‘’Nog een klein hapje,’’ zei ik tegen Lizzy. ‘’Je moet goed eten, meisje, want je moet net zo mooi als mama zijn.’’ Ik stak een klein stukje boterham met smeerkaas in haar mond. Ik slaakte een opgeluchte zucht. De laatste dagen wilden onze dochters opeens niet meer ’s ochtends eten. Ik pakte het laatste stukje van de boterham en hield het voor de gesloten mond van Lindsay. ‘’Kom op, nog een hapje. Je zus heeft alles opgegeten en dat kan jij ook.’’ Lindsay keek haar zus aan, alsof ze wilde kijken of Lizzy inderdaad alles opgegeten had, pakte de boterham van me af en stopte die zelf in haar mond. Ik glimlachte trots. ‘’Goed zo, meisjes.’’

Ik nam een slokje van mijn koffie en keek mijn dochters beurtelings aan. ‘’Nou, papa en mama gaan straks weg.’’
‘’Mama weg?’’ riep Lizzy.
Ik boog me voorover naar haar toe. ‘’Wat zei je, poepie?’’ Ik had helaas nog steeds moeite om ze te verstaan. Sommige woorden kon ik wel goed begrijpen, zoals papa en mama. Ik had Mandy vaak nodig om te begrijpen wat onze kinderen zeiden. Maar ze was nu boven om zich klaar te maken.
‘’Weg!’’ riep Lindsay enthousiast uit.
‘’Weg? Ja, dat klopt. Mama en papa gaan vandaag even weg,’’ zei ik, blij dat ik begreep wat ze bedoelde. ‘’Maar we komen vanavond terug hoor! Papa en mama kunnen niet zo lang zonder jullie.’’
‘’Mama weg!’’ zei Lizzy opnieuw.
‘’Weg!’’ deed haar zusje vrolijk mee.
Ik glimlachte. ‘’Ja, papa en mama weg!’’

Mandy stapte de keuken binnen en precies op dat moment riep Lizzy alweer: ‘’Mama weg!’’
Mandy knipperde met haar ogen en glimlachte. ‘’Ja, mama gaat zo dadelijk weg. Jullie gaan naar oom Nick en tante Kelly. Jullie kunnen met Stijn spelen.’’
Nick en Kelly waren natuurlijk niet hun oom en tante maar we vonden het wel leuk. Onze andere vrienden waren ook oom en tante van onze dochters. Dat gold ook voor andersom, we waren ook oom en tante voor de andere kinderen.
Ik bestudeerde mijn vrouw. ‘’Je ziet er weer prachtig uit.’’
Ze glimlachte. ‘’Dank je wel, lieverd, maar dat zeg je elke dag.’’
‘’Dat klopt omdat het ook zo is,’’ knipoogde ik.

We maakten ons klaar voor het vertrek. Mandy en ik gingen vandaag naar de bijeenkomst van doofblinden. We waren heel benieuwd. Eerst zetten we onze kinderen bij Nick en Kelly thuis af, waarbij Nick met een grijns onze kinderen had opgetild en meegenomen naar zijn huis. En toen reden we richting Rotterdam.

Mandy zette de auto uit. ‘’Zo, we zijn er. Ben je er klaar voor?’’
‘’Zeker weten! Ik ben benieuwd,’’ antwoordde ik en stapte uit. Mandy pakte mijn hand en we liepen naar het gebouw. In de gang stonden al wat mensen. Ik zag al gauw een paar mensen met vierhandengebaren communiceren. Helaas was er hier niemand die ik kende. Maar dat maakte niet uit. Iedereen liep naar de grote zaal en wij volgden hen. Ik was verrast dat het best druk was. Maar dat kwam ook doordat alle doofblinden hun eigen tolk meegenomen hadden. Er was me ook iets opgevallen: er waren veel ouderen. Volgens mij was ik hier de jongste. Er waren gelukkig ook een paar mensen van middelbare leeftijd. Maar in ieder geval geen twintiger.

Een man van middelbare leeftijd met een klein staartje – het deed me denken aan het kapsel van Zlatan Ibrahimovic – kwam naar ons toe en heette ons welkom: ‘’Hallo, volgens mij heb ik jullie nog niet eerder gezien. Zijn jullie voor de eerste keer hier?’’
Hij hield zijn hand bewust voor zijn mond, zodat het in mijn kokervisie viel en ik wist dat hij mij een hand wilde geven.
Ik merkte dat hij niet helemaal goed kon praten maar ik kon het net verstaan. Ik wist meteen dat hij doof was maar hij droeg ook een CI. Omdat hij kon praten, ging ik ervan uit dat hij mij ook kon verstaan.
Ik pakte zijn hand beet en praatte langzaam en duidelijk: ‘’Ja, dat klopt. Ik ben Danny en dit is mijn vrouw Mandy. Ik heb het Ushersyndroom, type 1.’’
‘’Dennis? Kun je misschien je naam vingerspellen?’’ vroeg hij.
Ik spelde mijn naam met mijn vingers en Mandy deed hetzelfde bij haar naam.
‘’Andy?’’ zei hij tegen Mandy.
Ik keek haar aan. ‘’Niet zo snel, hij moet jouw hand eerst zien vinden.’’
Ze knikte begrijpend en deed het opnieuw met vingerspellen.
‘’Oké, welkom Danny en Mandy! Mandy, ik neem aan dat je een horende bent? Ik heet trouwens Japie. Mijn naamgebaar is:’’
Hij maakte met één hand een gebaar alsof hij een capuchon opzette.
‘’Ah, een leuk naamgebaar,’’ zei Mandy lachend. ‘’Waarom dat eigenlijk, als ik vragen mag? En ik ben inderdaad horend.’’
‘’Als kind, puber, droeg ik vaak een capuchon. En nog steeds, vandaar mijn naamgebaar,’’ antwoordde hij. ‘’Ik ben trouwens de voorzitter van deze stichting en heb ook het Ushersyndroom van type 1.’’
‘’Ah, leuk!’’ zei ik. ‘’Wat doe je zoal?’’
‘’Danny,’’ onderbrak Mandy me. ‘’Kunnen we niet beter eerst gaan zitten?’’
Ik knikte en zei dat tegen Japie.
‘’Lusten jullie een drankje? Jullie krijgen het van mij als een welkomstcadeautje,’’ vroeg Japie.

