.

Het begon met een telefoontje van mijn broer Jonah: ‘Hey Nelly, zusje van me, er is hier misschien een mooie baan voor je. Zin om naar Amsterdam te komen?’
Mijn broer is zeven jaar ouder dan ik. Al die zeven jaren was hij enig kind en net toen mijn ouders de moed hadden opgegeven op de komst van nog een nakomeling meldde ik me. Op Kerstavond nog wel, wat ze genoeg reden vonden om mij Noëlle te noemen, dat later gelukkig Nelly werd. Het gevolg van al dat wachten op mij was blijkbaar, dat ik vertroeteld en in de watten moest worden gelegd door mijn ouders. Tot op de dag van vandaag kom ik daardoor nog steeds moeilijk van hen los.


Nelly

Inmiddels ben ik vierentwintig. Vijf jaar geleden koos ik voor bedrijfseconomie, omdat ik het op het VWO al leuk vond om bezig te zijn met wiskunde en statistiek. Ik deed mijn studie aan de Universiteit van Twente, Enschede, omdat mijn ouders daar niet ver vandaan wonen. Inmiddels ben ik sinds een half jaar cum laude afgestudeerd en ben ik op zoek naar een baan die past bij de studie die ik deed. Maar als je in een klein dorpje in het oosten van het land woont liggen die voor een econoom niet voor het oprapen, met als gevolg dat ik op dit moment als invalkracht in een verpleeghuis werk. Wat me eerlijk gezegd best goed bevalt. Het heeft wel iets, om mensen te kunnen helpen die langzaam herstellen van een zware ziekte of ongeluk, of die daar naartoe kwamen omdat ze niet meer beter zullen worden. Het is dankbaar werk, ondanks dat het soms wel heel hard aanpoten is en de beloning nogal ondermaats is.

Mijn hele studietijd ben ik thuis blijven wonen en zelfs nu ik daarmee klaar ben lukt het me niet om er weg te komen. Om me toch een beetje tegen mijn ouders af te zetten heb ik in het laatste jaar van mijn studie gekozen voor een heel ander uiterlijk. Ik zag er namelijk nogal nerdy uit, met een bril en saaie kleren en zo. Ik heb lenzen genomen, liet twee kleine tattoos zetten, nam zelfs een piercing, mijn haar kreeg een andere kleur en ik kocht leukere kleren. Mijn moeder was in shock toen ik thuiskwam, en eerlijk gezegd was dat ook wel een beetje de bedoeling. Ik was de controle thuis zat, en nog steeds trouwens, ze behandelen me alsof ik in alle sloten tegelijk zal lopen. Daarom komt Jonah’s telefoontje als geroepen.

Die avond praat ik er thuis over, dat ik morgen naar Amsterdam ga, voor een sollicitatiegesprek. Mijn moeder schiet meteen in de stress, dat ze die stad maar niks vindt voor mij, maar mijn vader houdt gelukkig het hoofd koel. ‘Wat is het precies voor een job?’ vraagt hij geïnteresseerd. Heel veel weet ik er ook nog niet van. Een van Jonah’s cliënten heeft een eigen bedrijf, hij ontwikkelde een bijzondere app voor Internet. Dat loopt nu zo goed dat hij een personal assistent zoekt. ‘Ik dacht dat je als adviseur in de accountancy wilde gaan werken? Is dit niet onder je niveau?’ reageert mijn vader dan, nogal kritisch.

Ik haal mijn schouders op, ja, dat idee om adviseur te worden had ik lang, maar inmiddels lijkt me die wereld wel een beetje saai. Daarom vind ik dit wel een mooi alternatief, een kans om het bedrijfsleven van binnenuit te leren kennen. Pap humt een beetje, mam jammert nog een tijdje door, maar mijn besluit staat vast, ik ga in ieder geval op gesprek.

Matthijs

Toen ik vorige week met Jonah besprak dat ik een personal assistent nodig heb kwam hij met het idee van zijn zuster. Volgens hem is ze briljant, maar blijft ze te veel onder de vleugels van haar moeder zitten. Nou, de veelbelovende jongedames zijn meestal direct na hun studie al ingepikt, prima dus om haar te zien. Wat ik hem echter niet heb verteld is dat ik sinds een paar dagen weet dat de baan wel eens van korte duur zou kunnen zijn. Een Amerikaans bedrijf uit Silicon Valley heeft namelijk interesse getoond om mijn bedoeninkje over te nemen, voor belachelijk veel geld. Het duizelt me nog steeds dat de app waar ik nog geen vijf jaar aan gewerkt heb nu al zoveel waard zou zijn.

