1.

‘Alexandra!’

De zwartharige, veertigjarige slanke vrouw haatte het wanneer haar baas haar met haar officiële naam riep. Lexi, zo wilde ze aangesproken worden. Maar de man, Gerard Kliven, was haar baas, dus moest ze er er maar bijnemen. Bovendien wist ze precies hoe ze hem kon stangen. ‘Ja, chef?’ antwoordde ze.

’Kom eens hier! En noem met niet “chef”!’

Lexi Laluna liep zijn kantoor binnen. Het leek klein door het XXL-bureau waarachter de XXL-man zat. Bovendien stond tegen elke vierkante meter wand een dossierkast; onder het raam achter de man stond een grote tafel waarop mappen en kranten en tijdschriften lagen, en dossierdozen gestapeld stonden.

Zoals altijd dacht ze Jeezes, hoe kan je zo werken? toen ze binnenging.

Wat ze zei was: ‘Oké, boss,’ - de blik op zijn gezicht maakte duidelijk dat hij dat zo mogelijk nog erger vond - ‘wat kan ik voor je doen?’

De kale, bebrilde man met een wit hemd waarvan de bovenste drie knopen open stonden, stak een papiertje in haar richting. ‘Hier. Ik wil dat je daarheen gaat en een interview afneemt van de jongedame die daar leeft. Haar naam is Elsa.’

Lexi nam het papiertje van hem aan en keek naar het adres dat erop stond. Een ding was onmiddellijk duidelijk: hij stuurde haar niet naar de sloppenwijk in het zuiden van de stad. Integendeel zelfs…

’Wie is dat? Waarover moet ik haar interviewen?’

‘Mijn vrouw kent een vrouw die daar poetst. En zij vertelde haar dat die Elsa - hou je vast - op haar vijfentwintigste in verwachting is van haar achtste kind.’

’Wat? Mijn God…’

’Ik wil dat je uitzoekt hoe dat komt, wat haar bezielt.’ Het publiek dat het soort publicatie waarvoor ze werkten kocht, vrat dit soort verhalen op. Er was niks nobel aan de rioolpers, maar de verkoopcijfers bewezen wel dat ze beantwoordde aan een behoefte die leefde onder de mensen.

‘Oké, chef, komt in orde.’ Lexi draaide zich om en verliet het kantoor terwijl ze achter zich ‘Noem me geen “chef”!’ hoorde.

Ze passeerde bij Liv, de secretaresse, om te zien of die al een afspraak gemaakt had. Dat was dus zo. ‘Deze namiddag om half vier.’

‘Problemen gehad om haar zover te krijgen?’

‘Nee hoor. ‘t Was zo gepiept.’

Zoveel te beter, dacht Lexi. Liever geen onwillige gesprekspartner om te interviewen. Daar had niemand iets aan.

2. - die namiddag, half vier

Hier is het.

De poort naar de woning stond open; ze werd duidelijk verwacht. Dus draaide ze de oprit op en reed tot aan de villa. Eigenlijk was het woord manor meer op z’n plaats. Het deed haar denken aan de gigantische huizen van de Engelse adel ergens op een heide aan de rand van de Schotse hooglanden…

Ze stapte uit, liep naar de deur en belde aan. Uit de luidspreker links van haar: ‘Een ogenblikje graag.’ Een vrolijk klinkende meisjesstem.

Tien seconden later ging de deur open en de stem stond voor haar.

Wow, ging door het hoofd van de journaliste. ‘Hallo,’ zei ze, ‘ik ben Lexi Laluna, journaliste voor The Signal.’

‘En ik ben Elsa Dean. Kom binnen.’ Uitnodigend deed het meisje in de deuropening een pas opzij.

Ze was een tiental centimeter kleiner dan Lexi’s een meter zeventig; ze had lang, blond haar - eigenlijk bijna wit; stralend blauwe ogen die alleen maar overtroffen werden door haar stralende glimlach; en ze was zwanger, zoveel werd door haar weinig verhulde kleding - een mouwloos ultrakort lichtblauw jurkje - in een oogopslag duidelijk. Zo te schatten een maand of zes.

Doordat het jurkje geen mouwen had, was de roos-tattoo op haar rechterschouder goed zichtbaar.

Ze liep op blote voeten.

