Niet veel later zaten Eva en Liza samen, twee glazen wijn op tafel, de avondlucht warm en loom om hen heen. Ze deelden hun ervaringen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Twee vrouwen die hun overwinningen bespraken, hun geheimen zonder schaamte blootlegden.

Eva had nog niet verder ontdekt dan dat ene moment, maar het had haar wakker geschud. Het had haar laten voelen dat ze nog steeds die vrouw was, nog steeds die macht had, nog steeds hongerig kon zijn. Liza daarentegen had meer te vertellen. Over John. Over hoe ze hem bleef belonen, hoe het een patroon was geworden dat ze zelf niet meer doorbrak. "Gisteren nog," zei ze nonchalant, terwijl ze met haar vinger langs de rand van haar glas gleed. "Gewoon met de hand. Of met m’n mond. Maar dat andere..." Ze stopte even, haar wangen kleurden licht, maar haar blik bleef vast. "Dat vergeet ik niet zomaar."

Eva trok een wenkbrauw op, leunde iets dichterbij. "Vond je het echt lekker?"

Liza aarzelde geen seconde. "Ja." Geen twijfel. Geen spijt. Alleen de herinnering die haar lichaam opnieuw liet gloeien.

Ze lachten, deelden blikken die meer zeiden dan woorden ooit konden. Maar toen Liza over Bas begon, veranderde er iets. "Hoe gaat hij ermee om?" vroeg ze, haar stem net iets zachter.

Eva glimlachte, schudde haar hoofd, haar ogen fonkelend. "Goed. Het maakt ons sterker, gek genoeg. We zijn eerlijk. We weten wat we aan elkaar hebben. Bas geeft me de ruimte, en ik geef hem alles terug."

Dat stak. Liza voelde het. Tussen haar en Mathijs was alles broos geworden, een balans die niet meer bestond, een stilte die alles had overgenomen. Maar tussen Eva en Bas? Het leek alsof ze door dit alles juist dichter naar elkaar toe groeiden. Sterker dan ooit.

Eva zag het, voelde het, en zuchtte. "Luister, Liza..." Ze draaide haar glas rond, nam een slok, liet haar woorden even in de lucht hangen. "Je moet praten met Mathijs. Echt praten. Of je zorgt dat jullie op dezelfde lijn komen, of je dumpt hem."

Liza keek haar scherp aan. "Dumpen?" Het klonk hard.

Eva haalde haar schouders op. "Waarom niet? Jij verdient het om te genieten. Hij verdient óók beter. Als hij dit niet aankan, als hij zich blijft verstoppen, dan is het gewoon niet meer te redden."

Liza liet haar blik zakken, haar lippen iets samengeknepen. Ze wist dat Eva gelijk had.

Maar diep vanbinnen, achter haar begrip en haar advies, vond Eva iets anders. Mathijs had dit zelf laten gebeuren. Hij had haar niet tegengehouden, had toegekeken, had gezwegen. Misschien was dit gewoon zijn verdiende loon.

Eva’s woorden bleven door haar hoofd spoken. Scheiden? Het klonk bizar, absurd bijna. Ze was getrouwd met Mathijs. Ze hadden een leven samen. Maar was het nog een huwelijk? Was het nog wat het ooit was? Ze wist het antwoord al. En als ze eerlijk was, wist ze ook dat dit niet zomaar een fase was. Dit was geen kortstondige opwelling, geen misstap die ze later zou willen vergeten. Ze wilde dit niet opgeven. Ze wilde alleen maar meer. Meer verkennen. Dieper gaan.

Maar dan… alleen? Of moest er een man zijn? Iemand om dit mee te delen, iemand die haar begreep, die haar niet probeerde tegen te houden maar juist aanmoedigde? Iemand zoals Brian misschien?

