je kunt er niks mee, zolang het ding niet gespannen is. Ja, iemand mee om de oren meppen, maar that’s it. Maar als het nodig is: binnen twee seconden zijn ze schietklaar en dan is het érg ongezond om hier in te breken. En een paar mensen hebben dat gemerkt, het afgelopen anderhalf jaar.”
Ik vulde aan: “En deze leuk uitziende dame hier naast mij schiet bijna net zo goed als ik.” Joline snoof. “Ja. Bijna, verdorie. Op een of andere manier weet meneer Jonkman mij met een of twee punten te verslaan.” “Precies, mevrouw! En nu op de grond en pak er maar vijf! Nú!” Joline zuchtte. “Sorry Thea. Boetedoening voor het gebruik van een krachtterm.” Vlot deed ze haar pushups en kwam weer overeind. Ik legde het kort uit en besloot met: “…en sinds we naar Mariëtte gaan is het aantal krachttermen in ons bedrijf omgekeerd evenredig aan de omvang van de bovenarmspieren.” Ik keek Joline aan. “Zo. Dat heb ik toch maar weer mooi wiskundig samengevat.” Ze knikte met een spottende blik in haar ogen. “Ja hoor ventje. Je bent geweldig.”
En tegen Thea: “Wil je die buksen even zien?” Die knikte. “Momentje.” Even later kwam Joline terug met mijn Hatsan en haar FX. Ik liet de uitleg aan haar over. “Kijk, dit is een Hatsan Bullboss. Een Turkse buks. Wordt daar gebruikt voor de jacht op klein wild: ratten konijnen, duiven en zo. Vrij grof gefabriceerd, niet al te zuiver, maar wel betrouwbaar en stevig. Dit was Kees z’n eerste buks en hij kon er goed mee overweg. Een krap jaar geleden, toen dreiging van sommige lui wat groter werd, heb ik er ook eentje gekocht. Want als Kees een week weg was, wilde ik mezelf kunnen verdedigen. Met een buks die op mij is afgesteld.
Maar op de schietvereniging merkten we dat we nét die paar puntjes lieten liggen om bij de beste schutters van de vereniging te horen. Dus kochten we paar maanden terug voor ons beiden een FX Dreamline. Déze buks. Langer, zuiverder, maar heel fragiel. Leuk voor wedstrijden, maar je moet het ding niet ergens tegenaan stoten, want dat kun je ‘m opnieuw justeren. Maar hiermee schieten we wél in de hoogste regionen van de club mee. Zodanig dat de voorzitter ons een tijdje terug bijna begon te bedreigen als we niet in het wedstrijdteam plaatsnamen. Maar dat hebben we niet gedaan, dat zou een hele zware wissel trekken op onze schaarse vrije tijd.”
Thea keek bedenkelijk naar de buksen. “En hiermee schieten jullie… Ook op mensen?” Joline knikte, haar gezicht ernstig. “Als het nodig is: ja. Maar daar gaan we het niet over hebben; we willen het gezellig houden. Maar normaal schieten wij op kartonnen kaartjes met ringschijven er op. Lekker vechten tegen je eigen fouten en eigenwijsheid. Concentreren. Want dát is essentie van de schietsport: je grootste tegenstander ben jij zelf. Eén ademhalingsfout: wat een tien had kunnen zijn, wordt een acht. Een trekkerfout? Een gat in de zeven. Niet recht achter je kijker gelegen? Een gat in de vijf. Enzovoort. Heb jij nog een paar kaartjes hier, Kees?”
“Die van jou of die van mij, schat? Bij die van mij zal Thea je wellicht niet geloven…” De lasers sprongen aan. “Schiet op vent! Arrogante, zelfingenomen lulhannes!” Thea schoot in de lach. “Nounou, mevrouw Jonkman! Wat is dat voor taal?” Joline snoof. “Dat is de taal die een liefhebbende echtgenote gebruikt als haar vent weer eens de macho uithangt.”
Ik liep naar de slaapkamer en kwam even later terug met een paar kaarten. “Hier. This are the results of the German jury… Geschoten op vijftig meter met de Hatsan.” Een kaart met 43 punten. “En deze, op dezelfde afstand, maar nu met de Dreamline…” Een kaart met 48 punten. Thea bekeek ze. “Nu weet ik geen bal van schieten, maar op vijftig meter zulke resultaten halen… Lijkt me best moeilijk.” “Dat is het ook. Na een paar van dit soort kaartjes te hebben geschoten ben je best wel moe. Fysiek, maar ook psychisch. Overigens waren dit kaartjes van Joline; bescheiden als ik ben heb ik m’n eigen kaartjes maar even in de slaapkamer gelaten.”
