Sterre

Ze draaide op haar rug, zuchtte diep en legde haar onderarm over haar ogen. Ze slikte zichtbaar en beet op haar onderlip, terwijl de tekst van het korte mailtje maar bleef echoën in haar hoofd. Een mailtje dat een uur na het gesprek al was binnengekomen.
Je bent het niet geworden. Een andere kandidaat was beter. Probeer wat minder onzeker over te komen. Succes met je zoektocht naar werk dat bij je past!
Tranen welden op achter haar gesloten oogleden en ze drukte haar arm nog steviger over haar gezicht. Een sputterende ademhaling gleed over haar lippen toen ze even haar mond opende. Intens verdriet dat volledig buiten proportie was. Ongerichte teleurstelling waar ze zich geen raad mee wist. Onzekerheid over zichzelf die enkel gevoeld kon worden door een meisje van haar leeftijd.
Ze was het niet geworden. Ze had echt werk nodig. Niet vanwege het geld, dat kreeg ze nog genoeg van haar ouders. Maar vanwege haar gevoel van eigenwaarde. Het was pas haar tweede sollicitatie geweest, maar het voelde als de tiende. En waar de eerste nog aan zichzelf had kunnen verkopen als pech, toeval of iets anders waar ze geen invloed op had, voelde de tweede keer als falen. Alsof ze niet volstond. Alsof er iets aan haar was dat haar intrinsiek ongeschikt maakte.
Een andere kandidaat was beter. Ze had het positief kunnen lezen. Ze had het op kunnen vatten in de zin van: je was goed, maar een ander was net iets beter dan jij. Maar in haar hoofd klonk het niet zo. In haar hoofd voelde het anders. En zij kon het ook niet helpen dat ze het zinnetje niet anders kon lezen dan een zoethoudertje. Iets dat de verzender er enkel in had gezet om haar een beter gevoel te geven over zichzelf. Ze kon zich oprecht niet voorstellen dat het een nek-aan-nek-race was geweest, dat ze het nét niet was geworden. In haar hoofd voldeed ze niet, en de afwijzing van zojuist was daar weer een bevestiging van.
Probeer wat minder onzeker over te komen. Een advies dat even terecht als pijnlijk was. Ze was zich er volledig van bewust dat ze onzeker was over zichzelf, en dat ze het niet kon helpen dat dat vaak aan de oppervlakte kwam. De pijnlijkheid zat hem er echter in dat ze er zo van overtuigd was geweest dat ze het tijdens het sollicitatiegesprek had weten te verbergen. Ja ze had gestotterd, soms. Ze was blozend binnengekomen, maar desondanks was haar gevoel geweest dat het weinig zichtbaar was geweest. Maar zelfs toen was het dus te zien geweest. Zelfs toen.
Succes met het zoeken naar werk dat bij je past! Ze hadden nog nét niet geschreven “werk dat wél bij je past”, maar zo las het wel voor haar.
Al vanaf haar vroege puberteit was ze verlegen en onzeker over zichzelf geweest. Daarvoor had ze dat soort gevoelens nauwelijks gekend, maar sindsdien des te meer. Ze kon het niet helpen en kwam er maar niet van af. En zelfs de hoop dat het zou verdwijnen tegen het einde van haar puberteit begon ze nu hoe langer hoe meer in twijfel te trekken.

