De Vriendenclub - 2

De laatste trilling van mijn orgasme sterft weg in de plotse, ongemakkelijke stilte van de kamer. De echo van mijn eigen, rauwe schreeuw hangt nog in de lucht. Ik blijf daar liggen, een trillend, nat hoopje op de koude vloer. Mijn lichaam voelt tegelijk leeg en overvol, elke zenuw staat nog steeds onder stroom, hypergevoelig voor de minste aanraking. De hand op mijn mond laat langzaam los. De man wiens vingers me net tot waanzin dreven, trekt ze met een tergend trage, bijna bezitterige beweging terug. Het natte, bijna obscene geluid vult de stilte. Hij houdt zijn glinsterende vingers, druipend van mijn vocht, even omhoog, een trofee voor de anderen, voordat hij ze afveegt aan mijn rokje. De man wiens schoen mijn hand vasthoudt, tilt zijn voet eindelijk op. De plotselinge vrijheid is bijna pijnlijk. Ik trek mijn hand terug, de afdruk van zijn zool rood en kloppend op mijn huid. Ik ben vrij. Maar de kamer blijft een kooi.

Het is stil, buiten het zware, onregelmatige ademhalen van de mannen. Ik hoef niet op te kijken om de spanning te voelen. Het is een tastbare, pulserende energie. Ze hebben toegekeken. Ze hebben geroken. Ze hebben bijna geproefd. En ze hebben niets gekregen. De mannen in de kamer zitten duidelijk met een groeiend probleem. Hun lichamen zijn strak gespannen, hun ogen branden met een onbevredigde honger die veel gevaarlijker is dan de eerdere, speelse lust. Ik zie vanuit mijn ooghoeken hoe de blonde man ongeduldig met zijn voet tikt. Ik hoor het zachte pop geluid van een knoop die losschiet, gevolgd door het schurende geluid van een rits die half naar beneden wordt getrokken. Sommigen hebben hun broek al open geknoopt. Ze zijn klaar. Ze verwachten dat het nu hun beurt is.

Wie zal de eerste zijn? Wie durft de stilte te doorbreken en zijn deel op te eisen? Ik voel een nieuwe golf van angst, die zich onmiddellijk vermengt met een donkere, verraderlijke opwinding. Ik ben uitgeput, maar mijn lichaam verraadt me alweer, een diepe, kloppende hitte die ontwaakt bij de gedachte aan wat komen gaat.

Maar voordat een van hen de stap kan zetten, voordat de chaos opnieuw kan losbarsten in een ongecontroleerde stormloop, beslist Gert om weer het heft in handen te nemen. Zijn stem, kalm en snijdend, valt als een ijspegel in de broeierige atmosfeer. "Marie, kom eens hier." Het bevel trekt me uit mijn roes. Een rilling, dit keer niet van genot maar van een koude, plotselinge alertheid, trekt over mijn huid. Langzaam til ik mijn hoofd op. Mijn haar plakt aan mijn wangen, mijn zicht is wazig. Ik zoek zijn gestalte in de zetel aan de overkant van de kamer. Ik kijk hem vragend aan. Wat nu? Wat wil hij? De blik in mijn ogen moet de chaos weerspiegelen die in me woedt: de naschokken van de extase, de angst voor wat komt, de verwarring over zijn rol.

Hij ziet mijn staat, de trillende ledematen, de besmeurde huid. Maar er is geen spoor van medelijden in zijn ogen. Alleen die nieuwe, koude, onwrikbare autoriteit. Hij herhaalt het bevel, zijn stem nu harder, ongeduldiger, en dept met zijn hand op de vloer aan zijn voeten, een plek vlak voor zijn zetel. "Hier, Marie," herhaalt hij. Het is geen uitnodiging. En de blik in zijn ogen laat geen twijfel bestaan: weigeren is geen optie. De korte, allesverslindende vrijheid van mijn orgasme lost op in de ijzige realiteit van zijn controle.

Met een diepe, bevende zucht, alsof ik alle lucht uit mijn longen pers, begin ik me moeizaam overeind te hijsen. Elke spier in mijn lichaam schreeuwt protest. Mijn knieën zijn rauw en plakken aan de smerige vloer. Mijn hoofd tolt, een cocktail van uitputting en de naschokken van de meest intense climax van mijn leven. Wanneer ik rechtsta, voel ik me duizelig, mijn benen trillen oncontroleerbaar. De wereld kantelt even. Ik ben me hyperbewust van mijn naaktheid onder de dunne, verfrommelde kleding, van de tientallen ogen die elke onhandige, pijnlijke beweging volgen. De teleurstelling en ingehouden woede van de andere mannen is een tastbare, verstikkende deken in de kamer. Hun kaken zijn gespannen, hun ogen branden met een onbevredigde honger die nu plotseling geen uitweg meer heeft. Hun blikken volgen me, een mix van pure lust en een nieuwe, bittere frustratie.

