Mama's Test - 2

Een week later.

Het is donderdagavond, half twaalf. Lore ligt al in bed, alleen een dun nachthemd aan, het leeslampje nog aan. Ze heeft de hele week gevoeld dat hij het nog niet durfde, ook al brandde het in zijn ogen elke keer als hij naar haar keek.

Dan hoort ze het: zachte voetstappen in de gang, de vloerplank die altijd kraakt, en daar staat hij. In de deuropening, in alleen zijn boxer, silhouet tegen het nachtlampje op de gang. Zijn borst gaat snel op en neer. Geen woord.

Hij kijkt haar aan, wacht niet op toestemming, dat hoeft niet meer.

Lore legt haar boek weg, schuift het dekbed een stukje opzij. Ze zegt niets, glimlacht alleen zacht, en opent haar benen een beetje onder het nachthemd. Ben stapt naar binnen, doet de deur achter zich dicht.

Zonder een woord komt hij op haar bed, tilt haar nachthemd omhoog tot haar middel, duwt haar knieën verder uit elkaar en glijdt in één lange, zelfverzekerde stoot diep in haar. Lore zucht diep, haar handen grijpen meteen in zijn schouders. Hij neemt haar precies zoals ze gezegd had: zonder vragen, zonder aarzeling. Ben beweegt nu diep en ritmisch, zijn handen stevig om haar heupen. Lore kreunt zacht, haar nagels in zijn rug, elke stoot laat haar weer even duizelen. Ze voelt hem helemaal, die dikke lengte die haar vult alsof het de eerste keer is. Ze hijgt tussen twee stoten door, stem hees:

“Ben… lieverd… is het… met Emma… al gelukt?”

Hij stoot door, maar schudt zijn hoofd kort, zijn voorhoofd bezweet tegen haar hals.

“Nee… nog niet… ze is nog te strak… maar dit… dit is zoveel beter…”

Lore glimlacht, sluit haar ogen en duwt haar heupen omhoog om hem nog dieper te voelen.

“Dan blijf je maar hier oefenen,” fluistert ze. “Zoveel je wilt… zo vaak je wilt…”

Ze slaat haar benen om zijn middel, trekt hem harder tegen zich aan.

“Je bent zo groot… ik kan er nog steeds niet over uit… mijn grote jongen…”

Ben’s stoten worden korter, harder, zijn adem stotend tegen haar hals. Lore voelt het aankomen: hij zwelt nog iets op, zijn heupen schokken. Ze legt snel haar handen op zijn borst en duwt hem een beetje omhoog.

“Wacht… niet in me,” hijgt ze. “Trek je terug… kom op mijn borsten.”

Ze schuift haar nachthemd al omhoog, ontbloot haar volle borsten, tepels hard. Ben trekt zich met een ruk terug, zijn hand grijpt meteen om zijn glanzende, kloppende penis. Lore kijkt toe hoe hij zichzelf twee, drie keer hard aftrekt. Dan kreunt hij luid, zijn hele lijf schokt, en dikke, warme stralen spuiten over haar borsten, haar hals, tot op haar kin. Golf na golf, meer dan ze had verwacht. Ze ademt diep, voelt het warme zaad over haar huid lopen, en glimlacht tevreden.

“Goed zo,” fluistert ze, terwijl ze het met haar vingers een beetje uitsmeert. “Veilig… en mooi.”

Ben ligt naast haar, nog na hijgend, zijn hoofd op haar schouder.

“Waarom niet in je?” vraagt hij zacht, bijna fluisterend. “Vorige week mocht het wel.”

Lore streelt langzaam over zijn haar.

“Omdat ik deze week vruchtbaar ben, lieverd. Rond mijn eisprong is de kans veel te groot dat ik zwanger word. Vorige week heb ik één keer het risico genomen… dat was dom genoeg. Dat doen we niet meer.”

Ze tilt zijn kin op zodat hij haar aankijkt. “Als jij in me klaarkomt op de verkeerde dagen, groeit er een kindje. En dat willen we geen van beiden, toch?”

Ben schudt meteen zijn hoofd.

Lore streelt zacht over zijn rug terwijl ze het vraagt, haar stem luchtig maar nieuwsgierig.

