Mama's Test

Lore stapte de keuken in, nog met haar jas half aan na een lange dienst in de winkel, toen ze de voordeur hoorde dichtslaan. Beneden klonken twee stemmen: die van Ben, een beetje schor en te hard, alsof hij zijn zenuwen probeerde te overschreeuwen, en een meisjesstem die zacht en een tikje lachend antwoordde. Ze veegde een pluk haar uit haar gezicht en liep naar de trap.

"Mam? Ben je thuis?"

"Ja, ik ben er," riep ze terug, terwijl ze de leuning vastgreep. Ze hoorde gestommel, schoenen die werden uitgeschopt, een tas die op de grond viel.

Ben verscheen onderaan de trap. Achter hem stond een meisje met lang bruin haar in een vlecht, een beetje bleek, grote ogen die meteen naar Lore keken en toen snel naar de grond. Ze droeg een oversized spijkerjasje en hield haar handen zenuwachtig voor haar buik in elkaar gevouwen.

"Mam,’ zei Ben, en zijn stem sloeg een klein beetje over, ‘dit is Emma."

Lore glimlachte, voelde hoe haar wangen automatisch warmer werden. Ze liep de trap af tot ze beneden stond.

"Hoi Emma,’ zei ze zacht. ‘Leuk je te ontmoeten."

Emma keek op, glimlachte voorzichtig. "Hoi… mevrouw De Vries."

"Noem me maar Lore," zei ze, en ze stak haar hand uit. Emma’s vingers waren koud en een beetje trillerig.

Ben stond ertussen met een gezicht dat probeerde cool te zijn, maar zijn oren rood werden.

Lore keek van de een naar de ander en voelde iets warms en tegelijk een beetje pijnlijk in haar borst. Haar jongen was geen jongen meer.

"Willen jullie thee?" vroeg ze. "Of hebben jullie al iets gedronken onderweg?"

Emma schudde snel haar hoofd. "Thee lijkt me lekker."

Ben grijnsde scheef. "Ja, mam. Thee. En eh… heb je nog van die koekjes?"

Lore lachte kort. "Alsof ik ooit zonder koekjes zit."

Later die avond, toen de voordeur achter Emma dichtviel, bleef het even stil in de gang. Lore hoorde nog het zachte getik van Emma’s fietsbel buiten, dan niets meer. Ze draaide zich om en zag Ben met zijn rug tegen de muur geleund staan, armen over elkaar, een glimlach die hij niet helemaal kon verbergen. Lore glimlachte breed, voelde fierheid door haar borst golven alsof iemand er een warm lampje had aangedaan. Haar jongen. Met een vriendinnetje dat hem aankeek alsof hij de grappigste en knapste van de hele wereld was.

“Drieënhalve week en je zegt niks tegen je moeder?” Ze gaf hem een speels duwtje tegen zijn schouder. “Ik ben niet boos, hoor. Ik ben… blij. Echt.”

Ben keek op, een beetje verbaasd, alsof hij had verwacht dat ze hem zou uithoren of zou zeuren over huiswerk of te weinig slaap.

“Echt?” vroeg hij.

“Echt,” zei ze. Ze ging op een keukenstoel zitten en klopte op de stoel naast haar. “Kom eens. Vertel. Is het serieus?”

Ben kleurde een beetje. “Ja. Denk ik. Ik bedoel… ik vind haar heel leuk. En zij mij ook, zegt ze.”

Lore voelde haar ogen een beetje prikken, maar ze knipperde het weg.

“Weet je wat ik zo mooi vond?” zei ze. “Hoe je naar haar keek. Alsof je haar wilde beschermen tegen de hele wereld, inclusief tegen mij.”

Ben lachte kort, verlegen. “Ik was bang dat je te veel vragen zou stellen.”

“Dat doe ik nu toch ook?” Ze glimlachte. “Maar alleen omdat ik het wil weten van jou. Niet om te oordelen.”

Ze stond op, trok hem even tegen zich aan in een snelle, stevige knuffel, hij liet het toe, heel even, en liet hem toen weer los.

“Je mag haar altijd meebrengen, hoor,” zei ze terwijl ze de koekjespot weer opentrok. “Wanneer je maar wilt.”

Ben pakte een koekje, grijnsde. “Zelfs doordeweeks?”

“Zelfs doordeweeks,” zei Lore. “Als je maar je huiswerk maakt.”

Hij rolde met zijn ogen, maar hij lachte.

De volgende ochtend, zaterdag, zat Ben al aan tafel in zijn werkpolo toen Lore met twee boterhammen binnenkwam.

“Ben, even serieus,” zei ze terwijl ze ging zitten. “Ik ben blij met Emma, echt. Maar als jullie ooit meer willen dan zoenen, doe het dan veilig.”

