We lopen dieper het woud in. De brede paden hebben plaatsgemaakt voor smalle, kronkelende sporen die alleen bekend lijken bij de dieren die hier wonen. Kristofs arm ligt stevig om mijn middel, zijn duim tekent plagende, lome cirkels op mijn heup. De sfeer is niet langer gespannen, maar vrolijk en uitgelaten, alsof we twee tieners zijn die spijbelen en net iets stouts hebben gedaan.

Hij schudt zijn hoofd, een brede grijns op zijn gezicht die hij niet kan verbergen. “Oké, dat was… next level, Leen. Zelfs voor jou.” Ik giechel en leun met mijn hoofd tegen zijn schouder terwijl we lopen. “Wat dan? Ik heb gewoon een paar foto’s gestuurd.” “Een paar foto’s?” Hij lacht luid, een geluid dat vrolijk door de bomen weerklinkt. “Het ene moment sta je hier nog te twijfelen en te bibberen, en het volgende moment organiseer je je eigen, persoonlijke peepshow midden in het bos. Voor je hele inner circle.” Hij stopt met wandelen en draait me naar zich toe, zijn ogen vol bewondering. “Ik weet niet of ik het nu ongelofelijk moedig of compleet gestoord moet vinden.”

Zijn woorden, hoewel plagerig bedoeld, raken een diepe, onzekere snaar. De lichtheid van het moment verdwijnt voor mij en maakt plaats voor een onweerstaanbare drang naar de waarheid. Ik kijk hem recht in zijn ogen, mijn speelse glimlach is verdwenen. “En wat vind jij?” vraag ik zacht. “Moedig? Of gestoord? Zeg het maar. Wat vind je er nu écht van dat je vrouw dit soort gekke, exhibitionistische spelletjes nodig heeft om zich levend te voelen?”

Hij ziet de serieuze ondertoon, de echte kwetsbaarheid achter mijn vraag. Zijn grijns maakt plaats voor een intense, tedere blik. Hij legt zijn handen op mijn wangen. “Gestoord?” fluistert hij. “Ja. Compleet.” Hij laat de woorden even hangen voor hij verdergaat. “Maar dat is het net, Leen. De vonk die ik in jouw ogen zie als je die grens opzoekt… Dàt is wat ik geweldig vind.” Hij trekt me dichterbij, zijn voorhoofd tegen de mijne. “Iedere man droomt van een vrouw met een geheim, met een wilde, ongetemde kant. Maar de meesten durven het niet aan. Jij wel. Dus ja, je bent compleet gestoord. En je bent de meest fantastische droomvrouw die ik me kan inbeelden.”

Mijn hart smelt. Zijn woorden zijn de ultieme geruststelling, het antwoord op de vraag die ik zelf niet eens luidop durfde te stellen. De laatste restjes twijfel verdampen en maken plaats voor een warme, diepe gloed. Hij kust me, een lange, diepe kus vol liefde en belofte, een kus die alle onzekerheid wegvaagt. Wanneer we eindelijk loslaten, blijven we even zo staan, voorhoofd tegen voorhoofd. De wereld om ons heen is vergeten. Ik kijk Kristof aan door mijn wimpers, maar voor het eerst vandaag is het een blik zonder angst, zonder twijfel. De storm in mijn hoofd is gaan liggen, vervangen door een diepe, warme oceaan van rust en genegenheid.

Een kleine glimlach breekt door. “Dus… ik ben gestoord én je droomvrouw?” fluister ik, een speelse test om te horen of de magie van zijn woorden nog steeds in de lucht hangt. “Is dat wat je zegt?” Zijn antwoord komt zonder een seconde aarzeling, zijn grijns is warm en vol passie. “Compleet gestoord,” bevestigt hij. “En daarom ben je perfect.” Hij veegt met zijn duim over mijn wang en geeft me nog een korte, bezegelende kus. De intense emotie van daarnet ebt niet weg, maar transformeert in een onwankelbaar gevoel van verbondenheid. Het is de zekerheid in zijn ogen, de pure liefde in zijn aanraking. Ik voel me niet langer een vrouw met een gespleten persoonlijkheid, maar compleet. Bemind om de angst én om de moed. Bemind, wat er ook gebeurt. Zijn woorden en zijn blik geven me een kracht die ik nog niet eerder voelde. Hij pakt mijn hand, zijn vingers stevig met de mijne verstrengeld.