Die aanbod sloegen we niet af. We liepen achter Japie aan. Ik was enigszins verbaasd dat hij alleen was. Ik wilde hem vragen of hij geen tolk had, maar ik bewaarde de vraag voor als we gingen zitten. We kregen koffie en gingen aan tafel zitten. Ik zag een aantal mensen met blindengeleidehonden. Mandy had, terwijl we op de koffie wachtten, de neiging om een hondje te aaien maar wist zich te beheersen. Ik had het gezien en moest zachtjes grinniken.
Ik keek rond in de zaal. Veel mensen gebruikten inderdaad vierhandengebaren als communicatiemiddel. Ik wendde me tot Japie. ‘’Heb je geen tolk?’’
‘’De stichting regelt schrijftolken en algemene tolken voor de hele zaal. Als ik er een nodig heb, kan ik er eentje vragen. En van de schrijftolk heb ik een tablet waarop ik kan volgen wat de spreker op het podium zegt,’’ antwoordde hij.
Ik keek naar het kleine podium. Bij het trapje zag ik een geel-zwart lint op de vloer. Ik knikte goedkeurend en keek weer terug naar Japie. ‘’Wat doe je zoal als voorzitter?’’
‘’Wij, het bestuur, organiseren elke maand bijeenkomsten voor doofblinden. We verzinnen leuke activiteiten of een thema voor de bijeenkomsten. De doofblindenwereld is heel klein, en we willen proberen om de doofblinden bij elkaar te brengen en gezellig te laten kletsen. We willen voorkomen dat doofblinden te veel in een isolement raken.’’
‘’Dat is prachtig,’’ zei Mandy. ‘’Maar mag ik vragen waarom er zo veel ouderen zijn? Waar zijn de jongeren?’’

Japie nam een slokje van zijn koffie.
‘’Dat komt omdat de meeste doofblinden in hun vroege levensjaren, zoals in de puberteit of als jongvolwassene, vaak nog redelijk goed zien. Zoals jouw man, die volgens mij nog best goed ziet. Heeft Danny veel contact met andere doofblinden?’’
Mandy lachte. ‘’Nu snap ik het. Hij heeft inderdaad weinig contact met doofblinden. Daar heeft hij geen behoefte aan, omdat hij nog goed kan zien en horen.’’
‘’Precies,’’ knikte Japie. ‘’Dat had ik vroeger ook. Toen ging ik alleen met doven om, niet met doofblinden, want toen zag ik nog vrij goed.’’
‘’Hoeveel zie je eigenlijk?’’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘’Ik zie ongeveer tien procent. Ik ben zwaar nachtblind. Ik kan van grote afstanden niets lezen, dus televisie kijken zit er niet meer in.’’
Mandy keek naar mij. Dit gesprek hadden we eens eerder gehad, over dat ik de laatste tijd steeds minder televisie keek. Ze raakte Japie voorzichtig aan zijn arm om zijn aandacht te trekken. ‘’Als je geen televisie meer kijkt, wat doe je dan? Wat zijn je hobby’s?’’
Japie grijnsde breed. ‘’Dansen op rolschaatsen!’’
Mandy en ik keken hem verbaasd aan.
‘’Wat? Rolschaatsen? Dat is toch moeilijk vanwege de evenwichtsproblemen? Ik heb het wel eens geprobeerd en vond het heel lastig,’’ reageerde ik.
‘’Ja, ik dacht ook dat het moeilijk was. Tot ik het ging proberen, bleek het mee te vallen. Stap voor stap kon ik steeds meer. Ik had wel wat extra tijd nodig om mijn evenwicht te corrigeren en te begrijpen hoe het moest. Nu gaat het best goed,’’ antwoordde hij trots.
‘’Knap hoor! Maar waar doe je dat eigenlijk? Moet je ook vaak oppassen voor andere mensen als je gaat rolschaatsen?’’ vroeg ik.
‘’Ik heb mijn eigen plek in de sportzaal. Iedereen die daar ook rolschaatst, kent mij en geeft me de ruimte. Nieuwe mensen worden door de trainers op mij geattendeerd,’’ antwoordde hij.
‘‘Heel netjes van ze. En wat doe je nog meer, naast rolschaatsen?’’ vroeg Mandy enthousiast, want ze vond dit gesprek geweldig.
‘’Reizen. Ik ben heel trots dat ik in mijn eentje verre reizen heb kunnen maken. Zoals naar Nieuw-Zeeland. Nu mijn ogen slechter worden, ga ik liever met mijn vriendin, vrienden of met een tolk. Verder bouw ik graag met Lego, lees boeken en game op de Switch. Ik speel Super Mario.’’

‘’Super Mario? Is dat niet wat voor jou, Danny?’’ vroeg Mandy aan me. ‘’Volgens mij zijn die spellen wat langzamer en waarschijnlijk geschikter voor jou. Call of Duty is tegenwoordig veel te snel voor jou.’’
Ik knikte langzaam. ‘’Dat zou best kunnen, inderdaad.’’
Mandy zag de niet-begrijpende blik van Japie en herhaalde wat ze tegen mij had gezegd.
‘’Super Mario-games hebben een duidelijker contrast dan de meeste schietspellen. En Super Mario zijn ook gewoon geweldige games,’’ zei Japie.
Mandy keek me aan met zo’n blik die ik meteen herkende. Ik moest lachen. Ze ging waarschijnlijk een Switch voor me kopen.

Ik wendde me weer tot Japie. ‘’Je zei dat je graag reist. Is dat ook vanwege het Ushersyndroom, dat je dit nu al wil doen? En heb je tips voor ons?’’
Hij antwoordde: ‘’Ja, ik ben inderdaad op jonge leeftijd gaan reizen vanwege mijn Ushersyndroom. Niemand weet natuurlijk wanneer ik volledig blind word. Dus nu ik nog wat zie, wil ik ervan profiteren. Ik ben in de winter naar Nieuw-Zeeland geweest. Niet alleen vanwege het warme weer — nou ja, een klein beetje dan — maar vooral vanwege de lange dagen. Ik heb een bloedhekel aan korte dagen.
Mijn tip: wacht niet te lang en verwacht niet te veel. Vermijd groepsreizen als het kan. Bepaal je eigen tempo, want doofblinden hebben vaak meer tijd nodig dan goedziende en horende mensen. Geniet van de kleine dingen.’’ Hij glimlachte terwijl hij terugdacht aan zijn vakantie. ‘’Nieuw-Zeeland kan ik jullie echt aanraden.’’

Mandy pakte mijn hand. ‘’Als onze kinderen wat ouder zijn, willen we proberen zo veel mogelijk op vakantie te gaan. Ik weet dat we niet te lang moeten wachten, maar ik wil onze kinderen ook niet te veel achterlaten.’’
Ik kneep in haar hand. ‘’Ik snap het, Mandy. Dat wil ik ook niet. We wachten gewoon tot ze rond de zestien zijn.’’
Ze knikte dankbaar en keek naar Japie.
‘’Bedankt voor je goede tips. Die nemen we zeker mee.’’
Japie keek naar het podium en stond op.
‘’Het was fijn jullie ontmoet te hebben. Hopelijk zie ik jullie gauw weer, hier of ergens anders. Ik moet als voorzitter weer aan het werk.’’
We schudden hem de hand. Van Mandy kreeg hij zelfs een knuffel.

