.

Jens is de laatste vent met wie ik seks had. Hoe bekender ik word, hoe moeilijker ik het vind worden om kerels tot me toe te laten. Niet dat er geen aanbod is, meer dan genoeg zelfs. Maar ik heb allang niet meer het idee dat het ze om mij te doen is, om Ricky. Allemaal geilen ze op de bekende Chicky, op wie ik lijk te zijn. En oké, ik snap het wel, mijn muziek roept een bepaalde sfeer op en ik zie er ook nog eens sexy uit door mijn toch wel erg blote stage-outfit, maar het is toch echt maar een deeltje van wie ik ben. En om te voorkomen dat ik iedere keer daarna zo’n kerel weer moet afdanken omdat we toch geen klik krijgen, laat ik ze maar niet meer toe…


Kom je ook?

De poppodia was ik al snel ontgroeid, iedere keer weer wilden er meer mensen komen dan erin konden. Toen mijn muzieklabel suggereerde eens een theatertour te doen, had ik niet het idee dat ik die grote zalen vol zou kunnen krijgen. Maar tot mijn stomme verbazing was de hele tour in no time uitverkocht en werden er nog verschillende avonden bijgeboekt. Zelfs Carré sloot alsnog aan, nadat ze eerst dachten dat ik hun zaal niet vol zou krijgen. Inmiddels zijn ook daar twee avonden helemaal volgeboekt.

Iedere keer weer voor een totaal uitverkochte zaal spelen, het maakt me onwijs trots dat ik dit bereikt heb! Mijn band en Jens en ik zijn inmiddels zo op elkaar ingespeeld dat we genoeg hebben aan een gebaar of een blik om een nummer te verlengen, een bepaald tussenstuk wat extra ruimte te geven, of de setlist wat om te gooien. We beginnen altijd hetzelfde maar afhankelijk van de sfeer verander ik daarna soms de volgorde of laat ik een bepaald nummer weg om het in te ruilen voor een ander. Als een soepele machine treden we avond na avond op en zonder uitzondering gaan de mensen iedere keer weer laaiend van enthousiasme op in mijn muziek.

De andere kant van dit succes is dat ik ook avond na avond na al dat enthousiasme alleen thuiskom. Voor hoe meer mensen ik optreed, hoe eenzamer ik me begin te voelen. Ik heb een fijn huis, ik woon er graag maar het is wel altijd leeg en stil. Soms word ik er wanhopig van, omdat ik nu zo bekend ben geworden en geen idee heb hoe ik nog ooit aan een vriend kan komen die het om mij te doen is, en niet om wie ik lijk te zijn. Maar dan gebeurt er iets onverwachts.

Op een avond ligt er bij thuiskomst een uitnodiging op de mat voor een jubileumfeest van ‘De Pannen’, het MBO-college waar ik op zat. Het voelt bijna als een eeuwigheid geleden dat ik daar de lessen volgde en eindeloos in de weer was in de grote keuken. Ik leerde ervoor kok, met de ambitie om ooit chef te worden en ineens realiseer ik me dat het te lang is geleden dat ik een maaltijd kookte. Het college bestaat vijftig jaar, dat onder andere wordt gevierd met een grote reünie van oud-leerlingen. Ik voel er wel voor om er naartoe te gaan maar ik ben bang dat het niet om mij zal draaien maar om de bekende Chicky. En dus mail ik ze dat ik helaas niet kan komen.

Vrij snel daarna krijg ik een mailtje retour, met het verzoek om alsjeblieft tóch te komen, zoveel leerlingen zijn er immers niet beroemd geworden. Zie je wel, daar is het ze dus om te doen. Dus schrijf ik opnieuw dat ik niet kom, maar ze houden blijkbaar niet van opgeven. Enkele avonden later steekt er tijdens het applaus na mijn laatste nummer, tamelijk vooraan, ineens een jonge vent met rood haar een bord omhoog met ‘Ricky, kom je ook?’ Ik snap meteen waar het om gaat, de reünie. Slim van die gast, maar ik laat het van me afglijden, neem afscheid van het publiek en weg ben ik.

