Student Aan Huis - 4

Een paar dagen zijn verstreken sinds die namiddag in de tuin. Sindsdien is het stil in huis. Luca probeert de routine van alledag op te pakken alsof er niets is gebeurd, maar elke keer dat hij Emmy of Vincent tegenkomt, stokt zijn adem. Hij vermijdt oogcontact en verschuilt zich achter korte, beleefde zinnetjes – “goedemorgen”, “dankjewel”, “welterusten” – meer durft hij niet te zeggen. Zijn hartslag schiet al omhoog als hij Emmy’s stem in een andere kamer hoort. Als ze onverwacht de keuken binnenkomt terwijl hij aan tafel zit, laat hij bijna zijn mok vallen. Hij mompelt een verontschuldiging en maakt zich snel uit de voeten. Luca loopt op eieren; elke seconde verwacht hij dat Vincent een opmerking maakt, of dat Emmy hem apart neemt om te praten over wat er is gebeurd. Maar niets van dat alles gebeurt. Geen woorden, geen verwijten – helemaal niets.

Vincent gedraagt zich ogenschijnlijk zoals altijd, misschien zelfs iets té vriendelijk. Zo vroeg hij bij het avondeten met onnatuurlijk veel belangstelling naar Luca’s studie en bood hij hem joviaal een biertje aan, alsof er niets was gebeurd. Die nonchalante hartelijkheid maakt Luca alleen maar nerveuzer en achterdochtiger. En Emmy? Zij schenkt hem hooguit een flauwe glimlach als ze elkaar in het voorbijgaan treffen, maar haar ogen verraden niets. Was dat zinderende moment in de tuin dan zo makkelijk voor haar om te vergeten? Luca’s gedachten draaien overuren. ’s Nachts staart hij naar het plafond van zijn zolderkamer, de scène telkens opnieuw afspelend in zijn hoofd: Emmy op haar knieën tussen zijn benen, haar zachte hand om zijn kloppende erectie, haar borsten glanzend van zijn zaad. Alleen al die herinnering doet zijn wangen branden. Hij rolt zich zuchtend op zijn zij en knijpt zijn ogen dicht, verscheurd tussen schaamte en nieuw ontwaakte lust. Hij weet niet wat erger is – de angst dat Vincent er toch achter komt, of de teleurstelling dat Emmy doet alsof er nooit iets is gebeurd. Het liefst zou hij het hele voorval ontkennen en vergeten, alsof het een droom was. Maar elke keer dat hij zijn ogen sluit, ziet hij haar weer voor zich en voelt hij die duizelingwekkende mix van opwinding en schuld. Hoe hij ook zijn best doet het te negeren, een deel van hem hunkert heimelijk naar meer.

Die nacht liggen Vincent en Emmy dicht tegen elkaar aan in bed, twee samenzweerders in het donker. Het huis is stil; van buiten komt slechts het geritsel van de wind door de bomen. Vincent streelt met zijn vingertoppen langs Emmy’s zij. “Heb je hem vanavond gezien? Hij durfde me niet eens aan te kijken,” fluistert hij met een zweem van tevredenheid in zijn stem. Emmy onderdrukt een giechel. “Ik weet het. Arme jongen,” zegt ze zacht, al klinkt ze niet bepaald bezorgd. Ze schuift dichter tegen Vincent aan, haar blote benen verstrengeld met de zijne onder de lakens.

In het schemerdonker durven ze eindelijk uit te spreken wat overdag onbesproken moest blijven. “Hij loopt op eieren,” fluistert Emmy. Haar hand glijdt naar Vincents borstkas en tekent lijntjes over zijn huid. “Ik denk dat hij bang is dat je iets vermoedt.” Vincent grinnikt onder zijn adem. “Misschien geniet ik er stiekem wel van, van zijn onzekerheid,” geeft hij toe terwijl hij haar heup omvat en haar tegen zich aantrekt. Zijn lippen vinden de hare en even kussen ze traag en intens. Wanneer hun monden weer scheiden, glanzen Emmy’s ogen in het duister. “We zijn gemeen,” ademt ze, al speelt er een opgewonden lachje om haar lippen. Vincent laat zijn neus langs haar kaaklijn glijden. “Mmm, misschien wel. Maar toegegeven… het is ook verdomd spannend, nietwaar?”

Emmy antwoordt niet met woorden maar laat haar hand langzaam afdwalen over zijn buik. Ze voelt hoe Vincent meteen reageert; bij de herinnering is hij net zo opgewonden als zij. “Vertel me,” fluistert Vincent hees terwijl haar vingers speels de rand van zijn boxershort plagen, “hoe vond je het… om hem zo te helpen?” Zijn vraag hangt zwaar van wellust in de lucht. Emmy’s adem hapert even. Een blos kleurt haar wangen terwijl de tuin zich weer levendig in haar geest ontvouwt. “Het was…” ze zoekt naar het juiste woord en vindt alleen de waarheid, “heerlijk. Zo fout, maar zo heerlijk.” Alleen al door die bekentenis duwt Vincent zijn heupen gretig vooruit tegen haar hand. “God, Em,” gromt hij zacht, “ik zie het steeds voor me. Hoe je daar voor hem knielde… hoe je hem liet komen.” Zijn stem beeft niet van boosheid maar van opwinding.

Emmy glimlacht bij zijn woorden en laat haar hand nu onder de stof glijden. Meteen omsluiten haar vingers zijn kloppende erectie, hard en heet in haar handpalm. Vincent zuigt scherp zijn adem in van genot. In het donker delen ze hun meest verboden fantasieën. “Ik wou dat ik dichterbij was geweest,” fluistert Vincent. “Om alles goed te kunnen zien.” Emmy bijt even op haar onderlip terwijl ze haar hand langzaam op en neer beweegt over zijn lengte. “Je vond het echt geil om ons te zien, hè?” daagt ze hem uit, haar stem onvast van hitsige plagerij. Vincent antwoordt niet met woorden. In een vloeiende beweging rolt hij haar op haar rug en komt half over haar heen. Zijn gezicht hangt nu vlak boven het hare, zijn ogen glimmen van honger. “Ik vond het ongelooflijk geil,” sist hij. “Jou zo bezig te zien met hem… Jezus, Em, ik kon me nauwelijks inhouden.” De rauwe eerlijkheid in zijn stem laat Emmy huiveren. Ze opent haar benen uitnodigend en laat Vincent zich tussen haar dijen nestelen. Zijn gewicht drukt heerlijk op haar, en hij voelt anders – zekerder, dominanter. Alsof hij eindelijk laat zien dat zij van hem is. Vincents hand glijdt langs haar dij naar boven en ontdekt tot zijn voldoening hoe nat ze al voor hem is. Geen van beiden wil nog langer wachten.

Een diepe zucht ontsnapt Emmy’s lippen wanneer Vincent in één soepele beweging bij haar naar binnen glijdt. Beiden houden ze even hun adem in bij de vertrouwde, zalige warmte. Vincent begint te bewegen – traag, diep, elke stoot bezitterig alsof hij haar opnieuw toe-eigent. Hij grijpt Emmy’s polsen en verstrengelt zijn vingers met de hare, duwt haar handen boven haar hoofd in het kussen. “Jij bent van mij,” fluistert hij hees in haar oor. Een golf van genot trekt door Emmy heen bij die woorden; haar rug kromt zich terwijl ze hem dieper verwelkomt. “Ja… altijd van jou,” hijgt ze terug, haar vingers zich stevig sluitend om de zijne.

