“Ik kom! Ben al bijna Klaar!” riep mijn zus Wipke, van bovenaan de trap.

Ik stond in de woonkamer, armen over elkaar, nauwelijks mijn woede bedwingend die door mij heen mijn raasde.

“We moeten nu écht vertrekken!” riep ik de trap omhoog naar haar. Verdomme, Wipke zou alles verpesten!

“Heel even nog, Max, bijna klaar!” riep Wipke weer. Haar geroep werd gevolgd door een luide knal.

Het klonk alsof ze iets zwaars had omgegooid. Ik was te kwaad om me zorgen te maken of mijn zus wel in orde was. Voor wat voelde als de honderdste keer, keek ik op mijn telefoon. We waren al een uur achter op schema. Een heel uur! Een uur geleden zouden we in Mama’s auto stappen. En 40 minuten geleden zouden we onze vrienden bij hun respectievelijke huizen hebben opgehaald en op pad zijn gegaan. En twintig minuten geleden zouden op weg zijn geweest naar onze bestemming. En op ditzelfde moment zouden we de parkeerplaats op hebben moeten rijden, uitstappen en naar het Zomerfestival gaan, een feest vol mysterie, magie, avontuur en natuurlijk, alcohol.

En dan zou ik eindelijk een kansje hebben met het meisje van mijn dromen, Julia, en dan zouden we ... Nou ja, het maakte nu niet meer uit wat Julia en ik zouden kunnen doen, want mijn zusje, Wipke, was nog niet eens naar beneden gekomen, laat staan dat we het huis uit en in de auto zouden kunnen geraken!

“Het spijt me, ik doe echt mijn best,” riep Wipke. “Maar het is gewoon, eh, erg ingewikkeld.” Ik zag een flits van een groene jurk door de gang op de bovenverdieping naar de badkamer.

Ik keek naar mijn eigen outfit. Ik had een donkerblauwe tuniek met witte stiksels in een soort Egyptisch patroon. Het hing losjes om mijn brede lichaam. Een touw om mijn heupen, en donkerbruine sandalen. In plaats van een portemonnee had ik een zakje om mijn nek gebonden met mijn bankpasje en mijn smartphone. Een perfect Festival Kostuum, en het had me maar vijf minuten gekost om het aan te trekken. Waarom zou het dan bij Wipke dan zo lang moeten duren?

“Als je niet opschiet, ga ik zonder jou!” riep ik, en het was niet de eerste keer dat ik dit loze dreigement uitte.

“Waag het niet!” riep Wipke, en haar stem galmde vanuit de badkamer.

Mijn zusje was altijd al zo geweest. Altijd al! Volgens Mama had Wipke haar uitgerekende geboortedatum ook met twee weken gemist, en dat was nog maar het begin. Het was niet zo dat mijn zusje lui was, nee verre van dat. Ze was een constante bundel van ongebreidelde energie. Maar dat was juist het probleem. Ze werd altijd afgeleid door alle dingen om haar heen, en was daar zo druk mee, dat ze weer drie nieuwe ideeën kreeg. En ze had ook zoveel kleren, dat ze niet wist waar zij ze het allemaal moest laten!

Allemaal redenen waarom Wipke absoluut niet in staat was, om ooit ergens op tijd mee te zijn.

Meestal liet ik me er niet door storen. Ik was al het huis uit, eerstejaars op de universiteit, en zo punctueel als maar kan. Trouwens, ondanks haar totaal waardeloze timing, mocht ik mijn zusje wel. Ze was lief en zorgzaam, en zo vol levendigheid dat het moeilijk was om je niet gelukkig te voelen, als zij in de buurt was. Ze was net een shot endorfine. Maar op dat moment kon ik me dat totaal niet schelen, omdat we al zóveel te laat waren.

Ik pakte de autosleutels van tafel. Nu was het genoeg! Ik ging gewoon! Wipke kon naar de maan lopen. Julia wachtte op mij en ik wilde die afspraak echt niet missen.

“Klaar!” riep Wipke vrolijk, terwijl ze de trap afkwam.

Ik verstijfde. Mijn mond viel open. De autosleutels vielen rinkelend op de grond. Plotseling begreep ik, waarom Wipke er zo lang over had gedaan!

“Wat vind je ervan?” vroeg ze, terwijl ze een sierlijke pas op de plaats maakte.

“Wauw!” Dat was het enige woord dat ik kon uitbrengen.

Wipke droeg kniehoge, leren laarzen met zilveren gespen. Haar bosgroene leren minirokje kwam tot ongeveer halverwege haar dijen. Ze had een bruine riem met een grote zilveren gesp over haar heupen. Daarboven een strak bijpassend topje dat haar navel bloot liet en haar perfecte meisjesborsten omhoogduwde. Haar armen waren bloot, maar ze had ze van schouder tot pols beschilderd met een sprankelend turkoois en roze patroon van wervelende vlammen. In haar hand hield ze een staf, gemaakt van een kronkelende tak die een halve meter langer was dan zij zelf.

Wipke had haar gezicht net zo minutieus opgemaakt. Haar lippen waren vol en rood, haar wangen waren roze en haar ogen hadden donkere oogschaduw. Ze had haar lange haren in een knotje, maar aan de voorkant had ze twee kronkelende haarslierten, die tot onder haar kin hingen. En ze had puntige elfenoren! En op haar hoofd, het topstuk van de veiling, droeg een krullende kroon van braamstruiken.

Oh mijn God!

Mijn schattige zusje was veranderd van een in een prachtig, volledig opgetuigd en hartstochtelijk elfenzusje! Ik moest toegeven, Wipke zag er echt geweldig uit!

“Je ziet er geweldig uit, Wip,” zei ik, eindelijk in staat om woorden te vinden. “Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?”

“Vrienden van de toneelschool hebben me geholpen,” zei Wipke. “Ziet het er goed uit?”

“Het ziet er ... Wauw uit,” zei ik. Ik had nauwelijks het vermogen om te spreken teruggevonden.

“Ik ben Tinkerbel, het elfje Peter Pan,” zei Wipke. “Ken je haar?”

“Oh,” zei ik. Het duurde even voordat ik het me herinnerde. Het was in mijn laatste jaar op school geweest. Er was een toneelvoorstelling in de Aula en Wipke speelde de rol van Tinkerbel, het elfje. Ik had me eigenlijk nooit gerealiseerd, hoezeer ze in die rol was opgegaan.

“Nou, blijf daar niet met open mond staan staren,” zei Wipke. “Want we zijn een beetje laat!”

“Juist,” zei ik. Ik was zo onder de indruk van haar outfit, dat ik helemaal was vergeten om boos op haar te zijn.

Ik pakte de autosleutels van de vloer en we haastten ons naar buiten. Maar Mama’s auto stond niet op de oprit!

“Oh shit!” zei ik, kijkend naar de lege parkeerplek. Mijn arme hersenen konden niet bevatten hoe dit in vredesnaam kon. Net zoals wanneer een hond ziet dat zijn hondenmand naar de andere kant van de huiskamer is verplaatst. Mijn hele begrip van de werkelijkheid stortte als een kaartenhuis in elkaar.

Ik pakte meteen mijn telefoon en belde Mama, met een stem verstikt van wanhoop.

“Oh, ik moest nog wat boodschappen doen en zag dat mijn auto er nog stond,” zei Mama. “Ik dacht dat jullie had besloten om iets anders te gaan doen.”

“Wipke was te laat,” zei ik.

“Dat is normaal,” zei Mama. “Nou, ik ben over een uurtje terug, als je mijn auto dan nog nodig hebt.”

“Maar we zijn nu al veel te laat!” riep ik, alsof mijn moeder daar iets aan kon doen.

“We nemen mijn Lelijke Eend wel,” zei Wipke, luid genoeg om door onze moeder te worden gehoord.

“Goed idee, tot later!” zei Mama en ze verbrak de verbinding, voordat ik verder kon argumenteren.

Ik wendde me tot mijn zusje. “Wipke, dat gaat niet!”

Maar Wipke liep al naar onze garage voordat ik haar kon tegenhouden. Ze drukte op de schakelaar, om de garagedeur te openen. De deur piepte en knarste alsof ik onze hond op zijn staart had getrapt.

De garagedeur ging open en onthulde het Lelijke Eendje, een Deux Cheveaux uit het begin van de jaren 90 met meer dan 300.000 kilometers op de teller. Een echte klassieker inmiddels!

Hij was eerst van mijn ouders geweest, maar ze hadden hem aan mij gegeven toen ik mijn rijbewijs had gehaald. En toen ik naar de universiteit ging, had ik hem weer aan Wipke doorgegeven, die hem Eendje Kwak had gedoopt, of kortweg Kwakje. Hoogstwaarschijnlijk zouden mijn ouders we hem op een dag weer doorgeven aan hun kleinkinderen. Want Kwakje was een echte overlever!

“We kunnen Kwakje niet nemen,” zei ik, terwijl ik mijn hand door mijn haar haalde. De drang om mezelf de haren uit te trekken werd steeds sterker.

“Waarom niet? Hij loopt prima,” zei Wipke. “Ik heb hem gisteren nog gebruikt. Wat is het probleem?”

“Nou, om te beginnen zullen we niet in passen,” zei ik.

Wipke telde af op haar vingers. “Jij, ik, Jaap, Willem, Theo, Julia... Oh shit, nee!”

“Nou, dat zei ik toch al?”

Daarom had ik gevraagd om Mama’s auto te mogen lenen. Met die middelbare schoolvrienden van mij die ook meegingen, was haar extra grote SUV een noodzaak.

“We zullen gewoon moeten een beetje moeten inschikken,” zei Wipke. Ze maakte een klein sprongetje, toen een nieuw idee bij haar opkwam. “Dan kan Julia misschien wel bij jou op schoot zitten!”

Mijn zusje wist natuurlijk van mijn verliefdheid. Ze had me er al vaak mee geplaagd. Eventjes was het beeld van Julia op mijn schoot genoeg om me te laten denken dat dit misschien wel zou kunnen.

“Echt waar?” lachte Wipke, haar groene ogen wijd opengesperd. “Ben je nog steeds gek op Julia?”

Julia was altijd mijn idool geweest op de middelbare school. Dat was niet iets dat wegsmolt, als je naar de universiteit ging.

“Dat was een jaar geleden,” zei Wipke. “Je hebt toch al lang een andere meid gevonden?”

“Melissa en ik zijn uit elkaar,” zei ik.