Een lange, bijna dodelijke blik kwam mijn kant uit. Thea zag het en lachte: “Ik weet niet wie van jullie straks op het grasveld beneden ligt, maar ik heb zo’n vermoeden, na het zien van Joline d’r ogen…”
“Reden genoeg voor nogal hevige goedmaakseks, Thea. Ook een essentieel onderdeel van onze werkweek.” Ze keek Joline even sprakeloos aan, schudde haar hoofd en schoot toen in de lach. “Idioten…” Mocca was ondertussen uit zijn mand gekomen en had zijn kop tegen Thea’s voeten gelegd. “Nou nou, jij bent populair, Thea. Meestal ligt meneer Mocca ’s avonds tegen Kees z’n voeten aan. Waarom is me nog steeds niet duidelijk.” Misschien omdat mijn voeten zo lekker ruiken als ik ze een week niet gewassen heb, schat.”
Thea keek me peilend aan. “Indirect zeg jij nu dat ik mijn voeten ook niet dagelijks was, meneer Jonkman! Het is dat ik de sfeer in dit huis nu een beetje ken, want anders…”

Even later nam ze afscheid. “Dank voor jullie bereidwilligheid, mensen. Ben ik best wel blij mee. Laat elkaar heel als ik weg ben; ik woon recht onder jullie en het uitzicht op een ontzield lichaam ’s morgens vroeg op het grasveld is slecht voor m’n eetlust. Welterusten!” Thea verdween in de lift en wij naar binnen. “Die is vrolijk, Joline.” Ze knikte. “Ja. En dat is prima. De afgelopen weken waren ook voor haar best pittig. En nu meneer: Mocca uitlaten, en daarna gaan we lekker slapen. Morgen weer aan de slag en ’s avonds loopgroep. Mét Zelda erbij, dus: vreselijk je best doen, Kees.”
“Zelda weet hoe wij lopen, schat.” Joline keek twijfelend. “In Gorinchem houden we ons vaak een beetje in, terwijl jij hier soms helemaal los gaat. Benieuwd hoe Zelda dat gaat ervaren.” “Zelda heeft volgens mij een uitstekende conditie. Die gaat echt niet af, Jolien. En nu ga ik ook lopen; alleen nu met mijn bruine vriend. Mocca: get leash!”
De hond keek niet-begrijpend en ik liep naar de keuken. Ik tikte de riem aan. “Get leash!” Ze wipte de riem van de haak. “Goed zo Mocca. Braaf…” Een brokje verdween in z’n bek en ik hing de riem weer op. “Mocca: get leash!” Weer appelig kijken, weer de riem aantikken en weer haalde de hond de riem van de haak. “Goed zo Mocca! Get leash.” Brokje… “Mocca: get leash!”
De hond had het door: riem van de haak – brokje – “Goed zo Mocca.” Weer hing ik de riem op maar nam Mocca mee naar de kamer. “Mocca: go to bed.”
Je hoorde zijn hersens bijna kortsluiting maken. ‘Wat? Nu weer naar bed? En net moest ik de riem pakken… Wat ben jij voor inconsequente eikel, Kees? Nou ja, als jij het accepteert dat ik de halve nacht met een volle blaas lig te piepen en uit pure ellende dan maar in de keuken poep… Jij je zin. Stomme vent…’ Hij plofte in de mand.
“Mocca: get leash!” Een sprong uit de mand, sprint naar de keuken, riem pakken en aan Kees geven. Een brokje volgde, samen met “Goed zo Mocca! Slimme hond hoor!” Ik deed de riem om, z’n hesje aan en we liepen naar buiten, richting lift. De hond wist al dat hij de lift naar achteren moest lopen en daar moest gaan zitten.
En eenmaal buiten liepen we richting het andere uitlaat- en losloopveld. Plassen gebeurde onderweg al: tegen een boom op de stoep. En op het uitlaatveld het bekende ritueel: snuffelen op zoek naar een ‘veilig’ plekje, daar drie keer in de rondte draaien, zitten, poepen. Ik had ergens gelezen dat dat ‘draairitueel’ was om zeker te weten dat dát specifieke plekje veilig was. Nou ja, ik zou me ook niet op m’n gemak voelen om te poepen op een plekje waar de kans bestond dat er plotseling iemand uit de bosjes kwam stormen…
Door naar het losloopveld en daar ging Mocca weer even de uitkijk zitten: bovenop een klimtoestel, oren gespitst, neus in actie en alles waarnemen. Altijd een prachtig gezicht, zo’n alerte hond. Daarna snuffelde hij wat rond, maar vond blijkbaar weinig interessants: hij meldde zich bij mij met opgeheven koppie. “Jaja, bruin monstertje…” En er ging weer een brokje in.