Ben verstijfde, brood half in zijn mond. “Mam…”

“Luister. Ik haal condooms, die leg ik in je kamer. Geen gedoe, geen vragen achteraf. Liever hier dan ergens stom. En als je iets wilt weten, vraag je het maar.”

Hij werd rood tot achter zijn oren. “We… doen nog niks.”

“Prima. Maar voor als dat verandert.” Ze haalde een klein doosje uit het kastje en schoof het over de tafel. “Voor jou. Klaar.”

Ben pakte het aan, stopte het snel in zijn zak. “…Dank je.”

Lore glimlachte. “Graag gedaan. En nu eten, je moet zo weg.”

Hij nam een hap, nog steeds rood, maar met een klein, opgelucht knikje.

Woensdagavond, net na het eten. Ben ruimt af, maar blijft hangen bij het aanrecht. Hij schuift wat met de theedoek, zegt niks. Lore voelt het meteen.

Ze droogt haar handen af en kijkt hem aan. “Oké. Voor de draad ermee.”

Ben zucht diep, kijkt naar de grond. “Mam… hoe… hoe doe je dat nou eigenlijk? Met… je weet wel. Voor de eerste keer.”

Lore houdt haar gezicht neutraal, maar vanbinnen juicht ze een beetje: hij vraagt het míj.

“Eerst ademhalen,” zegt ze kalm. Ze gaat op een keukenstoel zitten en wijst naar de andere. “Kom.”

Hij gaat zitten, armen over elkaar, knalrood.

“Ten eerste: je hoeft niks te overhaasten. Ten tweede: voorspel. En condooms, altijd.”

Ben kijkt alsof hij wil wegkruipen in zijn hoodie.

“Verder… iedereen is zenuwachtig de eerste keer. Jij ook, zij ook. Lachen mag. Het gaat bijna nooit perfect. Dat is oké.”

“En… hoe weet ik of zij het ook echt wil?”

“Dat vraag je. Echt vragen. ‘Vind je dit oké?’ of ‘Wil je dit?’ En als ze aarzelt of nee zegt, al is het zachtjes, dan stop je. Direct.”

Stilte.

“En als… als ik te snel klaarkom?”

Lore glimlacht zacht. “Dan kom je te snel klaar. Dan lach je erom, knuffel je haar, en probeer je het nog een keer als jullie daar zin in hebben. Gebeurt bijna iedere jongen de eerste keer.”

Ben ademt diep uit, alsof hij een rugzak vol stenen neerzet.

“Dank je,” mompelt hij.

“Altijd,” zegt ze. Ze staat op, legt even een hand op zijn schouder. “En als je nog meer vragen hebt, over standjes, over glijmiddel, over wat dan ook, je weet me te vinden. Echt.”

Die avond, op de bank, tv zacht aan.

Ben, fluisterend: “Mam… welke standjes zijn eigenlijk oké voor de eerste keer?”

Lore kijkt opzij, zonder oordeel.

“Missionaris. Jullie zien elkaar, je kunt kussen, langzaam doen en stoppen wanneer je wilt. Of zij bovenop, dan bepaalt zij het tempo. Dat is meestal het fijnst als je allebei nog onervaren bent.”

Ben knikt, rood maar opgelucht. Lore draait zich iets naar hem toe, elleboog op de rugleuning.

“Is er eigenlijk al eentje die jij wel zou willen proberen met haar? Gewoon nieuwsgierig.”

Ben kijkt strak naar de tv, stem zacht: “Ik… vind haar billen echt mooi. Is er een standje waarbij je die goed ziet?”

Lore blijft kalm, alsof hij vraagt welke serie ze vanavond kijken.

“Doggy style,” zegt ze simpel. “Zij op handen en knieën, jij erachter. Dan zie je alles. Maar dat is wel meteen een stuk intenser, dieper ook.

Lore denkt even na.

“Er is ook een variant die iets makkelijker is, zij staat voorovergebogen, handen tegen de muur, benen een beetje uit elkaar. Jij erachter. Dan zie je haar billen perfect, kun je ze vastpakken.”

Ben zucht diep en laat zich achterover zakken.

“Jezus, mam… het lijkt allemaal veel ingewikkelder dan ik dacht.”

Ze knipoogt. “Adem in, adem uit. Je hoeft geen porno-ster te zijn op je zestiende.”