Ze rolde op haar buik, verborg haar gezicht in haar handpalmen, zuchtte, haalde een hand door haar volle, bruine haar.
Waarom was ze hoe ze was? Was ze werkelijk zo oninteressant als werknemer? Zelfs in een supermarkt? Waarom had ze zo vaak ruzie met haar ouders? Waarom had ze nog geen vriendje? Op haar achttiende! Wat was er mis met haar? Zou ooit iemand van haar kunnen houden? Waarom was ze hoe ze was? Waarom… waarom?
Haar hoofd tolde. Ze masseerde haar slapen. En met een gedempt en wanhopig gejammer rolde ze met een ruk weer op haar rug. Staarde naar het plafond waar glow-in-the-dark sterretjes haar nog herinnerden aan de tijd waarin ze nog een kind was en zich geen zorgen maakte over dit soort zaken. Iets dat nu onmogelijk leek. Eindeloos ver weg, en volstrekt onmogelijk.
Even borreltje er een soort van woede op vanuit haar onderbuik, die zich kortstondig verspreidde door haar bovenbenen en armen. Een aandrang om te bewegen, om energie kwijt te raken. En ze rolde van haar bed, stond op, ijsbeerde gespannen door haar slaapkamer.
Vanuit verderop in het appartement bereikte de geur van het avondeten haar. Ergens daar achter die slaapkamerdeur was haar moeder aan het koken. Het kon nooit meer lang duren voor ze geroepen zou worden. Maar ze had er geen zin in. Geen honger, geen trek in eten, en al helemaal geen behoefte om onder de mensen te zijn.
Haar blote voeten gleden door het hoogpolige tapijt. Ze zette ze tegen elkaar, met de hakken tegen de rand van haar bed. Wiebelde met haar tenen en volgde de elegante, golvende bewegingen. Het leidde haar heel even af. Even was haar hoofd leeg. Waren er geen negatieve gedachten. Ze onderdrukte een lachje om de eenvoudig waarmee ze zichzelf had kunnen af te leiden, maar werd toen weer overmand door haar innerlijke twijfels.
Ze slikte en keek voor zich uit. Eén, twee, drie, vier stappen over het donkere tapijt tot het venster. Het glas bestreek de hele hoogte van het appartement – van het hoge plafond tot aan de vloer, waar het tapijt begon, over de gehele breedte.
Het was precies de reden geweest waarom ze vanaf het eerste moment verliefd was geweest op precies dit appartement. Het glas rondom, van beneden tot boven. Ze associeerde het met nieuwigheid, luxe. Soms droomde ze dat ze de dochter was van een miljonair, en dat was nog niet eens zo moeilijk voor te stellen, als je helemaal bovenaan stond, op de twaalfde verdieping, met overal waar je kon kijken glas. De stad lag letterlijk aan haar voeten, met als enige uitzondering het appartementengebouw tegenover, bijna even hoog als dat van het gebouw waarin haar ouders hun intrek hadden genomen.