Ik deed het hesje weer aan en de riem om en in een licht looppasje gingen we op huis aan. In de hal van het complex wees ik op de trap. “Mocca: stairs!” We renden rustig de trappen op. Zo, allebei wat lichaamsbeweging opgedaan. Voor Mocca niet zo nodig, die had tussen de middag al gerend, voor mij was het wel lekker. Teveel op m’n gat gezeten vandaag. In de auto en in Leiden. Licht hijgend kwamen we boven en Mocca viel meteen op de waterbak aan. “Zijn jullie naar boven gelopen, Kees?” Joline giechelde. “Knap hoor, voor zo’n ouwe vent…” Ik gaf haar tik op een bil. “Pas je een beetje op, mevrouwtje?” Meteen stonden haar ogen waakzaam. “Kijk uit… Kees, anders pak ik de mattenklopper!” “Hé, als jij mij voor ‘ouwe vent’ uitmaakt, kun je iets terugverwachten, schat. Dat weet je ondertussen ook wel!”
Ze kuste me luchtig. “Ja, dat weet ik. Een paar miljoen cadeautjes in een stuk of vijf salvo’s… Lekker. Afsluiten, Kees. Dan mag je me die cadeautjes eens geven. Een soort voorproefje op Sinterklaas.”
“Ik ga er geen gedichten bij declameren, Jolien. Hooguit een paar grommen met de tekst: ‘Oh, Jolientje… Wat ben jij lekker…’” “Dan maak ik het gedicht wel af, mafkees. Met de tekst: ‘Ja, en nu slapen, straks gaat de wekker’. Zo iets, Kees?” Ze lachte triomfantelijk en huppelde richting slaapkamer. “Ik zie je wel op bed!” Ik schudde mijn hoofd. Gekke meid…
Afsluiten, Mocca nog een ‘welterustenbrokje’ voeren en toen de slaapkamer in. Joline lag al onder het dekbed. “Kom jij eens heel snel hier, Kees Jonkman. Nadat je je hebt uitgekleed. Ik wil je!” Haar stem was laag, zoals wel vaker vlak voor dat we lekkere spelletjes gingen spelen. Mijn kleren vlogen over een stoel heen en ik kroop naast haar. “Hé mooie Joline… Zei je wat?” Ze kroop tegen me aan. “Ja. Ik wil je. Dát zei ik. Daarom heb ik m’n panty nog even aangehouden en een onderjurkje aangetrokken. Omdat ik weet dat jij daar geil van wordt. En lekker gaat spuiten. En dan geniet ik ook. Dát wil ik weer eens meemaken, mooie vent.”
“Lekker… En hoe moet ik dat doen, geile dame?” Ze pakte mijn handen en legde die tussen haar benen. “Door me te voelen. Overal waar je maar wil. En ik ga jou voelen. Betasten. Liefkozen. Net zo lang tot je helemaal gek van me wordt en klaar komt. En ik ook…” Haar tong gleed over mijn oor, haar handen over mijn paal, mij langzaam, maar heel intens aftrekkend. En ik voelde tussen haar benen. Steeds verder omhoog, heel langzaam. Zij wond mij op, en ik haar. Hijgend kuste ik haar, tong tegen tong strelend, voelend, proevend. “Lekker, Joline… Je bent lekker.”
“Jij ook! Toe dan! Voel mijn poesje… Ik vind het heerlijk als je me betast… Zo intiem… Jouw handen die mij veroveren…” Ik streelde over haar panty, die strak tussen haar benen zat. “Steviger, Kees… Wrijf mijn panty over mijn lipjes… Over mijn clit…” Ze hijgde nu, haar adem in mijn mond. Ik zette iets meer druk en ze kreunde. En zij verwende mijn paal heerlijk: steeds een ander ritme, iets meer of iets minder druk, soms snel, dan weer even stoppend…
Even liet ze mijn paal los en fluisterde ze: “Nu ga ik je écht verwennen, Kees. Net zo lang tot je klaarkomt…” Twee seconden later had ze mijn paal weer te pakken, maar nu in haar onderjurkje. “Lekker, die sexy stof om je harde pik?” Ik gromde. “Dat weet je best, heerlijke vrouw… En jouw panty over je natte kutje… Hoe voelt dat?” “Lekker geil… Weten dat ik zo dadelijk ook lekker klaarkom… Nat worden in mijn panty, jouw hand nat maken met mijn geil…” Ze schokte. “Ja! Lekker! Sla op mijn kut, Kees! Sla me op mijn sexy poesje! Nú!”