Barefoot and pregnant. Lexi kon niet anders dan in die termen denken.

Ze volgde het blondje door de hal naar de wenteltrap die naar de bovenliggende verdiepingen leidde. Van buiten had Lexi er twee geteld, plus een zolderverdieping.

Alles in het huis straalde eindeloze rijkdom uit - de tapijten, de verlichting, de kunst die tegen de muren hing, het marmer van de treden, de houten afwerking van de trapleuning… Hier kon het echt niet op.

De eigenaar van deze kast was de familie Rubizòn, die haar fortuin gemaakt had in Zuid-Amerika in de olie-industrie, met zijsprongen in de diamant- en wapenhandel, en in- en export van alles wat niet te heet of te zwaar was. Ze was het soort familie dat met bijna alles weg kon geraken, omdat ze een gans advocatenkantoor in loondienst had.

‘Hier is mijn kamer,’ zei het meisje en duwde op de eerste verdieping de tweede deur op de gang open. ‘Kom binnen.’

De kamer was fris ingericht. Lichte kleuren, vrolijke tekeningen en kunstreproducties tegen de muren, een groot, wit bed met een roze dekbed, een zithoek met witte meubels - twee fauteuils en een driezit. Een barmeubel. Dressoir, eettafel met vier stoelen eromheen - ze kwamen geen van allen uit de Ikea, dat zag je onmiddellijk. Een grote TV met soundbar in de hoek produceerde op dit ogenblik zachtjes muziek.

‘Mooie kamer,’ zei Lexi. Kost waarschijnlijk bijna zoveel als de inrichting van mijn hele appartement, voegde ze er niet aan toe.

‘Dank je. Ik heb zelf alles gekozen. Gaan we zitten?’ Het meisje leidde de journaliste naar de zithoek en nam plaats in een van de fauteuils.

Lexi nam plaats op de andere.

‘Wil je iets drinken?’

‘Graag. Een watertje zou er wel ingaan.’

Het meisje stond recht en ging naar de ijskast die deel uitmaakte van het barmeubel. Ze kwam terug met een flesje Perrier en een glas. ‘Alsjeblieft.’ Ze zette ze op het bijzettafeltje dat naast Lexi stond en ging weer zitten.

Lexi schonk het glas vol met de inhoud van het flesje, deed haar schoudertas open en haalde er haar digitale stemrecorder uit. ‘Mag ik?’

‘Ja hoor. Ik heb niks te verbergen.’ Een guitig lachje.

De journaliste activeerde het toestelletje voordat ze ‘Neen, precies niet,’ zei. ‘De redactie had verwacht dat het wel wat moeite zou kosten om je te overtuigen om dit interview toe te staan.’

‘Waarom?’ Oprechte verwondering.

‘Nou, wat je doet, is niet alledaags. Dat is het minste wat je kan zeggen. Het strookt niet met wat de meeste mensen als “goed fatsoen” beschouwen. Plus het gaat om seks, en daarover praten ligt meestal sowieso al gevoelig.’

Elsa giechelde. ‘Ik begrijp wat je bedoelt. Maar ik ben niet zoals de meeste mensen.’

‘Dat is wel duidelijk,’ zei Lexi. ‘Om de koe bij de horens te vatten: is het waar dat dit’ - ze wees in de richting van de zwangere buik - ‘je achtste kind is?’

‘Ja, dat is juist.’ Ze legde glimlachend haar handen op haar buik en streelde die.

‘Je ziet er stralend uit, moet ik zeggen.’ De journaliste meende wat ze zei. Ze zeggen altijd dat zwangere vrouwen een gloed over zich hebben. Naast deze jonge vrouw verbleekte de zon…

‘Dank je. Ik voel me ook fantastisch.’ Op de vraag hoever ze was, antwoordde ze: ‘Zevenentwintig weken.’

‘En je bent vijfentwintig?’ Toen Elsa knikte, vroeg Lexi verder. ‘En je eerste kind? Hoe oud was je toen?’ Ze kende het antwoord wel al, maar wilde het toch uit de mond van de jonge vrouw horen.

‘Achttien.’

‘Achttien. Dat wil dus eigenlijk zeggen dat je al zeven jaar aan een stuk zwanger bent?’