De gedachte alleen al liet haar zachtjes lachen, een nerveuze, opgewonden giechel die haar wangen warm maakte. Waarom ook niet? Als ze dan toch een nieuwe weg insloeg, dan maar meteen met een echte zwarte man. Een man met een grote, zwarte paal die ze al een keer had afgezogen. Een man die wist hoe hij haar moest nemen, hoe hij haar moest laten voelen zoals ze zich nog nooit had gevoeld. Zou ze bij hem intrekken? Haar huis en haar leven achterlaten om elke dag seks met hem te hebben? Elke dag gevuld worden, overgenomen worden, geen rem meer?

En als hij er even niet was… dan had ze John nog.

Het was een ongekende fantasie, een grenzeloze wereld die zich in haar hoofd opende. Zonder schuld. Zonder spijt. En terwijl haar gedachten zich eraan overgaven, voelde ze het door haar hele lijf trekken. Een warmte, een honger, een natte, kloppende opwinding die haar liet beseffen: dit was geen droom die zomaar zou verdwijnen. Dit was een verlangen dat haar niet meer los zou laten.

Brian had haar een tijdje met rust gelaten. Niet omdat hij haar vergeten was—dat nooit. Maar omdat hij dacht dat zij wel terug zou komen. Vroeg of laat. Toch gebeurde dat niet. Elke keer als hij haar zag, moest hij eraan denken. Aan dat moment op de parkeerplaats. Aan hoe haar lippen om zijn harde, zwarte paal sloten, hoe ze zonder aarzeling haar mond om hem heen had genomen alsof ze nooit anders had gedaan. En hoe ze het deed... God, dat was iets anders.

Hij had verwacht dat ze al lang was teruggekomen voor meer. Dat ze het niet had kunnen laten, dat ze hem opnieuw had opgezocht, zijn nummer had gevraagd, iets had laten doorschemeren. Maar niets. Geen hint, geen uitnodiging. Ze hield zich afzijdig. Waarom?

Wat hij niet wist, was dat Liza allang weer in de buurt was. Elke dag bijna. Niet bij hem. Maar bij zijn zoon. Bij John. Zijn eigen zoon, die ze bijna dagelijks afwerkte, met haar hand, met haar mond, zoals ze ook bij hem had gedaan. Dezelfde lippen, dezelfde technieken, dezelfde honger—maar niet voor hem. Nog niet.

Brian had geen idee. Maar wat hij wél wist, was dat dit niet klaar was. Liza was nog niet klaar met zwarte pikken. Ze kon zich misschien voordoen alsof ze genoeg had gehad, maar Brian kende dat soort vrouwen. Ze kwamen altijd terug.

De zaal was gevuld met geroezemoes, glazen die tegen elkaar tikten, gedempte gesprekken die in elkaar overvloeiden. Het was een gala, maar niet te chic—een dorpse versie ervan, met net genoeg glamour om indruk te maken, maar zonder de pretentie van een echte high society-avond. Mathijs en Liza waren samen gekomen. Een poging om iets te herstellen, om een illusie van normaliteit hoog te houden. Maar de spanning hing tussen hen, bijna tastbaar. Dit was geen zorgeloos uitje, geen onbezorgde avond als man en vrouw. Dit was een schouwspel.

En Liza? Liza was het middelpunt.

Ze had zich gekleed om begeerd te worden. Netjes, maar verleidelijk. Een jurk die haar lichaam omhulde als een tweede huid, subtiel uitdagend zonder vulgair te zijn. Haar halslijn diep genoeg om blikken te vangen, haar bewegingen soepel en beheerst, alsof ze danste met een onzichtbare energie die haar in vuur zette. Maar het was vooral hoe ze keek. Hoe ze bewoog. Hoe ze aanwezig was. Een vrouw die wist dat ze bekeken werd, en daar volledig controle over had.

Mathijs wist niet meer wat hij hiermee aanmoest. Ze was zijn vrouw. Maar ze was niet meer van hem.

Aan de andere kant van de zaal stonden Eva en Bas. Eva had haar ogen direct op Liza gericht toen ze binnenkwam, haar lippen lichtjes gekruld in die veelbetekenende grijns. Het duurde niet lang voordat ze Liza meetrok, een glas in haar hand, haar lippen vlak bij haar oor. "Schat, kijk eens wie er allemaal is..."