“Dacht je soms dat dit festival het juiste moment was om eindelijk de eerste stap te zetten naar je allereerste liefde?” vroeg Wipke. Ondanks het speelse geklets van mijn zus klonk ze niet echt plagend, wat ik op wel prijs stelde.

“Zoiets,” zei ik, starend naar de zonovergoten stoep. “Dat is toch niet het domste idee ooit?”

Wipke draaide aan een van haar haarsliertjes en keek me onderzoekend aan.

“Nee, dat is niet het slechtste idee,” gaf ze toe.

“Hoe dan ook, ik ga de anderen even appen en kijken wat ze willen doen,” zei ik.

Even later kreeg ik een reactie van Jaap. “We zij al onderweg!”

Wat nu?

Ik belde hem, voordat ik nog meer in paniek zou raken.

Hij nam op zonder hallo te zeggen. “We waren het zat om op jullie te wachten, man!” zei Jaap boven het lage gebrom van het weggeluid uit.

“Hoi Max!” riep Julia ergens van achteren. Mijn hart sloeg een slag over, bij het horen van haar stem.

“We hebben Willems auto genomen,” zei Jaap. ‘Een soort van Toyota-ding.”

“Hij is supergaaf!” riep Julia, kleur aan het gesprek toevoegend.

“Wij gaan nu pas weg,” zei ik. “Zien we elkaar dan bij het Festival?”

“Is goed,” zei Jaap.

Ik rende al naar Kwakje, terwijl Wipke mij volgde, alsof we alle tijd van de wereld hadden.

We waren op weg. Eindelijk! Maar de weg zat aardig verstopt met verkeer, alsof ik nog meer problemen nodig had. Kwakje piepte en kreunde elke keer als Wipke vol gas gaf, maar haalde alleen zijn normale slakkengangetje.

“Maar serieus, wat is er met jou en Julia aan de hand?” vroeg Wipke.

“Ik weet het niet, maar ik vind haar gewoon leuk,” zei ik. “Dat heb ik altijd al gevonden. Dat weet je toch?”

“Ik denk dat ik er een beetje niets van begrijp,” zei Wipke. “Ik bedoel, ze is best aardig en zo. En oké, ze heeft ook grote tieten. Maar wat heeft ze verder?”

“Het zijn niet haar grote tie ... Jezus Wipke!” zei ik. “Ik wil het hier niet over hebben, met mijn zus!”

“Ook prima,” zei Wipke. Ze zweeg even, alsof ze haar opties overwoog.

“Kijk, je weet best dat je steun en zo. Ik wil graag ook dat je gelukkig wordt. Maar je loopt al een eeuwigheid achter dat meisje aan en er is nooit niets gebeurd. Dus, wat wil je eigenlijk?”

“Ik heb haar nog nooit verteld wat ik voor haar voel,” zei ik.

Op de middelbare school was ik een onhandige nerd. En heel verlegen. En Julia was een ongelooflijk aantrekkelijk. Het soort meisje op een middelbare school, dat zowel extreem sexy is maar ook een beetje dom. Perfect om verliefd op te worden dus.

Maar op de universiteit veranderde dat allemaal. Ik ging een paar keer uit, verloor mijn maagdelijkheid aan mijn eerste serieuze vriendin. En nu Melissa en ik uit elkaar waren, dacht ik dat ik mijn kans moest wagen bij Julia. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik dat niet deed!

“En jij dan?” vroeg ik, van onderwerp veranderend. “Jouw outfit is ook behoorlijk pittig! Probeer jij soms iemand in het bijzonder op te pikken?”

“Nee,” zei Wipke, maar net iets te snel, dus ik vroeg door:

“Ken ik hem?”

“Dat zeg ik niet!” zei ze, maar ze bloosde als een pioenroos.

Wipke wikkelde weer een van haar haarslierten om haar vinger. Opnieuw bewonderde, ik hoe geweldig ze zichzelf had opgemaakt. Niet alleen de complexiteit van haar outfit, het personage dat ze speelde en dat zo goed bij haar paste, maar ook de manier, waarop dat haar mooie lichaam liet zien. Haar strakke buikje en haar mooie borstjes. Ze was een aantrekkelijk exotisch wezen, dat op de een of andere mysterieuze manier op de chauffeursstoel van een oude 2CV terecht was gekomen.

“Ik weet het niet, ik vond haar altijd al leuk”, zei Wipke. “Tinkerbel, bedoel ik. En toen ik mijn toneelvrienden mijn schetsen liet zien, boden ze aan om mij te helpen. Aardig gelukt, vind je niet?”

“Geweldig,” stemde ik in.

“Het wachten waard, toch?”

Ik waagde het om mijn ogen even van de weg te halen en naar mijn zusje te kijken.

“Nee...” loog ik.

Wipke barstte in lachen uit en draaide weer aan haar haarsliert. Ik had moeite om niet te staren naar al die boeiende zaken die mijn zusje nauwelijks onder haar elfenkostuum verborgen hield.

Wipke parkeerde in een weiland, in het gras, helemaal aan de achterkant, tegen een bos aan. De parkeerplaats leek eindeloos groot, helemaal gevuld met auto’s, en we waren erg laat dus stonden we helemaal achteraan. Het was een rustige en schaduwrijke plek, die landelijk zou zijn geweest, als we niet waren omringd door rijen voertuigen en bruine moddersporen die ze hadden opgeworpen om daar te komen.

“Ik wist niet, dat die parkeerplaats zo groot was,” zei Wipke, die uitstapte uit haar Kwakje. Opnieuw moest ik mijn ogen ergens anders heen laten kijken, toen het mijn prachtige zusje werd blootgesteld aan de volle zon. Haar lange, lenige armen en de verrassend prominente, parmantige borstjes en dat stevige kontje.

“We zijn absoluut aan het einde van de wereld,” zei ik. “Ik zou je hier rustig kunnen vermoorden, zonder dat iemand het ooit te weten zou komen.”

“Mama zou achterdochtig wel worden, als je alleen thuiskwam,” zei Wipke.

“Ik zou haar vertellen, dat je weer eens veel te laat was,” zei ik.

Wipke’s ogen spuugden vuur, maar ze reageerde niet.

We begonnen over het enorme parkeerterrein te lopen. Ik was blij dat ik ervoor had gekozen om comfortabele sandalen te dragen. Terwijl we liepen, appte ik Julia, om te zien waar ze was, maar ze appte niet terug.

“Ze zijn waarschijnlijk ergens op het festival terrein,” zei Wipke, alsof dit een diepe wijsheid was. “Maak je maar geen zorgen, we zullen ze wel vinden.”

“Het zou geen probleem zijn, als we op tijd waren geweest,” zei ik.

“Het is het wel waard,” zei Wipke, terwijl ze naar haar outfit wees. Ze draaide een rondje en begon verder over de parkeerplaats te huppelen.

Dat was precies nou het probleem met mijn zusje! Ze was altijd zo bruisend en opgewekt, dat je jezelf een klootzak voelde, als je boos op haar werd. En zelfs nu Wipke duidelijk degene was, die de schuld had van mijn problemen, hoefde ik niet te vechten tegen de aandrang om mijn zusje te wurgen, maar haar in plaats daarvan had ik haar het liefste wilde knuffelen.

We staken de straat over van de parkeerplaats naar de ingang en liepen een met gras begroeide heuvel op, waarna we bij een hutje kwamen, waar ze de kaartjes verkochten. Ik leunde tegen het loket en betaalde voor mezelf en Wipke, en we gingen door de ingang. Een man in een narrenkostuum riep naar ons.

“Waarom ga je met zo’n loser, mooie elf?” riep de nar. “Ik weet zeker dat je een veel leukere metgezel kunt vinden, dan hem!”

Ik realiseerde me dat hij met Wipke aan het versieren was. Mijn zusje maakte er een showtje van, door mij om te draaien en mij van alle kanten te bekijken. Ik zie er niet slecht uit, breed in de schouders met van nature goed gedefinieerde dijen en kuiten. Ik was ook begonnen met sporten, toen Melissa en ik uit elkaar waren gegaan en nu kon je mijn buikje nauwelijks meer zien onder mijn Romeinse tuniek. Met andere woorden, ik vond dat ik er best goed uitzag, alles bij elkaar genomen. Maar de opmerking van die nar en Wipke’s kritische blikken deden me weer aan mezelf twijfelen.

“Ik vind hem best leuk,” zei Wipke schouderophalend tegen de nar.

“Nou, als je een leuke vent wilt, dan weet ik wel een betere,” antwoordde hij.

Weer keek Wipke mijn kant op, nadenkend met een vinger onder haar kin.

“Nou, ik denk dat ik toch deze maar hou,” zei ze. “Hij is heel schattig!” Toen pakte ze mijn hand en trok me mee het terrein op.

Het was alsof ik een andere wereld binnenstapte. Totaal anders dan die buitenwijk, vanwaar we die ochtend te laat waren vertrokken. Mannen liepen voorbij in leren harnassen, terwijl de vrouwen felgekleurde jurken en namaakjuwelen droegen. Veel van de mensen die we passeerden hielden hotdogs en bierpullen vast. Er klonk luide muziek en valse zang. Overal hingen lange, veelkleurige linten. In de verte was een open veld met kleine, houten hutjes.

Ondanks alle afleiding kon ik mijn gedachten niet afhouden van wat Wipke zojuist had gezegd.

“Vind je mij echt schattig?” vroeg ik.

“Zeker,” zei Wipke. Ze hield even stil. “Ik bedoel, in elk geval wel zo tamelijk veel, voor een oudere broer, dan.”

“Bedankt,” zei ik. “Dat betekent wel wat voor me.”

“En ik dan? Vind je mij ook schattig?” vroeg Wipke, langs haar haarsliert strijkend. “Voor een jonger zusje dan, bedoel ik?”

Ik keek naar Wipke in haar ongelooflijke elfenkostuum. Schattig was niet het eerste woord dat ik zou gebruiken, om mijn zusje te beschrijven. Eerder zoiets als ... bloedgeil!

“Je ziet er heel goed uit,” zei ik, in een poging om diplomatiek te zijn. Ik bezorgd dat mijn neutrale lof Wipke’s gevoelens zou kwetsen, maar in plaats daarvan bloosde mijn mooie zusje tot aan haar puntige elfenoren.

“Bedankt,” zei ze, zenuwachtig aan haar haarsliertje draaiend. Ik werd me bewust van het feit dat mijn zusje nog steeds mijn hand vasthield. En dat mijn bruine broek helemaal niet goed was, in het verbergen van een ongewilde, en tamelijk ongepaste, broederlijke erectie.

