De Avonturen Van Arthur En Laura - 5

Nadat Laura met een laatste, uitdagende knipoog en een belofte voor de volgende keer is vertrokken, heerst er een onwerkelijke stilte in het huis. Ik stap onder de douche en laat het hete water de sporen van de nacht van me afspoelen, de geur van seks, de romige resten van Elena’s melk en het zweet van de overwinning. Ik scheer me glad, trek een fris hippie T-shirt aan en een leren broek. Ik zie eruit als een ouwe hippie die ik altijd ben geweest, maar mijn ogen verraden een nieuw soort roofdierachtige rust.

Met de boodschappentas aan mijn arm loop ik naar het winkelcentrum. De straat ziet er hetzelfde uit, maar de sfeer is elektrisch geladen.

Bij de bakker is het druk. Vroeger keken de vrouwen hier met een mengeling van medelijden en desinteresse naar me, de "arme, eenzame weduwnaar" die altijd maar één klein halfje wit kocht. Vandaag is alles anders. Zodra ik binnenstap, valt het gesprek stil. Een jonge moeder die haar kind in een kinderwagen voortduwt, kijkt van haar telefoon op naar mij en haar ogen worden groot. Ze herkent me onmiddellijk van de app. Ze kleurt diep rood, maar wendt haar blik niet af; ze scant me van top tot teen, haar lippen lichtjes geopend.

De bakkersvrouw, die me normaal gesproken altijd bemoederend toesprak ("Gaat het wel, meneer Arthur?"), staat nu met trillende handen een brood in te pakken. Ze kijkt me aan met een blik die bijna hongerig is. "Meneer... Arthur," stamelt ze, terwijl ze het brood aanreikt en haar vingers iets te lang tegen de mijne laat rusten. "Kan ik... nog iets voor u betekenen?

Vandaag?"

De mannen in de rij hebben geen benul. Een oudere heer naast me moppert over de prijs van de krentenbollen en de slager, waar ik daarna naartoe ga, begroet me met een joviale maar nietszeggende knik. "Hé, Arthur, het gebruikelijke tartaartje voor de zondag?" vraagt hij, terwijl hij zijn messen aanzet.

Maar zijn vrouw, die achter de kassa staat, reageert heel anders. Ze leunt over de toonbank, haar decolleté diep en uitdagend, en kijkt me recht in de ogen met een blik die schreeuwt dat ze elk detail van Elena’s review heeft gespeld. Ze negeert haar man volledig. "Ik hoorde dat u... gisteravond een heel bijzondere avond had, Arthur," zegt ze met een stem die druipt van de suggestie. "Als u ooit eens wat anders wilt dan dat tartaartje... ik heb achter in de koeling nog wat heel mals vlees liggen dat speciale aandacht nodig heeft."

Ik glimlach beleefd naar de slager, die nog steeds denkt dat we over biefstuk praten, en knik naar zijn vrouw. De spanning in de winkel is bijna tastbaar. Overal waar ik loop, voel ik de priemende ogen van de vrouwen. Sommigen giechelen achter hun hand, anderen staren me schaamteloos na, hun wangen gloeiend. Ze zien niet langer de oude man; ze zien de man die de buurt heeft ontregeld, de man die de grenzen van het fatsoen heeft verpulverd.

De mannen blijven in hun eigen kleine wereldje van sportuitslagen en gazononderhoud, totaal onbewust van het feit dat hun vrouwen op dit moment collectief fantaseren over een ontmoeting op een motorkap met de man die zij altijd hebben onderschat.

Ik verlaat de slagerij met een rechte rug. De jacht is officieel geopend, en de hele buurt is mijn jachtveld geworden.

In de supermarkt is de sfeer niet langer alleen maar geladen; het is een kookpunt. Zodra ik de automatische deuren doorloop en een karretje pak, voel ik de verschuiving. De vrouwen hier zijn niet subtiel. De review van Elena moet inmiddels duizenden keren gedeeld zijn, want de blikken die ik krijg zijn bijna fysiek.

Ik loop door het gangpad van de zuivel als ik word klemgereden door twee goedgeklede dertigers die zogenaamd staan te twijfelen tussen halfvolle en volle melk. Ze dragen strakke yogapants en ruiken naar dure sportscholen.

