Mini - 393

Ondertussen waren Rob, Rob en Karel bezig geweest met het binnenbrengen van de jute zakken. Drie stuks, en nogal vol. “Zo, dames en heren… Het is nu… 19:14 uur, Nederlandse tijd. We lopen dus al 14 minuten achter. Gelieve de gedichten dus snel maar duidelijk voor te dragen en de cadeau’s rap te openen. Wellicht dat we dan de eindstreep om 24:00 halen…”
Rob Senior keek streng en Anita keek op. “Ehh… Rob? Ik ben nogal dyslectisch. Snel lezen lukt me niet zo goed. Sorry.” Hij bromde: “Je doet je best maar, zuster. Ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat jij het HBO-V diploma aan de muur hebt hangen, dus zó vreselijk dyslectisch kun je niet zijn. Het verschil tussen de woorden ‘appendicitis’ en ‘slaap-apneu’ kun je waarschijnlijk wel onderscheiden. Da’s maar goed ook, anders krijgt dat mooie ziekenhuis van jou nogal wat klachten.”
Als eerste haalde hij er de kluiven voor Bengel en Mocca uit. “Hier, mooie hondjes. Allebei een lekkere kluif, dan zijn jullie ook rustig. Het gedicht schenkt Sinterklaas jullie.” De honden zaten er niet mee, die lagen even later lekker in de mand van Bengel te smullen. Vervolgens deed Rob een blinde greep in de eerste jute zak. “Rogier, jij mag het spits afbijten.”

Die maakte demonstratief zuchtend de envelop open die aan het pakje vastzat. Een gedicht over een zwempartijtje in een stuwmeer in Duitsland, wat details over het werk bij DT… De dichter of dichtster móest wel bij DT werken, want ook sommige van Rogier’s krachttermen kwamen aan bod, inclusief de keren opdrukken. Het gedicht eindigde hilarisch. ‘Je hebt nu weer vier krachttermen laten vallen; dat houdt in twintig keer je armspieren laten knallen!’ Hij keek beduusd op. “Wel allemachtig…” “Vijf en twintig keer, meneer van der Vlist!” Melissa keek streng en Rogier ging zuchtend plat. Samen telden we tot 25, toen mocht hij opstaan en z’n cadeau uitpakken. Een nogal pittige wetenschappelijke calculator. Hij keek blij. “Altijd makkelijk voor als je op een project bezig bent… Dank u wel, Sinterklaas!”

Ma was het volgende ‘slachtoffer’. Zij werd milder aangepakt door Sinterklaas en ik begon één van de zussen Boogman te verdenken dat zij het gedicht gemaakt had. Het was ronduit lief. En Ma werd verrast met een partiturenboek met ‘Das Wohltemperierte Klavier’ van Bach. “Oei, dat wordt flink studeren, Sinterklaas. Want meneer Bach maakt het de pianist niet makkelijk…” “Als het nodig is, help ik je wel, Chantal. Orgel of piano maakt niet zoveel uit; de toetsen zijn in ieder geval hetzelfde.” Greet lachte en Ma keek wat twijfelend.