De volgende ochtend, donderdag. Ben is al onder de douche, de badkamerdeur op slot, muziek aan. Lore loopt zijn kamer in met een mand wasgoed; ze doet het altijd even snel als hij doucht, anders blijft het liggen. Zijn bureau is een chaos: lege blikjes energydrink, een half opgegeten zak chips, en zijn laptop staat nog open, scherm helder. Ze wil hem eigenlijk alleen dichtklappen en in slaapstand zetten zodat hij niet de hele dag stroom slurpt. Maar als ze het deksel half dicht doet, ziet ze in één oogopslag wat er openstaat.

Verschillende tabs van een bekende pornosite. Titels die geen ruimte voor twijfel laten:

‘Perfect ass bent over’, ‘Doggystyle compilation’, …

Ze sluit de laptop heel rustig, alsof hij van glas is. Een warme, stille lach kruipt over haar gezicht. Oké. Dus daarom al die vragen over billen en standjes van achteren. Ze schudt zacht haar hoofd, zet de laptop netjes neer en loopt de kamer uit. Niks zeggen. Helemaal niks zeggen. Maar als ze beneden koffie zet, kan ze een brede grijns niet onderdrukken. Haar jongen weet heel goed wat hij lekker vindt.

Ben komt binnen, smakt zijn tas in de hoek en ploft op de bank zonder iets te zeggen. Zijn gezicht staat op onweer.

Lore zet de tv zachter. “Héy, wat is er aan de hand?”

Hij wrijft over zijn gezicht. “Niks.”

“Ben.”

Hij zucht diep, staart naar het plafond. “Het… het lukte niet echt. Met Emma. Vanavond.”

Lore blijft kalm, gaat naast hem zitten. “Oké. Vertel maar, als je wilt.”

Ben staart naar zijn handen, stem nog zachter dan net.

“Emma is echt klein, mam. Echt heel strak. Het ging gewoon niet. Ze zei na een paar keer proberen: ‘Ik denk dat jij te groot bent voor mij.’”

Hij kijkt niet op, maar zijn oren zijn vuurrood van schaamte. Lore voelt haar hart even stilvallen. Ze slikt, zoekt naar woorden zonder in paniek te raken.

“…Oké,” zegt ze uiteindelijk, rustig. “Dat gebeurt soms. Sommige meiden hebben gewoon een kleinere vagina, vooral als ze jong zijn en nog niet vaak seks hebben gehad. Dat betekent niet dat jij abnormaal groot bent, maar dat jullie lichamen nu nog niet helemaal matchen.”

Ben blijft stil zitten, dan mompelt hij bijna onverstaanbaar: “…Mam… zou jij… zou jij eens kunnen kijken of ik echt niet te groot ben? Gewoon… om te weten.”

Lore kijkt hem een paar seconden aan. Haar hart bonst, maar ze ziet hoe klein en onzeker hij zich voelt. Ze slikt.

“Oké,” zegt ze zacht, bijna fluisterend. “Eén keer. Gewoon zodat jij rust hebt. En daarna nooit meer, begrepen?”

Ben knikt meteen, ogen groot.

Ze staat op. “Kom.”

Ze loopt voor hem uit naar de badkamer, doet de deur op slot en draait het licht iets zachter. Haar handen trillen een beetje.

“Doe je broek en onderbroek omlaag,” zegt ze, stem zakelijk. Ze draait zich half om, kijkt naar de muur. “Zeg maar wanneer.”

Ze hoort geritsel. Dan een zacht: “Oké.”

Ze ziet een normale penis. Absoluut binnen het gemiddelde, misschien iets aan de dikkere kant, maar niets abnormaals. Ben kijkt naar de grond, nog steeds met zijn broek half omhoog.

“Het… het is nu niet echt stijf, mam. Als ik echt opgewonden ben wordt hij veel groter. Echt.”

Lore voelt een nieuwe golf paniek, maar houdt haar gezicht strak.

“Ben,” zegt ze zacht maar vast, “ik heb gezien wat ik moest zien. Je bent nu al helemaal normaal, en als hij nog iets groter wordt, nog steeds normaal. Jongens van jouw leeftijd kunnen makkelijk van 12 naar 17 cm gaan als ze volledig hard zijn. Dat is gewoon hoe het werkt.”

Ben blijft staan, stem bijna smekend.

“Het ís echt groter als ik hard ben, mam. Ik zweer het. Dan lukt het echt niet bij Emma.”

Lore voelt haar maag omdraaien, maar ziet dat hij op het randje van tranen staat. Ze ademt diep in en uit.

“Oké,” zegt ze uiteindelijk, heel rustig. “Ik stap drie minuten naar buiten. Jij maakt jezelf hard, precies zoals je bent als je met Emma bent. Dan klop je één keer op de deur. Ik kom binnen, kijk één seconde, en dat is het. Daarna is dit voor altijd klaar. Begrepen?”

Ben knikt heftig.

