Beste lezers,

Voordat jullie verder duiken in het vervolg van Over de Grens, wil ik graag even iets kwijt. Eerlijk gezegd had ik dit vervolg eigenlijk niet willen plaatsen. Niet omdat het niet af is – ik heb geschreven tot en met hoofdstuk 24, inclusief een einde – maar omdat ik lange tijd niet goed wist welke richting ik precies op wilde met het verhaal. Het resultaat voelde voor mij niet sterk genoeg. Toch is het er, en het voelt ook zonde om het op de plank te laten liggen, zeker nu ik weet dat er nog nieuwsgierige lezers zijn.

De reacties die ik de afgelopen tijd heb ontvangen, hebben me over de streep getrokken. Jullie betrokkenheid en enthousiasme hebben ervoor gezorgd dat ik toch besloten heb de resterende hoofdstukken te delen. Dus bij deze: het vervolg, zoals het is. En ja – het verhaal krijgt dus echt een einde.

Tegelijkertijd ben ik ook bezig met het uitwerken van verzoeken en vervolgvragen van andere lezers. Het staat dus zeker op mijn radar, alleen is de tijd wat beperkter geworden. We verwachten namelijk gezinsuitbreiding binnenkort, en dat betekent dat het schrijven er soms wat bij inschiet. Het tempo ligt daardoor wat lager dan je misschien van me gewend bent.

Tot slot: ik blijf openstaan voor reacties, suggesties, kritiek en verzoekjes. Stuur die bij voorkeur via de mail – dat werkt het prettigst en het persoonlijkst.

Veel leesplezier gewenst met de volgende hoofdstukken!

Groet,

Jefferson

De lucht in de keuken was blijven hangen, zwaar van alles wat niet gezegd was, een onzichtbare druk die zich als een beklemmende sluier over de ruimte legde. De geur van koffie en een vage vleug van haar parfum mengden zich met iets dat dieper zat, iets wat niet verdween, hoe vaak de ramen ook open hadden gestaan. Maar het leven ging door. Alsof niets veranderd was, alsof de dag zich net zo ontvouwde als alle andere, met hetzelfde ritme, dezelfde routine. Mathijs had niets ondernomen. Geen vragen gesteld, geen confrontatie gezocht, geen poging gedaan om te begrijpen wat zich voor zijn ogen had afgespeeld. Hij had daar gestaan, verstijfd, met zijn handen langs zijn lichaam, terwijl zij hem aankeek door de spiegel, haar huid glanzend van de opwinding, haar ademhaling zwaar, het bewijs van wat er zojuist was gebeurd nog op haar gezicht. En hij had niets gedaan. Niet weggekeken, niet ingegrepen, niet eens een woord uitgesproken. Alleen een fractie te lang blijven staan, net iets te diep ademgehaald, alsof hij het moment in zich op wilde nemen, alsof hij een beslissing nam zonder dat hij die hardop hoefde uit te spreken. Ze had hem laten zien wie ze was geworden—niet de vrouw die hij ooit dacht te kennen, niet de vrouw die netjes binnen de lijntjes kleurde, niet de vrouw die hem nodig had om haar morele kompas recht te houden. En hij had geaccepteerd. Misschien niet bewust, misschien niet omdat hij het wilde, maar omdat hij niets anders kon. Omdat hij wist dat hij haar al lang verloren had, en dat hij, door niets te zeggen, door haar niet tegen te houden, haar eigenlijk had gegeven wat ze wilde: de vrijheid om verder te gaan.

Nu was hij niet thuis. En Liza wist dat ze de ruimte had. Sinds die avond in de keuken had ze al minstens drie keer haar schuld ingelost bij John, altijd met haar handen of haar mond, snelle ontmoetingen waarin ze hem precies gaf wat hij nodig had en zelf steeds verder voelde hoe de grens tussen schuld en verlangen verdween. Mathijs keek niet altijd meer, niet omdat hij het niet wilde, maar omdat het vaker gebeurde dan hem lief was. En John? Hij bleef gewoon klusjes doen, kleine reparaties hier en daar, een schutting die hij moest bijwerken, een lamp die vervangen moest worden – de rekening bleef altijd openstaan, en Liza had zo haar eigen manier om ervoor te zorgen dat hij nooit zou twijfelen over de betaling.