Ze smoezden, lachten zacht, fluisterden dingen die alleen zij begrepen. En tussen het publiek door, daar waren de bekende gezichten. Mannen die Liza eerder had gezien, eerder had gevoeld, zelfs als het maar vluchtig was. Brian. Samuel. En niet ver van hen, John—die haar alles had gegeven en haar alles zou blijven geven zolang ze het wilde.

Bas had Mathijs ondertussen even apart genomen. Voor een gesprek. Niet meer dan nodig. Niet minder dan onvermijdelijk.

Maar Liza kon het niet langer. De lucht werd te zwaar. Binnen was het te warm, te benauwd, te veel blikken, te veel dingen die onuitgesproken bleven. Ze moest weg.

Met een onopvallende glimlach naar Eva stapte ze naar buiten. Frisse lucht. Ademruimte. Maar ze wist al dat ze niet alleen zou zijn.

Ze voelde het. Nog voordat ze hem zag.

Brian.

Haar hart sloeg over, haar ademhaling versnelde, maar niet van angst. Niet van twijfel. Dit was geen toeval. Dit was geen verrassing. Dit was precies wat er moest gebeuren.

En Samuel? Die was er ook.

En John? Die keek toe.

Of misschien wachtte hij gewoon af.

Brian stond daar, scherp gekleed, zijn houding ontspannen, maar zijn ogen spiedend. Charmant als altijd. Vlijerig. Hij wist hoe hij met vrouwen om moest gaan, hoe hij ze kon laten smelten met de juiste blik, de juiste woorden. En Liza? Liza deed alsof ze er geen trek in had. Alsof ze hem niet zag, alsof hij niet al haar gedachten in vuur zette met slechts zijn aanwezigheid.

Dat spelletje speelde hij niet mee.

"Denk je dat ik niet vaker vrouwen zoals jij gehad heb?" zei hij plots, luid genoeg om haar stil te laten staan. Een opmerking die niet bedoeld was om haar te kleineren, maar om haar uit te dagen. Om haar te laten voelen dat ze misschien dacht bijzonder te zijn, maar dat hij dit spel al langer speelde. Dat hij haar kende. Dat hij wist wat er in haar omging.

Liza draaide zich langzaam om. Haar ogen vlamden. Dit was geen flirt meer, geen speelse uitdaging. Dit was een gevecht.

"Je snapt het niet." Haar stem fel, confronterend. Alsof ze zichzelf probeerde te beschermen. Maar tegen wat? Tegen hem? Of tegen zichzelf?

Brian stapte dichterbij, liet haar geen ruimte om te ontsnappen. "Ik weet wat je wil. En ik kan het je geven." Zijn stem was zachter nu, doordringender. "Je verdient beter."

Zijn ogen zochten de hare, speurden naar die twijfel die hij allang had gezien. Waarom anders was ze zo nerveus? Waarom trok ze altijd aan hem en duwde ze hem tegelijkertijd weg? Waarom keek ze altijd zo dubbelzinnig naar hem?

En verdomme, waarom had ze hem dan zo godsgruwelijk lekker zitten pijpen in de auto?

Brian was overtuigd dat hij de enige was die haar echt kon breken. Die haar echt kon geven wat ze nodig had. Dat Mathijs haar nooit had kunnen houden, en dat geen enkele andere man in haar leven ooit écht aan haar had kunnen tippen.

Maar wat hij niet wist...

Was dat John allang bezig was.

Dat zijn eigen zoon al die tijd zijn plek had ingenomen. Dat John haar verlangens nu al aan het vervullen was. Dat Liza misschien niet alleen nerveus was voor Brian, maar ook voor zichzelf.

Want hoe lang kon ze dit nog blijven ontkennen?

"Je bent gemaakt voor ons."

