Leen kijkt naar het stille, ongemakkelijke publiek, een jager die geniet van de angst van een kudde die op de vlucht is geslagen. Ze loopt langzaam het gangpad in, de camera's volgen haar op de voet.

​"Ik gaf jullie drie kansen," begint ze, haar stem is kalm maar snijdt door de stilte. "Drie mannen, die ongetwijfeld de fantasieën van velen van jullie vertegenwoordigen." Ze stopt bij de eerste man die ze had ondervraagd. "Het resultaat? Een bruut plan over 'rammen'. Hard en diep." Ze loopt door naar de tweede. "Een bulldozer-techniek met een vibrator op standje drilboor." Ze stopt bij de derde. "En een snelle, luie, technologische fix om er zo snel mogelijk vanaf te zijn."

​Ze draait zich om en kijkt de hele zaal aan. "Drie mannen. Drie plannen. En allemaal gericht op exact hetzelfde: zo snel en efficiënt mogelijk een orgasme bereiken. Zohra was in elk van jullie plannen geen persoon; ze was een bestemming. Een object." Ze loopt terug naar het podium en stapt er weer op, haar blik is ijskoud. "En ik realiseer me nu... Het probleem is niet de vraag 'hoe krijgen we Zohra zo ver'. Het probleem is het hele, verrotte uitgangspunt van jullie wereld."

​"Misschien..." zegt ze, en ze laat het woord even zweven, een belofte van een nieuwe, gevaarlijke gedachte, "moeten wij vrouwen de rollen eens omdraaien?" Ze zet een stap naar voren, haar blik intens, haar stem nu een manifest dat de studio vult. "Wat als we nu eens stoppen met ons constant zorgen te maken over jullie genot? Over jullie ego's?" Ze wijst met een beschuldigende vinger naar de mannen in het publiek. "Of jij wel klaarkomt. Of jij je wel een hele vent voelt. Of jij wel 'gewonnen' hebt." Haar blik flitst even naar Kristof. "Of jij je schuld en je falen kan afkopen met een halfslachtige, snelle prestatie." Ze spreidt haar armen als een priesteres die een nieuwe religie predikt. "Wat als we beslissen, hier en nu, om ons eigen genot, onze eigen verlangens, ons eigen lichaam als de enige maatstaf te nemen? Wat als de volgende tien mannen niet op dit podium komen om Zohra te nemen, maar om haar te dienen?"

​De woorden slaan in. De mannen in het publiek kijken verward, sommigen zelfs boos. De vrouwen, daarentegen, beginnen elkaar aan te kijken, een nieuwe, opgewonden vonk in hun ogen.

​"Wat als hun enige, verdomde doel niet jullie eigen orgasme is, maar het hare?" roept Leen, haar stem nu vol passie. "Wat als ze pas mogen stoppen als zij tevreden is, en niet andersom? Wat als haar genot de enige jackpot van de avond is?" Ze richt haar blik nu rechtstreeks op de vastgebonden Zohra. "Wat als de vraag niet is hoe jij tien mannen kan bevredigen, Zohra? Maar hoe tien mannen de eer kunnen verdienen om jou te mogen bevredigen?"

​Vanop het bed kijkt Zohra Leen aan met stijgende, absolute verbazing. Dit is geen wraak meer. Dit is geen straf. Dit is een ondenkbare, revolutionaire machtsgreep. De haat in haar ogen maakt plaats voor een diepe, onthutste fascinatie. Leen draait zich met een laatste, triomfantelijke beweging naar de mannen in de zaal. "Dus, ja," besluit ze, "laten we ons eigen genot primeren op dat van jullie, mannen. Welkom in de nieuwe wereldorde."

​De studio zindert na Leens revolutionaire manifest. De mannen in het publiek zijn stil, verward. Hun simpele wereld van lust en verovering is volledig op zijn kop gezet. De vrouwen, daarentegen, voelen een nieuwe, opwindende energie, een collectieve vonk van herkenning en rebellie.

​Leen laat haar woorden even indalen in de zware, geladen stilte. Dan, met een zucht die zowel het einde van het oude als het begin van het nieuwe tijdperk aankondigt, draait ze zich naar de vastgebonden Zohra.

​"Maar," zegt ze, en haar stem is plotseling zachter, bijna teder, "een koningin kan haar onderdanen niet ontvangen als ze vastgebonden ligt."

​Ze zet een stap in de richting van het bed, alsof ze op het punt staat Zohra zelf los te maken. De zaal houdt de adem in en verwacht een daad van onwaarschijnlijke genade die de avond een nieuwe, bizarre wending zou geven. Maar halverwege de beweging stopt Leen. Haar blik is gefixeerd op de donkerleren riem om Zohra's pols en de manier waarop die in haar huid snijdt. Ze staart ernaar, niet als een bevrijder, maar als een ingenieur die een sadistisch, inefficiënt mechanisme bestudeert. Een plotseling, dieper inzicht trekt over haar gezicht. De riemen. De naaktheid. De machteloosheid. Dit zijn niet haar ideeën. Dit zijn de bouwstenen van de show zelf. Dit gaat niet meer over haar en Zohra. Dit gaat over de regels. Over het spel.

​Langzaam, heel langzaam, draait ze het bed en de vastgebonden vrouw haar rug toe. Haar ogen heffen zich, voorbij de camera's, voorbij de felle lichten, omhoog naar het onzichtbare, spiegelende glas van de regiekamer. Ze heeft haar ware vijand gevonden. Het is niet de vrouw op het bed, maar de architecten van de arena. "Wie heeft er beslist," begint ze, haar stem rustig maar vol een ijzige, retorische kracht, "dat dít het is? Dat het vastbinden van een vrouw, naakt en machteloos, de ultieme climax van de avond zal worden?" Ze laat de vraag hangen, laat de ongemakkelijke waarheid ervan indalen bij de miljoenen kijkers. Haar blik wordt nog scherper.

​"Wie van jullie daarboven heeft dit bedacht?"

​In de regiekamer:

​Alain, de regisseur, die net nog euforisch was, stoot een vloek uit en deinst achteruit van zijn console alsof hij een klap heeft gekregen. "Wat in de helse naam doet ze nu?" sist hij. "Spreekt ze tegen ons? Live op mijn eigen zender?"