“Ben… ben je eigenlijk al eens in Emma klaargekomen? Of alleen buiten, of nog helemaal niet?”

Hij schudt zijn hoofd tegen haar schouder, een beetje beschaamd.

“Nee… nog nooit. We hebben het nog maar een paar keer echt geprobeerd, en dan stop ik altijd op tijd. Of het lukt gewoon niet diep genoeg. Ze heeft nog steeds snel pijn, dus… dan trek ik me terug.”

Lore blijft even stil, haar vingers nog steeds spelend met zijn haar.

“Ben… zou je het goed vinden als ik eens met Emma praat? Gewoon onder vier ogen.”

Hij tilt zijn hoofd op, ogen groot. “Wat… wat bedoel je?”

“Gewoon een kop thee, meisjes onder elkaar,” zegt ze rustig. “Ik kan haar een beetje geruststellen. Uitleggen dat jij echt niet te groot bent, dat het normaal is dat het de eerste keren lastig gaat, dat het met geduld en glijmiddel en de juiste houding wel lukt. En dat ze zich nooit hoeft te schamen als het pijn doet of als ze tijd nodig heeft.”

Ze glimlacht zacht.

“Misschien helpt het als ze het van een vrouw hoort in plaats van alleen van jou. Dan voelt ze zich minder… kapot of tekortschietend.”

Ben knikt langzaam, opgelucht. “Denk je dat ze dat oké vindt?”

“Als jij zegt dat ik het graag wil en dat het echt helpt, denk ik van wel. Ze mag ook nee zeggen, natuurlijk. Maar ik denk dat ze blij is dat iemand het begrijpt.”

Ze drukt een kus op zijn voorhoofd.

“En dan kunnen jullie straks samen genieten, zonder druk. En tot die tijd… heb je mij.”

Ben zucht diep en legt zijn hoofd weer neer.

“Oké… ik vraag het haar morgen.”

“Goed zo,” fluistert Lore. “En als ze ja zegt, regel ik het. Gewoon thee en een eerlijk gesprek. Meer niet.”

Ze trekt het dekbed hoger over hen allebei.

“Welterusten, lieverd.”

Zaterdagmiddag, drie uur. Ben is “toevallig” bij een vriend.

Emma staat een beetje onwennig in de woonkamer, haar lange vlecht over één schouder, wangen al rood voordat er iets gezegd is. Lore zet een pot thee neer, twee mokken, en een schaaltje koekjes, precies zoals de eerste keer dat Emma hier kwam.

“Ga zitten, lieverd,” zegt Lore vriendelijk. “Alleen wij tweeën. Geen oordeel, geen rare dingen. Gewoon een praatje.”

Emma gaat op de rand van de bank zitten, handen in haar schoot. Lore schenkt in en begint zelf, rustig en warm.

“Emma… Ben heeft me verteld dat het nog niet echt lukt met vrijen. Dat het pijn doet bij jou, en dat hij bang is dat hij te groot is. Ik wilde je gewoon laten weten: dat is normaal. Echt. Bij heel veel meisjes de eerste keer. Jullie zijn allebei nog jong, alles is nog strak en nieuw.”

Emma kijkt naar haar mok, knikt bijna onzichtbaar. Lore schuift iets dichterbij.

“Het is gewoon een kwestie van heel veel geduld, heel veel glijmiddel, en de juiste houdingen. Ik kan je precies uitleggen welke het makkelijkst zijn in het begin… en hoe je zelf kunt voelen wanneer je er klaar voor bent.”

Emma’s ogen worden vochtig, maar ze glimlacht voorzichtig.

“Echt? U vindt het niet… raar dat ik dit vraag?"

Lore schudt haar hoofd. “Helemaal niet. Ik ben ook vrouw. Ik weet hoe het voelt. En ik wil gewoon dat jullie allebei gelukkig zijn… zonder pijn en zonder stress.”

Ze legt een hand op Emma’s knie, moederlijk.

“Als je wilt, laat ik je alles zien wat helpt. En als je ooit vragen hebt, dag of nacht, mag je me altijd appen of langskomen. Echt.”

Emma haalt diep adem, alsof er een last van haar schouders valt.

“Dank u wel, mevrouw De… Lore,” zegt ze zacht. “Echt heel erg bedankt.”

