Mini - 396

Eenmaal weer binnen stormde Mocca op Joline af, hevig kwispelend. “Jajaja, gekke hond, ik ben er nog hoor. Heeft Kees je zo afgeknepen dat je nu bij mij troost komt halen? Kom maar even bij Joline.” Ze gleed van de bank af en Mocca legde zijn kop op haar benen. “Er zijn momenten dat ik wel met die hond zou willen ruilen, schat. Dit is er één van.” Een nogal sceptische blik kwam terug. “Ik geloof nooit dat jij tevreden zou zijn met alleen maar aaien over je kop, Kees.”
Ik trok een gezicht. “Daar zeg je zo wat. Maar zo, met m’n kop op jouw mooie benen liggen daarentegen…” Ze snoof. “Jaja. En dan héél rustig aan en vooral voorzichtig die kop steeds hoger leggen hé? Het liefst onder deze mooie rok…” Ik gniffelde en Joline snauwde: “Ja dus. Ondeugend mannetje!” Ik ging naast haar zitten en hielp mee om Mocca te aaien. Maar legde ondertussen wel een arm om Joline d’r schouders.
Ze bromde zachtjes: “Nou, vooruit. Omdat je Diana en haar kinderen een kijkje hebt gegeven in Bosnië. En omdat je vandaag zo mooi gespeeld hebt, meneer Jonkman. …” Ze keek me aan. “Brecht en jij vormen een prima koppel samen, Kees. Net als met Greet. Ondanks dat Brecht nog zo jong is… Die meid speelt fantastisch.” Ze zei het met volle overtuiging.

En ik moést het vragen: “Niet jaloers, Jolien?” Ze schudde haar hoofd. “Néé! Ik weet dat ik op muzikaal niveau niet aan jullie kan tippen, maar…” Ze legde haar hoofd op mijn schouder en vervolgde: “… ik weet dat jij van mij bent en ik van jou, Kees. Daar komt niemand tussen, ook Brecht Solinge niet, ook al heeft die waarschijnlijk ook best mooie benen.” Ik keek waarschijnlijk nogal onnozel, want ze schoot in de lach. “Heb jij daar niet op gelet? Oh, je wordt oud, Kees…”
Ik bromde: “Dat hoop ik wel. Kan ik jouw rollator ten minste duwen. Maarre… die benen van Brecht? Vertel eens!” Ze knuffelde me even. “Brecht heeft een best mooi figuurtje, schat. Ondanks dat ze spijkerbroeken draagt: die tekenen heel mooi af. En die sneakers van haar staan weliswaar niet charmant, maar ze heeft best wel een mooie houding.” Ik schudde mijn hoofd. “Sorry, maar daar heb ik totaal niet op gelet, schat. En ja, dat klinkt natuurlijk uiterst ongeloofwaardig, maar misschien komt het omdat ik zowel gisteren als vandaag meer op de muziek gefocust ben dan op de benen van wie dan ook. Zelfs jouw mooie benen heb ik in de kerk niet bewust bekeken; ik had andere prio’s: muziek en m’n bugel. Als ik je daarmee beledigd heb: sorry.”
Ze kuste me. “Dat is niet erg. Het zou pas erg worden als jij een vreselijke uitglijer op je bugel maakt als ik m’n benen in deze rok over elkaar sla en de rok in kwestie wat omhoog schuif. Maar dat doe ik niet, want kijkt de halve kerk achterom om te zien wat er met Kees aan de hand is, en wat ziet men? Joline Jonkman d’r mooie benen. Ja, dan begrijpt iedereen wel waarom jij van de leg was…” Halverwege deze uitleg begon ze te glimlachen en aan het einde keek ze me breed lachend aan. “Dus: prima als je helemaal op de muziek gefocust bent, Kees. En niet op mijn onderstel of dat van Brecht.”

Ik keek voor me uit. Brecht… Ja, een leuke jonge meid, tenminste… als ze lekker in haar vel zit. Tijdens mijn eerste ontmoeting met haar had ze woedend gekeken, mij nauwelijks gezien toen ze de trap van het orgelbalkon af stormde nadat ze van Greet op haar donder had gekregen. De keren daarna had ze zich zeer bescheiden opgesteld. Was pas losgekomen als ze achter het orgel zat. En afgelopen donderdag, gisteren en vandaag was ze blijkbaar zichzelf geweest: een vlotte jongedame, zeer getalenteerd, maar zich waarschijnlijk niet bewust van het feit dat ze best leuk was om te zien. In gedachten schold ik de knul uit die haar had laten barsten: wát een knurft… Joline stopte met het aaien van Mocca en commandeerde de hond in zijn mand.
Zonder zichtbaar protest gehoorzaamde hij. Het was voor Mocca óók een pittig dagje geweest: eerst mee naar de kerk, toen al die emotie hier thuis… Hij plofte in zijn mand, draaide de bekende rondjes en toen gingen de ogen langzaam dicht. Joline pakte mijn hand. “Kom, mooie bugelist. Afsluiten, daarna wil ik je mijn slaapkamertje even laten zien.” In haar ogen pretlichtjes. “En ja, het is nog vroeg, maar als ik de zonwering dicht doe, lijkt het net avond… Ga je mee?” “Met zo’n knappe vrouw? Altijd. Zeker met dit parfum op…” Ze keek plotseling hooghartig, haar neus in de lucht. “Dus… als ik dit parfum niet op heb, ga jij andere dingen doen?”
Ik trok haar naar me toe. “Nee. Want ik deed geen ‘andere dingen’ toen jij dit parfum nog niet had. Dit parfum brengt alleen maar mijn hormonen nóg heviger op hol dan een maand geleden, toen dat flesje nog nietsvermoedend in het schap van één of andere parfumerie stond. En nu sluit ik af, want iets doet mij vermoeden dat een inbreker wel héél veel herrie moet maken willen wij hem het komende uur horen.” Joline’s gezicht veranderde van ‘hooghartig’ naar ‘giebelend’. “Ja… En dan is hij eindelijk binnen, sluipt de slaapkamer in, ziet Jolientje en verliest meteen alle belangstelling voor de inventaris van het huis. En wil maar één ding…” Ik vulde aan: “Snap ik. Maar dan heeft hij buiten Kees gerekend die, met alle begrip voor de plotseling opkomende lusten van de inbreker, hem tóch bij kop en kont pakt, vastbindt en overlevert aan de politie. En daarna weer verder gaat met hetgeen hij bezig was: samen met Jolientje genieten.”
Ze schudde haar hoofd. “Jaja… En jij denkt dat Joline Jonkman, terwijl jij bezig bent die inbreker vast te binden, passief op dit bed blijft liggen? Niks ervan. Die trekt bliksemsnel een broek en een trui aan, helpt indien nodig nog met tiewraps wat aan te trekken of de knul onder schot te houden. En dan gaan we weer een korte conversatie aan met een jonge agent die de Wet Wapens en Munitie niet helemaal goed in z’n koppie heeft zitten, eindigend met excuses. Been there, done that, got the T-shirt, Kees.” Ze grinnikte. “En nu: zorg maar dat Fort Knox goed dicht zit, lover.” “Aye aye, madam.”

