Tim is met zijn ouders en zusje op vakantie als ze bevriend raken met hun buren op de camping, Frank, een 60-jarige levensgenieter, en zijn bloedmooie dochter, Denise. Er is meteen een klik en Tim denkt dat hij het meisje van zijn dromen heeft gevonden. Maar zijn Frank en Denise echt zo perfect als ze zich voordoen?

-- -- -- -- --

Dromen En Daden

De ochtend brak aan met het gezang van merels en het zachte geritsel van bladeren in de bries. Een strook zonlicht, warm en goudkleurig, scheen door de tentstof en tekende een lange, smalle lijn over mijn slaapzak. Ik werd wakker met een gevoel van verwachting, een restant van de opwinding van de vorige dag dat als een warme brok in mijn buik was blijven zitten. Het eerste wat ik zag was Saar, die nog diep sliep, haar donkere haar een warrige massa op het kussen.

Stil, om haar niet wakker te maken, kroop ik uit de tent. De lucht was fris en helder. De camping ontwaakte langzaam; ergens klonk het geluid van een koffiemolen, verderop riep iemand iets.

En toen hoorde ik haar.

Haar lach. Heldere, muzikale belletjes die door de stille ochtend vlogen. Ik draaide me naar de camper. Daar zat ze, op een van de treden, met een kopje in haar handen. Ze droeg een korte, zijden ochtendjas die openhing, daaronder een donkerblauw topje dat haar volle borsten perfect ondersteunde en accentueerde. Mijn adem stokte. Frank zat binnen, zichtbaar door de open deur, bezig met het ontbijt.

“Goedemorgen, buurman!” riep ze vrolijk toen ze me zag. “Goed geslapen?”

“Hmm? Oh, ja! Heel goed,” antwoordde ik, mijn stem slaperig en onhandig. Ik voelde me weer die verfrommelde tiener. “Jij… jij bent vroeg wakker.”

“Ochtendmens,” zei ze, terwijl ze een slok uit haar mok nam. “De beste uren van de dag. Koffie?”

Het aanbod was verleidelijk, maar de gedachte om nu al naast haar te gaan zitten, half naakt en nog niet helemaal aanspreekbaar, was te veel. “Nee, dank je. Ik moet eerst… tandenpoetsen.” Het klonk belachelijk.

Ze glimlachte, een beetje geamuseerd. “Begrijpelijk. Tot zo, Tim.”

Mijn naam. Weer. Het klonk als een klein geheim dat alleen wij deelden. Ik knikte stom en verdween snel richting het sanitair gebouw, vloekend op mijn eigen onhandigheid.

Toen ik terugkwam had Frank zichzelf al uitgenodigd bij mijn ouders aan de ontbijttafel. Ik ging zitten en zag dat ook Denise net met een bord en een nieuwe kop koffie aan kwam lopen.

“We hadden het net over de plannen voor vandaag,” zei Frank.

“Oh?” Denise liet zich op de stoel naast mij zakken. Haar parfum, licht en bloemig, vermengde zich met de geur van haar koffie. Het was bijna duizelingwekkend. “Ik ga zo even douchen. Maar vanmiddag had ik eigenlijk zin om naar het meer gaan. Het is maar een kwartiertje lopen. Heerlijk zwemwater.”

Ze draaide haar hoofd naar me toe. “Tim, hebben jij en Saar zin om mee te gaan?”

Mijn keel werd dichtgeknepen. Met haar. Naar het meer. Zwemmen. Het was alsof al mijn verjaardagen en kerstdagen samenvielen. Ik kon alleen maar knikken, hopend dat ik niet al te idioot overkwam.

“Saar slaapt nog,” piepte ik uiteindelijk.

“Maak haar dan wakker!” zei Denise lachend. “Vertel haar dat het een order is van haar nieuwe grote zus.” Ze stak haar tong naar me uit, een speels, intiem gebaar dat mijn hart weer een salto liet maken.