Ik veranderde maar snel van onderwerp.

“Dus, waarheen nu?” vroeg ik.

“Ik denk dat we de rest van ons gezelschap moeten opsporen,” zei Wipke.

In een reflex wierp ik een blik op mijn telefoon. Ik zag dat Jaap mij een app had gestuurd.

“Bij een voorstelling,” appte hij. Alsof dat ook maar iets hielp.

“Welke?” appte ik terug. Geen antwoord.

“Nou, hier blijven staan lost niets ook op,” zei Wipke. Ze sloot haar ogen en rimpelde haar neusje. Het zag er heel schattig uit als ze dat deed.

“Mijn gevoelige elfenzintuig zegt ... die kant op!”

Wipke giechelde en sleepte me mee, naar een rij kleine stalletjes. Ze hadden de gebruikelijke meuk, geneeskrachtige kristallen, met de hand geverfde shawls en wiskundige puzzels. Wipke pingpongde van het ene stalletje naar het andere, helemaal in de ban van alle prullaria en totaal door dat alles afgeleid. Ze was dan wel gekleed als een elfje, maar het voelde meer als achter een honingbij aanlopen.

Ik keek lusteloos naar sommige voorwerpen, maar meestal volgde ik mijn zusje maar een beetje. Het studentenleven had me veel dingen gegeven, maar geld was daar niet een van. Mijn beperkte budget voor deze dag was gereserveerd voor bier en met dat in gedachten leek zelfs een halsketting, die eeuwige liefde beloofde voor een tientje, mij te duur.

“Wil je daarmee soms een bepaalde jongedame betoveren?” vroeg Wipke plagend, over mijn schouder leunend. Ik had niet eens gevoeld dat ze mij besloop, terwijl ik aandachtig naar de roze steen van die halsketting staarde. Ik voelde mijn gezicht helemaal rood worden.

“Je weet best dat ik een beetje verliefd ben,” zei ik. “Maar het is geen domme schoolverliefdheid of zoiets.”

Wipke schudde moedeloos haar hoofd en liep naar een ander stalletje. Ik pakte mijn telefoon. Jaap had me eindelijk terug geappt.

“Een of andere acrobaat. Is al afgelopen. Zien we elkaar bij het eethuis?”

Ik stuurde hem een duim omhoog en keek naar Wipke. We hadden een kaart van het terrein gekregen toen we binnenkwamen en daarop zag ik dat er een eethuis in middeleeuwse stijl was, op korte afstand van waar we nu waren. Om de een of andere reden pakte mijn zus mijn hand alweer vast en we liepen samen over de onverharde paden.

We gingen een hoek om en liepen over een groot grasveld, grotendeels tot modder vermalen door de vele voeten die eroverheen liepen. Hier en daar staken er nog plukjes gras uit, als kleine groene heuveltjes. Aan de ene kant stonden picknicktafels opgesteld, Aan de andere kant was een lange rij kraampjes met allerlei voedsel.

Het was er druk, vol feestvierders, en ik dacht dat we het moeilijk zouden krijgen om onze vrienden te vinden.

Maar ik merkte Julia meteen op!

Ze zag er nog net zo mooi uit als ik me herinnerde, met volle lippen, een hartvormig gezicht en opvallende blauwe ogen. Haar blonde haar was langer geworden, sinds ik haar voor het laatst had gezien, en ze droeg het in twee gebloemde vlechten. Ze had een soort Tiroler jurkje aan, met en een soort boezeroen van babyblauw. Haar grote borsten zagen er bijzonder aantrekkelijk uit in die outfit.

Zodra ik Julia en mijn oude vrienden aan een van de picknicktafels zag zitten, liet ik Wipke’s hand los en rende erheen.

“Daar is hij eindelijk!” riep Theo, toen hij me zag aankomen. Hij was gekleed als een ridder, zijn dikke buik rekte zijn leren harnas, uit op een manier die bijna pijnlijk leek.

“Nou, dat heeft lang geduurd,” zei Jaap mopperend. Hij zag er niet veel anders uit dan toen we nog op de middelbare school zaten, helemaal in het zwart gekleed met permanent norse ogen. Ik kon zien dat hij op het punt stond om weer een epische monoloog te beginnen, over hoe ik de groep had verraden, door veel te laat te komen, toen hij mijn zusje zag en stokstijf bleef staan staren.

Zowel Jaap als Theo kenden Wipke wel. Ze hadden allemaal samen toneel gespeeld op de middelbare school. Maar nu staarden ze haar aan, alsof ze haar nooit eerder hadden gezien. Alsof zij een visioen van onaardse schoonheid was, ontsnapt uit een sprookjesachtige, mystieke wereld. Ja verdorie, zelfs Julia leek aan de grond genageld.

“Hoi Wipke,” zei Jaap.

“Mooie outfit, meid!” zei Julia.

Wipke, plotseling verlegen, ging aan de tafel zitten, haar staf onder de bank leggend. “Dag allemaal,” zei ze.

“Waar is Willem?” vroeg ik, in een poging de aandacht van mijn zusje af te leiden.

“Wat?” Jaap schrok op, alsof ik hem uit een droom had gewekt. “Oh, die is bier voor ons gaan halen.”

Alsof we hem hadden geroepen, verscheen mijn beste vriend Willem met een dienblad vol plastic bekers, allemaal gevuld met een schuimende, gouden vloeistof. Mijn vriend Willem, vroeger een beetje een bonenstaak, was in een stoere eik veranderd, sinds ik hem voor het laatst had gezien. Zijn bruine, gekrulde haar droeg nog bij aan zijn lengte. Maar hij was niet alleen maar lang! Zijn lichaam was nu opgevuld, waardoor hij nu echt imposant was. Hij schonk ons zijn gebruikelijke glimlach, terwijl hij het dienblad met bier op tafel zette.

“Ik heb er ook maar eentje meegenomen voor Wipke,” zei Willem. “Ik hoop dat dat goed is.”

Voordat ik kon reageren, overhandigde hij mijn zusje een van de bekers met bier. Eigenlijk vond ik dat mijn zusje geen alcohol zou moeten drinken, maar ik hield Willem niet tegen. De vreugde om bij het bierdrinken te worden betrokken, overtrof alle andere zorgen die ik zou kunnen hebben.

Toen iedereen zijn bier had, hief Theo zijn plastic beker op, in het midden van de tafel.

“Op het Gilde van de Helden, Proost!” riep hij. We klonken allemaal met onze plastic bekers. “Dat we altijd samen mogen doorvechten!”

“Proost”, zeiden we en dronken. Het bier was koud, een luxe op deze al bijna snikheet wordende dag.

Ik keek de tafel rond. Tot mijn ontzetting zag ik dat Willem heel dicht naast Julia was gaan zitten. Ik verweet mezelf, waarom had ik die plek niet zelf gekozen? In plaats daarvan zat ik tussen Theo en mijn zusje. Jammer verdomme. Gemiste kans.

“En, wat is het plan?” vroeg ik.

“Dit is het plan,” zei Jaap. En met een diepe zucht dronk hij zijn bier helemaal leeg.

“De volgende ronde is voor mijn rekening,” zei ik.

Alle gebruikelijke gevoelens van uitgaan met mijn vrienden waren er weer, maar ook de bekende frustraties. Jaaps constante Ie-oor-act. En Theo’s overdreven gewauwel. En Willem was weer, helemaal Willem-achtig, meteen naast Julia gaan zitten. En in plaats van te genieten van het gezelschap, nu we eindelijk samen waren, voelde ik me geïrriteerd. Ik stond maar op om meer bier te halen.

“Wil iemand me helpen dragen?” vroeg ik, terwijl ik recht in Julia’s helderblauwe ogen keek en hoopte dat ze deze hint zou begrijpen. Maar niemand, zelfs mijn zusje niet, bood aan om mee te gaan. Dus ging ik alleen op weg.

Toen ik terugkwam, na het trotseren van de extreem lange rij, merkte ik dat er niet veel was veranderd. Maar de kleine verschillen waren wel verontrustend. Julia en Willem waren zo diep met elkaar in gesprek, dat ze nauwelijks merkten dat ik terug was. Ze zaten nog dichter bij elkaar dan voorheen, en Julia zat praktisch op zijn schoot. Haar arm rustte tegen de zijne.

Tegelijkertijd zaten Jaap en Wipke bijna even dicht bij elkaar, en net zo diep in gesprek. Jaap toonde duidelijk belangstelling voor de tietjes van mijn zusje en legde haar geduldig uit, dat niemand zijn gedichten begreep, omdat die te diepzinnig waren. Waarop mijn zusje, die toch beter had moeten weten, ernstig knikte, alsof Jaap haar de grootste levensgeheimen openbaarde. Alleen Theo begroette mij toen ik ging zitten en gaf me een stevige schouderklop. Ik verdronk mijn ellende maar in mijn bier. Als we er op tijd waren gekomen, zei ik tegen mezelf, dan was dit allemaal niet gebeurd.

We bleven een hele tijd aan die tafel zitten en we werden om de beurt weggestuurd om meer bier en hotdogs te halen. Eindelijk kreeg ik er genoeg van en stond op. Mijn knieën waren al wat wiebelig.

“Kom op,” zei ik. “Laten we wat gaan genieten van het feest!”

“Ja, ja, ja,” zei Jaap. “Laten we gaan.”

We stonden op, allemaal een beetje strompelend, en begonnen rond te dwalen. We belandden uiteindelijk in dezelfde winkels waar Wipke me eerder heen had gesleept. En terwijl iedereen aan het snuffelen was, wist ik eindelijk Julia even alleen te krijgen, terwijl ze in een stapel leren portemonnees snuffelde.

“En, hoe gaat het met jou?” vroeg ik.

“Ok,” zei ze. “En jij?”

“Ik heb het uitgemaakt met Melissa,” zei ik. “Het meisje met wie ik omging.”

“Oh, het spijt me om dat te horen,” zei Julia.

“En jij?” vroeg ik.

“Hè?”

“Heb jij iets met iemand?”

“Niet echt,” zei Julia.

“Luister Julia, ik eh...”

“We gaan naar het steekspel,” zei Jaap, die ons gesprek onderbrak. Willem, Theo en Wipke stonden allemaal naast hem.

“Kom, laten we naar een voorstelling gaan!”