Ik zette het alarm er op, telefoon op ‘stil’, gaf Mocca een kluif zodat die ook tevreden was. Een verse bak water in de keuken… Het hondje zou niet omkomen van de dorst. Van de honger, volgens zijn eigen maag, waarschijnlijk wel maar daar dachten Joline en Kees toch écht anders over… Ik klopte op de slaapkamerdeur; voor hetzelfde geld was Joline zich nog aan het omkleden of optutten of zo. “Mevrouw… Is het geoorloofd dat ik uw slaapkamer betreed?” Met een lachje kwam het antwoord. “Als ik nu ‘nee’ zeg, wat gaat er dan gebeuren, Kees?” “Dan ren ik naar de dichtstbijzijnde kroeg en ga ik me ladderzat drinken natuurlijk. Uit verdriet, omdat de vrouw van mijn natte dromen me niet in haar slaapkamer toelaat…” De deur ging open. “Dat gaan we niet willen. Hiér jij!”
Ze trok me de slaapkamer in duwde de deur dicht. Toen voelde ik twee warme armen om me heen en een zachte mond die me kuste. En vervolgens hoorde ik zachtjes: “Ik wil met je vrijen, mooie vent. Vandaag weer eens gezien en gehoord waarom ik zo vreselijk veel van je hou… Een bugelist met hele mooie ogen als hij staat te blazen… Een vent die in staat is om een incompleet gezin te vertellen waar hun man en vader geweest is en wat hij daar wellicht te verduren heeft gehad. En dat op zo’n manier dat er ook gelachen kon worden… Kees, je weet niet half hoeveel ik van je houd.”
Ik duwde haar iets van me af en keek haar aan, recht in die prachtige blauwe ogen. “Jolien, datzelfde geldt voor mij hoor. Jij bent de zon in mijn leven. Niemand anders. Omdat je feilloos weet wie ik ben, hoe ik me voel en je kunt er iets aan doen. Toen je me aankeek tijdens het spelen vanochtend, die aai in m’n nek na de kerkdienst… Dat zijn de momenten waarop ik je héél dicht bij me voel. Toen je me aankeek tijdens het spelen dacht ik heel even: ‘Nu raken onze zielen elkaar’. Zo voelde het ten minste, schat. Dank je wel voor die momentjes.” Ik kuste haar langzaam en aandachtig en Joline kuste zachtjes terug, haar warme lichaam tegen me aan. En natuurlijk zorgde dat ervoor dat ik hard werd. En dat voelde ze. Ze begon met haar heupen te wiegen en haar tong likte even mijn lippen. “Kom je bij me in bed, Kees? En hoe wil je me?” Ze keek me aan, een piepklein glimlachje op haar lippen. “Schat, het maakt me niets uit. Als jij het maar bent. Want jou wil ik naast me hebben.”

Het glimlachje werd breder. “Tja… Daar kan een vrouw natuurlijk helemaal niets mee. Ik denk dat ik even naar de berging beneden loop. Wie weet ligt daar nog een jute zak, overgebleven van vorig jaar Sinterklaas.” Nu was de glimlach zo breed als het maar kon en een beetje plagend. Ze duwde me naar achteren en ik viel ruggelings op het bed. En meteen kroop ze op me, trok haar rok wat omhoog en spreidde haar benen om mijn heupen heen. “Ik wil je, mooie toeteraar. Jouw andere toeter diep in me… En daarmee ga je niet blazen, maar spuiten. Maar eerst…” Ze ging nu op me liggen, pakte mijn polsen en legde die boven mijn hoofd. “Zo. En die handen blijven daar liggen totdat ik zeg dat er iets mee moet gaan doen, Kees. Anders leid je me weer af met je lekkere vingers. Kijken, lover. Kijken en genieten.” Ze kwam overeind en stapte van het bed af. Ze begon sensueel voor te bewegen. Heupen wiegend, af en toe een been optillend, of haar rokje omhoog trekken… Steeds een klein beetje, een paar centimeter maar, maar zo enorm sexy…
Toen fronste ze even. “Momentje, lover.” Ze pakte haar telefoon en begon wat in te tikken. En plotseling gniffelde ze. “Ja, dit lijkt me wel wat…” En even later hoorden we zachtjes: ‘ Je t'aime...Moi non plus…” Joline draaide zich naar me om, haar ogen schitterend. “Dit wilde ik als jong meisje al eens, Kees. Deze muziek op de achtergrond en dan verleidelijk dansen voor de jongen waar ik smoorverliefd op was. En die wens komt nu uit!” De erotische klanken dansten zachtjes door de kamer en Joline danste voor me. Steeds iets laten zien: een been, de aanzet van haar borsten, een blote arm, een glimlach op haar gezicht, een hand die speels een lok blond haar achter een oor deed… Ik hing in de kussens op bed, helemaal betoverd door die vrouw die met me speelde. En wilde op dat moment niets anders dan dat deze plaat eeuwig zou duren. Maar helaas; na een aantal minuten stierf de muziek langzaam weg. Iets mooiers kwam er voor in de plaats: Joline die weer op me kwam zitten.
Nu met een iets ander glimlachje op haar gezicht. “Niet alles van deze plaat is op ons van toepassing, lieveling…” Ik keek vragend en ze vervolgde: “De vertaling is letterlijk: ‘Ik hou van jou… ik ook niet…’ Ik schudde mijn hoofd. “Nooit geweten. Ik dacht altijd dat dit de meest seksueel beladen plaat was uit de 70’er jaren. Nou ja, hij werd bij ons thuis sowieso niet gedraaid. Tenminste: niet op de stereo van pa en ma. Wat mijn zusjes op hun kamers draaiden weet ik niet, behalve als ze weer eens house-herrie opzetten. Met het volume op standje ‘van Tinnitus tot gescheurd trommelvlies’. Joline giebelde. “Nou ja, dat duurde nooit zo lang toch? Dan flikkerde jij hun ghettoblaster wel weer uit het raam… Heb je dat ding ooit vergoed trouwens?”

Ik zuchtte diep. “Nou en of. Het kreng kostte destijds 320 keiharde euro’s. En daar heb ik drie weken voor kromgelegen. Letterlijk. Bij een boer vlakbij Eembrugge. ’s Morgens om 05:00U op, want om 06:00 startte het werk. Koeien melken, daarna weer terug naar de wei brengen, stallen schoonmaken, vers gras inkuilen, mest rijden, koeien ophalen, weer melken, en wegbrengen… ’s avonds om 19:00 kon ik afgepeigerd op m’n fietsje stappen richting huis. Helemaal kapot. Maar ja, ik had wel een motivatie…”
Nu kneep Joline haar ogen wat samen. “Motivatie? Dat zal niet die stereo van Claar en Mel geweest zijn… Vertel op!” Nu was het mijn beurt om te grinniken. “Een van de dochters van de boer zat bij mij in de klas. Hannah. In de 1e klas al een bloedmooie meid in mijn jonge puber-ogen en hoe ouder ze werd, hoe mooier. Enfin, in de 3e klas molde ik dus die stereo van Claar en Mel en kreeg ik de opdracht van Ma om in de vakantie werk te zoeken. En ik wist dat Hannah op een boerderij woonde. Dus al mijn moed bijeen geschraapt en aan haar gevraagd of ze bij hun op de boerderij hulp nodig hadden. En tot mijn stomme verbazing nodigde ze me uit om op de volgende zaterdag eens langs te komen. En haar vader, een op zich aardige vent trouwens, liet me die zaterdag mee lopen. En blijkbaar was hij wel tevreden met wat hij zag, want ’s maandags kon ik beginnen. Uiteindelijk heb ik er zes weken gewerkt en 320 euro afgedragen aan Ma voor een nieuw lawaaiding voor de zussen en vervolgens nog drie weken m’n eigen spaarpot gespekt… En toen begon school weer.”
Joline kroop nu tegen me aan. “En Hannah en jij? Jij hebt me altijd verteld dat je maagd 2.0 was voor je mij leerde kennen…” Ik zuchtte diep. “Inderdaad. Het bleek dat de mooie Hannah twee dagen nadat ik daar was gaan werken met een stel vriendinnen op vakantie ging. Naar Ibiza verdomme. En dát was de reden dat ik zo welkom was. En ze kwam de vrijdag voordat de school weer begon terug. ’s Middags die vrijdag zag ik haar weer: bruinverbrand, nog mooier dan anders met een zomerjurkje aan sprong ze uit de auto. “Hoi Jonkman!” Meer aandacht kreeg ik niet, toen liep ze naar binnen. En ’s avonds kreeg ik voor de laatste keer m’n weekloon en sprong daarna op de fiets richting huis. En de week daarna hoorde ik haar tegen een vriendin zeggen: “Ja, Jonkman heeft wel wat geleerd op de boerderij, geloof ik. In ieder geval hoe de voortplanting in z’n werk gaat… bij koeien.” En toen lachte ze, het kreng.
Ze heeft niet gemerkt dat ik het gehoord had en op dat moment bezwoer ik mezelf dat ik niét meer op de boerderij van haar ouders zou gaan werken. Ondanks dat haar vader me wel een harde werker vond. “Je bent in ieder geval niet te beroerd om je handen smerig te maken, Kees! Als je in herfstvakantie nog een baantje zoekt: je bent hier van harte welkom!” Maar dat vertikte ik; liever de lucht in dan op een boerderij werken waar ik Hannah tegen het mooie lijf zou kunnen lopen…”

