Vrijdag - 1

Dit verhaal is geschreven op verzoek

Tringgg…trinnggggg….vermoeid gaat mijn hand naar de wekker, ik heb totaal geen zin en draai me nog een keertje om. Na een half uurtje gaat dat klereding weer af en ik besluit dan toch maar uit bed te komen. Vermoeid kijk ik naar de klok. Het is zeven uur, ik sleep mezelf naar de douche om even later weer schoon terug te komen, maar de zin is er nog altijd niet. Trek mijn kast open en ik kies een blik werpend naar buiten voor een broek. Ziet er buiten maar somber uit, net zoals ik me voel. Een leuke blouse aantrekkend kam ik me haren snel maar omdat ik nergens geen zin in heb, besteed ik er verder niet teveel aandacht aan.

Lopend naar beneden ben ik halverwege de trap als ik me bedenk dat mijn telefoon nog op het nachtkastje ligt en draai me om en loop naar de slaapkamer. Het ding oppakkend laat ik het vervolgens in mijn broekzak glijden. Beneden aangekomen trek ik alvast mijn schoenen aan voor ik naar de keuken loop om mijn lunchpakketje uit de koelkast te vissen en in mijn tas te laten glijden. Het is inmiddels half acht zie ik op de klok. Half acht, grapje zeker zeg ik tegen mezelf. Ik pak mijn telefoon en zie dat het inderdaad half acht is. Ben al een uur te laat, dit is me nog nooit overkomen.

Haar telefoon gaat, het is een collegaatje van haar werk. Waar ben je, ik zie je niet op het perron. Kan wel kloppen, ik ben nog thuis. Jij nog thuis, ben je ziek, hoort ze haar vragen. Nee, niet ziek, alhoewel ik heb weinig zin. Kom je nog of blijf je thuis. Ik kom nog maar het zal een beetje later zijn. Inge begint te lachen hoort ze, ben je lekker dadelijk in de trein net een sardientje, lacht ze. Succes Lei wenst ze haar toe. Ja, bedankt Inge.

Haar spullen bij elkaar pakkend, laat ze haar telefoon in haar broekzak weer glijden en loopt dan naar buiten, mmm….toch maar even een jas aan doen, opkijkend naar de grijze wolken. Snel pakt ze haar jas en dan loopt ze met de fiets in haar hand de poort uit. Ze zit nog maar net op haar fiets richting het station of de eerste druppels vallen al uit de lucht. Haastig fiets ze naar het station om niet al te doorweekt te worden. Het is een drukte van jewelste op het station en vermoeid bekijk ik van een afstandje al die mensen. Drama wordt dit zo in de trein. Hoe noemde Inge het ook alweer sardientjes in blik. Dat gaat het zeker worden met al die mensen. De trein is verrassend genoeg op tijd en als ze allemaal zijn ingestapt voelt ze zich inderdaad als een sardientje in blik. Bij de volgende halte proppen nog meer mensen zich naar binnen. Of ze het nu wil of niet maar voetje voor voetje schuifelt ze naar achteren. Ze sluit haar ogen en doet ze weer open, nog altijd is er niks veranderd dan voelt ze iets, achter haar. Degene die tegen haar aan staat heeft duidelijk een stijve.

Kan er ook nog wel bij, sta ik hier al fijn geperst staat er ook nog iemand achter mij met een stijve. Als ik dit aan Inge vertel die ligt dubbel van het lachen. Ze hoort een stem fluisteren bij haar oor, het ziet ernaar uit dat jij wel een beetje opgevrolijkt kan worden. Ze gelooft haar oren niet en als ze om zich heen kijkt weet ze niet waar die stem vandaan moet zijn gekomen. Weer voelt ze die stijve tegen haar billen aan en of ze het nou wil of niet, ze wordt er toch een klein beetje opgewonden van.

Vind je het lekker dat ik dit bij je doe, hoort ze de stem zeggen. Voor ze kan antwoorden op zijn vraag, gaan de deuren van de trein open en stappen er enkele mensen uit en weer nieuwe in. Nog krapper dan krap staat ze opeen gepakt. Ze schrikt dan ook als ze een hand rond haar middel voelt en als ze de stijve weer tegen haar billen voelt denkt ze kan mij het ook schelen en ze duwt haar kont naar achteren. Mmm…fluistert hij zacht, je vindt het dus lekker. Hij drukt zich nog steviger tegen haar aan als er mensen langs hun heen proberen te wurmen omdat het volgende station eraan komt. Hij houdt haar stevig vast voelt ze en ze voelt ook hoe opgewonden hij is. Ze verklaart zichzelf voor gek dat ze hier van geniet, maar ze doet het wel. Er verschijnt een klein glimlachje rond haar mond. Kijk, zegt hij tegen haar, je begint al iets meer te stralen. Eindstation, de greep om haar middel verslapt en is uiteindelijk helemaal verdwenen. Ietwat teleurgesteld stapt ze uit en moet het nog op een rennen zetten om de volgende aansluiting naar Breda te halen. Ook hier is het niet veel beter, ook hier staan ze hutje op mutje op elkaar.