Haar dijen klemmen zich om zijn heupen en Vincent versnelt het ritme. Onderbroken kreunen en schorre fluisterwoorden vullen de duisternis. “Ga je hem nog eens… zo lekker laten komen?” weet Vincent uit te brengen tussen twee harde stoten door. Emmy bijt op zijn schouder om een kreet te smoren, haar gedachten duizelen van zijn vraag en de intense opwinding. Ze dwingt zichzelf hem aan te kijken, haar ogen donker en glanzend van lust. “Wil je dat ik het nog een keer doe?” hijgt ze, bijna onverstaanbaar van verlangen. Vincent antwoordt met een rauwe kreun en knikt, zijn hand in een stevige greep op haar heup. Hij stoot dieper, opnieuw en opnieuw, opgejut door de fantasie die hen allebei zo wild maakt. Hij ademt zwaar tegen haar hals, vechtend om controle. “Als het… nog eens gebeurt,” brengt hij uit, “dan wil ik… het zien. Alles.” Die woorden – zo onverwacht en toch vol vastberadenheid – laten Emmy’s binnenste nog intenser samentrekken. Ze staart hem aan, overrompeld dat hij hier zó snel in meegaat – en juist dat besef, dat hij haar zelfs wil zien met een ander, maakt haar onstuimig heet. Elk spoortje schuldgevoel of aarzeling is verdwenen; ze voelt zich vrijer en gevaarlijker dan ooit. Ze merkt hoe Vincent haar nu zonder terughoudendheid neemt en haar met zijn lichaam opeist. Die kant van hem – de man die zijn vrouw durft te claimen – laat haar hart razen van opwinding.

Haar benen beginnen te trillen terwijl een hete golf van extase haar overspoelt. “Vincent—” hijgt ze, voordat haar hele lichaam wordt meegezogen in een climax die haar binnenstebuiten keert. De plotselinge, krachtige samentrekkingen diep in haar trekken Vincent onherroepelijk met zich mee over de rand. Met een rauwe, diepe kreun stort hij zich volledig in haar, zijn vingers nog altijd verstrengeld met de hare terwijl hij komt en haar vult met alles wat hij heeft. Hij blijft nog een moment boven haar, natrillend van de roes, hun huid glanzend van zweet en hartslagen die wild tekeergaan. In de stilte die volgt drukt Vincent een langzame, bezegelende kus op Emmy’s lippen. Er ligt verstandhouding in die kus – en een onstilbare honger naar meer. Terwijl ze in elkaars armen tot rust komen, beseft Emmy dat hun spel nu pas echt begonnen is.

Dus gingen ze verder. Emmy observeerde Luca vanuit haar ooghoeken terwijl ze nonchalant een kop koffie dronk. Ze zag hoe hij nerveus met zijn ontbijt rommelde en stiekem naar haar keek wanneer hij dacht dat ze het niet merkte. Zijn ontwijkende blik en rood aangelopen wangen waren voor haar een bron van heimelijk genoegen. Hij was zo schattig in zijn ongemak. Toen hun blikken kort kruisten, schoot er een elektrische spanning door de keuken. Luca keek snel weg, zijn gezicht nu vuurrood, en mompelde iets onverstaanbaars terwijl hij opstond om zijn bord weg te zetten. Emmy onderdrukte een glimlach. Ze voelde zich als een roofdier dat haar prooi bespeelde – en de prooi genoot er stiekem ook van, al wist hij zich geen houding te geven.

Vincent hield zich op de achtergrond, zijn gezicht neutraal terwijl hij de krant doorsnelde. Inwendig registreerde hij elke subtiele interactie tussen Emmy en Luca. Hij zag hoe Luca nauwelijks durfde te ademen in Emmy’s nabijheid, en hoe Emmy quasi-argeloos een hand door haar blonde lokken streek of even voorover boog om iets van de grond te rapen, waarbij haar jurk langs haar dij gleed. Elke beweging van haar kant leek Luca verder uit balans te brengen. Precies zoals gepland, dacht Vincent bij zichzelf. Hij voelde een mengeling van rustige tevredenheid en tintelende opwinding. Hij had Emmy op het hart gedrukt niets over het incident te zeggen en het spel ongemoeid voort te zetten. Nu zag hij het effect daarvan: de spanning tussen die twee nam met de dag toe. Luca leed zichtbaar aan zijn eigen verlangen en schaamte, en Emmy genoot daarvan met volle teugen. Vincent wist dat het risico – de dreiging die Luca voelde – deel was van de aantrekkingskracht. Het was een gevaarlijk spel, en hij was de regisseur.

Emmy besloot die middag een nieuwe stap te zetten in dit spel van verleiding. Terwijl Vincent zich had teruggetrokken op zijn kantoor, betrapte ze Luca in de woonkamer, waar hij op de bank zat met een studieboek. Hij schrok op toen hij haar zag binnenkomen. “Luca, zou jij me misschien even kunnen helpen?” vroeg Emmy met haar meest onschuldige glimlach. Ze hield haar telefoon omhoog. “Ik wil wat stories posten op Instagram, maar ik krijg de instellingen niet goed. Jij bent daar toch handig mee?” Haar toon was vriendelijk en onschuldig, alsof er niets bijzonders tussen hen was gebeurd.

Luca slikte en knikte voorzichtig. “Ja… natuurlijk,” antwoordde hij zacht. Hij probeerde kalm te klinken, maar zijn stem trilde licht. Ze ging naast hem op de bank zitten en reikte hem haar telefoon aan. Onvermijdelijk kwam haar knie tegen de zijne en voelde hij de warmte van haar lichaam vlak naast zich. Luca’s adem stokte even. Hij concentreerde zich krampachtig op het scherm, al was het moeilijk met Emmy die zo dichtbij was dat haar parfum hem bedwelmde – een zoete, verleidelijke geur. Haar lange wimpers fladderden terwijl ze over zijn schouder meekeek naar de telefoon. “Zie je wat ik bedoel?” vroeg ze zacht, waarbij haar lippen bijna zijn oor raakten.

Hij knikte, zich bewust van elke centimeter tussen hun lichamen. “Hm-hm,” bracht hij uit. Met enig gepruts wist hij de instellingen te openen. Focus op het scherm, maande hij zichzelf, denk niet aan… Maar dat was onbegonnen werk. Emmy’s arm lag losjes achter hem over de rugleuning, en af en toe voelde hij haar borsten licht tegen zijn bovenarm drukken wanneer ze bewoog. Die toevallige aanrakingen brandden door zijn shirt heen. Luca voelde zijn lichaam verraderlijk reageren; een bekende prikkel bouwde zich op in zijn onderbuik. Niet nu, alsjeblieft niet nu… smeekte hij inwendig, maar zijn lichaam had een eigen wil.

“Je wordt er echt goed in,” complimenteerde Emmy hem met zachte stem, doelend op hoe hij door de app navigeerde. Haar woorden droegen een dubbele bodem die hij bijna kon proeven. Luca durfde haar nog steeds niet aan te kijken. Hij voelde haar blik echter wel op zich rusten – en ook laag bij zijn middel. Want ondanks zijn verwoede pogingen kalm te blijven, tekende zich een groeiende bobbel af onder zijn trainingsbroek. Zijn handen trilden licht toen hij iets op het scherm aantikte.

“Gaat het?” hoorde hij Emmy vragen. Haar hand rustte plots op zijn bovenbeen – zogenaamd om zijn aandacht te trekken. Luca versteende. De plek waar haar vingers op zijn broek lagen, tintelde onmiddellijk. “Je ziet een beetje rood,” merkte ze speels op. Haar gezicht stond onschuldig bezorgd, maar haar ogen hadden die ondeugende twinkeling.