Joline schaterde het uit. “En zo bleef Kees Jonkman de daaropvolgende tien jaren vrijgezel. Dankzij de mooie Hannah uit Eembrugge. En na tien jaar liep je ene Joline tegen het mooie lijf… Nou ja, je wenste haar beleefd maar afstandelijk altijd ‘Een prettige avond, mevrouw!’ en marcheerde weer door…” Ik trok haar dicht tegen me aan. “Ja. En dat heb ik je op onze trouwdag ook gewenst, mevrouw Jonkman. En dat is best wel aardig gelukt in Kasteel Doorwerth.” Ik kuste haar en ze kuste hevig terug. Haar armen gleden om me heen. En even later hoorde ik: “En nu wil ik jou! Helemaal van mij. Mijn ridder… en ingenieur… chef-kok, majoor, bugelist…” Even wachtte ze zei toen plagend: “… en mest-kruier.” Ik kietelde in haar zij en ze begon te spartelen. “Niet doen! Je weet dat ik daar niet tegen kan!” “Je vergeet even een paar dingen, meisje Jonkman. Ik heb niet alleen leren mest kruien op die boerderij, maar ook trekker rijden, akkers netjes kaarsrecht ploegen en de melkmachine bedienen. Zo, nu jij weer.” Ze keek me plagend aan. “Oh? Laat me eens zien hoe je zo’n melkmachine bedient, Kees Jonkman?” Ze zag de blik in mijn ogen en waarschuwde, met een hand opgeheven: “En ga me nou niet vertellen dat mijn ‘uiers’ te klein zijn, anders heb je last van Tinnitus 3.0, vriend! Daar is die ghettoblaster van je zussen niks bij, denk er om!” Haar ogen fonkelden. Ik keek teleurgesteld.
“Waarom mag jij mij wel pesten, maar ik jou blijkbaar niet? Oneerlijk!” Ze boog zich naar me toe, kuste me weer en zei toen: “Da’s voor je eigen welzijn, mannetje. Niet alleen loop je dan minder kans op een dreun op je oor, maar als je me niet pest komt Joline Jonkman wellicht in een stemming waarin ze jou wel eens wil voelen… Diep in haar.” Twee diepblauwe ogen keken me van vlakbij aan. “Je hebt best wel goeie argumenten, Joline.” Ik streelde een borst door haar blouse heen. “En niet alleen verbaal; fysiek zijn ze ook prima. Maar ik zou je niet aan een melkmachine willen hangen, lieve schat. Ga je niet leuk vinden. Zo’n ding werkt met onderdruk en zuigt nogal stevig aan je tepels. Een heel stuk steviger dan ik, dat weet ik wel.” Ze zuchtte. “Nou ja, dan niet. Schap ik die van m’n bucketlist. Ga jij dan maar eens met mijn lieve borsten spelen. Bij mij mag jij dat. Hannah gaf je geen kans, begreep ik. Wat een sukkel, die meid. Weet nu nog steeds niet wat ze miste.”

Ze ging op haar zij naast me liggen en legde een lang been over mijn heupen. “En jij mag alles met me doen. Kijk naar me, Kees. Kijk, voel, ruik, streel, lik, zoen… Net zolang tot je je niet meer beheersen kunt. En ik geniet ervan. Mijn knappe vent…” Ze kuste me weer en we verzeilden in een minutenlange, zachte zoen. Lippen op lippen, tongen over lippen, heel af en toe tong over tong, wat me telkens weer een huivering bezorgde… En ondertussen mocht ik haar benen strelen. Ja, ‘ik mocht’. Zo voelde het. Joline liet het toe, ze genoot ervan, zeker als ik onder haar knieholten streelde. En ik voelde me op zo’n moment altijd de meest bevoorrechte vent op aarde. Met een hele knappe vrouw die het blijkbaar heerlijk vond als ik haar streelde… Na een paar minuten zo geknuffeld te hebben, kwam Joline overeind en keek me onderzoekend aan. “Waar is die ondeugende Kees Jonkman gebleven? Die altijd begon met onder mijn knieën te strelen, tot ik helemaal gek werd en dan lekker verder ging? Die mis ik een beetje, Kees.”
“Die Kees is even niet aanwezig, mooie vrouw van me. Wél aanwezig is de Kees Jonkman die heerlijk geniet dat hij jou mág strelen en tegen zich aan mag voelen. Een vent die vreselijk geniet van het feit dat hij naast je mag liggen en dat jij dat blijkbaar prettig vindt… Die andere, ondeugende Kees is even naar de achtergrond verhuist. Sorry.” Twee ogen keken me aandachtig aan. “Kees… voor de duidelijkheid: wat je net deed was heerlijk; ik heb liggen genieten. Ook ik ben best wel onder de indruk van de verhalen van ons bezoek, maar ik dacht dat jij wel zin zou hebben. En dan had ik je je zin gegeven en ik zou ervan genoten hebben. Maar dit kwartiertje… Was ook heerlijk, schatje. Heb ik óók van genoten. Wat wil jij nu écht?”
“Lekker een uurtje dommelen, schat. Ik ben best wel onder de indruk. Eerst heerlijk geblazen, samen met Brecht, toen dit bezoek… Veel emotie.” Haar mond trilde; Joline moest een lachje inhouden, dat was te zien. “Zeg het maar, mevrouw Jonkman… Je denkt aan iets smerigs.” Ze proestte het uit. “Ik ben blij dat Brecht niet hoefde te blazen, Kees.” Ik gaf haar een duw. “Smerig mens. Dat je daar zelfs maar aan dénkt. Zo’n onschuldig meisje. Bovendien: Volgens mij was jij erbij en Mocca ook. Da’s een nogal stevig ‘vier ogen-beleid’ om in de gaten te houden wat er op de orgelgalerij gebeurt.” Ze giebelde nog wat na, en zei toen: “Maar goed ook… Maar: het is nu half vier; ik stel voor dat we een uurtje gaan dommelen. Daarna er uit, een stuk lopen met Mocca, dan gaan koken, eten en afwassen. En wat daarna gaat gebeuren weet ik nog niet exact, maar dat zien we dan wel. We gaan in ieder geval op tijd in bed, want morgen wordt het wéér laat, denk ik.”
Ze ging staan en trok haar rok en blouse uit. “Hup, jij ook uitkleden meneer. Anders slaap je weer ‘paraat’ en dat moeten we niet hebben.” Ik keek naar de lange, slanke vrouw naast mijn bed. “Eén lichaamsdeel is nu in ieder geval ‘paraat’ mevrouw…” Ze snoof. “Dat geloof ik graag, maar die heeft z’n kans voorbij laten gaan. Uitkleden, ogen dicht en slapen, Kees.” Even daarna kroop ik tegen een warme Joline aan. “Nog even mijn liefste bedanken voor dat heerlijke kwartiertje net…” Ze kuste me. “Jij ook dank je wel, mooie vent. Dank je wel dat je niet als een wilde hengst wilt neuken. Maar me heel lief ligt te verwennen. Wat denk je? Zou je vanavond meer in de stemming zijn? Dan maken we er vanavond een feestje van, oké?” “Goed plan, mevrouw. Ik denk dat dat gaat lukken.” “Mooi zo. Dan nu: lekker even slapen, mooie vent. Ik begin alvast.”
Een zoentje volgde, en een paar minuten later hoorde ik dat ze sliep. Bij mij duurde het een stuk langer. Bosnië spookte door mijn hoofd… ouwe herinneringen kwamen weer boven. Sommigen hilarisch, andere herinneringen waren inktzwart, koud en nat, met een kijker met kruisdraden voor één oog, gericht op mannen die op een dak naast een zware mitrailleur stonden te roken… De aandrang om te moeten pissen, maar het niet kon, omdat je elk moment tot actie moest kunnen overgaan… Het irritante gezoem van steekmuggen om je heen, ondanks de hoeveelheid Deet die je op je kleren had gespoten… die tak die exact onder je knie lag, die enorm irriteerde. Maar je kon niet bewegen, want dan had Gunny je meteen in de gaten en kon je terug naar het startpunt van het parcours ‘terreinwinnen onder waarneming’ en was je een uur extra kwijt… Hahaha… Gunny… Met z’n typisch Amerikaanse uitdrukkingen. Sommigen begrepen we pas na een week, en onze Franse collega begreep ze volgens mij nog steeds niet… Wel vreselijk gelachen tijdens die opleiding in Sarajevo… Als we ten minste niet helemaal kapot waren van alle buitenoefeningen…