Uiteindelijk gingen we met z’n drieën. Saar, na eerst flink gemopperd te hebben, was omgeslagen in opwinding toen ze hoorde dat Denise meeging. Mijn ouders vonden het prima; ze gingen zelf met Frank mee naar het dichtstbijzijnde dorpje voor boodschappen. “We zien jullie wel bij het avondeten!” had mijn vader nog geroepen.

De wandeling naar het meer was magisch. Denise leidde de stoet, zelfverzekerd over de bospaden. Ze wees naar vogelsoorten, noemde de namen van bepaalde planten en vertelde grappige anekdotes over andere kampeerders die ze hier had ontmoet. Ze was de perfecte gids, attent en grappig. Ze liep naast Saar, maar haar blik zocht vaak de mijne, alsof ze me bij het gesprek wilde betrekken, alsof ze wilde checken of ik het naar mijn zin had. Elke keer dat onze ogen elkaar ontmoetten, voelde het als een kleine, geheime schok.

Het meer was een verborgen juweeltje, omringd door riet en oude wilgen. Het water was spiegelglad en donkergroen. Er was verder niemand.

“Yes, we hebben het helemaal voor onszelf!” riep Denise. Zonder aarzelen trok ze haar T-shirt over haar hoofd. Daaronder droeg ze een eenvoudige, zwarte bikini. Het was geen dure, opzichtige strandoutfit, maar het paste haar alsof het een tweede huid was. Haar lichaam was ronduit perfect: volle, witte borsten die prachtig gevormd waren in de bikinitop, een smalle taille die uitliep in weelderige heupen. Ze trok ook haar korte broek uit, en onthulde haar stevige billen. Ik wist niet waar ik kijken moest, mijn mond werd weer kurkdroog.

Saar, duidelijk minder op haar gemak, trok haar shirt ook uit en onthullende een functionele, blauwe bikini. Ze had, zoals Denise al had opgemerkt, een werkelijk prachtig figuur voor haar leeftijd, vol en vrouwelijk, maar ze trok zich een beetje verlegen terug onder de onvermijdelijke vergelijking met Denise’s uitstraling van volwassen zelfverzekerdheid.

“Kom op, het water is heerlijk!” riep Denise en ze rende het water in. Met een plons verdween ze onder de oppervlakte. Ze kwam even later weer boven, lachend en haar haar uit haar gezicht vegend. “God, wat een verademing! Kom erin!”

Saar aarzelde, testte het water met haar tenen. “Het is koud!”

“Gewoon doorbijten!” lachte Denise. Ze keek naar mij. “En jij, Tim? Laat je niet verslaan door je zusje, hoor.”

Dat was de uitdaging die ik nodig had. Alsof mijn leven ervan afhing, trok ik mijn shirt uit en rende het water in. Het was ijskoud, het sloeg me de adem uit mijn longen, maar de adrenaline en de aanwezigheid van Denise maakten me onverschillig voor de kou. Ik dook onder en kwam naast haar boven.

We zwommen, spetterden wat en dreven rond. Denise bleef dichtbij. Af en toe raakten onze armen elkaar per ongeluk onder water. Elke aanraking voelde als brandend ijs.

“Zie je?” zei ze, terwijl ze naar me toe dreef, haar gezicht vlak bij het mijne. Haar wimpers waren nat, haar lippen glanzend. “Is dit niet perfect?”

“Perfect,” bracht ik uit, en ik meende het. Op dat moment, in dat meer, met haar zo dichtbij, was alles perfect. Mijn eerdere onzekerheid leek weg te smelten. Ze praatte met me, ze lachte om mijn slechte grappen, ze daagde me uit. Het voelde alsof we bijna… flirten. Het kon eigenlijk niet anders.

Toen we terugliepen, druipend en opgefrist, liep Denise een tijdje naast me, terwijl Saar vooruit liep om een eekhoorn te volgen die ze had gezien.