​"Wow," fluistert Valerie naast hem. In tegenstelling tot Alain is ze niet boos. Ze is in extase. Een brede, bewonderende glimlach speelt om haar lippen.

​"Ze maakt ons onderdeel van de show, Alain," vervolgt Valerie. "Ze sleept ons mee het podium op. We zijn niet langer de anonieme poppenspelers; we zijn nu medeplichtigen, de schurken in haar verhaal. Het publiek zal hiervan smullen."

​Een technicus kijkt op van zijn scherm. "Valerie heeft gelijk. De sociaal media feeds exploderen. De vraag is overal: 'Wie heeft de show bedacht?' #AntwoordAlain."

​Alain staart naar de monitor, naar de close-up van Leens onwrikbare, beschuldigende gezicht. Ze staart recht naar hem, door het glas, door de duisternis heen. Hij voelt zich plotseling net zo naakt en ontleed als Zohra op het bed. ​Hij is ontmaskerd, persoonlijk aangevallen op zijn eigen zender. Valerie’s spottende lachje – "Dit gaat over jou" – echoot nog na in zijn oren. Hij is de koning van dit circus, maar zijn hoofdrolspeelster heeft zojuist zijn troon onder hem vandaan gezaagd. Hij is sprakeloos, niet in staat om via zijn microfoon een commando of een weerwoord te geven.

Op het podium

​Leen wacht. Tien lange, kwellende seconden. De stilte vanuit de regiekamer is het enige antwoord dat ze krijgt, en het is het antwoord dat ze had verwacht. Een bekentenis door afwezigheid.

​Ze laat een klein, minachtend lachje horen en draait het onzichtbare, laffe gezag achter het glas haar rug toe. Ze richt zich weer tot de hoofdcamera en het publiek, haar gezicht een toonbeeld van vastberadenheid.

​"Stilte," zegt ze, en het klinkt als een conclusie. "Natuurlijk. De kleine, bange mannetjes die dit perverse theater hebben bedacht, durven hun creatie niet te verdedigen." Ze schudt haar hoofd. "Dan doen we het anders. Vanaf nu spelen we het spel volgens míjn regels."

​Haar blik wordt zachter als ze naar de vastgebonden Zohra kijkt. "En de eerste en belangrijkste regel in mijn show," verklaart ze, "is dat vrouwen niet als dieren in de boeien zitten om het genot van een paar hitsige mannen te dienen."

​De zaal, en dan vooral de vrouwen, barst uit in een luid, instemmend applaus.

​Ze richt haar blik op de wachter met het litteken, die de hele speech met een onpeilbare uitdrukking heeft gadegeslagen. "En daarom," vervolgt Leen, haar stem nu weer vol een speelse, plagerige autoriteit, "beginnen we met je los te maken, Zohra. En wie kan dat beter doen dan mijn lief en charmant wachtertje?"

​Ze wenkt de wachter met een subtiele, intieme beweging van haar vinger. "Een daverend applaus voor hem, dames en heren!" Een golf van applaus, dit keer vooral van de vrouwen in de zaal, vult de studio. De wachter, die gewend is een anonieme, gevreesde machine te zijn, wordt plotseling het middelpunt van de belangstelling. Hij aarzelt. Zijn hele training, elk protocol, schreeuwt hem toe om op zijn plaats te blijven. Dit staat niet in het script. Dit is een ongekende overtreding van de regels. Hij werpt een snelle, onzekere blik naar de donkere regiekamer, op zoek naar een teken, een bevel, een verlossing.

​Maar dan kijkt hij in Leens ogen. Ze kijkt hem niet aan als een spelleidster, niet als een koningin. Ze kijkt hem aan als een vrouw. Haar blik is geen bevel, het is een uitnodiging. Een belofte van iets nieuws, iets gevaarlijks, iets onweerstaanbaars. En in de diepte van haar ogen ziet hij een weerspiegeling van zijn eigen, verborgen verlangens.

​De harde, stoïcijnse façade van de wachter smelt weg. Zijn schouders ontspannen zich. De strijd is voorbij. Hij knikt, een enkele, bijna onmerkbare beweging. Hij draait zich om en loopt met een nieuwe, onwrikbare vastberadenheid naar het bed, klaar om het bevel van zijn nieuwe meesteres uit te voeren.Het publiek murmureert instemmend. Dit is een goede wending, een daad van genade.

​Maar halverwege het podium, snijdt Leens stem door de lucht. "Wacht." De wachter bevriest onmiddellijk, zijn lichaam een en al gespannen gehoorzaamheid. Hij draait zijn hoofd naar haar. De hele zaal, die een bevrijding verwachtte, is nu stil en verward.

​Leen bedenkt zich. Een nieuwe, gevaarlijkere gedachte, een ingeving van pure, theatrale wreedheid, danst in haar ogen. Ze wenkt de wachter, roept hem terug. "Kom eens hier, liefje."

​Hij gehoorzaamt en loopt terug tot hij weer voor haar staat. Leen leunt naar voren en fluistert hem iets in. Haar hand schermt haar mond af, haar lippen bewegen snel. De microfoons vangen niets op. Niemand in de zaal of thuis hoort wat ze zegt. De wachter luistert, zijn gezicht onbewogen. Als ze klaar is, geeft hij een enkele, scherpe knik en draait zich om. Hij loopt niet naar het bed. Hij loopt met een zware, onheilspellende tred de trappen van het podium af, het publiek in.

​De menigte deinst achteruit, een golf van angst en opwinding trekt door de rijen. De wachter baant zich een weg, zijn blik gefixeerd op één doel. Hij stopt op de tweede rij, bij de dikke, vadsige man met de baard. Gino. De 'drilboor-man'. Gino, die sinds zijn vernedering ineengedoken in zijn stoel zat, kijkt met grote, panische ogen op naar de torenhoge figuur die boven hem staat.