“Eh, ja… het gaat,” loog hij zacht. Hij wist dat zijn blozen hem allang verraden had. Haar hand lag nog steeds op zijn dij, duim cirkelend in de stof alsof het de natuurlijkste zaak van de wereld was. Luca’s hoofd tolde. Hij wilde opstaan, vluchten – maar hij wilde ook dat ze nooit meer zou ophouden met hem zo aanraken. Die tweestrijd brandde in zijn borst.

Emmy genoot intussen met volle teugen van Luca’s zichtbare verwarring. Ze voelde de gespannen spieren onder haar vingertoppen en hoorde hoe zijn ademhaling onregelmatig werd. Ze besloot het nog iets op te voeren. Ze leunde iets verder naar hem toe onder het mom van meekijken, tot haar haren zijn kaaklijn streelden. “Zie je het icoontje hier? Daar moet je op drukken,” fluisterde ze, haar lippen bijna tegen zijn oor.

Luca kon een zacht, schokkerig zuchtje niet onderdrukken. Hij deed wat ze zei – hij zou alles doen wat ze hem vroeg op dit moment. Zijn wereld was gereduceerd tot Emmy’s nabijheid, haar aanraking, haar stem die over zijn huid streek. Hij drukte op het scherm, maar hij had geen idee meer wat hij eigenlijk deed. Hemel, dit is verkeerd… flitste het door hem heen. Als Vincent dit zou zien… Die gedachte was als een emmer koud water. Uit reflex rechtte Luca zijn rug en schoof een paar centimeter van haar af op de bank. Emmy’s hand gleed van zijn been. “Ik, eh… misschien kun je de rest zelf instellen nu,” bracht hij haastig uit, terwijl hij haar telefoon terug op de salontafel legde. Hij durfde haar nog steeds niet aan te kijken, bang dat één blik hem weer zou verlammen van begeerte.

Emmy beet teleurgesteld op haar lip toen Luca afstand nam, maar hervond snel haar speelse zelf. Ze wilde hem niet volledig afschrikken – nog niet. De verleiding en de dreiging moesten hand in hand gaan. “Natuurlijk, Luca. Dankjewel voor je hulp,” zei ze luchtig. Ze deed alsof ze zijn nerveuze reactie niet opmerkte, en stond op van de bank. “Ik red me verder wel. Sorry als ik je lastigviel tijdens het studeren.”

“N-nee, geen probleem,” antwoordde hij schor. Hij voelde tegelijk opluchting en teleurstelling nu haar warmte van zijn zijde verdween. Alsof hij weer kon ademen, maar iets essentieels miste. Luca keek gespannen toe hoe Emmy zonder verder woord de kamer verliet, haar heupen zacht wiegend bij elke stap. Hij liet zijn hoofd achterover tegen de bankleuning vallen en sloot zijn ogen. Zijn hart bonkte nog in zijn keel. Wat moest hij hier in godsnaam mee aan? Elke vezel in zijn lichaam snakte naar haar – maar het schuldgevoel en de angst voor ontdekking knaagden net zo sterk.

Terwijl Luca zijn verwarde gedachten probeerde te ordenen, was Vincent een verdieping hoger in stilte getuige geweest van flarden van de interactie. Vanuit zijn kantoor had hij door de open deur de zachte stemmen gehoord en af en toe een glimp opgevangen van Emmy’s uitdagende lichaamstaal, het moment dat hij toch meer wilde zien, of al hoopte meer te zien, en de trap was afgeslopen naar de gang. Hij had herkend hoe haar stem lager en bijna fluisterend werd – haar verleidelijke toon. Het had hem ontzettend veel zelfbeheersing gekost om niet stiekem op de overloop te gaan staan luisteren of kijken. Toch deed hij het. Hij gunde zichzelf én Emmy dit moment om Luca nog wat verder op te jutten. Bovendien prikkelde het zijn eigen fantasie om zich voor te stellen wat er beneden gebeurde. Hoever zou ze gaan? vroeg hij zich af, terwijl hij merkte dat zijn eigen ademhaling versneld was. In zijn verbeelding zag hij hoe Emmy’s hand op Luca’s been lag, hoe dicht ze wellicht bij diens opzwellende kruis kwam… Vincent voelde een bekende tinteling door zijn lijf gaan. Jaloezie? Misschien een vleugje. Maar die verdronk in een golf van opwinding terwijl hij zich de scène probeerde voor te stellen.

Emmy kwam even later Vincent’s kantoor binnenlopen en deed de deur achter zich zachtjes dicht. Haar ogen fonkelden van opwinding. Vincent keek op van zijn bureau en zag onmiddellijk aan haar gezicht hoe het met Luca was afgelopen. “En? Alles kunnen posten?” vroeg hij quasi-nonchalant, doelend op haar verzonnen Instagramprobleem.

Emmy grijnsde, een vinger spelend met de stof van haar jurkje. “Uiteindelijk wel, ja.” Ze leunde tegen de deur en sloeg haar armen losjes over elkaar, waarbij haar borsten net iets omhoog gedrukt werden. Vincent’s blik greep dat detail en hij voelde begeerte opflakkeren. “Luca was heel behulpzaam,” vervolgde ze op speelse toon. “Al vond hij het geloof ik wel… intens.”

Vincent duwde zijn bureaustoel iets naar achteren en nam haar houding op – zelfverzekerd, licht trillerig van adrenaline. “Ik had niets anders verwacht,” zei hij zacht. Hij wenkte haar met een kleine hoofdknik. “Kom eens hier.”

Emmy volgde gehoorzaam, bijna gretig, en stapte naar hem toe. Nog voor ze iets kon zeggen, pakte Vincent haar hand en trok haar op zijn schoot. Ze kwam met een zachte kreet terecht op zijn benen, haar gezicht vlak bij het zijne. Vincent legde een hand in haar nek en zocht haar ogen. “Je speelt graag met vuur, hè?” murmelde hij, al klonk er trots in zijn stem.

Emmy’s lippen krulden ondeugend. “Jij hebt dat vuur zelf aangestoken,” pareerde ze, terwijl ze één vinger over Vincents borstkas liet glijden. Ze voelde zijn hart onder zijn shirt krachtig kloppen. Het besef dat hij net zo opgewonden was als zij, maakte haar alleen maar heter. “Het is zó spannend, Vincent… die blik in zijn ogen als ik dichtbij kom.” Ze beet even op haar onderlip bij de herinnering. “Hij wil het zo graag, maar hij durft bijna niet. Hij trilt helemaal als ik hem aanraak.” Haar stem klonk dromerig en geil tegelijk.

Vincent voelde een golf van hitte door zich heen gaan bij Emmy’s woorden. Hij herkende de wellust in haar ogen; het was dezelfde blik die hij sinds lange tijd weer bij haar had gezien – dankzij Luca. Dat besef was even vreemd als opwindend. “Hij heeft zeker een stijve gekregen van je,” zei Vincent hees, zijn hand nu strijkend langs Emmy’s dij. Het was geen vraag; hij kende het antwoord al.

Emmy gaf een instemmend hummend lachje. “Onmiddellijk. Hij probeerde het te verbergen, maar ik hád ‘m gezien.” Ze boog zich dichter naar Vincent toe, zodat haar lippen langs zijn kaaklijn streken. “Je had zijn gezicht moeten zien, schat… Zijn wangen zo rood als een tomaat, en hier beneden zo hard als een steen.” Haar hand gleed even plagend over Vincents buik naar zijn broekrand. “Arme jongen,” fluisterde ze, “hij wist niet waar hij het zoeken moest.”

