Moord In De Stripclub - 5

Nadat George was vertrokken, en hoewel het al ver na 19.00 uur was, werkte Seiko verder, dit was ten slotte de eerste moordzaak die ze in haar eentje onderzocht, nou ja, op wat hulp van Jeff na natuurlijk, en na dat gesprekje met haar chef wilde ze absoluut een goede indruk maken op hem.

Ze probeerde dus meer te weten te komen over ene Dita Van Gall of Ilsa, de mogelijke namen van de vrouw die iedereen tijdens de interviews had genoemd. De resultaten waren op zijn zachtst gezegd vreemd. De enige persoon die ze kon vinden met die naam was een 96-jarige vrouw die in een bejaardentehuis in het naburige dorp verbleef. Ze was zeker van plan, na haar gesprek met Joe, om dat bejaardentehuis de volgende middag te bezoeken om meer te weten.

Joe, was, zoals altijd erg stipt, en arriveerde om vijf minuten voor tien op het politiebureau voor zijn tweede gesprek met wie hij een oosters koekje noemde. Na een paar minuten wachten kwam Joe's oosterse koekje hem zelf halen.

"Goedemorgen Joe, bedankt dat u de tijd heeft genomen om terug te komen, ik zal dit zo makkelijk en snel mogelijk voor je maken."

"Dank u juffrouw, dat stel ik erg op prijs," antwoordde Joe beleefd.

"Neemt plats alstublieft, je herinnert jenog dat we deze sessies opnemen?"

"Ja, juffrouw dat heeft u me de vorige keer verteld."

"Uitstekend, nu vertelde jouw baas, meneer Gentle me dat je elke persoon ziet die de club binnenkomt?"

"Ja juffrouw, dat doe ik niemand komt binnen zonder mijn goedkeuring, we willen geen herrieschoppers, dronken mensen of minderjarigen die de meisjes lastig vallen."

"Oh, alsjeblieft Joe je mag me aanspreken als Seiko, dat maakt het misschien wat vriendelijker."

"Ja juf.. Seiko, dank je," antwoordde Joe een glimlachje onderdrukkend.

"Uitstekend Joe, we zouden graag wat meer te weten komen over de man die samenkwam met die vrouw, die iedereen Ilsa lijkt te noemen, wat kun je me over hem vertellen, weet je toevallig zijn naam?"

"Ik heb geen idee wat zijn naam is Seiko, als ze er oud genoeg uitzien vraag ik niet naar een ID, ik wil alleen zeker weten dat ze niet dronken zijn en dan het entreegeld innen."

"Je baas zei dat je een uitstekend geheugen hebt voor gezichten, kun je die persoon beschrijven?"

"Absoluut, hij was een beetje speciaal, vrij lang, gespierd, ik weet zeker dat hij regelmatig naar één of andere sportschool gaat, zwart kort haar, een soort mediterrane look, hij zou Spaans, Portugees, Italiaans of Grieks kunnen zijn, hoewel hij een rol zou kunnen spelen in een film over de maffia, dus ik neig meer naar Italiaans."

"Wat voor soort kleding droeg hij?"

"Wat dat betreft, zou ik hem zeker Italiaans maken, hij droeg altijd, heel mooi getailleerde, krijtstreeppakken, hoewel je zou denken dat ze een maatje te klein waren, wat natuurlijk kan komen door zijn gespierde figuur, een rozig overhemd, sommigen zouden het zalm noemen, je weet wel zalmkleurig. Zijn dassen waren afschuwelijk, altijd opvallend; kitscherig zou ik zelfs durven zeggen, en in een heel contrasterende kleur met zijn overhemden."

"Was hij vriendelijk of vijandig?"

"Ik kan niet zeggen dat hij vijandig was, een beetje gereserveerd misschien, maar niet overdreven, alsof hij wat op je neerkeek."

"We hoorden dat hij in het begin vergezeld werd door die vrouw Ilsa."