John had zoals altijd direct gereageerd op haar berichtje. Het excuus was simpel: de klusjes moesten nog worden afgerekend. Ze had hem gevraagd om haar op zolder te helpen iets te verplaatsen. Meer had ze niet hoeven zeggen. Hij was verschenen, nerveus zoals altijd, maar ook verwachtingsvol.

Liza had zichzelf die ochtend net iets meer aandacht gegeven dan normaal. Haar huid glansde subtiel onder de zachte laag olie die ze zorgvuldig had aangebracht, haar lippen iets voller door een tint gloss die het licht ving wanneer ze sprak. Ze had gekozen voor een strak topje dat net iets te kort was, zodat haar blote huid zichtbaar werd wanneer ze haar armen ophief, haar broek laag op haar heupen, speels, uitdagend. Een extra sprankeling in haar ogen wanneer ze hem aankeek, een tikje uitdagender dan de vorige keren. Ze wist dat hij het zag, dat hij het voelde. En toch had hij niet meer nodig dan zijn simpele, robuuste gestalte, de warmte van zijn zwarte huid en de belofte die in zijn broek schuilging – diezelfde belofte waar haar gedachten nu steeds vaker naartoe gleden, zonder schaamte, zonder aarzeling.

Ze voelde het in zijn houding, de lichte spanning in zijn handen terwijl hij een doos optilde en wachtte op haar volgende instructie.

"Dank je," zei ze luchtig, terwijl ze zich naast hem plaatste. De warmte van de zolder drukte op hun huid, benam hen bijna de adem. Ze deed een stap dichterbij, haar vingers kort over zijn onderarm, nauwelijks een aanraking, maar genoeg om hem stil te laten staan. "Weet je, ik moet je eigenlijk nog betalen voor al die klusjes." Haar stem was speels, maar de onderliggende toon was duidelijk.

John keek haar verrast aan, zijn handen nog steeds op de doos. "Oh... eh, ja, maar dat komt wel."

Liza kantelde haar hoofd, haar blik rustte op hem met een berekende zachtheid. "Ik weet wel een manier om het af te lossen," fluisterde ze, haar vingers nu wat steviger op zijn arm. "En jij verdient misschien wel meer dan alleen de standaard vergoeding. Je hebt zo je best gedaan. Misschien moet je een extra klusje doen, eentje die wat meer dan één klus vergoedt?"

Zijn adem stokte. "Hoe bedoel je?"

Ze liet haar hand naar beneden glijden, ving de lichte trilling in zijn spieren op en glimlachte. Terwijl haar vingers zijn bewegingen volgden, stapte ze dichterbij, een halve stap, net genoeg om hem tegen de rekken aan te drijven. De zolder was klein, benauwd, de warmte drukte zwaar op hen, en nu was hij gevangen—geen kant op, nergens heen. Alleen haar en de verwachting die in de lucht hing.

"Ik wil echte seks," fluisterde ze, haar lippen rakelings langs zijn kaak, haar stem warm, opzettelijk. "Geen halve oplossingen meer. Geen snelle betalingen. Maar dat is misschien wel twee klusjes waard, denk je niet?"

John was sprakeloos, zijn ogen groot, alsof hij het niet durfde te geloven. Maar haar handen op zijn kruis vertelden hem dat er geen misverstand was. Haar vingers gleden over de stof, drukten net genoeg, en zijn erectie groeide razendsnel, instinctief, onvermijdelijk. Ze voelde hoe hij zich overgaf, zich niet meer kon verzetten, alsof hij begreep dat hij geen keus had—alleen de keus die zij hem gaf.