Ik gehoorzaamde en Joline tilde haar billen op, spreidde haar benen en pakte mijn andere hand. “Ook mijn tepels… Dan word ik helemaal…” Ik kneep in een tepel, door haar dunne onderjurkje heen. “Ahhh… En nu…” Ik tikte haar op haar poes en ze schudde, kreunde en hijgde. Plotseling lag ze even doodstil, toen barstte ze los: “Voel me! Voel hoe heerlijk nat ik word! Lekker geil…” Slijmerig vocht gleed over mijn vingers toen ik haar kut intensief streelde. Ze had mijn paal losgelaten, helemaal gefocust op haar eigen gevoel.
En ik vond het heerlijk om die mooie vrouw naast me te bevredigen! Schokkend onderging ze mijn snelle bewegingen: over haar lipjes, haar clit, tussen haar benen tot aan haar sterretje, de kneepjes in haar tepel, haar lange, sexy benen… Plotseling trok ze mijn hand tussen haar benen weg en duwde een been tussen de mijne. “Jij! Lekker klaarkomen, Kees. Lekker tegen me aan klaarkomen. Voel je mijn mooie benen tegen je aan?”
Ze wreef zich tegen me aan en kuste me weer. Haar vingers vonden nu mijn tepels en ze streelde, kneep en verwende ze, terwijl haar onderlichaam mij bevredigde. Ik voelde met mijn paal hoe nat ze was, hoe nat haar lingerie was… “Jolien… Zo dadelijk…” Ze kuste mijn mond dicht en zei toen: “Lekker klaarkomen, jochie… Voel mij maar, voel je geile, natte vrouw in haar sexy panty tegen je aan…”

Ik kon me niet meer beheersen: bijna ruw bevredigde ik mezelf op haar uitnodigende lichaam, tot ik klaar kwam! “Toe maar, Kees… Lekker spuiten… Lekker geil sperma tegen me aan…” Haar stem was laag en opwindend en ze bleef zich tegen me aanwrijven. Tot mijn greep op haar wat verslapte. “Sorry schat… Ik dacht weer eens alleen aan mezelf…”
Ze glimlachte in het zachte licht. “Ja. En dat mag. Nadat je mij óók helemaal hebt bevredigd.” Een lange zoen volgde. “En nu lekker slapen, schatje. Morgen douchen we wel, nu ben ik helemaal rozig… Over een paar seconden slaap ik. Met een grote glimlach op m’n gezicht…” Ze kuste me weer. “Jij ook slapen. Heb je nodig. Morgenochtend ruimen we het hier wel op, schatje. Ontspannen jij en welterusten.” “Dank je wel, Jolien. Je bent heerlijk.” “Jij ook, Kees…” Een gaap volgde en ik liep me op mijn kussen zakken. Mijn paal was plakkerig, maar dat boeide me niet. Ik zakte niet weg, ik viel in een zwart, bodemloos gat…

Dinsdag werd ik 05:05 wakker. Uitgerust, lekker helder. Maar wel een beetje klef. Voorzichtig het bed uit; Joline was nog diep in slaap. Douchen! Dat zou zij ook wel willen doen. Opgefrist kwam in de douche uit. Schone boxer en T-shirt aan en op blote voeten sloop ik de slaapkamer uit, de woonkamer in. Mocca begroette me met kwispels en likjes over mijn voeten. Ik knielde even bij hem.
“Hé mooie hond… Goeiemorgen. Straks weer lekker mee naar Gorinchem? Gezellig hoor…” Toen liep ik naar de keuken en Mocca kroop weer in de mand. Hij wist ondertussen onze ochtendroutine goed in te schatten. ‘s Morgens alleen Kees of alleen Joline in de keuken? Dan nog maar even wachten, totdat diegene in de slaapkamer verdween. En met een beetje mazzel mocht hij er even later bij. Theewater op zetten en na vijf minuten liep ik de slaapkamer in met twee koppen thee.
“Hé mooie minnares…” Joline rekte zich uit. “Oh, wat heb ik geslapen… Goeiemorgen mooie vent! Lief, zo’n kopje thee op bed. Even wakker worden, hoor…” Ze kwam overeind en ik kuste haar. “Wat zie jij er lekker uit in dit mooie onderjurkje, schat.” Ze kuste me terug. “Dat weet ik, lover. En dat was gisteravond ook de bedoeling. Lekker sexy er uit zien, om jou in m’n bedje te lokken en leuke dingen te doen…” Toen volgde een lange, erotische tongzoen.
“Kees…”
“Ja, Joline?”
"We hebben nog 5 minuten… Ik wil je. Net als gisteren: lekker tegen elkaar aan klaarkomen! Met je hand tussen mijn benen, en lekker tegen me aan spuiten. Laat me klaarkomen, geile vent! Ik sta op springen!” Ze was zichzelf al aan het bevredigen: onder het dekbed ging haar hand razend snel op en neer tussen haar benen. “Lekker, sexy meid…” Ik kroop naast haar en zoog een harde tepel in m’n mond. Tegelijk duwde ik me tegen haar aan en tastte tussen haar benen.