Ik kwam op het idee toen ik nog op de universiteit zat. Mensen willen zich, zeker in de opbouw van hun carrière, optimaal presenteren. Niet alleen de socials worden daarbij ingeschakeld, ook in hun ouderwetse CV’s etaleren mensen zich zo gunstig mogelijk. Het idee wat ik had is dat het mogelijk zou moeten zijn om alle gefragmenteerde informatie die door het gebruik van een mobiele telefoon wordt gegenereerd automatisch tot een permanente update van je profiel zou moeten kunnen leiden. Denk maar eens aan wat je aan informatie kunt afleiden uit wat iemand online leest, koopt of volgt bij influenzers. Of wat het gebruik van sociaal media als facebook, Whatsapp, Instagram en TikTok over iemand zegt. Zelfs kijkgedrag op bv. Netflix of YouTube zegt heel veel over iemand.

De app die ik heb ontwikkeld vraagt toestemming tot al die informatie en genereert daaruit automatisch een realistisch en gedetailleerd profiel. Maar dat niet alleen, afhankelijk van de input die je daarop geeft wordt het profiel aangepast voor het doel dat je ermee wilt bereiken. Na de input voor bijvoorbeeld een specifieke functie analyseert ‘Profile Support’ zoals ik de app heb genoemd, alle beschikbare informatie. Vervolgens maakt hij daar een unieke en motiverende beschrijving van, via een AI-model dat ik speciaal hiervoor ontwierp.

Al in de testfase bleek dat er veel belangstelling voor is en niet lang nadat ik de eerste versie van de JOB-app op in de app-stores wist te krijgen kwamen er bijna letterlijk bakken met geld binnen van mensen die de betaalde versie namen. Ook hebben al meerdere bedrijven interesse getoond in de app. Maar nooit ging er een zo ver als nu het professionals-netwerk ‘ConnectALL, waarin wereldwijd bijna éen miljard mensen hun beroepsmatige profiel onderhouden en met anderen communiceren over hun werk.

ConnectALL wil op zo kort mogelijke termijn met me in gesprek over een overname en heeft al een principe aanbod van honderdvijftig miljoen op tafel gelegd, niet te geloven, zoveel geld! Wat ik trouwens niet echt nodig heb, want de app brengt inmiddels flink geld op, er staan al enkele miljoenen op de bedrijfsrekening. Om over de waarde maar te zwijgen, volgens mijn administratiebureau is dat al meer dan tien miljoen. Dus daarvoor hoef ik het niet te doen. Wat overblijft is dat je nooit een kans voorbij moet laten gaan zonder die goed te beoordelen, dus ga ik in ieder geval in gesprek. Hun enige voorwaarde vooraf is dat ik tot het bereiken van een overeenkomst met geen enkele andere partij in gesprek ga. Kortom, eigenlijk ben nog helemaal niet van plan om app te verkopen, maar dit is toch wel een aanbod dat ik niet kan negeren. Dus of ik lang werk zal hebben voor dat meisje weet ik niet…

Nelly

Ik heb met grote broer afgesproken dat ik de avond tevoren naar hem toe kom en dat we samen ergens in het centrum samen gaan eten. ‘Lekker bijkletsen, zusje, dat is te lang geleden.’ Een beetje wantrouwig daarover ben ik wel, want hij is al bijna net zo beschermend tegenover mij als mijn ouders. Maar toch zie ik er naar uit, echt goed samen praten kwam er nooit van. Tegen de tijd dat ik over de dingen begon na te denken was hij al het huis uit, studeren, in Amsterdam dus, waar hij ook bleef hangen. En thuis zijn mama en papa er altijd bij, dus dan wordt het ook niks.

Ik heb een kleine koffer met spullen en kleding ingepakt en daarmee loop ik nu naar Jonah’s huis aan een straatje pal achter de Haarlemmerdijk, op loopafstand van het centraal station. Hij heeft daar met twee vrienden een bedrijfje in ICT, waar ze ook alle drie boven wonen. Ik was er al wel eens eerder, dus toen Jonah me aanbood me op te halen bij het station zei ik dat dat niet nodig was. Maar nu heb ik daar wel spijt van, het is heel warm en hoewel ik een luchtig bloesje en rokje aanheb pik ik het toch af. Ik ben dan ook blij als ik kan aanbellen en de koelte van hun hal binnenloop. Als Jonah me ziet valt hij helemaal stil: ‘… whow, Nelly, wat ben jij veranderd…!’