"Ja, dat was hij, maar maximaal drie keer, toen ze na hun derde bezoek weer buiten kwamen was de vrouw duidelijk overstuur en toen ze naar hun auto liepen begonnen ze zelfs tegen elkaar te schreeuwen, ik denk zelfs dat ik het geluid van een klap hoorde."

"Kon je iets horen van wat ze zeiden, waar de ruzie over ging?"

"Niet echt wat ik kan zeggen is dat het buitenlands klonk, daarom denk ik dat hij Italiaans is, het klonk een beetje melodieus als Italiaans, hoewel er één woord bij was dat ik perfect begreep en dat was het woord puttana."

"Noemde hij die Ilsa dan een hoer?"

"Hoewel ze al een eindje van me verwijderd waren, is dat wat ik ervan maakte, ik kan het natuurlijk mis hebben, maar nadat ik hoorde over de privédansjes die Roos die vrouw gaf, was ik er meer van overtuigd dat ik het goed had gehoord. Zeker, nadat ik die twee een paar weken later zag zoenen."

"Was dat nadat Ilsa alleen was beginnen te komen?"

"Ja, dat was ook iets wat ik vreemd vond, eerst kwamen ze een aantal keren als stel en dan komen ze apart op verschillende dagen."

"Kwam Ilsa in een andere auto dan toen ze samen kwamen of kwam ze met de taxi?"

"Nee, ze kwam in een sportieve versie van een Mini, toen ze samen waren kwamen ze in een grote Mercedes."

"Was er nog iets anders dat je opviel?"

"Ja, nu ik erover nadenk, twee dagen voordat Roos vermoord werd, hadden Ilsa en Rose op de parkeerplaats ook ruzie, ik hoorde iets wat klonk als Peach en traditore, wat dat ook moge betekenen, en na een tijdje zag ik die Ilsa Rose een klap in haar gezicht geven, waarna Rose in tranen terug kwam rennen. Ik wilde haar tegenhouden om te vragen wat er aan de hand was en of ik iets kon doen, maar ze negeerde me compleet en ging meteen terug naar binnen."

"Dus hadden ze eigenlijk ruzie, en die Ilsa noemde Rose traditore een verraadster?"

"Oh, is dat wat dat woord betekent? Hoe weet jij dat?”

“Ja, ik leerde wat Italiaans omdat ik graag een en keertje naar dat land met vakantie wil gaan, maar vertel verder. Ze hadden dus ruzie?”

“Nee, nee, ik zou het geen ruzie willen noemen, het was meer eenzijdig. Na de schermutseling stapte die Ilsa in haar auto en hoorde ik haar de deur krachtig dichtslaan, ze was duidelijk erg overstuur over iets waar Peach blijkbaar bij betrokken was denk ik."

"Je zei dat dit twee dagen voor de dood van Rose gebeurde, is er nadien nog iets gebeurd?"

"Nee, ik heb geen van twee meer teruggezien na dat incident."

"Dus geen van beiden kwam terug na de ruzie tussen Rose en die vrouw?"

"Inderdaad."

"Is er nog iets anders dat je kunt bedenken dat ons zou kunnen helpen bij ons onderzoek?"

"Ik denk dat ik je alles heb verteld wat ik heb gezien, ik heb geen idee wat er zich binnen afspeelt natuurlijk."

"Oké, we bedanken je om nog eens terug te komen Joe."

"Graag gedaan Seiko, ik hoop dat jullie vinden wie die arme Rose heeft vermoord, ze was een leuke meid, altijd vrolijk en vriendelijk en van wat ik heb gehoord heel geliefd bij de klanten."

"Ja, dat hebben wij ook gehoord, volgens meneer Gentle was zij de nummer één danseres, we danken je voor het vertellen van wat je gezien en gehoord hebt, het heeft ons erg geholpen."

Joe stond op, duidelijk nog een beetje emotioneel na het vertellen van zijn kant van het verhaal. Het was duidelijk dat hij zich een beetje verantwoordelijk voelde omdat hij Rose niet had kunnen helpen in haar uur van nood.