“Kees! Wakker worden! Nú!!!” Ik werd door elkaar geschud en de stem van Joline drong langzaam tot me door. Ik deed m’n ogen open. “Hoi…” Ze keek ernstig. “Heb je gedroomd, Kees? Van Bosnië? Je lag enorm te woelen en te mompelen…” Ik kwam een beetje overeind en rekte me uit. Gatverdamme… Een smerige smaak in m’n mond… “Eerst even m’n kop onder de kraan steken, schat.” Ze trok haar neus op. “Doe de rest ook maar. Je stínkt naar zweet, Kees.” Nu ze het zei… Ik was inderdaad behoorlijk bezweet. “Ik ren wel even onder de douche door en trek schoon ondergoed aan. Dit is inderdaad niet zo fris.”
Even later zette ik de koude kraan vól open en sprong huiverend onder de straal. En bleef daar een minuut staan boenen. Toen de kraan iets minder koud en afspoelen. Hé…. Dat was koud, maar friste wel op! Had ik een nachtmerrie gehad? Ik probeerde me iets te herinneren, maar tastte in het duister. Kon niks terughalen. Misschien maar beter ook. Kraan uit, afdrogen. En tanden poetsen; die smerige smaak in m’n mond wegpoetsen. Deo op… Schoon ondergoed aan. Weer enigszins fris kwam ik de slaapkamer in. “Zo. Da’s beter. Dank je wel dat je me wakker maakte, schat.” Joline klopte op het bed. “Hier komen jij. Ik heb een bakje thee gemaakt.” Ik ging naast haar zitten en voelde twee blote armen om me heen.
“Dat gesprek vanmiddag heeft blijkbaar wat bij je losgemaakt, schat. Je lag op een gegeven moment te woelen, en plotseling begon je te schoppen. Ik kon nog nét op tijd mijn benen optrekken, anders had ik een serieuze blauwe plek gehad.” “Sorry, Joline. Maar… Wás je op tijd? Want die mooie benen van jou wil ik niet met een blauwe plek zien. Dan trek je geen leuk rokje meer aan…” Ze zuchtte in mijn hals. “Je kunt er gelukkig nog geintjes over maken. Idioot.” Ik pakte mijn kop thee. “Voordat ik slaap viel heb ik nog een tijd over Bosnië liggen denken, Jolien. Wellicht dat dat een en ander oprakelde.” Ze keek serieus. “Als dit vaker voorkomt, Kees: dan stuur ik jou ook naar het Veteraneninstituut.” Ik gniffelde. “Ik heb nú al medelijden met die psychologe. Die Staphorster maagd 3.0. Want dan neem ik Fred mee…” Joline bleef serieus kijken. “Geen geintjes nu, Kees. Ik meen het. Ik wil geen tijdbom in m’n bed.”
Ik zette m’n thee weg en trok haar tegen me aan. “Dank je wel dat jij op mij past, Jolien.” “Zo zijn er nog veel meer, Kees. Onze hele vriendengroep. We passen op elkaar.” Nu giebelde ze. “Gelukkig doen we dat niet allemaal in één bed. Het zou nogal druk worden…” Ik bromde: “Nogal. Wel gezellig natuurlijk… Dan konden we ten minste iets leren hoe Greet en Anita…” Een zachte hand gleed over mijn mond. “Niks ervan. De arme meiden. Bovendien zijn er meer meiden die heel veel van elkaar kunnen genieten, weet je nog? Lot en Mar bijvoorbeeld. En vergeet vooral jouw lieve zusjes niet.” Ik begon te lachen en Joline had me meteen door. Ze snauwde: “Ja, ik ook, ik weet ‘t! Maar denk maar niet dat ik met Lot, Mar, Claar of Mel ga liggen rollebollen terwijl de rest van onze vriendengroep, inclusief mijn en jouw ouders ‘belangstellend’ toekijkt, Kees!”
“Oh ja… Die zijn nu ook lid van ons clubje… Lastig, lastig… Moet ik binnenkort alsnog wat jeugdzonden opbiechten, schat. Want we hadden geen geheimen voor elkaar, toch?” Joline trok een wenkbrauw op. “Sommige geheimen mogen best ‘geheim’ blijven, lover. We delen toch ook met alle anderen hoe wij de liefde vieren? En dat doen Rogier en Lot, Gerben en Mar ook niet. Angelique en Henry wél, met hun badhokjesverhalen, maar ja… Daar koos Henry zelf voor, de sukkel. Samenvatting: Niet met z’n twintigen in één bed rollebollen. Laten we het daar maar op houden. En ik ga jou de komende tijd goed in de gaten houden, Kees.” Ik kuste haar. “Dank je wel. Dat jij op mij past.” “Dat doen we om en om, Kees. Jij past net zo goed op mij. En nu lekker je thee opdrinken, goed aankleden en dan gaan we een stuk wandelen met Mocca. Even een frisse neus halen.”
Ze dacht even na. “Trainingspak aan. We gaan lekker een stukje rennen. Vandaag veel te lui geweest. Spieren aan het werk zetten!” Kortom: een half uurtje later renden we over het cooperparcours. In een redelijk pittig tempo; Joline liep voorop met Mocca naast zich, ik liep er twee meter achter. Ze zou de twee kilometer wel lopen; vier rondjes. Maar ik had het mis: een vijfde en een zesde rondje volgden, toen stopte ze. “Zo… Héhé… Dat was lekker, schat. Goed op tempo én langer dan ik normaal loop. En je hield het goed bij!” Ze omhelsde me en even stonden we te zoenen, midden op het pad. “Nounou… Dit vráágt om een nieuwe regel in het huishoudelijk reglement van de VVE, meneer en mevrouw Jonkman!” De stem van Thea Geurts, achter Joline. Zonder op te kijken antwoordde Joline: “Oh? Moeten de leden van de VVE meer zoenen? Oké hoor…”
Ik keek langs haar heen en Thea en haar man stonden het aan te kijken. Lachend. Ik maakte me los. “Kom schat, even sociaal doen. Voor hetzelfde geld komt er een nét verliefd puberpaar hier langs en die gaan op ideeën brengen. Krijgen we praatjes van. Hoi Thea. En echtgenoot wiens naam ik helaas nog niet ken.” Die deed een paar stappen naar voren en stak een hand uit. “Hallo. Ik ben Gilles Geurts.” We schudden handen. “Veel over jullie gehoord, mevrouw en meneer Jonkman. En niet alleen van Thea.” Joline trok een wenkbrauw op. Wij zijn Kees en Joline voor vrienden, Gilles. En van wie nog meer heb je onze zonden vernomen?” Hij lachte. “Nou… zonden waren het niet bepaald. Ik heb net wat zonden met eigen ogen kunnen aanschouwen…”
Joline onderbrak hem meteen. “Je hebt hier te maken met een deugdzaam getrouwd echtpaar, Gilles. Die mógen elkaar zoenen. Ook in trainingspak, midden op het pad van een absoluut willekeurig cooperparcours te Veldhoven. Maar… Onze zonden? Vertel!”

“Ik werk als hoofd HR op het politiebureau in Eindhoven, Joline. En hoofdagent Paul de Groot vertelde een tijdje terug dat hij ‘weer eens’ in ons appartementencomplex moest zijn…” Ik grinnikte. “Ja, Paul is ondertussen vaste klant geworden bij ons. Mooie vent.” Gilles knikte. “Zeker weten. Nog eentje van de oude school: als Paul iets tegen een verdachte zegt, luistert die verdachte.” Thea pakte zijn arm. “Kom, Gilles. Wij zouden een stukje gaan lopen. En niet een uurtje kletsen. Straks is het donker, en dan wil ik wel thuis zijn. Sorry Joline, maar wij lopen door.” Joline knikte. “Prima. Dan gaan wij weer verder met waar we mee bezig waren…” Ze liet een stilte vallen en vervolgde toen: “… met naar huis lopen. We zien elkaar binnenkort, Thea. En Gilles.” Gearmd liepen we verder.
“Zo. Ook kennisgemaakt met meneer Geurts. Past goed bij Thea, geloof ik.” Ik knikte. “Hij heeft ook humor, schat. En nu naar huis, want zo rustig lopend wordt het toch wat frisjes.” Even later stonden we in de lift. Mocca liep meteen naar achteren en ging zitten. “Goed zo, Mocca! Brave hond hoor!” De beloning volgde. “Heb jij ‘m dat geleerd, Kees? Het viel me van de week ook op: lift in, naar achteren lopen, zitten. Keurig.” Ik knikte. “Ja, dat heb ik ‘m geleerd. Geen zin in geplette Labradorsnoet tussen de liftdeuren.” Joline knikte. Eenmaal boven gaf Joline Mocca water en een klein kluifje. Het water werd genegeerd, de kluif werd in dank aanvaard en ging mee de mand in. En wij gingen douchen.