Lore loopt de badkamer uit, trekt de deur achter zich dicht en leunt met haar rug tegen de muur in de gang. Ze telt langzaam tot honderdtachtig, hart bonzend in haar keel. Dan een zacht klopje. Lore opent de deur op een kier, kijkt één seconde naar beneden en voelt haar adem even stokken. Het is… aanzienlijk meer dan ze had verwacht. Niet zomaar “iets aan de grotere kant”; hij is volledig hard, dik, lang, makkelijk boven de 20 cm en zwaar geaderd, met ballen die laag en vol hangen. Het ziet er indrukwekkend uit, bijna intimiderend, zeker voor een smal gebouwd meisje als Emma. Ze herstelt zich meteen, houdt haar gezicht volkomen neutraal.

“Oké,” zegt ze kalm, terwijl ze haar ogen weer naar zijn gezicht brengt. “Je bent inderdaad groot. Echt groot.”

Ze slikt kort, maar haar stem blijft stabiel. Lore voelt haar ogen, bijna tegen haar wil, nog één seconde afdwalen voordat ze zich omdraait. Het is geen bewuste keuze, het is een reflex. Een flits van een seconde waarin ze het geheel ziet: die jonge, rechte, zwaar geaderde stam die trots rechtop staat, de glanzende eikel, de dikke schacht die in verhouding bijna onwerkelijk lijkt bij zijn smalle jongensheupen. Het is… indrukwekkend. Rijp. Volwassen. Veel meer dan ze ooit had verwacht bij haar eigen zoon.

Ze knippert één keer hard, dwingt haar blik omhoog en draait zich resoluut om. Haar wangen gloeien, maar haar stem blijft vlak. Lore draait zich nog één keer om, haar stem kalm maar met een lichte trilling die ze zelf nauwelijks hoort.

“Ik ga beneden koffie zetten. Jij… ontlast jezelf maar even, als je daar behoefte aan hebt. Dan ben je daarna weer helemaal ontspannen.”

Ze kijkt hem kort aan, zonder oordeel.

“Neem je tijd. Deur op slot als je wilt. Ik ben beneden.”

In de keuken zet Lore het koffieapparaat aan, maar haar handen trillen nog licht. Het beeld staat op haar netvlies gebrand, die rechte, zware erectie, de spanning in zijn onderbuik, de manier waarop hij stond, half verlegen, half trots. Ze sluit haar ogen een seconde en voelt haar eigen adem stokken. Boven hoort ze niets meer; de badkamerdeur is dicht, het huis stil. Toch ziet ze het voor zich. Hoe hij nu waarschijnlijk zijn hand eromheen heeft, hoe hij kreunt van opluchting, hoe hij na een paar slagen al klaarkomt, dikke stralen die over zijn vingers spatten, zijn gezicht vertrokken van genot en bevrijding.

Ze schudt haar hoofd hard, draait de kraan open en laat koud water over haar polsen stromen. Stop. Dit is je zoon. Dit mag niet. Ze ademt diep in, droogt haar handen af en kijkt naar het koffieapparaat dat begint te pruttelen.

Die nacht ligt Lore wakker, het huis stil, alleen het zachte tikken van de verwarming. Ze draait op haar rug, ogen open in het donker. Het beeld komt terug zonder waarschuwing: die rechte, zware penis van haar zoon, jong, vol leven, bijna intimiderend in zijn kracht. Ze probeert het weg te duwen, maar haar lichaam reageert al. Warmte tussen haar benen, een lichte trilling in haar onderbuik. Ze bijt op haar lip, hard. Dit mag niet. Ze glijdt toch met haar hand naar beneden, onder het elastiek van haar slip. Eerst langzaam, alsof ze zichzelf nog een laatste kans geeft om te stoppen. Maar ze stopt niet. Ze denkt aan hoe hij eruitzag, hoe hij zou aanvoelen, stevig, heet, ongeduldig. Ze denkt aan hoe hij boven in de badkamer klaarkwam en de gedachte alleen al laat haar adem stokken.

Haar vingers bewegen sneller, cirkels om haar klit, nat zonder dat ze er iets voor hoefde te doen. Ze komt stil, met een diepe, bijna pijnlijke zucht, haar hele lichaam gespannen en dan slap. Ze draait zich op haar zij, trekt het dekbed over haar hoofd en fluistert tegen zichzelf,

Dit was één keer. Nooit meer. Nooit meer.

Een paar avonden later zitten ze samen op de bank, televisie zacht aan. Lore wacht tot de reclame begint en vraagt dan luchtig:

“Héy… hebben jullie het nog een keer geprobeerd, met Emma?”

Ben zucht diep en schudt zijn hoofd. “Ja… twee keer zelfs. Het lukt gewoon niet. Het glijdt steeds weg of het doet te veel pijn bij haar.”