Mandy keek me aan. ‘’Dat was een interessant gesprek. Goed dat we hier gekomen zijn.’’
Ik knikte instemmend. ‘’Ik ben het met je eens. Goed dat je me overgehaald hebt om mee te gaan.’’ Ze knipoogde.

Er stonden een paar mensen op het podium. Een oudere man hield een toespraak en dat deed hij met spraak. Naast hem stond een tolk die alles wat hij zei vertaalde in gebarentaal. Er was ook een beamer waarop de gesproken tekst te lezen was. Ondanks dat de letters groot waren, ging ik wat dichterbij zitten. De man vertelde dat het vandaag een spelletjes-dag was en dat het om één uur van start zou gaan. En dat je de lekkere soep, die zelfgemaakt was door een van de vrijwilligsters, kon halen bij de keuken.
Hij vertelde een kort verhaaltje over de uitgaansdag van doofblinden die vorige week had plaatsgevonden. Mandy en ik luisterden geboeid naar zijn verhaal. Ik merkte dat het langzaam ging. Ik begreep het wel, want de tolken moesten alles vertalen voor hun cliënten. Ik keek om me heen en verwonderde me over hoe snel de tolken gebaarden. De meeste tolken en doofblinden zaten tegenover elkaar en hielden elkaars handen vast. Maar ik vroeg me af of de doofblinden dat allemaal konden volgen, want het ging zó snel! Ik begreep er in ieder geval niks van.
Sommige doofblinden hielden een tablet vast en lazen wat de schrijftolk schreef. Een paar anderen, zoals ik, zaten dichtbij de beamer. Ik had respect voor hun geduld. Dat zouden veel horende mensen niet snel op kunnen brengen. Ik keek opzij en zag dat Mandy onder de indruk om zich heen zat te kijken.
De toespraak was kort, maar interessant.

We haalden de soep bij de keuken en we bestelden ook een broodje en gingen ergens aan tafel zitten. Tegenover ons zaten twee vrouwen. Ik stak mijn hand op en begroette ze vriendelijk: ‘’Hallo.’’
Een van de vrouwen leek niet te reageren en keek ons niet aan. Ik vermoedde dat ze doof was en slechtziend of blind was. De andere vrouw die naast haar zat, begroette ons wel vrolijk en zei dat ze de tolk was. Ze pakte de hand van de andere vrouw en tot mijn verbazing vingerspelde ze razendsnel op haar hand. Toen hief de vrouw haar hoofd op en sprak: ‘’Hallo! Ik ben Jolanda en dit is mijn tolk Marit.’’

Ik opende mijn mond maar aarzelde even en keek vragend naar de tolk. ‘’Moet ik haar hand pakken of?’’
‘’Dat mag, maar je mag gewoon praten en ik zal het vertalen,’’ antwoordde Marit vrolijk.
Ik knikte en zei: ‘’Aangenaam, ik ben Danny en dit is mijn vrouw Mandy, we zijn nieuw hier.’’
We wachtten rustig tot Marit klaar was met vertalen en Jolanda antwoordde: ‘’Aangenaam, zijn jullie ook doofblinden?’’
‘’Nee, alleen ik heb het ushersyndroom,’’ zei ik en proefde de soep. Mandy en ik keken gefascineerd naar de snel bewegende vingers van Marit op de hand van Jolanda.
‘’Ah, ik heb ook het ushersyndroom.’’
‘’Kun je wel iets zien?’’ vroeg Mandy voorzichtig.
Ze schudde haar hoofd. ‘’Nee, ik ben volledig blind.’’
‘’En horen?’’
‘’Ook niet. Ik draag ook geen CI. Ik ben helemaal doof.’’
Mandy en ik keken elkaar aan. ‘’Dat is best heftig, als ik eerlijk mag zijn,’’ zei ik tegen Jolanda.
Na de vertaling van Marit glimlachte Jolanda. ‘’Dat is het ook, maar ik leer ermee om te gaan.’’

Ik bleef stil. Helemaal blind én doof? Ik kon me niet voorstellen hoe het zou zijn. En daar wilde ik ook niet over nadenken. Het leek me zo eng. Je wereld was stil en donker. Ik schudde mijn hoofd en veranderde het onderwerp. ‘’Jolanda, mag ik vragen waarom je geen gewone gebarentaal gebruikt? Dat lijkt me veel makkelijker en sneller dan vingerspellen op je hand. Zeker voor jou, lijkt me.’’
Jolanda glimlachte opnieuw. ‘’Ja, dat snap ik heel goed, maar ik heb gewone gebarentaal nooit echt geleerd. Ik heb gemerkt dat ik heel goed in vingerspellen ben en ben daar ook bij gebleven. Het gesprek duurt daardoor wel langer, maar ik ben wel wat gewend.’’
Mandy knikte langzaam, duidelijk onder de indruk. ‘’Ik vind het heel knap van je.’’
Jolanda haalde nonchalant haar schouders op. ‘’Het lijkt heel bijzonder, maar voor mij is dat gewoon normaal. Maar toch, dank je wel.’’

Ik legde de soepkom opzij en pakte het broodje. ‘’Heb je hobby’s?’’
‘’Ja, slapen!’’ lachte Jolanda met haar tanden bloot.
‘’Slapen?’’ vroeg Mandy verbaasd.
Ze knikte. ‘’Omdat ik niets kan zien en horen, leef ik in mijn eigen wereld. Ik droom graag en veel.’’
Ik staarde haar met open mond aan. ‘’Hele dag?’’
Ze haalde onverschillig haar schouders op. ‘’Soms wel, ja.’’
Ik schudde mijn hoofd langzaam. Dat leek me echt niks. Marit zat weer te gebaren en ik keek haar vragend aan, want Mandy en ik hadden niets gezegd. Ze glimlachte. ‘’Ik heb tegen Jolanda gezegd dat je je hoofd van nee had geschud. Ik vertaal haar ook wat jullie reacties zijn. Het is niet zo dat ik alleen de woorden vertaal, maar ook de daden, omdat Jolanda niets kan zien.’’
‘’Ah, ik begrijp het,’’ knikte ik.
‘’Danny,’’ zei Jolanda. ‘’Ik begrijp jouw reactie. Dat is mijn leven. Ik kan eenmaal niet zo veel. Ik ga naar elke bijeenkomst of uitgaansdag van doofblinden. En er komt regelmatig begeleiding bij mij thuis. Ik vermaak me wel. Ik ga wel weinig om met horende mensen. Ze hebben daar geen geduld voor. Ik neem het hen niet kwalijk. Ze zijn niet gewend aan het langzame gesprek.’’
‘’Heel moedig van je,’’ zei ik. ‘’Maar als ik eerlijk mag zijn, zou ik dat niet kunnen. Helemaal blind en doof. Ik ga liever dood.’’
Tot onze verrassing moest Jolanda hartelijk lachen. ‘’Dat dacht ik ook toen ik nog kon zien. Maar het is inmiddels wel anders geworden. Je past je aan.’’