Angelique kreeg het volgende cadeau. Vergeleken met sommige andere cadeau’s was het een klein pakje wat ze kreeg en dat zei ze dan ook. “Past wel een beetje bij je, kleintje”, zei Fred grijnzend. “Noem jij nou een andere vrouw plotseling ‘kleintje’, Fred van Laar? Volgens mij was dat mijn troetelnaampje!” Wilma keek verontwaardigd. Claar keek ondeugend. “Oei… vannacht 220 kilo goedmaakseks… Ik hoop dat deze mooie villa op redelijke fundamenten staat!”
Wilma keek haar scherp aan. “Juffrouw nu-nog-Jonkman, maar ooit-waarschijnlijk-Boogers: mijn vent weegt 110 kilo schoon aan de haak…” Melissa onderbrak haar. “Zooo… Stevig haakje hoor!” en Wilma zuchtte. “Jou krijg ik ook nog wel, andere juffrouw-ooit-waarschijnlijk-Boogers en welke van de twee zal me een biet zijn: om mijn verhaal af te maken: Deze dame weegt slechts 89 kilo. Dus al met al is het dus 199 kilo goedmaakseks, denk er aan!”
En plotseling klonk naast me: “199 kilo maar? Nou, dat stelt dan ook niet zoveel voor, die goedmaakseks van jullie…” En een seconde daarna zat Anita met een knalrood hoofd. Een lachbui vulde de kamer. Bengel gooide, vanaf zijn plekje naast Tony, haar kop in haar nek en liet zijn ‘wolvenhuil’ horen. En Mocca moest natuurlijk ook meedoen: ‘Woef, woef, woef…’ Toen het weer een beetje rustig was, zei Tony: “Volgens mij voel jij je wel thuis, Anita. Prima, meid!” Greet, aan de andere kant, knuffelde haar kort en ik hoorde: “Hé, hou ze maar kort, die lui van van Laar!”
Angelique had ondertussen haar enveloppe opengemaakt en keek rond. “Stellen jullie nog prijs op échte limericks, of hoe zit het? Sinterklaas heeft z’n best gedaan dus het duurt even…” “Daar gaat je tijdschema, Rob…” Die haalde zijn schouders op. “Maakt niet uit. Ik heb begrepen dat er door sommige lieden toch niet of nauwelijks geslapen wordt. Óf ze giebelen de hele nacht door in Joline d’r ouwe kamertje, óf ze hebben het bere-druk met 199 kilo goedmaakseks, óf ze zuipen mijn hele wijnkelder leeg…”
Angelique begon met haar gedicht en na de eerste limerick vlogen haar ogen héél kort mijn kant uit. Oké, die had het door. Nou ja, niet zo moeilijk natuurlijk… Het laatste couplet ging wat langzamer, omdat ze na de eerste regel al een brede lach op haar gezicht had. En na de laatste regel werd het wéér nogal lawaaierig.
Charlotte grijnsde. “Sprong de sprinklerinstallatie aan door jullie vurige zoenen, An?”
Wilma merkte op: “Ik begrijp dat Henry dus behoorlijk gaat zweten als je hem zoent? Altijd handig om te weten. Dan hou ik hem tijdens dansles voortaan beetje op afstand. Geen zin in zo’n kleffe vent tegen me aan.” Ze keek Henry gemeen aan. “Daar gaan je beha’s zo van stinken…” Henry werd pioenrood en Ma keek vragend. “Leg eens uit, Wilma?”
Die stond op en stak haar hand naar Henry uit. “Kom hier, voormalig Piraat!” “Moet dat nou, Wilma?” Die knikte. “Ja, anders blijven Chantal en Tony de hele avond met vraagtekens in hun ogen zitten. Gaan we niet willen.” Ze trok Henry tegen zich aan en duwde zijn hoofd in haar decolleté. Toen keek ze naar Ma. “Kijk Chantal, dát bedoel ik nou…”
Ma keek geïnteresseerd toe. “Ja, ik geloof dat ik het wel begrijp… Ehh… Fred, hoe zit dat als jij met Angelique danst?” Fred keek plotseling enorm serieus. “U denkt toch niet dat ik me ongepaste vrijheden veroorloof bij de juriste van DT, mevrouw Jonkman Senior? Ik kijk wel uit. Mijn geliefde echtgenote kan zich dat bij Henry wel veroorloven, maar…”
Hij werd snel door Joline onderbroken. “…die heeft dan ook wat meer pluspunten dan Fred, zeg maar…”

Even was het opnieuw een enorm kabaal in de kamer. Henry trok een gezicht, Wilma gierde van het lachen, evenals Greet en Anita. En onze ouders. Met name Rob Senior kwam niet meer bij. Angelique was volgens mij wel blij dat de aandacht enigszins van hun avontuurtje in het kleedhokje was afgeleid, maar ze had buiten de waard gerekend. In dit geval Tony.
“Zeg Angelique… Wát gebeurde er nou precies in dat kleedhokje? Want dát heb ik even niet meegekregen…” An werd rood. “Vertel jij het maar, Henry. Jij bent er de oorzaak van!” Henry zat er duidelijk minder mee. “Nou Tony, in feite heel simpel. Het was nog doodstil in die kleedruimte, op een achtergrondmuziekje na. We waren één nogal verveelde badmeester tegen gekomen, die meer interesse voor zijn telefoon had dan voor ons. Verder totaal nog geen gasten. Dus wat doe je dan als je voor het eerst samen een weekendje weg bent? Ik vat het maar zó samen: Het ging best wel snel, maar was wel héél opwindend. Einde samenvatting.”
Tony keek sip. “Jammer… Ik had nog zó op een sappig verhaal gehoopt…” Angelique katte: “Heb je de laatste regel van die limerick gehoord, Tony? Daar heb je je sappige verhaal. We zijn daarna eerst maar even gaan douchen, voor we in het zwembad sprongen…” “Wel zo veilig voor de filterinstallatie van het zwemparadijs in kwestie. Het zou zo maar eens verstopt kunnen raken door jullie hormonen”, zei Melissa droogjes. “Mag ik m’n cadeautje nu eindelijk uitpakken of hoe zit dat?” Angelique haalde het papier er voorzichtig af. “Sorry. Oude gewoonte van thuis…”