Met een instinctieve, bijna nutteloze beweging grijp ik naar de prop stof in de holte van mijn rug. Ik trek mijn rokje weer naar onder, de koude stof schuurt over mijn billen en dijen. Het biedt nauwelijks bedekking, maar het is een gebaar. Mijn vingers vinden de openstaande voorkant van mijn topje. Ik fatsoeneer mijn blouse, probeer de gapende opening iets te sluiten. Het is een flinterdun laagje schijnheiligheid over de rauwe realiteit van mijn lichaam. Ik draai me om en kijk naar Gert. Hij zit nog steeds in zijn zetel als een koning op zijn troon. Zijn blik is onwrikbaar, zijn gezicht een strak masker van controle. Hij beweegt niet, behalve één hand. Langzaam, met een bijna achteloos gebaar, dept hij op zijn schoot. Gert doet teken dat ik op zijn schoot moet gaan zitten.

Mijn hart slaat een slag over. Geen rust. Geen ontsnapping. Alleen een nieuwe rol in zijn spel. De hoop op een einde, hoe vernederend ook, spat uiteen. Ik gehoorzaam. Langzaam, mijn benen nog steeds onvast, loop ik naar hem toe. Ik stop voor hem, kijk op hem neer. Hij kijkt terug, zijn ogen donker en bezitterig. Ik draai me om en laat me langzaam op zijn schoot zakken. En dan voel ik het, onmiddellijk, onmiskenbaar. Ik voel onmiddellijk zijn harde bobbel tegen mijn onderlichaam drukken, precies tegen de plek die nog steeds tintelt en klopt van mijn climax. Een diepe, onwillekeurige ril trekt door mijn hele lichaam, een mengeling van afkeer, angst en een verraderlijke, diepe golf van opwinding die me doet walgen van mezelf.

Zijn twee handen grijpen me vast, hard en bezitterig, één om mijn middel alsof hij me wil breken, de andere op mijn heup, me stevig op mijn plaats pinnend. En dan gaan ze op verkenning. Zijn vingers graven zich in mijn vlees, kneden, claimen, alsof hij zijn eigendom opnieuw inspecteert na een invasie. Zijn hand schuift omhoog, onder mijn klamme topje, en omvat mijn volle, zware borst. Zijn greep is ruw, bijna bestraffend, zijn duim vindt onmiddellijk mijn tepel, die nog steeds pijnlijk hard is, en begint er hard aan te draaien, alsof hij een schakelaar wil omzetten. Ik hap naar adem, mijn lichaam reageert onmiddellijk op de aanval, een nieuwe golf van hitte die door me heen trekt, ongewenst maar onontkoombaar. Het is duidelijk dat hij me geen rust gunt. Hij wil me niet laten bijkomen. Hij wil me vasthouden in deze staat van overprikkeling, van kwetsbaarheid, van totale overgave.

De hete, bijna pijnlijke prikkels van Gerts handen op mijn lichaam, de harde, onmiskenbare druk van zijn erectie tegen mijn billen – het houdt me gevangen in een waas van pure, overprikkelde sensatie. Ik leun zwaar tegen hem aan, mijn lichaam nog steeds trillend van de naschokken van mijn climax, mijn geest een mistige chaos. Ik ben me nauwelijks bewust van de andere mannen in de kamer, van hun starende blikken, hun ingehouden adem. Er is alleen de man onder me, de man die me claimt met zijn handen, zijn lichaam, en nu... zijn woorden.

Dan, vlak bij mijn oor, zijn stem. Niet langer de koude, snijdende toon van de regisseur, maar een plotselinge, bijna teleurgestelde fluistering. "Marie," fluistert Gert. "Waar ben je mee bezig?" Zijn woorden zijn als een emmer ijskoud water. De roes van lust trekt zich abrupt terug, een verwarde, misselijkmakende mist achterlatend. Ik draai mijn hoofd, mijn ogen proberen te focussen op zijn gezicht. Ik kijk verward. Waar heeft hij het over? Dit is toch wat hij wilde? Zijn blikken, zijn knikjes, zijn bevelen... was dit niet het spel dat hij in gang heeft gezet?

Zijn gezicht is nu een masker van gekwetste onschuld, van lichte, vaderlijke afkeuring. Hij negeert de staat waarin ik verkeer – mijn haar dat plakt van het bier en zweet, de scherpe geur van seks die om me heen hangt. Hij negeert de harde realiteit van zijn eigen opwinding die nog steeds onmiskenbaar tegen mijn billen drukt, een pulserende getuige van zijn leugen. "Ik vroeg je me te helpen met opdienen," gaat hij verder, zijn stem nu iets luider, alsof hij zich richt tot de andere mannen, hen tot getuige maakt van mijn zogenaamde misstap. Terwijl hij spreekt, glijdt zijn hand, die net nog mijn heup kneedde, lager, onder de rand van mijn rokje. Zijn vingers vinden de doorweekte stof van mijn slipje, en hij begint zachtjes te wrijven, een langzaam, kwellend cirkelen precies op de plek die nog steeds brandt van genot. "En je verschijnt hier nauwelijks gekleed. Je biedt jezelf aan alsof je... alsof dit een bordeel is." De beschuldiging slaat me met stomheid. Een golf van hete, brandende schaamte stijgt op in mijn wangen. Bordeel? Ik wil protesteren, hem herinneren aan zijn eigen woorden, zijn eigen blikken, zijn expliciete bevelen die me hier brachten. Maar zijn vinger drukt harder, vindt feilloos mijn clitoris door de dunne, natte stof, en een onwillekeurige, verraderlijke kreun ontsnapt me. Hij geeft me de kans niet om te denken, alleen om te voelen.