Seiko was nu klaar om die Dita Van Gall te bezoeken die ze op het internet had gevonden en die in een bejaardentehuis woonde.

Na een ritje van een klein half uur kwam ze aan op de parking van het tehuis. Het was een groot antiek uitziende gebouw, misschien vroeger gebouwd als buitenverblijf door één of ander rijke familie.

Aangekomen bij het bejaardentehuis in kwestie ging ze meteen naar de receptie. Er was niemand aanwezig, maar een bordje vertelde haar dat als er niemand aanwezig was, ze op de bel moest drukken om hulp in te roepen, wat ze meteen deed. Even later dook er iemand op en vroeg hoe ze haar kon helpen.

"Ik ben hier om één van uw patiënten te bezoeken, mevrouw," zei Seiko tegen de streng uitziende dame in verpleegstersuniform die was komen opdagen.

"We noemen de mensen die bij ons verblijven geen patiënten mevrouw, maar bewoners."

"Het spijt me zo, dat wist ik niet," antwoordde Seiko terwijl ze haar badge liet zien.

"U bent een politieagente?" Vroeg de verpleegster.

"Rechercheur Seiko Tashima eigenlijk", vervolgde Seiko, "Ziet u mevrouw..." en liet het open voor de verpleegster om haar naam te noemen.

"Mevrouw Braxton", antwoordde die na enige aarzeling.

"Ziet u mevrouw Braxton, ik ben op zoek naar één van uw bewoners, mevrouw of juffrouw Dita Van Gall."

"Wat wilt u met Dita, heeft ze iets verkeerds gedaan?"

"Nee, nee, nu we denken van niet, maar haar naam kwam naar boven in een moordonderzoek."

"Moordonderzoek? Ik zie niet in wat Dita met een moordonderzoek te maken zou kunnen hebben."

"Waarom niet?"

"Onze lieve Dita heeft vergevorderde dementie, ze kent of herkent niemand meer."

"Ik snap het, dus ja, ik denk dat ze ons misschien niet kan helpen, maar u misschien wel."

"Ik, ik weet niets van een moord, hoe kan ik in hemelsnaam helpen bij een moordonderzoek?"

"Misschien kunt u ons wat meer vertellen over Dita?"

"Ik zie niet in waarom, Dita is nu vijf jaar bij ons en in die vijf jaar heeft ze ons mentaal langzaam verlaten, tegenwoordig heeft ze zelfs moeite met communiceren, dus waarom denkt u dat ze u kan helpen bij dit onderzoek?"

Het werd Seiko duidelijk dat deze verpleegster haar geen toegang ging geven tot Dita om te kijken hoe ze erachter kon komen hoe de naam Dita Van Gall in het onderzoek naar voren was gekomen. Dus veranderde ze haar strategie.

"Mevrouw Braxton, misschien kunt u ons op een andere manier helpen, bijvoorbeeld, krijgt Dita soms al eens bezoek?"

"Er is wel iemand die haar regelmatig bezoekt, ja."

"En zou u het erg vinden om wat meer informatie over die persoon met me te willen delen?"

"Ik weet niet of ik de vrijheid heb om informatie met u te delen, ik wil niet in de gevangenis belanden en dat wil ik ook niet voor onze lieve Dita."

"Wees gerust, ik ben hier niet om u of Dita in de gevangenis te stoppen, mevrouw Braxton, we willen alleen uitzoeken waarom de naam Dita wordt gebruikt door een persoon die volgens onze bevindingen een stuk jonger is. Toen ik Dita's naam door de computer haalde, bleek zij de enige te zijn met die naam die nog in leven is. Dus proberen we uit te zoeken wie Dita's naam gebruikt en waarom."

"Ik begrijp het", antwoordde Braxton nog steeds niet erg bereid om mee te werken, Seiko had duidelijk wat meer argumenten nodig om haar te overtuigen om informatie te geven.