Ik zuchtte. Ik vond het moeilijk. Hele dag slapen en dromen? Dat kon ik me gewoon niet voorstellen. Hele dag lui op bed of op de bank liggen. Ik keek Jolanda aan. Ze was best vrolijk. Echt heel knap van haar.
Het leek erop dat Marit iets tegen Jolanda had gezegd, want Jolanda zei tegen me: ‘’Niet te veel denken, Danny. Geniet zolang het nog kan.’’
Ik glimlachte en pakte de hand van Mandy onder de tafel. ‘’Dat zal ik doen. Ik vind je heel moedig.’’
Jolanda moest lachen en wuifde het weg. ‘’Dat zegt iedereen tegen me, maar dat ben ik niet.’’
‘’Ik vind van wel,’’ zei Mandy voorzichtig.
Jolanda haalde haar schouders op. ‘’Dat mag.’’

Er werden spelletjes op de tafel gezet. We namen afscheid van Jolanda en Marit. “Het was weer een interessant gesprek, Danny,” zei Mandy terwijl we door de zaal rondliepen. We stopten bij de tafel en het speelbord kwam me bekend voor. “Mens erger je niet?” vroeg ik aan Mandy.
“Ja, het speelbord is wel anders,” zei ze. “Er zitten gaten in waar je de pionnen kunt neerzetten. De pionnen verschillen niet alleen van kleur maar ook van vorm.”
“Dat is slim. Ze kunnen de gaten voelen en tellen,” zei ik.
Een van de tolken die aan de tafel zat, vroeg vriendelijk of we mee wilden doen.
“Nee, liever niet want ik erger me aan dat spel,” lachte ik. Alle tolken moesten ook lachen en vertaalden dat aan hun cliënten, die daarna ook moesten lachen om mijn grap.

Mandy en ik liepen verder. Bij de andere tafel zag ik dat ze aan het kaarten waren. De kaarten waren anders: de letters en cijfers waren heel duidelijk en groot.
Mandy zag iets anders. “Mag ik een van jullie kaarten even lenen? Ik wil dit even aan mijn man laten zien.”
Iemand gaf haar een kaart en ze liet die aan mij zien. “Voel eens, Danny.”
Ik pakte de kaart en voelde eraan. Mijn vinger gleed over de kleine bobbeltjes. “Ah, braille op de kaart.”
Ze knikte enthousiast. “Deze moeten we kopen. Niet vanwege de braille op de kaart, maar de vormen en cijfers zijn heel duidelijk.”
“Je hebt gelijk, Mandy. Ik heb vaak moeite met het onderscheiden van boer, vrouw en koning.” Ik had een harten koning in mijn hand. Er stond een grote K op de kaart.
“Waar kan ik deze kaarten kopen?” vroeg Mandy aan de vrouw die de kaart aan ons had gegeven.
“Je kunt ze gewoon via internet bestellen. Er is een website die spellen verkoopt voor mensen met een visuele beperking. Maar als je speelkaarten met alleen een groot formaat wil aanschaffen, zonder braille, kun je ze eigenlijk overal bestellen. Ze heten Jumbo-kaarten.”
Ik gaf de kaart terug aan haar. “Heel erg bedankt.”
“Doen jullie mee?” vroeg ze vriendelijk.
“Misschien straks. We kijken even rond,” antwoordde ik.

In de verte zag ik Japie op een stoel zitten. Hij was druk bezig met iets. Ik ging kijken wat hij aan het doen was. Toen ik dichterbij kwam, herkende ik een Rubik’s Cube van 3x3. Ik tikte voorzichtig op zijn schouder. “Kun je dat oplossen?”
“Ja, zeker,” zei hij en begon met het oplossen van de Rubik’s Cube. Ik kon merken dat hij dit vaker deed, want hij deed het snel! Binnen twee minuten was hij klaar.
Ik keek verbaasd. “Wow! Dat doe je snel.”
Hij lachte. “Ik heb thuis veel verschillende Rubik’s Cubes. Verschillende groottes, zoals 7x7, maar ik heb ook een paar die andere vormen hebben. Zoals een rechthoek of een driehoek.”
Ik knikte onder de indruk. “Knap hoor. Ik zou het niet kunnen.”
“Als je weet hoe je het moet oplossen, is het een eitje,” zei hij glimlachend. “Maar deze cube is anders.” Hij gaf hem aan mij. Ik voelde het meteen al: elke kleur had een eigen vorm. “Je kunt hem dus blindelings oplossen.”
“Inderdaad,” knikte hij instemmend.
Ik draaide de cube om hem door elkaar te maken en gaf hem terug aan Japie, die hem weer binnen twee minuten oploste. Ik klopte op zijn schouder en hij grijnsde breed naar me.

Mandy en ik schoven aan de tafel, waar ze Skip-Bo gingen spelen. De kaarten waren hetzelfde als de originele, maar deze waren voorzien van braille. Ik vroeg me af of dat wel kon bij dit spel, omdat je de kaarten midden op de tafel ook moet kunnen zien. Je kon natuurlijk de braille voelen, maar het leek me lastig om dat allemaal te onthouden. Je had de kaarten in je hand, je eigen bouwstapels en de stapels midden op de tafel. Je moest de kaarten continu voelen om te weten welk cijfer het was. Het leek me veel werk. Ik was dus benieuwd hoe dat ging bij dit spel.

Mandy en ik maakten kennis met iedereen die meedeed aan het spel. Twee oudere mannen waren volledig blind en doof, net als een vrouw van middelbare leeftijd. Er zaten nog twee andere vrouwen die een klein beetje konden zien, maar ze waren doof. Het viel me op dat veel mensen volledig doof waren. Ik vroeg in gebrekkige gebarentaal aan de vrouw die slechtziend was of ze geen CI kon krijgen. Ze antwoordde dat ze wel een CI kon krijgen, maar daar geen behoefte aan had. Ik vroeg waarom, en ze zei dat ze haar hele leven doof was gebleven en dat ook zo wilde houden. Ik vond het eerlijk gezegd best vreemd. Ik zou me onveilig voelen als ik volledig doof door het drukke verkeer liep. Maar goed, zij was het gewend. Het bleek dat de anderen ook geen behoefte aan een CI hadden. Iedereen had op een dovenschool gezeten en leefde in de dovenwereld. Een van de mannen zei dat de nieuwe generatie steeds vaker een CI draagt; de meesten kregen een CI op zeer jonge leeftijd, waardoor hun gehoor zich goed kon ontwikkelen.
Ik dacht aan mijn vriend Joost. Hij wilde ook nooit horen. Hij kon zich niet voorstellen dat hij ineens geluiden zou kunnen horen. Het leek hem eng. Ik begreep het nu steeds beter.