Vincent onderdrukte een kreun. De manier waarop Emmy praatte – vol vuur en mededogenlijk genot – dreef zijn hartslag omhoog. Hij bracht zijn mond naar haar oor. “En jij? Wist jij waar je het zoeken moest?” vroeg hij, terwijl hij zacht in haar oorlel beet. “Je maakt hem gek, Emmy. Geniet je daarvan?”

“Mm-hmm…” Emmy sloot haar ogen kort en zuchtte van genoegen. “Ik vind het verrukkelijk,” bekende ze schor. “Hij wordt zo nerveus van me, en toch blijft hij terugkomen. Alsof ik een magneet ben en hij geen kant op kan.” Ze opende haar ogen weer en keek Vincent aan. Er lag nu een duidelijke honger in haar blik. “Ik… ik wil hem nog een keer voelen,” fluisterde ze toen, bijna smekend. Het kostte haar weinig moeite om eerlijk te zijn over haar verlangen; Vincent had immers duidelijk gemaakt dat hij dit spel meespeelde. “Meer dan alleen met mijn hand…”

Vincent’s buik maakte een sprongetje bij haar bekentenis, ook al had hij die verwacht. Zijn vingers krulden steviger om haar nek. “Je wilt hem pijpen,” constateerde hij direct, zijn ogen donker van lust. Er klonk geen enkele veroordeling in zijn stem – alleen wellust en uitgedaagde fascinatie.

Emmy voelde haar hart bonzen. Het hardop horen zeggen maakte het nog echter. Ze knikte langzaam. “Ja,” zei ze, nauwelijks hoorbaar. “Ik wil hem zo graag in mijn mond…” Haar eigen grofheid deed haar blozen, maar ook dat schaamrood vond ze opwindend in zichzelf. “Al toen ik hem daar op die ligstoel zag liggen…” Ze slikte. “Ik fantaseer er steeds over.”

Vincent voelde zijn lul reageren op haar woorden, pulse­rend tegen de binnenkant van zijn boxer. Zijn vriendin, die smachtte naar de pik van een ander – en hijzelf die daar bijna pijnigend geil van werd. Het was te pervers voor woorden en toch precies wat hij wilde horen. “We moeten het goed aanpakken,” zei Vincent beheerst, al trilde zijn stem een beetje. “Niet te snel, zei ik toch? Laat hem maar even zweten, dat maakt het des te lekkerder.” Hij streek een haarlok achter Emmy’s oor en dwong haar hem aan te kijken. “Maar…,” ging hij verder terwijl een klein grijnsje rond zijn mond speelde, “nog één keertje dan, voordat hij het mag.”

Emmy fronste even niet-begrijpend, maar zag toen de fonkeling in Vincents ogen. Zijn handen gleden langs haar heupen omlaag, naar de zoom van haar jurkje, terwijl hij zijn benen iets uit elkaar zette. “Wil jij hem pijpen, Emmy?” vroeg Vincent zacht maar duidelijk, alsof hij bevestiging verlangde.

Emmy voelde een siddering over haar rug gaan. Ze boog haar hoofd dicht bij het zijne. “Ja…,” ademde ze, “dat weet je.” Haar vingers klemden zich al om de armleuning van de bureaustoel in anticipatie.

Vincent’s mondhoeken krulden voldaan. “Laat dan eens zien hoe je dat gaat doen,” fluisterde hij. In één vloeiende beweging maakte hij zijn riem los en ritste zijn broek open. Zijn erectie drukte direct tegen de stof van zijn boxer aan, meer dan klaar om bevrijd te worden. Met enige moeite trok Vincent zijn stijve jongeheer tevoorschijn. Even hapte Emmy verrast naar adem – zelfs na al die jaren kon het zicht van zijn imposante erectie haar nog prikkelen. Maar op dit moment zag ze vooral dát hij keihard was voor háár, door háár toedoen. Door Luca’s toedoen, corrigeerde ze zichzelf grijnzend.

Ze liet zich langzaam van Vincents schoot glijden en zakte op haar knieën voor hem neer op de vloer, precies tussen zijn benen. Haar jurkje schoof omhoog over haar dijen, maar dat interesseerde haar niet. Alle focus lag op de fier rechtopstaande penis vlak voor haar gezicht. Boven haar hoorde ze Vincent’s adem haperen van verwachting. Emmy streek haar vingers langs de lengte van zijn schacht, nog vochtig van haar eigen eerdere spel. Ze voelde hem trillen onder haar aanraking. “Zo hárd al…” prevelde ze plagend. “Arme schat, ben je zo opgewonden van mijn avontuurtje beneden?”

Vincent wilde antwoorden, maar slaakte enkel een scherpe ademtocht toen Emmy zonder aarzelen haar mond om zijn eikel sloot. God, zo gretig! Hij greep reflexmatig de leuning van zijn stoel vast. Emmy’s mond was warm en zacht en o zo vertrouwd, maar haar energie was anders nu – wild en hongerig. Ze nam hem diep, zonder te plagen of te treuzelen. Alsof ze hem straal vergeten was en alleen nog dát harde stuk vlees wilde voelen met haar lippen en tong.

“H-holy… Em…” bracht Vincent uit, zijn ogen sluitend. Hij voelde hoe haar tong rondom het gevoelige topje cirkelde, hoe ze zoog en weer losliet met een nat smakgeluid, om vervolgens zijn hele lengte te likken vanaf de basis tot aan de rand van zijn eikel. Haar handen hielden zijn dijen stevig op hun plek. Ze liet een tevreden hummen horen toen hij onwillekeurig zijn heupen licht naar voren kantelde.

Emmy genoot van de macht die ze op dit moment had. Niet alleen over Luca, maar ook over Vincent. Dit was hún spel, en Vincent kon net zomin weerstand bieden als Luca. Met gesloten ogen ging ze weer over op zuigen, nu wat sneller. Haar hoofd bewoog ritmisch op en neer. Ze nam Vincent zo diep als ze kon, tot ze hem achter in haar keel voelde. Speeksel vermengde zich met de zilte smaak van voorvocht op haar tong. Met haar hand bracht ze hem verder in haar mond, terwijl ze met de andere zijn balzak liefdevol masseerde.

Vincent hapte naar adem. Zijn eigen vriendin zoog hem af alsof haar leven ervan afhing – en de gedachte dat ze het eigenlijk deed om te oefenen voor een ander maakte hem waanzinnig. Hij opende zijn ogen en ontmoette Emmy’s blik. Ze keek omhoog naar hem terwijl haar lippen langs zijn schacht gleden. Haar ogen brandden, vol speelse geilheid en triomf. Dat beeld alleen al duwde Vincent gevaarlijk dicht richting het randje. “J-jesus, Em… rustig aan,” hijgde hij, al klonk er weinig overtuiging in. Zijn hand vond de achterkant van haar hoofd, maar hij hoefde haar niet eens te begeleiden; ze wist dondersgoed wat ze deed.

Een ziltige hitte bouwde op in Vincents onderbuik. Hij voelde zichzelf verliezen in het moment, de controle glipte weg. Emmy merkte het meteen: zijn dijen spanden zich aan, zijn ademen stokte telkens als haar tong langs zijn toompje streek. Ze verslapte haar kaak net iets, nam hem nog één keer diep tot hij niet verder kon, en toen hij met een rauwe kreun aangaf dat hij kwam, klemde ze haar lippen stevig rond zijn trillende eikel.