Nog eenmaal wiebelde ze met haar tenen. Ze spreidde haar slanke armen, tilde haar linkerknie op en zette een voorzichtige pas – bijna alsof ze koorddanste. Nu haar rechterknie, een voorzichtige pas, haar armen wijd. Haar voetzool in het zachte tapijt.
Al balancerend liep ze richting de glaswand. Pas voor pas, in haar gedachten als een volleerd en professioneel koorddanseres. Ze sloot haar ogen en dompelde zichzelf onder in haar fantasie. Haar ademhaling kwam tot rust, haar hoofd was weer voor even leeg.
Pas voor pas. Langzaam, voorzichtig. Tot haar tenen zachtjes het metalen kozijn raakten. Elegant bracht ze haar handen naast haar lichaam. Een specifieke beweging die nog in haar spiergeheugen zat vanwege jarenlange turntrainingen.
Ze ademde rustig uit, opende langzaam haar ogen.
De zon begon onder te gaan en kleurde de horizon oranjerood. Ver beneden haar gingen in de verschillende huizen en studentenpanden de eerste lichtjes aan. Een aanzicht dat ze altijd gezellig had gevonden. Ook in de zusterflat tegenover brandde hier en daar al wat verlichting.
Volstrekte stilte.
De wereld daarbuiten, die haar normaal zo onzeker en verlegen maakte, zag er achter glas lang niet zo intimiderend meer uit. Sterker nog, nu ze hier stond, helemaal op de twaalfde, voelde het op een bepaalde manier alsof ze niet enkel letterlijk, maar ook figuurlijk boven al die mensen daar beneden stond. Het gaf haar een speciaal gevoel. Iets dat bijna een beetje leek op zelfvertrouwen. Heel even was het er geweest, waarna het als water door haar vingers glipte.
De wereld daarbuiten, maar dan volkomen stil, zwijgend, diep en ver onder haar. Een gevoel van minachting, niet wetende of het voor haarzelf was, of voor iedereen daar beneden, daarbuiten. Al die mensen die haar niet zagen staan, die haar verlegenheid en onzekerheid veroorzaakten. Natuurlijk zat dat in háár, maar was het ook niet ergens de schuld van al die mensen die haar dat gevoel gáven?
Ze staarde over de drukke binnenstad. Voetgangers, fietsers, auto’s overal. Sommigen met licht, anderen zonder, geparkeerd. Een ingebeeld gevoel hoe het zou zijn om zorgeloos te zijn, om over deze stad te heersen. Om niet bang te zijn om deze wereld uit te dagen. Om volwaardig mee te doen, ongehinderd door negatieve gedachten. Hoe heerlijk zou dat zijn? Je de baas voelen? Deze wereld recht in de ogen aankijken en je blik niet afwenden. Onverschrokken terugkijken. De wereld confronteren, provoceren, je er je niets van aan trekken.
Ze lachte een kort spotlachje door haar neus, terwijl ze vol probeerde te houden dat ze de wereld aankon.
Ik laat me niet bang maken.
Ze slikte haar zenuwen weg en rechtte haar rug.
Ik ben net zo goed als jullie.
Ze draaide met haar ranke schouders, keek naar haar eigen reflectie in het glas. Heel even werd ze teruggeworpen in haar twijfel en onzekerheid.
Er is niks wat ik niet durf. Jullie kunnen me niks maken.
En ergens zo rond dat moment werd ze bewust van haar grootste bron van onzekerheid en verlegenheid. Twijfel over haar lichaam – niet anders dan veel meiden van haar leeftijd. En precies rond dat moment voelde ze de aandrang om ook die confrontatie aan te gaan. Juist hier, waar de wereld het minst bedreigend leek en zij het verste weg. Hier kon dat.
Ze ademde in, ademde uit. Een lichte siddering in de ademtocht. Nog eens slikte ze.
Haar handen gingen naar beneden – ze wilde het doen. Maar ergens halverwege de beweging durfde ze niet meer, verlegden haar handen koers en belandden ze in haar zij. En direct daarna het besef dít het moment was. Alsof er hierna nooit meer een kans zou komen. Nooit meer een moment waarop ze zou durven.
Ze haalde adem. Diep. Sloot haar ogen, liet haar slanke armen hangen en hoorde toen haar eigen stem.
“Fuck it,” klonk het zijdezacht.
En daarop gleden haar handen met een zekere en onbedoelde sensualiteit richting de zoom van haar donkergroene topje.
Geen twijfel meer. Geen twijfel meer. Geen twijfel meer.
Ze bleef het maar herhalen in haar gedachten, terwijl ze de zoom van het truitje tussen haar beide duimen en wijsvingers pakte en het bijna gehaast omhoog trok.
“Hoo,” hapte ze fluisterend naar adem, terwijl het truitje over de welving van haar donkerblauwe tienerbeha gleed. En daarna het eerste moment. Het moment waarop ze daar voor het grote venster stond, haar truitje omhoog, haar beha tonend aan de boze buitenwereld.
Het verbaasde haar dat ze daar werkelijk stond. En tegelijk verbaasde het haar dat het haar verbaasde.
Het leek haast of het een ander was die dit deed. Alsof ze het niet zelf was. Dit paste niet bij haar, dit was niet hoe zij was. Maar was dat nu niet juist het punt? Was dat nu niet juist wat dit zo geweldig maakte? Zorgde dat nu niet juist voor dit geweldige gevoel? Uit dat dagelijkse verwachtingspatroon stappen? Dat keurslijf waar ze zichzelf in had gedwongen? Ja, dat was precies wat het was.
Ze hield haar truitje omhoog, nog iets verder nu. Ze voelde dat haar slanke benen trilden, terwijl ze naar de wereld beneden haar keek. De auto’s, de fietsers, de voetgangers. Ze was te hoog om opgemerkt te worden, maar dat was juist wat het behapbaar maakte. Dat was waarom ze het aandurfde.
Zij durfde zich te tonen, en daar beneden had iedereen die heel toevallig omhoog zou kijken de kans om dit te zien. Maar ze wist dat er geen enkele reden was waarom iemand zou kijken. Wie kijkt er tijdens een willekeurige wandeling door het stadscentrum zomaar naar de twaalfde verdieping van zomaar een appartementencomplex?
Ze voelde zich stoer, een heldin. Dit was niet de Sterre die de wereld kende. Niemand die haar kende, zou dit geloven. Ze geloofde het zelf nauwelijks, maar ze hield haar truitje nog altijd omhoog. Bleef het omhoog houden. Iedere seconde dat ze het volhield, voelde beter. En meer en meer begon het te verworden tot een overwinningsroes.
Ik laat me niet meer klein houden door jullie. Ik ben echt niet alleen dat verlegen meisje. Ik doe wat de meeste meiden van mijn leeftijd niet eens zouden durven, zien jullie? En ik laat me er niet door afschrikken. Ik durf dit gewoon. Ik durf dit gewoon.
Een glimlach van oplichting verscheen op haar beeldschone gezichtje. Ze wist niet half hoe prachtig ze was.
Ze hield haar truitje nog even omhoog, de onzekerheid over de vorm en het formaat van haar tienerborsten ver weg drukkend. Onzekerheid die volstrekt ongegrond was op beide vlakken. Maar er was op dat moment nog niemand die haar hiervan had kunnen overtuigen. Olivia moest dit zelf uitvinden. Er zou nog véél meer nodig zijn om haar te verlossen van haar ketenen van haar puberale onzekerheid en verlegenheid. Maar de eerste stap had ze die namiddag gezet, en daarvoor verdiende ze complimenten.