Verrassend, hoort ze de stem zeggen dat we dezelfde kant uit moeten. Ze probeert haar hoofd te draaien maar het is onmogelijk door de hoeveelheid mensen die er staan. Wel voelt ze opnieuw iets hards tegen haar billen drukken. Genietend van deze gezonde spanning duwt ze haar billen weer naar achteren. Het lijkt wel of je me hebt gemist, fluistert de stem in haar oor. Heb ik ook, zegt ze zo zacht mogelijk. Ze wordt weer bij haar middel beet gepakt en diegene die achter haar staat schuift met haar naar het hoekje van de deuren. Nog altijd kan ze niet achterom kijken. Wel voelt ze hoe hij met zijn handen haar billen omvat. Lekkere billen hijgt hij nu in haar oor. Ik raak behoorlijk opgewonden van je billen, maar niet alleen je billen, je bent een mooie verschijning. Je raakt me nogal. Ohhh…is het enige wat ik kan uitbrengen. Dan bereiken ze Breda en voor ze het wel en goed beseft staat ze alleen in de trein.

Snel stapt ze uit en kijkt haastig om zich heen, niemand te zien natuurlijk. Ze loopt de weg naar het kantoor en als ze binnenkomt, kijkt de receptioniste verbaasd op. Lei heb je, je verslapen. Ja, zegt ze Sonja aankijkend. Eens moet de eerste keer zijn niet waar. Ja, dat is ook zo. Er is alleen werkoverleg aan de gang momenteel op jou afdeling, dus ja of dit nou zo’n goede dag is geweest om je te verslapen. Grrr…ook dat nog, laat ik dan maar snel gaan.

Op de vierde verdieping aangekomen kijken de anderen haar verbaasd aan, heb jij je verslapen. Ja, sorry ben ook maar een mens en ze geeft hun een stralende glimlach. Terwijl ze doorloopt zie ik dat Inge al met haar hoofd staat te draaien, je moet bij Jurg komen, dat moest ik je zeggen zodra je was gearriveerd. Nou dat gaan we dan maar doen, ze geeft haar telefoon en tas aan Inge en loopt dan door naar het kantoor van haar leidinggevende. Na een kort klopje op de deur opent ze deze en Jurg wenkt haar naar binnen.

Hij kijkt haar aan, zo wat dacht je Lei, laat ik ook nog eens komen vandaag. Ja, dat dacht ik inderdaad, zegt ze hem strak aankijkend. Ik heb me ook een keer verslapen, normaal ben ik hier altijd om half acht en ja nu is het wat later. Wat later, zegt hij haar aankijkend, je gaat niet eerder naar huis voordat je werk voor vandaag af is, zegt hij haar aankijkend. Ze pakt de stapel van zijn bureau en als ze zich omdraait en richting de deur loopt zegt ze zachtjes zak in de stront Jurg. Wat zei je Lei, zegt hij opstaand van zijn bureau. Ik zei dat je in de stront kon zakken, ze draait zich naar hem om. Ik doe wat ik af kan krijgen en daarna ga ik naar huis. In de stront zakken, zeg jij nou daadwerkelijk tegen je leidinggevende dat hij in de stront kan zakken. Ja, dat zeg ik inderdaad. Ze kijkt hem boos aan, ik ben hier iedere dag, jaar in jaar uit, ver voor dat het kantoor open is, ben nog nooit te laat geweest altijd te vroeg en ik ging ook altijd als laatste weg en dan begin jij nu hierover. Zak in de stront Jurg, ze opent de deur en loopt zijn kantoor uit. Hij begint te lachen, maar doet dit niet hardop, hij was verbaasd te horen van Inge dat ze zich had verslapen, want normaal is ze altijd één van de eerste.