Met schokkende stoten spoot Vincent zijn hete lading rechtstreeks tegen haar tong. Binnen luttele seconden vulde hij haar mond met zijn zaad. Emmy kreunde zacht toen ze de bittere, warme vloeistof proefde – een opgewonden, dankbaar geluid, alsof ze beloond werd. Ze zoog door, elke puls opvangend, en slikte gulzig alles door wat hij haar gaf. Vincent beefde, zijn knokkels wit op de stoel. Zijn orgasme overspoelde hem als een golf van verlichting, gemengd met de ongelooflijke hitte van het tafereel.

Emmy bleef nog even zuigen tot ze zeker wist dat ze elk druppeltje had. Een klein straaltje sperma ontsnapte toch uit haar mondhoek en gleed langs haar kin omlaag. Ze likte het snel met een speelse grijns weg terwijl ze zich langzaam van hem terugtrok. Met een zachte plop liet ze zijn gevoelig geworden lul uit haar mond glijden. Ze veegde met de rug van haar hand haar lippen af. Vincent hijgde na, zijn borstkas ging op en neer. Hij keek naar beneden, naar het goddelijke gezicht van Emmy dat nog steeds vlak bij zijn kruis hing. Haar lippen waren rood en glanzend van speeksel, haar ogen glinsterden tevreden.

“Jezus, Emmy…” bracht hij uit, nog na hijgend, “je maakt me… helemaal gek.” Hij voelde zich verzwakt en extatisch tegelijk. Ze had hem inderdaad geen minuut gegund – hij was bijna beschaamd over hoe snel hij was klaargekomen.

Emmy liet haar tong plagend over haar lip glijden en glimlachte trots. “Zo… wilde je het zien, toch?” plaagde ze hem met schorre stem. Ze kwam langzaam weer overeind, zette zich af op zijn knieën en streek haar jurkje omlaag. Vincent ving haar bij de taille en trok haar meteen op schoot. Hij kuste haar vol op de mond, proefde een vleugje van zichzelf maar vooral haar onblusbare passie. Emmy zoende hem terug met dezelfde gretigheid. De kus was kort maar intens.

Toen trok Vincent zich iets terug en legde zijn voorhoofd tegen het hare. Beiden ademden zwaar, in elkaars lucht. “Je bent ongelooflijk,” prevelde Vincent. Hij voelde zijn lid nog steeds halfhard tegen haar bil drukken – zijn lichaam wilde blijkbaar aldoor door. Maar hij wist dit moment te bedwingen; er was nog werk aan de winkel. “We moeten deze energie nu maar eens richten… op onze vriend beneden.”

Emmy’s ogen lichtten op bij het vooruitzicht. Ze gleed van zijn schoot en hielp Vincent eventjes om zijn halfontblote staat weer netjes te maken – iets wat hem een lach deed ontsnappen. Samen in samenzweerderige stilte maakten ze zich presentabel. Voor de zekerheid opende Emmy het raam van Vincents werkkamer even en spoelde ze haar mond met een slokje water uit de fles op het bureau. Ze voelde zich verhit en vervuld, maar dit was nog maar een voorsmaak.

Vincent ging achter haar staan en sloeg zijn armen om haar middel, zijn kin rustend op haar schouder. “Luister,” zei hij zacht maar duidelijk. “Ik moet vanmiddag nog even de stad in voor een paar afspraken. Zijn jij en Luca rond vier uur thuis?”

Emmy leunde behaaglijk tegen zijn borst en knikte. “Hij komt meestal rond die tijd terug van college, ja.” Ze voelde een aangename siddering. Dit klonk als een gepland scenario.

“Mooi,” fluisterde Vincent. Hij drukte een kus op haar hals, precies op het plekje waarvan hij wist dat ze er kippenvel van kreeg. “Dan zorg ik dat ik niet rond vier uur thuis ben. Misschien dat jij Luca nog eens om hulp kunt vragen met iets… iets boven, bijvoorbeeld bij het opbergen van de zomerstoelen op zolder of zo.”

Emmy’s mondhoeken krulden bij het horen van zijn plan. Hij geeft me de ruimte. “Dat klinkt als een goed idee,” speelde ze mee. “Die stoelen nemen veel ruimte in, daar kan ik zijn sterke armen wel bij gebruiken.”

Vincent gromde zacht bij het beeld. “Precies.” Hij draaide haar om zodat ze elkaar weer aankeken. Zijn ogen boorden zich in de hare. “Geniet ervan, maar wees voorzichtig. Snel en terloops, had je zelf gezegd, hè? Laat hem nog maar even in de waan…”

“…dat het stiekem is,” maakte Emmy zijn zin af. Ze knikte begrijpend. “Ja. Begrijp ik. Het maakt het spannender, voor hem en voor mij.” Even verscheen er een speelse frons op haar gezicht. “En voor jou?”

Vincent lachte kort en streelde haar wang. “Voor mij ook. Maar vergis je niet – ik houd alles in de hand.” Zijn stem klonk even streng, maar dat maakte Emmy alleen maar enthousiaster. Ze hield van deze kant van hem, die haar stuurde maar ondertussen zelf op drift raakte.

“Dat weet ik,” verzekerde ze hem zoet. Ze drukte nog een vluchtige kus op zijn lippen. “Regisseur Vincent.” Daarmee liet ze hem met een plagende blik achter in zijn kantoor en liep de gang op, haar heupen wiegend. Vincent keek haar na, oprecht gelukkig op dit moment. Hij hoorde haar even later vrolijk neuriënd de trap naar zolder oplopen om daadwerkelijk ruimte te maken voor het plan van vier uur.

Die middag verstreek traag en vol spanning. Luca had zijn college’s gehad en was nietsvermoedend op tijd thuis. Hij hield zich op in zijn kamer boven de carport, waar hij probeerde te studeren, al dwaalden zijn gedachten telkens af naar Emmy. Hij had zichzelf intussen talloze verwijten gemaakt – Ik had nooit… Het was zo fout… – maar steeds eindigden zijn herinneringen bij de manier waarop Emmy naar hem gelachen had in de tuin, of hoe haar vingers op zijn been voelden eerder die dag. Zijn lichaam reageerde daar telkens direct op, tot frustratie van zijn schuldige geweten. Uiteindelijk gooide hij zijn boek dicht. Concentreren lukte niet. Misschien moest hij een eindje gaan hardlopen om zijn hoofd leeg te maken.

Net toen Luca opstond, hoorde hij Emmy beneden vanuit de tuin roepen: “Luca? Zou je me even kunnen helpen alsjeblieft?” Haar stem klonk vriendelijk, alsof de ochtend van ongemakkelijke stiltes niet had plaatsgevonden. Luca’s hart sloeg meteen een slag over. Weer helpen… De herinnering van eerder die dag zat nog vers in zijn lijf. Toch kon hij moeilijk weigeren. Hij liep naar beneden en trof Emmy bij de trap. Ze had haar haar opnieuw in een nonchalante hoge staart gedaan en droeg nu een strakke spijkerbroek met daarop een simpel wit topje dat nét een stukje van haar platte buik liet zien. Luca betrapte zichzelf erop dat hij meteen naar haar blote huid keek en dwong zijn ogen omhoog. Hou je in, waarschuwde hij zich­zelf.

“Wat is er aan de hand?” vroeg hij, trots dat zijn stem ditmaal niet meteen oversloeg. Hij hield gepaste afstand terwijl ze daar stond, hoewel elke vezel in hem eigenlijk dichterbij wilde komen.