Omdat er nog een plek over was voor dit spel, speelden Mandy en ik samen. We zaten met zijn twaalven aan de tafel. Bij elke doofblinde persoon zat een tolk die haar of hem hielp. Omdat wij nieuw waren, mochten we beginnen. Mijn beurt was natuurlijk snel klaar omdat ik de kaarten nog kon zien. Naast ons zat een vrouw die helemaal blind en doof was. Mandy en ik keken geïnteresseerd toe. De vrouw las zelf de kaarten die ze in haar handen had en haar tolk vertaalde wat er op de tafel lag. Dat ging prima, maar het kostte natuurlijk meer tijd. Ondertussen konden we gewoon lekker kletsen. Ik bewonderde nog steeds dat ze zoveel geduld hadden.

Na een aantal ronden vroeg Mandy ineens aan de tolk die naast haar zat: ‘’Mag ik jullie iets vragen? Het is misschien een beetje brutaal.’’
Terwijl ze die vraag stelde, gebaarde Tara, de tolk, al met haar cliënt, die Saar heette. ‘’Vraag het maar,’’ zei Tara vrolijk.
‘’Ik ben Mandy, de vrouw van Danny. Door hem kan ik een klein beetje gebaren. Ik heb veel bewondering voor wat jullie allemaal doen, net als iedereen trouwens. Zou ik Saar misschien mogen helpen met het spel?’’
Ik keek mijn vrouw verbaasd aan terwijl ze rustig wachtte tot Tara klaar was met de vertaling aan haar cliënt.
Even later zagen we Saar glimlachend knikken. Mandy en Tara wisselden van plek. Mandy pakte voorzichtig de handen van Saar en zo zaten ze met elkaar te gebaren. Het ging wat moeizaam, maar ze hadden de grootste lol. Het scheelde natuurlijk dat Mandy een klein beetje ervaring had opgedaan bij Joost. Ik keek geamuseerd toe. ‘’Hoe doet mijn vrouw het?’’ zei ik grijnzend tegen Tara. Stiekem was ik blij dat ik gewoon kon kletsen met haar. Ik merkte dat gebaren best vermoeiend was.
Ze lachte. ‘’Ze doet het helemaal niet slecht voor haar eerste keer!’’
‘’Ze heeft een klein beetje ervaring door mij en mijn overleden vriend Joost.’’
‘’Joost uit Zeeland? Ja, ik kende hem. Een goede vent. Zo jammer dat hij ons verlaten heeft, maar het is zijn keuze.’’
Ik knikte en Tara maakte me attent op het feit dat ik nu aan de beurt was met het spel.

Na mijn beurt waren Saar en Mandy aan de beurt. Tara en ik keken geamuseerd toe hoe ze met elkaar communiceerden. Tara schoot een keer te hulp, maar Saar gaf aan dat zij en Mandy het liever zelf wilden proberen op te lossen als het niet lukte.
“Doe je dit al lang, het werk als tolk?” vroeg ik aan Tara.
“Ja, ruim vijftien jaar. Dertien jaar lang werkte ik alleen met dove cliënten. Sinds kort werk ik ook met doofblinden,” antwoordde Tara.
“Vind je het leuk werk?”
“Fantastisch werk. Het is elke keer weer anders. Ik reis door heel Nederland. Soms ga ik zelfs met een doofblinde cliënt mee op vakantie.”
Ik keek haar verbaasd aan. “Op vakantie? Kan dat wel? Ik dacht dat je daar begeleiding voor nodig had, niet een tolk?”
Ze glimlachte. “Ja, je hebt eigenlijk een punt. We mogen doofblinden wel een klein beetje begeleiden. Maar het is niet zo dat we alleen vertalen wat er gezegd wordt, hè? We geven ook informatie over de omgeving. Ik noem een voorbeeld: we zitten op een terras bij een restaurant en er gebeurt iets opvallends aan een andere tafel. Dan kijkt iedereen daar automatisch naar. Dat kan de doofblinde niet, dus dan geef ik dat aan hem door. Of we lopen op straat en ik zie een prachtig gebouw, dan beschrijf ik dat ook voor mijn cliënt. Het is niet mijn vakantie, maar die van hem. Ik probeer zoveel mogelijk te omschrijven zodat hij een beter beeld krijgt van hoe alles eruitziet. Soms teken ik bijvoorbeeld een gebouw op zijn rug. In een museum leg ik ook alles uit. En in een restaurant lees ik bijvoorbeeld het menu voor. Je moet het geheel overbrengen, want een doofblinde persoon ziet en hoort niets. Ik ben zijn ogen en oren.”
“Ah, ik begrijp het. Echt super dat je dit doet, Tara.”
Ze knikte glimlachend. “Soms is het wel erg zwaar. Een tijdje geleden wilde een cliënt graag naar een musical. Ik ging samen met een andere tolk. Die andere tolk stond achter de cliënt en gaf informatie over achtergrondgeluiden, zoals muziek of applaus van het publiek. Ikzelf had de script van de musical en gaf die helemaal door aan de cliënt. Ik stond bijna drie uur lang non-stop te gebaren. Mijn armen waren helemaal kapot na afloop. Gelukkig was er halverwege pauze, anders had ik het niet volgehouden.”
Ik keek haar onder de indruk aan. “Zo, dat is hard werken! Heb je er spierballen van gekregen?”
“Misschien wel twee ballen!” We schoten allebei in de lach.

Het had ruim twee uur geduurd voordat het spel afgelopen was. Mandy en Saar hadden gewonnen. Mandy vond het heel leuk om als een tolk te spelen maar vond het wel een beetje vermoeiend, want haar armen waren een beetje moe. Tara zei lachend dat het zwaar werk was. Daar moest Mandy haar gelijk in geven.