"Je laat je onbeschaamd in het midden van de kamer vingeren," zijn stem druipt nu van afkeuring, alsof hij het over een ordinaire straathoer heeft. "En je hebt enkel oog voor je eigen genot. Dacht je niet aan mij? Aan onze gasten?" De hypocrisie is adembenemend. De wereld staat op zijn kop. Hij wist het. Hij zag het. Hij regisseerde het. En nu… nu werpt hij zich op als de verontwaardigde vriend, terwijl zijn eigen handen me onbeschaamd betasten, me opnieuw naar de rand drijven. De verwarring is totaal. Mijn geest schreeuwt dat dit verkeerd is, dat hij liegt, dat hij me manipuleert. Maar mijn lichaam... mijn lichaam verraadt me volledig. De combinatie van zijn vernederende woorden en zijn kwellende aanrakingen is een perverse, onweerstaanbare cocktail. De schaamte voedt de lust, de verwarring wakkert de opwinding aan. Elke afkeurende fluistering is een nieuwe vonk op mijn huid. Elke bestraffende aanraking is een golf van pure, donkere geilheid die door me heen spoelt.

Ik begin te trillen, niet van kou of angst, maar van een overweldigende, oncontroleerbare opwinding. De hitte tussen mijn benen wordt ondraaglijk. Ik ben wanhopig en geil. Wanhopig om te begrijpen wat er gebeurt, wanhopig om te ontsnappen aan deze emotionele achtbaan, en tegelijkertijd wanhopig geil, smekend om meer, om de verlossing die alleen zijn handen, of de handen van de andere mannen, lijken te kunnen bieden. Ik ben onverzadigbaar, een leegte die gevuld moet worden, zelfs als het vullen pijnlijk en verwarrend is. Ik bijt hard op mijn onderlip, proef het metaalachtige van bloed. Ik kijk naar de andere mannen. Hun verwarring is omgeslagen in een nieuwe, donkere fascinatie. Ze zien mijn strijd, mijn schaamte, mijn overduidelijke opwinding. Ze zien hoe ik breek onder de handen en woorden van mijn meester. En ik zie de honger in hun ogen opnieuw oplaaien.

Gert voelt mijn trillen, hoort mijn snelle, oppervlakkige ademhaling. Zijn handen worden brutaler. Zijn vinger duwt dieper, zijn duim draait harder aan mijn tepel. Hij leunt weer dichtbij, zijn lippen strijken langs mijn oorlel. "Stout meisje," fluistert hij, zijn stem nu weer die lage, bezitterige grom. "Heel stout. Misschien is het nu tijd voor meer.” De dreiging en de belofte in zijn woorden zijn de laatste duw. Ik ben verloren. Volledig en onherroepelijk verloren in zijn perverse spel. En ik wil niets liever.

Hij trekt zich iets terug, net genoeg zodat ik zijn gezicht kan zien. Zijn ogen zijn donker, onpeilbaar, maar er danst een wreed, voldaan lichtje in. Hij ziet mijn verwarring, mijn wanhoop, mijn opwinding. Hij ziet dat hij me precies heeft waar hij me wil hebben. Hij laat zijn blik langzaam over de kring van mannen glijden, die nu als hongerige wolven toekijken, hun ademhaling zwaar in de stilte. Hij ziet hun gespannen lichamen, hun starende ogen, hun erecties. Hij draait zijn hoofd terug naar mij, een trage, bezitterige glimlach krult zijn lippen. Dan fluistert hij, zijn stem een lage, snijdende toon die dwars door mijn ziel gaat: "Wordt het geen tijd dat je aandacht hebt voor de gasten?"

Mijn lichaam verstijft volledig. Ik zit nog steeds op zijn schoot, gevangen in zijn greep, de harde realiteit van zijn erectie tegen mijn billen, zijn vinger nog steeds plagerig rustend tegen mijn doorweekte slipje. Maar de sfeer is gekanteld. De relatieve veiligheid van zijn bezitterige aandacht is verdwenen, vervangen door een afgrond van onzekerheid en pure, dierlijke angst. Hij ziet de paniek in mijn ogen. Hij voelt de plotselinge spanning in mijn spieren. En hij geniet ervan. Een trage, wrede glimlach speelt om zijn lippen. Zijn handen laten me los, niet zachtjes, maar abrupt, alsof hij een vies object van zich afduwt. "Ga," zegt hij, zijn stem nu weer die koude, snijdende toon van de meester. "Verwen ze. Laat zien wat een goede gastvrouw je bent." Zijn afwijzing, zijn bevel, is de laatste duw. Ik glijd van zijn schoot, onhandig, mijn benen trillen zo hevig dat ik bijna op de grond val. Ik vang mezelf op met mijn handen, blijf even op handen en knieën zitten, mijn hoofd hangend, mijn haar als een nat, kleverig gordijn voor mijn gezicht. Ik ben terug in de arena. Terug in het midden.