"Door Dita's naam te gebruiken denken we dat één van de verdachten in deze moordzaak haar echte identiteit probeert te verbergen, dus misschien zou de persoon die Dita regelmatig bezoekt daar wat licht op kunnen werpen."

"Oké, ik begrijp wat je bedoelt, wel de persoon die Dita regelmatig bezoekt, is haar kleindochter Kelly."

"Is zij de enige die haar bezoekt?"

"Ja...nee, soms wordt Kelly vergezeld door een man, ik denk een vriendje of echtgenoot."

"Mooi, kunt u die kleindochter beschrijven?"

"Bedoelt U hoe ze eruit ziet?"

"Ja, precies."

"Oké, ze is vrij groot, er is een gelijkenis met Dita, je kunt zien dat ze familie van elkaar zijn, ze heeft kort zwart haar, in feite ziet ze er nogal mannelijk uit."

"Hoe bedoel je, ze ziet er mannelijk uit?"

"Het zou me niet verbazen dat de kleindochter voor de andere kant kiest, ondanks dat ze vergezeld wordt door een man."

"Denkt U dat ze lesbisch is?"

"Ja, lesbisch wordt dat genoemd denk ik?"

"Inderdaad, en hoe ziet de man die haar soms vergezelt eruit?"

"Ik zou zeggen dat hij er mediterraans uitziet, Italiaans denk ik, ik hoor ze soms praten in iets dat klinkt als Italiaans."

"Heeft Dita Italiaanse roots?"

"Nee zeker niet, geboren en getogen in België voor zover ik weet."

"Oké, nog een laatste vraag, kent u de achternaam van die Kelly?"

"Ja, Fairfield, Kelly Fairfield."

"En de man die haar vergezelt?"

"Nee, ik ben bang dat ik geen idee heb, omdat hij geen vaste bezoeker is staat hij niet geregistreerd."

"Hebben jullie een register voor vaste bezoekers?"

"Ja, vooral diegenen die bewoners bezoeken op de gesloten dementieafdeling."

"En u heeft de man die samen met Kelly kwam nooit geregistreerd?"

"Nee, als een geregistreerd persoon door iemand wordt vergezeld, gaan we ervan uit dat ze beiden de bewoner kennen en betrouwbaar zijn."

"Nog een laatste vraag, hebben jullie naast de naam ook een adres van een geregistreerd persoon?"

"Ik vrees van niet, dat zou een schending van de privacy zijn."

"Ja, u heeft volkomen gelijk, en u wilt de wet toch niet overtreden?"

"Nee natuurlijk niet", antwoordde Braxton verontwaardigd.

"Oké, heel erg bedankt, mevrouw Braxton, u bent erg behulpzaam geweest."

"Wilt u Dita nu nog zien?"

"Als het niet te storend is, ik weet dat mensen met dementie altijd moeite hebben om vreemden te ontmoeten."

"Oh, hoe weet je dat rechercheur Tashima?"

"Mijn moeder heeft ook dementie, nog in een vroeg stadium, maar het wordt snel erger, dus ik weet er alles over hoe om te gaan met mensen die lijden aan deze vreselijke ziekte."

"Het spijt me zo dat te horen mevrouw, het is inderdaad een vreselijke ziekte zoals u zegt, maar veel hangt af van de persoon, onze Dita is een zeer rustige en vriendelijke dame, dus als u haar zou willen zien, vindt ze een bezoekje misschien wel leuk."

"Oké, als u denkt dat het in orde is."

"Ja, één ding, zoals ik al zei, communicatie is extreem moeilijk, ik zou het op prijs stellen als u zich daarvan onthoudt, zeg gewoon hallo, en stel geen vragen, dat zou haar van streek kunnen maken."

Seiko volgde de verpleegster naar binnen, naar het afgesloten gedeelte van de dementerende bewoners. Nadat ze door de deur was gegaan, keek Seiko achterom en merkte op dat de binnenkant van de deur er niet echt uitzag als een deur.