Zijn stem was laag, vol zelfvertrouwen. Brian liet zijn blik langzaam over haar lichaam glijden, een hongerige, goedkeurende scan van alles wat hij in haar zag. Een prachtig, perfect schepsel. Maar gemaakt voor wie? Voor zwarte mannen? Voor grote, zwarte lullen die haar lijf tot het uiterste konden vullen? Was dat wat hij bedoelde? Liza lachte erom, maar ze voelde het branden. Die woorden bleven plakken.

Brian grijnsde, zelfverzekerd. "Ik weet dat je niet genoeg hebt aan alleen mij." Zijn toon was geruststellend, bijna vriendelijk, alsof hij haar een cadeau aanbood. "Maak je geen zorgen. Ik heb vrienden."

Liza verstijfde. Haar ademhaling stokte net een fractie, maar genoeg dat hij het had kunnen zien. Ze voelde zich betrapt. Was het zó zichtbaar? Zó voorspelbaar? Was ze echt gemaakt voor hen?

Maar ze hoefde zich geen zorgen te maken. Hij wist nog niks. Hij had geen idee. Nog niet.

Want als dit gesprek nog langer duurde, als hij haar bleef peilen, bleef uitdagen, zou hij erachter komen. Hij zou begrijpen waarom ze zo dubbelzinnig keek. Waarom ze zo nerveus was. Waarom ze zo snel had toegegeven.

Omdat ze dit allang deed. Omdat ze zijn zoon al had genomen.

Liza rechtte haar rug, probeerde de controle te herpakken. "Wat wil je?" vroeg ze, haar toon plots streng.

Brian lachte alleen maar, draaide eromheen, alsof hij wist dat dit nog steeds een spelletje was. Alsof zij hem nog steeds uitdaagde.

Maar Liza was klaar met spelletjes. "Nee. Wat wil je?!" Haar stem directer, scherper.

Brian hield haar blik vast, proefde de uitdaging in haar woorden. Maar zag hij ook de wanhoop?

Een grijns kroop langzaam over zijn lippen. "Doe maar niet alsof je het niet wilt."

Hij zat nog in zijn eigen wereld. De wereld waarin hij de controle had. Waarin hij dacht dat ze hard-to-get speelde, terwijl Liza juist wilde opgeven, wilde zwichten, wilde voelen wat ze niet kon ontkennen.

Liza voelde hoe de frustratie in haar groeide. Hij wist niet half hoe graag ze dit wilde. Juist wilde. Maar ze kon hem niet de waarheid vertellen. Ze kon hem niet zeggen dat het al gebeurd was. Dat hij haar allang had, zonder haar nog maar één vinger te leggen. Dat ze allang in hun wereld was gestapt, allang op haar knieën had gezeten voor hun zwarte pikken, allang geproefd had van wat hij haar beloofde.

Ze kon hem dat niet zeggen.

Maar ze wist ook... Dat hij het snel genoeg zelf zou ontdekken.

Met een geforceerde, rustige stem sprak Liza hem nu direct aan. Geen ruimte voor spelletjes. Geen ruimte voor zijn grijns, zijn nonchalance.

"Brian. Ik wil dat je luistert. Hou even je mond."

Hij kantelde zijn hoofd licht, zijn ogen nog altijd op haar gericht, speurend, aftastend. Dit klonk anders. Dit was geen geplaag meer. Dit was serieus.

"Als je wat van me wil, kan dat. Dat is wat ik zeg. Maar maak het niet moeilijker dan het is." Haar stem klonk bijna beheerst, bijna rationeel, maar beiden wisten beter.

Ze had zich echt voorgenomen normaal te doen vanavond. Mathijs een kans te geven. Dat was het plan. Maar hoe kon ze dit plannen, hoe kon ze dit sturen, als het lot haar hier nu neerzette, alleen, tegenover Brian? Ze had niet geweten dat de buren hier zouden zijn. Niet geweten dat ze zijn blik zou vangen, dat hij haar met die ene zin zou raken, dat hij haar lichaam zou herinneren aan alles wat het zocht.