"Kijk nou eens," zegt de een, een blonde vrouw die ik van gezicht ken als de vrouw van de lokale accountant. Ze kijkt me schaamteloos aan, haar blik glijdt van mijn gezicht naar mijn kruis en weer terug. "Dat moet hem zijn. De man die de Jaguar-test heeft doorstaan."

Haar vriendin giechelt niet; ze kijkt me aan met een blik die puur roofzuchtig is. "Ik hoorde dat hij een heel specifiek dieet heeft," zegt ze, terwijl ze een pak melk pakt, de dop eraf draait en er provocerend een slokje van neemt terwijl de witte vloeistof over haar lip loopt. "Iets met romige toevoegingen..."

Ik knik hen kalm toe en manoeuvreer mijn karretje erlangs, maar de echte chaos ontstaat bij de kassa’s. Er staan zes kassa's open, maar bij de rij waar ik aansluit, ontstaat plotseling een opstopping. Vrouwen verlaten hun eigen rij om achter mij te gaan staan. Een jonge caissière die normaal gesproken ongeïnteresseerd haar werk doet, zit nu met vuurrode wangen en trillende vingers mijn boodschappen te scannen. Ze durft me niet aan te kijken, maar ik zie dat ze haar adem inhoudt als ik mijn portemonnee pak.

Dan komt de bedrijfsleidster eraan gelopen, een vrouw van begin veertig die altijd de schrik van het personeel is. Ze loopt recht op mij af. De mannen in de buurt kijken verbaasd op; ze verwachten waarschijnlijk dat ik een berisping krijg omdat ik mijn karretje verkeerd heb neergezet.

In plaats daarvan leunt ze over de scanband, vlakbij mijn gezicht. "Meneer Arthur," zegt ze, haar stem laag en schor. "Er is een probleem met uw bonuskaart. Als u even met me mee wilt lopen naar het magazijn achterin... dan kunnen we dat onder vier ogen 'rechtzetten'. Ik heb daar een privékantoor waar we niet gestoord worden."

Achter me in de rij klinkt een collectief, jaloers gesmoord lachje van de andere vrouwen. Ze weten precies wat die 'correctie' inhoudt. Een oudere man achter me snuift ongeduldig. "Schiet eens op, Arthur, het is maar een klantenkaart!"

Ik kijk de bedrijfsleidster aan. In haar ogen zie ik de wanhoop van een vrouw die vastzit in een saai huwelijk en die zojuist heeft gelezen dat er een man in de buurt is die weet hoe hij een vrouw moet laten schreeuwen.

Ik besluit de kans niet te laten liggen. "U heeft gelijk," zeg ik met een blik die haar doet sidderen, "die administratie kan niet wachten."

Ze gaat me voor naar het magazijn, haar heupen wiegend in een strakke kokerrok. Het kantoor is een glazen cabine midden in de ruimte, voorzien van halfdoorlatend spiegelglas. Vanbuiten zie je alleen een vage reflectie, maar vanbinnen heb je een haarscherp uitzicht op de hele werkvloer. Het voelt alsof we in een glazen huis zitten, een podium voor onze eigen verboden show.

Zodra de deur achter ons op slot valt, drukt ze me tegen de wand. Ze is hongerig, gedreven door de verhalen op de app. Ik til haar op het bureau, schuif haar rok omhoog en bevrijd mezelf. De adrenaline van het publieke risico maakt me harder dan ooit. Terwijl ik haar met krachtige stoten neem, kijken we recht door het glas de supermarkt in.

Plotseling verstijft ze. "O god," hijgt ze, haar nagels in mijn schouders graven. "Dat is hem. Dat is mijn man, Jeroen."

In de gangpaden beneden duikt een man op in een keurig pak, zoekend om zich heen kijkend. Hij loopt naar een vakkenvuller en vraagt blijkbaar waar zijn vrouw is. De jongen haalt zijn schouders op en geeft met een vette knipoog een knikje richting het kantoor boven. Jeroen fronst, kijkt omhoog naar het spiegelglas en begint de trap op te lopen.

"Ga door," beveel ik haar, terwijl ik haar steviger vastgrijp. "Niet stoppen. Laat hem maar zoeken."