“Jij bent best wel een dure kostganger, Kees Jonkman”, klaagde Joline toen we ons uit onze trainingspakken pelden. “Ehh… vanwaar deze bezorgdheid over ons huishoudboekje, als ik vragen mag?” “Nou: wat dacht je van drie keer per dag douchen? De Gasunie is daar wellicht blij mee, maar…” Ik onderbrak haar. “Mevrouw, die Gasunie is helemaal niet zo blij met de driemaal daags douchende Kees. Vanochtend heb ik de warme kraan hooguit één minuut aan gehad, toen ik daarstraks ruw uit mijn dromen gewekt werd heb ik me héél even met wat warmer water afgespoeld en zo meteen zal het ook geen bloedhete douche zijn, schat ik zo. Wellicht dat het er vanavond wat heter aan toe zal gaan, maar dat ligt er een beetje aan welke spelletjes er vanavond gespeeld gaan worden. Kortom: het valt nog wel mee met die gaskosten van Kees. Het waterschap daarentegen… Ja, dié hebben reden tot klagen.” Joline zuchtte demonstratief. “Soms hé… Soms ben je een uiterst irritante betweter, Kees.”
Ik wees. “Is dat ‘bed’ met een d of ‘bet’ met een t, schat? Sinds ongeveer anderhalf jaar ben ik inderdaad een redelijk bedweter geworden. Met een d, voor de duidelijkheid. Voor die tijd…” “Jaja, de Nederlandse maagd 3.0, mannelijke versie, ik weet ‘t, Kees. Dankzij de mooie Hannah…” “En doe er nog maar een stuk of vijftien leuke meiden bij, schat. Meisjes waar ik stuk voor stuk verliefd op was tijdens mijn middelbare schooltijd, maar die me stuk voor stuk niet zagen staan van de mist.” Joline kwam in haar slipje en behaatje tegen me aan staan. “Wát een stomme tutjes…” Ze kuste me langzaam. “Ze weten niet wat ze missen, Kees.” Haar ogen waren vlakbij en scanden de mijne. Even likte ze met haar tong over mijn neus. “Vanavond, lekkere vent. Uiterlijk om negen uur duiken we de koffer in. En dan wil ik je!” “Lijkt me een fijn plan, schoonheid. Heb ik nú al zin in.” Joline giebelde. “Ik zal ervoor zorgen dat je vanavond nog veel meer zin hebt, Kees. Kijk zo dadelijk maar eens goed…”
We douchten snel. Geen kouwe plens. Afdrogen, daarna pakte ik mijn scheerspullen. En ondertussen kleedde Joline zich aan, ik hield haar via de spiegel in de gaten. Een lichtgeel setje van een dun slipje en beha. Glanzende bruine nylons volgden, en daar overheen ging een dun geel topje en een wijde, witte rok. Een beetje lipstick en wat oogschaduw volgden. Ondertussen was ik klaar met scheren en draaide me om. “Schat… Als we niet nog moesten eten, had ik je nú mee naar bed gesleurd en je hevig aangerand.” Ze lachte me uit. “Mazlov zeker gelezen? Eerst eten, daarna pas de voorplanting? Bah, saaie vent…” Ik trok haar naar me toe. “Ja. Want zonder iets in je maag heb je geen energie meer voor de voortplanting, schatje. Zeker niet op de manier zoals wij het zo af en toe doen.” Ze kuste me. “Nou, dat belooft wat. Ik ben benieuwd, Kees. Als jij je nou ook eens lekker aankleed, heb ik m’n stoere bosbouwer ten minste bij me. Voor het geval hier een wolf binnenkomt of zo. Húp, aankleden jij, dan zal ik beginnen met koken.” Ze kuste me vluchtig en glipte toen onder mijn armen vandaan, de kamer in.
Ik pakte een spijkerbroek en een ‘lumberjack-shirt’ uit Noorwegen. Geen T-shirt er onder, dat zou mevrouw Jonkman wel waarderen. Sokken, schoenen, aftershave op en dat was het wel. Oh, nog een kam door m’n haar. “Kijk… Wat een lekkere vent komt daar aan… Als mijn buikje vol zit, wil ik daar wel eens mee naar bed…” Joline keek om en knipoogde.
“Mevrouw, u heeft zitten slapen bij de les ‘voortplanting’ op school? Ik zal het u even simpel uitleggen. Eérst wordt er ‘naar bed gegaan’, en pas daarna zit uw buikje vol. In het begin valt dat nog wel mee, maar na een maand of zeven wordt het best wel zichtbaar en na acht-en-een-halve maand wil je maar één ding: bevallen. Buik leeg en twee maanden daarna: klaar voor de volgende ronde!”
Joline keek zéér misprijzend. “Denk jij dat ik een fokzeug of zo ben, Kees? Dan zal ik je even uit de droom helpen: dat ben ik niet. Twee maanden na een bevalling wéér zwanger zijn… Ben je niet goed bij je hoofd of hoe zit het?” “Nou… Er zijn mensen die het presteren om twee kinderen in één keer te verwekken. Of zelfs drie. Had je dat liever gewild? Scheelt wel veel op en neer gereis naar dat tropische strand in de Malediven, schat. En Theo veel kraamverlof, ook belangrijk.” Ze kneep haar ogen tot spleetjes. “Ga vooral zo door, Kees, en je slaapt vannacht op de logeerkamer…” Ik omhelsde haar van achteren. “Lekkere meid van me…”
Een kus in haar hals volgde en ze mopperde: “Laat me nou maar even met rust, anders komt die soep nooit klaar.” Ze voegde er meteen snijdend aan toe: “En jij ook niet! Pas op en hou je handen thuis, Kees Jonkman!” Mijn handen waren al op weg richting haar borsten, maar die bleven dus halverwege steken. “Ik ga vanavond wel weer verder, mooie meid. Want jij ben veel te verleidelijk zo…” Haar ogen lachten, maar ze zei niets, wees alleen naar de bar. Wat inhield dat ik de ‘tafel’ moest dekken. Even later zaten we te genieten van een stevige groentesoep, sla en een paar broodjes. Een kop koffie besloot de maaltijd, waarna Mocca z’n brokken kreeg.
“Zo. Iedereen weer verzadigd? Mooi. Dan mag jij de afwas doen, Kees.” Ik zuchtte. “Voorstel: laten we op een of andere manier de relaties van Mar en Lot met Gerben en Rogier ploffen. Dan komen die twee meiden weer bij ons in huis wonen. Dat scheelt enorm veel keren afwassen. Goed plan?” Joline’s ogen begonnen te flikkeren. “Je hebt het over mijn vriendinnen, meneer. En die ga ik niet ongelukkig maken zodat meneer Jonkman minder behoeft af te wassen, denk er aan!” Een ondeugende blik volgde. “En weet je zeker dat het alleen om de afwas ging, Kees Jonkman? Of spelen er nog andere zaken wellicht een rol?”
Ik trok een onschuldig gezicht. “Nou ja, qua stofzuigen scheelt het ook wel behoorlijk, ja…” Joline greep in m’n nek. “Je jokt, meneer. En dan gaat het niet of ‘stofzuigen’, maar waarschijnlijk over ‘zuigen’ in het algemeen. Of genieten van de fijne wasjes, nietwaar?” Twee waarschuwende ogen keken me aan. “Verdorie, je hebt me door…” De kneep in mijn nek werd steviger. “Ja, ik heb je door. Zoals altijd. En da’s maar goed ook. Anders gaat de productiviteit van jouw team grondig omlaag als Gerben en Rogier niet meer lekker in hun vel zitten. En bij mij is de werksfeer dan ook zwaar gekelderd, met een sniffende Lot en een jankende Mar achter hun bureau. Gaan we niet willen. Goed begrepen?” “Ja schat. Zoals gewoonlijk heb je weer eens gelijk, schat. En dat is heel irritant, schat…”
Een boze snuif klonk naast mijn oor.
“Irritant? Ja, vast wel. Voor jou. Hou er rekening mee dat dat nog een jaar of zestig voortduurt. Als je eerder de pijp uitgaat heb je dus gewoon mazzel, Kees. Denk daar maar aan als je je laatste adem uitblaast.” Plotseling liet ze los en toen ik haar in de ogen keek zag ik paniek. Snel sloeg ik mijn armen om haar heen. “Hé schat… Zo makkelijk kom je niet van me af, hoor… Er liggen nog ergens Bingo-ballen op ons te wachten.” Ik voelde druppels in m’n nek en een snik in mijn oor. “Kees… Zonder jou? Ik moet er niet aan denken, schat.” Ze klemde me vast alsof ze me nooit meer los wilde laten. “Zonder jou is er voor mij ook weinig aan, schat. Bovendien moet ik dan alleen afwassen. En dat heb ik al iets te vaak gedaan…”
Ze maakte zich even later los. “Ik schrok me kapot, Kees. We hebben vandaag met iemand zitten kletsen die dat is overkomen… En ondanks dat Diana zich groot houdt, mist ze haar man elke dag als een malle. En haar kinderen hun vader ook.” Ik knikte. “Ja. Dus moeten wij zuinig op elkaar zijn, én op onszelf, schat.” Ook zij knikte. “Dat beloof ik je. En jij?” Ook ik maakte een instemmend gebaar. “Ik beloof dat ook, Joline.” Ik aarzelde en dat zag ze.
“Wát, Kees?” Ik zuchtte. “Ik kan niet beloven dat ik mezelf niet in gevaarlijke situaties begeef, schat. Kijk, in een fabriek of een chemische plant… Ja, daar kunnen gevaarlijke situaties zich voordoen. Daarom loop ik daar ook altijd met m’n PBM’s in of op en heb ik m’n ogen op steeltjes. Want aan een ‘gevaarlijke situatie’ kun je als buitenstaander vaak niets doen, behalve mensen erop wijzen. Maar een ‘gevaarlijke handeling’ doe je zelf. Daar ben je actief mee bezig. Of dat nou een onverantwoorde inhaalactie op een 80-kilometer weg is, of het openen van een verkeerde afsluiter op een chemische plant: jij doet het. En omdat te voorkomen kreeg je rijles. En kreeg ik een behoorlijk stuk Veiligheidskunde mee in m’n opleiding. Maar andere dingen heb je niet in de hand: in Bosnië die anti-personeelsmijn die vier jaar geleden in de winter van de berg kwam rollen en al vier jaar langs de kant van het pad ligt te wachten…”
Joline legde haar hand over mijn mond. “Dat wéét ik, Kees. En ik weet ook dat jij niet passief gaat zitten wezen: als jij reden voor actie ziet, onderneem je actie. Maar, voor zover ik dat de afgelopen anderhalf jaar hebt kunnen zien: je denkt er over na, weegt risico’s af en neemt uiteindelijk een weloverwogen besluit. En het enige wat ik van je vraag is: blijf dat doen. Eerst nadenken en afwegen, dan pas handelen. Objectief.” Ze keek me nu recht in de ogen. Ik knikte. “Ja, dát beloof ik je, Jolien.” Een lange zoen sloot dit gesprek af.