Mandy en ik gingen bij een vrouw kletsen die blind en doof was geworden door een hersenvliesontsteking. Ik dacht dat het alleen bij jonge kinderen zou voorkomen omdat zij nog in ontwikkeling zijn en dus kwetsbaarder. Maar de vrouw had een hele zware ontsteking gehad. Zij had toen een ontzettend moeilijke tijd doorgemaakt. Dat konden we ons goed voorstellen. In één klap moest ze heel veel dingen opgeven. Haar ex-man had haar verlaten. Mandy reageerde boos dat het niet eerlijk was. De vrouw zei instemmend dat het niet eerlijk was maar snapte haar ex ook wel. Ze was ineens afhankelijk van heel veel dingen. Haar ex kon het niet meer aan. Mandy schudde haar hoofd en zei dat ze dat nooit zou doen bij mij. De vrouw glimlachte en zei dat Mandy dat inderdaad niet zou doen, maar voor haar en haar ex-man was het een andere situatie, want voor haar hersenvliesontsteking hadden ze nooit iets met doofheid of blindheid te maken gehad. Alles was heel nieuw voor hen, dat was heel moeilijk. Voor mij en Mandy zou het makkelijker gaan omdat we er op voorbereid zijn. De vrouw wenste me natuurlijk niet dat het mij ooit zou overkomen. De vrouw was heel moedig, maar ik kon zien dat ze het nog steeds moeilijk had. Het was best confronterend voor mij om te zien.

Wat ik wel mooi vond, was dat veel mensen positief waren. Veel van hen zeiden dat wij er niets aan konden doen en dat we er maar het beste van moesten maken. Daar was ik het mee eens, maar ik vroeg me af hoe ze zich thuis voelen. Hier, waar iedereen erbij was, wilde je niet somber zitten. Het zou mij niet verbazen dat sommige mensen thuis soms verdrietig waren. Dat had ik ook, dat hoorde er gewoon bij. Het zou nooit makkelijk zijn. Maar toch vond ik het heel dapper van alle doofblinden hier in de zaal, vooral mensen die helemaal niet kunnen horen en zien.

Half vijf namen we afscheid van iedereen en Mandy reed rustig de drukke stad uit. Ik bleef stil omdat ze op het verkeer moest letten. Toen we eenmaal op de snelweg waren, vroegen we tegelijkertijd: “Hoe vond je het?” We schoten in de lach.
“Nou, ik vond…” zeiden we in koor en toen vielen we stil. Daarna schaterden we uit van het lachen. “Dames gaan voor,” hikte ik.
“Nee, gehandicapten gaan voor,” giechelde Mandy, die uiterst haar best deed om op de weg te letten.
“Ik vond het heel interessant en leerzaam,” zei ik uiteindelijk.
Ze knikte instemmend. “Dat vond ik ook. Wel grappig idee: je bent zelf een doofblinde en je weet er niet zo veel van de doofblindenwereld.”
Ik lachte. “Ja, dat is waar, maar dat is ook logisch. Zoals Japie al zei: veel jongeren hebben er geen behoefte aan om deze wereld in te stappen omdat ze nog vrij goed kunnen zien. Dat ben ik dus.”
Mandy was even bezig met een vrachtwagen in te halen en zei toen: “Ja, maar het was goed dat we naar de bijeenkomst geweest zijn. Nu hebben we een beter beeld bij hoe het leven is als je helemaal blind bent.”
Ik keek naar buiten. “Ja, dat is waar ook maar ik wil er niet te veel over nadenken over mijn toekomst.”
Ze legde haar hand op mijn schoot. “Ik begrijp het.”

‘’Maar die Jolanda… slapen als hobby,’’ zei ik en schudde mijn hoofd. ‘’Dat kan ik me echt niet voorstellen.’’
‘’Ja, ik ook niet,’’ beaamde ze. ‘’Daar word je echt lui van.’’
Ik knikte. ‘’Ik snap haar ook wel, want als je niks kan zien en horen, dan creëer je je eigen wereld in je hoofd. Maar toch… je lichaam zal heel slap zijn. Ik zou dat echt niet kunnen.’’
Mandy legde haar hand op mijn been. ‘’Ik ook niet. Maar mocht het ooit bij jou gebeuren, dan verzinnen we wel iets, oké?’’
Ik bromde iets.
‘’Ik meen het,’’ zei ze serieus.
Ik keek haar glimlachend aan. ‘’Ik weet het. Maar laten we daar niet te ver op vooruitlopen.’’
Ze kneep in mijn been en legde haar hand weer op het stuur. ‘’Is goed, lieverd.’’

Na een korte stilte vroeg ze: “Wil je vaker naar de bijeenkomst?”
“Niet te vaak,” antwoordde ik. “Heel af en toe is wel leuk maar de communicatie is best vermoeiend voor mij, als ik eerlijk mag zijn. En het is best confronterend voor mij om mensen die helemaal doofblind zijn, te zien. Elke keer als ik naar ze kijk, denk ik vaak: dat kan bij mij ook overkomen.”
“Ja, dat had ik gezien, inderdaad,” zei Mandy. “Ik vind het zelf ook heftig om te zien, ook al gedragen ze zich vrij normaal, maar toch.”
“Ja, en ik ga veel liever met jullie om,” zei ik glimlachend.
Ze lachte. “Ja, ja, met mooie dames, zeker?”
Ik grijnsde. “Je snapt het.”

De stilte in de auto was weer gevallen. Plotseling moest Mandy luid giechelen. Ik keek haar vragend aan. “Wat is er?”
Ze bleef giechelen en schudde haar hoofd. Ik keek haar onderzoekend aan. Ze had een binnenpretje. Mijn ogen gleden naar beneden, naar haar mooie blote kuiten. Ze droeg een leuke witte rok die net boven de knie ging. Daarboven droeg ze een leuke lichtgekleurde blouse. Ze straalde vrolijkheid uit. Dat paste perfect bij het mooie warme weer.
“Ah!” Het klonk alsof iemand plotseling een goed idee kreeg.
“Wat?” vroeg ik aan haar. Ze keek me met een ondeugende blik in haar ogen en zei niets. Ik haalde mijn schouders op en staarde naar buiten.

Ik werd wakker uit mijn dagdromen toen Mandy veel te vroeg een afslag had genomen. Ik keek haar opnieuw vragend aan en ze knipoogde naar me. Ze was iets van plan. Ze stuurde haar auto eerst door de kleine weggetjes tot we ineens op de bekende verlaten parkeerplaats kwamen. Hier kwam ik af en toe met Arjan om zijn racewagen hier rond te rijden.
“Mandy?”
Ze had een grote grijns op haar gezicht en bleef rijden tot we bijna het einde van de parkeerplaats bereikten, parkeerde de auto onder de schaduw en zette de motor uit.

Ze maakte haar gordel los en terwijl ze me vreselijk ondeugend aankeek, verdwenen haar handen onder haar witte rok en trok ze haar slip uit. Ik keek verbaasd toe toen ze het stukje stof naar de achterbank gooide. Met een klik sprong mijn gordel los. Ze duwde haar hand tussen mijn benen, die ik geschrokken opende, en schoof de stoel helemaal naar achteren. Met pretlichtjes in haar ogen kroop ze, met wat gestommel, boven op mij. Ik was te verbaasd om me te verroeren. Ze keek me met een schuin hoofd aan. “Er is iets dat we nog nooit gedaan hebben. Dat moeten we nog van onze bucketlist afvinken.”
“Bucketlist?” herhaalde ik verbaasd. Volgens mij hadden we die helemaal niet.
Ze giechelde om mijn blik. “Weet je al iets?”
Ik keek aarzelend om me heen. “Iets met parkeerplaats?”
“Bijna goed. Seks in de auto. Dat hebben we nog nooit gedaan,” grijnsde ze breed.
Ik moest lachen. “Je meent het.”