Gelukkig, het valt hem op. Om goed voor de dag te komen heb ik voor mijn vertrek mijn haar bruinsig-rood laten verven, wat best wel goed staat bij mijn ogen. Hoewel ik dus uit was op dit effect word ik er toch verlegen van. Maar als hij me dan tegen zich aantrekt en zegt hoe mooi en knap hij me vindt ben ik opgelucht. Eenmaal in hun werkplaats, die ramvol staat met computers en andere apparaten, wordt dit nog eens dunnetjes overgedaan door Paul en Lucas, die zich met veel lawaai afvragen waar Jonah al die tijd deze schoonheid verstopte. Ik ontmoette ze maar een keer eerder, toen mijn broer vijf jaar geleden afstudeerde, en ik begrijp hun reactie wel, want ik zie er nu wel echt heel anders uit.

Ik ben blij als we even later dit gedoe achter de rug hebben en de jongens me koffie met krentenbrood voorschotelen, daar was ik wel aan toe.

Die avond hebben Jonah en ik een ontzettend gezellige avond. We hebben een best wel goeie pizzeria opgezocht en tijdens het eten praten Jonah en ik honderduit over onszelf. Hij moet regelmatig grinniken om mijn verhalen over de bezorgdheid van mama en papa, maar hij heeft er ook wel begrip voor: ‘je was nu eenmaal hun langverwachte dochter, Nelly. Door al dat wachten op jou zijn ze een beetje te beschermend geworden. En ik had daar ook wel een beetje last van, je bent ten slotte mijn piepkleine zusje.’ Als ik hem met een opgetrokken wenkbrauw aankijk zegt hij er grinnikend achteraan: … hoewel piep, dat is er inmiddels wel vanaf, beauty.’

Ik kijk hem een beetje ironisch lachend aan en vraag dan: ‘en nu durf je me ineens op een van je klanten af te sturen?’ Jonah grinnikt erom: ‘echt liefje, van Matthijs heb je niks te vrezen, die leeft alleen maar voor die app van hem.’ Jonah onderhoudt het ICT-systeem van zijn bedrijf en dan vertelt hij wat over Matthijs, dat hij een goeie vent is maar erg op zichzelf. Hij verdient onwijs veel geld dankzij die app van hem, maar hij is er wel een beetje wereldvreemd door geworden. Het kan dus geen kwaad dat hij een personal assistent neemt, volgens mijn broer. Ohw, denk ik dan, hij wereldvreemd en ik amper wereldwijs…, nou ja, we zien wel…

Matthijs

Ze is een verrassende verschijning, deze Nelly. Bij een bedrijfseconoom had ik niet direct zo’n frivole jongedame voor ogen, achteraf gezien had ik misschien toch even op haar moeten googelen. Eerlijk gezegd vind ik het niet verkeerd wat ik zie, haar groene ogen matchen onwijs mooi met dat rooie haren, ik val daar altijd wel op. En dan dat jurkje, ze heeft echt wel een mooi figuurtje. Maar oké, ik moet mijn hoofd erbij houden, ze moet ook wel wat kunnen. Nadat we hebben kennis gemaakt vertel ik haar wat over mijn activiteiten en welke hulp ik daarbij nodig heb. Dat ik iemand zoek die me helpt de organisatie van mijn bedrijf op orde te brengen en die mijn contacten met de buitenwereld onderhoudt.

Wat me aanstaat is dat ze me rustig uit laat praten en pas vragen gaat stellen als ik klaar ben. En waar ik helemaal oké mee ben is dat ze niet meteen over haar taken begint, maar eerst alles wil weten over wat ik nou precies doe. Wat het nut is van de app die ik ontwikkelde en hoe die nou exact mensen helpt bij het zichtbaar maken van hun professionele profiel. Daarna vraagt ze me uit over m’n bedrijfsmodel en de profits tot nu toe, over het netwerk waarin ik opereer, hoe mijn concurrenten zich verhouden tot mijn zakelijke belangen en uiteindelijk hoe ik de toekomst van mijn bedrijfje zie.

Het valt me op hoe snel ze van begrip is, iedere volgende vraag is volstrekt logisch en alleen al door me zo uit te horen helpt ze me nu al om eens goed de boel op een rijtje te zetten. Maar als ze naar de toekomst vraagt wordt het wat lastig, omdat ik niet wil liegen over de mogelijke verkoop aan ConnectALL, maar daar ook niet meteen de focus op wil plaatsen. Dus licht ik toe dat er zeer serieuze externe interesse is en dat ik bezig ben met de vraag om of in eigen beheer verder te gaan of nauw te gaan samenwerken met een ander bedrijf.