Ik keek naar Julia. Als we bij een voorstelling zaten, zou ik niet met haar kunnen praten. Ik wilde haar voor mij alleen hebben, verdomme! Ik probeerde haar blikken weer te vangen.

“Ik denk dat ik liever nog een beetje rondloop,” zei ik. “We hebben al zo lang gezeten.”

Ik wachtte af, of Julia iets zou zeggen. Of ze mijn signaal zou begrijpen. We waren voor elkaar voorbestemd, toch? Ik wist zeker dat ze, als ze de kans kreeg, dolgraag verder met mij zou willen praten. Maar Julia zei geen woord.

“Ik ben het met Max eens. Er zijn veel dingen, die ik nog wil bekijken,” zei Theo.

“Pas je maar aan,” zei Jaap.

“Verpest het feest niet!” zei Willem, en we lachten allemaal.

“We zien elkaar over om drie uur,” zei ik. “Bij het Feeënbos.”

Iedereen was het daarmee eens. Ik had het zo druk met naar Julia te kijken, dat ik niet merkte dat Wipke hetzelfde naar mij deed.

Terwijl ik met Theo over het terrein liep, nam ik mijn besluit. Het had geen zin om subtiel te zijn. Zodra we weer bij elkaar waren, zou ik Julia vastpakken, haar opzij trekken en haar gewoon vertellen wat ik voor haar voelde. Ik had al te veel tijd voorbij laten gegaan, vond ik.

Op de afgesproken tijd gingen Theo en ik naar het Feeënbos. Het was een klein bosje bomen langs het onverharde pad, bevolkt met actrices die zich voordeden als feeën. Hun kostuums waren de beste, die ik tot nu toe bij de voorstellingen had gezien, ingewikkeld en heel mooi. Het deed me aan Wipke’s outfit denken. Maar Wipke’s outfit was zo mooi, dat het zelfs die professionele feeën jaloers zou maken, dacht ik. Even voelde ik me rot dat ik mijn zusje bij onze groep had achtergelaten. Ik hoopte maar dat ze ten minste een beetje plezier had gehad.

Toen kwam onze groep de hoek om, als een bende triomfantelijke strijders. Julia, Willem en Jaap, en ze lachten allemaal. Mijn hart klopte in mijn keel. Nu zou ik eindelijk de kans grijpen om met Julia te praten. Ik herhaalde mijn toespraak in mijn hoofd, om er zeker van te zijn, dat ik alles goed op een rijtje had.

Toen realiseerde ik me plotseling dat er iets niet klopte. Want Wipke was er niet bij! Mijn maag verkrampte, een slechte combinatie bij al dat bier.

“En, hoe was de voorstelling?” vroeg Theo.

“Super goed!” zei Willem.

“Die steekgevechten waren nep,” zei Jaap. “Wel stom.”

“Waar is Wip?” vroeg ik.

“Ik weet het niet,” zei Jaap. “Ze is op een gegeven moment weggelopen.”

“Echt waar?” vroeg ik verwijtend.

“Man, ik ben toch niet haar oppas,” zei Jaap. Hij gaf mij een speelse duw en ik vocht tegen de neiging om hem een klap terug te geven.

“Ze zei dat ze naar wat parfums ging bekijken of zoiets,” zei Willem.

“Ik weet zeker dat het wel goed komt,” zei Julia. “Ze is al een grote meid. En ze weet waar ze ons kan vinden.”

“Oké dan,” zei ik, terwijl ik voelde dat mijn adem terugkeerde.

Maar er gingen vijf minuten voorbij en Wipke was nog steeds nergens te bekennen. Tien minuten. Vijftien.

“Het menselijke schaakspel begint zo dadelijk,” zei Jaap.

Ik gaf hem de smerigste blik die ik kon trekken.

“Ze heeft toch een mobiel?” zei Julia. “Dus ze kan ons wel vinden.”

Julia had gelijk. Wipke was dan wel mijn jongere zusje, maar ze was geen kind meer. Ze was perfect in staat om te appen, te bellen, of wat dan ook. Verdorie, ze zou mij zelfs aan het eind van de dag bij Kwakje kunnen opwachten, als het erop aankwam. Wipke had haar oudere broer niet nodig om op haar te passen!

Maar toch.

“Kom plezier met ons maken,” zei Julia. Ze pakte mijn arm en, ik zweer het, het was alsof de bliksem naar mijn schouder schoot, alle kleine lichte haartjes op mijn arm stonden overeind.

Ik had gebruik moeten maken van dat moment. Het meisje waar ik altijd al naar verlangde, trok me mee, net als in mijn fantasie! Maar in plaats daarvan kon ik alleen maar denken aan mijn jongere zusje, die in haar eentje op deze kermis rondliep en die zich in de steek gelaten voelde.

“Ik blijf hier op Wipke wachten,” zei ik. Ik voelde me misselijk toen ik het zei, maar ik had het al gezegd.

De groep keek me twijfelend aan en ik begreep wel waarom. Wipke deed dit toch altijd? Te laat komen. Alles verpesten. Het was belachelijk om op haar te blijven wachten. Maar toch hield iets mij op deze plek.

“Ik haal jullie later wel in,” zei ik.

Julia liet mijn arm los en wierp me een teleurgestelde blik toe.

“Tot later dan,” zei ze.

De groep zwaaide naar mij en liep weg. Ik vond een plek om te zitten en wachtte op mijn zusje. Wat had ik gedaan? Zodra mijn vrienden vertrokken waren, besefte ik dat ik een vreselijke fout had gemaakt. In plaats van mijn liefde te verklaren aan Julia, kreeg ik nu waarschijnlijk grote ruzie met mijn zusje. Ik liet mijn woede volledig tot uiting komen en knarste op mijn tanden als een valse hond, waarbij ik elk beetje zuur dat ik kon vinden, eruit perste.

Een groep feeën deed een cirkeldans om me heen. Er liep een gezin voorbij met een huilend kind. Dertig minuten gingen voorbij. Toen veertig. Eindelijk ving ik een glimp op van een slank. Superleuk gekleed elfje, dat huppelend mijn kant op kwam.

Wipke leek in elk opzicht een gelukkig elfje. Ze had een stralende glimlach op haar gezicht en keek verbaasd naar alles wat langs haar heen liep. Maar deze keer kon zelfs Wipke’s vrolijkheid mijn humeur niet verbeteren. Ik sprong overeind, rende naar haar toe, greep haar arm en trok haar ruw naar de zijkant van het pad.

“Verdomme!” riep ik.

Wipke trok haar arm los en keek me boos aan. “Wat is er?” vroeg ze. Haar groene ogen straalden grote verbazing uit.

“We hadden toch om drie uur afgesproken?” zei ik.

“Ja en?”

“En? Het is al bijna vier uur!” riep ik uit.

“Oh,” zei Wipke. Het klonk bedeesd. Ze keek op haar telefoontje, alsof ik ze het niet geloofde. Ik zag haar gezicht betrekken, toen haar telefoon mijn bewering bevestigde.

Misschien was mijn zusje t één van die feeën, die altijd alle tijd hadden om heerlijk rond te zweven. Zo vrij en fantasievol! Wat kon anders verklaren, waarom zij zo totaal opging in de kleurrijke wereld om haar heen?

Het kon me niet schelen. Het was gewoon niet eerlijk en ik kon me niet langer inhouden.

“Serieus, Wipke, wat denk je wel?” riep ik uit. “Je hoefde maar één simpel ding te doen, op tijd terugkomen, en toch heb je het weten te verpesten!”

“Het spijt me, Max,” zei Wipke. “Ik denk dat ik een beetje in de dingen verstrikt ben geraakt.”

“Verstrikt?”

“Ja, wij waren naar dat steekspel aan het kijken. Maar toen realiseerde ik me, dat ik mijn Staf had achtergelaten, onder de bank bij het eethuis.”

“Staf?” vroeg ik.

“Ja, dit ding,” zei Wipke, terwijl ze met haar staf zwaaide.

“Hoe dan ook, tegen de tijd dat ik hem terug had, dacht ik dat de show waarschijnlijk al voorbij was en ging ik maar wat andere dingen kijken. Er waren acrobaten en dansers op stelten, en een vrouw die glas blies en het was zo sprankelend overal. Maar het kijken maakte me dorstig, dus ik ging wat drinken. Er was een superaardig meisje bij die stand, en ze vond mijn outfit supermooi en we begonnen te praten en ik heb een gratis biertje van haar gekregen. Oh ja! Toen zag ik nog een prachtig gekleurde vlinder, en ik volgde haar een hele tijd. Toen keek ik naar de zon, en realiseerde me, dat ik terug moest naar jou. En hier ben ik!”

Ik werd zo duizelig van wat er allemaal in het brein van mijn zusje omging, dat ik achteruit strompelde. Ik vond een grote steen en ging erop zitten, mijn voorhoofd vasthoudend in mijn handen.

“Gaat het?” vroeg Wipke bezorgd. “Heb je soms te veel gedronken?”

“Het gaat wel,” zei ik.

“Ik denk dat ik wel iets te veel gedronken heb,” zei Wipke. Ze hikte en klonk bijna perfect. Een karikatuur die maar al te echt was.

“Ik drink niet vaak. Of eigenlijk nooit. Bier smaakt raar, maar ik denk dat ik het toch lekker vind.”

“Goed van je!” zei ik.

Wipke voelde de woede in mijn woorden niet. Of misschien kon het haar niet schelen. In plaats daarvan kwam ze naast me zitten en sloeg haar arm om mijn schouder. Ik zag dat de mooie beschilderingen op haar armen al een beetje waren uitgesmeerd. Om de een of andere reden maakte dat mij verdrietig.

“Waar is iedereen?” vroeg Wipke.

“Ze waren het wachten beu en ze zijn vertrokken,” zei ik.

“Oh,” zei Wipke. Weer die diepe zucht. “Heb je nog met Julia kunnen praten?”

“Nee!” riep ik wanhopig, “Dat kón niet, omdat ik op jou moest wachten!”

Wipke sloeg haar ogen neer, en ik kon niet zeggen of ze zich schaamde voor zichzelf, of voor mij.

“Julia vroeg mij om met haar mee te gaan, maar ik moest op mijn kleine zusje wachten, omdat zij weer eens te laat was! En dat doet je dus altijd! Weet je hoeveel dingen ik al heb gemist, belangrijke dingen, omdat je niet de moeite neemt om gewoon op tijd te komen? Weet je nog mijn achtste verjaardag, toen Mama ons meenam naar een goochelvoorstelling? Natuurlijk weet je dat niet meer, want tegen de tijd dat we daar eindelijk aankwamen, was die goochelaar al lang weg! Jij bent je altijd aan het omkleden, of je kijkt naar een voorstelling, of ... of je loopt achter een verdomde vlinder aan!”

