Het Geheime Verlangen Van Anne - 1

Het was de laatste werkdag voor de kerstvakantie. Het kantoor liep langzaam leeg, de gangen echoden van gedag-roepend collega’s en ritselende tassen. Anne en Sophie werkten al een paar jaar samen op hetzelfde creatieve bureau in Amsterdam. Toen Sophie net was begonnen, was haar vader kort daarna overleden. Anne was er vanaf het eerste moment voor haar geweest: een luisterend oor, een kop thee, een arm om haar heen. Sindsdien hadden ze een bijzondere band, bijna moeder-dochter. Sophie noemde Anne soms plagerig haar “werkmoeder”, en Anne vond het heerlijk om voor dat jonge, wilde ding te zorgen.

Anne had Sophie een appje gestuurd: “Kom je vanavond bij mij eten? Gewoon rustig, pasta, wijn, beetje bijkletsen voor de vakantie begint. Geen haast.”

Sophie had meteen geantwoord met een hele rij hartjes en een “JA TUURLIJK!! Rond zeven uur?”

Nu was het bijna zeven uur. Anne woonde in een keurig, licht appartement in Amsterdam-Zuid, derde verdieping, balkonnetje op het zuiden. Alles was opgeruimd zoals altijd: de kookboeken netjes op een plank, een vaas met verse tulpen op tafel, zachte jazz op de achtergrond. Ze had een eenvoudige maar lekkere pasta gemaakt: spaghetti met pesto, cherrytomaatjes, parmezaan en veel knoflook, en een fles koele witte wijn koud gezet.

Anne zelf droeg een zachte, donkergrijze trui die losjes over haar schouders hing en een zwarte legging die haar mooie heupen en goed figuur voor haar leeftijd mooi liet uitkomen. Haar lange, zwarte haar viel stijl over haar schouders, en haar redelijk grote borsten gaven haar een elegante, vrouwelijke uitstraling. Ze bewoog zich met een rustige gratie door de keuken.

De bel ging. Anne veegde haar handen af aan een theedoek en deed open.

Daar stond Sophie, 23, stralend als altijd. Ze was wat kleiner van stuk, met mooie, ronde billen, kleine borsten en kort blond haar in een speelse boblijn. Ze had een kort, glinsterend rood rokje aan, een zwart cropped truitje dat een streepje van haar platte buik liet zien. In haar ene hand een fles rode wijn, in de andere een doos met cannoli van de Italiaan op de hoek.

“Hiii!” Sophie vloog Anne om de hals met een warme, stevige knuffel die iets langer duurde dan normaal. Anne rook haar lichte, zoete parfum. Haar hart maakte een klein sprongetje – Sophie voelde als de dochter die ze nooit had gehad.

“Kom binnen, kom binnen,” zei Anne zacht lachend. “Wat ruikt dat lekker.”

Ze aten aan de kleine eettafel bij het raam. De kaarsjes brandden, de wijn vloeide, en Sophie ratelde zoals altijd: over een grappige date van vorige week, over haar wilde plannen om met vrienden naar Berlijn te gaan in de vakantie.

Anne luisterde, glimlachte, stelde af en toe een voorzichtige vraag. Ze was ergens wel jaloers op Sophie – dat meisje deed gewoon wat ze leuk vond, wat in haar opkwam, zonder zich in te houden. Zelf was Anne altijd zo behouden, zo netjes. Ze vond Sophie zo leuk omdat ze zo zichzelf was: vrij, impulsief, het tegenovergestelde van haar eigen keurige leven. Zelf zei ze weinig over haar eigen plannen: “Ik blijf gewoon hier, beetje lezen, misschien een museum, wandelen in het Vondelpark.”

Na het eten nestelden ze zich op de bank, benen onder zich getrokken, glazen rode wijn in de hand. Sophie had haar schoenen uitgeschopt en zat lekker onderuitgezakt, haar blote voeten bijna tegen Anne’s dij aan.