De spanning bereikt een krankzinnig niveau. Ik hoor zijn voetstappen op de metalen trap. Hij morrelt aan de klink, maar de deur zit op slot. We zien hem door het glas turen; hij ziet alleen zijn eigen verwarde spiegelbeeld, terwijl wij op minder dan een meter afstand van zijn gezicht in een razend tempo de finale naderen.

"Annet? Ben je daar?" roept hij, zijn stem gedempt door het glas.

Hij geeft het niet op en loopt weg om een personeelslid om de reservesleutel te vragen. Dat is het moment. In een explosie van genot komen we tegelijkertijd klaar, precies terwijl we zijn voetstappen weer horen naderen. Ik spuit haar helemaal vol, een laatste krachtige lozing die haar doet trillen op het bureau.

Vliegensvlug trekken we onze kleren recht. Zij strijkt haar rok glad en schudt haar haren los, terwijl ik mijn overhemd in mijn broek steek. Juist op het moment dat de deur met een ruk wordt opengezwaaid door Jeroen, sta ik kalm bij het bureau.

"Wat is hier aan de hand?" vraagt hij achterdochtig, zijn blik schietend tussen mij en zijn vrouw, die een onmiskenbare gloed op haar wangen heeft.

Annet herstelt zich bewonderenswaardig snel. Ze pakt een ordner en kijkt hem met een strak gezicht aan. "Meneer Arthur kwam een grote storting doen voor het lokale buurtfonds, Jeroen. We waren net de administratie aan het afronden."

Jeroen kijkt me aan, onzeker over wat hij moet geloven, maar de autoriteit van Annet dwingt hem in de verdediging. "Oh... nou ja. Ik wilde je er alleen aan herinneren dat onze dochter vanmiddag moet afzwemmen. We moeten over tien minuten gaan."

Ik knik hem minzaam toe en pak mijn boodschappentas op. Annet loopt met me mee naar de deur van het kantoor. Terwijl Jeroen alvast de trap afloopt, draait ze zich nog één keer naar me toe, haar ogen glanzend van een gevaarlijk plezier.

"Dank u wel voor uw komst, meneer Arthur," zegt ze luid genoeg zodat haar man het kan horen. "En onthoud: als u volgende week weer zo'n gulle storting komt doen, dan krijgt u van mij persoonlijk een extra bonus op uw rekening bijgeschreven."

Ik verlaat de supermarkt met een glimlach. Het afzwemmen van die dochter zal voor Jeroen een lange zit worden, terwijl Annet waarschijnlijk de hele middag nog nageniet van de 'storting' die ik zojuist heb achtergelaten.

Na de hectiek in de supermarkt en de ontlading in het kantoor, voel ik dat mijn lichaam en geest even pas op de plaats moeten maken. De rust in huis is bijna tastbaar, een schril contrast met de elektrische spanning die ik buiten heb achtergelaten. Ik schenk mezelf een glas goede cognac in, zet de installatie op een zwoele jazz-playlist en zak weg in mijn fauteuil.

Maar de buurt laat mij niet met rust.

Al snel merk ik dat de "Vrouwen-app" zijn werk heeft gedaan. Door de lamellen zie ik de ene na de andere vrouw langslopen of voorbij fietsen. Sommigen doen het heel onopvallend, anderen remmen letterlijk af voor mijn raam, doen alsof ze hun schoenveter strikken of iets in hun tas zoeken, terwijl hun ogen hongerig naar binnen gluren. Ze zoeken naar de man uit de verhalen: de "Oude Meester".

Ik besluit ze te geven waar ze voor gekomen zijn, maar op mijn eigen voorwaarden.

Ik sta op en kleed me langzaam uit midden in de woonkamer, in het volle licht van de middagzon. Naakt dwaal ik door de kamer, genietend van de vrijheid en de muziek. Af en toe laat ik mijn hand over mijn lul glijden, die door de aandacht van buiten weer lui begint te zwellen. Ik zet mijn videocamera op een statief in de hoek, perfect gericht op het raam, om de reacties van de straat vast te leggen terwijl ik zogenaamd volledig op ga in de muziek.

