Was Het Een Engel?

Lieve lezers, geïnspireerd door meerdere auteurs die soms in verschillende categorieën een kerst verhaal schrijven of al hebben gepost. Heb ik ook dit jaar weer de stoute schoenen aangetrokken en een kerst- nieuwjaarsverhaaltje geschreven. Lezers die eerder iets van mij gelezen hebben weten misschien dat ik in series niet altijd gelijk de erotische kurk van de fles laat knallen maar probeer om er verhaal van te maken.
O wees gerust het zit er wel in, en wil ik proberen om ze heel frequent te posten. En wees gerust in de categorie romantisch en met de kerst gedachte het komt allemaal goed, veel leesplezier en benieuwd naar jullie reacties. Zakdoekjes klaar..lezen maar.

November. Het is weer eind november de lucht is donker en grauw. Er staat een harde wind en de felle regen valt in dikke druppels naar beneden en slaan kapot op de ruiten van de kleine bestelbus van Sander.

Hij is onderweg vanuit Zeeland terug naar Rotterdam, hij heeft net zijn vrachtje afgeleverd bij het Admiraal de Ruyter ziekenhuis in Goes. En rijdt over de A58 weer terug richting Rotterdam. De ruitenwissers vliegen heen en weer en brengen Sander zijn gedachten weer terug in de tijd Het is bijna weer december en Sander haat december het is de maand waarin enige jaren geleden zijn leven compleet veranderde.

Het is nu drie jaar geleden, maar Sander herinnert zich deze dag nog als de dag van gisteren. Het was een paar weken voor kerst geweest. Hij was destijds werkzaam als chauffeur op een ambulance en ze waren onderweg naar een ernstig ongeval op de snelweg A15. Over de mobilofoon hadden ze de informatie gekregen, kop staart botsing waarbij meerdere voertuigen waren betrokken. Brandweer en politie waren reeds aanwezig en ook meerdere ambulances waren opgeroepen. Zo ook die van Sander en Ramon zijn vaste broeder en collega op de ambulance. Al meer dan zes jaar reden ze samen en hadden al menig ongeval en andere ellende gezien. Altijd gespannen over hetgeen ze ditmaal zouden tegenkomen.

Over de vluchtstrook reed Sander zo snel als mogelijk ter plaatse, zwaailicht en sirene zorgde voor de begeleiding en ruim baan.
Een enkele auto die nieuwsgierig op de vluchtstrook strook probeerde te kijken wat er aan de hand was, schoot weer terug in de rij, terwijl Sander dan extra op zijn toeter sloeg en op de bestuurder zat te schelden. Sommige dingen veranderde nooit, Ramon schold net zo hard dan wel niet harder mee.

Het was altijd een adrenaline kik zo vlak langs een rij stilstaande of zacht rollende auto’s te racen. Altijd spannend altijd een stukje risico. Ze zagen de matrix borden knipperen en de rijbanen af kruisen, alles moest naar links. In de verte zagen ze rookpluimen en de donkere lucht verlicht door blauwe zwaailichten. “ Het is goed raak geloof ik Sander “ zei Ramon.
Sander bromde wat en reed geconcentreerd verder. “ nog een klein stukje “ hoorde hij Ramon zeggen terwijl ze snel de plek des onheils naderde.

Na nog geen vijf minuten kwamen zij ter plaatse en zagen de enorme ravage.
Ze reden de langzaam de achterste vrachtwagen voorbij en een politieagent wees naar de zijkant.
Ze zagen minstens tien auto’s of dat wat er van over was. De voorste auto stond uitgebrand na te smeulen en de geur van verbrand rubber vulde hun neusgaten.

Ze zagen nú een kleine witte auto klem gereden en geplet tussen twee vrachtwagens. De politieagent wees naar deze auto en ze wisten zo dat het slachtoffer uit deze auto voor hun ambulance bestemd was.