Op de terugweg naar huis blijft het echter maar door mijn hoofd spoken wie die vent ook alweer was, hij kwam me best wel bekend voor. Thuis zoek ik in het jaarboek de foto van onze groep op en daar vind ik hem, Hannes de Groot. En meteen weet ik het weer, de jongen die zo’n crush op me had. Bij ieder practicum probeerde hij naast mij terecht te komen en heel vaak lukte hem dat ook. Eigenlijk vond ik hem ook best wel leuk, met zijn rode haren en groene ogen en altijd maar grapjes makend. Hij vrolijkte me best wel op, maar juist in die tijd had ik zoveel ruzie met mijn moeder dat ik er toch niet echt voor open kon staan. Ik moest er toen niet aan denken om iets met een jongen te beginnen, ik kon er echt niet meer gedoe bij hebben. En uitgerekend hij probeert me nu naar die reünie te krijgen…

IJs breken

Mijn volgende treden is hij er weer, dit keer op de eerste rij en steeds opnieuw steekt hij een bord omhoog, dit keer met ‘Please Ricky, join us!’, met daar een hartje aan toegevoegd. Misschien is dat het wel, dat hartje, of dat hij mijn eigen naam gebruikt, of omdat hij er zo leuk uitziet met die volle bos rode haren, whatever, ik besluit om hem na afloop uit te nodigen naar mijn kleedkamer te komen. Tussen een paar nummers door vraag ik iemand van het theater om dat voor me te regelen.

Vreemd genoeg vind ik het best wel spannend. Er kriebelt iets in me, iets wat ik al een tijdje niet meer voelde, iets spannends, alsof er ik weet niet wat kan gaan gebeuren. Als Hannes binnenloopt houden we, allebei nogal verlegen, afstand tot elkaar. Ik speel hard to get en houdt mijn mond stijf dicht, kijk hem eerst alleen maar aan, vragend. Dan, als hij te lang stil blijft: ‘oké, wat wil je van me?’ Ik denk niet dat hij dit had verwacht, dat afstandelijke. ‘Ehm… weet je nog wie ik ben?’ vraagt hij eerst. Ik knik en zeg: ‘ja. Hannes toch?’ Hij knikt, overduidelijk blij dat ik weet wie hij is. ‘Ik zit in het organiserend comité en we willen graag dat je komt. En misschien wil je dan ook iets voor ons zingen.’

Ik wist het wel, het gaat ze niet om mij maar om mijn beroemde buitenkant. Maar voordat ik kan zeggen dat ik niet kom zegt Hannes er achteraan, zachtjes: ‘ehm…, en ik zou het ook heel leuk vinden…’ Als ik niks zeg, alleen maar een wenkbrauw optrek en hem vragend aankijk gaat hij verder: ‘… eigenlijk vond ik je altijd al leuk, ik wilde je graag terugzien…’
Met deze laatste zin pakt hij me volledig in, het gaat om míj! En voor ik het goed besef knik ik, gevolgd door een ‘oké, ik kom’. Hannes kijkt me eerst ongelovig aan en overbrugt dan ineens de afstand van drie meter die ons scheidt. Hij trekt me dan tegen zich aan en geeft me op iedere wang een zoen.

Het doet iets met me, ik word er verlegen van en maak me gauw weer van hem los, een beetje afwijzend ‘ja ja, het is al goed’ stamelend. Maar Hannes zijn humeur kan al niet meer kapot, hij doet waar ik om vraag en laat me los maar trekt zo’n blij gezicht dat ik ook wel moet lachen. ‘Je doet alsof ik de koningin ben, maar ik ben alleen maar Ricky hoor.’ ‘Weet ik toch?’ reageert hij, ‘maar voor mij ben je belangrijker dan de koningin. Jij bent inderdaad Ricky en ik vind je leuk!’ Hoe is het mogelijk dat ik dit een paar jaar geleden amper liet binnenkomen, dat deze leuke sexy vent iets van me wilde, en zo te zien nog steeds.

Langzaam maar zeker breekt het ijs tussen ons. Ik wil na afloop van een concert altijd graag een biertje drinken en haal er twee uit het koelkastje, van mijn lievelingsmerk, die er speciaal voor mij in werden gezet. Naast elkaar komen we op de bank terecht en terwijl we zo uit het blikje drinken raken we aan de praat. Hannes vertelt dat hij uiteindelijk echt kok is geworden en nu in een restaurant werkt dat de ambitie heeft om een Michelin-ster te krijgen. Dat is leuk, maar het is ook heel hard werken, want nooit is het goed genoeg en altijd kan er onverwacht iemand van Michelin in de zaak zitten.