Ik zie haar in mijn ooghoek: een jonge vrouw, eind twintig, die haar fiets tegen de heg heeft gezet. Ze draagt een kort zomerrokje. Ze denkt dat ik haar niet zie omdat ik met mijn rug naar haar toe sta, zachtjes meebewegend op de saxofoonsolo.

Ze verstijft als ze mijn naakte silhouet ziet. Haar blik is gefixeerd op mijn achterwerk en de manier waarop ik mezelf terloops aanraak. Ik zie haar ademhaling versnellen; haar borst gaat heftig op en neer. Dan, gedreven door een impuls die ze niet meer kan onderdrukken, spreidt ze haar benen een stukje. Haar hand glijdt onder de zoom van haar rokje.

Het is een fascinerend gezicht op de camera. Terwijl ik me langzaam omdraai, alsof ik een andere plaat wil pakken, zie ik hoe haar vingers koortsachtig te werk gaan. Ze bijt op haar lip, haar ogen wijd open terwijl ze naar mijn half stijve lul staart die nu duidelijk zichtbaar is. Ze versnelt haar bewegingen, haar hele lichaam begint te trillen in de voortuin. Juist op het moment dat de muziek aanzwelt naar een climax, zie ik haar rug krommen. Ze drukt haar hand hard tegen haar kruis en haar ogen rollen naar achteren. Ze komt schaamteloos klaar, daar op de stoep, midden op de dag, alleen door naar mij te kijken.

Ze blijft even uitgeput tegen de heg leunen, veegt haar hand af aan haar rokje en springt dan gehaast op haar fiets, doodsbang dat iemand haar gezien heeft.

Ik glimlach in mezelf en neem een slok van mijn cognac. De camera heeft alles vastgelegd: het bewijs dat de machtsverhoudingen in deze buurt definitief verschoven zijn. Ik ben niet langer de toeschouwer van het leven van anderen; zij zijn de toeschouwers van het mijne geworden.

Terwijl ik weer ga zitten en met mijn lul speel, besef ik dat de review van Elena pas het begin was. De Stille Straat is veranderd in een schouwspel van verborgen lusten, en ik heb de regie stevig in handen.

Het is maandagochtend en de rust in de Stille Straat is nog maar schijn. De deurbel gaat, een kort en dwingend geluid. Wanneer ik de deur opendoe, moet ik me letterlijk even vasthouden aan de deurpost. Daar staat mevrouw Jansen. Of ten minste, de vrouw die ik altijd kende als de degelijke, bijna kleurloze vriendin van Martha die af en toe kwam helpen met het huishouden.

Toen droeg ze altijd vormloze vesten en dikke rokken. Maar de vrouw die nu voor me staat, is een transformatie die ik niet voor mogelijk had gehouden.

"Arthur," zegt ze, en haar stem heeft plotseling een diep, hees accent dat ik nooit eerder had opgemerkt.

Ik herinner me nu wat Martha me ooit vertelde: haar meisjesnaam is Maria Ramirez. Een halfbloed Latina. En dat is nu aan alles te zien. Ze draagt een micro-salsa-rokje van een flinterdunne stof dat bij de minste beweging haar imposante, zongebruinde achterwerk blootstelt. Haar enorme boezem wordt met moeite in bedwang gehouden door een glimmend, strak topje dat meer weg heeft van een technisch hoogstandje dan van een kledingstuk. Haar borsten zijn voor driekwart zichtbaar en de tepelhoven schemeren gevaarlijk langs de randen van de stof.

"Maria?" stamel ik, terwijl mijn ogen onwillekeurig over haar zandloperfiguur glijden. "Ik... ik herkende je bijna niet."

Ze lacht, een vurig geluid dat vanuit haar buik lijkt te komen, en ze stapt schaamteloos dicht in mijn persoonlijke ruimte. De geur van zware, exotische parfum en warme huid slaat me in het gezicht.

"Ik zag je vorige week, Arthur," zegt ze, terwijl ze naar binnen loert naar de plek waar ik met Laura stond. "Met dat meisje. Ik keek afkeurend, ja... maar dat was niet omdat ik het vies vond. Het was omdat ik jaloers was. Ik dacht dat je na Martha dood was gegaan van binnen, maar die foto’s en verhalen op de buurt-app... Dios mio, ze hebben me het hele weekend wakker gehouden."