“Ik kan er niets aan doen, ik ben wie ik ben,” zei Wipke. “Ik wil genieten van alle dingen. Ik probeer wel op tijd te zijn, maar...”

“Maar niets!” zei ik kwaad, haar onderbrekend. Het kon me niet schelen dat het gezicht van mijn zusje rood werd. En dat haar ogen nat werden van tranen. En dat er wel ongeveer twintig mensen bleven staan, om naar mijn woedeaanval daar aan de kant van de weg te staren.

“De waarheid is, dat het je niets kan schelen,” vervolgde ik. “Je geeft niets om mij, of om mijn gevoelens, of om wat dan ook!”

“Dat is niet waar,” zei Wipke. Het klonk een beetje als snikken.

“Waarom ben je dan altijd te laat?!”

“Ik weet het niet,” zei Wipke. “Ik vind het heel vreselijk dat ik jou al die dingen heb laten missen. Ik nam aan dat als je echt ergens anders moest zijn, je mij wel zou achterlaten.”

“Nee, dat zou ik nooit doen,” riep ik. Zelfs ik was verbaasd door de kracht van mijn woorden. “Jij bent mijn zusje! Ik laat jou niet in de steek. Nee Nooit!”

Een glimlach gleed nu over Wipke’s gezicht. Ze snoof. Haar make-up, een beetje uitgesmeerd, de traan op haar wang, het maakte haar op de een of andere manier nog aantrekkelijker. Verdorie!

“Ik laat jou niet in de steek,” zei ik opnieuw.

Wipke keek me lief aan en omhelsde me. “Zelfs niet, als ik jouw hele leven verpest?”

“Je verpest mijn leven niet,” zei ik. De woede vloeide nu helemaal uit me weg. “Het spijt me, dat ik zo tegen je schreeuwde. Ik was boos op je, maar dat was niet terecht.”

“Het is oké,” zei Wipke. “Je hebt alle recht om boos te zijn.”

“Ik had niet zo tegen je moeten schreeuwen,” zei ik. “Ik weet ook wel dat jij je best doet. Ik verwacht ook niet dat je perfect bent. Maar je moet in het vervolg ietsje beter je best doen, oké?”

“Ja,” zuchtte Wipke. Ze staarde me aan alsof ik de meest geweldige persoon ter wereld was. Al kon ik me niet voorstellen waarom.

“Je hebt gelijk, zei ze. “Ik beloof je dat ik vanaf nu altijd op tijd zal zijn.”

“Niemand is altijd op tijd,” zei ik.

“Nee, ik weet het,” zei Wipke. “Maar ik zal eraan werken, oké? Dat beloof ik. En omdat ik weet dat jij altijd op mij zult wachten, zal ik altijd komen opdagen. Oké?”

“Oké,” zei ik.

Wipke haalde diep adem. Ze liet me los en richtte zich op. Zelfs besmeurd en een beetje uit de toon gevallen, zag ze er nog steeds spectaculair uit. Ik stond op en keek mijn zusje diep in de ogen.

“Ik zal ook beter mijn best doen.”

We stonden midden op de weg en keken elkaar aan, ongetwijfeld een uiterst dom gezicht voor de voorbijgangers.

“Ik denk dat we de groep nu maar eens moesten gaan zoeken,” zei ik.

“Ik weet zeker dat ze niet ver weg zijn,” zei Wipke, en ze kneep haar ogen tot spleetjes en drukte haar handpalmen tegen elkaar. “Mijn elfenzintuig zegt ... die kant op!”

Ik schudde schamper mijn hoofd om haar rare capriolen, maar ik volgde haat toch, naar waar ze ons heen leidde.

We liepen naar het menselijke schaakbord, maar het was leeg. De show was al afgelopen. Op een gegeven moment zijn we opgehouden met zoeken en begonnen zomaar wat rond te dwalen en te genieten.

Het begon af te koelen en een licht briesje waaide door de regenboog van linten. De lucht rook schoon en fris. Overal waar we kwamen, leek een rinkelend muziekje ons te volgen. We vonden die rare dierenshow die Jaap eerder had afgewezen. Het waren een kat en een rat die waren getraind om kunstjes te doen. Het was eigenlijk best grappig, het deel dat we keken, ten minste. De kat deed helemaal niet wat de trainer zei, en Wipke moet er steeds om giechelen. De zon speelde op haar gezicht. Het had iets betoverends. Alsof de hele wereld gelukkig was, omdat Wipke zo vrolijk was.

Ik was niet meer boos. Niet boos om wat dan ook, eerlijk gezegd. Mijn vrienden, en Julia, het vervaagde allemaal totdat ze niets anders meer waren dan een mist in mijn gedachten. Nu waren er alleen nog Wipke en ik, die samen een leuke tijd hadden. Het was magisch en betoverend op een manier die veel verder ging dan dit festival.

“Wat is er?” zei Wipke toen ze mij naar haar zag staren. We zaten op een bankje naar een toneelstuk van Shakespeare te kijken.

“Jouw outfit was het wachten waard!” zei ik.

Wipke knikte tevreden.

“En jij bent ook het wachten waard.” Ik hoefde die woorden eigenlijk niet uit te spreken om ze mijn zusje te laten begrijpen. Ze trok me mee.

“Kom,” zei Wipke. “Ik wil je iets laten zien.”

Mijn elfachtige zusje leidde me langs de tenten. We liepen verder het park in, naar een plek waar het veel bosrijker was. Ik hoorde het ruisen van een riviertje, de wind die in de bomen speelde. Het was heel vredig.

In de verte was een kleine, houten hangbrug. Aan weerszijden hingen veelkleurige spandoeken. Het zag er buitenaards uit. Op een bord aan de zijkant stond:

“Kus-mij Brug”

“Kom,” zei Wipke terwijl ze mij meesleurde.

“Waar gaan we naar toe?” vroeg ik.

“Vertrouw me,” zei Wipke en ze begon te giechelen.

“Ik ga niet met mijn zusje op een Kus-mij brug,” protesteerde ik.

“Waarom niet?” vroeg Wipke, uitdagend lachend.

“Omdat je mijn zusje bent!”

“Hou op, met kinderachtig te doen.”

Toen stopten we allebei. We hadden bijna de brug bereikt. Maar in het midden van die brug stonden Willem en Julia, met hun lippen stevig tegen elkaar gedrukt! Toen ik naar ze keek, Willem zo lang en Julia zo klein, leek het alsof ik een reus zag vrijen met een kabouter. Een diepe zucht ontsnapte aan mijn lippen.

“Oh, hé jongens,” zei Willem, terwijl hij zich naar ons omdraaide. “Wij waren, eh, eigenlijk op zoek naar jullie!”

Julia schuifelde met haar voeten en haar gezicht werd rood. “Hallo,” zei ze, duidelijk wat ongemakkelijk.

Wipke keek me aan. Ik zag een bezorgde blik in haar ogen. Maar in plaats van mezelf boos of overstuur te voelen, zoals ik dacht dat zou moeten, voelde ik, vreemd genoeg, niets bijzonders! Dit had verwoestend moeten zijn, hartverscheurend. Mijn verliefde en mijn beste vriend te betrappen op zoenen, vlak voor mijn neus! Maar ik merkte dat het me niets meer kon schelen! Als er al iets was, dan was het gewoon grappig. Ik vocht tegen de neiging om te gaan lachen.

“Sorry dat ik jullie stoor,” zei ik, terwijl ik Wipke’s hand pakte. “Kom Wipke, laten we ze wat privacy geven.”

“Wauw,” zei Wipke gniffelend terwijl we wegliepen. “Ik bedoel, dat was...”

We liepen terug naar de ingang, langs alle winkels.

“Ik bedoel, hij is zo lang en zij is zo ...”

“Niet zo lang,” zei ik.

“Precies!” zei Wipke.

“Ik had geen idee,” zei ik.

“Ik ook niet,” zei Wipke, en ze vertraagde haar stappen, alsof de pijnlijke situatie nu pas tot haar doordrong.

“Shit Max, het spijt me. Het moet klote voor jou zijn, om dat te zien.”

“Wil je iets raars horen?” zei ik, “Ik vind het eigenlijk helemaal niet erg.”

“Echt?”

“Ja, echt. Ik zou helemaal van streek moeten zijn. Maar het betekent echt niets voor mij! Ik denk, ik weet het niet, maar misschien heb ik mezelf iets aangepraat, iets dat helemaal niet waar is? Of het was toen wel waar, maar nu niet meer? Ik weet het niet. Ik kan het niet uitleggen.”

“Niet erg,” zei Wipke. Ze straalde helemaal en ik begreep niet wat haar plotseling zo blij maakte. Maar haar glimlach verwarmde mij van mijn hoofd tot aan mijn voeten.

Toen duwde een oudere vrouw, mager en helemaal in het zwart gekleed, zich tussen ons in. Aan haar arm droeg ze een mandje, vol met zijden, rode rozen.

“Een mooie bloem voor uw jonge minnares?” vroeg ze, terwijl ze één van haar rozen in mijn gezicht duwde. Ik wilde haar uitleggen dat wij broer en zus waren, maar in plaats daarvan pakte ik mijn kleine nekzakje en betaalde haar voor de bloem. Ik verwachtte tot Wipke me voor gek zou verklaren, of op zijn minst verbaasd zou zijn. In plaats daarvan keek ze heel blij, toen ik haar die roos overhandigde.

De oude vrouw glimlachte naar ons allebei en liep weg.

“Vandaag heb ik toch genoten.” zei ik tegen mijn zusje.

Wipke keek naar de bloem en toen naar mij. Ze wilde iets zeggen, maar ze draaide nerveus de zijden bloem in haar handen. Er flitste iets in haar ogen en voordat ik het wist, duwde Wipke haar lippen op de mijne. Ik was te geschrokken om te reageren. De warme gloed van de mond van mijn zusje verspreidde zich langs mijn nek, over mijn borst en verwarmde mijn maag als een glas goede cognac.

Verbazing veranderde in verlangen. En in opwinding!

Wipke deed een stapje achteruit, haar gezicht was helemaal rood aangelopen.

“Sorry,” zei ze. “Maar ik was gewoon...”