“Mooi zo, schat. Dank je wel. En nu halen we samen die afwas even onder het hete water door. De afwasmachine is nog zo goed als leeg; we doen het wel met de hand.” Ik fronste. “Oh ja, daar begon dit hele gesprek mee… Zo vaak afwassen… Verdorie.” Joline hief de afwaskwast op. “Ja. En begin maar niet opnieuw, want dan loopt dat gesprekje wat anders, Kees Jonkman! En worden er vanavond geen leuke spelletjes gespeeld!” Een kwartier later, met de afwas gereed, zaten we lekker knus dicht tegen elkaar op de bank.
En Joline vroeg: “Wat gaan jullie morgen aan die cadetten vertellen, Kees?”
"Daar hebben we het globaal over gehad, Fred en ik. Ik begin met een stukje ‘groepsbinding’. Zoals Eric Loermans het bij onze groep deed voor we naar Bosnië gingen. Want Eric is voor mij ook een leermeester geweest. Streng: als je de kantjes eraf liep kwam je hem nogal snel tegen en kreeg je op je flikker. Onder vier ogen. Hard. En daarna was het klaar; deed hij weer gewoon. Hij heeft in al die tijd, zowel in Oirschot als in Bosnië, nooit iemand bij de compagniescommandant gerapporteerd; sergeant Loermans handelde het zelf wel af.
Eén keer heb ik van hem op m’n falie gekregen. We moesten in Nova Bila onderhoud aan de voertuigen doen. En het was rotweer: koud, natte regen, wind. Dus ik pakte m’n roze lijst, de lijst met de punten van het voertuig die je moest controleren, ging in de YPR zitten en begon dingen af te kruisen. Kachel aan, lekker warm. Zaken die ik de week ervoor al had gecontroleerd en waarvan ik wist dat ze in orde waren werden als zijnde ‘in orde’ afgekruist. Het voertuig had sinds die laatste onderhoudsbeurt slechts tien kilometer gereden, dus kon er weinig veranderd zijn, nietwaar? Na een half uur werd de achterdeur opengerukt en stond Eric daar. “En meneer Jonkman denkt dat hij het oliepeil van de loopwielen dwars door het pantser heen kan controleren? Geef me die roze lijst eens!”
Kort en goed: ik werd er tijdens het nalopen van die lijst fijntjes op gewezen dat er tien man in mijn voertuig zaten die van mij afhankelijk waren. Niet alleen van m’n stuurmanskunst, maar ook van het feit dat ik mijn onderhoud goed moest doen. Daarna trok Eric me naar binnen. De deur van de YPR ging dicht en zachtjes, maar niet minder indringend maakte hij me duidelijk dat hij niét gecharmeerd was van chauffeurs die er kantjes van af liepen. Kortom: na tien minuten was ik piepklein geworden.
Hij besloot met: “Snap je het nu een beetje? Mooi, dan gaan we nu een bak koffie drinken. Ik neem aan dat dit niet meer voorkomt, Kees.” Hij vroeg het niet eens, hij stelde het gewoon. En nee, het is nooit meer voorgekomen. En drie weken later visten we dat jochie uit het mijnenveld. Eric keek mij aan, ik hem, we sprongen in de YPR en we reden er in. Hij vertrouwde mij, ik vertrouwde hem. Blindelings. En dat is nooit veranderd.” Joline leunde tegen mij aan. “Dat heb ik gezien. Net als bij Fred: jullie kennen en vertrouwen elkaar door en door. Mooi… En verder? Wat gaan jullie nog meer vertellen?”
Ik grinnikte. “Na deze intro zal ik de zaal even laten genieten van de woordenschat van ene majoor van Laar. Dan vertel ik het verhaal over die rivieroversteek vlak voor dat we door de Talibs onder vuur werden genomen. En Fred mag vertellen hoe hij op dat moment over sergeant Jonkman dacht. En de dag daarop, toen hij wéér een nat pak moest halen…” Joline grinnikte. “Ik hoop dat het behang van die zaal een beetje stevig tegen de muren zit. Als majoor van Laar eenmaal losgaat…”
“Nou ja, Fred mag daarna gaan vertellen over dat man-tegen-man-gevecht in die quala, toen hij mijn leven redde. Dan kan ik ten minste eens uit m’n dak gaan. Staan we weer quitte.” Joline keek twijfelend. “En jullie denken dat die cadetten daarna nog doorgaan met hun opleiding? Die haken massaal af, schatje.” Ik haalde mijn schouders op. “Dan zijn ze geen knip voor hun neus waard. Ook in het bedrijfsleven werkt het op die manier. Kijk naar DT: zie jij bij de veldteams ook maar één teamleider die van achter zijn bureau de zaak bestiert? Nee. Alle teamleiders maken als het nodig is, ook hun klauwen smerig. De enige die dat anderhalf jaar geleden nog niet deed was Klaas. En die draaide als een blad aan een boom om toen ik hem, vlak voor jouw desk, nogal ongezouten op z’n flikker gaf…”
Ik keek door het raam in de verte. “En misschien, als ik dat niet had gedaan, zou Klaas misschien wel zo’n Excel-ridder geworden zijn…: Vanaf spreadsheets zijn team besturen zonder zelf de werkvloer op te gaan. Nou ja, dan was hij waarschijnlijk vrij snel bij Theo terecht gekomen. Had hij te horen gekregen dat DT niet zit te springen om theoretici.” Joline bromde instemmend. “Klopt. Heel fijn om dat te weten als je weer eens in een omkieperende heli nat zit te worden. Of in zo’n reddingsboot tien meter naar beneden flikkert…”

