In deze afleveringen zijn nieuwe personages geïntroduceerd. Om deze personages eerst beter te leren kennen, kun je het beste eerst de vierdelige serie De jeugdliefde lezen. Deze serie is een prequel van Een beeldschone huisgenote.

Veel leesplezier!


Ik was in het kantoor aan het werk. Er moest weer een balans opgemaakt worden voor twee zaken: de winkel en de kapperszaak. Ik begon eerst met de kapperszaak. Ze haalden een prima omzet. De beste periode was rond kerst. Een paar weken voor de zomervakantie was het daar ook vaak druk. Elise en Irene hielden een mooie nettowinst over. Het was niet opvallend veel, maar meer dan genoeg om van te kunnen leven. Elise en Irene mochten trots op zichzelf zijn.

De winkel van Mandy en Lotte daarentegen… Ik snapte nog steeds niet helemaal hoe ze het voor elkaar kregen dat hun zaak nog steeds zo goed draaide. De omzet was nog steeds erg hoog, veel hoger dan ik ooit had durven dromen. Dat was allemaal te danken aan de dure collectie. Die was nog steeds populair en werd veel verkocht. Af en toe kregen Mandy en Lotte een leuke opdracht van Jane. Daar kregen we vaak een mooie bonus voor. Soms schrok ik me kapot van het bedrag. Maar goed, Mandy had me verteld dat Jane een groot fan was van onze kleding.
De thema-collectie was een groot succes. In het begin moesten Mandy en Lotte hard werken om een nieuwe collectie te ontwerpen. Soms lukte het niet om die op tijd af te krijgen. Maar dan konden we die altijd bewaren voor het volgende jaar. Er kwamen ook veel andere klanten. Zo kwamen er bij het carnavals-thema veel kinderen, die op zoek waren naar leuke outfits. Dat waren de leukste ontwerpen voor Mandy en Lotte. Maar het was niet makkelijk. In het eerste jaar hadden we te weinig exemplaren van de carnaval-collectie, waardoor we een deel moesten uitstellen naar het volgende jaar. Nu liep alles goed. We bewaarden de overgebleven kleding gewoon voor het volgende jaar, wat betekende dat Mandy en Lotte niet veel nieuws hoefden te ontwerpen. Lotte had gezegd dat de thema-afdeling klein moest blijven, want het was simpelweg te veel werk om telkens een nieuwe collectie te ontwerpen. Soms hadden ze helemaal geen tijd om zich op de dure collectie te richten.
Al met al draaide de winkel fantastisch.

Het belangrijkste was dat iedereen veel plezier had in het werk. Het deed me deugd dat Kelly het hier naar haar zin had. Ze knipte bijna net zo goed als Elise en Irene. Kim was nog steeds een waardevolle collega. Alleen was ze een stuk stiller geworden na haar scheiding. Dat namen we haar niet kwalijk.
Anna en ik waren nog steeds een team in de winkel, maar zij was de baas als het over de inrichting ging. Zelfs als Mandy en Lotte met een leuk idee kwamen, gooide Anna het meteen in de prullenbak als het haar niet beviel. Ook mijn voorstellen waren zelden goed genoeg. Eigenlijk konden we Anna geen ongelijk geven, want haar ideeën waren meestal veel beter. Ze had een goede smaak als het ging om interieurinrichting. Het zat duidelijk in de familie want haar tante Lisa was binnenhuisarchitect.

En ik? Ik was trots dat ik hier als bedrijfsleider mocht werken. Ik was nog steeds belangrijk voor beide zaken en dat gaf me een goed gevoel: dat ik, als doofblinde man, toch mijn steentje kon bijdragen. Volgens de dames was ik de steunpilaar van beide ketens. Zonder mij zouden ze instorten. Ik vond dat natuurlijk overdreven maar het streelde mijn ego wel. Dat zag mijn vrouw natuurlijk en ze plaagde me er graag mee.
Ik nam nog steeds een groot deel van de administratie voor mijn rekening. Dat was mijn vak en daar was ik goed in. De dames vonden dat natuurlijk afschuwelijk maar het hoorde er nu eenmaal bij.

Helaas was het niet altijd rozengeur en maneschijn. In de kapsalon hadden we af en toe te maken met vervelende klanten die moeilijk deden over wat ze wilden. Er was zelfs een keer een klant die ontevreden was over haar nieuwe kapsel en boos wegliep zonder te betalen. Ik was toen toevallig in de salon. Irene wilde erachteraan rennen, maar ik hield haar tegen en zei dat ze haar maar moest laten gaan. Die klant hoefde hier niet meer terug te komen. Het lag niet aan Irene, ze had niets fout gedaan. Die vrouw was gewoon een lastige klant.

In de winkel hadden we ook wat incidenten meegemaakt. Zo was er eens sprake van diefstal, al liep dat uiteindelijk goed af. Ik had ook een keer een confrontatie met een klant. Het was moeilijk om professioneel te blijven. Die klant was zo verschrikkelijk irritant dat ik haar het liefst had willen toeschreeuwen. Gelukkig nam Anna het van me over en vijf minuten later had ze de klant de deur gewezen. Tja, dat soort dingen hoorde er nu eenmaal bij.

De deur ging open en Sofie glimlachte naar me terwijl ze naar het atelier liep. Ze kwam van het toilet. Ik keek haar na. We waren heel blij met haar. Ze werkte hard en was leergierig. Ze mocht eigenlijk niets verdienen omdat ze hier stage liep, maar ze kreeg stiekem zwart geld van ons. Ik vond het gewoon onzin dat iemand hard werkte en daarvoor niets kreeg.