Ze legt een hand met langgelakte nagels op mijn borst, precies op de plek waar mijn hartslag inmiddels weer flink omhoog schiet. "Ik ben niet meer die grijze muis die Martha hielp met het stofzuigen, Arthur. Ik heb jarenlang mijn vuur onderdrukt in deze saaie straat, maar na wat ik over jou heb gelezen... wil ik weten of die 'Oude Meester' ook raad weet met een vrouw die écht wat te bieden heeft."

Ze wiegt even met haar heupen, waardoor het rokje gevaarlijk hoog opkruipt. "Mag ik binnenkomen? Ik wil even met je praten... en misschien kun je me laten zien of die stortingen waar iedereen het over heeft, ook voor oude bekenden beschikbaar zijn."

Ik zie in mijn ooghoek dat de overbuurvrouw van drie deuren verder haar hondje uitlaat en bijna over een stoeprand struikelt terwijl ze naar de halfnaakte Maria op mijn drempel staart. De buurt staat weer op springen.

Ik doe een stap opzij en maak een uitnodigend gebaar. "Kom binnen, Maria. Ik denk dat we inderdaad een hoop bij te praten hebben."

Ik schenk de koffie in, maar mijn ogen kunnen niet van haar afblijven. Nu ze in de fauteuil zit waar Martha vroeger zat, is het contrast bizar. Maria vult de hele stoel met haar weelderige vormen; haar imposante achterwerk drukt de kussens diep in en haar borsten lijken bij elke ademteug uit het glimmende topje te willen ontsnappen.

Ze neemt een slok, kijkt me over de rand van haar kopje aan en komt direct ter zake. "Arthur, toen Martha wist dat het einde nabij was, heb ik haar iets beloofd," begint ze, haar stem nu lager en vol van dat zwoele Latina-timbre. "Ik beloofde haar dat ik voor je zou zorgen. Dat ik je zou helpen met het huishouden, de was, de boel op orde houden. Maar ik durfde niet.

Ik was bang voor de leegte in dit huis... en misschien was ik ook bang voor wat er tussen ons zou kunnen gebeuren."

Ze zet haar kopje neer en leunt naar voren, waardoor haar decolleté zo ver openspert dat ik de donkere kringen van haar tepels bijna volledig zie. "Maar na dit weekend is alles anders. De hele buurt praat over je. En ik wil mijn belofte aan Martha eindelijk nakomen. Alleen... niet als een grijze muis."

Ze glimlacht ondeugend. "Ik bied je mijn hulp aan. Wekelijks. Ik maak schoon, ik strijk, ik zorg dat alles blinkt. En je hoeft me geen cent te betalen. Ik wil de vergoeding in natura, Arthur. Ik wil voelen wat die meiden op de app voelen. Ik wil dat jij me neemt zoals een echte man dat doet."

Ik kijk haar verbaasd aan. "En je man, Maria? Jansen is toch niet het type dat dit zomaar goedvindt?"

Maria lacht schamper en zwaait met haar hand. "O, mijn man... Die is de drijvende kracht hierachter! Hij weet dat hij niet groot geschapen is en tussen de lakens is hij, laten we eerlijk zijn, een ramp. Hij heeft geen vuur. Maar hij geilt op het idee dat zijn vrouw door een 'stier' als jij wordt aangepakt. Hij heeft me letterlijk aangemoedigd om hierheen te gaan, zolang ik vanavond maar thuiskom met de meest sappige, smerige details. Hij wil alles weten: hoe je ruikt, hoe hard je bent, en hoe diep je in me zat. Dat is de enige manier waarop hij zelf nog een beetje opgewonden raakt."

Ze staat op en loopt langzaam naar me toe. Het micro-rokje zwiept uitdagend heen en weer. "Dus, Arthur... wat zeg je ervan? Wil je een hulp in de huishouding die niet alleen het stof van de kasten haalt, maar die ook smacht om door jou over de keukentafel te worden gelegd?"

Ze blijft vlak voor me staan en pakt mijn hand, die ze heel langzaam naar haar enorme boezem brengt. "Voel maar hoe mijn hart tekeergaat. Ik ben er klaar voor om de belofte aan Martha op de meest schaamteloze manier in te lossen."