Ik til mijn hoofd op en kijk door de sluiers van mijn haar. De mannen hun gezichten… Ze zijn net roofdieren. Hun ogen branden met een pure, onversneden lust. Ik zie hoe enkele mannen hun broeken hebben open staan, of zelfs al half naar beneden hebben geschoven. Hun stijve palen zijn duidelijk te zien, donker en pulserend in het schemerlicht, vastgehouden met een bezitterige, bijna ongeduldige greep. De aanblik is een nieuwe, verwoestende golf van hitte die door mijn onderbuik trekt, een mengeling van pure angst en een diepe, verraderlijke, alles verterende geilheid.

De blonde, dikke man lacht laag en spottend. "Toon eens wat, Marie," zegt hij, zijn stem is een lage, bezitterige grom. "Laat ons zien waar we recht op hebben." Zijn woorden zijn een bevel, een claim. Ik blijf geknield, mijn lichaam trilt. Een deel van mij – een klein, schreeuwend stemmetje van rede en schaamte – wil wegrennen, zich verbergen, schreeuwen dat dit verkeerd is. Maar dat stemmetje wordt overstemd door de donkere, pulserende hitte tussen mijn benen, door de herinnering aan de extase van daarnet, door de onontkoombare geilheid die mijn lichaam overspoelt bij de aanblik van hun honger. Mijn ogen flitsen van de blonde man naar de andere harde lullen, naar de donkere gestalte van Gert in zijn zetel. Twijfel en lust voeren een razende oorlog in mij. Ik ben gevangen, verlamd door de tegenstrijdigheid van mijn eigen verlangens.

Gert ziet mijn aarzeling. Hij ziet de strijd in mijn ogen. En hij duldt het niet. Zijn stem snijdt door de kamer, scherp en ongeduldig. "Je hebt het gehoord," zegt hij. De kilte in zijn toon jaagt een nieuwe rilling over mijn huid. Hij wacht geen seconde. "Vooruit. Doe je blouse uit." Het bevel is benzine op het vuur dat al in mij woedt. Een wilde, bijna maniakale golf van pure geilheid schiet door mijn aderen. Een diepe, bevende zucht van overgave ontsnapt me. Het is de zucht van een roofdier dat zich klaarmaakt om toe te slaan.

Langzaam, met vingers die nu niet meer trillen van onzekerheid maar zinderen van de elektriciteit die door mijn lichaam jaagt, breng ik mijn handen naar de onderste knoopjes van mijn strakke, witte blouse. De ogen van elke man in de kamer zijn als lasers op mijn handen gericht. Ze zitten niet meer. Ze hangen, leunen, half overeind, als beesten die op het punt staan te springen. De lucht is doordrenkt met hun testosteron, hun ongeduld, hun rauwe, dierlijke honger. Ik ruik het. Ik proef het bijna. “Fuck, ja..." fluistert een stem, hees.

Mijn vingers zijn plotseling onhandig, maar het is geen ongeluk. Het is een spel. Ik laat het eerste knoopje tussen mijn vingers glippen. Ik kijk op, mijn ogen wijd en onschuldig, en bijt zachtjes op mijn onderlip. Een collectieve, diepe kreun rolt door de kamer. Ik zie de blonde man zijn ogen sluiten, zijn hand die onbewust naar zijn kruis gaat en de stof daar strakker trekt. "Doe het open, slet," gromt een ander, zijn stem schor. Ik lach, een zacht, uitdagend geluid. En dan, klik. Het eerste knoopje is los. Een smalle strook bleke huid van mijn onderbuik komt tevoorschijn. Het voelt alsof er duizend volt door die kleine opening stroomt.

Mijn eigen lichaam staat in brand. Ik voel de hitte in mijn wangen, de pulserende beat tussen mijn benen die bijna pijnlijk is. Mijn tepels zijn keiharde, smekende kogels die tegen de dunne stof schuren. Ik moet mezelf aanraken. Terwijl mijn ene hand verder gaat met het volgende knoopje, laat ik mijn andere hand langzaam over mijn eigen buik glijden, mijn vingertoppen die cirkels draaien rond mijn navel, plagerig, genietend van mijn eigen hitte. Ik zie hoe hun ogen mijn hand volgen, hoe hun kaken zich spannen.

Klik. Het tweede knoopje. De welving van mijn buik is nu zichtbaar. Ik laat mijn hand nog hoger glijden, net onder de rand van mijn borsten, mijn duim die zachtjes over de gespannen huid strijkt. "Godverdomme, Marie," hijgt de man met de baard. "Jeetje, Gert, waar heb je zo een vrouw gevonden? Ze is perfect." Gert zwijgt. Zijn stilte is een oorverdovend applaus.