Mandy liet haar handen sensueel over mijn borstkas glijden en keek me zwoel aan.
“Misschien ben ik helemaal niet in de stemming,” zei ik plagend.
Ze lachte. “Dat is zo geregeld.” Ze wist haar beha los te maken en te verwijderen zonder haar blouse uit te doen. Ze wierp haar beha op de rijdersstoel en knoopte twee knopen van haar blouse los. “Eén ding dat alle vrouwen moeten doen: ontbloot je borsten nooit meteen, anders is de spanning gelijk weg.” Ze boog zich voorover en gunde mij daardoor een prachtige inkijk op haar decolleté. Ze grijnsde ondeugend.
“Ik heb je borsten al zo vaak gezien, dus het is niet zo spannend meer,” plaagde ik haar terug.
Ze grinnikte. “Daar geloof ik geen reet van! Je doet het al, want je kunt niet eens naar mijn gezicht kijken.”
Verdomme, geen plagerij meer! Ik drukte Mandy naar mij toe en duwde mijn gezicht tussen haar warme borsten. Ik hoorde haar triomfantelijk lachen. Ze pakte mijn gezicht, ik protesteerde even, maar met meer kracht duwde ze mijn gezicht omhoog zodat ze me op mijn mond kon kussen. Meteen gingen we over naar een wilde tongzoen. Het was duidelijk dat we geen behoefte aan voorspel hadden.

Terwijl onze tongen in een verwikkelde dansspel speelden, drukte Mandy op de knop dat de rugleuning van mijn stoel naar achteren ging.
‘’Trek je broek naar beneden,’’ fluisterde ze tegen mijn lippen. Haar ogen glinsterden van opwinding.
Met een snelle beweging trok ik mijn korte broek naar beneden, waarbij mijn paal, die al hard was geworden door het prachtige uitzicht op haar borsten, omhoog sprong. Ik hield hem rechtop en Mandy tilde haar rok op en liet zich vervolgens over mijn pik zakken. Ze liet er geen gras over groeien, pakte mijn schouders beet en begon meteen te wippen. Mijn handen verdwenen onder haar rok en grepen haar lekkere billen stevig vast.
Terwijl ze lekker tekeer ging op mijn pik, maakte ze een paar knopen van haar blouse los. Haar wulpse borsten waren grotendeels zichtbaar, maar haar tepels nog net niet. Ik prees me gelukkig dat mijn vrouw zulke schitterende tieten had. Hier kon ik nooit genoeg van krijgen. Mandy bewoog als een wild konijn, de auto deinde mee heen en weer. Ik keek vlug naar buiten – het was verlaten. Maar wat kon dat mij schelen?

Al snel werd het warm in de auto en de ramen besloegen. Grommend van genot opende ik het portier, en de frisse lucht die langs onze verhitte lijven gleed was een zeer welkome verkoeling. Ik merkte dat Mandy al snel begon te zweten en zwaarder te hijgen.
“Ga even van mij af,” zei ik tegen haar. Ze stapte de auto uit en hijgde zachtjes na. Ik sprong ook uit de auto, met mijn broek nog op mijn enkels. Ze giechelde toen ze mijn schommelende paal zag. Ik deed mijn broek helemaal uit en gooide die terug in de auto. Vervolgens opende ik het achterportier. “Ga maar op de achterbank liggen, schoonheid.”
Ze keek me ondeugend aan en gaf me een harde pets op mijn billen. Ze ging op de achterbank liggen en had haar rok helemaal omhoog opgerold, waardoor haar natte kutje volledig zichtbaar was. Ik trok haar gespierde benen naar me toe, bracht mijn harde pik naar binnen en begon te bewegen.


Ik boog met mijn bovenlichaam in de auto over Mandy heen. “Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig? Ik zit hier met mijn blote reet buiten.”
Ze giechelde luid. “Het is toch verfrissend voor je mooie billetjes.”
“Je bent een malle meid, maar wel heerlijk,” lachte ik.
Ze pakte mijn nek en zoende me intiem. “Neuk me,” fluisterde ze terwijl ze me verliefd aankeek. “Ik wil klaarkomen.”
“Uw wens is mijn bevel, lekker ding van me,” zei ik en ging rechtop staan. Ik keek met een grijns rond op de verlaten parkeerplaats en begon stevig te bewegen. Uit de auto klonk het goedkeurende gekreun van Mandy.

Zo ging het een tijdje door. Mandy zat echt te genieten en moedigde mij aan harder te gaan, wat ik al deed. Ik keek regelmatig in de auto en zag haar lekkere borsten heerlijk schommelen door mijn stoten. Ik kon haar gezicht niet zien omdat haar hoofd ontspannen op de bank lag en haar ogen gesloten waren. En ik genoot van de buitenlucht. Terwijl ik rustig rondkeek, bleef mijn blik hangen op de motorkap van de auto, die prachtig glom na de wasbeurt van gisteren, en ik kreeg een ondeugend idee. Ik trok me terug en kreeg meteen commentaar van mijn vrouw dat ik hem weer terug in moest doen. Ik moest lachen en stak mijn hand uit. “Kom eens uit de auto, geile meid.”
Mopperend klom ze de auto uit en keek me verwijtend aan. “Waarom stop je nou? Het ging zo lekker.”
Ik lachte. “Omdat ik een beter idee heb, mopperkont.” Ik pakte haar hand en we liepen naar de motorkap. Mandy begreep meteen wat de bedoeling was en moest ook lachen.
“Het is maar goed dat onze auto gisteren gewassen is,” zei ik grijnzend. Mandy keek me met half dichtgeknepen ogen aan.
“En dat de auto in de schaduw staat. Alleen hoop ik dat de motorkap voldoende afgekoeld is,” vulde ik grinnikend aan. “Anders heb je straks twee geroosterde meloenen. Oh nee, twee gebakken peren, want je tieten beginnen langzaam te hangen.”
Ik gierde het helemaal uit van het lachen. Mandy keek me laatdunkend aan. In een reflex greep ze mijn ballen beet en kneep er hard in. Ik hapte naar adem van de pijn. Haar ogen stonden heel dichtbij de mijne.
“Wil je gepureerde noten?”
“Nee,” schudde ik wanhopig mijn hoofd.
“Waarom niet? Je hebt ze toch niet meer nodig, want je bent gesteriliseerd,” zei ze met een ondeugende grijns. Ze kneep mijn ballen kort in en liet ze godzijdank weer los.