Wanneer we verder wandelen, is de sfeer veranderd. De zenuwen gieren nog steeds als een elektrische stroom door mijn lijf, maar de diepe, knagende angst is weg. Die is vervangen door een constante, zinderende mix van pure, onversneden opwinding en het heerlijke gevoel de meest begeerde vrouw op aarde te zijn. Mijn handpalmen zijn klam, mijn ademhaling oppervlakkig, maar nu puur van het verlangen.

We komen aan bij een kruising, een brede, open bosweg die als een litteken door het dichte groen snijdt. Het voelt als een podium, een plek van transitie. En midden op die weg, als een stil, uitdagend rekwisiet, zie ik een laag, houten paaltje staan.

Ik stop abrupt. De beslissing is onmiddellijk en instinctief. Met een beweging die zowel elegant als uitdagend is, zet ik mijn voet op het paaltje, mijn knie licht gebogen. De zoom van mijn zomerkleedje glijdt een stukje hoger over mijn dij. Kristof, die een paar passen achter me liep, stopt en kijkt me met een diepe frons aan. “Wat is er?” fluistert hij, zijn stem vol spanning. “Heb je iemand gezien?”

Ik draai mijn hoofd langzaam naar hem om, een trage, mysterieuze glimlach speelt om mijn lippen. “Geef mijn tas eens,” zeg ik, mijn stem laag en zelfverzekerd. Nog steeds fronsend geeft hij me het kleine rugzakje. “Leen, wat ben je van plan?” Ik antwoord niet. Ik open de rits en mijn vingers glijden langs het flesje water en de koekjes. Ik voel de koele, gladde, harde vorm en mijn glimlach wordt breder. Met een trage, bijna theatrale beweging haal ik mijn zwarte dildo tevoorschijn.

Kristofs mond valt open. Zijn ogen schieten van de dildo in mijn hand naar mijn gezicht en weer terug. Het onbegrip op zijn gezicht smelt weg en maakt plaats voor een uitdrukking van pure, ongelovige bewondering. Een laag, waarderend fluitje ontsnapt aan zijn lippen. “Jij bent… compleet gestoord,” fluistert hij, maar het klinkt als het mooiste compliment ter wereld.

Ik kijk hem recht in de ogen, mijn glimlach is nu een zelfverzekerde, uitdagende grijns. Ik houd de dildo tussen mijn duim en wijsvinger omhoog, als een trofee. “Tijd om het vuur wat op te wakkeren,” zeg ik ondeugend. Zonder mijn blik van de zijne los te maken, hef ik met mijn vrije hand de zoom van mijn kleedje op, tot net boven de rand van mijn dijen. Dan breng ik de dildo naar mijn mond. Langzaam, tergend langzaam, laat ik mijn tong over de gladde, zwarte kop glijden, mijn ogen nog steeds gevangen in de zijne. Ik zie hem slikken, zijn adem stokt.

Ik haal de dildo uit mijn mond, het glinstert nu van mijn speeksel, en laat mijn hand onder mijn jurk verdwijnen. Ik plaats de gladde, natte kop precies op de juiste plek. Er is geen klik, geen trilling, alleen de volle, harde belofte van de vorm ervan tegen mijn huid. Ik sluit mijn ogen voor een seconde, puur om te genieten van de eerste, heerlijke druk. Dan open ik ze weer, mijn blik nog steeds op Kristof gericht. Ik begin zachtjes te bewegen, mijn heupen wiegen in een traag, kwellend ritme. Het is geen reactie op een trilling van buitenaf, maar een bewuste, doelgerichte beweging van mezelf. Elke zachte druk, elke trage cirkel die ik maak, is een woord in een stil, opwindend gesprek dat ik met mijn eigen lichaam voer, met hem als enige, ademloze getuige.

Mijn wereld verkleint zich tot de vierkante centimeter waar de dildo mijn huid raakt. De trage, cirkelende bewegingen die ik maak, sturen kleine, elektrische schokjes door mijn hele lichaam. Mijn ademhaling, die daarnet nog oppervlakkig was, wordt dieper, trager, bijna meditatief. Ik ben me hyperbewust van alles: het ruwe hout van het paaltje onder mijn voet, de zachte bries die onder de zoom van mijn jurk speelt, en vooral, de brandende, onverdeelde aandacht in Kristofs ogen.