Sofie was wel een beetje een apart geval. Ze gedroeg zich soms vreemd. Op de ene dag was ze vrolijk en de volgende dag was ze afstandelijk en stil. Het was natuurlijk te begrijpen wat ze vroeger had meegemaakt. Zo’n verschrikkelijke verkrachting vergat je nooit. Ik hoorde van Lotte dat Sofie nog altijd naar therapie ging. Ze ging al ruim twee jaar en het ging heel langzaam de goede kant op met haar. Het zat duidelijk heel diep, wat ik heel goed begreep. Lotte had eerlijk gezegd wat twijfels over de therapie van Sofie. Ze had het idee dat Sofie nog een lange weg te gaan had, alsof de therapie niet genoeg voor haar deed. Sofie deed haar best om zich normaal te gedragen, maar Lotte kon toch zien dat Sofie het moeilijk en zwaar had. Mandy had beaamd wat Lotte zei.

Het was heel duidelijk dat Sofie helemaal op haar gemak was bij Lotte. En bij Mandy trouwens ook, maar Sofie was liever bij Lotte.
Ik moest vaak glimlachen als ik ze naast elkaar zag zitten. Lotte was altijd heel lief en voorzichtig met haar. Sofie had er geen enkel probleem mee als Lotte haar aanraakte, bijvoorbeeld een hand op haar arm legde. Maar als ik dat deed, kromp ze vaak ineen van angst, ook al probeerde ze dat voor mij te verbergen. Daarom had ik besloten om haar zo min mogelijk aan te raken, dus geen schouderklopje of handdruk. En al helemaal niet onverwacht.
Lotte had stiekem de moeder van Sofie gebeld om te praten over Sofie. Sofies moeder had haar verteld dat Sofie een hele zware tijd achter de rug had en veel tijd nodig had om te herstellen. Lotte vroeg heel voorzichtig of het wel zou lukken met de therapie. Sofies moeder verzekerde haar dat Sofie werd geholpen door een van de beste therapeuten. Het moest heel diep zitten bij Sofie. Ze praatte er ook nooit over, over haar verkrachting en wij vroegen er ook niet naar.

Ik had er heel lang over nagedacht. Ik wilde haar helpen, maar ik wist alleen niet hoe. De therapie was de beste optie, dat kon ik uit eigen ervaring zeggen. Toch wilde ik haar helpen. Sofie vroeg me soms naar mijn traumatische ervaring en dat vertelde ik graag, niet dat ik het leuk vond, maar in de hoop om haar te kunnen helpen. Natuurlijk deed ik dat voorzichtig. Maar toch wilde ik haar méér helpen.

Ik knipperde wakker met mijn ogen uit mijn gedachten. Danny, laat het los. Haar therapeute deed haar werk wel, ongetwijfeld beter dan ik. Nu moet je ook iets productiefs doen. Ik klapte mijn laptop dicht. Genoeg administratie vandaag. Even kijken of mijn lekkere meisje mijn hulp nodig heeft. Met die gedachte liep ik met een grijns naar de winkel.
Anna had zojuist afscheid genomen van de klant en draaide zich om. Wat zag ze er, ondanks dat ze redelijk professioneel gekleed was, nog altijd geweldig uit. Ze had nog net geen decolleté, maar de vormen van haar borsten waren altijd goed te zien, ook voor mij als een slechtziende man. Mandy had zich altijd afgevraagd of ik echt slechtziend was. Want als er een dame met grote borsten voorbij liep, ontging het mij niet. Ik zei grinnikend dat ik daar geen verklaring voor had.

Anna en ik liepen naar de balie en ze keek me ondeugend aan, alsof ze mijn gedachten kon lezen.
“Zo schoonheid, heb je het druk?”
“Altijd, maar voor jou maak ik tijd vrij,” grijnsde ze.
Ik keek naar het pashokje en ze lachte. “Laten we dat maar niet doen. Maar in dit rek mis ik een blauwe broek. Ik heb in het magazijn gezocht, maar kon hem niet vinden. Wil je dat doen? Want jij vindt hem toch altijd.”
Ik grijnsde breed. “Je zegt dat wel tegen de blinde.”
Ze gaf lachend een por in mijn zij. “Ja, maar je kent het magazijn beter dan ik.”
Ik knikte. “Dat moet ook. Als ik niet veel kan zien, is het het beste dat ik het hele magazijn uit mijn hoofd ken, zodat ik alles makkelijker en sneller vind. Dat doe ik eigenlijk overal, zoals buiten, waar de stoepranden en palen staan.”
“Ik weet er in ieder geval eentje waar de paal zit,” zei ze ondeugend.

Hoofdschuddend liep ik naar het magazijn. De blauwe broek bevond zich bij de derde stellingkast, wist ik. Bij de derde kast aangekomen sloeg ik om en botste bijna tegen Sofie aan. Ze schrok zich te pletter en hijgde zwaar alsof ze een marathon had gerend.
Ik keek verrast. “Sorry, ik zag je niet. Gaat het wel?”
Sofie maakte een wegwerpgebaar en glimlachte vaag. “Ik schrok me gewoon kapot van je.” Ze hijgde nog.
Ik knikte langzaam. “Kan ik je ergens mee helpen? Zoek je iets?”
“Eh,” zei ze en viel toen stil. Ze keek vluchtig om zich heen, alsof ze naar antwoorden zocht. “Lotte heeft een groen shirt nodig, je weet wel, die van die leuke lichtgroene kleur.”
“Dan moet je bij de eerste kast zijn,” antwoordde ik.
“Ah, wat stom van me. Dank je wel,” zei Sofie en vluchtte bijna weg.