​De wachter spreekt niet. Hij gebaart met zijn hoofd naar het podium. De boodschap is duidelijk. Gino voelt zich ongemakkelijk. Hij schudt zijn hoofd, een zwak protest. "Nee, ik... mijn beurt is voorbij." Maar de wachter pakt hem stevig bij zijn bovenarm en trekt hem zonder enige moeite overeind. Onder luid gejoel en gelach van de mensen om hem heen, wordt Gino als een onwillige schooljongen door de wachter het gangpad door en de trappen op geleid.

​Hij wordt in het midden van het podium achtergelaten, zwetend en trillend in de felle spotlights, recht voor Leen. De wachter trekt zich terug, zijn taak is volbracht. Leen cirkelt langzaam om de doodsbange man heen, als een haai die zijn prooi inspecteert. Ze stopt voor hem, pakt een microfoon en houdt die voor zijn mond.

​"Gino," begint Leen, haar stem is weer die van een professionele, bijna warme interviewster. "Welkom terug in de spotlights. Ontspan je. Niemand gaat je opeten." Haar glimlach suggereert het tegendeel. "Stel jezelf eens kort voor aan de mensen thuis. Wie is Gino, als hij niet in het publiek van een spelshow zit?" Gino slikt, zijn ogen schieten nerveus heen en weer. "Ik... Ik ben Gino. Ik ben... tweeënveertig."

​"Een man in de fleur van zijn leven," knikt Leen met gespeelde ernst. "En wat doe je voor de kost, Gino? Waar komt jouw passie voor, euhm, drilboren vandaan?" Een paar mensen in het publiek grinniken. Gino wordt rood. "Ik ben magazijnier," mompelt hij. "Ah, een magazijnier!" roept Leen uit, alsof dat het meest fascinerende beroep ter wereld is. "Een man die gewoon is om dingen te verplaatsen. Zware dozen, pallets... Efficiënt. Praktisch." Ze kijkt hem indringend aan. "Ik begin je 'bulldozer-techniek' plots veel beter te begrijpen." De zaal lacht nu harder. Gino krimpt ineen.

​Leen doet alsof ze op een onzichtbaar oortje luistert naar de regie. "Ik krijg hier net wat meer informatie over je binnen, Gino. Heel interessant." Ze kijkt hem weer aan, haar blik nu vol van een valse, bijna moederlijke tederheid. "Je bent een echte familieman, lees ik. Dat is mooi." Ze laat een pauze vallen en levert dan de genadeklap. "Je woont nog bij je mama, is het niet?"

​De vernedering is totaal. De zaal barst los in een golf van spottend gelach en "ooohs". Gino, nu dieprood, staart naar de grond, wensend dat die hem zou verzwelgen. "We... we zorgen voor elkaar," perst hij eruit. "Natuurlijk," zegt Leen, en haar stem wordt plotseling weer zacht en samenzweerderig. "Maar Gino, luister." Ze zet een stap dichterbij. "Ik heb je hier niet gehaald om je te pesten." De hele zaal weet dat dat een leugen is. "Ik heb je hier gehaald omdat ik je een herkansing wil geven."

​Gino's hoofd schiet omhoog. Zijn ogen, vol schaamte, maken plaats voor een blik van ongeloof en een plotselinge, intense hoop. Een herkansing? "Ja, Gino," knikt Leen. "Je had een... laten we zeggen, simplistisch idee. Maar je was wel enthousiast. En ik hou van enthousiasme. Je was eerlijk." Ze bouwt hem weer op, als een kat die met een halfdode muis speelt. "Dus... Gino... wat als ik je nu de kans geef om te bewijzen dat jouw techniek wél werkt?"

​Gino's gezicht transformeert. De schaamte is volledig vergeten, weggespoeld door een golf van pure, onvervalste lust. Hij kijkt, vol van een nieuwe, pathetische hoop, naar de vastgebonden Zohra op het bed. "Echt?" fluistert hij, zijn stem hees. "Mag ik? Ik... ik zal het deze keer goed doen, Leen. Ik beloof het." Hij verheugt zich zichtbaar op de herkansing die hij krijgt, een puppy die kwispelt in de hoop op een beloning.

​Leen glimlacht, haar val is perfect dichtgeklapt. "Wat denken jullie?" roept ze naar het publiek. "Verdient Gino een tweede kans om te tonen wat hij kan?"

​De zaal, die altijd kiest voor de meest dramatische en vernederende optie, brult een oorverdovend "JA!".

Leen laat de menigte even juichen en heft dan haar hand voor stilte. Ze draait zich met een samenzweerderige glimlach naar Gino. "Goed, Gino. Een herkansing wordt je gegund. Maar dan moeten we je wel het juiste gereedschap geven, nietwaar?"

​Ze wenkt naar de wachter, die het strakke, matzwarte koffertje weer naar voren brengt en voor haar op de grond plaatst.

​"Laten we samen in het zwarte koffertje kijken," zegt Leen, en ze knielt naast het kistje, "of er een vibrator in zit die aan jouw specifieke wensen voldoet." Ze opent het deksel. De camera zoomt in op de inhoud, die op de grote schermen verschijnt. Binnenin, perfect georganiseerd in zwart schuimrubber, ligt een collectie van strakke, minimalistisch vormgegeven objecten van zwart silicone en glimmend, gepolijst staal.

​Leen scant de inhoud met de blik van een expert. Haar vingers glijden over de verschillende vormen. Dan pakt ze er één uit. Het is een zwaar, zwart, modern object. Ze houdt het omhoog, zodat Gino en het publiek het goed kunnen zien. Haar stem is poeslief. "Deze, Gino? Is dit iets waarmee een man als jij zijn punt kan maken?" Gino, wiens ogen al die tijd aan het object gekleefd waren, knikt gretig. "Ja! Ja, die is perfect!" roept hij uit, zijn stem vol van een triomfantelijke, dierlijke lust.

​"Oké," zegt Leen, en haar glimlach wordt breder, gevaarlijker. Ze wijst met haar andere hand naar een klein flesje in de koffer. "En denk je... dat er wat glijmiddel nodig gaat zijn?"