Lore glimlacht en schenkt nog een beetje thee bij.

“Geen mevrouw. Gewoon Lore. En nu drinken we eerst rustig onze thee op. Daarna vertel ik je alles wat je moet weten.”

Lore zet haar mok neer en kijkt Emma vriendelijk maar recht aan.

“Vertel eens eerlijk, lieverd… welke standjes hebben jullie al geprobeerd?”

Emma’s wangen kleuren meteen dieper rood, maar ze haalt haar schouders op alsof ze het nu toch echt wil weten.

“Meestal missionaris… gewoon omdat dat het makkelijkst leek. En één keer heb ik bovenop gezeten, maar toen gleed hij er steeds uit en deed het toch pijn als ik te ver zakte.”

Lore knikt begrijpend.

“Oké, dat zijn precies de twee die het vaakst mislukken als een jongen wat groter is en een meisje nog strak.”

Ze pakt een kussentje van de bank en legt het demonstratief op de grond.

“Missionaris werkt pas echt goed als je een kussen onder je billen legt, dan kantelt je bekken omhoog en komt alles rechter naar binnen. En als jij bovenop zit, moet je niet te diep zakken, maar vooral heen en weer wiegen in plaats van op en neer. Dan voel je zelf precies hoe ver je kunt.”

Emma luistert aandachtig, haar ogen groot van nieuwsgierigheid.

“En… ‘op z’n hondjes’ hebben we één keer kort geprobeerd,” voegt ze zacht toe, “maar toen deed het meteen heel veel pijn.”

Lore glimlacht geruststellend.

“Dat is logisch. Doggy gaat heel diep, zeker bij Ben. Dat bewaren jullie nog even. Er is een standje dat ertussenin zit en bijna altijd werkt als een jongen wat groter is: lepeltje. Jullie liggen allebei op jullie zij, hij van achteren. Dan kan hij niet te diep stoten, jij bepaalt met je billen hoe ver, en je kunt altijd een hand tussen je benen houden om te sturen.”

Emma fronst een beetje.

“Ik snap lepeltje wel een béétje, maar… ik weet niet precies hoe ik moet liggen zodat het niet te diep gaat.”

Lore glimlacht geruststellend en staat op.

“Kom, dan laten we het gewoon even zien, helemaal aangekleed, niks geks. Gewoon zodat je het vóélt.”

Ze loopt naar de bank, gaat op haar zij liggen, trekt haar knieën een beetje op en klopt op de plek achter zich.

“Jij komt hier liggen, als Ben. Gewoon tegen me aan, zoals jullie zouden slapen.”

Emma aarzelt één seconde, maar dan lacht ze verlegen en gaat achter Lore liggen. Ze schuift voorzichtig met haar benen tot ze lepeltje-lepeltje liggen: Lore voor, Emma in de ‘Ben-positie’ achter haar.

“Zo,” zegt Lore zacht. “Voel je hoe mijn billen precies tegen jouw onderbuik liggen? Als Ben nu naar binnen zou gaan, kan hij niet te diep stoten, want mijn bovenste been blokkeert een beetje. En ik kan zelf met mijn billen naar achteren of voren schuiven om te bepalen hoe ver.”

Ze beweegt heel licht haar heupen heen en weer.

“Oh… zo dus. Dat voelt inderdaad… veilig.”

Lore draait haar hoofd half om en lacht.

“Precies. Veilig én intiem. En als jullie het allebei lekker vinden, kun je later altijd nog een been optillen of iets proberen. Maar dit is dé startpositie als het nog spannend is.”

Lore pakt nog een kussen en glimlacht.

“Kom, we doen nog een zacht standje dat bijna altijd werkt als een jongen wat groter is. Gewoon aangekleed, gewoon om het gevoel te krijgen.”

Lore gaat op de bank zitten, benen gekruist. “Jij komt hier bij mij op schoot zitten, gezicht naar mij toe.” Emma gaat voorzichtig op haar schoot, benen om Lore’s middel. “Zo zit je straks bij Ben. Jij bepaalt hoe diep door hoe ver je naar beneden zakt, en je kunt altijd omhoog komen als het te veel is. Hij kan je vasthouden, zoenen, je borsten strelen… en jij hebt alle controle.”