Ik keek haar verbaasd na. Wat was er nou?
Ze schrok zich echt kapot toen ik plotseling kwam. Maar moest je nou echt hijgen als je enorm schrok? Dat kon wel, maar zo erg? Nee, dat geloofde ik niet.
Ik keek naar de stellingkast. Wilde ze iets? Voerde ze iets in haar schild? Volgens mij loog ze tegen me. Ze kende het magazijn redelijk goed. Ik pakte de doos en controleerde de inhoud. Omdat ik het magazijn vaak beheerde, wist ik redelijk goed wat er in de dozen lag. In deze doos ontbrak niets. Ik pakte de volgende doos en daar was ook niets verdwenen. Ik controleerde alle dozen snel van deze kast en als ik op mijn geheugen moest vertrouwen, ontbrak er niets. De blauwe broek die Anna zocht, had ik opzij gelegd.
Ik keek de hele kast nauwkeurig na en ging bij het achterste gedeelte van het magazijn kijken. Er was niets opvallends te zien. Wat deed Sofie dan hier? Vergiste ze zich echt? Ik geloofde dat niet.
Straks maar eens met de meiden praten, besloot ik.

Anna sloot de winkel af en kwam meteen naar mij toe met een strenge blik. “Wat heb je gedaan met Sofie?” Ze had gemerkt dat Sofie de hele dag mij ontweek.
“Dat zeg ik zo meteen tijdens het eten,” zei ik kalm.
Ze keek me onderzoekend aan en ik legde mijn hand op haar arm. “Komt goed, vertrouw me.”
Ze ontspande zich en knikte.
Eerst telde ik de kassa in het kantoor samen met Kelly. Elise was aan het koken in de kantine en Lotte hielp haar. Kim, Irene en Sofie waren naar huis gegaan. Mandy was onze dochters gaan ophalen en Nick en Bram kwamen zojuist binnen met Stijn en Tom. In het achterste gedeelte van de kantine hadden we een speelruimte gemaakt voor de kinderen.

Een half uur later zaten we allemaal aan tafel. Nadat we onze borden hadden opgeschept met eten, vroeg Anna aan me: “Nou, vertel op!”
Ik keek iedereen aan. “Er is iets met Sofie.” Ik vertelde hen wat er gebeurd was in het magazijn.
Het was stil in de kantine. Mandy en Lotte keken elkaar aan.
“Weet je zeker dat je het goed gezien hebt?” vroeg Lotte, die duidelijk geschokt was.
Ik knikte. “Ik heb alle dozen even snel gecheckt. Er ontbreekt echter niks. Ik snap niet wat ze daar deed.”
“Misschien had ze zich gewoon vergist. Dat heb ik ook wel eens,” zei Mandy bedachtzaam. “Ik ben ook niet zo goed in onthouden waar de spullen staan. Ik moet elke keer aan jou vragen waar het ligt.”
“Ja, maar ze was echt buiten adem en ook in paniek toen ik vroeg wat er was. Het duurde even voordat ze een antwoord gaf.”
Ik keek Lotte aan. “Had je inderdaad een groen shirt nodig daarnet?”
Ze knikte. “Ja, dat klopt.”
“Maar ze deed er wel verdacht lang over om dat shirt te vinden,” zei Mandy langzaam.
“Ze zei dat ze het niet kon vinden,” zei Lotte schouderophalend. “Ik geloof niet dat ze iets in haar schild voert. Zo is zij niet. Dat kan gewoon niet.”
Mandy aarzelde een ogenblik. “Maar Sofie bleef wel erg lang weg. Als ze het shirt niet kon vinden, had ze ons kunnen vragen om te helpen. Nu, met wat er gebeurd is in het magazijn met Danny, heb ik het gevoel dat er iets is.”
Lotte schudde resoluut haar hoofd. “Nee, Mandy, dat kan niet. Ze heeft het al zwaar met haar traumatische ervaring. Ze doet echt haar best. Daar heb ik veel bewondering voor.”
“Maar wat deed ze dan in het magazijn?” vroeg ik.
“Gewoon een vergissing,” antwoordde Lotte koppig.

Bram schraapte zijn keel en iedereen keek naar hem, behalve ik natuurlijk. Ik merkte het pas toen iedereen stil werd.
“Er zijn mensen die in staat zijn tot dingen terwijl ze heel lief en schattig lijken, en dan doen ze toch gruwelijke dingen. Een lief, onschuldig meisje is een goede dekmantel. Mijn partner en ik hadden ooit een zaak met een zeventienjarig meisje, een verlegen meisje die bij haar pleeggezin woonde, en ze deed vreselijke dingen. Haar pleegouders konden hun ogen niet geloven toen ze hoorden wat hun pleegdochter allemaal had gedaan.” Hij keek verontschuldigend naar Lotte. “Onderschat het niet. Wees voorzichtig.”
Lotte schudde haar hoofd. “Kom op! Sofie? Serieus? Ze is toch echt verkracht, of niet?” Ze keek vragend naar Bram.
Hij knikte. “Ja, ik heb haar dossier gelezen, en het wijst erop dat ze inderdaad verkracht is.”
“Nou dan, het is toch logisch dat ze zich soms vreemd gedraagt? Ze zit verdorie nog in therapie. Je weet dit ook heel goed, Danny!”
Ik legde mijn hand geruststellend op haar arm om haar te kalmeren. “Ik weet het, Lotte. Ik verdenk haar ook nergens van, maar er klopt gewoon iets niet. Ik wil antwoorden. Wat deed zij in het magazijn? Ze wilde het duidelijk niet tegen mij zeggen. Dat is toch gek?”
Lotte slaakte een zucht. “Ik weet het ook niet.” Ze keek vragend naar Anna.
“Ik heb ook geen idee,” mompelde Anna, die druk bezig was met haar gedachten, op zoek naar antwoorden.