​De vraag, zo simpel en praktisch, hangt in de lucht. En plotseling beseft Gino dat dit wel eens een strikvraag kan zijn. De gretige, triomfantelijke blik op zijn gezicht verdwijnt en maakt plaats voor een diepe, panische verwarring. Hij kijkt naar de vibrator in Leens hand, dan naar het flesje glijmiddel, en weer terug. Zijn brein, dat daarnet nog overliep van simpele, brute fantasieën, kraakt onder het gewicht van het dilemma. Als hij 'ja' zegt, geeft hij toe dat zijn 'bulldozer-techniek' finesse vereist, wat zijn hele filosofie van brute kracht ondermijnt. Als hij 'nee' zegt, bevestigt hij dat hij een lompe, ongevoelige barbaar is die geen enkel benul heeft van het vrouwelijke genot.

​Hij is gevangen. Er is geen goed antwoord. Hij opent zijn mond, maar er komt geen geluid uit. Hij staart naar Leen, die hem met een geduldige, spottende glimlach aankijkt, genietend van elke seconde van zijn innerlijke marteling. Gino staat bevroren in de felle spotlights, zijn brein is een razende, oververhitte motor die geen kant op kan. Verdomme, een strikvraag. De gedachte is helder en paniekerig. Hij weet wat ze wil horen. Hij weet dat Leen een "ja" verwacht. Ze heeft hem net nog voor de hele zaal uitgemaakt voor een lompe boer, een man van de 'bulldozer-techniek' en de 'drilboor'. 'Ja' zeggen is de enige logische uitweg. Het is toegeven dat hij finesse begrijpt. Het is de witte vlag hijsen en smeken om haar genade. Het is de veilige keuze.

​Anderzijds... zijn hele wereldbeeld protesteert. Niet elke vrouw is zoals zij, die intellectuele, spottende heks. Dat blijkt duidelijk uit de talloze films die hij 's avonds laat, in de privacy van zijn eigen kamer, heeft bestudeerd. Die filmpjes zijn zijn echte leerschool, de bron van zijn expertise. En de les is altijd dezelfde.

​Hoe heviger en brutaler de vibrator wordt gebruikt, hoe harder de kreten, hoe intenser de stuiptrekkingen, hoe heviger de ontlading achteraf. Die filmpjes liegen er niet om. Glijmiddel is voor het voorspel, voor de amateurs. Het echte werk, de K.O.-slag, is pure, onverdunde kracht. Wrijving is deel van de sensatie.

​De twee waarheden vechten in zijn hoofd om voorrang. Leens waarheid, hier en nu in deze studio, en de waarheid van het blauwe licht van zijn computerscherm. Tenzij, en de gedachte vormt zich als een reddingsboei voor zijn gekrenkte ego, tenzij je te maken hebt met een preutse, frigide vrouw. Zoals Leen, misschien wel. Een vrouw die het allemaal beter denkt te weten maar diep vanbinnen koud is. Ja, dat moet het zijn. Maar dan helpt geen enkele techniek. Dan is het verspilde moeite. Maar Zohra... Zohra is geen Leen. Zohra is als de vrouwen in de films. Ze is een professional. Ze begrijpt hoe het werkt.

​Dus wat moet hij antwoorden? De leugen die Leen wil horen en zichzelf verraden? Of de waarheid zoals hij die kent en haar toorn riskeren?

​Hij is verlamd door de keuze. Hij kijkt van Leens spottende, wachtende gezicht naar de vastgebonden Zohra, en weer terug. Zijn mond opent, maar de woorden blijven steken.​"En?" dringt Leen aan, haar geduld is duidelijk op. "Wat is je antwoord, Gino? Glijmiddel: ja of nee? De hele natie wacht."

​Gedwongen om te spreken, probeert Gino een diplomatieke uitweg te vinden, een antwoord dat niemand kan bekritiseren. "Ik weet natuurlijk niet hoe Zohra het het liefst hebben kan," begint hij, zijn stem onvast, "maar ik denk, gezien de situatie..." "Stop," kapt Leen hem af. Ze zet een stap dichterbij en kijkt hem diep in de ogen. "Het gaat niet om Zohra. Het gaat niet om wat zij wil. Dat heb ik je net proberen duidelijk te maken. Dit gaat om jou. Om jouw 'expertise'." Ze laat een kwellende stilte vallen. "Dus ik vraag het opnieuw. Geen excuses. Geen theorieën. Hoe zou JIJ het willen, Gino? Wat is jouw ultieme fantasie?"

​Gevangen, ontmaskerd, en gedwongen om zijn ego te verdedigen, kiest Gino voor de enige waarheid die hij kent: die van de filmpjes, die van de brute kracht. Een laatste vonk van overmoedige koppigheid licht op in zijn ogen. "Zonder!" zegt hij, zijn stem plotseling luid en vol overtuiging. "Zonder glijmiddel. Volle kracht."

​Leen kijkt hem aan. Haar gezicht is een onleesbaar masker. Ze knikt langzaam. "Oké," zegt ze, en het woord klinkt als een vonnis. "Je hebt gekozen." Ze doet een stap achteruit en gebaart met een open hand naar hem. Haar stem is nu angstaanjagend kalm, bijna zakelijk. "Trek dan je broek maar uit, zodat we kunnen zien hoe je het ervaart."

​Gino staart haar aan, zijn brein weigert de woorden te verwerken. De triomfantelijke blik op zijn gezicht maakt plaats voor totale, absolute verbijstering. "Wat... wat bedoel je?" Leens mond krult in een flinterdunne, genadeloze glimlach. Ze wijst met de vibrator die ze nog steeds in haar hand heeft naar zijn kruis. "Je gaat het uitproberen, Gino. Je gaat je eigen 'bulldozer-techniek' ondergaan." De woorden slaan in met de kracht van een fysieke klap. Gino deinst achteruit, zijn gezicht is lijkbleek van pure, onverdunde terreur. Hij begint zijn hoofd te schudden, een stomme, panische smeekbede.Op een onzichtbaar teken van Leen, stappen twee van de wachters met een zware, onheilspellende tred naar voren. Ze blokkeren Gino's ontsnappingsroute.

​De zaal, die even stil was van de schok, barst nu los in een orkaan van gelach, gejoel en applaus. Dit is de ultieme, meest perverse wending. De beul wordt het slachtoffer van zijn eigen, wrede fantasie.