Ik gaf haar nog een kus.

Wipke leunde tegen me aan. Haar tong danste behendig om de mijne heen. Haar slanke armen om mijn rug geslagen. Haar parmantige borstjes drukte tegen de mijne. Haar vorm paste perfect tegen mijn lichaam. Als twee helften van één geheel.

Wipke’s handen gleden naar mijn borstkas. Zij duwde ons uit elkaar. De realiteit van wat we aan het doen waren, overrompelde mij.

“Weet je nog wat ik eerder zei?” zei Wipke. “Over dronken zijn? Ik denk dat ik een klein beetje dronken ben.”

“Natuurlijk,” zei ik. Oh God! Ik had mijn zusje gekust. En niet zomaar een kusje of een toevallige knuffel. Nee, we waren er voluit voor gegaan en er was geen enkele manier om dat te ontkennen. En erger nog, ze schaamde zich ervoor! Sorry. De schuld van de drank die deze vreselijke fout had veroorzaakt!

“Dat is niet wat ik bedoel,” zei Wipke, die mijn spijt herkende. “Sorry. Ik heb te veel gedronken. Zullen we teruggaan naar de auto?”

“Waarom naar de auto?” vroeg ik onnozel.

“Omdat ik me niet goed voel,” zei Wipke. “En ik heb mijn grote broer nu echt nodig. Om goed voor me te zorgen.”

“Wil je de laatste voorstelling dan niet zien?” vroeg ik, nog steeds dalend door de mist van mijn eigen onbegrip.

“Ja,” zei Wipke. “Dat wil ik heel graag zien. Maar niet deze hier op dit feest. Begrijp je wat ik bedoel?” Ze glimlachte naar me.

Toen realiseerde ik me wat mijn zusje eigenlijk bedoelde.

“Je hebt gelijk,” zei ik. “We moeten gaan. Nu!”

We liepen hand in hand de uitgang uit, de straat over en terug naar onze auto. Ik dankte de goden dat mijn zusje die dag te laat was geweest en ons daardoor dwong om helemaal achter op het terrein te parkeren. Want ja hoor, Kwakje stond op ons te wachten, dicht bij de bomen, zonder een andere auto in de buurt.

Wipke omhelsde mij, zodra we bij de auto waren en ze duwde ons allebei zo hard tegen het deurtje dat ik de roest ervan af hoorde bladderen.

“We zouden dit eigenlijk niet moeten doen,” zei ik, hijgend tussen onze wilde kussen door.

“Ik weet het,” zei Wipke.

“Het is, eh, tamelijk fout,” zei ik.

“Ja,” zei Wipke.

Op de een of andere manier slaagde Wipke erin om de autosleutels te vinden en Kwakje te ontgrendelen, ondanks het feit dat mijn tong in haar mond stak en mijn handen in haar billen knepen.

We vielen op de achterbank. Onze lippen drukten tegen elkaar, alsof ze aan elkaar waren vastgeplakt. Onze handen gleden over elkaars lichaam als uitgehongerde wezens die wanhopig op zoek zijn naar wat kruimels. Je zou denken dat het oncomfortabel zou zijn om op die krappe achterbank te zoenen, maar op dat moment voelde het aan als een luxueuze ruimte.

We zeiden geen woord. Maar elke beweging sprak boekdelen. Elke aanraking en elke streling. Nauwelijks in bedwang te houden emoties kwamen los. Als een verhaal verteld door middel van gebarentaal voor doven.

Ik dacht niet aan seks. Of aan consequenties. Alleen aan de intieme hunkering van ons beiden. Een smachtend en oncontroleerbaar verlangen naar een intimiteit die eigenlijk verboden, maar onvermijdelijk gewenst was.

Voordat ik Wipke’s topje kon vastpakken, had ze het al uit. Als er een beha bij haar outfit had gezeten, had ze die er ook afgerukt. En ik staarde vol bewondering naar de haar blote tieten. Perfect gevormd! Ze zag mijn bewondering en schudde ze speels, alleen maar om mijn ogen te zien glinsteren.

Ik nam haar borsten in mijn handen. Legde mijn mond op een tepel en zoog eraan, begerig. Ik werd zo in beslag genomen door Wipke’s borsten, dat ik nauwelijks merkte dat ze haar hand naar beneden stak om mijn touwriem los te maken. Mijn onderbroek hing al om mijn enkels, voordat ik besefte wat mijn zusje deed.

Wipke sloeg haar handen om mijn kloppende erectie. Haar handen waren een beetje koud, maar daarom niet minder heerlijk. Ik hapte naar adem en Wipke grinnikte. Ik reikte naar haar strakke leren rokje en trok eraan. Er gebeurde niks.

“Schuif het maar omhoog,” zei Wipke. Ik deed wat ze zei en duwde het strakke leer omhoog. Ik gooide haar slipje op dezelfde stapel als mijn eigen kleren.

Mijn vingers vonden Wipke’s gleufje. Haar kutje was klein. Nauwelijks te voelen. Slechts twee kleine, mollige, koraalkleurige schaamlipjes die langs het mutsje van haar clitoris hingen. Dat maakte het wel gemakkelijk om haar hotspot te vinden.

Nu was het Wipke’s beurt om naar adem te happen. Haar greep op mijn lul verslapte. Ik duwde haar met haar rug tegen de autodeur, zodat ik kon zien hoe mijn zusje reageerde terwijl ik haar kutje streelde. De beschildering op haar arm was nu niets meer dan een blauwgroene vlek. Haar make-up was ook een puinhoop. Haar haarsliertjes waren nog wel intact, maar haar knotje ontvouwde zich en haar lange bruine haren vielen om haar hoofd, als een stralenkrans.

Wipke kreunde terwijl ik over haar kutje wreef. De geur van haar seks vulde mijn neus. Haar mooie tietjes, zo prachtig, wiebelden in perfecte harmonie. Haar heupen bewogen zich tegen mijn strelingen in. Haar borsten kleurden rood tot aan haar hals.

Ik kuste mijn zusje met overgave. Onze arme Kwakje piepte, terwijl hij heen en weer schommelde op de met gras begroeide heuvel. Als iemand hier toevallig langs zou komen, kon er geen twijfel bestaan over wat wij hier binnen aan het doen waren.

Wipke spreidde haar benen zo wijd dat haar voet vlak bij mijn oor kwam. Ze duwde mijn hand van haar kutje weg. Even aarzelde ik, want ik wist niet wat ze wilde gaan doen. Toen greep ze mijn stijve lul en trok hem naar haar kutje toe.

We kusten elkaar terwijl onze geslachtsdelen elkaar aanraakten. Wrijven tegen elkaar. Genietend van het moment voor de penetratie. Mijn lul nestelde zich tegen Wipke’s gleufje. Haar schaamhaar kriebelde tegen mijn eikel. Ik stak mijn hand uit naar Wipke’s tieten en zij duwde haar borsten naar voren. Ik voelde de warmte van haar kutje dat mijn lul gastvrij verwelkomde en hem vroeg om naar binnen te glijden, als een veilige schuilplaats in een regenbui.

Mijn lul gleed tegen Wipke’s ingang aan, Haar hand schoot naar beneden en greep mijn lul, zo stevig dat ik het bijna uitschreeuwde van pijn.

“Condoom!” siste Wipke. Dat woord rukte me uit mijn mijmeringen. Als een bad met ijs na een heerlijk warme sauna.

Condoom? Ja natuurlijk had ik condooms! Ik had er altijd een paar in mijn portemonnee, die op dat moment op mijn ... nachtkastje lag. Thuis. Verdomme!

“Heb jij ze niet?” vroeg ik.

Wipke schudde nadrukkelijk haar hoofd.

“Maar je was toch aan de pil?” vroeg ik.

“Soort van,” zei Wipke, op haar lippen bijtend.

“Wat betekent ‘soort van’ in Godsnaam?” vroeg ik. Waren er nog vrouwen in de 21e eeuw die geen pil gebruikten? Ik kon het me niet voorstellen.

“Ik ben wél aan de pil,” zei Wipke. “Ik heb een recept en zo. Het is gewoon ... dat ik ze even niet kon vinden, Daarom liep ik vanmorgen ook wat achter. Ik was op zoek naar mijn pillen.”

“Nou, dan is het wel oké,” zei ik. “Eén dag zonder de pil zal niet veel verschil maken.”

Wipke beet op haar lippen, maar ze zei niets.

“Of waren het twee dagen? Of soms nog langer?”

“Twee weken,” zei Wipke. Ze zag mijn ogen groot worden. “Ja stom, ik weet het! Ik had mijn menstruatie, maar toen het tijd was om met een nieuwe strip te beginnen, kon ik hem niet vinden. Ik heb overal gezocht, ik zweer het je!”

Twee weken. Fuck. Zelfs een idioot als ik kon bedenken, dat mijn zusje dan dus vruchtbaar was, midden in haar cyclus!

“Het spijt me,” zei Wipke. Ze zag eruit alsof ze zou gaan huilen.

“Het is niet erg,” zei ik. “Er zijn nog wel andere dingen, die we kunnen doen.” Ik kuste Wipke’s nek. En haar borstjes. En haar buikje, en nat spoor achterlatend op weg naar haar kutje.

“Ik denk, dat het wel goed zal gaan,” zei Wipke. Ze duwde mijn hoofd naar achteren en pakte mijn lul weer vast.

“Wipke, nee!” waarschuwde ik.

“Het komt goed,” zei Wipke. “Het zou nu nog nét mijn veilige tijd moeten zijn.”

We keken elkaar aan. Alsof we elkaar uitdaagden om iets ongelofelijk stoms te doen. Zoals gewoonlijk was ik degene die de stilte verbrak.

“Dan trek ik me wel op tijd terug,” zei ik.

“Goed dan,” zei Wipke, gerustgesteld.

Ja, ik wist best dat dit heel stom was. Maar mijn sexy zusje kneep in mijn lul, en ik kon de gloed van haar verlangen voelen. En ik was zelf ook als een pijl en boog, gespannen en klaar om te schieten. En het doelwit lag vlak voor mij.

We schoven een beetje op. Ik rolde op mijn rug. Wipke klom bovenop me. De hele tijd hield ze mijn lul stevig vast in haar hand. Alsof ze bang was dat hij anders zou ontsnappen.

We waren een beetje als slangenmensen op dat die achterbank, maar we waren zo gemotiveerd dat we over een hindernisbaan hadden gerend als we hadden gedacht dat het daardoor sneller zou gaan. En het hielp ook dat mijn zusje zo slank en lenig was.