Hij slikte, zijn blik glijdend over haar gezicht, zoekend naar bevestiging, twijfel. Maar Liza twijfelde niet meer. Ze opende de knoop van haar broek, langzaam, en liet het zachte stof over haar heupen zakken. Toen ze zich voorover boog en tegen een kast leunde, haar rug licht gekromd, haar achterste uitdagend naar hem gericht, voelde ze de spanning in de lucht verdubbelen. Haar slipje gleed als vanzelf naar haar enkels, en het vochtige glinsteren tussen haar benen liet niets aan de verbeelding over.

John ademde zwaar achter haar, maar het was hij die in lichte paniek fluisterde: "Ik heb geen condooms nodig."

Liza glimlachte, al zag hij dat niet. Ze wist precies wat ze deed. Ze zat aan de pil, maar dat zei ze hem niet. In plaats daarvan draaide ze haar hoofd net genoeg om hem over haar schouder aan te kijken, speels, een uitdaging in haar blik. "Dan prik je hem in m'n andere gaatje..." zei ze, haar stem laag en bedwelmend.

John zweeg, maar de aarzeling was kort. Zijn handen vonden hun weg naar haar heupen, dichterbij, nog steeds overdonderd maar niet in staat te weigeren. Hij trok zijn broek omlaag, en zijn enorme zwarte paal veerde tevoorschijn, veel groter dan ze ooit gehad had. Het beeld raakte haar dieper dan ze verwachtte, maar het was geen verrassing. Ze had er de laatste tijd zoveel over gefantaseerd—alleen, haar vingers tussen haar benen, maar ook met Eva, die haar met een grijns had toevertrouwd hoe ze vroeger met dit soort jongens omging. Hoe ze zich in al haar gaatjes liet nemen, zonder rem, zonder schaamte. Liza had geluisterd, had zich laten prikkelen door die gedachte, had zich laten meeslepen. En nu stond ze hier, voorovergebogen, haar lichaam open en gewillig, klaar om die fantasieën werkelijkheid te maken.

John was sprakeloos. Zijn handen vonden hun weg langs haar huid, aarzelend, maar gretig. Hij wist niet wat hij moest doen, zijn ademhaling onregelmatig terwijl hij de contouren van haar lichaam volgde. Zijn vingers trilden licht, niet uit angst, maar uit een mengeling van nervositeit en opwinding. "Ik weet niet..." begon hij, maar Liza draaide haar hoofd, haar ogen donker van verlangen, en glimlachte.

"Doe het gewoon," fluisterde ze, haar stem een zachte aanmoediging.

Hij slikte en duwde zich tegen haar sterretje aan. Liza verstijfde, een schok trok door haar heen. Haar adem stokte, haar vingers grepen de rand van de kast steviger vast. Ze had maar een grapje gemaakt. Of toch niet? Het idee alleen al had haar bloed sneller doen stromen, haar huid warmer laten gloeien. John wist het niet, aarzelde, maar zijn lichaam deed de keuze voor hem. Het was een moment van pure spanning, van weerstand en overgave tegelijk. Maar ze stopte hem niet...

Zijn grote, zwarte eikel rekte haar sterretje genadeloos op, een brandende spanning die zich als een golf door haar lichaam verspreidde. Haar mond viel open, een zinderende kreun ontsnapte voordat ze hem kon onderdrukken, haar nagels grepen instinctief naar de kast voor houvast. Dit was nieuw, ongekend, een grens die ze in haar stoutste fantasieën had overwogen, maar waarvan ze nooit had gedacht dat ze die werkelijk zou overschrijden. En toch stond ze hier, haar lichaam zich openend voor hem, het onvermijdelijke momentum van zijn gestalte die haar vulde, langzaam maar onstuitbaar. Ze voelde hoe hij zich inhield, hoe hij wachtte op haar reactie, maar ze gaf hem geen teken van terughoudendheid. Alleen haar ademhaling, zwaar en schokkerig, en haar rug die zich een fractie meer boog, alsof haar lichaam zelf de beslissing voor haar nam. John ontmaagd haar kontje, en zij ontmaagd hem, een eerste keer die in de verzengende hitte van de zolder werd gebrandmerkt als een moment dat niet meer teruggedraaid kon worden.