Nelly

Ik weet niet wat ik had kunnen verwachten, maar dit zeker niet. Het bedrijf ‘Profile Support’ waar ik ga solliciteren is gevestigd in een bedrijfsverzamelgebouw, waar het gonst van de activiteiten. Als ik me bij een jongen aan de receptie meld checkt hij zijn computer en reageert hij heel informeel met ‘ah, ik zie het al, Nelly. Matthijs verwacht je, loop maar door’. Niks geen poeha of even laten wachten dus, ik word meteen doorgestuurd naar ‘eerste gang rechts, het laatste bedrijfje aan de linkerhand’. Overal waar ik kijk zijn mensen druk bezig, niet alleen maar aan computers of in overleg maar ook in ateliers waar iets gemaakt wordt, heel dynamisch en inspirerend allemaal.

In de ruimte van ‘Profile Support’ zitten maar twee mensen, allebei jonge mannen van eind twintig of begin dertig en druk bezig achter een computerscherm. Als ik de deur open en me meld met ‘…ehm, hallo, ik ben Nelly, ik kom voor een sollicitatie’ staat de langste op. Geen idee wat ik kon verwachten, maar dit zeker niet. Hij stelt zich voor als Matthijs en ziet er eerder uit als een kunstenaar dan als een ontwerper van apps. Hij heeft lange blonde haren en best wel aanwezige blauwe ogen, waar hij me indringend mee aankijkt. Verder draagt hij wijdvallende kleren, een beetje skaters-achtig, maar ondanks dat wijde zie ik toch best wel dat hij een slank lijf heeft.

Jeetje, vreemd dat ik me daar nu ineens op richt, het zullen wel de zenuwen zijn. Ik ben dus bloednerveus maar hij weet dat meteen weg te nemen: ‘fijn dat je er bent Nelly. Koffie of thee?’ Nadat ik een bekertje koffie in mijn handen gedrukt kreeg gaat hij me voor, weer die lange gang in, terug richting de receptie langs al die andere bedrijfjes, op zoek naar een ‘leeg praathok’ zoals hij dat noemde. Eenmaal tegenover elkaar gezeten gaat hij me niet zoals in andere sollicitaties uithoren, maar vertelt hij me eerst de ‘ins and outs’ van zijn bedrijfje. Bijna als vanzelf begin ik hem daarna over van alles en nog wat door te vragen.

Al gauw vergeet ik min of meer wat ik hier kwam doen, ik ben nu vooral nieuwsgierig hoe Matthijs de boel heeft georganiseerd en wil daar alles over weten. In zijn antwoorden merk ik dat Matthijs wel over de dingen nadenkt maar dat het allemaal nogal ‘onaf’ is. Hij is een vooral een bouwer, hij richt zich op zijn product, maar verder moet er in de organisatie om hem heen orde en structuur komen. Dus als Matthijs me richting het einde van het gesprek vraagt wat ik voor hem kan betekenen zeg ik hem precies dit, dat ik hem support ga bieden bij het runnen van zijn bedrijf, zowel binnen als buiten. Zijn reactie is snel en kort: ‘oké, deal, ik wil je er graag bij hebben.’ Als ik hem blij aankijk: ‘…maar een ding nog, er is een kans dat ik alles kan verkopen, dus qua duur van de job geef ik je geen enkele garantie.’

Ik laat het even tot me doordringen maar ik merk dat het me niet kan schelen, ik kan altijd weer terug naar de zorg. Als ik zeg dat dat geen probleem is kijkt hij me blij verrast aan en als ik na zijn vraag daarover dan ook nog eens zeg dat ik volgende week al kan beginnen heft hij zijn hand op voor een high five. Ik denk dat ik me hier wel thuis kan gaan voelen…

Matthijs


Weer terug aan mijn computer vraagt Niels: ‘en, aangenomen?’ Ik knik: ‘ja, ze is goed.’ Niels laat een brede grijns zien. ‘Mooi. En ze is leuk om te zien, mooi meegenomen.’ Ja dat is zeker mooi meegenomen, dat bedacht ik me ook al. Maar ik moet uitkijken dat dat niet met me aan de haal gaat, ‘it’s strictly business’ en dat moet het ook blijven. Maar een beetje nagenieten mag wel, toch? Ze heeft een onwijs gaaf koppie, met die zwoele ogen en dat krullende rode haar, om van die benen onder dat groene jurkje maar te zwijgen. Ik kan wel aan haar wennen, denk ik…


Liefs,
Zazie