“Laat maar eens zien dan.”

Ik leun achterover in mijn stoel en kruis mijn benen, terwijl de eerste klanken van een opzwepende Gloria Estefan-track de woonkamer vullen. De kamer die vroeger zo stil was, trilt nu op de bassen van de latin-ritmes. Maria kijkt me aan met een blik die pure uitdaging is. Ze weet precies wat ze doet.

"Kijk goed, Arthur," fluistert ze boven de muziek uit. "Dit is wat je elke week kunt verwachten."

Ze begint te bewegen. Het is niet zomaar dansen; haar hele lichaam golft op de maat van de percussie. Haar imposante achterwerk wiegt in het micro-rokje met een ritme dat de wetten van de zwaartekracht lijkt te tarten. Elke beweging is beheerst, sensueel en doordrenkt van een vurig temperament dat ze veel te lang heeft onderdrukt.

Met haar ogen strak op de mijne gericht, reikt ze naar de achterkant van haar glimmende topje. Terwijl ze haar heupen in cirkels draait, laat ze de eerste sluiting los. De stof spant zich over haar enorme borsten, die bij elke beweging gevaarlijk op en neer deinen. Ze trekt het topje niet direct uit; ze laat het centimeter voor centimeter zakken, terwijl ze met haar vingers over de rand van de stof strijkt. De professionaliteit waarmee ze haar publiek, mij, bespeelt, is adembenemend.

Als het topje eindelijk op de grond valt, ontsnappen haar borsten met een zware zwaai aan hun gevangenschap. Ze zijn nog indrukwekkender dan ik dacht: vol, stevig, met donkere, grote tepels die door de opwinding al hard zijn geworden. Ze stopt niet met dansen; ze pakt haar borsten vast en masseert ze ritmisch mee op de muziek, en steekt de tepels in haar eigen mond terwijl ze een pirouette maakt waardoor ik haar achterwerk weer in volle glorie zie.

Dan is het rokje aan de beurt. Ze ritst het met een tergend langzaam geluid open. Terwijl Gloria Estefan zingt over de 'Rhythm', laat Maria het rokje over haar heupen glijden. Ze stapt eruit met de gratie van een panter. Daaronder draagt ze niets meer dan een minuscuul rood kanten stringetje dat volledig verloren gaat tussen haar volle billen.

Ze komt dichterbij, haar huid glanst van een dun laagje zweet en de hitte die ze uitstraalt is bijna tastbaar. Ze draait zich om, buigt diep voorover zodat haar achterwerk mijn knieën raakt, en kijkt tussen haar benen door naar me op.

"Dit is de preview, Arthur," hijgt ze, terwijl ze ritmisch met haar billen tegen mijn benen aan slaat in de maat van de muziek. "Kun je nagaan hoe schoon het huis wordt als ik echt begin te zweten. Denk je dat mijn man vanavond genoeg heeft aan dit verhaal?"

Ik grijp haar heupen vast, de stevigheid van haar vlees is overweldigend. De 'hulp in de huishouding' is zojuist de meest begeerlijke vrouw van de straat geworden.

Maria laat zich niet uit het veld slaan door de muziek; ze gebruikt de opzwepende trompetten van Gloria Estefan om haar heupen nog wilder te laten cirkelen. Terwijl ze naar me toe schuifelt, haar enorme borsten ritmisch deinend voor mijn gezicht, zie ik in mijn ooghoek dat het buiten onrustig wordt. De "Vrouwen-app" heeft blijkbaar een melding gegeven, want er staan nu drie, vier vrouwen op de stoep. Ze proberen onopvallend te kijken, maar hun nekken zijn zover gerekt dat ze bijna tegen het glas geplakt zitten.

Maria merkt het, kijkt even zijdelings naar het raam en geeft de toeschouwers een vette knipoog voordat ze voor me op haar knieën zakt.

"Laat ze maar kijken, Arthur," spint ze hees. "Laat ze zien wat een echte Latina met haar meester doet."

Met haar tanden pakt ze de rits van mijn broek vast en trekt deze langzaam naar beneden. Terwijl mijn broek op mijn enkels valt, schiet mijn lul omhoog als een vlaggenmast, stijf en kloppend van de adrenaline. Maria slaakt een kreetje van puur genot als ze de omvang ziet. Ze pakt de schacht met beide handen vast, haar vingers verdwijnen bijna in het vlees, en ze begint mee te deinen op het ritme van de salsa.