Ze was maar een simpele bibliothecaresse. Een vrouw die haar dagen vulde met het ordenen van boeken, het fluisterend aanspreken van luidruchtige bezoekers en het routinematig afhandelen van uitleentermijnen. Ze werd gezien als bescheiden, beheerst, iemand die haar leven netjes op orde had, zonder uitschieters, zonder verrassingen. Haar kleding was altijd verzorgd, nooit te opvallend, haar stem kalm, haar bewegingen gecontroleerd. Voor de buitenwereld was ze de ideale buurvrouw, een betrouwbare echtgenote, een vrouw die je zou passeren in de supermarkt zonder nog een tweede keer naar haar om te kijken. Maar onder die zorgvuldig gecomponeerde façade lag iets verborgen, iets wat de meesten nooit zouden vermoeden. Haar leven was altijd beheerst geweest, een aaneenschakeling van patronen en voorspelbare momenten, geordend als de boeken die ze dagelijks sorteerde. In de bibliotheek hield ze alles in balans, een kalme aanwezigheid tussen de rijen planken, altijd de vrouw die je zou groeten en direct weer vergeten. Onopvallend, betrouwbaar. Maar nu, hier op de zolder, was er niets meer van die rust over. De lucht was zwaar, zwanger van hitte en spanning, haar ademhaling was gejaagd, haar lichaam geopend en bereid, klaar om te ontvangen. Geen regels, geen orde, geen controle. Ze had zich altijd ingehouden, een leven lang onderdrukt wat diep van binnen al sluimerde. Maar sinds ze die drempel over was gegaan, sinds ze had toegegeven aan wat ze echt wilde, kon ze niet meer terug. Dit was geen spel meer, geen fantasie die in haar hoofd bleef hangen. Dit was werkelijkheid. De vrouw die fluisterend om stilte vroeg tussen de boeken, hing nu met haar handen tegen een stoffige kast gedrukt, haar rug hol, haar lippen gespreid in een zachte kreun. Er was niets netjes, niets beheerst aan dit moment. De keurige echtgenote, de onopvallende buurvrouw, de bescheiden vrouw die men nooit echt zag, bestond hier niet. Hier was alleen haar lichaam, haar honger, haar overgave. En de grote, zwarte buurjongen achter haar, die haar vulde op een manier die haar oude leven in schril contrast zette met wat ze nu voelde. Een nieuwsgierigheid die al langer groeide, een honger naar iets anders, iets wat haar uit de voorspelbaarheid van haar bestaan trok. En nu stond ze hier, haar lichaam open voor haar grote, zwarte buurjongen, die haar vulde op een manier die haar oude leven in schril contrast zette met wat ze nu voelde.

Liza’s ademhaling stokte, haar lichaam overspoeld door een mix van pijn en genot, een brandende spanning die zich uitbreidde vanuit haar kern. Haar vingers gleden wanhopig over de houten planken voor haar, zochten grip terwijl haar rug zich dieper boog, haar heupen onbewust naar hem toe duwden. Haar wangen waren heet, haar lippen half geopend, haar ogen vochtig van de intensiteit. Haar huid tintelde, elke zenuwuiteinde in haar lijf op scherp, haar gedachten verdrongen door pure sensatie. John daarentegen bleef kalm, zijn ademhaling diep en beheerst terwijl hij zijn heupen traag en doelgericht bewoog. Hij had geen haast, geen twijfel, alleen de zekerheid van zijn overweldigende aanwezigheid. Zijn donkere handen omsloten haar smalle taille, hielden haar stil terwijl hij haar langzaam verder innam, centimeter voor centimeter. Het contrast was onmiskenbaar – haar kleine, bleke lichaam onder hem, trillend en opengesperd, terwijl zijn brede gestalte haar volledig omsloot. De hitte van hun lichamen vermengde zich met de benauwde lucht op zolder, het ritme van hun bewegingen werd een trance, een pulserende cadans waarin Liza zich steeds verder liet meeslepen. Ze was verloren, opgeslokt door de extase die haar volledig in beslag nam. En John? Hij zweeg, zijn blik gefocust op het lichaam onder hem, op de manier waarop ze zich aanpaste aan hem, op hoe haar lijf zich langzaam overgaf aan zijn ritme – een bevestiging dat ze precies was waar ze wilde zijn.