Misschien kon ze later nog een keer iets doen met Brian. Als Mathijs dat goed vond. Misschien kon ze Mathijs langzaam laten wennen, hem meenemen in haar wereld zoals Eva en Bas dat deden. Misschien.

Maar nu? Nu was Mathijs weg.

Nu stond ze hier, met Brian voor haar, groot, sterk, dominant. En ze wilde gewoon dat hij zijn mond zou houden en begreep wat ze bedoelde.

Dus ze wierp zich min of meer op hem. Niet met een voorzichtige aanraking, niet met een spelend duwtje, maar met haar hele lichaam. Haar handen op zijn borst, haar heupen net iets tegen hem aan, haar ogen die hem vastzetten in een blik die geen weg terug meer toeliet.

Ze had geen zin in woorden. Geen zin in overtuiging. Geen zin in twijfels.

John was leuk. Lief. Hij deed wat ze wilde, hij volgde. Maar ze wilde geen jongen.

Ze wilde een man.

Een man die haar zou nemen. Niet vragen. Niet twijfelen. Nemen. Haar pakken zoals ze daar was, haar tegen iets aanduwen, haar laten voelen dat ze écht over de grens was gegaan en er geen weg terug meer was.

Brian kon dat. Brian zou dat kunnen.

Maar dan moest hij nu doorhebben wat ze hem hier probeerde duidelijk te maken. Nu.

Het ging snel. Veel sneller dan ze had gedacht.

Nog geen minuut stonden ze achter de schouwburg, in een donker hoekje waar niemand hen kon zien. Haar jurk omhoog, haar slipje opzij. Ze had hem bijna gedwongen, bijna gesmeekt zonder woorden. Ja, ze wilde hem. Geen twijfel, geen spel meer. En nee, het was er nog niet van gekomen. Nog niet.

Was dit een warmhoudertje? Een voorproefje? Een moment om iets te verzachten dat allang op het punt stond om in vlammen op te gaan?

Het vuur was al zo heet.

Niet veel later stond ze met twee vlakke handen tegen de koude buitenmuur, haar wangen rood, haar ademhaling zwaar. Haar rok opgeheven, haar billen bloot, haar slipje rond haar enkels. Geen ruimte voor vragen. Geen twijfel.

Hier geen onzekere jongen die vroeg of het wel mocht. Geen aarzeling.

Hier was Brian.

Hier was een man.

Zijn handen grepen haar heupen stevig vast, duwden haar nog iets naar achteren, precies goed, precies zoals ze het wilde. En toen voelde ze het.

Zijn lul. Zijn enorme, zwarte lul.

Breed. Dik. Hard. En hij gleed in haar als een onvermijdelijkheid, als een waarheid waar ze zich al weken op had voorbereid. Haar ogen vielen dicht, haar mond opende zich in een zachte, trillende kreun terwijl haar lichaam hem meteen accepteerde, meteen om hem sloot. Hij voelde zo goed.

Beter dan ze had gedacht.

Ze beet op haar lip terwijl haar lichaam onvrijwillig met hem meebewoog, haar billen tegen zijn onderbuik botsend bij elke stoot. Haar hele lijf schudde onder zijn kracht.

Zijn grip werd steviger. Zijn ritme dieper. Zijn aanwezigheid allesomvattend.

Later boog hij zich over haar heen, zijn borst tegen haar rug, zijn handen nu niet meer op haar heupen, maar op haar borsten. Hij greep haar stevig vast, duwde haar nog meer tegen de muur terwijl hij haar bleef beuken, haar liet voelen hoe diep hij zat, hoe volledig hij haar vulde.

Duwend. Beukend. Kermend.

Liza hijgde met hem mee, haar ademhaling in stoten, haar lippen opengesperd zonder woorden, alleen klanken. Haar lichaam moedigde hem aan nog harder te gaan.

Ze liet zich nemen.

In een donker hoekje.

Op straat.

Door een donkere pik die toevallig van haar buurman was...