Lore knikt langzaam, probeert het zo normaal mogelijk te houden.

“Hebben jullie al geprobeerd of ze in een positie komt te liggen waarin het makkelijker binnenkomt? Bijvoorbeeld op haar handen en knieën met een kussen onder haar billen Dan kantelt haar bekken en wordt de ingang ruimer en rechter. Dat scheelt echt centimeters.”

Ben kijkt haar aan, eerst een beetje gegeneerd, dan opgelucht dat ze er gewoon over praat.

“Dat… hebben we nog niet echt gedaan. Ze ligt meestal gewoon plat.”

Lore ziet dat Ben nog steeds niet helemaal klikt.

Ze pakt het kussentje, gooit het op de grond en knielt erop.

“Kijk, als Emma op handen en knieën gaat, en jij dit kussentje onder haar knieën of onder haar buik legt…”

Lore laat haar bovenlichaam zakken, ellebogen op de grond, billen iets omhoog.

“…dan kantelt haar bekken precies goed. Alles komt rechter naar achteren, je hoeft minder diep te gaan om binnen te komen, en doordat ze ontspannen is gaat het vaak makkelijker. Zie je?”

Ze kijkt over haar schouder naar Ben, die nu knalrood is en met open mond staat te staren. Lore beseft in één klap hoe het eruitziet: haar eigen billen omhoog, op haar knieën voor haar zoon. Ze schiet overeind, het kussen vliegt terug op de bank. Lore gaat weer zitten, benen over elkaar, hart bonzend. Ze ziet het meteen, Ben’s joggingbroek staat strak, een duidelijke bobbel die er net nog niet was. Hij probeert het te verbergen door een kussen op schoot te trekken, maar het is te laat. Ze voelt het zelf ook, een warme, natte puls tussen haar benen. Haar slipje plakt. Haar wangen gloeien. Ze kijkt snel naar de tv, doet alsof er niets aan de hand is. De stilte duurt drie seconden, maar voelt als een uur.

“Oké,” zegt ze schor, stem iets te hoog. “Les is klaar. Ga maar… eh… douchen of iets.”

Ben knikt, staat op met het kussen strategisch voor zich, mompelt “ja, doe ik” en verdwijnt met twee treden tegelijk de trap op. Lore blijft zitten, ademhaling oppervlakkig. Ze drukt haar dijen tegen elkaar, voelt de nattigheid, en sluit haar ogen. Lore blijft alleen achter op de bank, het huis stil, de tv nog aan maar zonder geluid. Ze ademt langzaam uit en voelt de waarheid hard en koud in haar borst landen. De natuur is meedogenloos eenvoudig.

Een jonge man, vol hormonen, ziet een vrouw in een seksuele houding. Zijn lichaam reageert. Punt. Een vrouw, hoe oud of hoe moederlijk ook, ziet een krachtige, jonge erectie. Haar lichaam reageert. Punt.

De natuur trekt zich niets aan van wie je bent. Ze maakt geen onderscheid tussen vreemden in een club of een moeder en zoon in een woonkamer. Ze kent alleen vruchtbaarheid, aantrekkingskracht en voortplanting. En op dit moment, in dit huis, heeft de natuur gewoon gewonnen. Lore blijft zitten, benen nog steeds stijf tegen elkaar gedrukt, maar het helpt niet meer. Ze voelt het branden, diep en laag in haar onderbuik, een honger die al jaren sluimert en nu plotseling ontwaakt is. Geen lieve, romantische honger. Geen verlangen naar liefde of knuffels. Nee, een rauwe, dierlijke behoefte aan een harde penis die haar eindelijk weer vult, die haar openscheurt, die haar laat voelen dat ze nog leeft.

Ze is al zes jaar alleen. Geen man, geen date, geen aanraking. Alleen werk, rekeningen, Ben grootbrengen. Haar lichaam heeft zich jarenlang stilgehouden, braaf, geduldig. Maar nu is er iets geknapt. Haar hand glijdt bijna automatisch tussen haar benen, drukt hard tegen de stof van haar broek, maar het is niet genoeg. Ze wil iets groots, iets warms, iets dat haar helemaal vult tot ze schreeuwt.

Lore staat voor Ben’s slaapkamerdeur. Het is bijna middernacht, het huis doodstil. Haar hart bonst in haar keel, maar het branden tussen haar benen is harder dan haar schaamte. Ze klopt zachtjes, twee keer.

“Ben? Ben je nog wakker?”

Een slaperig gemompel: “Ja… kom maar.”