“Ik zal het dossier van Sofie nog eens lezen,” doorbrak Bram de korte stilte. “Ik ga ook achtergrondinformatie over haar ouders natrekken. Even kijken of ik iets vind.”
“Maar wat doen we nu? Morgen haar vragen wat ze deed in het magazijn?” vroeg Kelly.
Hier en daar werd instemmend geknikt, maar Bram schudde zijn hoofd. ‘’Nee, we moeten voorzichtig te werk gaan. Als we haar toch gaan vragen en het blijkt inderdaad niets te zijn, zal het voor Sofie kwetsend zijn dat wij haar allemaal verdenken. Al helemaal met wat ze heeft meegemaakt.’’
‘’Bram heeft gelijk,’’ knikte Lotte.
Hij vervolgde: ‘’We doen niets, alsof er niks gebeurd is, maar we houden haar onopvallend in de gaten. Morgen ga ik haar en haar ouders’ dossiers lezen, maar ik verwacht niet veel te vinden.’’ Bram keek mij aan. ‘’Je weet toch bijna alles wat in het magazijn ligt?’’
‘’Ja, ongeveer wel,’’ antwoordde ik.
‘’Oké, blijf dat doen. Maar controleer niet te vaak, dat zou opvallen.’’
Het werd stil in de kantine, niemand at behalve Nick. ‘’Waarom gebeurt er altijd iets bij ons?’’ mompelde Kelly, meer tegen zichzelf.
Elise giechelde. ‘’Ja, daar zat ik ook aan te denken.’’
‘’Nou, genoeg over Sofie voor vandaag,’’ zei Anna. ‘’We moeten gaan eten, anders wordt het koud.’’
‘’Of Nick eet alles op,’’ lachte Kelly. Ze kreeg een knipoog van haar man, alsof hij wilde zeggen: ‘Precies.’

De paar weken waren verstreken en er was helemaal niets verdachts gebeurd met Sofie. We waren blij dat we haar toch niet hadden gevraagd wat er was gebeurd. Anders was het wel ongemakkelijk voor Sofie geweest. In de eerste dagen waren we allemaal alerter dan normaal. Bram greep in en zei dat het moest ophouden en stelde voor dat ik alleen Sofie in de gaten zou houden. Dat viel minder op omdat ik Sofie had betrapt. Sofie ontweek mij de hele week zo onopvallend mogelijk. Ik werd er een beetje zat van en was op haar afgegaan om een praatje te maken. Ik zei expres niets over het incident in het magazijn. Dat luchtte voor Sofie op, alsof ze dacht dat ik het allang vergeten was. Na ons praatje ontweek ze mij gelukkig niet meer. De vertrouwde sfeer in de winkel was gelukkig weer terug.

Op maandag zat ik rustig te ontbijten met Mandy en de kinderen. Onze dochters werden over drie weken alweer twee. Ze groeiden als kool. Ze konden al een paar woordjes zeggen. Dat was wel leuk, alleen baalde ik er nog steeds van dat ik ze niet kon verstaan. Mandy zei dat ik geduld moest hebben.
We zaten dus op ons gemak te eten, want we hadden alle tijd van de wereld. Voor ons was maandag weekend. Mijn telefoon en die van Mandy zoemden op tafel, wat betekende dat er een bericht kwam in onze groepsapp. Omdat Mandy haar mobiel pakte, negeerde ik mijn telefoon en leerde onze kinderen een nieuw woordje. De vrolijkheid op het gezicht van Mandy was in één klap verdwenen.
‘’Wat is er?’’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘’Kelly heeft net geappt. Het gaat niet zo goed met haar vader. Zijn toestand is ineens flink achteruitgegaan. Hij heeft niet lang meer,’’ antwoordde Mandy droevig en begon te typen op haar telefoon.

Lars, de vader van Kelly, was al een paar jaar ziek. Hij had longkanker. In het eerste jaar was het zwaar voor Lars door de vele chemokuren. Maar hij vocht dapper door. Na een aantal zware maanden had de chemo goed aangeslagen: de tumor in zijn longen was een stuk kleiner geworden, maar helaas niet te verwijderen. Operatief was niet mogelijk omdat het te gevaarlijk was. Lars kon eindelijk wat opknappen, maar het duurde wel erg lang. Hij was heel vaak moe, door zowel de ziekte als de behandelingen. Gelukkig had hij veel steun van zijn vrouw Saskia en Nicks’ vader Bas. En zijn kinderen natuurlijk ook. Na een goede periode van ruim een jaar had hij helaas een flinke tegenslag te verduren. Er waren nog meer uitzaaiingen in zijn lichaam gevonden, met name in zijn rug. De kans op een goede afloop werd ineens veel kleiner, maar Lars gaf niet op. Het gevecht tegen de kanker was daarna weer heel zwaar. Ik had echt veel bewondering voor Lars zijn vechtlust. Als ik eerlijk mocht zijn, zou ik dat niet kunnen. Zo veel pijn.
Toen, op een dag, zei de arts dat de kans op genezing heel klein was en dat Lars twee opties had: doorvechten en hopen op een wonder, of stoppen met de behandeling zodat hij de rest van zijn leven nog kon genieten.
Lars koos onmiddellijk voor doorvechten, maar na een lang gesprek met zijn familie had hij besloten om te stoppen met de behandeling. De arts schatte dat hij nog een jaar te leven had. Dat nieuws kreeg hij drie maanden geleden te horen.