​De paniek in Gino's ogen maakt plaats voor een opstandige, wanhopige woede. Hij staat gevangen tussen de twee wachters, een zwetend, trillend beest in een kooi. "En waarom zou ik zoiets doen?" reageert Gino, zijn stem schor van ongeloof. Leen kijkt hem aan met een blik van pure, onvervalste minachting. Ze zet een stap naar hem toe. "Dus," zegt ze langzaam, "wat je Zohra wilt laten ondergaan, die brute, snelle bevrediging... dat wil je zelf niet voelen?"

​"Dat is toch totaal anders?" stamelt Gino, en hij probeert zich te rechtvaardigen met een laatste, wanhopig argument. "Wacht! Dat... dat slaat nergens op!" Zijn stem is een mengeling van ongeloof en pure, dierlijke angst. "Een vrouw heeft een kut, een man niet! Hoe zouden wij dan in godsnaam hetzelfde kunnen ervaren? Jullie zijn nu eenmaal anders gebouwd. Dat is toch logisch?"Leen begint langzaam te applaudisseren. Een traag, spottend, ritmisch geklap. "Bravo, Gino. Bravo. Wat een inzicht. Wat een diepe, biologische wijsheid." Ze stopt met klappen en haar gezicht wordt ijskoud. "Je hebt volkomen gelijk. We zijn anders gebouwd. Maar de 'techniek' die jij zo welbespraakt omschreef... die ging niet over anatomie. Die ging over iets heel anders, nietwaar?"

​Ze cirkelt langzaam om hem heen. "Het ging over de schok. Over de verrassing. Over een object, zonder waarschuwen, met maximale kracht op een gevoelige plek te zetten. Het ging over het overweldigen van iemands zintuigen tot ze niet meer kan nadenken. Het ging over dominantie. Over controleverlies."

​Ze stopt weer recht voor hem, haar ogen boren zich in de zijne. "Dus vertel me, Gino. Aangezien jij, als man, ook een lichaam hebt met zenuwen, ook kan schrikken, ook overweldigd kan worden... waarom zou jij die ervaring dan niet op een perfect 'logische' wijze kunnen ondergaan?" Gino voelt de grond onder zich wegzakken. Hij is intellectueel en psychologisch verslagen. Zijn enige uitweg is een frontale, brute aanval. Hij richt zich niet langer op Leen, maar op het publiek, in een wanhopige poging een opstand te ontketenen.

​"Zij is degene die niet spoort!" schreeuwt hij, zijn vinger trillend in de richting van Leen. "Elke normale vrouw houdt van een stevige, harde aanpak! Dat weten we toch allemaal?" Hij zoekt naar herkenning bij de mannen in de zaal. "Jij echter," en hij spuugt de woorden naar Leen, "jij bent een preutse, frigide trut! Is het niet?" Een aantal mannen in het publiek, die zich de afgelopen minuten vernederd en ontmand voelden door Leen, grijpen deze kans aan. Een golf van instemmend gejoel en applaus stijgt op. Voor het eerst sinds haar overname, is er openlijk verzet in de zaal.

​Leen kijkt naar de rebellerende mannen, dan terug naar Gino. Ze is niet boos. Ze is niet gekwetst. Ze lijkt bijna geamuseerd. Ze laat het gejoel even aanhouden en brengt dan kalm de microfoon naar haar lippen.

​"Jij kent er echt helemaal niks van," zegt ze, en haar kalmte is duizend keer vernietigender dan elke schreeuw zou zijn.

​Gino, gesterkt door de steun van zijn medestanders, zet zijn laatste, fatale stap. Hij daagt haar uit, een laatste, wanhopige gok. "Oh nee? Bewijs het dan! Bewijs jij maar eens dat jij een échte vrouw bent!" De uitdaging hangt in de lucht, zwaar en onontkoombaar. De hele studio, de regiekamer, het land, houdt zijn adem in.

​Op het gezicht van Leen verschijnt een langzame, gevaarlijke glimlach. Ze kijkt van de uitdagende Gino naar de vastgebonden Zohra, en dan weer terug.

​"Oké," fluistert ze. "Dat zal ik doen."

​De woorden van Leen, "Oké. Dat zal ik doen," landen in de studio met het gewicht van een onherroepelijk vonnis. Gino's overmoedige grijns bevriest op zijn gezicht. Hij had een woedende, defensieve reactie verwacht, geen kalme, angstaanjagende aanvaarding.

​Leen draait zich met een langzame, afgemeten beweging van hem af en richt haar blik op de duizenden mannen in de zaal. Ze negeert Gino nu volledig, alsof hij een onbelangrijk, irritant insect is dat ze zojuist heeft platgeslagen. Haar stem is weer helder, krachtig en vol een nieuwe, gevaarlijke belofte.

​"Maar," vervolgt ze, en ze laat elk woord tellen, "als ik moet bewijzen wat een échte vrouw wil..." Ze laat een pauze vallen, haar ogen glijden over de rijen vol gespannen gezichten. "...dan heb ik daar wel een échte man voor nodig om me te helpen." De implicatie is verpletterend. Gino is niet die man. De mannen die ze zojuist heeft vernederd, zijn niet die mannen. De vraag wie het dan wél is, hangt als een elektrische lading in de lucht.

​Leen scant het publiek. Het is geen snelle, vluchtige blik. Ze neemt haar tijd, een keizerin die haar legioenen inspecteert, op zoek naar de perfecte kampioen. Haar blik is intens, bijna roofdierachtig. Ze kijkt voorbij de schreeuwers, voorbij de zweterige, overmoedige gezichten. Ze zoekt iets anders. Onder haar genadeloze, onderzoekende blik verandert de sfeer in de zaal. De mannen die daarnet nog joelden voor Gino, krimpen nu ineen. Hun gezichten zijn een strijdtoneel van tegenstrijdige emoties. Er is de diepe, brandende angst om gekozen te worden en publiekelijk te falen onder de loep van deze angstaanjagende, alwetende vrouw. Maar er is ook een onweerstaanbaar, bijna pijnlijk verlangen om de uitverkorene te zijn. Om de 'echte man' te zijn die haar test kan doorstaan. Om de man te zijn die haar kan laten zien wat genot is.