Mijn vingers versnellen nu het tempo. Klik. Klik. De opening wordt groter. De volle, zware onderkant van mijn borsten komt tevoorschijn, uitpuilend, smekend om bevrijding. Ik begin zachtjes met mijn heupen te wiegen op mijn knieën, een langzame, golvende beweging die mijn borsten doet deinen onder de halfgeopende stof. Ik voel me een stripster. Dit is mijn podium. En zij zijn mijn aanbidders, smachtend aan mijn voeten. Ik zie ze. Ik zie hoe ze wanhopig met hun stijve spelen. Hoe hun gezichten verwrongen zijn van lust en frustratie. Hoe sommigen zachtjes kreunen, hun ogen glazig. Een man likt over zijn droge lippen, zijn blik volkomen verloren in de aanblik van mijn lichaam. Ze kwijlen bijna. Ze aanbidden me.

En ik? Ik voel me het absolute centrum van de wereld, van de opwinding. Elke hijgende ademtocht, elke gespannen spier, elke harde erectie in de kamer is voor mij. Door mij. Ik ben de bron. Ik ben de godin. Ik voel me bemind, niet op een tedere manier, maar op de meest rauwe, dierlijke, alles verterende manier mogelijk. En de emoties – macht, lust, geilheid, een vleugje gevaarlijke speelsheid – razen als een orkaan door mijn lijf. Het is chaotisch, het is dynamisch, en het is het meest levende wat ik ooit heb gevoeld.

"Trek die fucking blouse uit!" brult de blonde man, zijn stem nu een rauwe schreeuw. Met een laatste, triomfantelijke ruk maak ik de resterende knoopjes los. De blouse valt open. Ik houd de twee helften vast en trek ze langzaam opzij, mijn borsten onthullend in al hun zware, witte glorie. Mijn grote, donkere tepels staan stijf naar voren, glinsterend van een dun laagje zweet. Ik lach, een helder, uitdagend geluid dat de spanning doorbreekt. Ik laat de stof langzaam over mijn schouders glijden, mijn huid plagend met de zachte katoen. En dan laat ik het vallen. Een witte vlag van overgave op de vloer. Ik ben volledig topless.

Ik blijf knielen, mijn hoofd opgeheven, mijn rug recht. Ik duw mijn borsten naar voren, een laatste, brutale uitnodiging, mijn borsten zwaar en bloot, mijn tepels harde, smekende punten. Ik voel hun ogen als fysieke aanrakingen, brandend op mijn huid. Ze hebben hun eerste offer gekregen, maar het heeft hun honger alleen maar aangewakkerd. Het gegrom in de kamer zwelt aan tot een dierlijk gebrul. Het gezicht van de blonde man is rood aangelopen, zijn aderen kloppen in zijn nek. Zijn ogen zijn gefixeerd op mijn naakte borsten, maar zijn woorden verraden dat zijn blik al verder dwaalt. "En nu dat rokje," gromt hij. Terwijl hij spreekt, grijpt hij openlijk naar zijn eigen kruis en trekt hij trekt aan zijn pik, een brute, onbeschaamde demonstratie van zijn ongeduld, zijn onontkoombare verlangen. Zijn daad is een vonk. Een andere man kreunt luid, zijn eigen hand verdwijnt in zijn broekzak. De man met de baard likt over zijn lippen, zijn ogen gefixeerd op de plek waar mijn rokje mijn huid ontmoet.

Een nieuwe golf van pure, vloeibare hitte schiet door mijn onderbuik, zo intens dat mijn benen dreigen te bezwijken. Ik voel mijn slipje, al doorweekt, nu bijna druipen. De aanblik van zijn hand op zijn eigen erectie, de rauwe eis in zijn stem, de collectieve, dierlijke honger in de kamer... het is te veel. Ik kijk naar Gert. Zijn gezicht is nog steeds een masker, maar in zijn ogen zie ik een donkere, intense gloed. Hij knikt, heel langzaam. De toestemming is gegeven. Met trillende vingers, die nu niet langer speels zijn maar gedreven door een diepe, onvermijdelijke overgave, breng ik mijn handen naar de knoop van mijn rokje. De ogen van de mannen volgen elke beweging, hun ademhaling een zwaar, synchroon gehijg. De laatste barrière staat op het punt te vallen.

De knoop van mijn rokje voelt koud en hard aan onder mijn trillende vingertoppen. Het is het laatste bastion, de laatste dunne laag die me scheidt van totale, absolute naaktheid voor deze roedel hongerige mannen. Hun ogen branden op mijn handen, volgen elke micro-beweging. De lucht is zo dik van ingehouden lust dat ik het gevoel heb te stikken. "Doe het," fluistert een stem. Ik kijk opzij en zie de donkerharige man, zijn ogen donker en smekend. "Doe het voor ons." Mijn vingers gehoorzamen, niet hem, maar de diepere, donkere drang in mezelf. Met een onvaste beweging maak ik de knoop los. Mijn hand glijdt naar de rits. Ik kijk op, mijn blik vangt de blonde man, die nog steeds openlijk aan zichzelf trekt, zijn gezicht een masker van gekwelde extase. Ik zie Gert, onbewogen, observerend. Ik zie de anderen, als standbeelden van begeerte.