Dan valt ze aan. Ze sluit haar volle, roodgeverfde lippen om de eikel en zuigt me met een kracht naar binnen die me diep in de kussens van de fauteuil drukt. Ze beweegt haar hoofd op en neer, precies in de maat van de percussie. Bij elke felle uithaal van de koperblazers duwt ze me dieper haar keel in, terwijl ze haar eigen borsten ritmisch tegen mijn knieën aan wrijft.

Buiten op straat is het inmiddels een schouwspel. De vrouwen staan doodstil, bevroren door wat ze door het halfopen gordijn zien. Een van hen houdt haar hand voor haar mond, maar haar ogen stralen van een perverse opwinding. De schaamteloosheid van Maria, die daar naakt op haar knieën de man van de buurt aanbidt, is een klap in het gezicht van de degelijkheid in de straat.

Maria kijkt tijdens het pijpen omhoog naar me, haar ogen donker en vurig. Ze laat me heel even los, alleen om over haar lippen te likken en te fluisteren: "Je bent zo hard... mijn man gaat huilen als hij hoort hoe dit voelt."

Dan hervat ze haar werk, nog gulziger dan daarvoor. Ze gebruikt haar tong om elke ader te volgen, terwijl haar imposante achterwerk op de maat van de muziek heen en weer schudt voor de ogen van de hele buurt. Ik voel de druk in mijn ballen stijgen; de combinatie van de latin-beats, de intense zuigkracht van deze vurige vrouw en het publiek op de stoep drijft me naar een punt van totale extase.

De waanzin bereikt een absoluut hoogtepunt. Ik grijp Maria bij haar stevige bovenarmen en trek haar met één krachtige beweging omhoog van haar knieën. Ze lacht wild, haar ogen flitsen van puur temperament. Ik draai haar om, zodat haar rug tegen mijn borst rust, en duw haar recht tegen de grote glazen ruit van de woonkamer.

De impact van haar volle borsten tegen het koude glas produceert een doffe klap die de vrouwen buiten doet opspringen. Maar ze lopen niet weg. Integendeel, de groep is inmiddels aangegroeid tot een tiental vrouwen uit de straat. Ze staan daar, schaamteloos, op de eerste rang van het meest schandalige theater dat deze buurt ooit heeft gekend.

Ik pak Maria’s imposante achterwerk vast, spreid haar billen met mijn handen en zet mijn stijve lul voor haar gloeiende ingang. Met een brute stoot ram ik mezelf naar binnen. Maria slaakt een kreet van genot die waarschijnlijk door het glas heen op straat te horen is. Haar handen klappen plat tegen de ruit voor steun, haar vingers spreiden zich wijd over het glas.

Buiten gebeurt er iets ongelooflijks. In plaats van verontwaardiging, klinkt er een kort, ritmisch applaus. De vrouwen op de stoep zijn volledig losgegaan. Twee van hen, de keurige buurvrouwen van verderop, staan elkaar met een koortsige passie te kussen, hun tongen verstrengeld terwijl ze naar onze bewegingen staren. Een andere vrouw heeft haar blouse half opengetrokken en knijpt hard in haar eigen tepels, terwijl ze met haar andere hand ritmisch in haar kruis wrijft.

"Kijk ze, Arthur!" hijgt Maria tegen het glas, haar adem beslaat de ruit in kleine wolkjes. "Ze willen allemaal wat wij nu hebben! Geef het me... ram die belofte van Martha erin!"

Ik negeer de buitenwereld en focus me volledig op de sensationele grip van haar Latina- lichaam. Ik begin haar met lange, diepe stoten te neuken, waarbij haar billen telkens met een nat, vlezig geluid tegen mijn liezen klappen. Elke keer dat ik diep naar binnen stoot, schudt de ruit in zijn sponningen. De vrouwen buiten scanderen bijna mijn naam, hun gezichten rood van de opwinding.

Maria begint wild met haar hoofd te schudden, haar haren zwiepen tegen het glas. Ze komt in een razend tempo dichtbij haar climax. "Arthur... nu! Doe het voor hen! Laat ze zien hoe je een vrouw vult!"