En dan, hij kijkt me ineens recht aan, vraagt hij: ‘en jij, hoe gaat het met jou?’ Ik haal mijn schouders op, de vraag overvalt me, eigenlijk vraagt niemand dat ooit aan me. Ineens wordt dit me te veel en schieten me de tranen in de ogen. Ik heb eigenlijk geen idee hoe het me te gaat. Ja, ik heb succes, ik ben beroemd, iedereen kijkt tegen me op, maar is dit wat ik wil? Ik mis zo ontzettend iemand in mijn leven die me wil zoals ik ben. Hannes kijkt me eerst met die grote groene ogen van hem aan en dan schuift hij naar me toe en trekt hij me zonder iets te zeggen tegen zich aan. Dat is het laatste zetje dat ik blijkbaar nodig heb om alle schuiven open te trekken, ik begin te janken als een klein kind. Hannes trekt me nog steviger tegen zich aan en streelt me over mijn haren en schouders, in stilte, me zo alle ruimte gevend die ik nodig heb. M’n huilbui duurt niet eens zo lang, het lijkt wel zo’n hoosbui die in de zomer snel even de boel opfrist.

Als ik ben uitgejankt en mijn neus heb gesnoten kijk ik Hannes aan, waardoor hij in de lach schiet. ‘Ja, sorry Ricky, maar je ziet er nu uit als dat jonge pandabeertje van Ouwenhand.’ Ik sta op, kijk in de spiegel en kan ook alleen maar grinniken om wat ik zie. Al het zwart rond mijn ogen is uitgelopen en persoonlijk vind ik dat ik nu meer lijk op zo’n creepy horrorfiguur dan op een pandabeer. Ik pak een tissue en boen de hele boel weg, totdat alle make-up verdwenen is. Zo ziet hij ook meteen mijn kale gezicht.

Ik ga weer naast Hannes zitten, die me opnieuw vragend aankijkt. Ik kijk hem ook even aan, in stilte, maar vind dan dat hij wel wat uitleg van me mag krijgen: ‘…ehm, ja, weet je, dit is echt allemaal niet zo tof als het lijkt. Bekend zijn is best wel heftig, altijd word je in de gaten gehouden en mensen zien bijna niet meer wie je écht bent. Ondertussen verwachten ze steeds weer iets nieuws van me en ik heb niet echt iemand die me daarbij helpt, die ik helemaal kan vertrouwen.’ Opnieuw trekt Hannes me tegen zich aan en komt er bijna als vanzelf een kus. Geen heftige kus, gewoon een kus, zo een van kort even de lippen tegen elkaar, maar wel een die misschien wel juist daardoor onwijs fijn aan voelt…

Gezien worden

De reünie slash jubileumfeest van ‘de Pannen’ is ontzettend leuk, ik ben achteraf gezien zo blij dat Hannes aandrong dat ik zou komen. Inmiddels is me wel duidelijk dat hij daar een behoorlijk eigenbelang bij had, dat hij nog steeds gek op me is, maar toch, het is echt heel fijn om die mensen van toen weer terug te zien. Ik praat me de blaren op mijn tong, steeds zie ik weer iemand van wie ik graag wil weten hoe het daar nou toch mee is. Dat is tegelijk ook wel een beetje de valkuil van een reünie, je hebt een bepaald deel van je leven samen opgetrokken met mensen, maar daarna niet meer, dus het is veel ‘goh, hoe is het met jou? weet je nog wel? en wat doe je nu?’ However, ik doe er ijverig aan mee en vind het geweldig.

Het fijnste nog is dat steeds tussendoor Hannes oogcontact zoekt, waardoor hij aan de reünie een dimensie geeft die voelt als ‘thuis’. Ik voel me hier op mijn gemak, dankzij hem. Want natuurlijk zie ik echt wel dat mensen best wel vaak op me afkomen omdat ik bekend ben, maar het raakt me minder dan waar ik vooraf bang voor was. En ik weet echt zeker dat dat komt door Hannes, doordat hij niet zo is, doordat hij me leuk vindt om wie ik ben. En hem vind ik ook leuk, steeds leuker zelfs.