Langzaam, tergend langzaam, trek ik de rits naar beneden. Het schurende geluid snijdt door de stilte, een uitnodiging en een overgave tegelijk. De strakke stof wijkt, onthult de bleke huid van mijn heupen, de rand van mijn doorweekte, zwarte slipje. Een diepe, collectieve kreun rolt door de kamer. Handen grijpen harder naar kruizen. Lichamen schuifelen onrustig op de banken. Ik stop. Ik laat ze kijken. Ik laat ze smachten. Ik voel de macht die uitgaat van deze vertraging, van deze kwelling. Mijn eigen lichaam reageert met een nieuwe, intense golf van hitte. Ik ben de meesteres van hun frustratie, zelfs in mijn knielende positie.

"Verdomme, Marie, trek het uit!" brult de blonde man. Met een laatste, diepe ademhaling duw ik het rokje van mijn heupen. De stof glijdt naar beneden, stroef over mijn zwetende huid. Ik voel me als een slang die zijn oude huid afwerpt. Over mijn dijen, mijn knieën, tot het als een lege, zwarte cirkel om mijn enkels ligt. Er blijft enkel het slipje over. Een klein, zwart slipje. Maar het is allesbehalve onschuldig. Het is doorweekt, doorschijnend op de plek waar het mijn meest intieme delen bedekt. Het kleeft aan mijn huid, tekent de contouren van mijn schaamlippen, verraadt de overvloedige nattigheid die het resultaat is van hun blikken, hun woorden, mijn eigen donkere verlangens. De donkere, vochtige vlek is nu groter, onmiskenbaar, een brandmerk van mijn geilheid.

Ik blijf knielen, nu bijna volledig naakt, alleen nog gehuld in dat ene, veelzeggende stukje stof. Mijn borsten hangen zwaar en bloot. Mijn huid gloeit. De reactie is een explosie van ingehouden adem. Een man slaat met zijn vuist op de armleuning van de bank. Een ander laat een laag, dierlijk gegrom horen. Hun ogen zijn vastgelijmd op mijn lichaam. De blonde man stopt met zichzelf te beroeren. Hij kijkt me aan. "Perfect," fluistert hij. "Nu ben je er klaar voor."

Met een beweging die zowel onderdanig als volkomen vastberaden is, begin ik op mijn knieën naar voren te schuifelen. Ik kruip op mijn knieën naar de dikke blonde man, over de koude, plakkerige vloer. Elke beweging is een marteling en een genot. Mijn borsten zwaaien zwaar heen en weer bij elke beweging. Mijn blik is niet langer afwachtend of uitdagend. Mijn ogen zijn gefixeerd op zijn stijve pik, die nu op ooghoogte is. Het is een prachtig, angstaanjagend wapen, donker geaderd, de top glinsterend van het vocht. Ik zie de spieren in zijn dijen zich spannen als ik dichterbij kom. Een diepe, schorre kreun ontsnapt hem. Ik stop recht voor hem, mijn gezicht slechts centimeters van zijn kruis. De geur van zijn opwinding is bedwelmend. Ik kijk even op naar zijn gezicht. Zijn ogen zijn gesloten, zijn lippen half geopend, volledig verloren in het moment. Dan buig ik mijn hoofd en open ik mijn mond. Mijn lippen raken zijn pik. De schok van de hitte, de vibrerende spanning in zijn harde vlees... het is een drug. Ik sluit mijn ogen een fractie van een seconde, geef me over aan de pure, dierlijke drang. Mijn tong, als een nieuwsgierige slang, komt naar buiten en likt aarzelend de glinsterende, zoute druppel vocht van de top. Een diepe, schorre kreun ontsnapt de blonde man. Zijn heupen schokken onwillekeurig naar voren, een smekende, wanhopige beweging. "Fuck... ja..." hijgt hij.

Zijn reactie is de lont in het kruitvat. Ik ben niet langer aarzelend. Ik ben hongerig. Mijn lippen sluiten zich om zijn pik heen, zacht maar vastberaden. Ik neem hem langzaam, centimeter voor centimeter, dieper in mijn mond. De smaak is intens, mannelijk, de smaak van pure, onversneden lust. Ik voel hem pulseren tegen mijn gehemelte, een levend, eisend ding. De stilte in de kamer is nu absoluut, op het geluid van mijn mond na. Het zachte, natte geluid vult de ruimte, een obsceen, hypnotiserend ritme. Ik hoor de ademhaling van de andere mannen versnellen, korter, oppervlakkiger worden. Ik weet, zonder te kijken, dat hun handen nu openlijk hun eigen, harde erecties masseren, hun ogen vastgelijmd op het tafereel aan hun voeten.