Hij komt dichterbij, tot hij vlak voor me staat, dicht genoeg om de warmte van zijn lichaam te voelen. Zijn blik is gefixeerd op mijn gezicht, hij leest elke emotie, elke opkomende golf van genot. “Leen…” fluistert hij, zijn stem is een schorre, hese smeekbede. “Wat doe je met me?” Zijn woorden zijn als olie op het vuur. Een trage, zelfverzekerde glimlach spreidt zich over mijn gezicht. Mijn bewegingen onder mijn jurk worden doelgerichter, minder plagend en meer eisend. Ik voel de spanning in mijn spieren toenemen, een heerlijke, ondraaglijke druk die zich opbouwt in mijn onderbuik.

Plotseling verstijf ik. In de verte hoor ik het geluid van een hond die blaft, gevolgd door een verre stem. Mijn ogen schieten wild heen en weer. Ik speur de paden af. Kristof reageert onmiddellijk. Zijn lichaam spant zich op, hij draait zich half om, klaar om me af te schermen, zijn hand grijpt instinctief mijn arm. We houden allebei onze adem in. De geluiden verdwijnen weer, ze waren verder weg dan ze klonken. Een vals alarm.

De golf van adrenaline die door me heen schiet, is de laatste duw die ik nodig heb. De angst is verdwenen, vervangen door een roekeloze overmoed. “Kijk naar me, Kristof,” fluister ik, mijn stem is nu een bevel. “Ik wil dat je kijkt.” Hij begrijpt het. Zonder zijn ogen van me af te wenden, haalt hij langzaam zijn telefoon uit zijn zak. Het zachte geluid van de camera-app die opent, is een scherpe klik in de stilte van het bos. Een deel van me zou moeten protesteren, maar in plaats daarvan voel ik een nieuwe, diepe golf van opwinding. Hij legt het vast. Ons geheime, gekke moment.

Hij begint foto's te nemen. Hij beweegt langzaam om me heen als een stille, aanbiddende fotograaf. De zachte sluiterklik van de telefoon wordt een deel van het ritme. Ik zie hem hurken voor een lage hoek. De lens is gericht op mijn opgetrokken been en de zoom van mijn jurk. Dan staat hij weer op en focust hij op mijn gezicht, mijn halfgeopende lippen, mijn gesloten ogen. De camera legt alles vast: de spanning in mijn nek, de absolute overgave in mijn houding.

Zijn aanwezigheid als fotograaf wakkert het vuur verder aan. Mijn heupen bewegen nu sneller, in een ritme dat niet langer door mij, maar door pure lust wordt gedicteerd. De wereld om me heen begint te vervagen. De bomen, de lucht, zelfs het gezicht van Kristof wordt een waas. Het enige wat nog bestaat is de pulserende, onstuitbare sensatie die door me heen golft, steeds sterker en sterker, begeleid door de zachte klikjes van zijn camera. De druk wordt ondraaglijk. Ik breng mijn hand naar mijn mond om het geluid te dempen en bijt zachtjes op de rug van mijn hand.

Dan gebeurt het. Mijn lichaam spant zich aan, een enkele, perfecte, trillende snaar. Een scherpe, hijgende ademstoot ontsnapt aan mijn lippen, en een explosie van puur, wit genot schiet door me heen. Een intense, schuddende golf die me even volledig blind en doof maakt voor alles, behalve het extatische, alles verterende gevoel. Het laatste wat ik hoor voor de wereld verdwijnt, is de finale, definitieve klik van de camera.

Ik zak met een zucht in elkaar, mijn lichaam slap en trillend. Voor ik kan vallen, is Kristof er. Ik hoor hoe hij zijn telefoon in zijn zak laat glijden. Zijn sterke armen sluiten zich om me heen en houden me stevig vast. De stilte van het bos valt als een zware deken over ons neer, alleen doorbroken door het geluid van onze verwarde ademhalingen. Zijn armen zijn een veilige haven, zijn lichaam een schild tegen de wereld terwijl de laatste, zoete naschokken van mijn orgasme door me heen trekken. Hij houdt me vast, fluistert zachte, onverstaanbare woordjes in mijn haar en wacht tot mijn ademhaling weer normaal wordt.