“Shit zeg, dat is wel erg snel. Hoe lang heeft hij nog?” vroeg ik aan Mandy, die druk bezig was met appen.
“Anna heeft deze vraag gesteld op de app. Ik wacht op het antwoord van Kelly,” zei ze zonder op te kijken. “Kelly is aan het typen,” voegde ze eraan toe. Ik wachtte geduldig en onze kinderen keken ons beurtelings aan. Het leek alsof Lizzy en Lindsay wisten dat er iets loos was, maar ze wisten alleen niet wat. Ik gaf ze allebei een aai over hun hoofd.
“Een week!” riep Mandy geschrokken uit. “Misschien nog wel minder als Lars euthanasie neemt, want gisteren had hij heel veel pijn aan zijn borst. Hij heeft zelfs bloed uitgehoest. Vandaag is het gelukkig minder.”
Ik grimaste. “Dat is helemaal niet goed. En nu?”
Mandy keek mij eindelijk aan. “Dat weet ik nog niet. Nick en Kelly laten ons weten als er nieuws komt.”

De hele ochtend hielden we ons bezig met het huishouden. Ergens in de middag besloten we te gaan wandelen, want we zaten hier alleen maar te wachten op nieuws van Nick en Kelly. Daar werden we een beetje gek van. We maakten een tussenstop bij een kleine speeltuin, waar onze kinderen zich goed konden uitleven, uiteraard onder ons toezicht. Toen kregen we eindelijk een bericht: na een goed gesprek met zijn familie ging Lars over vijf dagen euthanasie nemen. Lars had het heel moeilijk, omdat hij het gevoel had dat hij opgaf. Maar de pijn was niet meer te verdragen. Nu wilde hij graag nog afscheid nemen van zijn familie, vrienden en kennissen voordat het zover was. Kelly vroeg onze hele vriendengroep of we over vier dagen wilden komen om afscheid te nemen van Lars. Uiteraard kwamen we. De winkel ging die dag dicht, de kapsalon bleef wel open omdat Irene de ouders van Kelly nooit had gekend.
Mandy keek me droevig aan. “Ik vind het zo erg voor hem. Hij is zo’n leuke vent.”
Ik sloeg mijn arm om haar heen en drukte haar tegen me aan. “Ja, het is verschrikkelijk.”
Lizzy en Lindsay liepen op ons af. “Mama! Mama!”
Mandy glimlachte, ze was alweer een stuk vrolijker. “Kom eens hier, lieverds.” Ze zette haar kinderen op haar schoot en knuffelde ze innig. Ik keek vertederd toe. Ik was oprecht blij dat Lizzy en Lindsay dezelfde haarkleur hadden als Mandy. Ze begonnen steeds meer op hun moeder te lijken. Alleen de blauwe ogen hadden ze van mij. Qua karakter vond Mandy dat onze kinderen meer op mij leken.

Vier dagen later waren we onderweg naar het huis van de ouders van Kelly. We hadden onze kinderen bij de buren afgezet, daarna hadden we Bram en Elise meegenomen. We hadden van Kelly gehoord dat het de laatste dagen gelukkig goed ging met Lars. Mandy parkeerde de auto aan de kant van de weg en we liepen naar de voordeur. Nick deed open en liet ons binnen. Bij de woonkamer aangekomen moest ik even slikken bij wat ik toen zag. Lars lag op een bed, hij zag er heel slecht uit. Hij was altijd een grote kerel geweest. Zijn postuur was breed gebouwd, en nu was hij vrij mager. Naast me hoorde ik Mandy iets mompelen, maar ik verstond het niet.

Lars glimlachte toen hij ons zag. “Blijven jullie daar staan of komen jullie erbij zitten?”
“Sorry,” zei Elise verontschuldigend. “Ik… euh…”
“Ik weet dat ik er heel anders uitzie. Maar ik bijt niet hoor,” zei hij met een vrolijke grijns. We moesten lachen. Hij had zijn humor nog. Eerst omhelsde ik Saskia stevig. Na de knuffel keek ik haar aan; ze knikte dankbaar. Naast haar stond Sam, het broertje van Kelly, en ik gaf hem een korte knuffel. “Alles goed met jou?”
Hij knikte. “Ja.” Ik kneep zacht in zijn schouder om te laten weten dat ik met hem meeleefde. Ook begroette ik Lois, de vriendin van Sam.
Nick en Bas waren druk bezig met het uitdelen van koffie. Ik gaf Bas een stevige handdruk.

Toen stond ik voor het bed van Lars. Omdat hij daarnet een grapje had gemaakt, ging ik ervan uit dat het kon wat ik zei: “Nou, je ziet er geweldig uit.”
Hij lachte met zijn tanden bloot. “Ja hè?”
Ik pakte zijn hand voorzichtig beet en kneep er zachtjes in. “Hoe voel je je nu?”
“Het gaat,” antwoordde hij. “Het wordt wel steeds moeilijker.”
“Ja, dat begrijp ik.”