“Echt heel leuk dat jullie er zijn, hoor,” zei ze opeens, haar stem zacht. “Pap vindt het gezellig, dat weet ik zeker. En ik ook. Het is soms een beetje saai, altijd dezelfde oude mannen.”

“Wij vinden jullie ook leuk,” zei ik, en het klonk verschrikkelijk kneuterig. Ik wilde me voor mijn hoofd slaan.

Maar ze glimlachte. “Goed.” Even legde ze haar hand op mijn onderarm. Het was maar een seconde, maar de plek waar haar vingers mijn huid hadden aangeraakt, tintelde nog minuten later. “Dan wordt het vast een top vakantie!”

Die avond besloten we samen te barbecueën. Frank haalde een grote barbecue tevoorschijn en mijn vader zorgde voor het vlees. De sfeer was uitgelaten. We dronken wijn en bier, en zelfs Saar mocht een biertje proeven. Denise zat naast me aan de lange tafel die we hadden samengeschoven. Onwaarschijnlijk genoeg leek ze nog mooier in het schijnsel van de lampionnetjes die waren opgehangen.

Er werden marshmallows geroosterd. Frank haalde een gitaar tevoorschijn – natuurlijk had hij een gitaar – en begon slappe campingliedjes te spelen. Iedereen zong mee. De sfeer was perfect.

Er kwamen inderdaad regelmatig andere kampeerders voorbij gelopen, allemaal oudere mannen, net zoals Frank had gezegd. Ene meneer Bert, een gepensioneerde postbode, en een stille man die alleen bekend stond als ‘de Schilder’. Ze waren allemaal vriendelijk, maar hun ogen bleven net iets te lang hangen op Denise en, tot mijn irritatie, ook op Saar. Het was een blik die ik kende van mannen in clubs, een mengeling van appreciatie en hebzucht. Maar Denise leek er niet door geraakt. Ze was hartelijk tegen iedereen, schonk drankjes in en lachte om hun ouwe-mannen-grappen. Frank keek het allemaal lachend aan, alsof hij trots was op de aantrekkingskracht die zijn dochter uitoefende.

Op een gegeven moment, toen de avond was gevorderd en de sterren helder aan de hemel stonden, leunde Denise even naar me toe. Haar schouder drukte tegen de mijne. De zoete geur van wijn en haar parfum omringde me.

“Zie je?” fluisterde ze, haar adem warm tegen mijn oor. “Ik zei toch dat het een beetje saai is met al die oude gozers.”

Ik grinnikte nerveus. “Ze zijn… aardig.”

“Aardig,” herhaalde ze, maar het klonk lichtjes spottend.

Toen de laatste bezoekers waren vertrokken en we de rommel aan het opruimen waren, bood ik aan om Denise te helpen met de afwas die zich in hun camper had opgestapeld. Mijn hart bonkte in mijn keel. Een kans om even alleen met haar te zijn.

“Ach, wat een heer,” zei ze met een glimlach. “Kom maar door.”

Binnen in de camper was het warm en gezellig. Ze wees me naar een theedoek. “Jij droogt af. Ik spoel.”

We werkten een tijdje in een comfortabele stilte, afgezien van het gerinkel van het servies. Ik kon elke beweging van haar volgen, de manier waarop haar voorhoofd rimpelde van concentratie, de glimlach die om haar lippen speelde. Het voelde zo… huiselijk. Alsof we een echt stel waren. Mijn fantasie sloeg op hol.

Toen we bijna klaar waren, bleef ze plotseling staan, haar handen nog in het sop. Ze keek me aan, een vreemde, ondoorgrondelijke uitdrukking in haar ogen.

“Weet je, Tim,” begon ze zacht. “Het is echt heel leuk dat je meegaat naar het meer enzo. En dat je nu helpt. De meeste jongens van jouw leeftijd… die zijn alleen maar met zichzelf bezig.”

Ik zweeg, in de ban van haar blik.

“Je bent… speciaal.”