Het moment werd verstoord door de deur van de slaapkamerdeur die werd geopend. Niet verder dan op een kier.
“Eten, lieverd,” klonk de stem van haar moeder vanaf de andere kant.
Met een ruk trok ze haar truitje naar beneden. Stresslevels terug naar gebruikelijk.
Had haar moeder iets gezien?
Nee. Gelukkig.
“Ik… ik kom,” riep ze met een even ongecontroleerde als schorre stem, terwijl de deur alweer gesloten werd.


Ze propte haar eten naar binnen alsof haar leven er van af hing. Als haar iets werd gevraagd, kon ze niet eens de concentratie opbrengen om met aandacht te antwoorden, en noch haar zusje, noch haar ouders konden haar uit die bijna-trance brengen. Nog nooit eerder had ze zich zo gevoeld. Nooit eerder was ze tegelijk zo ongeduldig, doelgericht en geestdriftig geweest als nu. Het leverde haar, naast een opmerking van haar vader, zelfs bijna een schuldgevoel op toen ze haar stoel al terug schoof nog voor haar zusje goed en wel klaar was met eten. Ze was er niet eens op in gegaan.


Een groot, donker raam. Een gapend gat, als ware het een portaal naar een zwijgzame buitenwereld. De zelfde stilte als dat ze eerder had ervaren. Maar nu was de duisternis verder ingetreden dan vóór het eten. Een bijna agressief ongeduld in haar onderbuik, een aandrang die gestild moest worden.
Haar voeten schuifelden over het tapijt. Ze controleerde de deurklink tweemaal. Deur sluiten, klink omhoog, wachten op de klik. Dicht. Ze wilde méér. Ze wist niet precies waarom, maar vermoedde dat het te maken had met de kick. De onwaarschijnlijke kick van voor het eten. Ze wilde meer. Ze wilde de wereld onder ogen komen. Niet wegkijken.

Haar handen gingen langs haar strakke spijkerbroek. Haar vingertoppen waren klam en gleden stroef over de stretchstof.
Ze blies haar wangen bol, sloot haar ogen en glimlachte. Dat ze dit durfde!
Voetje voor voetje richting het raam. Haar ogen nog altijd gesloten. Ze wist precies waar het was.
Haar rechter grote teen tikte zachtjes tegen het metalen kozijn. Ze haalde adem en opende haar ogen.
De donkere binnenstad. Ontelbare lichtjes. Allemaal mensen met hun eigen levens, hun eigen zorgen, hun eigen twijfels. Plotseling voelde ze zich niet eens zo heel anders dan hen.
De flat tegenover. Achter ongeveer een derde van de ramen brandde licht.
Een blik over haar schouder. Haar slaapkamer was leeg, de deur was dicht.
Haar reflectie in het grote raam, haar hartslag die versnelde.
Heel even werd ze verward door een gedachte die haar aan het wankelen bracht. Het idee dat ze dit wilde doen, niet omdat het een overwinning haar betekende, maar juist als boetedoening. Als een soort van straf voor al haar tekortkomingen. Alsof ze het de wereld verschuldigd was.
Maar die gedachte schudde ze vlot van zich af, waarna haar vingers weer onder de zoom van haar truitje krulden en het omhoog trokken. Zonder al te veel voorzichtigheid schoof het topje omhoog, over haar blote buik, langs de onderkant van haar ribbenkast en daarna onder de cups van haar donkerblauwe beha.