Sophie begon zoals altijd over iets onschuldigs. “Ik vind deze tijd van het jaar zo fijn, hoor. Alles weer rustig na de drukte. En ik heb eindelijk weer tijd om ’s avonds lekker op de bank te hangen met een serie of een wijntje. Jij ook, Anne? Vind je het fijn om zo alleen te zijn?”

Anne nam een slok wijn en knikte voorzichtig. “Ja… het is wel rustig. Ik lees veel. Of ik kijk naar een oude film. Het went.” Ze glimlachte verlegen, maar haar ogen waren warm.

Sophie lachte breed. “Ik ook! Maar ik ben soms zo’n sloddervos alleen. Vorige week zat ik weer in mijn pyjama tot diep in de avond series te kijken, en toen dacht ik: waarom trek ik eigenlijk niet iets leuks aan? Gewoon voor mezelf, snap je? Ik heb laatst zo’n mooi zijden setje gekocht, echt zo zacht. Ik voelde me meteen een stuk vrolijker.” Ze grinnikte.

Anne glimlachte zacht. “Hoe gaat het eigenlijk met de liefde? Had je niet iets met die ene jongen?”

Sophie schaterde het uit. “O, dat is allang weer voorbij! Te saai. Nu heb ik twee dates lopen, kun je nagaan.”

Anne lachte mee, schudde haar hoofd. “Twee tegelijk? Ik moet er niet aan denken. Zijn het leuke jongens?”

Sophie knipoogde. “Eén jongen… en één meisje.”

Anne’s wenkbrauwen gingen omhoog, verbaasd. “Een meisje? Oh? Ik wist niet dat je ook op vrouwen valt. Je verrast me altijd weer, Sophie.”

Sophie haalde haar schouders op, helemaal niet verlegen. “Ja, ik wist het zelf ook niet tot voor kort. Gewoon proberen, toch? Ik vind beide leuk, maar ik begin wel een voorkeur te krijgen.”

Anne, nieuwsgierig maar voorzichtig: “Voor welke dan?”

Sophie boog zich een beetje voorover, haar ogen twinkelden. “Vrouwen, denk ik. Met een vrouw is het gewoon… fijner. Zachter, aandachtiger. Ik heb voor het eerst een vrouw verwend met mijn mond. Dat was echt heel bijzonder. Verslavend bijna.”

Anne kleurde diep rood en gierde het uit van het lachen. “Sophie! Veel te veel details! Je bent echt onmogelijk!”

Sophie lachte mee, sloeg speels tegen Anne’s arm. “Sorry sorry! Maar het is ook zo!”

Anne schudde haar hoofd, nog nahikkend. “Heb je wel eens met een vrouw geweest?” vroeg Sophie plagerig.

Anne lachte zacht, nog steeds rood. “Nee, helemaal niet.”

Sophie knikte begrijpend, zonder door te vragen. “Ach, gewoon nieuwsgierig zijn is al leuk.”

Anne stond op, nog gniffelend. “Ik ga even wijn halen, wil jij ook? En… ik moet even naar het toilet.”

Sophie knikte vrolijk. “Ja, doe maar wijn. Neem je tijd hoor!”

Anne liep lachend naar de keuken, nog nahikkend van Sophies verhaal. Ze schonk twee glazen wijn in en liep naar het toilet.

Maar toen ze haar legging omlaag deed om te plassen, schrok ze. Haar slipje was drijfnat. Doorweekt. Een warme, kleverige nattigheid die er zomaar was.

Ze staarde in de spiegel, haar ogen groot. Haar hart bonsde. Hoe kón dit? Ze had alleen maar geluisterd. Gelachen. Sophie was als een dochter voor haar – geen seksuele gedachten, nooit. Tot nu.

Ze waste snel haar handen en probeerde rustig te worden. Dit was niet goed. Ze was netjes, behouden. Dit hoorde niet.