De brandweer was met zwaar hydraulisch gereedschap het dak en de auto aan het open knippen. Aan bijrijderskant lag de auto al open en zagen zij hoe collega’s een klein kind snel op hun brancard laden en ervandoor gingen. Sander en Ramon rende naar de achterkant van hun ambulance deuren open, brancard eruit, tassen mee en ze snelde even later naar de bestuurderskant waar de brandweer bijna gereed was met het bevrijden van het slachtoffer. Een trauma arts was al via de bijrijdersstoel naar het slachtoffer toe gekropen om het slachtoffer stabiel te krijgen.

Ramon voorop en onderweg naar het voertuig viel het Sander op dat uit de verpletterde achterkant van de witte auto vrolijk gekleurd cadeau verpakkingspapier wapperde.
Eenmaal naast de auto of in ieder geval wat er nog van over was, schoot Ramon in actie om samen met de trauma arts de nodige levens reddende handelingen te verrichten.
Hij hoorde toen Ramon schreeuwen en hij kwam ter plaatse en keek in de auto en keek recht in het bebloede gezicht van zijn vrouw Monika.

Ramon had de vrouw van Sander herkend op het moment dat hij naast haar knielde, en had naar Sander geschreeuwd weg te blijven.
Maar Sander had hem niet verstaan, normaal gesproken zou Sander ook niks meer mogen doen. Maar hun ambulance was ter plaatse en een andere was nog onderweg. Dus in allerijl werd Monika op de brancard gelegd, ingepakt. een infuus was reeds aangelegd en achterin geladen.
Ramon achterin en Sander achter het stuur, en weg waren ze. Sirene aan zwaailicht aan en af en toe een klap op de claxon.

Sander reed hard, harder dan hij normaal zou doen maar hij hoorde Ramon via zijn headset over de mobilofoon praten met de Eerste Hulp hij hoorde de informatie hij kende de codes en hij wist, dit was ernstig. Monika moest met spoed geopereerd worden anders zou ze het zeker niet redden. Elke seconde sneller zou haar leven kunnen redden. Sander had maar één doel het EMC Erasmus Medisch Centrum te bereiken en wel zo snel mogelijk. Hij remde niet eens meer voor stoplichten, daar waar hij normaal toch enige snelheid had teruggenomen knalde hij nu gewoon door.

En in een recordtijd stond hij bij de ingang van de Spoed Eisende Hulp, en voordat Sander bij de achterdeur was, was deze al open en werd de brancard met Monika erop naar binnen gereden. Ramon schreeuwde de medicatie die hij had toegediend, de laatst gemeten bloeddruk en andere belangrijke gegevens. Sander rende er achter aan, en wist nog net haar hand te pakken en te roepen “ komt goed schatje komt goed !” Op dat moment knalde ze door de klapdeuren en moesten Ramon en Sander loslaten.

Pas op dat moment kwam alles bij Sander binnen en Ramon sloeg zijn armen om zijn collega heen. Een gebaar wat ze vaker bij elkaar deden als het erom gespannen had. Maar nu, nu was het dubbel, Ramon die tegen Sander zei “ Dit word kantje boord vriend, je vrouw is heel erg zwaar gewond. Wij hebben het op tijd gered, meer dan dit hadden we niet kunnen doen Sander. Het is nu aan het trauma team of ze het gaat redden. Ik zag dat Dokter van Dijkhuizen er naast liep, en een betere chirurg kan je niet treffen.” Terwijl ze staan uit te hijgen en de adrenaline zakt komt er een broeder de brancard terug rijden. Het is een bekende van Sander en Ramon en hij zegt “ Ze is binnen op de OK. Ik heb begrepen dat het jou vrouw is Sander. Weet dat ze er nú alles aan doen om haar te redden. Heel veel sterkte alvast. “.
Sander mompelt wat onverstaanbaars en Ramon zegt “ Kom laten we de brancard terug brengen naar de auto en ons melden bij de centrale.” En gedwee, als een kip zonder kop loopt Sander met Ramon mee.

Ze hebben dergelijke dingen al tientallen keren meegemaakt maar nu, nu was het een bekende. Nu was het Sander zijn vrouw.

Er komt op het moment dat ze terug lopen weer een brancard voorbij gesneld met een volgende patiënt vanuit het ongeval.