Iedereen nam plaats op de bank en de stoelen. Anna, Lotte en Kelly met Stijn had ik ook even snel begroet. Bij Kelly deed ik er wat langer over. Ik kon aan haar gezicht zien dat ze het moeilijk had, maar ze was sterk.
Het gesprek begon moeizaam, omdat we niet wisten wat we moesten zeggen. Het ijs brak toen Lars lachend zei of wij bang voor hem waren, alsof hij een monster was. Daarna durfden we wat vragen te stellen aan hem.
Hij vond het jammer dat het al bijna zo ver was. Hij had gehoopt dat hij nog een paar maanden van zijn leven kon genieten. Maar hij kon ermee leven, want veel keus had hij niet. Hij was in ieder geval heel tevreden over zijn leven. Hij had een leuke vrouw ontmoet, met wie hij twee leuke kinderen had gekregen. En hij was trots dat hij opa van Stijn mocht zijn. Hij had veel bereikt in zijn leven, maar had gehoopt meer van de wereld te kunnen zien als hij met pensioen ging. Helaas kon dat niet meer.
“Luister mensen,” zei Lars serieus. “Ik heb dat ook aan mijn familie en vrienden gezegd, en nu ga ik het tegen jullie zeggen. Als jullie van reizen houden, als je de wereld wil zien, of als je iets heel graag wil doen, wacht dan niet te lang. Je weet immers niet of je je pensioen haalt. Kijk naar mij, ik heb het niet gehaald. Dus als jullie op vakantie willen gaan, doe het gewoon. Met jonge kinderen is het misschien een beetje lastig, maar wat ik wil zeggen is dat morgen je laatste dag kan zijn. Probeer zoveel mogelijk van je leven te genieten.”
“Dat heb ik ook vaak gezegd,” zei ik glimlachend.
Hij keek mij aan. “Ja, jij hebt er nog een reden voor dat je niet lang moet wachten.”
Ik knikte. “Inderdaad. Ik wil ook graag reizen, maar mijn droom is eigenlijk al uitgekomen. Ik heb mijn droomvrouw ontmoet.”
Lars keek glimlachend naar Mandy, die mijn hand pakte. “Ja, je boft met zo’n vrouw.”
“Ja, beter dan Saskia, hè?” grapte ik.
“No way,” zei Lars meteen, waardoor we allemaal in de lach schoten.

We bleven nog even kletsen toen Lars aankondigde dat hij ons allemaal apart wilde spreken. We verplaatsten ons naar de achtertuin. Anna was de eerste die met Lars ging praten.
Even later, na Mandy, was ik aan de beurt om met Lars te praten. Ik liep de woonkamer binnen en ging op de stoel zitten naast het bed.
“Zo, hier zitten we dan,” zei Lars. Hij werd serieus. “Danny, ik wil even zeggen dat ik oprecht blij ben dat je bevriend bent met mijn dochter. Kelly is helemaal gek op je.”
Ik grijnsde. “Natuurlijk is ze gek op mij, want ik ben geweldig.”
Lars moest hard lachen, wat hem pijn in zijn borst opleverde. “Sorry,” zei ik snel.
Hij wuifde het weg. “Maar ik meen het. Je bent goed voor Kelly, net als de rest van je vriendengroep trouwens. Ik ben blij dat ik jou heb mogen leren kennen.”
“Dat geldt ook andersom, Lars. Jullie zijn leuke mensen. Ik ben ook blij dat jullie in mijn leven zijn gekomen. Ook al zien we elkaar niet zo veel.”
“Tja, we hebben een eigen leven, hè?”
Ik knikte. “Zo is het.”

Het was even stil.
“Danny, wil je mij een pleziertje doen? Wil je Kelly in de gaten houden? Ik weet dat jij jouw vrienden in de gaten houdt. Dat doet Anna ook. Ik ken mijn dochter goed genoeg om te weten dat ze het straks moeilijk gaat krijgen.”
“Maak je er geen zorgen over,” zei ik kalm. “Kelly staat er niet alleen voor.”
Hij glimlachte. “Ja, dat klopt. Jullie vriendenclub is heel bijzonder.”
Ik legde mijn hand op mijn hart. “En ik beloof je dat ik jouw meisje goed in de gaten zal houden, ook al is ze soms eigenwijs.”
Lars grinnikte zacht. “Daar weet ik alles van, maar dank je wel.”
Ik pakte zijn hand en hij kneep erin. Het was heel zacht. Ik besefte dat hij weinig kracht had. Hij zag mijn blik. “Ja, ik weet het. Ik ben niet meer zo sterk als toen.”
“Ja, dat is te zien. Ik ben eerlijk gezegd wel geschrokken. Wat kan die ziekte veel doen met je lichaam. Niet normaal.”
Hij knikte ernstig. “Ja, het gaat heel hard inderdaad. Helaas.”
Ik trok een droevig gezicht. “Ik vind het erg voor je.”
Hij haalde zijn schouders op. “Het is niet anders, hè?”
“Nee, dat is waar, maar het is wel klote.”
“Dat is zeker,” was hij het met me eens.

Er viel opnieuw een korte stilte in de woonkamer.
“Ik heb binnenkort grote plannen voor Kelly, waar bijna niemand van weet, zelfs mijn vrouw niet,” zei ik plotseling.
Hij knipperde met zijn ogen. “Wat mag dat zijn?”
Ik vertelde het aan hem. Hij keek me met grote ogen aan. “Dat zou ze echt heel leuk vinden. Dat weet ik zeker.”
Ik glimlachte. “Ja, dat klopt.”
“Wanneer gaat het gebeuren, denk je?” vroeg hij nieuwsgierig.
“Dat gaat nog wel even duren. Over een paar jaar gaan zij en haar man waarschijnlijk weg. Dat heeft ze tegen mij verteld, en toen kreeg ik een geweldig idee voor Kelly. Zij vond het ook een heel leuk idee en we besloten om het geheim te houden. Het wordt een mooie verrassing voor Kelly.”
Lars moest zachtjes lachen. “Ik zie al voor me hoe mijn meisje zou reageren.”
Ik lachte met hem mee. “Ik ook.”
Hij pakte mijn hand. “Zoals ik al zei, je bent goed voor haar.”
“En zij voor mij. Ik hou van haar.”
Hij knikte. “Dat weet ik.”