Emmy wees naar de openstaande deur van de garage. “Die tuinstoelen in de carport – Vincent zei dat ze misschien beter even opgeborgen kunnen worden nu het slechter weer gaat worden. Ik kan ze niet alleen optillen. Wil jij dat samen met mij doen?” Haar vraag was beleefd, haar toon alledaags. Maar haar ogen… Haar ogen vertelden een heel ander verhaal. Luca zag het: een gloed van opwinding, datzelfde vonkje als eerder. Onwillekeurig voelde hij weer een rilling van spanning door zich heen gaan.

“S-sure,” antwoordde hij, zonder er verder over na te denken. Hij liep achter haar aan de garage in. In het plafond van de garage was de uitvouwladder al uitgeklapt naar de zolder boven de carport, – zijn eigen kamertje. Daar was nog ruimte zat. En zo niet, dat kon hij wellicht in huis een kamertje krijgen straks. Wel zo makkelijk. Bovenaan die ladder schemerde het daglicht door de openstaande zijdeur van de zolderruimte.

“Als jij boven die twee ligstoelen kan aanpakken en iets naar achter kunt schuiven, til ik van onder,” instrueerde Emmy terwijl ze elegant de ladder op klom. Luca keek ongewild naar boven en ving een glimp op van haar rondingen terwijl ze omhoog ging. Haar strakke broek accentueerde haar kont bij elke sport van de ladder. Hij voelde zijn mond droog worden en dwong zichzelf weg te kijken voordat zij het merkte.

Even later stonden ze samen in de lage, knusse zolderruimte – Luca’s domein, nu tijdelijk opslag voor tuinkussens en meubilair. Het was er krap; ze moesten dicht bij elkaar bewegen om tussen de spullen door te kunnen. Het stof danste in de strookjes licht die door de ronde raampjes vielen.

“Die stoelen kunnen daar in de hoek,” zei Emmy. Ze stond vlak naast hem. “Zal ik ze aan jou aangeven?”

Luca knikte en bukte zich om de eerste opgevouwen ligstoel op te pakken. Hij tilde hem overeind en draaide zich om – waarbij hij pardoes frontaal tegen Emmy aan botste. Hij had niet gezien dat zij precies achter hem was gaan staan om te helpen. De plotselinge aanraking van haar lichaam tegen het zijne trok een schok van schrik en genot door hen allebei. De stoel viel met een doffe dreun op de houten vloer.

“Oeps!” Emmy giechelde even. Haar handen lagen tegen Luca’s borst waar ze hem probeerde op te vangen. Ze maakten geen aanstalten om weg te gaan. Luca verstijfde; zijn handen grepen nog de randen van de ligstoel die nu rechtop tussen hen in stond. Haar gezicht was vlak bij het zijne, haar borstkas raakte bij elke ademhaling licht de zijne. Het was alsof de wereld om hen heen even stilhield.

“Sorry… ik, eh…” stamelde Luca. Hij voelde de hitte van haar handen dwars door zijn T-shirt. Zijn hart klopte inmiddels ergens in zijn keel.

Emmy keek op naar hem. Ze was een stuk kleiner dan Luca, en vanaf deze afstand moest ze haar hoofd heffen. Haar ogen waren groot, lippen iets gescheiden. “Geeft niet,” zei ze zacht. Maar ze verroerde zich niet. De besloten ruimte, het schemerige licht en de opwaaiende stofdeeltjes gaven alles een bijna dromerige sfeer.

Luca merkte hoe zijn blik onwillekeurig naar haar mond afdwaalde. Die prachtige, volle lippen waar Vincent ongetwijfeld zo vertrouwd mee was… Hij rook een vleugje mint en iets zoets. Zijn lijf reageerde onmiddellijk op haar nabijheid; hij voelde zichzelf alweer hard worden. Hoe kon het ook anders? Haar zachte lichaam tegen het zijne, die verslavende geur, en de herinnering aan hoe ze een paar dagen geleden in de tuin met hem… Hij schudde licht zijn hoofd om die gedachte weg te krijgen. Het was zinloos. Hij wilde haar. Hier en nu – consequences be damned.

Emmy voelde hem trillen. Ze hoorde zijn onregelmatige ademhaling en zag de innerlijke strijd op zijn gezicht. Tijd om de regie over te nemen, besloot ze. Heel langzaam liet ze haar handen van zijn borst naar beneden glijden, over zijn gespannen buikspieren. “Luca…” fluisterde ze, bijna teder. Ze deed alsof ze iets belangrijks ging zeggen, maar in plaats daarvan keek ze hem alleen maar doordringend aan. Die blik was genoeg. Ze zag zijn weerstand breken; zijn ogen werden donkerder van lust.

“Emmy, ik–” Hij wilde iets zeggen, misschien protesteren, misschien smeken – het kwam er niet uit. Zijn woorden bleven steken toen Emmy’s hand zonder waarschuwing verder omlaag gleed en over de voorzijde van zijn broek streek. In één vloeiende beweging wreef ze over de harde bobbel die zich daar duidelijk aftekende.

Luca hapte naar adem. “Oh god…” kreunde hij bijna onhoorbaar. Zijn vingers klauwden in een reflex in de zolderbalk achter hem. Dit ging zo snel – en het voelde zó goed. “We… we moeten niet… Vincent–”

“Sssht,” suste Emmy hem zacht. Ze zette een half stapje dichterbij, de gevallen ligstoel achteloos met haar voet opzij duwend. Haar andere hand gleed nu ook naar zijn broekband. “Heel eventjes maar,” fluisterde ze schor, “gewoon… omdat het kan.” Ze keek even naar zijn gezicht; hij was bleek van spanning, of beter gezegd: hij zag eruit alsof hij zijn adem inhield om niet te ontploffen. Ze schonk hem een geruststellende glimlach, terwijl haar vingers inmiddels zijn gesp gepeld hadden. “Vincent is er niet… en ik kon het niet laten,” murmelde ze.

Met behendige handen maakte ze zijn riem en knoop open, en nog voor Luca een volgende protest kon uitbrengen, had ze de elastische band van zijn onderbroek en jeans samen naar beneden getrokken. Zijn erectie sprong haast naar voren, verlost uit de benauwde ruimte. De dikke, jonge pik van Luca stond fier rechtop en bonkte zachtjes op het ritme van zijn jachtige hartslag. Emmy slikte bij het zien ervan. In het schemerlicht leek hij nog indrukwekkender – lang, strakke huid eromheen, de eikel al glimmend vochtig. Wauw… flitste het door haar heen. Ze wist nog hoe groot hij voelde in haar hand, maar dit zicht… dit was helemaal wauw. Haar mond werd direct waterig bij het idee wat ze ermee wilde doen.

Luca wilde instinctief naar de tailleband grijpen om zijn broek weer omhoog te hijsen – het voelde zo bloot, zo riskant – maar Emmy was hem voor. “Laat mij…” fluisterde ze. Met haar handen duwde ze zijn broek en boxer wat verder naar beneden, tot halverwege zijn dijen, genoeg om volledige toegang te hebben. Luca’s slanke heupen trilden onder haar vingers. Hij keek omlaag naar haar, ogen wijd van spanning en ongeloof.

“E-Emmy… dit hoeft niet…,” bracht hij nog zwak uit, al overtuigde zijn toon niemand – zelfs hemzelf niet. Zijn protest verstierf in een hijgende zucht toen Emmy haar hand om de warme basis van zijn lul sloot. Een siddering trok door Luca’s hele lijf. Hij kon haast niet geloven dat dit opnieuw gebeurde. Hier, boven, slechts een paar meter van zijn eigen bed…

Emmy keek even omhoog en legde een vinger van haar andere hand speels op zijn lippen. “Niet praten,” zei ze fluisterend, en ze zakte af. Haar gezicht was nu op gelijke hoogte met zijn erectie. “Gewoon genieten… en stil.” Die laatste twee woorden waren zowel lief als bevelend en Luca knikte bijna automatisch. Hij zou stil zijn – al wist hij niet hoe, want hij stond in brand van verlangen.