​Leen's blik stopt. Ze heeft haar keuze gemaakt. Ze kijkt niet naar de eerste rij, niet naar de luidste schreeuwers. Haar ogen zijn gericht op de schaduwen, achterin de zaal. Op een man die de hele avond stil is geweest, die alleen maar heeft gekeken, geobserveerd, met een intense, onpeilbare blik. Ze heft haar vinger. "Jij," commandeert ze. "Kom hier."

De schijnwerpers zwenken met een zoemend geluid naar de achterkant van de zaal, op zoek naar de man die Leen heeft aangewezen. Het licht landt op een figuur die tot dan toe anoniem in de schaduw had gezeten. Hij staat langzaam op. Hij is niet de jongste, niet de knapste, niet de luidste. Hij is gewoon een man, gekleed in een simpel, donker hemd, met een kalme, bijna peinzende uitdrukking op zijn gezicht.

​De hele studio kijkt in stilte toe hoe hij de lange tocht naar het podium aflegt. Hij loopt niet gehaast, niet onzeker. Hij loopt met een rustige, zelfverzekerde tred, onaangedaan door de duizenden ogen die op hem gericht zijn. Hij bestijgt de trappen en komt tot stilstand voor Leen, een paar respectvolle meters van haar vandaan. Hij kijkt haar recht in de ogen, zonder angst en zonder hebzucht. Leen bestudeert hem, haar hoofd lichtjes schuin. Ze heeft een onbekende kaart getrokken, en ze weet niet wat ze ervan moet denken.

​"Wie ben jij?" vraagt ze, haar stem is nu geen bevel meer, maar een oprechte vraag.

​"Bert," antwoordt de man. Zijn stem is laag, kalm en helder. "Wel, Bert," vervolgt Leen, en ze hervindt haar rol. "Gino hier, en een groot deel van deze zaal, heeft mij uitgedaagd om te bewijzen dat ik een 'echte vrouw' ben. En ik heb jou uitgekozen om de 'echte man' te zijn die me daarbij moet helpen." Ze laat een stilte vallen. "Dus, Bert. De vraag die iedereen bezighoudt. Hoe zou jij het aanpakken?"

​Bert kijkt niet naar Zohra. Hij kijkt niet naar Kristof. Hij kijkt alleen naar Leen. Hij denkt even na voordat hij spreekt, een daad van respect die in schril contrast staat met de impulsieve kreten van de mannen voor hem.

​"Ik zou niet beginnen met de vraag 'hoe' ik het zou aanpakken," zegt hij, en zijn rustige stem vult de gespannen stilte. "Ik zou beginnen met de vraag 'wat' jij wilt."

​Leen's spottende glimlach verdwijnt. Ze luistert, echt, voor het eerst die avond.

​"Ik zou kijken," vervolgt Bert. "Ik zou luisteren. Naar je ademhaling. Naar de spanning in je schouders. Naar de blik in je ogen, die op dit moment een oorlog en een overwinning tegelijk verraden."

​De zaal is muisstil. "Het gaat niet om mijn plan, Leen. Het gaat niet om een techniek of een stuk speelgoed. Het gaat erom het ritme van de ander te vinden, en te zien of je op dezelfde maat kan dansen." Hij glimlacht een kleine, bijna trieste glimlach. "Het is geen aanval. Het is een gesprek."

​De woorden, zo simpel, zo respectvol en zo fundamenteel anders dan alles wat er die avond is gezegd, slaan bij Leen in met de kracht van een openbaring. De harde, spottende koningin, de wraakzuchtige godin, de meedogenloze spelleidster... ze verdwijnen allemaal voor een fractie van een seconde, en maken plaats voor de vrouw daaronder. Een vrouw die gezien en begrepen wordt.Ze staart hem aan, sprakeloos, haar pantser van ijs en woede is voor het eerst volledig gesmolten. De adrenaline die haar de hele avond overeind hield, ebt weg en laat een trillende, rauwe kwetsbaarheid achter. Ze heeft haar 'echte man' gevonden. En ze realiseert zich met een schok dat de uitdaging van Gino, "Bewijs dat je een échte vrouw bent," nog steeds onbeantwoord in de lucht hangt.

​Haar hele kruistocht van de afgelopen uren was een antwoord op die vraag, maar het was een antwoord in de taal van het spel: macht, vernedering, controle. Ze heeft bewezen dat ze sterker, slimmer en meedogenlozer is dan de rest. Maar Bert heeft haar zojuist een andere taal getoond. De taal van eerlijkheid. Van authenticiteit.

​Een laatste, beslissende gedachte vormt zich in haar hoofd. Het echte bewijs is geen performance. Het is geen daad van dominantie. Het ultieme bewijs is de volledige, onvoorwaardelijke overgave aan de waarheid.

​Langzaam, heel langzaam, breekt ze haar blik los van Bert. Ze kijkt niet naar het publiek, niet naar de camera's. Ze kijkt naar beneden, naar haar eigen lichaam. Ze is al topless, een staat die ze heeft omgevormd tot een symbool van macht. Maar er is nog één laatste stukje stof. Eén laatste leugen. Eén laatste barrière tussen haar en de absolute, onverbloemde waarheid van wie ze is, hier en nu. Haar handen, die even onzeker langs haar zij hingen, bewegen nu met een nieuwe, rustige vastberadenheid. Ze vinden de rand van haar slipje. De beweging is geen verleiding. Het is geen show. Het is een bijna plechtige, persoonlijke handeling, een ritueel van de laatste onthechting. De camera's zoemen in, maar Leen is zich er niet van bewust. Haar wereld is gekrompen tot dit ene, definitieve gebaar.

​Ze trekt het laatste kledingstuk naar beneden. Het zwarte, kanten slipje glijdt over haar heupen, haar dijen, en valt met een zachte, bijna onhoorbare tik op de glimmende, zwarte vloer. Ze staat daar. Volledig naakt. Ze heft haar hoofd en haar blik vindt die van Bert weer. Haar ogen zijn niet uitdagend, niet spottend, niet triomfantelijk. Ze zijn open. Kwetsbaar. Een stil, krachtig statement. Dit is het. Dit is een echte vrouw. Zonder pantser, zonder spelletjes...