Verpleegster Braxton legde uit dat ze erachter waren gekomen dat door de deur te versieren en op een raam te laten lijken, de bewoners veel rustiger werden. Voordat ze dat deden, hadden ze regelmatig bewoners die probeerden naar buiten te komen, niet dat ze dat konden als ze de code niet invoerden om de deur te openen, maar het was erg verontrustend voor hen. Ze schilderden zelfs een paar bekende lokale stripfiguren (Suske en Wiske) achter het raam, wat regelmatig zelfs een glimlach op de gezichten van de bewoners toverde.

Toen Seiko Dita's kamer binnenkwam, zag ze de oude dame rustig voor zich uit zitten staren, niet eens oplettend wie de kamer binnenkwam.

"Hallo Dita", zei verpleegster Braxton.

Dita draaide haar hoofd naar de verpleegster, maar zei niets, geen teken van herkenning, hoewel ze de verpleegster meerdere keren per dag moest zien, en dat bijna elke dag.

"Hoe voelen we ons vandaag lieverd?" probeerde de verpleegster opnieuw.

Nog steeds niets. Verpleegster Braxton wendde zich tot Seiko en zei: "Het is verschrikkelijk, nietwaar? Toen ze hier vijf jaar geleden kwam, nam ze nog deel aan alle activiteiten, ze hield van onze dansmiddagen elke week, ze deed aan borduren, zie je die prachtige kruissteek dingen aan de muur, het zijn net schilderijen, zo gedetailleerd. Ik ben helemaal weg van de afbeelding van de witte roos die ze maakte, dat was helaas de laatste die ze afmaakte, de volgende waar ze aan begon, ligt onafgewerkt in de kast. Het ging heel snel. Haar kleindochter Kelly liet ze inlijsten telkens als ze er eentje af had.

"Dus niemand anders komt, haar bezoeken?"

"Nee, haar man is jaren geleden overleden, we hebben hem nooit ontmoet, en haar zoon en schoondochter, de ouders van Kelly, zijn zo’n drie jaar geleden omgekomen bij een auto-ongeluk, dus Kelly is de enige die nog over is van haar familie."

"Het is triest hè, als mij iets overkomt, heeft mijn moeder ook niemand meer om haar te bezoeken."

"Herkent ze je nog?"

"Ja, ik vertel haar altijd wie ik ben en dan zie ik soms wel een flikkering in haar ogen, het is vooral moeilijk als het een week geleden is dat ik voor het laatst op bezoek ben geweest."

"Dus u ziet dat onze Dita u niet zal kunnen helpen bij uw onderzoek."

"Bedankt dat ik haar toch mocht bezoeken, ik hoop dat haar kleindochter niets te maken heeft met de misdaad die we onderzoeken zodat ze nog regelmatig bezoek blijft krijgen."

Verpleegster Braxton leidde me door de verschillende gangen terug naar de uitgang. Het leek wel een doolhof en toen ik dat zei, vertelde ze me dat ze meerder vleugels aan het oorspronkelijke gebouw hadden toegevoegd, omdat de vraag naar zorg zo groot was.

Nou ja, ik heb in ieder geval een naam waar ik naar op zoek kan gaan dacht Seiko. Ze wilde absoluut een gesprek met die Kelly Fairfield en meer te weten komen over haar mysterieuze Italiaanse vriend of echtgenoot.

Op het internet vond ze al snel alle gegevens die ze nodig had om miss Kelly Fairfield een bezoekje te brengen, maar het was te laat op de dag om erheen te gaan, dus besloot ze om het de volgende dag te doen. Ze kon echter niets vinden over haar mysterieuze partner, volgens de informatie die ze op sociale media vond was Kelly single. Ze vond wel een aantal foto's van haar en ze leek inderdaad een beetje op Ilsa uit de SS-horrorfilms, maar niets over een partner.