Emma wiebelt even. “Dit voelt… echt intiem.”

“Precies,” zegt Lore. “En super veilig voor het begin.”

Emma’s wangen zijn nog steeds een beetje roze, maar haar ogen schitteren nu van nieuwsgierigheid.

“Eigenlijk… vindt Ben doggy heel leuk. Hij durft het bijna niet te vragen, maar ik zie het aan hem. Hoe doe ik dat nou zonder dat het meteen te diep gaat of pijn doet?”

Lore glimlacht begrijpend.

“Kom, dan laat ik je precies zien hoe je doggy doet als hij wat groter is. Helemaal aangekleed, gewoon de houding.”

Ze wijst naar het kleed in de woonkamer.

“Ga maar op handen en knieën, precies zoals je zou doen.”

Emma gaat zonder aarzelen op het kleed, ellebogen licht gebogen, billen iets omhoog. Lore glimlacht en knielt achter Emma.

“Oké, dan speel ik even Ben. Gewoon om het gevoel te geven.”

Ze legt haar handen zachtjes op Emma’s heupen en schuift een paar centimeter dichterbij, zonder echt contact te maken.

“Voel je hoe ik nu precies achter je zit? Als ik nu zou stoten…”

Ze beweegt haar heupen heel licht naar voren, een paar centimeter. Emma duwt voorzichtig haar billen iets naar Lore toe. Lore knikt goedkeurend.

“Precies. Jij duwt, jij trekt terug. Ik kan wel bewegen, maar jij bepaalt de diepte.”

Ze laat haar handen iets hoger glijden, over Emma’s zij.

“En als je dit wilt, kun je ook een hand tussen je benen doen om hem te leiden of om jezelf te strelen. Dan word je nog natter en gaat alles nog makkelijker.”

Emma oefent nog één keer: ze zakt iets dieper door haar ellebogen, billen mooi omhoog, en duwt dan zelfverzekerd naar achteren, precies zoals Lore heeft uitgelegd. Haar hand glijdt tussen haar eigen benen om te voelen hoe ze Ben straks zou leiden. In één vloeiende beweging schuift ze iets te ver naar achteren en raakt per ongeluk met haar vingertoppen precies het kruis van Lore’s dunne broek.

Beiden verstijven één seconde. Emma trekt haar hand meteen terug, ogen groot.

“Oh shit, sorry! Dat wilde ik niet!”

Lore lacht zacht, helemaal niet geschrokken, en legt een geruststellende hand op Emma’s schouder.

“Geeft helemaal niks, lieverd. Dat gebeurt. Je bent gewoon aan het oefenen hoe je straks de controle houdt. Niks aan de hand.”

Emma’s wangen branden, maar ze lacht opgelucht.

Lore’s blik blijft even hangen op de ronde, strakke billen van het meisje in haar smalle jeans. Ze begrijpt het plotseling helemaal, hoe Ben ernaar kijkt, waarom hij er zo naar verlangt. Het is een perfect, jeugdig, stevig uitzicht, precies het soort billen dat een jongen van zestien gek maakt. Een flits schiet door Lore’s hoofd, Emma in die houding, Ben erachter, diep in haar, haar vlecht heen en weer zwaaiend bij elke stoot.

Zonder dat ze het echt doorheeft, beweegt haar onderlijf één keer licht naar voren, een onwillekeurige, bijna reflexmatige stoot tegen Emma’s billen, nog steeds vlak voor haar. Emma haar lichaam reageert sneller dan haar hoofd: op het moment dat Lore’s heupen per ongeluk tegen haar billen duwen, duwt ze instinctief één keer terug, een korte, stevige beweging van haar heupen naar achteren, alsof ze het al gewend is. Emma draait zich vliegensvlug om, nog op haar knieën, wangen vuurrood.

“Shit, sorry! Dat deed ik automatisch… ik weet niet waarom…”

“Dat was precies goed, lieverd. Dat je terugduwde, dat is je lichaam dat zegt: ik wil dit. Dat is hoe het hoort. Je hoeft je niet te schamen.”

Ze beweegt haar eigen heupen heel zachtjes, langzaam, ritmisch tegen Emma’s billen aan, niet hard, niet dwingend, gewoon een zachte, bijna hypnotische stoot.