John wist niet goed wat hij deed, alleen dat hij niet meer kon stoppen. Zijn handen klemden steviger om haar heupen, zijn bewegingen werden diep en ongecontroleerd, alsof hij haar volledig wilde claimen zonder zelf te begrijpen hoe ver hij al gegaan was. De spanning in zijn onderbuik trok strakker, het onvermijdelijke naderde, en hij liet zich leiden door haar gekreun, haar lichaam dat zich moeiteloos aan hem overgaf. Liza’s stem brak in korte, schokkerige geluiden, haar vingers krasten over de houten planken terwijl haar rug zich dieper boog, haar lijf zich hongerig naar hem toe bewoog. Haar kreet werd luider, voller, rauwer dan ze had bedoeld, maar ze kon het niet meer onderdrukken. Dit was anders. Dit was dieper. Dit was alles waar ze zich al weken op had voorbereid, waar ze met Eva over had gefantaseerd. En nu was het geen gedachte meer, geen onschuldig spelletje. Het gebeurde. En John, haar onschuldige klusjesman, haar jonge buurjongen, bleef haar maar nemen, verloren in het moment, terwijl hij zich niet realiseerde hoe volledig hij haar inmiddels bezat.

Anale seks was nooit een optie geweest. Niet iets wat ze had overwogen, laat staan gepland. En nu gebeurde het zomaar. Zonder voorbedachte rade, zonder aarzeling, zonder terughoudendheid. En god, wat vond ze het lekker. Het was die verboden grens, die onvoorziene stap, het pure, rauwe gevoel van overgave dat haar lichaam liet tintelen tot in haar vingertoppen. Haar spieren spanden zich samen, niet uit pijn, maar uit de ongekende sensatie die zich als een golf door haar heen bewoog. John wist niet meer wat hij deed, hij volgde alleen het ritme, de druk, de hitte die hem steeds verder dreef. Zijn adem stokte, zijn grip verstevigde, en dan—hij kon het niet meer tegenhouden. Een zachte vloek, een gespannen ademhaling en hij kwam diep in haar, zijn vingers gegrepen om haar heupen, haar lijf vastgeklemd tegen hem alsof er geen ontsnappen meer mogelijk was. Dat was het laatste zetje. Een siddering schoot door haar heen, haar rug trok hol, haar nagels schraapten over het hout. John voelde het in zijn handen, het onmiskenbare trillen van haar climax, het moment waarop ze zich volledig aan hem overgaf, verloren in dezelfde roes die hem net had verzwolgen. Een gezamenlijk einde, een complete overname van lichaam en wil. En niets in haar hoofd vertelde haar dat dit verkeerd was.

Toen stonden ze daar. Stil, gevangen in het moment, hun lichamen nog verstrengeld, maar zonder beweging, behalve het hijgen dat hun borstkas liet rijzen en dalen. Zijn warmte brandde op haar huid, zijn zweet druppelde vanaf zijn voorhoofd op haar rug, vermengde zich met de klamme hitte van hun zolderontmoeting. Dieper dan dit kon hij niet in haar zijn, en toch voelde ze de pulserende echo van wat net was gebeurd nog in haar na sudderen. Zijn zaad, warm en stroperig, sijpelde langzaam langs zijn paal naar buiten, gleed in een langzame stroom langs haar dijen omlaag, een onmiskenbaar bewijs van wat ze zojuist had toegelaten. Langzaam, bijna aarzelend, trok hij zich terug. De leegte die hij achterliet, de tinteling, het branderige gevoel dat nog altijd nazinderde—ze voelde alles. Een laatste, rauwe kreun ontsnapte haar lippen toen hij haar volledig losliet. Haar benen trilden onder haar, nauwelijks in staat haar gewicht te dragen, en toen zijn handen van haar heupen gleden, volgde ze de zwaartekracht. Niet instortend, niet brekend, maar langzaam en gecontroleerd, haar lijf gleed omlaag tot haar knieën de grond raakten, haar handpalmen steun vonden op de houten vloer. Haar ademhaling was nog onregelmatig, haar huid nog steeds gevoelig voor de warmte van zijn lichaam achter haar. Dit was hoe het eindigde. En ze voelde geen enkele spijt.