Tevreden dat hij meewerkte, richtte Emmy haar aandacht weer op zijn erectie. Ze liet haar hand langzaam omhoog glijden langs zijn schacht, voelend hoe de aders onder de zijdeachtige huid zwollen. Bovenaan gekomen verspreidde haar duim het drupje voorvocht dat uit zijn top ontsnapte. Luca kreunde zacht en moest zich herpakken om niet door zijn knieën te gaan van sensatie. Emmy ving dat kreuntje op met een glimlach. Hij is zo gevoelig… Dat vond ze verrukkelijk.

Zonder verdere aarzeling stak Emmy haar tong uit en likte een eerste lange baan vanuit de basis tot aan de eikel. Ze kon een klein geil kermpje niet onderdrukken toen ze zijn smaak proefde – zoutig en mannelijk, maar toch anders dan Vincent. Luca… Alleen al de gedachte dat dit de jonge Luca was, degene die wekenlang haar eigen fantasieën had gevoed, maakte haar extatisch. Ze klemde haar lippen rond het brede, sponsachtige eikelhoedje en zoog het voorzichtig tussen haar lippen.

Luca’s hoofd viel achterover tegen de balk en zijn ogen sloten zich. Een scherpe teug lucht ontsnapte zijn keel. Dit gevoel… Haar warme, natte mond rondom het gevoeligste deel van hem – het overtrof elke wilde droom. Zijn handen zochten houvast en vonden die in de oude houten steunbalken boven hem.

“Shhh,” hoorde hij haar nog waarschuwen, maar hij wist niet eens of hij geluid had gemaakt. Elke vezel in hem concentreerde zich nu op het genot dat zich tussen zijn benen afspeelde.

Emmy nam hem iets dieper in haar mond, haar hand om de rest van zijn schacht meebewegend. Ze sloot haar ogen om zich volledig op de ervaring te focussen. Eindelijk had ze hem waar ze al die tijd van had gedroomd: tussen haar lippen. Ze begon een langzaam ritme, zuigend en loslatend, haar tong spelend langs de onderkant van zijn eikel bij elke terugtrekkende beweging. Met haar vrije hand greep ze lichtjes in zijn gespierde bil om hem nog dichter bij te trekken.

Luca beet op zijn knokkels om geen luid geluid te maken. Zijn hele lichaam stond strak van genot. De zolderruimte vulde zich met het zachte, natte geluid van Emmy’s mond die hem pijpte, en zijn gesmoorde ademstoten. De dreiging om betrapt te worden – hoe klein ook, gezien Vincent weg was – suisde toch door zijn achterhoofd. Het gaf alles een roekeloze, verrukkelijke lading. Hij opende zijn ogen en waagde een blik naar beneden: daar zag hij Emmy’s hoofd rustig voor- en achter bewegen. Haar paardenstaart zwiepte zachtjes mee. Het beeld was bijna te erotisch om te bevatten. Deze beeldschone vrouw zat op haar knieën voor hém, haar lippen glijdend over zijn jonge lul alsof het een delicatessenijsje was waar ze geen genoeg van kon krijgen. Luca voelde een diepe, mannelijke trots en lust opborrelen. Hij durfde een hand van de balk los te laten en legde die op Emmy’s hoofd, zijn vingers onbewust verstrengeld in haar blonde lokken. Niet om haar te sturen, meer om te voelen dat dit écht was.

Emmy merkte het en keek even omhoog. Hun ogen ontmoetten elkaar – haar blik zwaar en loom van de lust, die van hem glanzend en bijna smekend. Ze voelde zijn vingers in haar haar en dat hij zich inhield om geen druk te geven. Een teder gevoel trok door haar hart, vermengd met intense geilheid. Dit was zo anders dan pijpen bij Vincent. Luca was onervaren met dit soort aandacht; hij trilde van spanning en ingetogen vuur. Het gaf haar een gevoel van macht en tegelijk een beschermend instinct. Ze wilde hem verwennen, hem laten voelen hoe goed het kon zijn.

Ze brak het oogcontact en concentreerde zich weer. Haar wangen hollend zoog ze hem nu krachtiger, en liet hem dan uit haar mond glijden tot alleen zijn eikel nog tussen haar zachte lippen zat. Snel draaide ze met haar tong rond dat gevoelige topje – één, twee keer – voordat ze zijn lul weer volledig in haar mond nam, zelfs iets verder dan daarvoor.

“Nhg…Emmy…” ontsnapte Luca, half stikkend van genot. Hij wist haar naam nog net in een fluistering te smoren achter zijn hand. Zijn bekken had een eigen wil gekregen en duwde voorzichtig een stukje naar voren, dieper haar mond in. Emmy liet het toe, ontspande haar keel en nam hem, hoewel hij bijna te groot was om helemaal in te slikken. Ze voelde hem tegen de achterkant van haar keel en trok zich terug voor ze kokhalsneigingen kreeg. Dat laatste wilde ze nu niet riskeren – het moest soepel en snel blijven.

Ze merkte aan de ongecontroleerde schokjes van zijn benen en de greep in haar haar dat Luca akelig dicht bij de finish was. Een snelle beurt, dat was het plan, herinnerde ze zich. Een deel van haar had hem graag langer geplaagd, uitgehoord wat hij voelde, maar daarvoor was hij nog te groen en de situatie te spannend. Bovendien wilde ze zélf nu proeven waar ze al die dagen naar verlangde.

Emmy versnelde het tempo van haar mond over zijn stijve en pompte met haar hand mee aan de basis. Haar andere hand schoof van zijn bil naar voren en voelde zijn strakke balzak, die zich al samengetrokken had. Met haar vingers masseerde ze zacht de plek erachter, tegen zijn perineum, een extra stimulans. Dat was de genadeklap.

Luca’s hele lichaam verstijfde; zijn heupen stootten onwillekeurig vooruit. Hij trok zijn hand uit Emmy’s haar en greep met beide handen weer de steunbalk, deze keer zo hard dat zijn vingers wit werden. Het was zover. Zijn ogen staarden blind naar het plafond terwijl een golf van puur genot hem overspoelde. “Emmy… ik—!” fluisterkreunde hij, al was dat waarschuwen volstrekt overbodig.

Emmy voelde de hete straal achter in haar mond nog voordat het half verstikte woordje over zijn lippen kwam. Luca’s penis pulseerde krachtig tussen haar lippen en schoot zijn zaad rechtstreeks haar keel in. Ze had zich er mentaal op voorbereid, maar de hoeveelheid en snelheid verbaasde haar alsnog. Snel trok ze zich een klein stukje terug, zodat ze de rest op haar tong kon laten spuiten. Golf na golf vulde haar mond; Luca’s jonge lijf gaf zich compleet over. Emmy’s ogen rolden bijna van wellust – eindelijk, het zo verbeide zoutige sperma van Luca mengde zich met haar speeksel, gleed over haar tong. Ze kreunde zacht trillend terwijl ze slikte, één, twee, drie keer, om alles binnen te houden. Het was warm en dik en zo intens bevredigend om hem zo te ontvangen. Een deel sijpelde langs haar tong naar buiten en droop langs zijn schacht.