Ze glipt naar binnen, doet de deur zacht achter zich dicht. Het nachtlampje brandt nog. Ben ligt op zijn rug, dekbed half van zich af, in alleen een boxershort. Hij wrijft in zijn ogen.

“Wat is er, mam?”

Lore gaat op de rand van zijn bed zitten, stem zo rustig mogelijk.

“Ik eh… ik kon niet slapen. Ik bleef maar denken aan vanavond… en aan hoe moeilijk het nog steeds is voor jullie.”

Ze slikt, kijkt even naar haar handen.

“Zou ik… heel even… nog één keertje mogen kijken? Gewoon om te zien hoe groot hij echt wordt als je opgewonden bent. Dan kan ik je beter advies geven over wat Emma het beste kan doen. Ben kijkt haar aan, eerst verbaasd, dan een beetje onzeker. Maar hij kent haar, ze heeft hem altijd geholpen, nooit veroordeeld.

Hij knikt langzaam. “…Oké.”

Hij schuift zijn boxer een stukje omlaag. Zijn penis ligt nog slap, maar al half gevuld. Lore kijkt, voelt haar adem stokken.

“Je mag… je mag hem wel even aanraken als je wilt,” zegt ze zacht, bijna fluisterend. “Zodat ik zie hoe groot hij echt wordt. Alleen voor het advies, hoor.”

Ben aarzelt één seconde, dan legt hij zijn eigen hand eromheen en begint langzaam te bewegen. Lore kijkt, kan haar ogen niet afhouden, terwijl hij voor haar ogen groeit, dikker, langer, harder. Precies zoals ze zich herinnerde. Haar mond is droog, haar slipje weer nat. Ze ademt zachtjes uit.

“Zo… ja, precies zo,” fluistert ze. “Dat is wat Emma moet leren kennen. Langzaam, met veel glijmiddel…”

Ze blijft kijken, langer dan nodig, terwijl Ben’s ademhaling zwaarder wordt. Ben’s hand versnelt, zijn buikspieren spannen zich, hij hijgt kort en scherp. Lore ziet het meteen, nog een paar slagen en hij is klaar.

“Stop even,” fluistert ze, haar vingers zacht op zijn pols.

Hij bevriest, ogen wijd, borstkas op en neer. Ze glimlacht traag, nonchalant, alsof ze het over een glas melk heeft.

“Zonde om het nu al weg te gooien, vind je niet? Ze laat haar hand op zijn bovenbeen liggen, centimeters van zijn kloppende erectie. Even inhouden… goed zo. Dan blijft hij lekker hard.”

Ben ademt diep door zijn neus, zijn penis trilt in de lucht, een druppel vocht glanst op de eikel. Lore kijkt ernaar, zonder weg te kijken.

“Mooi,” zegt ze zacht. “Heel mooi.”

Lore laat haar hand rustig op zijn dij liggen en kijkt hem kalm aan.

“Je moet leren om je in te houden, lieverd. Als je dat onder controle hebt, kom je niet meer zo snel klaar bij Emma. Dan kan zij er ook echt van genieten.”

Haar stem is zacht, bijna onderwijzend.

“Adem diep in door je neus… hou vast… en langzaam weer uit. Voel hoe de spanning zakt, maar hij blijft hard. Goed zo.”

Ben volgt haar, ogen half dicht, zijn penis klopt nog steeds zwaar in zijn hand.

“Zie je?” zegt ze. “Je kunt het. Nog een paar keer diep ademen… dan leer je het vanzelf. Dan bepaal jij wanneer je komt, niet je lijf.”

Lore laat haar stem nog lager zakken, bijna hees.

“Goed, nu wordt het echt een training voor Emma.”

“Ik ga je uitdagen met mijn lichaam, Ben. Ik ga dichtbij komen, bewegen, je laten kijken… en jij moet je inhouden. Geen komen, hoe sterk het ook wordt. Als je dit kunt, lukt het straks bij Emma zonder dat je haar pijn doet of te snel klaarkomt. Je mag jezelf blijven aanraken, langzaam. Maar als je op het randje komt, zeg je ‘stop’. Dan wachten we samen tot het zakt. Dit is echte training.”

Lore staat langzaam op, draait zich om en laat zich op handen en knieën zakken, precies in het midden van zijn bed. Haar rug naar hem toe, billen omhoog, precies zoals ze net in de woonkamer had laten zien, maar nu zonder kussen, zonder grap. Ze kijkt niet om.

“Kijk maar goed, Ben. Dit is wat Emma straks voor je doet. En jij moet leren kijken zonder direct te komen.”

Ze beweegt haar heupen heel langzaam heen en weer, de stof van haar dunne joggingbroek spant strak om haar ronde billen, de naad glijdt precies tussen haar billen door.