Wipke ging over me heen zitten. Ze had haar puntige oren nog aan en die braamstruik zat nog op haar hoofd. Haar tieten hingen nu boven me en smeekten erom, om gezogen te worden. Dit was het meest sexy elfje, dat ik ooit had gezien!

Het was alsof ik in een fantasie werd getrokken. Een onwerkelijkheid. Ik zag dit buitenaardse wezen, het elfje Tinkerbel, dat ik tot nu toe alleen uit verhalen kende. Mooi en aantrekkelijk tegelijk.

Ze streelde met haar vingers door mijn borsthaar. Ik kon me niet herinneren wanneer ik mijn tuniek had uitgedaan, maar hij was weg. Ze wreef mijn lul over haar kutje en wiebelde met haar heerlijke kontje. Ze giechelde een beetje.

“Wat is er?” vroeg ik.

“Mijn grote broer gaat me neuken in mijn eigen Kwakje,” lachte Wipke.

En het meisje boven op mij veranderde meteen weer in mijn zus. Ik moest erom lachen. Maar was het raar dat ik de voorkeur gaf aan realiteit boven fantasie?

Wipke fronste haar wenkbrauwen. Ze tilde zichzelf op met haar knieën. Ze duwde mijn lul tegen haar ingang. Haar gleufje met mijn lul op nu op de juiste plaats. Haar ogen vernauwden zich. Haar lippen werden strakker. Mijn anders zo vlinderachtige zusje concentreerde zich op een manier die ik nog nooit had gezien.

Toen liet ze zich zakken.

Langzaam, maar onverbiddelijk gleed mijn lul in het kutje van mijn zusje. Haar meest intieme plekje. Iets wat een broer nooit mag zien, laat staan binnengaan. Toch pasten we bij elkaar, alsof we voor elkaar gemaakt waren. Gemaakt voor dit ene doel.

“fffFFFUCK!” zei Wipke, alsof ze een lange, langzame stoomstoot liet ontsnappen.

“Het is heerlijk, Wip,” kreunde ik.

“Weet ik,” zei ze.

Mijn eikel was naar al binnen gefloept. Ik hield de heupen van mijn zusje vast, happend naar lucht.

Misschien kwam het door het ontbreken van een condoom. Ik had het nog nooit eerder zonder condoom gedaan. Of misschien kwam het door de verdorven slechtheid van wat we deden? Broer en Zus die samen neuken! Of misschien was het kutje van mijn zusje echt magisch? Ik wist het niet, maar zoiets wonderbaarlijks had ik nooit eerder gevoeld! Mijn lul gleed langzaam weg in haar glibberige warme gleufje. Eén lange, lome stoot, terwijl mijn zusje en ik één magisch toverwezen werden.

“Verdomme, wat is hij groot,” fluisterde Wipke, tegen zichzelf aanlopend.

“Doet het pijn?” vroeg ik.

“Een beetje,” zei Wipke. Ze gaf me een brede grijns, alsof ze zich ineens herinnerde dat ik er ook nog was.

“Het gaat wel. Gewoon, eh ... te lang niet gedaan.”

Wipke’s adem stokte. Haar ogen rolden in haar hoofd. Haar schattige mondje hing open. Ik voelde haar vingers trillen tegen mijn borst, alsof ze nerveus was. Onze verbinding ging dieper dan we ons hadden kunnen voorstellen. Het werkte op onze zenuwen. We begonnen te trillen. Te huiveren van genot.

Eindelijk stopte mijn zusje. Ze grijnsde weer naar me.

“Zie je wel, het gaat,” zei Wipke. Ze tilde haar lichaam iets op en liet zich langzaam weer zakken. Zwaar ademend en hard knijpend.

Tot helemaal beneden!

De schaamlippen van mijn zusje bereikten nu de stam van mijn schacht. Mijn lul was helemaal verdwenen, ‘s werelds oudste goocheltruc. Alleen wist ik nog heel goed waar hij was. Want ik voelde elke centimeter van mijn gevoelige eikel, daar waar de vagina van mijn zusje er omheen zat.

Wipke leunde voorover en drukte haar lippen op de mijne. Ze streelde met haar vingers door mijn haar. Haar borsten drukten zachtjes tegen mij aan. Ze rook naar aardbeien en vers gemaaid gras. Vrouwelijke feromonen vermengd met de bekende geur van mijn zus.

“Hij zit erin,” zei Wipke trots. “Helemaal erin!”

“Ja,” zei ik.

“Ik voel jou zo goed,” zuchtte Wipke. “Zó goed!”

“Ik jou ook,” zei ik.

“Heb jij dit eerder gedaan?” vroeg Wipke.

“Ja,” zei ik. “Een paar keer.” Wel meer dan een paar keer, maar ik was niet van plan om over andere meisjes te praten, nu mijn lul in mijn eigen zusje zat.

“Gaat het altijd zo?” vroeg Wipke. “Zo gevoelig? Zo sprankelend? Zo bijna vanzelf?”

“Nee.” Ik schudde mijn hoofd. Nee, zoals nu ging het nooit.

Ik wachtte geduldig af, tot Wipke zou gaan bewegen, maar ze duwde zichzelf dicht tegen mij aan en wiegde alleen maar lichtjes met haar heupen. Maar ze begon langzaam snelheid te winnen. Ze schoof naar voren en naar achteren en haar klitje duwde tegen mijn schaambeen. Dat voelde lekker voor mij, maar voor Wipke was het duidelijk het toppunt van gelukzaligheid.

Toen verbrak ze onze kus, hevig hijgend. Haar hoofd ging omhoog. Haar tieten wezen naar voren. Haar tepels waren nu zo stijf dat het net eikeltjes leken. En haar kutje golfde op en neer over mijn schacht.

“Je neukt je zusje,” zei Wipke, bijna zingend. “Je neukt je zusje!”

“En jij neukt je broer,” zei ik.

Ik keek nadrukkelijk naar waar onze lichamen met elkaar verbonden waren.

Wipke grijnsde naar me, terwijl ze haar tong uitstak.

“Het voelt echt lekker, Max,” zei Wipke.

“Ik weet het,” zei ik.

“Ja, echt heel lekker. Het is wel een beetje eng!”

“Laten we dan maar stoppen,” zei ik, als een soort waarschuwing. Ik was me er erg van bewust, dat mijn blote lul zonder enig voorbehoedmiddel in het zeer onbeschermde kutje van mijn zusje zat.

“Ja, maar...” Wipke draaide aan haar haarsliert. “We kunnen toch nog wel héél even doorgaan, toch?”

“Natuurlijk,” zei ik.

“In ieder geval nog een paar keertjes wippen,” zei Wipke. “Tot we er genoeg van krijgen.”

“Ik denk niet dat ik er ooit genoeg van krijg,” zei ik.

“Ik ook niet.”

“Het komt wel goed,” zei ik. Alsof dat zou kunnen. Alsof er een oplossing was voor het feit dat ik verboden seks had met mijn eigen zusje.

Wipke grijnsde. Ze begon weer heen en weer te wippen boven mij.

“Fuck, wat voelt dit heerlijk,” zei ze. Ze rechtte haar rug. Haar lange haar bewoog nog wilder. Die puntige oren en die braamstruik. Haar borsten bespikkeld met roze vlekken, daar waar ik ze had gekust en gezogen.

“Ja, het voelt heerlijk,” moest ik toegeven.

Ik kon alleen maar met open mond staren, terwijl mijn zusje heen en weer golfde. Ze begon over haar klitje te wrijven met haar vingers. Vreemd genoeg, werd ik jaloers, duwde haar hand weg en voelde zelf aan dat stijve klitje. Ik vond het knobbeltje en rolde het voorzichtig heen en weer tussen mijn wijsvinger en duim.

“De lul van mijn broer voelt zo heerlijk in mij,” zuchtte Wipke. “Net alsof hij daar hoort! De superstijve lul van mijn broer! Op de achterbank van mijn lieve Kwakje! We zaten hier al achterin toen papa en mama met ons naar de Efteling gingen, weet je nog?”

“Ja.”

“En nu liggen we te neuken op diezelfde achterbank. Jij en ik. Heel anders, en toch een beetje hetzelfde.”

Wipke schoof steeds heen en weer op mijn lul. En hoe meer ik over haar kontje wreef, hoe meer ze begon te kletsen.

“Er zijn lopen misschien wel mensen daarbuiten. Onze vrienden. Ze kunnen elk moment langskomen. Ons betrappen! Zien wat we doen! Maar we stoppen lekker niet! Oh God, het is zo heerlijk! Ik had niet gedacht dat het zo lekker kon zijn!”

Opnieuw raakte ik bedwelmd door het volgen van de gedachten van mijn zusje. Tuimelend opgewonden en duizelig werd ik ervan.

Plotseling gilde Wipke alsof ze zich aan een kookplaat had verbrand. Haar hele lichaam verstijfde. Haar hand schoot naar beneden, pakte de mijne en wreef hem over haar klitje. Ze schudde en schokte en viel toen voorover. Giechelend.

“Zo lekker,” fluisterde ze. Haar lippen vonden de mijne weer. Haar haren bedekten ons beiden als een gordijn. Ik liet mijn vrije hand langs haar lichaam glijden en voelde die oh zo vrouwelijke rondingen van heup tot schouder. Een perfecte wiskundige boog! Ja, we deden iets heel verkeerds. Iets zondigs zelfs! Maar toch deed het perfecte lichaam van mijn zusje me bijna in God geloven.

Wipke bleef als bevroren boven me hangen. Haar ellebogen op slot en haar benen stijf.

“Ik blijf maar klaarkomen,” zuchtte ze. Haar ogen rolden. Haar lippen trilden. Ze hield haar adem in. Ik voelde een warme vloeistof langs mijn ballen stromen.

Toen viel Wipke voorover.

“Bijna klaar,” zei ze, maar ze hapte alweer naar adem, toen er alweer een orgasme op haar afkwam. “Oké. Oké. Heel even nog, en dan ben ik klaar. Ik zweer het je!”

“Gaat het?” vroeg ik, een beetje plagend.

“Oh ja,” zei Wipke. Ze giechelde terwijl ze zichzelf ontspande.

“Zullen we nu dan maar stoppen?” vroeg ik.

“Wacht nog even,” zei Wipke. “Ik voel net weer iets opbouwen. Blijf nog heel even in mij. OK?”