In een zwijgende tienerslaapkamer floepten twee blote meisjesborsten onder de te kleine cups van een donkerblauwe beha vandaan. Twee bikkelharde, blote borstjes met daarop nog de witte afdruk van de bikini die ze die zomer had gedragen. Opvallend gladde tepelhoven en twee lieve, kleine knopjes als tepels.
Het meisje aan wie ze toebehoorden, stond met trillende benen en knikkende knieën voor het enorme raam in haar slaapkamer en ze voelde zich tegelijk kwetsbaarder en stoerder dan ze zich ooit had gevoeld. Het was een ongelooflijke, onvoorstelbare overwinning op zichzelf. Althans, dat was hoe het voor haar voelde.
Ze ademde zenuwachtig uit en tuitte haar lippen. Ze probeerde zichzelf te kalmeren, terwijl ze haar truitje nog een eindje hoger trok. Liet zich voorover vallen en landde met haar linkerwang tegen het koude glas. Telkens als ze uitademde, verscheen er een piepklein wolkje op de ruit. Ze dacht aan de mogelijkheid dat er iemand zou zijn die haar zou kunnen zien. Een ongelooflijk stoer idee. Een idee dat haar zou hebben laten opkrullen van schaamte en verlegenheid als het niet zo belachelijk onwaarschijnlijk was geweest. Het was de anonimiteit van de twaalfde verdieping die het draaglijk maakte. Die het mogelijk maakte dat ze een overwinning op zichzelf kon boeken.
Zichzelf verliezend in het moment drukte ze haar blote borsten tegen het raam. Kouder aan haar kleine tepels dan verwacht. Ze voelde hoe ze langzaam hard werden, terwijl zij ze tegen het raam bleef drukken.
Zou er iemand kijken? Zou er echt niemand per ongeluk een blik omhoog werpen? Heel misschien wel vanuit de tegenovergelegen. Twijfel of dat nu eigenlijk wel zo’n slecht iets zou zijn. Ze zouden nooit weten wie zij was – en zij zou het nooit te weten komen.
Ze wreef haar bovenlichaam bijna wanhopig tegen de koude ruit. Haar tienertepels volgden haar blote borsten met kleine schokjes, als de wrijving van het glas het toeliet.
Zou er iemand kijken? Keek er iemand? Zou er iemand aandacht hebben voor haar?
Iemand? Aandacht…
Please?