Als ze de brancard hebben verschoond en weer terug in de auto hebben gezet, handelingen die Sander samen met Ramon verrichtte op de automatische piloot. Melden ze zich bij de centrale, die blijkbaar al op de hoogte zijn gebracht van de uitzonderlijke situatie. En ze krijgen te horen dat ze op bijzondere stand by gaan staan bij het EMC. Wat inhoudt dat als het echt niet anders kan, ze moeten uitrukken. Ze bedanken de dispatch van de centrale en gaan de wachtkamers in. Dan pas dringt het tot Sander door dat uit dezelfde auto, de haast onherkenbare witte VW Polo van Monika ook een kind werd afgevoerd.

Hij roept het tegen Ramon “ Ramon ! Nikki ! Nikki zat waarschijnlijk ook in de auto ! “ , en hij rent naar de balie. Achter de balie zit weer een oude bekende van hun beiden en Sander schiet haar aan. “Jopie ! Tante Jopie! “. Het is al een oudere dame die al een eeuwigheid achter de SEH balie werkzaam is. Elke broeder, zuster of ambulancemedewerker kent haar en noemt haar tante Jopie. Ze regelt veel dingen voor de mensen , koffie, thee, broodjes, maar weet ook wat er allemaal gebeurd. Zij kijkt Sander aan en zegt gelijk “ Hi Sander, verschrikkelijk jongen ik heb het gehoord wat er is gebeurd , en nee, ik heb nog geen nieuws gehoord over je vrouw “. Sander klampt de balie vast en vraagt door het plexiglas.

“ Nee Jopie, even voordat wij binnen kwamen is er vanuit het ongeval ook een klein meisje binnengebracht. “

Jopie kijkt snel in haar computer systeem en zegt tegen Sander; “ Klopt maar er staat nog geen naam in het systeem zo te zien, maar wel een koppeling naar de auto met je vrouw.
Ze ligt momenteel ook op de OK maar verder kan ik je op dit moment ook niet helpen Sander. Ik zal wel even een lijntje voor jou uitgooien naar de afdeling. ”

Sander loopt terug naar Ramon die ondertussen twee koffie heeft getapt. En ze wachten gezamenlijk op nieuws.

Een twintig minuten later, wat uren leek te zijn, kwam er een onbekende broeder de wachtkamer in lopen en vroeg “ Familie Vermeer ? “

Sander sprong overeind, en hij zag de broeder verbaasd kijken naar het uniform wat Sander droeg. Hij was duidelijk een ambulancebroeder dus een soort van collega. “Ik ben Sander Vermeer ! Heeft U nieuws over mijn vrouw ? “

De broeder zei alleen maar “ Wilt U mij volgen? “. En Sander liep achter hem aan de gang op en werd naar een aparte kamer gebracht.
Met een “ de dokter komt zo bij U” verliet hij de kamer. Nog geen minuut later stapte Dokter van Dijkhuizen de kamer in, nog gekleed in OK outfit en kijkt Sander aan. Ze kennen elkaar professioneel al jaren, tientallen keren hebben hij en Ramon een patiënt aan hem overgedragen voordat deze werd weg gereden door de klapdeuren richting operatie kamer.

Hij kijkt Sander aan en zegt “ Meneer Vermeer, Sorry ik heb alles geprobeerd om Uw vrouw te redden, maar Uw vrouw heeft het niet gered, ze is onder mijn handen overleden. Sorry Sander dat ik je geen beter bericht kan geven “. Sander kijkt hem aan en het komt allemaal nog niet helemaal bij hem binnen. Pas als hij de hand van de dokter op zijn schouder voelt komt het langzaam binnen. Hij zakt langzaam naar de bank die in het kamertje staat en gaat zitten. Dan kijkt hij Dokter van Dijkhuizen aan en vraagt; “ Voor mijn vrouw is er ook een klein meisje binnengebracht, weet je daar meer over ? “

De dokter keek hem vragend aan en vroeg “ Je dochter? “ Hij knikte en dokter van Dijkhuizen zegt “ Ik ga het niet mooier maken dan het is. Zij ligt momenteel op de IC, in een coma. Ze heeft een heel zwaar hersenletsel Sander, en ik wil je niet te veel hoop geven. We hebben haar schedel gelicht om de druk van de zwellingen weg te nemen. En de komende 24 uur is cruciaal. “

Sander zijn wereld stort in, als verdoofd zit hij op de bank, handen op zijn knieën. En in de verte hoort hij de dokter praten over de situatie van zijn vrouw Monika.