“Voel maar… zo… rustig… jij bepaalt hoe hard of hoe zacht.”

Emma’s adem stokt even, maar ze ontspant, haar lichaam volgt het ritme, duwt heel licht terug.

“Goed zo,” fluistert Lore. “Dit is wat Ben straks voelt als jij er klaar voor bent. Geen pijn, alleen dit… dit verlangen.”

Ze blijft nog een paar seconden doorgaan, zacht, beheerst, tot Emma’s schouders zakken en haar adem dieper wordt.

Lore voelt het meteen, Emma haar heupen volgen het zachte ritme bijna vanzelf, een lichte trilling in haar bovenbenen. Geen schrik meer, alleen een stille, nieuwsgierige overgave. Lore houdt haar handen op Emma’s heupen en blijft heel zachtjes, langzaam bewegen, een subtiele cirkel, dan een lichte stoot, dan weer terug. Geen druk, geen haast, alleen het zachte schuren van stof tegen stof.

“Voel je dat?” fluistert ze, haar stem laag en warm. “Dit is hoe je lichaam zegt dat het klaar is."

Emma laat haar hoofd een beetje zakken, haar vlecht glijdt over haar schouder. Een zacht, bijna onhoorbaar kreuntje ontsnapt haar. Lore blijft doorgaan, nog steeds beheerst, maar het ritme wordt net iets intenser, net iets dieper. Ze voelt Emma’s billen nu bewust terugduwen, zoeken, volgen.

“Goed zo… precies zo,” fluistert Lore. “Dit is wat Ben straks voelt als jij hem binnenlaat. Jij bepaalt alles.”

Emma’s ademhaling is nu zwaar, haar armen trillen lichtjes op de grond. Lore voelt haar eigen ademhaling versnellen, een warme golf tussen haar benen die ze niet had verwacht. Ze begrijpt het niet helemaal, dit is Emma, het vriendinnetje van haar zoon, een meisje dat ze helpt, maar haar lichaam reageert alsof er geen regels meer zijn.

Emma, haar hoofd iets gezakt, laat haar lichaam zacht meedeinen in een lichte trance van het ritme. Lore’s handen glijden bijna vanzelf verder, van Emma’s heupen omhoog over haar smalle taille, langs de zijkant van haar ribben, tot net onder haar borsten. Ze voelt de warmte van het jonge lichaam onder het dunne shirt, de zachte trilling van Emma’s adem. Emma kreunt zacht, bijna onhoorbaar, en duwt haar bovenlichaam iets omhoog, alsof ze meer wil voelen.

Lore’s vingers glijden verder, over de stof van Emma’s shirt, strijken langs de zijkant van haar borsten, dan weer terug naar haar onderrug. Een tweede, langzame stoot van Lore’s heupen volgt, nu duidelijker, warmer. Ze fluistert, haar stem schor:

“Zo… precies zo voelt het als je hem helemaal wilt…”

Emma’s lichaam reageert: billen duwen terug, haar rug holt zich, een zacht, smekend geluidje ontsnapt haar keel. Lore’s handen glijden weer omhoog, nu onder het shirt, huid op huid, over Emma’s zachte, warme rug. Ze voelt hoe Emma’s tepels hard zijn geworden onder de stof.

Ze weet dat ze moet stoppen. Ze weet dat dit niet meer over lesgeven gaat. Maar haar lichaam luistert niet meer. Lore’s handen glijden naar de zoom van Emma’s shirt. Ze aarzelt één seconde, één laatste flits van verstand, maar de hitte in haar onderbuik is sterker.

“Mag ik?” fluistert ze, haar stem nauwelijks hoorbaar.

Emma knikt, nog steeds in die zachte trance, haar ogen half dicht. Lore trekt het shirt langzaam omhoog en over Emma’s hoofd. Het valt zacht op het kleed. Emma’s jonge borsten komen vrij: klein, stevig, tepels roze en hard van opwinding. Ze hangen licht door haar houding op handen en knieën, perfect en onschuldig tegelijk.