Ze zweeg plotseling en keek me aan. “Waar zit jij aan te denken, meneer Jonkman?”
“Schat… Zou jij het zien zitten om dát stukje van DT voor te dragen aan die cadetten? Het leiderschap bij DT? Ons bedrijfsmotto?” Joline begon te lachen. “Ons bedrijfsmotto? ‘Keihard werken, het team is belangrijker dan het individu en op z’n tijd een lolletje’? Dan heeft de Landmacht een extra personeelsprobleem, meneertje. Al die cadetten staan de volgende dag in Gorinchem op de stoep en Harm gaat het druk krijgen met al die sollicitanten…” Ze zweeg even. “Heeft dat toegevoegde waarde, denk je?”
Ik knikte. “Volgens mij wél. Om te laten zien dat ‘teamwork’ ook in het bedrijfsleven meer oplevert dat de ‘som der delen’, schat.” Ze bromde. “Jaja… Als ik dan mijn zegje gedaan heb, heeft er niemand meer belangstelling voor die generaal, voor jou of voor Fred. Nou ja, een paar vrouwelijke cadetten wellicht, maar de heren duiken ’s avonds hun bedje in met het beeld van Joline Jonkman voor ogen…” Ze giebelde. “Nou, dan hebben zij ook eens een paar leuke momentjes. Dat moet ik dan wel voorbereiden, Kees.”
“Dat schud je zó uit je mouw, schat. Haal, zonder haar naam te noemen, Marion erbij. Hoe zij flipte toen ze hoorde wat die training in hield. En hoe ze in de loop van dit jaar veranderd is.” Joline bromde: “Dat is niet alleen de verdienste van DT geweest, Kees. Mr. Calvé pindakaas heeft daar ook een nogal fors aandeel in gehad.” “Precies. Maar diezelfde Mr. Calvé pindakaas was toen al doordrenkt met het motto van DT. André was al volleerd piraat. Dus…?” Ze knikte. “Ik zal morgen wel een spiekbriefje maken. Vijf minuten, Kees. Meer niet.” Even zweeg ze. “En wat doe ik aan? Jullie staan daar in je nette militaire uniform…”
Ik haalde mijn schouders op. “Iets waar je je lekker in voelt, schat. Het hoeft niet je blauwe galajurk te zijn.” Ze wiste haar voorhoofd af. “Oef… dat lucht op. Hoewel: Ton zou dat natuurlijk wel jammer vinden. Heeft goeie herinneringen aan die jurk.” We gniffelden samen. “Ik doe dan wel blauw-en-oranje aan. Staat netjes en ik voel me er lekker in. Zelfverzekerd.” Ik kuste haar. “Prima. En om eventuele ál te enthousiaste cadetten af te remmen, geef ik je na jouw verhaal een minutenlange tongzoen. Op het podium. Oké?” Ze keek me minzaam aan. “Daarna zul je wat moeite hebben om fatsoenlijk dat podium af te komen, Kees. Tenzij dat er een rolstoellift is?”
Ze gaf me een stomp. “Idioot. Geef me die minutenlange tongzoen nu maar alvast. Hebben we dat alvast achter de rug.” Ik draaide haar wat opzij en duwde haar achterover op de bank. “Hier komt je tongzoen, schatje…” Joline bromde wat en begon tegen te sputteren. Ze verweerde zich, probeerde me van zich af te gooien. En plotseling voelde ik een poot op mijn arm. Een bruine hondenpoot tussen Joline en mij in en een zachte brom. Geen grom, maar wél een waarschuwing. “Oh schat… Je bruine kuisheidsengel komt in actie.”
Ik kwam overeind en Mocca stak zijn kop tussen ons in. Joline streelde hem. “Brave hond hoor, dat je me beschermd tegen die lomperd. Goed zo, Mocca.” Kwispel… En de hond bleef kwispelen, ook toen ik hem streelde. “Goeie Mocca! Maar je bent anderhalf jaar te laat, mooi hondenbeest. Ze is haar kuisheid al een tijdje kwijt, hoor.” Mocca zat daar niet zo mee, als hij maar aandacht kreeg. Zo zaten we een tijdje op de bank, Mocca voor ons. Elkaar strelen, af en toe een zoentje maar Mocca kreeg ook voldoende aandacht. Plotseling sloeg Joline een hand voor haar mond.
“Oh, Kees… Wat doen we morgenavond met Mocca? Helemaal vergeten… Wat stom!” “Nee hoor. Mocca gaat morgen gewoon mee. Had ik al over nagedacht. Peter van Uhm neemt ook ‘zijn’ hulphond in opleiding mee als hij ergens een lezing houdt. Dan staat hij op het podium, en de hond ligt ergens achter hem. En aan het eind van zijn verhaal haalt hij de hond naar voren en vertelt er iets over. Dat is één van zijn voorwaarden als hij ergens gevraagd wordt: een paar minuten zendtijd voor Hulphond Nederland. Kunnen wij ook.” Joline knikte, nog een beetje aarzelend en ik besloot haar over de streep te trekken. “Kom op Jolien… Als een van ons tegen Mocca zegt dat hij moet gaan liggen, doet hij dat meteen. Ja, hij houdt ons in de peiling, maar hij zal écht geen drama gaan maken. En aan het eind van ons verhaal vragen wij ook aandacht voor het fenomeen Hulphond. En daar kan deze bruine schurk ons prima mee helpen. Nietwaar, Mocca?”
Zijn kop kwam omhoog, ogen vragend.
“En anders helpen een paar brokjes wel…” Meteen kwam Mocca overeind: alert en kwispelend. Twee brokjes verdwenen in zijn bek: één van Joline en eentje van mij. “Goed zo. En nu: go to bed!” Gehoorzaam liep Mocca naar zijn mand en plofte er in. “Zo mevrouw… Nu uw maagdelijkheidsbewaker omgekocht is en zo meteen in slaap valt: Zullen wij ons verplaatsen naar de slaapkamer en daar leuke dingen gaan doen? Want u ziet er nog steeds uit om op te vreten…” Joline sloeg haar armen om me heen. “Als je het niet had voorgesteld, had ik je meegesleurd naar de slaapkamer, Kees en je daar aangerand. Ik wil je!”