Maar normaal is het laatste wat ik nu wil voelen. De ontlading heeft het vuur niet gedoofd; het heeft de laatste restjes angst en twijfel verbrand tot as. Wat overblijft is een helderheid die ik nog niet eerder heb gevoeld. Een pure, ongetemde kracht. Nog voor Kristof goed en wel kan reageren, duw ik me zachtjes uit zijn omhelzing. Hij kijkt me vragend aan, een bezorgde blik in zijn ogen. Ik antwoord met een trage, zelfverzekerde glimlach die hij nog niet eerder heeft gezien. Met een snelle, vloeiende beweging maak ik het strikje van mijn zomerjurk los. De lichte stof glijdt van mijn schouders en valt met een zachte ruis op de mosachtige grond, een poel van kleur rond mijn voeten. Onmiddellijk daarna gaan mijn handen naar mijn rug. Met een behendige klik maak ik mijn beha los en trek hem uit. Ik gooi hem achteloos boven op het kleedje.

En dan sta ik naakt voor hem. Volledig naakt. Mijn huid gloeit nog na van de opwinding, de koele boslucht is een prikkelende streling. Ik voel me niet kwetsbaar. Ik voel me onoverwinnelijk. Ik kijk Kristof recht in de ogen, mijn glimlach is nu een onmiskenbare uitdaging. “Tijd om wat te wandelen,” daag ik hem uit. Zijn mond valt een klein stukje open. De bezorgdheid in zijn ogen maakt plaats voor pure, onverhulde bewondering en lust. Hij knikt langzaam, zonder zijn blik van me af te wenden. Alsof hij uit een trance ontwaakt, bukt hij zich en raapt mijn kleren op. Een symbolisch gebaar. Hij is mijn medeplichtige, de bewaker van mijn achtergelaten identiteit.

De eerste paar stappen zijn de moeilijksten. Ik loop alsof ik op eierschalen stap, hyperbewust van de zachte, vochtige aarde onder mijn voeten en de kille bries die mijn naakte huid plaagt. Ik klem mijn armen instinctief om mijn bovenlijf, een nutteloos schild tegen de duizenden onzichtbare ogen die ik me inbeeld.

“Alles oké, liefje?” fluistert Kristof achter me. Zijn stem is zacht, bezorgd. “Het is… vreemd,” geef ik toe, mijn stem nauwelijks hoorbaar. “Elk takje dat kraakt klinkt als een leger dat aan komt marcheren.” Ik hoor hem grinniken. “Ik zie alleen een eekhoorn die ruzie maakt met een eikel. Geen leger te bekennen.” Hij komt naast me lopen en slaat een arm om me heen en drukt me stevig tegen zijn warme lichaam. Zijn warmte, zijn geur, zijn onwankelbare rust… het werkt. De spanning vloeit langzaam uit mijn spieren weg. Ik laat mijn armen zakken en leg mijn hand op de zijne, die op mijn heup rust. Ik voel een golf van pure, diepe verliefdheid.

“Komaan, Leen,” plaagt hij zachtjes, en hij pakt zijn telefoon erbij. “Laat die bosnimf eens zien. Of moet ik haar lokken?” “Jij zou niet durven,” kaats ik terug, en voor het eerst breekt er een echte, brede glimlach door op mijn gezicht. “O nee?” zegt hij, en hij doet alsof hij een sprintje wil trekken. “Probeer maar.” Het ijs is gebroken. Ik lach, een oprechte, bevrijde lach die door het stille bos weerklinkt. “Oké, fotograaf,” roep ik theatraal. “Ben je er klaar voor? De koningin geeft audiëntie.”

Met een plotselinge, speelse beweging draai ik me naar hem om en neem een pose aan. Ik trek mijn buik in en duw mijn borsten vooruit, mijn kin een beetje omhoog. “En? Neem je mijn beste kant? Vanuit deze hoek, denk ik. Dat is toch wat de modellen altijd zeggen?” Kristof laat zijn camera even zakken, zijn blik is een intense mix van liefde en pure lust. “Leen,” zegt hij, zijn stem is laag en hees. “Elke kant van jou is je beste kant. Maar deze is inderdaad… spectaculair.”