“Jaaahhh… Laat me klaarkomen, meester… Ik heb straf verdiend!” Ze spreidde haar benen en ik wist waar ze naar verlangde: Afwisseling tussen strelen en tikken op haar warme, natte poesje. “Je bent een vreselijk geil meisje, Jolientje. Jezelf strelen en nat worden in bed… Dat kan toch niet?” “Zo lekker, meneer… Ahhh… Een harde hand tussen mijn benen… Au!” Ik sloeg op haar lipjes en kneep tegelijk in haar tepels.
“Ik ga nu héél snel, meneer…” Ik voelde het; ze trilde al en dat was de voorbode van een orgasme.. Ze schopte het dekbed van ons af, tilde haar bekken op en spreidde haar benen. “Slá me! Dan…” Ik gehoorzaamde en sloeg op haar warme, vochtige poesje.
“Auw… Lekker!” En nog een keer. En nog … De derde keer hoefde niet meer: schokkend kwam ze hevig klaar, wit, slijmerig vocht droop in haar panty. Ik legde mijn hand op haar poesje en streelde haar. Zachtjes, lief. Langzaam zakte ze weer op bed en deed haar ogen open. “Heerlijk, schat… Zo geil… En jij? Ik zie dat jij er ook klaar voor bent! Wil je in me?”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Daar ga je misschien last van krijgen. Kom, lekker tegen me aan, ik wil je voelen. Je natte kut tegen me aan voelen en lekker tegen je aan spuiten. Je nóg natter maken…” Ze draaide zich tegen me aan en wreef haar heupen tegen mijn harde paal. “Zo, schatje? Kom maar lekker tegen me aan. Voel mijn benen… Mijn mooie, lange, sexy benen… Ik ga mijn benen spreiden… Voor jou, zodat je mijn geile kut kunt betasten. Jij mag dat. Altijd… Lekker tussen mijn benen voelen… onder mijn rokje…”
Ze wist precies waar ze me mee kon opwinden. “Voel je mijn lekker natte kutje, Kees?” Ik gromde instemmend, op weg naar de eindstreep. “Spuit maar lekker… Spuit maar lekker tegen je geile meisje aan. Lekker sperma over mijn mooie sexy onderjurkje… Voel maar!” Ze pakte mijn andere hand en legde die op een van haar borsten. “Voelen! En lekker tongen… Lekker nat, kom maar bij je sexy vriendinnetje…”
Er was geen weg meer terug: ik voelde mijn zaad koken. Joline voelde het ook en legde een hand om mijn paal. “Lekker klaarkomen, lieve Kees… Ik wil het voelen!” “Grrr… Verdorie, wat ben jij lekker, Jolien…”
Harde stralen spoten uit mijn paal, tot tussen haar borsten. Ze kreunde. “Wat geil! Hier kom ik ook… Lekker uit mijn kut spuiten…” Samen beleefden we een heerlijk orgasme; daarna ploften we, een beetje ‘op’ weer op bed. Lieve kusjes bedekten mijn gezicht. “Dank je wel, schatje… Heerlijk om zo wakker gemaakt te worden door jou. Hier kan ik een hele dag op teren.”
Ze giechelde. “Maar vanavond moet het weer herhaald worden, anders slaap ik misschien niet zo goed.” “Met alle soorten van genoegen, lief meisje. Maar ik vraag me af of je dat vanavond weer zegt. Na ons hardloopclubje.” Ze zuchtte. “Shit. Geen rekening mee gehouden…” Ik kuste haar.
“Geeft niet, schoonheid. Ik kus je stijve spieren wel soepel. En ik heb een hele goeie zalf om mee te masseren…” Joline ging rechtop zitten. “Ja, die ken ik wel.” Ze giechelde weer en wees op de spermavlekken op haar onderjurkje. “Jammer dat je zo weinig is. Drie cc, toch?” Ik zuchtte. “Kom, lekker ding. Douchen, want als je zo blijft zitten vergrijp ik me wéér aan je.” “Nou dan heb je vijf cc. Want de tweede lading is vaak wat minder, heb ik ergens op Internet gelezen…” Ze stak haar tong uit. “Kom, eruit, sexy meneer. Douchen. Het is bijna half zes, we liggen exact op schema.”
“Dure zaak hoor… Getrouwd zijn”, mopperde ik in de badkamer. “Hoezo?” “Nou, het kost zoveel water. Twee keer binnen… 20 minuten douchen…” “Twee keer? Hoezo, Kees?” “Voordat ik de thee zette, had ik al gedoucht, schat.” Joline haalde haar schouders op. “Dan kom je maar bij mij onder de douche. Dan telt die tweede keer niet, want ik moest sowieso douchen. Daar kan jij dan mooi van meegenieten. Twee voor de prijs van één, zeg maar.”