Binnen had Mathijs een mindere avond. Veel mindere avond. Bas had hem de waarheid verteld, alles waar hij al voor vreesde, maar nooit onder ogen had durven zien. Zijn vrouw was weg. Niet fysiek, niet officieel, maar op een manier die dieper sneed dan hij kon bevatten. Hoe moest hij hier ooit mee omgaan? Hij wist het niet. Hij kon het niet. Ja, het opwindende zat er nog, dat onverklaarbare gevoel dat hem al zo lang gevangen hield, maar hij had een fout gemaakt. Een fatale fout. Dit ging te snel. Veel te snel. Hij had altijd gedacht dat hij dit in de hand had, dat hij Liza stiekem stuurde, begeleidde, langzaam haar grenzen verlegde, maar de realiteit was hard. Liza was al lang voorbij de grens. En hij stond daar, machteloos, stil, overbodig.

Hij bedankte Bas, vaag, uit gewoonte, maar diep vanbinnen wist hij dat alles vanaf nu anders zou zijn. Hij zou nooit meer hetzelfde naar Eva en Bas kijken. Nooit meer naar hun ogenschijnlijk sterke huwelijk, naar hun onderlinge spel, naar de manier waarop Bas hem bijna vriendelijk had aangekeken toen hij hem de waarheid vertelde. Een waarheid die te groot was om te verwerken.

Mathijs had lucht nodig. Zijn hoofd tolde, zijn hart sloeg te snel. Hij wist niet waar hij heen moest, alleen dat hij moest ontsnappen. Op de tweede verdieping vond hij een nooduitgang, een kleine deur die leidde naar een balkon aan de achterkant van het gebouw. Precies wat hij nodig had. Buitenlucht, ruimte, een plek om alles even te laten bezinken.

Hij duwde de deur open en stapte naar buiten, de koelte van de nacht sloeg hem in het gezicht, maar het bracht geen verlichting. Hij liep naar de reling, boog zich erover en staarde naar de straat beneden. Hoe had het zo ver kunnen komen?

Zijn gedachten draaiden in cirkels, geen enkele bood een uitweg. Had hij dit laten gebeuren? Had hij Liza dit gegeven? Of was hij haar simpelweg verloren?

Toen hoorde hij iets. Stemmen. Geluiden.

Zijn blik gleed omlaag en hij zag ze.

Zijn adem stokte.

Onder hem, in het donkere hoekje naast de schouwburg, herkende hij haar. Liza. Tegen de muur, haar rok over haar billen, haar lichaam volledig overgeleverd aan de man achter haar.

Zijn hersenen werkten niet meer. Hoe dan? Hier? Nu? Wat?

Zijn handen klemden zich om de reling, zijn ademhaling schokkerig, zijn borstkas zwaar. Hij snapte er niets van. Dit kon niet. Dit mocht niet.

En toch... daar stond ze.

Had hij een minuutje later naar buiten gekeken, dan had hij het gemist. Had hij niet gezien hoe Brian haar vasthield, hoe hij zijn greep verstevigde, hoe zijn heupen krachtiger tegen haar aansloegen. Had hij niet gehoord hoe Brian iets harder bromde in die laatste tellen, hoe Liza zacht piepte van genot, die laatste tellen voordat hij zich in haar leegde.

Buurman Brian.

Brian, die altijd zo vriendelijk tegen hem deed.

Brian, die zijn vrouw op dat moment vulde. Die haar tot het uiterste dreef. Die haar gebruikte zoals hij haar nooit had kunnen gebruiken.

Mathijs slikte, maar het hielp niet. Zijn keel voelde droog, zijn lichaam gespannen. Was hij dan zo blind geweest? Was dit niet de eerste keer? Gebeurde dit vaker?

Hij wist het niet meer.

Maar hij wist wél één ding. Hij kon niet wegkijken.

Zijn benen voelden zwak, zijn hart bonkte in zijn keel, zijn hoofd tolde van alles wat hij voelde—afgunst, angst, shock, opwinding.

Want zelfs nu, op dit moment, terwijl zijn vrouw beneden werd genomen door een andere man, stond hij daar.

Met een stijve te kijken.

-