Nadat ik weer was bijgekomen van de pijn in mijn ballen, onder het toeziend oog van de geamuseerde Mandy, rechtte ik mijn rug. “Nu bukken, dame! Want je zat daarnet te mopperen dat ik niet moest stoppen.”
Ze keek me eerst aan met haar hoofd schuin, een klein lachje rond haar lippen, en liet zich met haar bovenlichaam voorzichtig op de motorkap rusten. Ze kreunde zachtjes. “Het is best lekker warm.” Ze rolde haar rok op, waardoor haar prachtige kontje tevoorschijn kwam. Heel even bleef ik stil om te genieten van hoe mooi ze erbij lag op de motorkap. Ondertussen groeide mijn paal langzaam weer hard.
“Nou, aan het werk, jij!” klaagde ze.
Ik grinnikte. “Mag ik je niet even bewonderen?”
“Dat heb je al heel vaak gedaan. Hup, vul mij en laat mij deze keer wél klaarkomen.”
Ik moest opnieuw grinniken. Wat een heerlijke meid, dacht ik gelukkig, en nam plaats achter haar. Ik gaf een pets op haar billen, die even trilden van mijn klap. Ik trok me even af tot mijn pik volledig stijf was en bracht hem in haar nog altijd natte kutje naar binnen.
“Ah, dat is beter. En nu bewegen!” zei ze tevreden.
Glimlachend pakte ik haar heupen stevig vast en begon hard te neuken. Ik boog me voorover en kuste haar in haar nek. “Je bent geweldig, Mandy. Ik hou van je.”
Ze draaide haar hoofd om en knipoogde naar me. “Ik ook van jou, gek.”

Ik bleef haar stevig pompen tot ze heerlijk klaarkwam met een luide gil. Het kon haar niets schelen of iemand het zou horen, wat vrijwel onmogelijk was op deze afgelegen plek. Ze liet zich helemaal gaan in haar orgasme. Ik bleef doorbewegen, wetende dat ze het aankon. Ik wist dat ik dit nooit lang zou volhouden, want het was verschrikkelijk geil wat we deden op de motorkap. Zoals altijd merkte Mandy meteen dat ik bijna zo ver was, en ze moedigde me aan met geile praatjes. Dat was de druppel voor mij en ik loosde mijn hele lading sperma in haar druipende kutje. Ik had het gevoel dat ik weer flink had gespoten en dat zei Mandy ook. Met mijn handen op de motorkap moest ik echt even bijkomen, want dat was weer intens.

Even later floepte mijn verslapte pik uit haar en Mandy ging recht voor mijn neus op haar hurken zitten met haar rok omhoog. Gefascineerd keek ik toe hoe onze gemengde lichaamssappen uit haar kutje gleden en op het asfalt terechtkwamen. Daarna viste ze haar slipje van de achterbank van de auto en trok hem aan. Terwijl ze dat deed, bungelden haar borsten geil naar beneden. Ze stond op en zag mijn blik. “Volgens mij moet je met mijn borsten gaan trouwen in plaats van met mij.”
Ik lachte. “Sorry, ik kan er niks aan doen. Ze zijn gewoon zo mooi.”
Ze kwam op me af, pakte mijn handen, legde ze op haar borsten en kneep erin. “Ze zijn altijd van jou en dat weet je,” zei Mandy lief.
Ik masseerde haar warme, zachte rondingen en knikte. “Daar ben ik heel blij om. Al beginnen ze langzaam te hangen.”
Ze keek me indringend aan met haar mooie bruine ogen. “Maar toch vind je het niet erg, want dan schudden mijn borsten nog meer als ik lekker genomen word.”
Ze keek naar beneden en giechelde zachtjes toen ze zag dat ik mijn kruis met mijn hand had beschermd.
“Geen gepofte poffertjes vanavond, jammer weer,” zei ze ondeugend.
Ik schoot hard in de lach. Ze trok me tegen zich aan en keek me verliefd aan. “Het was heel fijn met je,” fluisterde ze.
Ik kuste haar teder. “Dat vond ik ook. En ik zal geen grapjes meer maken over jouw hangende tieten. Eigenlijk hangen ze nog lang niet.”
Ze glimlachte. “Ik heb er geen enkel moeite mee. Het hoort er gewoon bij.”
Ze pakte haar rok en maakte mijn kruis zo goed mogelijk schoon. Ik keek haar verrast aan. Ze haalde haar schouders op. “Mijn rok is toch al vies. Die gaat gelijk in de was als we thuiskomen. Trek je broek weer aan.”
Ze zette een stap achteruit en knoopte haar blouse dicht, waar ik verlekkerd naar keek. Lachend wees ze naar de auto, waar mijn broek lag.

We stapten in de auto en Mandy kwam op haar beha terecht. Ze pakte die op en gooide hem naar achterin. Ze knipoogde naar me terwijl ze de auto startte. Ze schakelde de pook in zijn achteruit, en ik legde mijn hand op de hare en bewoog mee tijdens het schakelen.
Ze stopte ineens en begon te giechelen. “Kijk op de weg.”
Het was even zoeken voor mij, maar ik moest ook lachen toen ik het zag: een natte vlek op de weg, onze gezamenlijke lichaamssappen.
“Mijn onvruchtbare flubbersaus,” mompelde ik, waarop we allebei schaterden van het lachen.
‘’Saus zonder toekomst,’’ hikte Mandy en gaf dof gas, op weg naar huis…

Note van de auteur:

Sinds de zomer van 2023 maak ik ook gebruik van tolken om op vakantie te gaan. Daarvoor wist ik niet eens dat het mogelijk was. Nu ik dat wel weet, probeer ik er zoveel mogelijk gebruik van te maken, al heb ik helaas maar een beperkt aantal uren per jaar. Die gebruik ik dan ook uitsluitend voor vakanties.
Sindsdien heb ik al zes landen bezocht, waaronder IJsland en Japan. In 2022 maakte ik met mijn familie een rondreis door Finland, Zweden en vooral Noorwegen. Die reis heeft mijn ogen geopend — het smaakte naar meer. Ik ben ook twee keer met een vriend en een kennis op vakantie geweest, maar met een tolk bevalt het me nog beter, omdat ik dan veel meer meekrijg van wat er om me heen gebeurt.
Gelukkig heb ik een geweldige tolk gevonden die lekker relaxt is en net als ik graag reist.
Dat is ook een van de redenen dat ik de laatste tijd wat minder verhalen schreef. Maar sinds kort heb ik het schrijven weer helemaal opgepakt. :)