Ze keek me ondeugend aan, haar hoofd onder de straal. “Tenslotte zijn cijfertjes mijn beroep, weet je nog?” “Je bent een uitgekookt meisje, Jolientje…”

Na een korte douche kleedden we ons aan en gingen ontbijten. Mocca kreeg meteen ook zijn brokken. “Voor we weggaan ons bruine loedertje even uitlaten, schat. We komen toch langs dat uitlaatveld.” Ik knikte. “Goed plan. En dan weer lekker richting Gorinchem.” Zo gezegd, zo gedaan: Mocca deed zijn plicht op het uitlaatveld en drie kwartier later reden we, keurig op tijd de parkeerplaats van DT op. Joline giechelde. “Kijk ons eens… Het voorbeeldige echtpaar Jonkman-Boogers. Altijd op tijd, altijd netjes gekleed, haren in de plooi… Zomaar een rolmodel voor de jeugd.”
Ik bromde: “Goed dat ‘de jeugd’ niet weet dat datzelfde echtpaar anderhalf uur geleden nog hevig rollebollend de liefde vierde in de echtelijke sponde. Ze zouden er zo maar iets van kunnen vinden, de ettertjes.” Een zoen in de auto sloot deze hoogstaande conversatie. We bevrijdden Mocca uit de achterbak en met de hond los naast ons liepen we naar binnen.

Anneke zat achter haar desk. “Goedemorgen Jolien. En Kees. En Mocca.” De hond keek op en kwispelde toen hij zijn naam hoorde, maar bleef keurig naast Joline. “Hallo Anneke. Heb je er weer zin in?” Ze lachte. “Ik heb zin om die mooie hond even te knuffelen. Maar ja, hij heeft z’n tuigje aan, dus…” Ze keek spijtig. Joline maakte het Hulphond-tuigje los. “Mocca: release!”
En de hond sprintte naar Anneke om zich lekker aan te laten halen. Ze knuffelde hem uitgebreid. “Zo zou ik ook wel hulphond willen zijn…” hoorden wij achter ons. Theo kwam binnen.
“Zou je wel willen hé?” dreunde het achter hem. “Lekker de hele dag aan Joline d’r voeten liggen, en als je daar niet lag, geknuffeld worden door alle dames bij DT en de receptionistes van dit gebouw… En als je pech hebt: een dag aan Kees z’n voeten liggen. Nou daarna ben je snel van dat idee genezen, meneer de directeur!”
Theo keek naar mij. “Zijn jouw voeten echt zo erg, Kees?” Ik haalde mijn schouders op. “Ik heb er geen last van, Theo. Joline blijkbaar ook niet. Maar ja, gevoelige tiepjes zoals Fred… die kunnen blijkbaar nergens tegen.” Hij gromde: “De enige keren dat ik geen last had van jouw zweetpoten was, als je ons weer eens een sloot in had getrapt. Hetzij in Afghanistan, hetzij hier. Lulhannes.” Ik grijnsde. “Je brengt me zowaar op ideeën, maatje…” Anneke keek op. “Echt niet, Kees! En wij weer dweilen?” Niet miepen mevrouw. Dan komt Kees wel weer met een doos kroketten of ijs. Wedden dat jullie gaan dweilen?”
Ze zuchtte. “Mocca, hou die baas van je maar in toom. En nou terug. Waar is Joline?” De hond sprong op en liep keurig naar Joline toe. De blik omhoog, in afwachting van de beloning. “Goed zo, Mocca.” En het eerste beloningsbrokje was weer binnen. “Kom jongens, koffie”, zei Theo. “Anders kost het productietijd en de aandeelhouders van DT gaan over de jank. Ik weet hoe het voelt.” We gniffelden en liepen richting koffiehoek.

Terwijl ik de eerste slok koffie naar binnen goot, kwam Willem binnen. “Kijk eens aan… Onze Leidse Piraat! Niet in Leiden, Willem?” Hij schudde zijn hoofd. “Nee, vanmiddag pas. Hiram moest eerst nog een klus afmaken, zei hij. Vanmiddag pas kan hij zich vrijspelen voor mij.” Ik keek verwonderd. “Daar zei hij gisteren niets over, toen we afspraken maakten, Willem.” “Klopt. Hij kreeg via-via opdracht van de grote baas himself, zei hij. Nou ja… de klant bepaalt, Kees.”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee. We hebben afspraken gemaakt. Dan verwacht ik dat een klant zich daar aan houdt. Heb jij zijn telefoonnummer?” Willem pakte zijn telefoon en zocht. “Hier…” Ik nam het nummer over in mijn eigen telefoon en belde.