Zijn woorden zijn als benzine op het vuur van mijn zelfvertrouwen. Hij klikt erop los terwijl ik verder speel. In een vlaag van baldadigheid geef ik met mijn vlakke hand een harde mep op mijn eigen blote kont. Het geluid, een korte, gedempte ‘smak’, is verrassend luid in de stilte. Ik kijk hem uitdagend aan over mijn schouder. “Staat deze er ook goed op?” Hij laat een laag, waarderend fluitje horen. “Die staat er niet alleen goed op, die wordt ingekaderd en komt boven ons bed te hangen.”

Ik voel me niet langer alleen naakt. Ik voel me aanbeden. Het besef dat hij dit allemaal ziet, deze gekke, wilde versie van mij, en er met volle teugen van geniet, overspoelt me met een golf van rauwe lust. Ik voel me een koningin. Een heerseres. En hij is mijn trouwe, aanbiddende hofnar. Ik kan de hele wereld aan. Of nee… het is meer dan dat. Ik wil dat de hele wereld voelt wat ik nu voel. De onoverwinnelijke kracht die je krijgt als iemand je aanbidt, precies zoals je bent: gestoord, naakt en volkomen vrij.

“Oké, mevrouw de koningin,” zegt Kristof, en hij laat zijn telefoon zakken. “Wat is uw volgende bevel?” Ik geef hem een mysterieuze glimlach, pak zijn hand en begin weer te lopen, hem zachtjes meetrekkend. “Geduld, mijn trouwe onderdaan,” zeg ik. “De dag is nog jong. En de koningin heeft nog veel plannen.”

Langzaam begin ik te lopen, voor hem uit, me bewust van de lens die elke beweging volgt. Dit is geen gewone wandeling meer. Elke stap is bewust, elke beweging is berekend. Ik wiegel expres met mijn heupen, een overdreven, sensuele cadans die mijn blote billen zachtjes laat dansen in het gefilterde zonlicht. Ik ben niet langer Leen die door het bos wandelt; ik ben een actrice in een erotische film, en dit woud is mijn podium.

Na een meter of tien stop ik. “Wacht hier even,” roep ik, zonder me om te draaien. Ik neem nog wat meer afstand, tot de bocht in het pad me bijna aan zijn zicht onttrekt. Dan, langzaam, draai ik me om. Ik zie hem in de verte staan, een donker silhouet met het kleine, oplichtende schermpje van de telefoon in zijn hand, volledig op mij gericht.

En dan begin ik te lopen. Terug naar hem toe. Als een model kom ik op hem afgelopen, het zachte, verende bospad is mijn catwalk. Mijn schouders zijn naar achteren, mijn hoofd is opgeheven. Mijn blik is strak en gefocust op de lens, op hem. Ik zet de ene voet kaarsrecht voor de andere, een beweging die mijn heupen dwingt tot een trage, verleidelijke dans. Met elke stap die ik zet, groeit mijn zelfvertrouwen. Ik voel het tintelen, een heerlijke, zinderende prikkeling diep in mijn schoot. Het is de combinatie van de koele lucht op mijn huid, de wetenschap dat zijn ogen elke centimeter van mij verslinden, en het besef van de pure, ongetemde gekte van dit moment.

Oh god, wat is dit opwindend. Dit is geen spelletje meer. Dit is pure, onversneden macht. De macht van een vrouw die weet dat ze aanbeden wordt, die haar lichaam gebruikt als een instrument van verleiding, niet voor de wereld, niet voor de jagers, maar voor de enige man die telt. En in zijn ogen, zelfs op deze afstand, zie ik de absolute, sprakeloze overgave. Ik kom dichterbij, stap voor stap, mijn ogen strak op de lens gericht. Ik ben niet langer gewoon naakt; ik ben een kunstwerk, een levend standbeeld van pure, ongetemde vrouwelijkheid. De opwinding is een hete, pulserende stroom in mijn aderen.

Halverwege mijn catwalk breng ik mijn handen langzaam omhoog. Ik grijp mijn borsten vast, duw ze een beetje omhoog en naar elkaar toe, een brutale, uitdagende offerande aan zijn camera. Dan, in een vloeiende beweging, draai ik me zodat Kristof me perfect in profiel kan fotograferen. De curve van mijn rug, de bolling van mijn billen, de trotse welving van mijn borst. Ik houd de pose een paar seconden vast, geef hem de tijd om het beeld vast te leggen, en draai me dan langzaam weer naar hem toe om mijn wandeling te voltooien.