De rest van de avond voelde Anne zich ongemakkelijk. Ze lachte mee, knikte, maar vanbinnen was ze afgeleid door dat zeurende, vochtige gevoel tussen haar benen. Om de verkeerde redenen. Het gesprek bleef in haar hoofd hangen: Sophie die een vrouw verwende met haar mond. Zachter. Aandachtiger. Verslavend. Ze verschoof onrustig op de bank, benen stevig over elkaar.

Toen Sophie eindelijk vertrok met een lange knuffel bij de deur, zuchtte Anne opgelucht. Ze ruimde op, maar het gevoel ging niet weg. Ze ging douchen – heet water, veel zeep – in de hoop het fysieke ongemak weg te spoelen. Maar terwijl het water over haar lichaam stroomde, speelde ze het gesprek steeds opnieuw af in haar hoofd. Sophie’s lach. Haar ogen die twinkelden. Het beeld dat Sophie neerknielde, haar mond op een vrouw… Waarom maakte dat haar zo onrustig? Waarom bleef dat beeld hangen?

De ochtend na die bewuste avond werd Anne wakker met een licht bonzend hoofd en een vreemd, loom gevoel in haar lichaam. De zon scheen zacht door de gordijnen van haar appartement in Amsterdam-Zuid. Ze bleef even liggen, starend naar het plafond, en probeerde de avond ervoor van zich af te zetten. Het was de wijn geweest, hield ze zichzelf voor. En vermoeidheid na een lange werkweek. Meer niet.

Ze stond op, trok een zachte ochtendjas aan en zette koffie. Terwijl het apparaat pruttelde, ging ze aan de keukentafel zitten met haar mok. De geur vulde de ruimte, maar haar gedachten dwaalden meteen terug. Sophie’s lach. Haar achteloze verhalen. Dat beeld dat maar bleef hangen: Sophie die een vrouw verwende met haar mond. Zachter. Aandachtiger. Verslavend.

Anne nipte van haar koffie en schudde haar hoofd. Belachelijk. Sophie was als een dochter voor haar. Ze had haar gesteund toen haar vader stierf, had haar opgevangen. Dit was gewoon een rare oprisping. Niets meer.

Haar telefoon trilde op het aanrecht. Een appje van Sophie.

“Goedemorgen lieve Anne 😘

Vond het zó gezellig gisteren! Ik zag net dat ons orkest volgende week optreedt in het Concertgebouw – piano en cello, precies ons ding. Ga je mee? Gewoon wij twee, lekker ontspannen?”

Anne’s hart sloeg een slag over. Ze las het bericht twee keer. Ons orkest. Gewoon wij twee. Ze glimlachte onwillekeurig – Sophie wist precies wat ze leuk vond. Ze typte terug, voorzichtig:

“Goedemorgen!

Ja, supergezellig inderdaad. Concert klinkt geweldig. Ik ga mee 😊”

Ze drukte op verzenden voordat ze zich kon bedenken.

Een paar dagen later hadden Anne en Sophie kaartjes voor een rustig klassiek concert in het Concertgebouw: piano en cello, precies het soort muziek waar ze allebei stil van werden. Het was Sophies voorstel geweest. “Gewoon wij samen, lekker ontspannen,” had ze gezegd, en Anne had meteen ja geknikt – te snel misschien, want haar hart had een klein sprongetje gemaakt.

Ze ontmoetten elkaar voor de ingang. Sophie droeg een eenvoudige zwarte jurk die haar slanke hals en schouders mooi liet uitkomen; het stof gleed zacht over haar heupen als ze liep. Anne had haar mooiste donkerblauwe blouse aangetrokken, met een subtiel bloemetjespatroon dat langs haar redelijk grote borsten viel, en een nette zwarte broek. Ze voelden zich allebei een beetje feestelijk, een beetje nerveus.