Leen staat in het midden van het podium, naakt en onbewapend, maar haar blik is steviger en krachtiger dan ooit. De stilte in de zaal is absoluut. Ze verbreekt het intense, stille contact met Bert en draait haar hoofd langzaam naar de man die weggedoken in een hoek van het podium staat: Gino.

​De spotlight, die haar volgde, zwenkt nu mee en verlicht de man die ze zojuist intellectueel heeft ontmanteld. "Kijk goed, Gino," zegt Leen, en haar stem is geen spottend verwijt meer, maar een kalme, bijna plechtige les. "Kijk. Dit is hoe een echte vrouw eruitziet." Ze gebaart naar haar eigen, naakte lichaam, niet als een verleidster, maar als een professor die een complex onderwerp demonstreert. "Niet de pornoster met het perfecte, onbereikbare lichaam. Niet het seksbeest uit jouw filmpjes dat mechanisch reageert op de juiste knoppen. Niet de pop die schreeuwt op commando."

​Haar stem wordt zachter, intiemer, en ze spreekt nu niet alleen tegen Gino, maar tegen elke man en vrouw in de zaal en thuis. "Maar een echt wezen van vlees en bloed. Niet perfect, maar wel authentiek. Vol met gevoelens die jij en je vrienden hier vanavond zo hard hebben proberen te negeren." Ze legt een hand op haar hart. "Gevoelens zoals twijfel," zegt ze, en haar stem breekt bijna. "Oprechtheid." Haar blik flitst even naar Bert. "En een diepe, eindeloze nieuwsgierigheid."

​Ze kijkt weer naar Gino, haar blik nu vol van een kille, vastberaden kracht. "Een vrouw, Gino, die geen mechanische troep nodig heeft om een hoogtepunt te beleven..." Haar ogen schieten even naar het koffertje op de grond, vol met speeltjes die nu nutteloos en kinderachtig lijken.

​"...maar wel warmte."

​"...waardering."

​"...en affectie."

​Elk woord is een steen, zorgvuldig gelegd op de fundering van een nieuwe wereldorde die ze live op televisie aan het bouwen is. De les is voorbij. Ze heeft niet alleen de mannen in het publiek de mond gesnoerd; ze heeft hun hele wereldbeeld uitgedaagd en een alternatief geboden dat even simpel als revolutionair is.

De laatste woorden van Leen – "...warmte, waardering en affectie" – sterven weg. Ze verdwijnen niet; ze lossen op in de lucht en veranderen de atmosfeer van de hele studio. Wat volgt, is geen gewone stilte. De uitzinnige, dierlijke brul van de menigte is niet simpelweg gestopt. Hij is gestorven. In zijn plaats komt een stilte zo diep, zo absoluut en zo beladen, dat het voelt als een fysieke aanwezigheid. Het is de gewijde stilte van een kathedraal na een donderpreek, de stilte van duizenden zielen die collectief de adem inhouden, bang om de broze, heilige waarheid die zojuist is blootgelegd, te breken.

​Leen staat in het midden van die stilte. Ze is niet langer de koningin, de godin of de priesteres. Die rollen, die kostuums, zijn van haar afgevallen, samen met haar laatste kledingstuk. Wat overblijft, is de essentie. Een vrouw, naakt, ontdaan van alles wat geen ziel was. Haar lichaam is geen statement meer, haar blik geen wapen. Ze is er gewoon. En in dat simpele, ongewapende 'zijn', bezit ze een kracht die duizend keer groter is dan de macht die ze met woede en wraak had afgedwongen. Een enkele, heldere traan ontsnapt aan haar ooghoek en baant zich een langzame, glinsterende weg over haar wang. Het is geen traan van verdriet, maar van een overweldigende, pijnlijke bevrijding.

​In de regiekamer:

​Alain, de regisseur, zit voorovergebogen, zijn ellebogen op de console, zijn hoofd in zijn handen. Hij kijkt tussen zijn vingers door naar de hoofdmonitor, naar de close-up van Leens gezicht. De cynicus in hem, de geharde professional die leeft op conflict en sensatie, is verdwenen. Hij is getuige van iets wat hij in zijn dertigjarige carrière nooit voor mogelijk had gehouden: een moment van pure, onversneden authenticiteit. Een moment van kunst. Zijn keel is dichtgesnoerd. Hij kan geen commando's meer schreeuwen. Hij reikt naar de knop van zijn headset, en zijn stem, als hij spreekt, is een schorre, gebroken fluistering. "Geluidsman... geef me de Cello Suite. De eerste van Bach. Begin zachtjes. Nu." Het is geen bevel. Het is een smeekbede.

​Terug op het podium, in de huiskamers, overal:

​De eerste, diepe, melancholische noot van de cello vult de stilte. De muziek is geen soundtrack; het is een antwoord. Het is de stem van de menselijkheid die eenzaam door de kille, lege studio op zoek gaat. De noten vinden Leen, omhullen haar, geven een klank aan haar stille tranen, aan haar kracht, aan haar pijn. De perverse spelshow, deze kathedraal van lawaai en leugens, is voor één heilig, onsterfelijk moment, een plaats van pure, ontroerende schoonheid geworden.

​In een woonkamer ergens in het land, kijkt een vrouw genaamd Anke naar het scherm. Ze ziet Leens gezicht, ze hoort de cello, en ze voelt een diepe, onverwachte verbinding. Ze legt een hand op haar eigen hart, en een traan, een spiegel van de traan op het scherm, rolt over haar eigen wang.

​De cellosuite bouwt op, de muziek zwelt aan, de camera houdt de blik van Leen vast, en het hele land is verenigd in dit ene, perfecte, breekbare moment van televisie...

​KLIK.

​Zwart. De muziek is weg. Het beeld is weg. De emotie is weg. Een diepe, kalme, onverschillige voice-over vult de plotselinge, gewelddadige leegte. "U kijkt naar Win of Verlies. We zijn zo bij u terug."