Ik knikte. Wipke ging weer rechtop zitten. Ze begon te bewegen, maar ze viel meteen weer voorover. Uitputting overweldigde haar! Ze slaakte een teleurgestelde zucht. Toen besefte ik, wat ze nu nodig had.

Ik pakte mijn zusje bij de schouders. Ik draaide ons allebei om. Haar hoofd stootte hard tegen de autodeur. Ze kreunde even van pijn, maar ze klaagde niet.

Nu lag ik boven op haar. Haar benen om mijn middel geklemd. Haar ogen een mengeling van angst en begeerte. Ik verwachtte dat ze iets zou zeggen, zou mopperen omdat ik de controle overnam. Maar in plaats daarvan keek ze alleen maar intens verlangend naar mij.

Ik neukte haar met lange, krachtige slagen van de punt tot aan de wortel. Elk glorieuze stukje van mijn zusjes nauwe, glibberige kutje. Haar elfenlichaam onder het mijne. En Wipke hapte naar adem. Ze kreunde bij elke stoot. Dit was helemaal geweldig! Dit was neuken met een intensiteit die ik nog nooit had meegemaakt! De liefde bedrijven op een manier die mij duidelijk maakte, dat ik nooit eerder de liefde had bedreven. Niet écht, ten minste.

Maar het omdraaien was ook een soort omschakelen geweest. Daarvoor was ik heel ver weg van mijn orgasme, maar nu kreeg ik het gevoel dat elke volgende stoot de laatste zou kunnen zijn. Het kutje van mijn zus voelde aan alsof er vonken in mijn lul schoten. Elke neukstoot was elektrisch geladen.

“Ik kom in de buurt,” zei ik tegen Wipke.

“Nog niet!” riep ze. “Fuck, ik kom bijna!”

“Je was toch al klaargekomen?” hijgde ik.

“Ik weet het,” zei Wipke. “Maar niet ... Niet zoals dit! Het is... verdomme, dit gaat echt enorm worden!”

“Wipke,” zei ik waarschuwend. “Ik moet echt terugtrekken, anders zullen er grote problemen ontstaan!”

Seks met mijn zusje was verkeerd, maar het was nog niet de slechtste zaak van de wereld. Zolang we het maar veilig deden! Maar haar zwanger maken, dat zou echt rampzalig zijn! Het was minder erg om haar neer te steken dan om haar te bezwangeren.

“Weet ik,” zei Wipke. “Maar ik ben bijna klaar. Nog niet terugtrekken. Alsjeblieft! Nu nog niet!”

Ik deed mijn best om naar mijn zusje te luisteren. Ik worstelde om mijn slagen te vertragen, hoewel ze mij juist aanspoorde. Ik probeerde aan andere dingen te denken, maar mijn gedachten gingen steeds terug naar Wipke’s wens om klaar te komen. Ik concentreerde me op mijn andere lichaamsdelen, mijn handen, mijn benen, maar ik mijn gedachten werden steeds onverbiddelijk weer getrokken naar de heerlijke gevoelens in mijn lul, waar het nauwe kutje van mijn zusje zo heerlijk in kneep.

“Max, ik ben er echt bijna,” herhaalde Wipke, als een mantra.

“Als je niet opschiet, kom ik eerder klaar dan jij,” dreigde ik. En dat was geen loos dreigement!

“Waag het niet, Max!” riep Wipke, haar stem galmde door de kleine auto.

We bewogen nu ritmisch tegen elkaar in. Zo gecoördineerd alsof we het al honderd keer hadden gedaan. Onze lichamen waren twee delen van hetzelfde geheel. Twee neukmachines die alleen voor elkaar gemaakt waren.

“Ik kan het niet langer houden,” riep ik. “Ik moet nu echt terugtrekken. Alsjeblieft Wipke!”

“Het spijt me, ik doe mijn best,” zei Wipke. “Ik ben er bijna, maar het is gewoon, eh, ingewikkeld.”

“Echt?” vroeg ik.

“Een beetje,” zei Wipke. “Maar je moet het sneller doen. En steviger. Dan kom ik meteen klaar, als je dat doet. Ik weet zeker, dat ik dat zal doen!”

“Maar als ik het harder en sneller doe, dan ga ik zeker klaarkomen,” zei ik.

“Zie je wel, ingewikkeld!” zei Wipke, vreemd zakelijk klinkend.

“Dan maak ik me wel klaar met mijn eigen hand,” zei ik.

“Nee,” jammerde Wipke.

“En dan spuit ik het op je borsten.”

“Niet doen!” riep Wipke. “Héél even nog. Je hebt toch beloofd dat je altijd op mij zou wachten? Nog maar een klein beetje langer. Ik ben er al bijna ...”

Op dat moment verloor ik mijn gezonde verstand. Ik trok me zo ver terug als de benen van mijn zusje me toestonden. En toen stootte ik diep in haar, zo diep als ik kon, in de hoop dat het op de een of andere manier allemaal goed zou komen.

“Ik kom klaar! Ja ik kom klaar!” schreeuwde mijn jongere zusje.

Maar, zoals altijd, was het weer te laat. Het kutje van mijn zus klemde zich samen, precies op dat moment dat mijn orgasme ook mij overspoelde. De biologische drang van mijn lichaam vuurde een ongelooflijk zware uitbarsting van zaad rechtstreeks naar de baarmoeder van mijn zusje in een ongelooflijk orgastisch hoogtepunt! En terwijl ik mijn zaad al bijna in haar onbeschermde kutje begon te lozen, hoopte ik nog dat mijn zusje mij snel van zich af zou duwen. Maar in plaats daarvan klemde ze haar armen en benen stevig om me heen. Zelfs haar kutje leek me stevig vast te knijpen!

Ik kwam ongelofelijk klaar, misschien zelfs meer dan één keer. Elke twijfel die ik had, verdween, toen ik de kut van mijn zusje vulde met mijn zaad. Ik was me alleen nog maar bewust van de orgastische extase, die door me heen golfde. Straal na straal van gloeiend zaad, als een vuurwerkshow.

Ik werd me weer bewust van mijn zusje. Haar gejammer en haar gesnik van genot, terwijl we allebei een onmogelijk intens orgasme doormaakten. We snakten naar adem. We omklemden elkaar en hielden elkaar vast, alsof we in een orkaan zaten, in plaats van dat we lagen te neuken op de achterbank van een Lelijke Eend.

Het was verreweg het slechtste wat ik ooit heb gedaan. Maar het was ook het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt. Mijn lichaam beefde nog van de schokken, terwijl ik de baarmoeder van mijn zusje begerig mijn babysap opslurpte.

Uiteindelijk kwam ik terug op aarde en voelde me plakkerig en warm. Mijn zweet en zaad vermengden zich met de glibberige sappen van mijn zusje en plakte ons aan elkaar, als langzaam verstijvende lijm. De ooit zo ruime achterbank voelde plotseling veel te krap aan. En Wipke’s lichaam was te kwetsbaar, om erop te blijven liggen.

Dus gingen we uit elkaar. Mijn lul gleed met een slurp uit Wipke’s kutje. Zij keek tussen ons in en giechelde. Ik zag een dikke witte klodder uit haar kutje druipen, en op de achterbank lekken.

Ik verwachtte dat Wipke geschrokken zou zij. Of zelfs boos, toen ze het zaad van haar eigen broer uit haar kutje zag komen. Maar in plaats daarvan keek ze vrolijk, alsof dit het leukste was dat ze ooit had gezien.

“Je bent klaargekomen in mijn kutje!” zei Wipke.

“Sorry, ik was net te laat,” zei ik.

“Nee, je was precies op tijd,” zei Wipke.

We vonden een rol keukenpapier in de kofferbak en we deden ons best om de achterbank schoon te maken. De auto rook naar seks maar daar konden we niets aan doen. Er stonden wel tien berichten op mijn telefoon, van mijn vrienden. Ik nam niet eens de moeite om ze te lezen.

“Ik denk dat we terug moeten gaan,” zei Wipke. Ze zat op het gras bij de auto, weemoedig naar de ondergaande zon te staren. Ze had haar best gedaan om weer bij te komen. Maar in plaats van een toverachtig elfje zag ze er nu uit als een verzopen elf die net geneukt was. Wat niet ver van de waarheid was.

“Goed.”

Ik ging naast mijn zusje op de grond zitten. Ik kantelde haar hoofd naar het mijne. Ik kuste haar zo lief als ik kon. Alsof ik mijn ziel in haar wilde gieten.

“We kunnen ook hier blijven,” zei Wipke tussen twee kussen door. “Weet je, gewoon nog wat blijven.”

“We kunnen het tussen de bosjes proberen,” stelde ik voor.

We namen niet de moeite om te doen alsof. Wat gedaan is, is gedaan. Dus neukte ik Wipke op het mos onder de bomen. Ik bekommerde me nauwelijks om haar plezier, maar ze kwam al klaar, terwijl ik alleen nog maar haar roze tepels tussen mijn vingers draaide. En toen ik alweer die onontkoombare aandrang voelde, begroef ik mijn lul zo diep in haar kutje, als maar kon.

“Fuck, precies op tijd!” gilde Wipke toen ik haar voor de tweede keer insemineerde.

Uiteindelijk zijn we toch maar naar huis gereden. Uiteindelijk.

Ik was nog geen maand terug op de universiteit toen ik een appje kreeg van Wipke, die me liet weten dat ze mij kwam opzoeken. Ik was het daar meteen mee eens, hoewel ik me afvroeg wat ze van plan was. Ik hoopte dat ze kwam om nog een keertje met mij te neuken.

Wipke zou de trein nemen, dus wachtte ik op haar bij het station. Het was een mooie herfstdag en ik stond geduldig te wachten op het perron. Ik had verwacht dat zij wel weer veel te laat zou zijn. Ze had me haar aankomsttijd verteld, maar ik was er zeker van dat ze die trein zou missen en misschien ook de volgende, en die daarna ook nog. Maar dat vond ik niet erg, want Wipke was het wachten waard!

Tot mijn schrik, toen die eerste trein stopte, stapte mijn schattige zusje het perron op! Ze glimlachte naar mij, terwijl ze haar lange haarsliert achter haar oren veegde. Mijn zusje zag er nog mooier en aantrekkelijker uit, dan ik me herinnerde.

En: voor het eerst van haar leven was mijn zusje precies op tijd! Helaas vertelde ze mij, toen we op mijn studentenkamer waren, was haar menstruatie dat niet. Want die was al weken te laat!

Einde