“Hand blijft bewegen, maar langzaam. Geen haasten. Adem diep.”

Ze laat haar bovenlichaam iets zakken, haar borsten raken bijna het matras, haar billen nog hoger, nog duidelijker.

“Zie je hoe alles open ligt als ze zo zit? Jij hoeft dan alleen maar rustig naar binnen te glijden… als je jezelf onder controle hebt.”

Ze blijft zo, stil en uitdagend, haar ademhaling diep en beheerst.

“Vertel me wanneer je bijna komt, lieverd. Dan stoppen we samen.”

Ben’s hand vertraagt, zijn adem stotend.

“Stop,” hijgt hij, stem gebroken. “Mam… stop, ik… ik kom bijna.”

Lore blijft nog één seconde in die houding, billen hoog, rug gebogen, alsof ze zijn woorden even laat bezinken. Dan zakt ze langzaam door haar knieën, draait zich half om en gaat op de rand van het bed zitten, haar gezicht weer kalm.

“Goed zo,” zegt ze zacht, zonder een spoortje spot. “Precies goed gedaan. Je voelde het aankomen en je stopte. Dat is precies wat je bij Emma moet doen.”

Ze legt een hand op zijn knie, moederlijk weer, alsof er niets gebeurd is.

“Adem diep in… en uit. Laat het zakken. Voel hoe hij hard blijft, maar het randje weg is.”

Lore staat recht. Ze haakt haar duimen achter het elastiek van haar joggingbroek en slipje tegelijk en laat beide in één beweging zakken tot halverwege haar dijen. De stof blijft hangen, haar blote billen komen volledig bloot, rond en vol in het zachte nachtlampje. Ze draait zich weer om, gaat op handen en knieën op zijn bed, precies zoals daarnet.

“Volgende niveau,” zegt ze kalm, zonder om te kijken. “Nu geen stof ertussen. Alleen jij en je controle.”

Ze laat haar rug iets doorzakken, billen nog hoger, spreidt haar knieën een paar centimeter. Alles is zichtbaar: de zachte ronding, de scheiding ertussen, het kleine beetje vocht dat glanst in het licht.

“Hand weer langzaam bewegen. Je mag kijken zoveel je wilt. Maar je komt niet. Zeg ‘stop’ zodra je het randje voelt. Dit is wat Emma straks ook kan doen als jullie eraan toe zijn. En jij moet dit kunnen hebben zonder je zaad te verspillen.”

De kamer is stil, op Ben’s hijgende ademhaling en het zachte geluid van zijn hand na.

Lore voelt het matras diep inzakken. Ben is nu vlak achter haar; ze voelt de hitte van zijn bovenbenen tegen haar blote billen, zijn adem heet in haar nek. Zijn erectie schampt bijna haar huid. Ze hoort hem zwaar ademen, zijn stem trilt van spanning.

“Jezus, mam… ik… ik hou dit niet meer.”

Lore blijft roerloos op handen en knieën, haar open kutje bloot en glinsterend in het nachtlampje. Ze weet dat hij het ziet, dat hij het niet meer kan negeren, ook al is het zijn eigen moeder. Ze draait haar hoofd een klein beetje, kijkt hem over haar schouder aan en zegt zacht maar duidelijk:

“Jij bent nu de man hier, Ben. Jij beslist wat er verder gebeurt.”

Ze blijft precies zo liggen, billen hoog, open, uitnodigend. Wachtend op zijn keuze.

Ben komt omhoog, zijn handen trillen als hij haar heupen vastgrijpt. De eikel duwt eerst tegen haar natte opening, dik, heet, bijna te veel. Lore ademt diep, ontspant bewust. Eerste stoot: alleen de eikel glijdt naar binnen. Ze kreunt zacht, haar spieren spannen reflexmatig om hem heen.

Tweede stoot: hij dringt verder, een paar centimeter, rekt haar langzaam open. Ze voelt de spanning, de volheid, haar adem stokt. Derde stoot: hij zakt dieper, haar kut opent zich verder, neemt hem gulzig op. Vierde stoot: hij glijdt helemaal naar binnen, tot aan de basis. Ze voelt hem kloppen in haar, diep, zwaar, volledig.

Lore laat haar hoofd zakken, haar rug holt, een lange, trillende zucht ontsnapt.

“Ja…” fluistert ze, bijna onverstaanbaar.

Hij vult haar perfect, precies zoals haar lichaam al dagen om schreeuwde. Daarna begint hij te bewegen, langzaam, dan harder, haar rijpe billen trillen bij elke klap. Ben blijft even diep in haar, roerloos, zijn handen stevig om haar heupen.

Dan fluistert hij schor, bijna ongelovig:“…Jezus, mam… je… je kunt me helemaal hebben.”