Ik stond op en keek hem aan. “Ben je… bang?”
Hij keek even naar beneden. “Ik wil er niet over nadenken.”
Ik schudde verontschuldigend mijn hoofd. “Sorry.”
“Geen probleem, Danny,” zei hij terwijl hij me aankeek. “Geniet zoveel mogelijk van je leven, met jouw vrouw, je kinderen en je vriendengroep. Leef alsof vandaag je laatste dag is.”
“En dat zeg jij tegen míj?” zei ik grijnzend.
Hij lachte opnieuw. “Het is me een genoegen om je te mogen kennen.”
“Insgelijks,” zei ik. “Het ga je goed, makker.”
Hij knikte. “Jij ook. Je mag Elise naar mij sturen.”
Ik liep naar de deuropening en keek hem aan. Hij glimlachte breed. “Dag Lars.”

In de avond, nadat wij onze kinderen naar bed hadden gebracht, kroop Mandy op mijn schoot en maakte zich klein in mijn armen. Ze had het altijd moeilijk met zoiets. Ik vond het natuurlijk ook niet leuk maar wist dat het helaas eenmaal hoorde bij het leven. Ik kuste haar in haar haren. “Heb je een goed gesprek gehad met Lars?”
“Ja, dat was fijn,” zei ze zacht. “Wil je het horen?”
“Nee, dat hoef ik niet te weten,” fluisterde ik zacht en kuste opnieuw in haar haren.
Ze zuchtte hoorbaar. “Ik haat dit, Danny.”
Ik streelde haar teder. “Ik weet het, meisje. Het hoort er helaas bij.”
Ze hief haar hoofd om mij aan te kijken. Ik duwde een lok van haar bruine haar van haar gezicht weg. “Wil je dat we snel gaan reizen?”
Ik keek haar indringend aan. “Nee, ik heb liever dat we eerst wachten tot onze kinderen wat ouder zijn. Ik weet dat ik niet zo lang moet wachten. Jij ook, en iedereen eigenlijk. Maar jij en onze kinderen zijn mijn alles. Jullie zijn belangrijker dan reizen over de hele wereld.”
Ze gaf me een liefdevolle kus op mijn lippen. “Danny, mocht je je later toch bedenken…”
Ik onderbrak haar: “Dan zeg ik het meteen tegen je.”
Ze glimlachte tevreden. “Goed zo, jochie. Je leert het snel.”
Ik trok mijn wenkbrauw op en begon haar te kietelen, waardoor ze gillend van me wegrende.

De volgende dag zaten Lars, Saskia, Bas, Kelly, Nick, Stijn, Sam en Lois in de woonkamer. Vanmiddag was het zo ver voor Lars. Hij had nu afscheid genomen van iedereen van wie hij afscheid wilde nemen. Hij lag in zijn bed in zijn nette pak en was een beetje nerveus. Zijn vrouw Saskia zat naast hem en hield zijn hand vast. Nu wilde hij graag de laatste dag doorbrengen met zijn gezin. De ochtend was gezellig maar ook moeilijk en emotioneel. Ze haalden samen hun leuke herinneringen op en vaak moesten ze erom lachen. Aan het eind van de ochtend wilde Lars iedereen graag alleen kort spreken.

Bas was eerst aan de beurt. Hij en Lars hielden elkaars hand vast.
Lars glimlachte even en werd serieus. ‘’Luister Bas, ik wil je een vraag stellen en ik wil dat je er eerlijk antwoord op geeft.’’
Bas knikte. ‘’Dat zal ik doen.’’
‘’Vind je Saskia leuk?’’
Bas keek naar beneden en zweeg.
Lars grinnikte zacht. ‘’Hey, ik ben niet blind hoor. Maar het is niet erg, kerel. Saskia weet er ook van. Jij bent een goede vent. Saskia en ik zijn oprecht blij dat jij onze vriend bent. Het is ook begrijpelijk dat je gevoelens voor mijn vrouw hebt gekregen omdat wij met z’n drieën zo vaak met elkaar omgingen. En Saskia vindt jou ook leuk.’’
Bas keek verrast op en Lars grinnikte en vervolgde: ‘’Maar ze houdt van mij. En dat weet jij ook wel. Maar ik ga jullie straks verlaten. Dus als je mij een pleziertje wil doen, ga ervoor.’’
Bas keek hem stomverbaasd aan. ‘’Wat zeg je nou?’’
Lars moest even lachen om zijn blik. ‘’Luister vriend, ik weet dat je het niet wil doen vanwege mij. Maar het leven is kort. Jij en Saskia vinden elkaar leuk en ik ben er straks niet meer. Dus ga ervoor. Ik zal me nooit verraden voelen. Ik zal het juist toejuichen. Saskia zal weliswaar tijd nodig hebben maar ik zal straks met haar praten. Dus Bas, als zij er klaar voor is, trek je stoute schoenen aan.’’
Bas aarzelde lang.
Lars kneep in zijn hand. ‘’Je vindt haar toch leuk?’’
Hij knikte langzaam. ‘’Ja, ze is een hele bijzondere vrouw.’’
‘’Nou dan, gewoon niet moeilijk doen. Ik snap je, echt waar. Maar het leven is kort. Ga gewoon lekker genieten van je leven, met Saskia erbij als je wilt. Ik kan je vertellen dat ze een heerlijke vrouw is.’’ Hij grijnsde breed en Bas moest hartelijk lachen. ‘’Ja, ze is inderdaad een knappe vrouw.’’ Hij zuchtte. ‘’Weet je het zeker?’’
Lars knikte serieus. ‘’Wat mij betreft mag je na mijn crematie meteen aan de slag.’’
Bas schudde lachend zijn hoofd en kneep in Lars’ hand. ‘’Ik beloof je dat ik er alles aan zal doen om jouw vrouw gelukkig te maken.’’
‘’Kijk, dat is wat ik graag wil horen. Dank je wel, vriend. Misschien wordt ze straks wel jouw vrouw.’’ Hij knipoogde.
Bas schudde resoluut zijn hoofd. ‘’Nee, dat wil ik niet. Dat heeft niks met jou te maken. Na het overlijden van mijn vrouw heb ik besloten dat ik niet meer wil trouwen.’’
Lars knikte begrijpend. ‘’Trouwen is niet nodig om gelukkig te zijn.’’
Bas slaakte een diepe zucht. ‘’Verdomme, ik ga je missen, man.’’
‘’Ik jou ook, maat. Het was een geweldige tijd met jou,’’ zei Lars instemmend.
Ze omhelsden elkaar lang zonder iets te zeggen.