Luca beleefde het meest explosieve orgasme van zijn leven tot nu toe. Zijn bewustzijn trok wit weg voor zijn ogen; hij voelde alleen nog maar de euforische ontlading en Emmy’s heerlijke mond die hem leegzoog. Hij hapte naar adem, zijn hele lichaam schokte. Het vergde al zijn moeite om niet luidop te kreunen, maar hij wist het te smoren tot gesmoorde, hoge zuchten terwijl hij spoot. Het voelde eindeloos. Emmy bleef hem intussen stevig vast omklemd houden: mond om zijn eikel, hand om zijn schacht, meenemend elke laatste druppel.

Pas toen Luca’s trillingen afnamen en hij hijgend en versuft tegen de balk stond, liet Emmy langzaam zijn verslapte lul uit haar mond glijden. Ze ving de laatste parel van zijn zaad met het puntje van haar tong op voordat die ontsnapte. Behendig slikte ze ook dat weg. Met fonkelende ogen keek ze omhoog naar Luca. Zijn gezicht was een mengeling van extase en ontzetting. Hij staarde naar haar alsof hij niet geloofde wat er zojuist gebeurd was.

Emmy kon het niet laten; ze liet haar tong nog één keer plagend over zijn gevoelig wordende eikel glijden, een kleine lik om hem te plagen. Luca sidderde en kreunde zacht “ohhh” bij die na-nabije aanraking, en Emmy grinnikte. Ze kwam weer overeind en pakte tussen hen in nonchalant een oud poetsdoekje van een gereedschapskist. Daarmee veegde ze langs haar mond en kin voor het geval er iets gemorst was – al was er nauwelijks iets ontsnapt.

Luca stond nog altijd met half opgetrokken broek, zijn benen trilden als pudding. De realiteit drong weer tot hem door: Wat heb ik gedaan? Hij opende zijn mond om iets te zeggen – misschien om excuses aan te bieden of een verwarde vraag te stellen – maar Emmy legde een vinger op zijn lippen voordat er ook maar een woord uit kon komen. “Sst… niets zeggen,” glimlachte ze. Haar stem klonk zacht maar zelfverzekerd. Ze bracht haar gezicht dicht bij het zijne, zodat hij de mintgeur kon ruiken die nog in haar adem hing, vermengd met iets hartigs dat hij half herkende. “Dit blijft tussen ons, oké?” Ze gaf hem een knipoog, net als die dag in de tuin. “Vincent hoeft nóóit iets te weten.” Die woorden, uitgesproken met zo’n liefdevolle kalmte, bezegelden hun samenzwering opnieuw.

Luca knikte mechanisch, hoewel zijn hoofd duizelde. Hij kon geen woord uitbrengen. Hij proefde zijn eigen zilte zweet op zijn bovenlip en voelde de koelte van de zolderruimte op zijn nog ontblote onderlijf. Gehaast begon hij zijn boxer en broek omhoog te hijsen, zijn wangen gloeiend van een mix van post-orgastische roes en paniek. Emmy hielp hem galant met de riem weer vastmaken, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Beneden klonk opeens het dichtslaan van een autoportier op de oprit. Luca’s ogen schoten naar het raam. Vincent? Zijn hart sloeg over. De timing kon niet griezeliger zijn; wat als Vincent nu de garage in zou lopen? Hij was nog bezig zijn shirt recht te trekken en voelde de klamme plek in zijn boxershort waar net–

Emmy bleef koel. “Rustig maar,” fluisterde ze. Ze pakte zijn hand even, een verrassend intiem gebaar in de nazinderende chaos. “Niets aan de hand.” Alsof ze dit moment zelf geregisseerd had, liep ze behoedzaam naar de ladder en daalde af, Luca verbaasd achterlatend. Hij hoorde haar beneden met opgewekte stem roepen: “Dankje voor je hulp Luca! Ik zet de thee wel vast klaar.” Haar toon klonk vrolijk en onschuldig, galmend in de garage.

Luca stond nog boven, te verbluft om te bewegen. Hij besefte dat zij Vincent’s terugkomst al verwachtte – misschien wel expres hierop had gewacht. Zijn hart bonsde. Had Vincent…? Nee. Nee, dat kan niet. Vincent was weg, hij had niets gezien. Toch golfde de adrenaline opnieuw door Luca’s lichaam, dit keer door pure angst voor ontdekking. Hij ademde een paar keer diep in en uit om te kalmeren, en manoeuvreerde toen voorzichtig de ladder af met knikkende knieën.

Beneden in de keuken stond Vincent nietsvermoedend zijn jas op te hangen toen Luca binnenkwam. Emmy was al daar, ogenschijnlijk ontspannen roerend in een dampende pot thee. Haar gezicht straalde onschuld uit. “Ah, Luca,” zei Vincent met een vriendelijke knik. “Goed je te zien. Alles goed vandaag?”

Luca voelde het bloed naar zijn wangen stijgen. Weet hij iets? Hij doet normaal. “J-ja hoor, prima,” antwoordde hij, zichzelf dwingend Vincent aan te kijken. Hij probeerde een glimlach. Hij was doodsbang dat er nog iets verraadden kon – een vlek op zijn kleding, of zijn eigen ogen vol schuld. Maar Vincent keek hem niet langer onderzoekend aan dan anders.

“Mooi zo,” zei Vincent simpel. Hij liep naar de koelkast om wat fris te pakken, gaf Emmy terloops een kus op haar slaap – Luca volgde dat gebaar met gemengde gevoelens – en verliet de keuken weer met een kort “Ik moet nog wat werken, tot zo.”

Luca bleef achter bij het aanrecht, waar Emmy net op datzelfde moment de thee inschonk. Ze draaide zich half naar hem om en ontmoette zijn blik. Een onpeilbare glimlach speelde om haar lippen; iets tussen een geruststelling en triomf. Luca wist dat zijn wereld nooit meer hetzelfde zou zijn. De verleiding die van Emmy uitging had hem in haar greep, en de dreiging van ontdekking zou als een schaduw blijven hangen. Maar terwijl hij daar stond met knikkende knieën en een bonzend hart, voelde hij vooral één ding: verlangen, rauw en niet te stoppen.

Emmy knipoogde haast onmerkbaar. Een simpel, alledaags gebaar, maar tussen hen was het een teken van hun gedeelde geheim. Luca probeerde zijn handen stil te houden terwijl hij een kop thee aannam. Zijn vingers trilden nog licht. In zijn oren echode haar fluistering na: Vincent hoeft niks te weten.

En zo sudderde de spanning verder – verleidelijk en dreigend tegelijk. Niemand die het zag, niemand die het uitsprak. Maar alle drie – Luca, Emmy en Vincent – voelden ze dat er iets onherroepelijk verschoven was in de verhoudingen. En het spel was nog maar net begonnen.

Wanneer Luca weer terug de tuin inloopt, naar zijn zoldertje, heeft hij er geen benul van dat Vincent op zijn werkkamer al vergezeld is door Emmy. Emmy vertelt hem in detail hoe ze het ervaren had, hoe het nog beter was dan ze gedacht had. Dit terwijl ze Vincent aftrekt, en later ook in haar ontvangt als hij haar over zijn bureau buigt... Vincent had het gezien. Hij was thuis geweest. Kon stiekem toekijken door het luikje naar boven. Had prachtig onderaanzicht op het tafereel. Onzichtbaar voor Luca. En na de climax was hij naar de auto gelopen en sloeg hij het portier dicht alsof hij net thuiskwam. Duivels. Perfect. Die auto had daar al die tijd gestaan. Maar het was Luca totaal ontgaan... Zoals alles in dit spel hem nog ontgaat. Al mag hij niet klagen.

-