Het was alsof de tijd even stil stond. Speciaal. Het woord hing tussen ons in, geladen met mogelijkheden. Dit was het moment. Ik moest iets zeggen. Iets terugdoen. Mijn kans grijpen. Maar mijn moed zakte me in de schoenen. De woorden wilden niet komen. Ik staarde haar alleen maar aan, waarschijnlijk met dezelfde verbijsterde blik als een konijn voor een slang.

Haar glimlach veranderde heel even, werd bijna… medelijdend? Maar het was zo snel weg dat ik dacht het me te hebben verbeeld. Toen zei ze: “Oké, bijna klaar hier. Zullen we naar buiten gaan? Het is een mooie avond.”

Ik knikte stom, vervloekte mezelf inwendig voor mijn lafheid. Maar het gevoel, die opmerking… het gaf me brandstof voor mijn dromen. Misschien was ik niet laf. Misschien was ze gewoon te overweldigend. En misschien… misschien wilde ze dat ik de tijd nam. Dat ik het langzaam aan deed.

Toen ik later die avond in mijn slaapzak lag, starend naar het donker van het tentdoek, kon ik alleen maar aan haar denken. Aan haar woorden. Speciaal. Het klonk in mijn oren als een liefdesverklaring. De pijn van mijn gemiste kans was verdwenen, vervangen door een vastberadenheid. De volgende keer zou ik niet aarzelen. De volgende keer zou ik haar laten zien dat ik inderdaad anders was. Dat ik de man was die ze zocht.

De vakantie was nog maar net begonnen, en ik was er al van overtuigd: Denise was het meisje van mijn dromen. En ik was vastberaden om haar te veroveren.

~

~~

~~~

De camper was gevuld met de zoete, bedwelmende geur van wiet. Frank lag achterover op de smalle bank, zijn broek losgeknoopt. Denise zat naakt op haar knieën tussen zijn benen, haar blonde haar wiegend in een rustig ritme. Haar wangen waren hol getrokken, haar lippen strak om hem heen gespannen.

Frank kreunde diep, zijn handen rustend op haar hoofd, zijn vingers verstrengeld in haar lokken, niet duwend, maar wel sturend. “Zo is het goed, schatje” bromde hij, zijn stem ruw. “Die ouwe Bert kon zijn ogen niet van je afhouden vanavond. Hij vond het geweldig, hè? Dat vrolijke, onschuldige bloempje dat je speelt.”

Denise trok zich even terug, een draadje speeksel verbond haar lip met hem. Er lag geen spoor van het vriendelijke, meisjesachtige meisje van daarnet op haar gezicht. Haar blik was glazig, haar pupillen wijd van de wiet. “Hij is zo voorspelbaar. Ze denken allemaal dat ik niet zie hoe ze naar mijn tieten staren.” Haar stem was neutraal, bijna verveeld.

“En de jongen?” gromde Frank, zijn hand streek over haar wang. “Tim? Die kijkt ook alsof hij je wil opeten.”

Een minieme, arrogante glimlach speelde om haar mond. “Tim? Die is verliefd. Een schattige puppy. Hij trilde toen ik zijn arm aanraakte. Hij denkt dat hij een kans maakt.” Ze lachte kort, een hard, leeg geluid. “Hij is handig. Een goed excuus om dichter bij Saar te komen. Zijn zusje kijkt naar me op. Vertrouwt me volledig. Het is… bijna te gemakkelijk.”

Frank grinnikte, een diepe, gulzige lach. “Goed zo. Een goed excuus.” Zijn hand gleed van haar wang naar haar nek en trok haar, niet hardhandig, maar wel beslist, weer naar zich toe. “Maar genoeg over hen. Ga nu maar verder. En daarna,” hij kneep in haar nek, “dan praten we over morgen”

Denise’s ogen flikkerden even met iets – goesting, anticipatie – voordat ze zich weer overgaf aan haar taak, haar bewegingen nu doelgerichter, sneller. Haar eigen opwinding was ondergeschikt. Het echte spel, het spel dat er toe deed, was nog maar net begonnen.


Wordt vervolgd...