Na Nick met Stijn kwam Kelly binnen.
“Hoi pap,” zei ze terwijl ze ging zitten. Ze vocht tegen haar tranen.
“Hee liefje,” fluisterde Lars.
“Ik ga je zo vreselijk missen, papa,” snikte ze zachtjes.
“Kel…” Hij werd onderbroken door een stevige hoestbui. Toen dat afgelopen was, slaakte hij een zucht, want dat deed pijn.
“Gaat het?” vroeg Kelly bezorgd.
“Ja,” bromde hij en keek haar alweer glimlachend aan. “Ik wil even zeggen dat ik enorm trots op je ben, op wat je allemaal bereikt hebt. Je bent mijn lieve, dappere meid, maar je bent soms stronteigenwijs.”
Kelly giechelde zachtjes.
“Als ik er niet meer ben, moet je gewoon doorgaan. Met je Nick en Stijn. En je vriendengroep natuurlijk,” zei Lars zacht. “Ik weet dat je het straks moeilijk gaat krijgen. Dat is logisch, maar blijf alsjeblieft niet te lang hangen. Dat is mijn wens.”
Ze knikte. “Ja, het komt goed, papa. Ik sta er niet alleen voor. Ik heb Nick en Stijn.”
“En je moeder en broertje en je vrienden. Vooral Danny.”
Kelly glimlachte. “Ja, ik vrees dat Danny de komende weken vaak bij ons op bezoek komt.”
“Is dat erg?” vroeg haar vader plagend.
“Nee, helemaal niet. Hij is altijd welkom.”
“Hij is een goede vent,” zei hij instemmend. “Maar dat ben jij ook. Kom eens naast me liggen. Ik wil je nog even knuffelen.”

Kelly kroop voorzichtig het bed op en sloeg haar armen om haar vader heen. Lars kuste haar in haar blonde haren.
“Ik hou heel veel van je, en dat weet je toch?”
Ze drukte haar hoofd tegen hem aan en begon zachtjes te huilen. “Ja, ik weet het, papa. En ik hou ook van jou.”
“Waar je ook mag zijn,” vervolgde hij op een rustige toon. “Ik ben er altijd bij jou.”
“Dat is een fijn idee,” fluisterde ze.
“En wil je je moeder goed in de gaten houden?” vroeg hij zacht.
“Dat zal ik doen, maar ik denk dat Bas haar zal helpen.”
Lars lachte zachtjes. “Inderdaad.”
Kelly ging een beetje rechtop zitten, veegde haar tranen weg en keek haar vader aan.
“Ze worden een stel, hé?”
Hij knikte glimlachend. “Ik heb het met Bas over gehad. Zo dadelijk ga ik met Saskia praten. Haar kennende zou ze het niet willen, vanwege mij. Maar ze moet gewoon doorgaan met haar leven.”
“Het is wel een goede oplossing, maar het is natuurlijk hun keuze,” zei Kelly.
“Natuurlijk is het hun keuze,” beaamde hij. “Maar ik ben niet achterlijk. Bas vindt jouw moeder leuk. En zij vindt Bas ook best wel aardig. Kelly, doe mij een lol: als ze moeilijk doen omwille van mij, wil je ze dan alsjeblieft aanmoedigen om gewoon samen te zijn en van het leven te genieten?”
Kelly keek haar vader lang aan, met een lieve glimlach. “Je bent een goede man.”
“En jij een eigenwijs meisje.”
Samen schoten ze in de lach.

Ik was net klaar met de klant en liep naar het atelier waar Mandy aan het werk was. Lotte was thuis gebleven omdat ze zich niet goed voelde. Anna was nog even bezig in de winkel. Toen ik binnenkwam, zag ik Mandy naar de klok kijken. Het was 14:55. Ze keek me aan. Ik kende haar blik. Ik vroeg haar of ze wilde opstaan. Ik ging op haar stoel zitten en trok haar op mijn schoot en omhelsde haar stevig. Samen keken we naar de klok. Van achteren werden we omhelsd door Anna. Toen de grote wijzer op de twaalf tikte, sloten we onze ogen.

Het moment was gekomen…