‘Zo kan je wel zeggen, ja. One pops out, the next goes in.’ Terwijl ze sprak, gingen de benen van de jonge vrouw een beetje open. Haar handen lagen nu op haar blanke dijen.

Wel verdomme, gewoon door erover te praten, wordt die al geil.

Om eerlijk te zijn: het meisje zag er fantastisch uit en leek totaal zorgeloos. Hierdoor begon er tussen haar benen ook wel iets te gebeuren. Shit.

‘Waarom? Ik bedoel, er zijn best wel koppels die van een groot gezin dromen, maar acht kinderen op zeven jaar, dat is toch wel veel, niet?’

‘Oh, maar die kinderen zijn niet van mij hoor.’

‘Huh?’

‘Nee, ik krijg die kinderen omdat mijn werkgevers het geil vinden om me zwanger te zien.’

‘Je werkt dus voor de Rubizòns?’ Elsa knikte. ‘Als wat?’

‘Officieel “hulp in het huishouden” In werkelijkheid ben ik de broedmachine van de familie.’ De handen hadden de zoom van het kleedje nog een beetje verder omhoog geschoven.

‘“Broedmachine van de familie”,’ herhaalde Lexi haar verklaring. ‘Hoe werkt dat dan?’

‘Simpel: iemand van de familie wil me zwanger maken, en ik laat me vol doen door die persoon. Dit’ - ze legde haar linkerhand terug op haar babybult - ‘is het kindje van de oudste oom van mijnheer. Die wilde nog eens graag een meisje bezwangeren. Hij is vijfentachtig.’

‘Dus je kinderen hebben verschillende vaders?’

‘Ja. Allemaal. De Rubizòns, dat is een grote familie, met veel mannelijke leden.’

Dat klopte met wat de redactie in haar dossier vermeld had: de man die hier woonde, was Alberto Rubizòn, de oudste van vier broers en twee zussen. Zijn vader, Lucas, leefde nog en was de jongste van drie jongens. Dus dat maakte een heleboel broers, ooms en neven. En als die allemaal een even grote broedfetisj hadden, was dit zeker niet haar laatste zwangerschap.

‘Neen, dat denk ik ook niet,’ lachte Elsa toen Lexi die bedenking onder woorden bracht. Haar hand was terug verhuisd naar haar linkerdij.

De zoom van het kleedje was nog een beetje verder omhoog geschoven. En onthulde wat Lexi al vermoedde: een blote, glimmende kut. ‘Je krijgt het precies moeilijk’ - een betekenisvolle blik tussen de benen van de broedmachine.

‘Ja… Mag ik…?’

Lexi wist niet precies wat ze wilde, maar was benieuwd genoeg om te zeggen dat het haar kamer was en dat ze dus kon doen wat ze wilde.

Opgelucht zei Elsa ‘Fijn!’ en het volgende ogenblik belandde het kleedje op de sofa, die links van haar stond. ‘Dat is veel beter,’ zei ze. Ongegeneerd legde ze nu haar rechterhand op haar kut en masseerde die.

‘En hoe doe je dat? Je kinderen zomaar weggeven?’ hervatte Lexi het interview, ondanks het feit dat ze met verwondering en bewondering naar het naakte lichaam van de jonge vrouw keek. De achtste keer zwanger, en toch had ze een onberispelijk figuur - stevige borsten met grote, roze tepels en een mooie strakke bolle buik met niet al te veel zwangerschapsstrepen en een linea negra die duidelijk afstak tegen haar bleke huid.

Elsa haalde de schouders op. ‘Geen idee. Iets raars in mijn hoofd, zeker? Aan de andere kant: ze zijn niet echt weg, hé. Ik zie ze nog vaak. De familie hangt goed aaneen. Ze hebben dan wel meer poen dan een klein land, maar er zijn voor zover ik weet geen vetes, zoals dat in rijke families wel eens het geval is. Dus bij feesten en zo, zie ik de kinderen wel.’

Ze vermijdt toch de term “mijn kinderen”...

‘En heb jij zeggenschap over wie de volgende is die je bezwangert?’

‘Neen, eigenlijk niet. Maar dat is oké. Zolang ze me maar neuken en zolang ik maar zwanger kan zijn. Ik voel me dan zo goed… Gelukkig verwerkt mijn lichaam het goed.’

‘Dat ik zie ik, ja. Je bent echt gezegend met de perfecte genen om dit te doen.’