~ Bijna drie weken later ~


“Dáár!” siste Fer, terwijl hij naar voren schoof op zijn zwarte lederen bank. “Ik zéi het je!”
Zijn vriend veerde op van de bank, een glas bier nog in de hand.
“Waar dan?” vroeg die, nippend aan zijn tripel.
“Twaalfde verdieping,” verduidelijkte Fer, die zijn best moest doen om zijn enthousiasme niet te overdreven te laten klinken, “eerste, tweede, derde, vierde appartement van links.”
Arthur stapte dichter richting het kozijn en tuurde naar buiten. Zijn ogen werden spleetjes.
“Eerste.. tweede..”
“Ik heb je gewaarschuwd dat ze te jong is,” vulde Fer aan. “Ik heb je gewaarschuwd.”
Arthur grinnikte enkel, terwijl hij zonder te kijken een draaikolk probeerde te creëren in zijn bierglas.
“Derde… vier… hé…”
De twee veertigers draaiden zich nu volledig in de richting van het grote kozijn, terwijl twee bouwlagen hoger, in de tegenovergelegen flat een tienermeisje voor een even groot venster als het hunne gespannen om zich heen leek te kijken, met haar handen naar de knoopjes van haar witte bloesje ging, en nog eens over haar schouder keek.
Het was net te ver voor de kleinste details, maar dichtbij genoeg om haar vingers te volgen terwijl die knoopje voor knoopje het bloesje los knoopten.
“Nu opletten,” fluisterde Fer, terwijl hij sensatiebelust een grote slok van zijn bier nam.
Het laatste knoopje ging los en het bloesje viel open. Twee witte gordijntjes en daar tussenin een streepje blote huid. Het meisje gooide haar lange bruine haar met beide handen achter haar schouders.
“Opletten!” zei Fer nog eens opgewonden, terwijl het jonge meisje het volgende moment nog éénmaal over haar schouder keek en de beide helften van haar witte bloesje opzij schoof.
“No way!” grinnikte Arthur. Zonder zijn ogen van het tienerschouwspel aan de overkant te halen, nam hij een flinke slok van zijn schuim.
In de andere flat werd voortdurend een nieuwe meisjesblik over een meisjesschouder geworpen, waarna haar lange, slanke benen de aandacht opeisten, toen vanonder het heen en weer wiegende bloesje een onderbroekje naar beneden geschoven werd. Links, rechts, links rechts. En daarna ging een slank knietje omhoog en stapte ze uit het broekje.
“Wel echt jong, hè,” zei Fer, bijna verontschuldigend. Bij zichzelf wist hij dat de leeftijd van de kleine brunette voor hém geen enkel probleem was, maar was wat bezorgd over de mening van zijn vriend.
Die staarde onafgebroken naar het jonge ding dat uit haar onderbroekje stapte. Hij probeerde te ontwaren of ze kaal was tussen haar benen, of een beetje haar had, maar het was net iets te ver – en de verlichting onvoldoende – om dat met zekerheid te kunnen zeggen.
“Als je dit soort dingen doet,” fluisterde Arthur, “dan ben je wat mij betreft niet te jong.”
Fer knikte zonder iets te zeggen.
“No way…” vergaapte Arthur nog eens, toen de veertigers als gehypnotiseerd staarden naar de overkant, waar het frêle meisje voorzichtig, en zonder ook maar een halve minuut de aandacht voor haar slaapkamerdeur te verliezen, op haar blote billen voor het raam, dat van plafond tot vloer liep, ging zitten.
“No way, inderdaad,” grinnikte Fer. “Dit heb ik ook nooit gezien.”
De kleine brunette leunde een eindje achterover en ondersteunde zichzelf met haar handen, die ze een eindje achter zich in het tapijt zette. Voorzichtig en een tikje twijfelend plaatste haar dunne tienerbenen iets uit elkaar. Na een blik over haar schouder gingen ze nog een heel eind verder.
“Die doet aan turnen,” stelde Arthur vast, met half open mond.
Fer gniffelde via zijn neus.
“Geen probleem dat ze zo jong is?”
Arthur keek niet eens op.
“We gaan er niet mee trouwen toch?”
Fer grinnikte, terwijl het meisje zichzelf er van verzekerde dat haar bloesje open hing. Haar kogelronde witte borstjes staken verlegen, terwijl haar dunne benen, net toen het niet verder leek te kunnen, nóg iets wijder uit elkaar werden gezet.
Beide mannen wisten nu wel bijna zeker dat ze daar kaal was, hoewel ze het nog altijd niet met zekerheid konden zeggen.
Ze leken alle aandacht voor hun bier en de wereld om hen heen te verliezen, toen het poppetje aan de overkant dichter naar het raam schoof en een van haar twee handen tussen haar gespreide benen legde.
“Wat denkt zij wel niet?” vroeg Arthur apathisch.
En terwijl de tiener met wijs en middelvinger haar schaamlippen leek te spreiden, konden beide mannen niet anders dan zwijgen. In ieder geval voor de paar minuten dat het duurde.
Daarna rolde het meisje vrij plotseling om. Het was niet heel duidelijk of er iemand de kamer binnen was gekomen, of dat er een andere reden was waarom ze zo abrupt verdween.

Beide veertigers bliezen de spanning van zich af.
“Het zou je dochter maar zijn,” verzuchtte Arthur opgewonden, in de wetenschap dat hij er zelf thuis maar liefst drie had zitten, waarvan de oudste qua leeftijd nooit veel kon verschillen met de brunette van daar tegenover.
“Ongelooflijk,” antwoordde Fer. “Niks te veel gezegd, toch?”
Arthur schudde zijn hoofd en spoelde de spanning weg met een enorme slok bier.
“Nee absoluut niet,” lachte hij, terwijl hij het lege glas op tafel schoof. “Heb je een idee hoe oud ze is? Waar ze is? Hoe ze heet?”
Fer schudde zijn hoofd.
“Allemaal niet eigenlijk.”
“Niet eens waar ze woont?”
Fer haalde zijn schouders op, op een manier die leek te suggereren dat dat voor hem niet van belang was.
Daarop stond Arthur op.
“Even naar het toilet. Schenk er wat mij betreft nog maar een in.”
Fer grinnikte en knikte.
“En zoek uit waar ze woont!”
Fer schudde meewarig zijn hoofd.
“Waarom niet?” vroeg Arthur.
“Veel te jong, joh.”
Arthur glimlachte.
“Mja…”
Daar liet hij het bij, en hij draaide zich om om naar het toilet te lopen.
En nog vóór zijn vriend zich goed en wel had omgedraaid, gleed Fer zijn telefoon uit zijn broekzak, waarop hij de notitie-app opende.
Twaalfde verdieping, vierde van rechts.
Hij sloeg de notitie op, en sloot de app af.

Trefwoord(en): Exhibitionisme, Voyeurisme, Suggestie?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!