Hiram nam op.
“Goedemorgen, Kees. Jij belt vroeg… Ik ben net aan m’n eerste bak koffie bezig.”
“Ik ook, Hiram. Maar ik hoorde van Willem dat jij vanmiddag pas beschikbaar bent. Da’s niet conform onze afspraken. Willem en jij zouden dinsdag, woensdag en donderdag samenwerken. Dan verwacht ik ook dat je beschikbaar bent, anders komen we in tijdnood.”
Een hummetje klonk.
“Klopt, Kees. Maar de grote baas wil blijkbaar dat ik eerst een CT-scan in orde maak; via-via kreeg ik die opdracht; heb ik Willem ook verteld.” “Heb jij het telefoonnummer van die grote baas voor mij, Hiram? Dan bel ik ‘m even op.”
“Dan zal dat via zijn secretaris moeten, Kees. Meneer van Henegouwen. Die gaf die opdr…”
Ik onderbrak hem. “Wat zei je daar? Je kreeg die opdracht via van Henegouwen? Hiram, ik wil graag het directe nummer van jouw geneesheer-directeur. Niet het nummer van van Henegouwen; een rechtstreeks nummer.”
“Oei, Kees… dat wordt even moeilijk…”
“Vraag het maar aan Hans. Die weet dat vast wel.”
“Ik bel je zo terug, Kees.”

Hij verbrak de verbinding en ik keek Willem aan. Ik geloof er geen zak van dat de geneesheer-directeur van een Universitair Medisch Centrum zich persoonlijk bemoeit met de reparatie van een CT-scan, Willem. Ik voel aan m’n water dat meneer Dennis hiertussen zit. En als dat gevoel correct is, gaat meneer Dennis zich de datum van vandaag nog jááárenlang herinneren.” Willem keek grimmig.
Theo tikte op mijn schouder. “Bonje, Kees?” Ik knikte. “Kom mee. Willem, jij ook.” We liepen zijn kantoor in. “Vertel.” Kort en bondig vertelde Willem dat hij gisteravond was opgebeld door Hiram met de mededeling dat hij pas vanmiddag ter beschikking was. En dat hij niet de volle drie dagen per week met me mee kon lopen. Orders van de chef himself, via van Henegouwen aan hem meegedeeld.
En ik vulde aan: “En ik voel aan m’n water dat meneer van Henegouwen z’n positie als secretaris of chef-staf van de Geneesheer-Directeur misbruikt om DT te dwarsbomen, en Willem en mij in het bijzonder. We zijn niet als vrienden uit elkaar gegaan, Theo.”
“Nou, dan wachten we even op het telefoontje van die medewerker, jongens. In de tussentijd… Koffie?”
Willem trok wat met z’n mondhoeken. “Nee, dank je wel. Doe alleen het koekje maar. Ik heb van Angelique wat leuke verhalen er over gehoord.” Theo schudde zijn hoofd. “Geen koffie, geen koekje, Willem. Een regel die bij mij thuis geldt.”
“Nou doe mij dan maar twee koffie, Theo. Dan heb ik recht op twee koekjes. Schuif ik er wel eentje door.” “Vreetzakken. Jullie beginnen op Fred te lijken. Die is ook…”
Mijn telefoon begon te rinkelen. Maar het was een mij onbekend nummer. Ik nam ‘neutraal’op.
“Goedemorgen, met Kees Jonkman spreekt u.”
“Kees, goedemorgen. Dokter Galema spreek je.”
Aha… De grote baas in Leiden.
“Ik kreeg een telefoontje dat ik jou meteen moest bellen. Vertel.” “Dokter, ik heb een vraag en had graag dat u daar eerlijk antwoord op geeft. Heeft u gisteren opdracht gegeven dat Hiram Mahthur, die de steun en toeverlaat van mijn collega Willem zou zijn, plotseling aan een CT-scan moet werken?”
Het was even stil, toen klonk korzelig: “Nee. Sorry, maar denk jij dat ik me bezig ga houden met de reparatie van alle ziekenhuis-inventaris? Daar heb ik een hoofd TD voor, Kees. Ander had ik aan 72 uur per dag niet genoeg. Hoezo?”
“Dank voor dit antwoord, dokter…”
Snel legde ik hem de situatie uit en toen ik uitgesproken was, was het een behoorlijk aantal seconden stil.
Toen klonk: “Kees, ik blij dat je belde. Ik ga dit nú oplossen. Waar is jouw collega Willem nu?”
“Die zit naast me, in het bureau van onze directeur. Kan even niet aan de telefoon komen, want hij heeft nét een halve Luikse wafel in zijn mond geperst. En die dingen zijn een beetje droog.”