Tijdens het concert zaten ze dicht naast elkaar. De zaal was schemerig, alleen het podium verlicht. Af en toe raakten hun armen elkaar als ze zich verplaatsten op het smalle klapstoeltje. Anne rook Sophies parfum – iets lichts, met een hint van vanille – en elke keer als Sophie zich naar voren boog om beter te luisteren, streek een pluk van haar korte blonde haar langs Anne’s schouder. Anne probeerde zich te concentreren op de muziek, maar haar aandacht gleed steeds weer naar Sophie: de manier waarop haar lippen een beetje vaneen stonden als ze ademloos luisterde, hoe haar vingers zacht op haar eigen dij rustten.

Na afloop liepen ze gearmd naar een klein, knus café om de hoek. Eerst één glas rode wijn, dan een tweede, een derde. Sophie werd losser, haar lach luider, haar wangen roze. Ze praatte honderduit met de serveerster – een aantrekkelijke vrouw met kort rood haar – en Anne zag hoe Sophie’s ogen twinkelden, hoe ze iets te lang lachte om een grapje, hoe haar hand even op de bar bleef liggen toen ze een nieuw glas bestelde. Het was duidelijk flirten: speels, ongegeneerd, precies zoals Sophie was.

Anne schudde zacht haar hoofd, een glimlach om haar lippen. Typisch Sophie.

Het werd laat. De laatste tram was al weg.

“Blijf bij mij slapen,” zei Anne zacht, bijna fluisterend. “De logeerkamer is vrij. Geen gedoe met taxi’s.”

Sophie keek haar aan, ogen glinsterend van wijn en vermoeidheid. “Echt? Dat zou ik heerlijk vinden. Dan kunnen we nog even napraten.”

Thuis aangekomen schonk Anne nog een laatste glas in en nestelden ze zich op de bank, benen onder zich getrokken. Sophie schopte haar schoenen uit, zuchtte diep en leunde achterover. “Wat een fijne avond, Anne. Echt… ik voel me zo ontspannen bij jou.”

Anne glimlachte verlegen, nam een slok om iets te doen te hebben. De stilte die volgde was warm en gezellig. Anne kon het niet laten en vroeg, bijna voordat ze er erg in had: “Heb je die vriendin… Esther… eigenlijk nog gezien?”

Sophie keek haar verbaasd aan, maar lachte toen. “Ach, het was niet eenmalig, hoor. We hebben elkaar nog een keer gezien. Gewoon weer een leuke avond gehad.”

Ze zei het luchtig, maar er flitste heel even een stoute, ondeugende blik in haar ogen – een blik die Anne meteen opving. Sophie wendde snel haar hoofd af, nam een slok wijn en begon over iets anders: haar plannen voor Berlijn, alsof er niets aan de hand was.

Anne lachte zachtjes mee, maar vanbinnen tolde het. Weer een leuke avond. Met Esther. Ze voelde het meteen weer – een warme golf tussen haar benen, diezelfde lichte, zeurende kriebel als in het toilet. Haar wangen werden rood, en ze verschoof onrustig op de bank, benen stevig over elkaar.

En tegelijkertijd – heel even – flitste er een andere gedachte door haar hoofd: vertel me alles. Ik wil alle details horen. Hoe het voelde. Wat jullie deden. Hoe zij smaakte.

Anne schrok ervan. Waar kwam dat vandaan? Het was alsof iemand anders in haar hoofd sprak – een vreemde, hongerige stem die ze niet kende. Ze drukte de gedachte meteen weg, voelde schaamte opkomen. Dit was Sophie. Haar werkdochter. Haar vriendin. Ze wilde helemaal geen details. Toch?

Sophie had het in de gaten. Ze zag hoe Anne aan haar lippen hing, hoe haar ogen even wegdwaalden, hoe ze iets te aandachtig luisterde. Een glimlach speelde om Sophies mond. Ze wachtte even, liet de stilte hangen, en vroeg toen heel nonchalant, alsof het over het weer ging:

“Zou jij het durven… met een vrouw?”

Anne schrok zichtbaar. Haar adem stokte, haar wangen werden nog roder. Ze keek snel naar haar glas, nam een grote slok wijn om tijd te winnen. “Ik… eh… geen idee,” zei ze lachend, een beetje te hard, te snel. “Ik heb er nooit echt over nagedacht. Jij bent veel avontuurlijker dan ik.”