Inge komt aangelopen met haar tas en telefoon en ze vraagt wat had hij te melden. Pff…dat ik te laat was, niet eerder naar huis mag dan dat dit allemaal is weggewerkt, heb hem gezegd dat hij in de stront kon zakken. Goed bezig Lei, zegt ze lachend. Ga ik nu maar vlug aan het werk, want heb echt geen zin om tot vanavond weet ik veel hier te zitten. Al snel gaat ze door alle dossiers, als Inge haar komt halen om te lunchen, zegt ze zoals gewoonlijk nee. Ik heb zelf brood bij me, ga jij maar zegt ze haar collega glimlachend aankijkend. Jurg komt uit het kantoor en is verbaasd om te zien dat Lei weer niet mee gaat lunchen met haar collega. Moet je niet even een frisse neus halen. Nee, dank je zegt ze hem boos aankijkend.

Inge zwaait haar gedag en dan is Lei zoals iedere lunchpauze alleen op de afdeling, ze denkt terug aan die ochtend in de trein, het was spannend en zelfs opwindend. Wie weet moet ik aankomende week maar wat vaker later beginnen, misschien kom ik hem dan nog eens tegen.

Het is tegen zes uur als ze eindelijk het laatste dossier dichtklapt, iedereen is al naar huis zelfs Jurg, wat haar geen verbazing oplevert, hij zal eens langer doorgaan dat past niet in zijn straatje. Bij het station aangekomen is het er enorm druk. Er is ergens een aanrijding geweest en nu rijden er minder treinen. Ja, lekker dan, kan er ook nog wel bij. De trein arriveert en natuurlijk is deze al bomvol. Ze perst zich bij de andere mensen en weer kan ze haar hoofd niet draaien. Ze uit een zucht, hier had ze dus echt niet op zitten wachten. Geheel verrast door een stem die tegen haar zegt, daar is ze weer bedenkt ze dat het nu toch een heel stuk aangenamer zal zijn dan dat ze in eerste instantie had gedacht. Ze ruikt bloemen, een lichte geur, maar welke kan ze niet ontdekken.

Hij staat weer strak tegen haar aan, maar hij heeft nog geen stijve, want ze best jammer vind als ze heel eerlijk is. Ze voelt zijn handen wel over haar billen glijden en als er bij de volgende halte even iets meer ruimte komt en ze zich omdraait ziet ze een enorme bos met tulpen. Ze lacht, ja dat kan ook natuurlijk dat verklaart gelijk de geur van bloemen. Een heel koppel mensen stapt uit, maar ook een nieuwe lading stapt weer in. Als ze weer tegen hem aan wordt gedrukt, voelt ze dat hij in de tussentijd toch een aardig gevulde broek heeft gekregen. Ze doet haar hand naar achteren en knijpt er zachtjes in. Mmm…raak je opgewonden van mij fluistert de stem. Ja, zegt ze heel zachtjes. Ze voelt hoe hij haar hand pakt en er mee over zijn broek begint te wrijven. Ik heb vaak aan je gedacht vandaag, zegt hij op een fluisterende toon. Ik vind je spannend, opwindend en supergeil. Ik vind jou ook spannend zeg ik zachtjes. Ik voel hoe mijn hand strakker in de zijne komt te liggen en hij begint krachtiger over zijn broek te wrijven. Ik hoor hem zachtjes hijgen, door zijn gehijg merk ik dat het mezelf ook meer begint te doen dan ik had gedacht.

Een stem laat via de luidsprekers weten dat het nog wel even kan duren voor ze verder rijden, ze moeten hier voorlopig wachten. Meer nieuws volgt als we meer weten. Een hoop gemopper is te horen, bij de wachtende sardientjes in blik. Kan ik nog langer van je gezelschap genieten, hoort ze hem fluisteren. Dan verlaat zijn hand de hare en even weet ze niet of ze haar hand op zijn kruis moet blijven houden of dat ze hem weg moet halen. De broek waar ze overheen aan het wrijven was lijkt wel losser te zitten als even daarvoor. Dan voelt ze zijn hand weer over de hare glijden. Hij leidt haar dichter naar zijn kruis toe en dan beseft ze dat hij zijn broek moet hebben losgemaakt, haar hand omvat zijn schacht en ze hoort hoe hij naar adem hapt. Langzaam begint ze haar hand op en neer te bewegen.

Het moet niet gekker worden, ze heeft gewoon een vreemde pik in haar handen, nou ja vreemd, het is in ieder geval dezelfde persoon van vanochtend. Haar hand verplaatst zich naar de kop en ze streelt zachtjes over de top, zo te voelen heeft hij al een beetje voorvocht verloren want haar duim glijdt moeiteloos over de eikel. Wat doe je dit lekker, hoort ze hem fluisteren en hij blaast haar zachtjes in de nek. Al haar haren schieten overeind. Ze begint geil te worden en niet zo’n klein beetje ook. Haar hand glijdt weer naar beneden, over zijn ballen die ze ook zachtjes begint te masseren, ze hoort hem fluiten.