Willem keek verontwaardigd, aan de andere kant van de telefoon klonk een grinnik.
“Je kunt nog grappen maken. Da’s goed. Als Willem zich niet verslikt in die wafel moet hij in de auto springen en met gepaste spoed naar Leiden komen en hier aan het werk gaan. Mét Hiram, verdomme. Ik ga hier wat zaken regelen. En Kees, jij bent toch de projectleider van dit hele circus?”
Ik bromde: “Blij toe dat u me niet uitmaakt voor projectmanager, dokter. Hoezo?”
“Als projectleider kun jij je vast ook wel vrij maken om wéér even naar Leiden te komen. Ik zorg dat Hans of Hiram jullie opwacht en meeneemt naar mijn bureau. Wij moeten even praten.”
“Ik ga kijken of onze directeur…”
Theo riep: “Hij komt er aan, dokter. Als hij hier blijft, kost het me veel te veel Luikse wafels!”
Een grinnik was hoorbaar door de telefoon. “Dank u wel, meneer Koutstaal. Ehh… heren, ik ga wat raderen in beweging zetten. Tot straks.”

De verbinding viel weg en wij keken elkaar aan. Willem sprak als eerste. “Ene Dennis mag vandaag waarschijnlijk even langs de afdeling HR van het LUMC, vrees ik…” “Maar niet voordat hij een gesprekje met Kees Jonkman heeft gevoerd, Willem. Ik wil een paar dingen weten. Onder andere waar zijn aversie tegen DT en tegen mij vandaan komt. En ik heb zo mijn vermoedens…”
Theo gaf een klap op tafel. “Nou waarom zitten jullie nog niet in jullie auto’s? Tempo, de klant moet je verdomme niet laten wachten. Dat kost serieus geld… jaja, ik lig alweer…”
"Jij nog zo’n wafel, Kees? Lekker voor onderweg…” Willem gapte nog twee wafels uit de trommel. Eenmaal op gang hoorden we Theo roepen: “Je zorgt maar dat die trommel morgen weer gevuld is, Willem! Ben jij gek…” Willem draaide zich om. “Sorry chef… Dan zit ik in Leiden!”
We schoten in de lach. “Ik loop even langs Joline, Willem. Ga maar alvast, ik haal je wel in onderweg.” Hij snoof. “Dat kost geld, Kees. Doe maar niet.” Ik liep naar het Backoffice en bij Joline naar binnen.
“Schat, ik ben naar Leiden. Als ik terugkom leg ik het wel uit. Vuurwerk.” Ze fronste. “Vuurwerk? Dat zal dan wel met die Dennis zijn, schat ik. Arme kerel… Ik heb nu al medelijden met ‘m.” Ik kreeg een kort zoentje.
“Kalm aan rijden, piraatje. Wordt geen wegpiraatje. En neem Marion mee. Wie weet kan zij nog wat cijfertjes naar boven toveren.” Ik keek verwonderd. “Zij kan misschien bij hun boekhouding wat dingen opvragen, Kees. Hoeveel die roversbende uit Amsterdam hen heeft gekost, de afgelopen tijd. En nu húp, wieberen jij. Je staat een uiterst duur Hoofd Backoffice van haar werk te houden.”
Ik knipoogde en vertrok naar het Piratenest.

Daar zaten Marion en Gerben. “Marion, heb jij iets wat gisteren af moet zijn?” Ze schudde haar hoofd. “Behalve de boterhammen van André smeren… Nee.” “Mooi. Tasje pakken, jas, met mij mee. We gaan naar Leiden. Gerben: sorry dat ik je beroof van je charmante gezelschap.”
Die bromde: “Ik ga wel op Marion d’r plekje op het Backoffice zitten, Kees. Heb ik ook eens een leuk uitzicht.” “Je regelt hem maar. Moet je nog plassen, Marion?”
Ze keek ontsteld. “Kees!! Dat vráág je niet aan een dame!” Ik beende naar de uitgang. “Jij kent mijn zussen nog wel?” “Die twee rooie meiden? Zeker weten. Hoezo?”
“Nou... elke keer als we met de auto ergens naar toe gingen: steevast een kwartier voor aankomst begon één van de twee te piepen dat ze moest plassen. En aangezien het een tweeling is…”
“…moest de ander ook meteen, zeker? Arme kerel. En nee, Leiden haal ik nog wel hoor.” “Mooi. Instijgen en vooruit, je mag nu naast me zitten.”
Ze gniffelde. “Komt nu dan ein-de-lijk die Redbull inspectie, meneer Jonkman?”
Ik gromde. “In de bebouwde kom even niet kletsen, op de snelweg zal ik een en ander uitleggen, Marion.”