Lore ademt diep in, haar blik glijdt over het smalle ruggetje, de zachte welving van die borsten, de manier waarop ze licht bewegen bij elke ademhaling. Emma blijft roerloos, billen nog steeds iets omhoog, wachtend, ademend. Lore’s stem is laag, hees, bijna onherkenbaar zacht.

“Emma… wil je je helemaal uitkleden voor me? Ik wil je zien. Helemaal.”

Emma haakt haar vingers in de band van haar broek en slipje tegelijk, schuift alles omlaag tot op haar knieën, dan helemaal uit. Ze is nu volledig naakt, haar lichaam jong, slank, huid licht glanzend van de spanning. Ze gaat weer op handen en knieën, billen iets omhoog. Lore kijkt, haar adem stokt. Emma’s kutje is glad, licht gezwollen, een klein beetje nat. Haar billen perfect rond, haar rug een zachte boog.

“Zo mooi…” fluistert Lore.

Ze knielt weer achter haar, haar handen glijden nu over blote huid, heupen, billen, dijen. Ze voelt Emma trillen onder haar aanraking.

“Je bent er klaar voor,” zegt Lore zacht. “Helemaal.”

Emma kreunt zachtjes, duwt haar billen iets naar achteren, uitnodigend. Lore’s eigen lichaam brandt. Ze weet niet meer waar dit naartoe gaat. Ze weet alleen dat ze niet meer kan stoppen. Lore laat haar handen langzaam over Emma’s blote rug glijden, van haar schouderbladen naar de holte van haar onderrug, dan weer omhoog. Ze buigt zich iets voorover, haar lippen vlak bij Emma’s oor.

“Emma… lieverd… met dit lichaam kun je élke man krijgen die je wilt.”

Haar stem is zacht, vol bewondering.

“Je bent zo jong, zo strak, zo perfect… Kijk nou naar jezelf. Die billen, die borsten, die zachte huid… Jongens van zestien, maar ook mannen van dertig, veertig… ze zouden alles doen voor één nacht met jou.”

Ze laat haar vingers licht over Emma’s zij glijden, langs de zijkant van haar borsten.

“En jij bepaalt. Altijd. Jij hoeft alleen maar te beslissen wie je binnenlaat… en wanneer.”

Emma kreunt zacht, haar lichaam trilt onder de woorden en de aanraking. Lore staat langzaam op, haar adem zwaar, haar lichaam brandend van een verlangen dat ze niet meer kan of wil onderdrukken. Ze trekt haar dunne trui over haar hoofd, laat hem vallen. Haar bh volgt, vollere borsten dan Emma, tepels al hard. Dan haar broek en slipje in één beweging omlaag, tot ze volledig naakt is. Haar lichaam is rijp, rond, zacht op de juiste plekken, met een lichte glans van zweet. Haar kutje is gezwollen, nat, klaar. Ze knielt weer achter Emma, huid tegen huid nu, warme dijen tegen warme dijen.

“Zo…” fluistert ze, haar stem trillerig van opwinding. “Nu echt zoals het hoort.”

Ze legt haar handen weer op Emma’s heupen, haar borsten raken bijna Emma’s rug als ze zich iets voorover buigt.

“Voel je hoe warm we zijn?” zegt ze zacht. “Hoe nat… hoe klaar…”

Ze beweegt haar heupen weer, langzaam, nu echt huid op huid, haar schaamlippen glijden licht langs Emma’s billen. Emma kreunt harder, duwt terug, haar lichaam volledig open. Lore sluit haar ogen, laat zich gaan in het ritme. Geen les meer. Alleen twee vrouwen, naakt, geil, samen. Lore’s vingers glijden omhoog langs Emma’s rug, vinden de lange vlecht en sluiten zich eromheen als om een teugel. Ze trekt zacht, maar vast, Emma’s hoofd komt iets naar achteren, haar rug holt dieper, haar billen duwen omhoog.

Dan begint Lore te bewegen, echt. Geen demonstratie meer.

Harde, diepe stoten van haar heupen tegen Emma’s billen, huid klapt tegen huid, het geluid vult de kamer. Ze gebruikt de vlecht om ritme te houden, om Emma precies daar te houden waar ze haar wil. Emma kreunt luid, haar armen trillen, haar lichaam duwt terug bij elke stoot, gulzig, volledig overgeleverd.