Ze ontweek de vraag behendig, stuurde het gesprek meteen een andere kant op: “Vertel eens over Berlijn, wanneer ga je precies?”

Sophie liet het gaan – voor nu – maar haar ogen twinkelden. Ze zag dat Anne het warm had gekregen, dat ze onrustig was.

Sophie stond langzaam op. “Ik denk dat ik maar naar bed ga, ik ben moe.” Ze lachte zacht.

Anne bracht haar naar de logeerkamer, gaf haar een zacht nachthemd – per ongeluk een van haar eigen lievelings, van dunne katoen die langs de huid streelde. Bij de deur gaf Sophie haar een knuffel. Deze keer geen snelle, maar een langzame: haar armen om Anne’s middel, haar kleine borsten zacht tegen Anne’s grotere, haar wang tegen Anne’s hals. Anne voelde Sophies adem warm langs haar huid gaan.

“Slaap lekker, lieve Anne,” fluisterde Sophie.

Anne sloot de deur van haar eigen kamer en leunde er hijgend tegenaan.

Sophie lag aan de andere kant van de muur. In haar nachthemd. Misschien nog wakker.

Anne kleedde zich uit met trillende handen, liet haar blouse en broek op de grond vallen, haar bh en slipje volgden. Ze kroop naakt onder het dekbed – iets wat ze bijna nooit deed – en staarde in het donker.

Ze hoorde niets uit de logeerkamer. Alleen haar eigen hartslag, sneller dan normaal.

Het gevoel van eerder die avond was terug, maar nu sterker, dwingender. Geiler dan de eerste keer. Haar hele onderbuik tintelde, een warme, zware onrust die ze niet meer kon negeren. Ze verschoof haar benen onder het dekbed, voelde hoe vochtig ze was – natter dan ze zich kon herinneren, ooit.

Voorzichtig, bijna schuldbewust, liet ze haar hand omlaag glijden. Ze raakte zichzelf aan, eerst alleen om te checken, om te voelen hoe nat ze echt was. Haar vingers gleden meteen weg in haar eigen warmte, plakkerig, overvloedig. Het voelde… heerlijk. Een golf van genot schoot door haar heen bij die simpele aanraking, iets wat ze nooit had gekend.

Ze schrok ervan, trok haar hand bijna terug. Dit deed ze niet. Nooit gedaan. Maar het verlangen was te groot, te overheersend. Haar vingers bleven waar ze waren, begonnen zacht te bewegen – kleine, voorzichtige cirkels, alsof ze een vreemd, verboden instrument bespeelde.

Het was de eerste keer in haar leven dat ze zichzelf aanraakte. Echt aanraakte.

En terwijl ze dat deed, kwam het beeld weer: Sophie met Esther. Sophie die een vrouw verwende met haar mond. Maar nu, dichterbij, intiemer: Sophie aan de andere kant van de muur. Sophie in dat dunne nachthemd dat Anne haar had gegeven. Sophie die misschien ook wakker lag, tintelend.

De gedachte alleen al – dat Sophie daar lag, zo dichtbij – maakte Anne gek. Haar vingers gingen sneller, harder, zonder dat ze er controle over had. Haar ademhaling werd hijgend, haar heupen bewogen mee onder het dekbed. Ze beet in haar kussen om geen geluid te maken.

Ze kwam hard, schokkend over haar hele lichaam, golven van genot die haar overspoelden zoals nooit tevoren. Haar kutje trok samen om haar vingers, nat en pulserend, langer dan ze voor mogelijk had gehouden.

Daarna lag ze stil, na hijgend, met tranen in haar ogenhoek. Van verwarring. Van intense opluchting. Van schaamte die langzaam kwam opzetten.

Sophie lag aan de andere kant van de muur.

En Anne wist: dit was pas het begin.

Trefwoord(en): Bischierig, Jong En Oud, Verlangen, Vriendinnen, Suggestie?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!