Mijn hand vindt de basis van zijn schacht, mijn vingers sluiten zich eromheen. De huid is heet en strak gespannen. Ik begin te bewegen, mijn mond en hand in een perfect, synchroon ritme. Langzaam eerst, dan sneller. Mijn tong cirkelt rond de rand van zijn eikel, plaagt de gevoelige onderkant. Ik voel hem trillen in mijn greep. "Godverdomme, Marie..." kreunt hij, zijn stem nauwelijks meer dan een hijgende fluistering. Zijn handen, die eerst nog onwennig langs zijn zij hingen, grijpen nu naar mijn haar. Niet hard, nog niet, maar bezitterig. Zijn vingers verstrengelen zich in de natte, naar bier ruikende lokken, hem een anker gevend in de storm die ik ontketen. Ik ga dieper, mijn keel ontspant zich, ik neem hem zo ver als ik kan. Hij gooit zijn hoofd achterover, een geluid dat half een kreun, half een snik is, ontsnapt hem. Ik voel de controle die ik over hem heb, de absolute macht die uitgaat van deze daad van totale overgave. Ik ben zijn godin, en hij ligt aan mijn voeten, smekend om verlossing.

De hitte tussen mijn eigen benen is nu een ondraaglijk, kloppend vuur. Elke beweging van mijn mond, elke stoot van zijn heupen die mijn ritme beantwoordt, stuurt een golf van genot door mijn eigen lichaam. Ik ben niet alleen aan het geven; ik ben aan het nemen, op mijn eigen, perverse manier. Ik voel de spanning in zijn lichaam toenemen, de spieren in zijn dijen die zich aanspannen als staalkabels. Ik voel het begin van de onvermijdelijke puls aan de basis van zijn schacht. Hij is er bijna. "Niet stoppen," hijgt hij, zijn stem een wanhopige smeekbede. "Niet stoppen... Kom op..." Zijn woorden zijn de laatste duw. Ik versnel mijn ritme, mijn hand en mond nu een razende, onstuitbare machine. Zijn kreten worden luider, dierlijker. Zijn handen grijpen mijn hoofd nu harder vast en dwingen me dieper.

En dan, met een laatste, diepe, allesverslindende stoot, explodeert hij. Een hete, dikke golf van overgave vult mijn mond. Ik slik, een reflex, een laatste daad van bezit. Een enkele, dikke, parelmoeren druppel zaad ontsnapt uit mijn mondhoek. Traag, bijna uitdagend, glijdt hij over mijn kin, en trekt een glinsterend spoor over mijn huid, voordat hij uiteindelijk naar beneden druipt en landt op de ronding van mijn borst.

Hij stort hijgend in elkaar, zijn handen laten mijn haar los, zijn lichaam trilt van de naschokken. Ik laat hem langzaam los, mijn lippen glijden over zijn slappe, natte huid. Wanneer ik op wil staan, voel ik twee handen op mijn kont. De aanraking is onverwacht, anders dan de eerdere strelingen. Deze handen aarzelen niet. Ze grijpen. Ze claimen. Een scherpe, verraste ademtocht ontsnapt me. Ik wil me omdraaien, zien wie het is, maar de greep is te stevig. En dan, zonder waarschuwing, zonder vraag, voel ik hoe zijn duimen onder het dunne, doorweekte elastiek van mijn slipje haken. Mijn slip wordt bruut opzijgeschoven. De koude lucht op mijn volledig blootgestelde, natte huid is een schok, een diepe, plotselinge kwetsbaarheid die me doet verstijven. Ik weet wat er gaat komen. De onvermijdelijke, harde realiteit van penetratie.

Een golf van pure paniek schiet door me heen. Ik wil nee zeggen. Een schreeuw vormt zich in mijn keel: Stop! Niet nu! Niet zo! Geen seks. Dat had ik Kristof beloofd. Niet op deze manier, niet als een dier, niet terwijl de smaak van een ander nog in mijn mond is. Een flits van mijn oude zelf, van de vrouw die grenzen had, die controle wilde, licht op in de chaos van mijn geest. Maar mijn opwinding overheerst. De urenlange opbouw, de vernedering, de extase van mijn eigen climax, de aanblik van hun ongeremde lust, Gerts ijzingwekkende controle... het heeft iets in mij gebroken, of misschien juist bevrijd. Ik kan niet meer logisch denken. Mijn lichaam reageert voordat mijn geest het kan verwerken. De paniek lost op in een nieuwe, diepere golf van pure, onversneden geilheid. De plotselinge kwetsbaarheid is geen angst meer, maar een ondraaglijke prikkeling.

Ik sta in brand. Een diepe, kloppende hitte pulseert tussen mijn benen, een natte, smekende pijn die schreeuwt om gevuld te worden. Mijn ademhaling is een reeks korte, hijgende stootjes. Mijn tepels zijn pijnlijk hard. Ik voel mijn eigen vocht langs mijn dijen druipen. Ik hoor een lage, triomfantelijke grom achter me. Ik voel de hete, harde punt van zijn paal tegen mijn ingang drukken, zoekend, eisend. Mijn interne 'nee' is een verre echo, verdronken in de alles verterende vloedgolf van een lichaam dat alleen nog maar 'ja' kan schreeuwen. Ik sluit mijn ogen en span mijn billen aan, niet in verzet, maar in onvermijdelijke anticipatie op de invasie die komen gaat.