‘Dankjewel. Maar ik werk er ook hard voor. Ik heb een physical coach, die me begeleidt. Ik zwem iedere dag en doe iedere dag oefeningen in de gymzaal.’

Lexi was ervan overtuigd dat die zich allebei in de villa bevonden.

‘Verder is er iemand die kookt voor mij, zodat ik op het vlak van voeding niets tekort kom. Of teveel krijg.’

‘Hm-hm,’ deed Lexi; hierachter verschuilde de gedachte zich De familie wil er met andere woorden zeker van zijn dat hun broedmachine nog wel even meekan… Ze wist niet of ze dit weerzinwekkend moest vinden, of dat het juist goed was dat ze zo’n zorg voor deze jonge vrouw droegen. Ze kreeg absoluut niet het idee dat Elsa dit tegen haar zin deed.

‘Dus wanneer ze uitgemaakt hebben wie de volgende is die je mag zwanger maken, neuk je alleen nog maar met hem tot het zover is?’

‘Inderdaad. En eens ik in verwachting ben, mogen ze weer allemaal op me.’ Zich een zuiders accent aanmetend, voegde ze er ‘I’m a real life free use fuck toy, ma’am!’ Een vrolijke lach volgde.

‘Free use? Wie zijn de mensen die vrij gebruik mogen maken van je? Ik heb eigenlijk alleen maar jou gezien.’

Het interesseerde de jounaliste vooral om te weten waar de heer en vrouw des huizes waren. Ze had verwacht dat die haar zouden ontvangen hebben, met instructies over wat ze wel of niet mocht vragen aan het meisje.

‘Mijnheer en mevrouw zijn naar het kantoor in de stad. Mijnheer had een belangrijke meeting op het programma staan, en bij sommige van die meetings is het belangrijk dat mevrouw meegaat. Zij kan ervoor zorgen dat de potentiële zakenpartners van mijnheer iets toegeeflijker zijn wanneer hij een voorstel doet… Soms mogen die zakenpartners mij neuken. Dan komen ze naar hier of ik ga mee naar het kantoor.’

Verder zijn er de tuinman, de kok en een aantal meisjes die de huishoudelijke taken voor hun rekening nemen en die bi zijn, zoals ik, trouwens. Misschien dat je seffens of straks een van hen ontmoet. Het kan ook zijn dat de zoon - Gabriel - thuiskomt van school. Hij studeert architectuur en heeft de gekste uren. De gekste uren en de lekkerste lul.’

De gedachte aan al de seks die ze al gehad had en haar nog te wachten stond met de mannen van de familie Rubizòn en hun vrienden, maakte dat haar doorbloede schaamlippen uiteenweken en de middelvinger van haar rechterhand naar binnen werd gezogen. Ze hapte naar adem. Een lekkerder gevoel dan iets wat binnendrong in je kut bestond volgens haar niet. Nu, iets wat in je kont drong, was ook niet te versmaden.

Lexi zag dit, uiteraard, en had al de moeite van de wereld om professioneel te blijven. Aan de ene kant was ze alles behalve een seksbeest - seks was leuk, maar voor haar niet van levensbelang - aan de andere kant was ze wel biseksueel te noemen. Haar kut was ook behoorlijk beginnen te jeuken door wat ze het meisje hoorde vertellen en door wat ze zag - het mooie gezicht, de vingers die ongegeneerd in het potje roerden, het prachtige zwangere lichaam… Zwangere vrouwen hadden altijd dat effect op haar.

Elsa herkende de tekenen. ‘Jij zit precies ook te soppen…’

De journaliste kreeg een hoofd zo rood als een biet. ‘Euh…’

De broedmachine kwam overeind en knielde voor de andere vrouw neer. ‘Niet erg hoor,’ zei ze. ‘Ik kan je helpen.’ Resoluut duwde ze de benen voor zich open, waarna ze haar linkerhand tegen de kut duwde. Door het stof van de jeans voelde ze dat Lexi heet stond. ‘Wow, dit is wel duidelijk,’ zei ze en drukte vervolgens haar mond tegen het stof.

‘Hmmmfff’ - het scheelde niet veel of de journaliste kwam hierdoor al klaar.

Het volgende half uur kwam van interviewen niet meer veel terecht.