Na die keer in het theater, na die avond dat hij me overhaalde om toch te komen, hebben we veel contact gehad. Appen, bellen, toen ik in de buurt was een keer wat drinken in het plaatsje waar hij woont, van alles, maar geen seks. Voor mij is dat een bijzondere belevenis, omdat tot nu seks zo ongeveer de enige weg is die ik ken naar een man toe. Dus wat wij nu hebben, steeds intiemer worden met elkaar terwijl er geen seks aan te pas komt, is heel bizar voor mij. Sowieso, dat er een keer een vent is die dat niet meteen wil van me is al heel bijzonder. Ik had geen idee dat het ook zo zou kunnen, eerst vrienden worden voordat je verder gaat.

Mijn optreden tijdens de reünie wordt enorm gewaardeerd, hoewel ik goed besef dat vast niet iedereen hier vindt mijn muziek mooi en ook vast niet iedereen mijn outfit kan waarderen, hoewel die iets minder bloot is dan gewoonlijk. Vooraf hebben speciaal voor dit optreden de band, Jens en ik live in een studio de twee nummers gespeeld. Later is mijn stem weg gefilterd en met die opname als begeleiding treed ik nu op. Ik heb gekozen voor eerst een stevig nummer en daarna voor een ballad, om toch zoveel mogelijk aan ieders smaak tegemoet te komen.

Vooral de ballad, ‘Parental sorrow’, maakt indruk, de zaal is muisstil. Ook in de theatertoer is dat zo, blijkbaar komt het dicht bij wat iedereen voelt over de eigen relatie met haar of zijn ouders. In het lied verwerk ik het gemis van een vader en hoe het is verlopen tussen mijn moeder en mij. Hoe ze me overheerste, hoe moeilijk ze het vond me los te laten, hoe ik haar van me afduwde, maar ook hoe we nu weer naar elkaar toe groeiden, juist dankzij die afstand tussen ons. Na afloop is er ovationeel applaus, en nog nooit voelde ik me daarbij zo verlegen maar tegelijk ook zo blij. Want veel van deze mensen kenden me vroeger al en waarderen me blijkbaar om wat ik nu doe.

Liefde?

De rest van de reünie gaat als in een roes voorbij. Er blijven maar mensen op me afkomen die met me willen praten, over toen, maar ook over nu. En ik snap het wel, ik was vroeger ook altijd wel benieuwd hoe het nou is om bekend te zijn. Ik ga er niet op in, praat er maar een beetje omheen, tot het moment dat Marie op me afkomt. We waren zeg maar schoolvriendinnen en als ze me net als vroeger meteen heel vertrouwelijk mee een hoekje intrekt, ga ik daarin mee. En haar vertel ik eerlijk hoe het is, dat het echt twee kanten heeft. Bekend zijn is fijn, omdat de basis daarvan is dat mensen waarderen wat ik doe. Maar het nare ervan is dat je een groot deel van je leven onder een vergrootglas ligt. Altijd word je bekeken en altijd hebben mensen verwachtingen van je, dat je je op een bepaalde manier gedraagt.

En de hele tijd houdt Hannes me in de gaten, hij voelt zich duidelijk verantwoordelijk voor hoe het met me gaat. Hoewel ik meestal niks moet hebben van bemoeizucht vind ik het nu wel fijn. Het geeft me een geborgen gevoel en na afloop gaat Hannes bijna als vanzelfsprekend met mij mee naar huis. We weten allebei waarom en nog niet eerder was ik daar zo gespannen over. In de auto lukt het hem echter al snel om de sfeer weer relaxt te krijgen. Hij koppelt zijn mobieltje met mijn carplay en hoewel ik min of meer verwacht dat hij daarna mijn muziek opzet speelt hij een lijstje af met hitjes uit de tijd dat we nog maar net op ‘de Pannen’ zaten. Al gauw zitten we allebei luidkeels mee te zingen en hebben we de grootste lol.

Eenmaal in mijn huis ga ik er niet meer omheen draaien, ik wil hem. Dus trek ik hem mee naar mijn slaapkamer, duw hem op mijn bed en kleed me dan langzaam voor hem uit. Het windt me ontzettend op dat hij me bekijkt terwijl ik me beetje bij beetje bloot geef. Tegen de tijd dat ik helemaal naakt voor hem sta ben ik er verlegen van geworden en om me een houding te geven draai ik een pirouetje voor hem. ‘Tevreden?’ vraag ik dan. Als reactie trekt hij me het bed op en geeft me een innige zoen, waarna het zijn beurt is om zich uit te kleden. Hij heeft echt een lekker lijf, dankzij zijn rode haar behoorlijk wit, wat hem wel staat en gespierd maar niet te. Wat ik echt grappig vind is dat hij rond zijn pik een klein bosje haar heeft laten staan, in dezelfde kleur als op zijn hoofd, rood.