​De abrupte overgang naar de schreeuwerige reclame die volgt, is geen technische onderbreking meer. Het is een daad van heiligschennis.

​In een chique, minimalistisch appartement in het midden van de stad is de fles wijn vergeten. Vier vrienden staren naar de schreeuwerige reclame voor een gokwebsite, maar ze zien het niet. De ijzige, prachtige stilte van de scène met Leen en de muziek van Bach hangt nog zwaar in de kamer. Charlotte, die eerder nog fel #TeamLeen was, is de eerste die de stilte doorbreekt. Haar stem is een fluistering vol ontzag. "Dat... was het meest intense en verontrustende stukje televisie dat ik ooit in mijn leven heb gezien." Thomas, die aanvankelijk Zohra verdedigde, schudt langzaam zijn hoofd. Hij staart naar zijn onaangeroerde wijnglas. "Ze heeft het spel getranscendeerd," zegt hij. "Het is geen spel meer. Het gaat niet meer over winnen of verliezen. Ze heeft de hele show gegijzeld met haar eigen kwetsbaarheid en die omgesmolten tot een wapen." Zijn vriendin Eva, die zachtjes heeft zitten huilen, veegt haar wangen droog. "Die blik in haar ogen... het was pure, onversneden pijn. En tegelijkertijd een soort absolute kracht." Ze kijkt haar vrienden aan. "Zijn wij nu medeplichtig als we blijven kijken?" David, die de hele avond al stil is, antwoordt. "Natuurlijk zijn we dat. Dat is de genialiteit ervan. De regisseur is geen idioot. Hij gebruikt Bach om een naakte vrouw te ensceneren en creëert zo 'kunst' om ons een dieper, intellectueler gevoel van medeplichtigheid te geven. We zijn niet langer platte voyeurs; we zijn nu kunstcritici die toekijken hoe een ziel wordt ontleed. En we kunnen niet wegkijken."

​

​In het rijtjeshuis van Bart en Sandra is de sfeer omgeslagen van irritatie naar een zware, ongemakkelijke spanning. Bart, die eerder nog kwaad was over het gebrek aan 'actie', zit nu stil op de bank, starend naar de reclame voor wasmiddel, zijn mond strak. De rauwe, emotionele eerlijkheid van Leens monoloog heeft een onverwachte snaar geraakt. Sandra kijkt hem vanaf de andere kant van de bank aan. Haar blik is niet langer boos, maar ernstig en peilend.

​"Bart," zegt ze zacht. Hij reageert met een kort, defensief gegrom. "Wat." "Zij zei 'warmte, waardering en affectie'," zegt Sandra, en ze spreekt de woorden langzaam en weloverwogen uit, alsof het vreemde, buitenlandse termen zijn. Ze wacht even. "Wanneer heb ik dat voor het laatst mogen ervaren?" Bart flinst alsof hij een klap krijgt. Hij draait zijn hoofd abrupt terug naar de televisie, zijn kaken op elkaar geklemd. Hij heeft geen antwoord. De spelshow, die een ontsnapping uit de realiteit had moeten zijn, heeft de meest pijnlijke realiteit van zijn eigen huwelijk genadeloos blootgelegd.

​

​Op zijn studentenkot is Erik niet langer een passieve kijker. Hij is een actieve deelnemer in het culturele moment dat live aan het ontstaan is. Zijn vingers vliegen over het toetsenbord, zijn ogen schieten heen en weer tussen de livestream en de exploderende sociaal media-feeds. De discussies zijn intens. Het is geen simpele scheldpartij meer. Geleerden, journalisten en duizenden anonieme gebruikers proberen te duiden wat ze net hebben gezien.

​Hij leest de reacties die binnenstromen:

​"Is Leen een feministisch icoon dat het patriarchale format van binnenuit vernietigt? Of is haar naaktheid de ultieme bevestiging van datzelfde format?"

​"De regisseur is een genie. Hij laat ons denken dat we naar kunst kijken, maar hij verkoopt ons gewoon de meest high-end porno ooit. En we trappen er met open ogen in."

​"Ik heb gehuild. Ik weet niet waarom. Maar ik heb gehuild."

Hij stopt met scrollen als zijn oog valt op een lang, veel gedeeld bericht van een bekende cultuurcritica. Hij leest het, en de woorden vatten de zinderende, onuitgesproken spanning perfect samen:

​"Iedereen is nu gefixeerd op de symboliek van de roos en de vraag wie de volgende vernedering zal ondergaan. Begrijpelijk, maar we stellen de verkeerde vragen. De echte vraag is niet langer wat er nu gebeurt, maar wie het laat gebeuren. De machtsdynamiek is niet alleen gekanteld; hij is volledig getransformeerd. De vraag die er echt toe doet, is: hoe gaan Leen en Zohra de show vanaf hier naar een nóg hoger, onbekend niveau tillen? Ze zijn niet langer rivalen die vechten om een man; ze zijn nu de twee gezichten van een vrouwelijke opstand."

​De jongeman leest verder, zijn hart bonzend in zijn keel.

​"Verwachten we nu echt dat ze tegen elkaar blijven vechten? Of is dit de opmaat naar iets veel gevaarlijkers? Gaan ze als een soort Thelma en Louise afrekenen met het mannelijk publiek dat hen beiden tot object reduceerde? En te midden van dit alles, die vergeten, gebroken man op de sofa... welke rol gaat Kristof nog spelen? Is hij de uiteindelijke, pathetische prijs, of slechts 'collateral damage' in een veel grotere oorlog? Is zijn huwelijk met Leen definitief voorbij, of is dit de meest perverse en publieke vorm van relatietherapie ooit vertoond?

​Dat zijn de echte vragen. Waarom denkt niemand daaraan?"

​Erik leunt achterover, de woorden van de critica echoën in zijn hoofd. Ze heeft gelijk. Het spel is veranderd. Het gaat niet meer om de volgende opdracht. Het gaat over het eindspel.

- - -

Meer weten over deze verhaalreeks of over de schrijfster achter het verhaal? Abonneer je op mijn nieuwsbrief door mij een mail te sturen. Mijn emailadres vind je in mijn profiel.