De druk explodeert. Terwijl ik mijn handen diep in haar zij druk, spuit ik golf na golf in haar binnenste. Maria schreeuwt het uit, haar hele lichaam verstrakt en ze trilt tegen de ruit aan, terwijl de toeschouwers buiten in een soort collectieve extase uitbarsten. De twee zoenende vrouwen laten elkaar los, hijgend, terwijl de rest van de groep met bewondering en jaloezie toekijkt hoe de vloeistof langzaam langs Maria’s benen naar beneden begint te sijpelen.

Terwijl de laatste vrouwen op straat met knikkende knieën en verwarde haren huiswaarts keren, trek ik Maria zachtjes weg bij het raam. Ze is nog buiten adem, haar huid gloeit en er hangt een triomfantelijke glimlach om haar lippen.

"Wacht eens," zeg ik, terwijl ik naar de hoek van de kamer wijs. "Ik heb iets dat je man vanavond écht de kop gek gaat maken."

Ik pak de videocamera van het statief en sluit hem aan op de grote flatscreen aan de muur. Maria komt naast me zitten op de bank, nog steeds naakt, haar indrukwekkende lichaam loom tegen me aan gedrukt. Ik druk op 'Play'.

De beelden zijn haarscherp. We zien onszelf tegen het raam – een schaduwspel van pure lust – maar de echte actie vindt plaats op de voorgrond: de stoep. Maria slaat haar hand voor haar mond als ze het ziet.

"Kijk daar!" roept ze uit, wijzend naar het scherm. "Dat is mevrouw Van Dijk van nummer 12! Die altijd zo vroom met haar bijbel naar de kerk gaat!"

Op het scherm is te zien hoe de vrome buurvrouw met een verwilderde blik haar rok tot aan haar middel heeft opgetrokken. Haar vingers gaan als bezetene tekeer in haar kruis, terwijl ze haar ogen niet van mijn bewegingen kan afhouden. We zien de twee buurvrouwen die elkaar zoenen; de passie spat van het scherm, hun handen overal op elkaars lichamen. We zien de collectieve extase van een groep vrouwen die alle schaamte hebben laten varen.

"Dit is ongelooflijk," fluistert Maria, terwijl ze naar de beelden staart. "Ze zijn bezeten, Arthur. Je hebt ze gek gemaakt. Kijk die blonde daar, ze komt letterlijk klaar op het moment dat jij Maria tegen het glas ramt."

We kijken de hele opname af, van het begin van haar dans tot de laatste druppel die langs de ruit naar beneden gleed. Maria begint weer zachtjes te lachen, een diep, bevredigd geluid.

"Mijn man gaat dit niet geloven," zegt ze, terwijl ze naar de camera grijpt. "Mag ik een kopie? Als hij dit ziet... als hij ziet hoe de hele buurt naar zijn vrouw kijkt terwijl ze door jou wordt genomen... dan heeft hij genoeg gespreksstof (en meer) voor de rest van het jaar."

Ik kopieer het bestand naar een USB-stick en geef het haar met een knipoog. "Een cadeautje voor de familie Jansen. Beschouw het als een bonus voor de goede hulp in de huishouding."

Maria staat op, kleedt zich langzaam weer aan in haar micro-rokje en het glimmende topje, en stopt de USB-stick diep in haar decolleté. "Tot volgende keer, Arthur. Zorg dat je huis dan weer goed stoffig is... ik heb het gevoel dat de opnames dan nóg heter worden."

Ze loopt de oprit af, wetende dat de ogen van de hele straat vanuit de schaduwen op haar gericht zijn. De koningin van de maandag heeft haar troon bestegen.

Was getekend: John Adams

Trefwoord(en): 50 Plus, Beffen, Cuckold, Edging, Flirten, Grote Borsten, Huishoudster, Jong En Oud, Kinky, Latina, Lingerie, Meerdere Vrouwen, Naaldhakken, Opa, Openbaar, Pijpen, Schoolmeisje, Spuiten, Squirten, Supermarkt, Trio, Uitdagen, Verleiden, Vernederen, Weduwnaar, Zonder Slipje, Suggestie?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!