Dan, zonder verdere waarschuwing, duwt hij. Het is geen zachte, verkennende beweging. Het is brute kracht, een onmiskenbare daad van bezit. Ik voel mezelf openscheuren, een korte, scherpe pijn die onmiddellijk wordt overspoeld door een golf van verzengende hitte en een overweldigende sensatie van volheid. Een schrille, gebroken kreet ontsnapt mijn lippen, half pijn, half pure, onversneden extase. Mijn handen klauwen zich vast in de bovenbenen van de blonde man voor mij, mijn nagels zoeken naar grip in de chaos. De man achter mij duwt dieper, zijn heupen slaan krachtig tegen mijn billen. Hij vult me volledig, spietst me op zijn verlangen. Ik ben van hem. Op dit moment ben ik volledig en onherroepelijk van hem. De reactie van de andere mannen is onmiddellijk en dierlijk. Een collectieve grom stijgt op uit de kring. Ik hoor het scherpe, sissende geluid van ingehouden adem, het onmiskenbare geluid van mannen die zichzelf nu openlijk en wanhopig beroeren. Hun opwinding wordt gevoed door mijn kreet, door de aanblik van mijn lichaam dat wordt genomen.

De man in mij begint te bewegen. Zijn stoten zijn diep, krachtig en meedogenloos. Elke keer dat hij zich terugtrekt, voel ik een kwellende leegte, en elke keer dat hij opnieuw binnendringt, is het een nieuwe explosie van sensatie die me doet jammeren. Mijn heupen, die eerst nog verstijfd waren, beginnen onwillekeurig mee te bewegen, mijn lichaam volgt instinctief het ritme van zijn lust. Mijn geest is verdampt. Er is alleen nog dit. De brandende volheid in mij, de ruwe huid van zijn dijen tegen mijn billen, de geur van zijn zweet vermengd met mijn eigen vocht. Ik ben een altaar dat wordt bestormd, een offer dat gretig wordt verslonden. Mijn kreten zijn niet langer ingehouden; ze zijn luid, schaamteloos, de soundtrack van mijn totale overgave.

En door de waas van extase, door de mist van zweet die nu over mijn wangen stromen, zie ik Gert. Onbewogen met zijn telefoon in zijn hand. Het rode lichtje brandt onverbiddelijk. Hij legt vast hoe ik word gedeeld, wordt genomen, wordt gebroken en opnieuw gemaakt tot iets nieuws, iets donkerders, iets dat volledig van hem is.

Het ritme waarin ik geneukt word, is nu een waanzinnige, dierlijke cadans. Hard, diep, onverbiddelijk. Ik ben niet langer een vrouw; ik ben een vat, een holte die wordt geclaimd en gevuld. Mijn eigen lichaam reageert buiten mijn wil om, mijn heupen beantwoorden de stoten met een wanhopige, smekende beweging. Dan voel ik de verandering in hem. Zijn spieren spannen zich aan als staalkabels. Zijn greep op mijn heupen wordt pijnlijk hard, zijn knokkels wit. Zijn ademhaling, die al een rauw gehijg was, stokt voor een enkele, ondraaglijke seconde. Ik voel de spanning in zijn paal, diep in mij, aanzwellen tot een onhoudbaar punt, een interne vulkaan die op uitbarsten staat. Een diepe, schorre, bijna gebroken kreet scheurt uit zijn longen, een geluid dat meer dierlijk dan menselijk is. En dan, zijn hoogtepunt, diep in mij.

Het is geen snelle, oppervlakkige ontlading. Het is een vloedgolf. Een reeks krachtige, pulserende stoten die dieper lijken te gaan dan fysiek mogelijk is, alsof hij zijn ziel in me probeert te storten. Ik voel de hete, dikke stroom zich in me verspreiden, een verzengende, bijna pijnlijke golf van leven die elke holte vult, elke zenuw in brand steekt. Mijn eigen spieren trekken onwillekeurig samen, een echo van zijn climax, een poging om hem vast te houden, om hem volledig te absorberen. Ik schreeuw het uit, een lange, hoge gil die samenvalt met zijn laatste, diepe stoot. Het is een geluid van pure, onversneden overgave, een versmelting van zijn extase en mijn eigen, allesomvattende ontvangst.

Voor een lange, trillende seconde blijven we zo verbonden, zijn pulserende warmte diep in mij, zijn zware, hijgende lichaam boven op het mijne. Wat rest is de rauwe, dierlijke intimiteit van zijn climax die in mij resoneert. De spanning vloeit weg. Hij trekt zich langzaam terug, een laatste, glibberige streling. De plotselinge leegte is een schok, een koude wind na de verzengende hitte. Hij stort hijgend naast me neer op de vloer. Ik blijf op mijn knieën zitten, mijn ogen gesloten, mijn lichaam een slagveld. Ik voel zijn zaad, warm en zwaar, diep in mij. Een brandmerk. Een onuitwisbaar teken.

En voordat de stilte te diep kan worden, hoor ik alweer het schuifelen van voeten. De volgende jager nadert. De nacht is nog lang…

- - -

Meer weten over de vrouw achter dit verhaal? abonneer je dan op de nieuwsbrief door mij een mail te sturen. Mijn email vind je op mijn profielpagina.