“Ja…” hijgt Lore, haar stem rauw. “Zo… precies zo… neem het… geef het…”

Ze stoot harder, sneller, haar borsten zwaaien mee, zweet druppelt langs haar rug. Emma’s kreun wordt hoger, haar hele lijf schokt, ze komt klaar met een lange, trillende schreeuw, haar kutje knijpt samen in de leegte.

Lore draait Emma zacht maar vastberaden op haar rug. Het meisje kijkt op, ogen glazig, wangen rood, lippen geopend van de nasleep. Lore klimt over haar heen, knieën aan weerszijden van Emma’s hoofd, haar eigen kutje nat en gezwollen vlak boven Emma’s gezicht.

“Open je mond, lieverd,” fluistert ze, haar stem hees van verlangen.

Emma doet het meteen, tong al uitgestoken, klaar. Lore laat zich zakken, haar schaamlippen glijden over Emma’s mond en neus. Ze kreunt diep als ze Emma’s warme tong voelt, direct en gretig. Tegelijk buigt Lore zich voorover, spreidt Emma’s benen en duikt met haar eigen mond tussen de jonge dijen. Ze likt langzaam, dan gulzig, proeft Emma’s natheid, haar vingers glijden naar binnen terwijl haar tong cirkels draait rond de kloppende clit.

Emma kreunt luid in Lore’s kut en de trillingen sturen schokgolven door Lore’s hele lichaam. Ze bewegen samen, heupen wiegend, tongen diep, vingers en mond in een razend tempo. Binnen een minuut komt Emma weer, hard, haar hele lijf schokkend, haar mond vol van Lore.

Lore volgt seconden later, haar dijen knijpen om Emma’s hoofd, een lange, rauwe kreet terwijl ze klaarkomt op het gezicht van het meisje. Daarna zakken ze in elkaar, nat, hijgend, verstrengeld. Ze zeggen geen woord. Alleen hun adem, zwaar en tevreden, vult de kamer. Lore drukt een zachte kus op Emma’s slaap en fluistert, half plagend, half serieus:

“Je gaat zó veel plezier beleven aan Ben’s penis, lieverd. Als je alles doet wat we net geoefend hebben, met dat lichaam van jou… dan houdt hij het geen vijf minuten vol.”

Emma lacht zacht, nog na hijgend, haar wangen rood. Lore streelt langzaam over Emma’s buik en voegt er, met een ondeugende glinstering in haar ogen, aan toe:

“En wie weet… misschien kom ik stiekem even kijken hoe jullie het doen. Gewoon om te zien of mijn lessen goed zijn aangekomen.”

Ze knipoogt, maar er klinkt iets in haar stem dat niet helemaal een grap is. Emma bijt op haar lip, half verlegen, half opgewonden, en knikt langzaam. Lore kust Emma nog één keer, diep en langzaam, en laat haar dan opstaan om zich aan te kleden.

Een kwartiertje later zitten ze weer aan de keukentafel, aangekleed, haar netjes, wangen nog een beetje roze, maar verder alsof er niets gebeurd is. De theepot is bijgevuld, de koekjes bijna op. Ze praten over school, over een nieuwe serie op Netflix, over alles behalve wat er net in de woonkamer heeft plaatsgevonden. Emma drinkt haar laatste slok, zet haar mok neer en glimlacht verlegen maar stralend.

“Ik ga maar eens,” zegt ze zacht. “Ben kan elk moment thuis zijn.”

Lore staat op, loopt met haar mee naar de voordeur. Bij de deur geeft Emma haar een stevige, warme knuffel, langer dan normaal.

“Dank je wel, Lore,” fluistert ze in haar oor. “Echt… voor alles.”

Lore drukt haar even extra tegen zich aan. Ze stapt naar buiten, draait zich nog één keer om, steekt haar hand op en fietst weg, vlecht dansend in de wind. Lore sluit de deur, leunt er even met haar rug tegenaan en ademt diep uit. De kamer ruikt nog naar Emma’s parfum en naar wat ze samen hebben gedaan.

Ze glimlacht in zichzelf, schudt langzaam haar hoofd en loopt naar de keuken om de mokken af te wassen.

Vanavond komt Ben thuis.

En alles is anders.