De trein zet zich weer in beweging en ze houdt hem stevig vast bij zijn schacht maar trekt hem nu wel wat sneller op en neer. Weer hoort ze hem naar adem happen, ze voelt hoe hij lichtjes begint te schokken in haar hand. Door de spanning en dat de trein zich weer in beweging zette is hij gewoon klaar gekomen. Veeg je hand maar af aan mijn boxer, fluistert hij haar al blazend in haar oor. Dit mag je vaker doen, zegt hij zachtjes. Ze hoort hoe hij zijn broek weer dicht knoopt. Niet veel later komen ze op het station. Ze loopt de trein uit en glimlacht in zichzelf, ze kijkt bewust niet achterom, al kost het haar de grootste moeite.

Haar volgende aansluiting heeft ze gemist, maar dat was ook wel te verwachten met die tijd dat ze stil hebben gestaan op het andere spoor. Ze moet nu twintig minuten wachten en er zit niks anders op dan even op een bankje te hebben plaats genomen. Haar telefoon gaat het is haar vriend. Waar ben je vraagt hij. Op het station, ik moest overwerken de trein zat bomvol, mocht op een gegeven moment niet verder rijden en nu ben ik op het volgende station en heb ik mijn aansluiting gemist. Hoe lang moet je wachten op de volgende trein. Twintig minuten, dus is nog te overzien, ik ga vissen met mijn broertje. Is goed, lacht ze naar hem via het toestel wens ik je veel plezier. Dank je hoort ze hem zeggen. Denk dat ik morgen pas terug ben rond de middag. Heel veel plezier samen zegt ze nogmaals en dan hoort ze hoe hij de verbinding verbreekt.

De volgende trein komt al aangereden maar zoals wel verwacht is deze binnen enkele ogenblikken tot aan de nok toe vol gestampt een plaatsje om te zitten zit er niet bij, ze besluit nog even op het bankje te blijven zitten om haar benen rust te gunnen. De trein vertrekt toch pas over vijftien minuten. Na tien minuten loopt ze naar het voorste gedeelte van de trein, het is minder bepakt als aan de achterzijde, maar bepakt is het nog wel. Ze stapt naar binnen en sluit haar ogen. Ze ruikt bloemen, wat heeft ze toch vandaag met bloemen. Als ze haar ogen opent ziet ze een enorme bos met tulpen die wordt vastgehouden door een hand, het gezicht van deze persoon is echter niet te zien.

Nog meer mensen komen er op het laatste moment bij en dan horen ze het fluitsignaal. Mmm…je hebt dus een vriend, hoort ze een stem fluisteren. Heb je aan je vriend verteld dat je een vreemde hebt afgetrokken in de trein. Nee, dat heb ik niet, zegt ze zo zacht mogelijk. Mmm…dus het is ons geheimpje….ze voelt zijn hand weer over haar billen glijden. Ik ben alweer stijf, fluistert hij. Wil je het voelen, hij pakt haar hand vast zonder haar antwoord af te wachten en drukt deze tegen zijn kruis. Genietend uit ik een klein kreuntje, maar verschijnende mensen moeten het toch hebben gehoord, want ik zie hier en daar hoofden omdraaien. Wat maak je een lekker geluid, hoor ik hem fluisteren, wat voor geluid maak je dan wel niet als ik hem in je zou stoppen. Ze zegt even helemaal niks, hier had ze nog helemaal niet aan gedacht, maar hoe langer ze erover nadenkt hoe meer ze er naar verlangt. Ik zie dat je erover staat te denken. Hoe wil je dat ik je ga nemen, zachtjes en beheerst of hard en krachtig. Het eerste zegt ze zo zacht mogelijk. Hij komt nog dichterbij en begint roterende bewegingen tegen mijn billen aan te maken. Het voelt zo opwindend, dan stopt de trein en moet ze helaas het contact verbreken omdat ze er hier uit moet. Buiten op het station loopt ze richting de fietsenstalling ze verklaart zichzelf voor gek, wat had hij ook alweer gezegd, wat voor geluid ik zal maken als hij zich in mij stopt.

Haastig fiets ik naar huis, donkere wolken pakken zich samen maar ik ben nog maar halverwege of de regen klettert naar beneden, drijfnat en verzopen kom ik thuis.