Haar ademhaling werd rustiger terwijl ze daar zat, haar knieën nog altijd op de houten vloer, haar lichaam nog nawarmend van alles wat er net was gebeurd. Ze veegde een losse haarlok uit haar gezicht, haar lippen nog net iets geopend, en draaide haar hoofd half naar hem om. Haar blik ving de zijne, een mengeling van voldaanheid en iets ondeugends in haar ogen.

"Dank je," zei ze zacht, bijna speels, alsof ze hem net een gunst had bewezen in plaats van andersom.

John slikte. Hij wist niet wat hij moest zeggen, niet hoe hij moest reageren. Zijn blik dwaalde af naar haar naakte huid, de glinstering van zweet en iets anders op haar dijen, het beeld dat op zijn netvlies gebrand stond en waarschijnlijk nooit meer zou verdwijnen. Hij wilde iets zeggen, iets zinnigs, maar zijn mond bleef droog en leeg.

Ze glimlachte, alsof ze zijn ongemak doorzag en er plezier in had. Ze trok haar broek omhoog, traag, liet haar vingers nog even over haar eigen huid glijden voordat ze opstond. Haar benen waren nog zwak, maar ze herstelde zich snel.

"Tot snel, John." Haar stem was laag, bijna fluisterend, en hij voelde de betekenis achter die woorden diep in zijn lijf nagalmen.

Hij knikte, wist nog steeds niet of hij moest antwoorden, en zonder nog iets te zeggen, deed hij wat hem het veiligst leek. Hij draaide zich om en liep de zolder af, haar achterlatend in de halfduistere ruimte. Beiden met een ervaring rijker. Beiden met iets dat hen vanaf nu zou blijven achtervolgen.

Later die dag kwam Mathijs thuis. De deur sloot met een zachte klik achter hem, het geluid van een man die terugkeerde naar een huis dat niet langer volledig het zijne voelde. Liza stond in de keuken, haar bewegingen loom, haar haar nog een tikje warrig, haar houding ontspannen op een manier die hem opviel.

"Hoe was je dag?" vroeg hij, alsof de vraag nog enige betekenis had tussen hen.

Ze draaide zich half om, haar ogen vonden de zijne, die eeuwige zweem van iets ondeugends in haar blik. "Interessant," zei ze alleen maar, het woord uitrekkend, alsof ze proefde hoe het klonk in de ruimte tussen hen.

Mathijs slikte. Hij wist beter dan door te vragen, wist dat er een spel speelde waar hij al lang geen grip meer op had. Maar hij kon zichzelf niet helpen. "Interessant hoe?"

Ze haalde nonchalant haar schouders op, haar vingers gleden over de rand van het aanrecht, alsof ze de spanning in zijn lijf voelde en ervan genoot. "John had nog een kusje gedaan," zei ze luchtig, haar stem achteloos, alsof het niets voorstelde. "Ik ben er kapot van."

De kamer leek kleiner te worden, de lucht tussen hen dikker. Mathijs ademde langzaam in, zijn keel droog, zijn gedachten een warboel. Wat bedoelde ze? Hoe ver was het gegaan? Maar hij wist dat hij het antwoord niet wilde horen. Niet echt.

Zijn vingers streken over het hout van de eettafel, een zenuwachtige beweging die hij niet kon onderdrukken. Misschien was het tijd voor een gesprek. Misschien moest hij vragen stellen, grenzen trekken, uitspreken wat al te lang onuitgesproken bleef. Maar de woorden kwamen niet. Hij durfde niet. In plaats daarvan knikte hij alleen, alsof dat een voldoende reactie was.

Liza draaide zich weer om, een kleine glimlach om haar lippen. Hij had niets gevraagd. Dus had ze ook niets hoeven zeggen. Maar ze wist dat Eva gelijk had...

-