Ze stond op en ging vlak voor me staan. Zette een voet op de bank en trok mijn hoofd tegen zich aan. “Voel mijn benen, schatje… En ruik eens goed…” Ik streelde haar benen en snoof. De combinatie van haar parfum én haar eigen intieme lucht was heerlijk. Mijn handen gleden onder haar rokje, over haar billen en ze duwde mijn hoofd tegen zich aan. “Lekker, Kees… Ga je mee?” In de slaapkamer duwde ze me weer achterover op bed en prutste aan mijn riem. Die ging los, vervolgens ging mijn broek open. Haar handen gleden in mijn boxer en ze haalde mijn paal tevoorschijn. “Lekker… Die wil ik hebben, Kees. Lekker diep in mijn geile poes voelen spuiten!” Ze boog zich voorover en nam mijn paal in haar mond.
Haar tong gleed er overheen terwijl ze me aankeek: twee blauwe ogen vast in de mijne. “Jolien… Als je zo doorgaat…” Ze liet me los, likte nog een keer ondeugend over de eikel en zei toen: “Ging ik te snel, schatje?” Ik bromde: “Als je nog vijf seconden was doorgegaan, had je je verslikt, mooie meid van me.”
Ze giebelde. “Verslikken? In die 3 cc sperma? Echt niet, Kees… Ik ga je uitkleden en daarna wil ik je! Ik zin om je aan te randen. Zo’n lekkere vent op m’n bed en dan niet gebruiken? Da's zonde.” Ze trok mijn schoenen, sokken uit, broek en overhemd en als laatste mijn boxer. “Liggen jij en kijken. Niet wegrennen, want ik grijp je.” Joline deed haar schoenen uit en ging met haar voeten aan weerszijden van mijn hoofd staan. “Heb je een mooi uitzicht, Kees?” “Een mooi uitzicht? Ik kijk rechtstreeks in het paradijs, schat. Lekker onder je mooie rokje naar je prachtige benen kijken…”
“Mooi. En het wordt nog veel mooier. Let maar eens op.” Ze maakte haar rokje los en liet dat vallen. Ik snoof haar geur op. Haar topje volgde en toen haar behaatje. En als laatste trok ze, langzaam en verleidelijk haar slipje uit. “Ruik eens, lekkere vent…” Ze hield het slipje onder mijn neus en ik rook. “Jolien! Als je zo doorgaat…” Ze giebelde. “Ja, dan loopt een en ander uit de hand zeker? Kom hier met die lekkere pik van je: die wil ik diep in me!”
Ze zakte door haar knieën en leidde mijn paal naar haar poesje. Nog voordat ik in haar zat, voelde ik een warme druppel op mijn paal vallen. Ik besteedde er verder geen aandacht aan: ik voelde iets veel belangrijkers. Een warm, glad en vochtig poesje gleed over mijn paal heen en Joline ging op me zitten. “Zo…” hijgde ze. “Ik laat je niet meer gaan voor je hebt gespoten, schatje… Zo lekker…” Ze kneep ritmisch met haar spiertjes.
“Jolien! Je melkt me zo héél snel leeg! Even stoppen, lekkere meid, anders gaat het veel te snel!” Ze trok een grimas en zei hijgend: “Niks ervan... Ik ben er bijna, Kees… Je zit precies op… Ahhh…. Daar komt het! Zo lekker…” Weer kneep ze en mijn paal zat nu écht klem in haar stuiptrekkende poesje. En ik voelde hoe ze pulseerde, gevolgd door een warme vochtigheid die over mijn ballen stroomde.
“Kéés! Ik kóm! Zo lekker… Neuk me nu! Jij ook klaar…. komen… Ik wil je voelen!” Ik stootte omhoog, nóg dieper in haar natte poes. “Lekkere geile vrouw van me… Kom nu op me liggen…” Ze strekte zich uit, over me heen, maar dat lag blijkbaar niet zo comfortabel. “Nu jij op me, Kees! En neuk me dan… Hárd en diep!”
Ik draaide haar om en drong weer bij haar binnen. “Wil je me diep, schatje?” Een kreun volgde. “Dan ga je me diep krijgen…” Ik pakte haar benen en legde die op mijn schouders. “Lekkere benen, schatje… Daar word ik vreselijk geil van…” Ik stootte nu hard in haar. Niet meer er bijna uit, nee, harde stoten, diep in haar zachte, natte kut.
Jolien’s ogen werden groot. “Zo lekker diep… Ahhh… Geile vent, je zit tegen…. Ik kom weer, Kees! Nu spuiten! Lekker spuiten en je eigen vrouw voelen klaarkomen…” Haar poesje trok weer samen en Joline’s ogen gingen dicht. Ze trommelde met haar vuisten op bed. “Lekkerrr…” Ik hield het niet meer; het gevoel van haar natte, warme kut om mijn paal, haar lange mooie benen tegen me aan, haar gezicht… In greep haar tepels en kneep er in.
“Lekkere vrouw van me…” Ik kuste haar, tong in haar mond en toen kwam ik klaar: harde stralen schoten door mij paal en werden hijgend ontvangen. “Jaaa…. Ik voel je! Lekker sperma in mijn natte kutje… Ik melk je helemaal leeg, geile vent van me…” Ze kneep weer en er kwam nóg een straal sperma. Twee stralende ogen keken me aan. “Dank je wel, mooie vent… Ik ben wel drie keer klaargekomen…” Ik keek twijfelend. “Drie keer? Met zo’n vluggertje?”
Joline trok me dicht naar zich toe. “Ja. Toen je in me kwam was de eerste keer. Meteen al. Dat gevoel als je pik in me komt… Dan voel ik me helemaal ‘vrouw’. En toen je me op mijn rug legde kwam je nog veel dieper. Tegen m’n baarmoedermond aan… Zó intiem… En toen je eindelijk spoot nóg een keertje. Heerlijk, om het af te maken. De slagroom op de pudding, zeg maar.” Ze glimlachte en ik schudde mijn hoofd. “Dat gaan we eens proberen, schat. Vanillepudding met de slagroom van Kees er overheen. Maar ik weet niet of ik het dan ook op eet.”
Joline giebelde.
“Ik breng je wel in de stemming. Met mijn mooie benen.” Ze kuste me, langzaam en liefdevol, haar armen om me heen. “Ik hou van jou, majoor.” Ik onderging haar lieve zoenen, maakte me toen een beetje los en antwoordde: “En ik van jou, kleffe burger.” Ze trok een wenkbrauw op. “Kleffe burger? Wat is dat nu weer voor een uitdrukking?” “De bijnaam voor de burgermedewerkers van Defensie. Lui die een ondersteunende rol vervullen en niet het gevecht in gaan. ‘Klebu’s’ was de minachtende afkorting. Vaak onterecht, want die lui zorgden wel dat onze voertuigen bleven rijden en onze wapens bleven schieten.
Maar op de kazerne waren er wel een paar die die bijnaam ten volle verdienden. En die kregen een andere term naar hun hoofd geslingerd: ‘nukubu’, oftewel: nutteloze kut burger. Lui die niets tuttigs bijdroegen aan de organisatie. Maar goed, jij bent een echte klebu, schatje.” Twee vragende ogen keken me aan. “Je bent nu nogal klef en je bent burger. Dus…”
Een zucht klonk. “Ga jij maar eens van deze klebu af, kletsmajoor. Dan gaan we dit bed even opruimen, douchen en lekker slapen. Veel beter dan domme militaire afkortingen uit te wisselen. Húp, van me af!” We kwamen overeind en samen maakten we het bed weer ‘bewoonbaar’. Daarna douchen en tien minuten later lagen we weer in bed, nu naast elkaar. Ik trok Joline naar me toe. “Ik hou van je, schat. En dank je wel dat ik jou mag beminnen. Elke keer is dat een feest.”
Ik voelde haar trillen. “Gekke vent… Je moét me beminnen. Anders ben ik niet compleet, Kees. Ik ben helemaal gek op jou. Maar volgens mij was je daar al een tijdje achter.” Ik knikte. “Ja. Sinds een verlaten weggetje achter het bedrijventerrein in Gorinchem al. Toen je zei ‘Alles is voor jou…’ Het scheelde weinig of ik was na die woorden meteen klaargekomen, schat.” Ze giebelde weer. “Jammer dat ik dat toen niet wist… Die hou ik nog tegoed, Kees. Gaan we daar nog een keertje staan, kruipen we op de achterbank van de Volvo en vrijen we net zolang tot je klaarkomt. En hoe we dan naar huis rijden… Da’s minder belangrijk. Zien we dan wel weer.”
Ik bromde: “Jaja… Jij met een kletsnat slipje en ik met m’n broek vol sperma. Zal een lekkere terugreis worden, schat.” Spottend antwoordde ze: “Je broek vol sperma? Overdrijven is ook een kunst hoor. Die 3cc…” Ik pakte haar handen, legde die boven haar hoofd en gromde: “Je bent een hele vervelende heks, Joline Jonkman – ooit Boogers…”
Ze blééf giebelen. “Ja. Met een lekkere bezemsteel tussen haar benen. Soms. En nu slapen, majoor. Morgen een drukke dag.” Een lange zoen volgde.

“Dank je wel, mooie vrouw…”
“Heel graag gedaan, lekkere lover. Welterusten.”
Tien minuten later was het stil in de slaapkamer…