“ Gebroken ribben, geperforeerde long, gescheurde hartkamer wonder dat ze levend ziekenhuis heeft gehaald “

Hij krijgt het allemaal niet mee het is een waas,een boze droom die aan hem voorbij trekt. Hij voelt de troostende hand en woorden niet meer, ook de vraag over orgaandonatie is iets wat hij niet mee krijgt.

Monika was donor en Sander knikt en stemt toe. Dan verdwijnt de dokter weer en een paar minuten later komt Ramon binnen en die vangt zijn collega en vriend zo goed mogelijk op. Sander huilt en zit als een zielig hoopje mens in het kamertje.

Na enige tijd komt er een verpleegkundige binnen, die Sander en Ramon naar een aparte kamer van de IC brengt. Hier staan ze dan naast het bed van Nikki en komt de neuroloog op Sander aflopen.
Hij stelt zich voor “ Dokter Ramlal. U bent meneer Vermeer ? “ vraagt hij voor de zekerheid nog aan Sander. Die naar het bed staart en zijn kleine meisje ziet liggen. Terwijl hij en Ramon naar het bed kijken waar een klein meisje met een hoofd in het verband doodstil in het bed ligt. Ramon heeft het al gezien, hij herkent de monitoren en kent de bliepjes en grafieken die over het beeld lopen. Maar de neuroloog zegt dan zachtjes tegen Sander “Meneer Vermeer, ik moet U helaas mededelen dat Uw kind hersendood is. De kans op herstel is nul, nihil. Wij hebben dit lichaam nú nog kunstmatig in leven gehouden omdat we U willen vragen, en hopen, of Uw dochter orgaan donor zou mogen worden ? “

Sander knikt alleen maar en vraagt “ hoe lang nog? “ De dokter vraagt “ Ik begrijp hieruit dat U toestemming geeft en dat U bekend bent met de verdere procedures? “. Weer een hoofdknik en dan zegt de neuroloog “ Met Uw toestemming kunnen we gaan kijken naar de mogelijkheden om te matchen dus met maximaal vijf dagen en dan stoppen we de hart longmachine. “

Met tranen in zijn ogen kijkt hij de neuroloog aan en zegt dan “ ík geef hierbij mijn toestemming, maak de papieren maar in orde. Dan hoop ik alleen nog maar dat delen van mijn meisje kunnen voortleven, al is het maar in een ander lichaam. “. De neuroloog steekt zijn hand uit en zegt zachtjes “ Dankjewel, heel veel sterkte. “

Ramon staat naast Sander en heeft troostend zijn arm op de schouders van zijn vriend gelegd. Hij laat nu ook zijn tranen de vrije loop, want hij weet dat Sander zijn collega en vriend alles wat hij lief heeft, in één klap kwijt is.

Al deze gedachten en beelden komen weer bij Sander boven. Terwijl de ruitenwissers vergeefs proberen om het zicht op de weg optimaal te maken.
Maar door deze vreselijke herinneringen in zijn hoofd komen ook weer de tranen en met deze combinatie van regen en tranen, ziet Sander niet het grote stuk puin. Zo even verloren door een aanhanger en welke net gelegen is op het wegdek.

Een enorme klap, een band die klapt, een aluminium velg die breekt. De auto wordt omhoog geslingerd en door snelheid en de regen raakt Sander de controle over de auto kwijt. De wereld draait in de verte hoort hij een enorm lawaai.

Maar dan wordt het donker en stil.

Trefwoord(en): Kerst, Suggestie?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!