Maar het allermooiste aan hem vind ik toch zijn ogen, groen als gras. Daar komt bij dat hij net als toen we nog samen op school zaten bijna altijd vrolijk is. Zijn lach is nooit ver weg, en ook zijn grapjes niet. Maar dit keer maakt hij geen grapje, nadat ook hij zich helemaal heeft uitgekleed komt hij naast me liggen en zegt hij, zo serieus als maar mogelijk is ‘ik vind je mooi… en echt heel leuk.’ Ik draai me naar hem toe, ben er nog niet aan toe om hem een soortgelijk antwoord te geven maar vóel dat wel en kijk hem alleen maar aan. Dan draait Hannes zich ook op zijn zij naar me toe en trekt hij me tegen zich aan. Het is fijn om hem zo tegen me aan te voelen en ik druk me zo stevig mogelijk tegen zijn lijf.

Zo liggen we een tijdje, in stilte, met alleen de gewaarwording van lichaam tegen lichaam, door onze adem tegen elkaar aan bewegend, ondertussen zachtjes de ander strelend. Als ik door zijn lekkere rooie krullenbos kroel kijkt Hannes me opnieuw aan, waarna hij me een zoen geeft. Omdat ik tegelijk mijn lippen wat van elkaar doe komt hij met zijn tong een klein stukje bij me naar binnen, waar ik hem met de mijne tegemoet kom. Heel voorzichtig draaien we daarna wat om elkaar heen, onderzoekend bijna, alsof we eerst elkaar daarbinnen volledig willen leren kennen. Na niet heel lange tijd wordt het een spel van veroveren en weer terugtrekken, de ene keer in mijn mond, de andere keer in de zijne. Het is heel intens en hoewel ik het al met veel kerels deed kan ik me niet herinneren dat alleen al het zoenen zo intiem en opwindend was.

Ondertussen voel ik hoe tussen ons in zijn pik tegen mijn buik omhoog kruipt en zich tussen ons indringt. Ik moet er even kort om grinniken, dát is bij al die kerels in ieder geval toch wel echt hetzelfde. Maar eerlijk gezegd komt het me wel uit, ik wil hem wel in me hebben. Ik maak wat ruimte tussen ons in, pak zijn pik beet en manoeuvreer die tussen mijn benen. Nog steeds op onze zij naar elkaar toe liggend leg ik mijn linkerbeen over Hannes zijn heup. Door daarna wat met mijn bekken op en neer te kantelen wrijf het kopje van zijn pik precies op en neer over mijn klitje.

Na deze ‘ingreep’ zoenen we door, maar door de op en neer gaande bewegingen van mijn klitje over zijn gevoelig eikel houdt Hannes dat niet lang meer vol. Hij maakt zich van me los, kijkt me aan en als hij in mijn ogen ziet dat ik er ook wel aan toe ben duwt hij me op mijn rug. Mijn antwoord is dat ik mijn benen zo ver als ik kan voor hem open, waarna Hannes zich direct een stukje bij me naar binnen werkt. Al zo vaak voelde ik dit, dat eerste binnendringen van een pik en altijd voelde het lekker aan. Maar dit keer is het méer, het is niet alleen maar dat ik lekker word opgevuld, het is ook Hannes die bij me binnenkomt. Ook in mijn hoofd is dat al volop aan het gebeuren, ik vind hem ook leuk, en wel ietsje meer dan dat, inmiddels.


Me onafgebroken aankijkend schuift Hannes zich volledig bij me naar binnen, terwijl hij kreunt ‘ohw dit is zo onaards fijn, Ricky.’ Hmm, ja, dat vind ik ook en dan trek ik hem tegen me aan, over me heen, ik wil nog niet neuken. Ik wil hem alleen maar tegen me aan voelen terwijl hij tegelijk diep in me is. Geen idee hoelang we zo liggen, het is bijna meditatief, zoals ik nu onder Hannes verscholen lig, thuiskomend, of me misschien zelfs al wel volledig thuis voelend. Als hij dan eindelijk toch begint te bewegen voert hij me rechtsreeks het heelal in, waar ik samen met hem terecht kom tussen de sterren. En daar wil ik best wel een tijdje met hem zijn…


Liefs,
Zazie

.