Zijn stem trilt van verbazing en pure opluchting. Lore draait haar hoofd een beetje, kijkt hem over haar schouder aan met een warme, bijna trotse glimlach.

“Ja, lieverd… ik kan je hebben. Helemaal.”

Ze beweegt haar heupen langzaam in een cirkel, voelt hoe hij diep in haar klopt, hoe haar kut hem strak omsluit zonder pijn, alleen volheid en hitte.

“Zie je wel?” fluistert ze. “Je bent precies goed. Voor mij ben je precies goed.”

Daarna begint hij weer te bewegen, nu zelfverzekerder, harder, alsof hij eindelijk gelooft dat hij haar niet kapot maakt. Ben stoot nu diep en ritmisch, zijn handen stevig om haar heupen, zijn adem heet tegen haar rug. Lore voelt het opkomen: eerst een warme golf diep in haar onderbuik, dan een trillen dat zich razendsnel verspreidt. Ze kreunt laag, haar vingers klauwen in het laken.

“Ben… ik… ik kom…”

Haar hele lichaam spant zich aan, haar kut trekt zich strak om hem heen, melkt hem in lange, krampende golven. Ze komt hard, geluidloos bijna, alleen een lange, trillende zucht en haar rug die hol trekt. Ben voelt het, voelt hoe ze om hem heen knijpt, en stoot nog één keer diep voordat hij zich moet inhouden. Lore blijft trillen, haar billen drukken zich tegen hem aan, haar adem stotend. Daarna zakt ze langzaam door haar armen, gezicht in het kussen, nog na hijgend. Ze draait haar hoofd een beetje, kijkt hem aan met glanzende ogen.

“Zo… dat is hoe het voelt als een vrouw klaarkomt om jou heen,” fluistert ze.

“Onthou dit gevoel. Voor Emma.”

Ben stoot nu kort en wanhopig, zijn vingers boren zich in haar heupen.

“Mam… ik kom… geen condoom…”

Hij probeert zich terug te trekken, maar zijn lichaam schokt al. Lore voelt hem dikker worden, voelt de eerste golf aankomen. Een seconde van paniek, zwanger. Van haar eigen zoon. Dan wint het oerinstinct. Ze drukt haar billen hard tegen hem aan, houdt hem diep.

“Kom maar,” fluistert ze, stem hees. “Kom maar in me.”

Ze knijpt bewust om hem heen. Ben kreunt luid, zijn hele lijf verstijft. Hij stoot één laatste keer en komt klaar: warme, krachtige stralen diep in haar, precies waar haar lichaam op dit moment het meest naar verlangt. Ze voelt elke puls, voelt hoe hij haar vult, hoe het zaad zich een weg zoekt naar waar het thuishoort. Ze sluit haar ogen, haar lichaam trilt van genot

Ben trekt zich langzaam terug, zijn adem nog zwaar en schokkerig. Met een zachte plof valt hij op zijn rug naast haar, borstkas op en neer, bezweet en uitgeput. Lore blijft even op handen en knieën, haar lichaam nog nagloeiend. Ze voelt het meteen: een warme, dikke stroom glijdt uit haar, langs haar binnenste dijen, druppelt op het laken. Zijn zaad, overvloedig en zwaar, loopt uit haar open kutje.

Ze kijkt omlaag tussen haar benen en ziet zijn penis op zijn buik liggen, nog half hard, glanzend van haar vocht en zijn eigen zaad, indrukwekkend groot zelfs nu hij rust. Een laatste druppel parelt aan de eikel. Ze ademt diep, langzaam, en laat zich dan naast hem zakken, op haar zij, een hand op zijn borst. Lore draait zich naar hem toe, haar hand nog op zijn bezwete borst, haar stem zacht maar helder in de stille kamer

“Luister, lieverd.”

Ze wacht tot hij haar aankijkt.

“Vanaf nu… als je weer zo’n geil moment hebt, als je hard wordt en niet meer weet waar je het laten moet… dan kom je gewoon naar mij. Wanneer je wilt. ’s Nachts, ’s ochtends, maakt niet uit. Je hoeft het niet op te houden of weg te gooien.”

Ze streelt langzaam over zijn borstkas.

“Je mag je altijd in mij leegspuiten. Geen vragen, geen schaamte. Dan ben je meteen weer rustig, en ik… ik vind het fijn.”

Ze glimlacht bijna teder.

“Dat is nu ons geheim. Alleen van ons.”

Ben kijkt haar aan, ogen groot, nog na hijgend, en knikt langzaam.

“Dank je, mam,” fluistert hij.

Lore drukt een zachte kus op zijn voorhoofd.

“Graag gedaan, schat.”