Nu ik vlakbij ben, laat ik mijn blik van zijn gezicht naar beneden glijden. En daar zie ik het. Duidelijk en onmiskenbaar, zelfs door de stof van zijn broek heen. De professionele, koele houding van de fotograaf wordt volledig verraden door de harde bobbel die getuigt van zijn lust.

Ik stop recht voor hem en een traag, gemeen glimlachje trekt aan mijn lippen. Een glimlach vol triomf en pure macht. Oh ja, liefje, denk ik, terwijl ik hem diep in zijn donkere, verlangende ogen kijk. Jij mag kijken. Je mag filmen. Je mag verlangen zo hard als je wilt. Maar aanraken? Mijn glimlach wordt breder. Jij komt pas vanavond aan de beurt.

- - -

Een uur later.

De wereld is 180 graden gedraaid. De geur van natte aarde en mos is vervangen door de aroma's van gegrild vlees en kruiden. Het geluid van de wind in de bladeren is nu het zachte gerinkel van bestek op porselein en het geroezemoes van stemmen om ons heen. We zitten aan een klein tafeltje in een gezellig restaurant, de kleren weer veilig aan. Twee normale mensen die genieten van een late lunch.

Niemand zou ooit kunnen raden dat de vrouw die nu rustig haar menukaart bestudeert, een uur geleden nog naakt als een bosnimf door het woud danste. “Ik kan nog steeds niet geloven dat we dat écht gedaan hebben,” fluister ik, en een nerveuze, opgewonden lach ontsnapt me. Ik neem een slok van mijn wijn, maar mijn hand trilt nog een beetje.

Kristof, die tegenover me zit, kijkt me aan met een blik die een mix is van pure trots, diepe liefde en een onmiskenbare, smeulende lust. “Ik wel,” zegt hij zacht, en hij tikt met zijn vinger op de telefoon die naast zijn bord ligt. “Ik heb de foto’s nog als bewijs.” Zijn woorden sturen een heerlijke rilling door me heen. We praten zachtjes, onze hoofden dicht bij elkaar, en herbeleven het hele avontuur. De paniek op de trap, de waanzinnige ontsnapping, de plagerige fotoshoot en de uiteindelijke, bevrijdende wandeling.

“Mijn hart stopte letterlijk toen we die mountainbiker hoorden aankomen,” beken ik. “Maar je was geweldig,” zegt hij. “Je dook achter die varens alsof je het al honderd keer had gedaan. Een volleerd prooidier.”

Ik kijk hem aan, naar de man die me niet alleen liet spelen, maar me aanmoedigde, me beschermde en me aanbad. De herinnering aan mijn laatste, plagende gedachte in het bos komt weer boven. Jij komt pas vanavond aan de beurt. Alsof hij het voelt, wordt zijn blik donkerder. De honger is er nog. Ik glimlach. Langzaam, onder de veilige beschutting van het witte tafellaken, schuif ik mijn voet uit mijn schoen. Voorzichtig, bijna onmerkbaar, laat ik mijn blote tenen over zijn scheenbeen naar boven glijden.

Ik zie zijn reactie onmiddellijk. Een scherpe, korte inademing. Zijn ogen die even groot worden voor hij zijn uitdrukking weer in de plooi kan dwingen. De wandeling in het bos mag dan voorbij zijn, denk ik, terwijl mijn tenen zachtjes zijn knie vinden. Maar het avontuur is nog lang niet afgelopen. Ik glimlach, vol van de roes van het avontuur, in de overtuiging dat we de grenzen van ons spel voor nu wel hebben bereikt. We hebben de spanning opgezocht, de angst overwonnen en de vrijheid geproefd. Wat kon hier ooit nog aan tippen?

Wie kon op dat moment, in de veilige, beschaafde warmte van het restaurant, vermoeden dat de onschuldige picknick in het bos, de zondag erna, nog veel extremer zou uitvallen?

(Einde)

- - -

Meer weten over deze dare? abonneer je dan op mijn nieuwsbrief door me een mail te sturen. Mijn emailadres vind je op mijn profielpagina.