Toen ze eenmaal het flesje in handen had knikte ze blij. “Die heb ik een keertje van een van collega’s opgehad! Die ruikt héél lekker!” Ze spoot een beetje op haar pols en wreef die tegen elkaar. Henry rook. “Da’s wel héél verleidelijk, schat. Ga je even mee naar boven? Dan zal ik je laten zien waar je slaapt…” “Niks ervan! Wij nemen dat arme kind wel mee, meneer Claassen!” Margot snauwde het bijna.
“Sorry schat. Een van de dames Boogman kan zich er niet in vinden. Morgenavond doe ik wel een nieuwe poging, oké?” Angelique knipoogde. “Lijkt mij wel een fijn plan, meneer Claassen…”

Tony stond op. “Ik stel voor dat we even een pauze inlassen voor een rondje te drinken. En dan ook van plaats wisselen. Wel zo gezellig.” Ze keek naar Greet en Anita. “Houden jullie het nog een beetje vol, dames?” Greet knikte. “Ik ben wel wat gewend ondertussen, Tony. Met jouw dochtertje is het ook af en toe spitsroeden lopen, met die schoonzoon van je helemaal en de dames Boogman konden er ook wat van. Hoe het met mijn schatje zit, mag ze zelf vertellen.”
Anita grinnikte. “Ik hou het wel vol, hoor. Kom alleen wat zakdoeken tekort, want af en toe heb ik tranen in m’n ogen van het lachen…”
“Er staan twee rollen keukenpapier op het aanrecht, Anita”, zei Ton. “Drielaags, dubbel absorberend want dat is wel nodig in dit huis met al die uien. Ik denk dat je daarmee de avond wel doorkomt.” Tony keek hem vermanend aan. “Volgens mij is het niet zo verstandig voor je als je naast mij komt zitten, luitenant. Je zou zo maar weer eens pijn aan je oren kunnen krijgen.” Demonstratief legde Ton zijn handen op voornoemde lichaamsdelen.
“Goed ma. Zeker ma. Heb een beetje medelijden ma, want Maandag sta ik weer voor mijn compagnie… En met rooie oren, krijg ik dan zeker vragen.” “Nou, dat zou wel eens mee kunnen vallen, Ton. Jouw compagnie kent Claar sinds die Open Dag toch ook? Nou, die snappen dat wel, hoor.” Rob junior grijnsde, Ton zuchtte en Claar gaf hem een knuffel. “Je bent best wel een lieve luitenant. Soms.”
Greet zei tegen Anita: “Nou, als zij klef doen…” Anita lachte en trok Greet naar zich toe. “Dan kunnen wij ook losgaan, schatje.” Ze keek om zich heen. “Tenzij dat er iemand bezw…” Verder kwam ze niet, want Tony greep in. “Dames… de term ‘jongens’, die ik meestal gebruik is nu even minder handig… Dames, dit hele gezelschap knuffelt elkaar wanneer ze daar behoefte aan hebben. Vorig jaar tijdens Sinterklaas waren we nog met z’n tienen, toen heb ik op een gegeven moment gezegd: “Als je wilt knuffelen, dan knuffel je. Punt. Ik trek echter de streep bij uitgesproken erotische buitenboord-tongzoensessies. Dát doe je maar in kleiner gezelschap. Dus…”
“Wel zo veilig voor deze mooie vloerbedekking, Tony. Ik heb net wat vernomen over waterschade in een kleedhokje bij Centerparcs.” Anita zei het met een stalen gezicht en Angelique keek haar peinzend aan. “Ik ken je nog niet zo lang, mevrouw Zondervan-bijna Zwart, maar iets zegt me dat jij de komende tijd behoorlijk moet gaan oppassen!” Greet omarmde Anita. “Kom hier, trut!” en ze knuffelden even, totdat Gerben zei: “Zo is het wel weer genoeg, dames. Er zijn kleintjes bij.”
Hij wees naar An en Henry, waarop Henry droog reageerde: “Als ik het niet meer aankan, verschuil ik me wel weer in Wilma d’r decolleté, Gerben. En An vindt vast wel ergens bij Fred een plekje waar ze kan uithuilen. Keuze zat bij die 110 kilo.” We grinnikten en ik gaf Joline een knipoog. Prima besluit om Greet en Anita in ons clubje op te nemen; ze pasten er naadloos bij.

De cadeaus bleven even in de zak tijdens het drinken en Ma vroeg: “Ik heb gehoord dat jullie op 31 december gaan trouwen, Greet?” Die knikte, Anita ook. “Ja! En jullie allemaal zijn bij deze uitgenodigd. Jullie krijgen geen kaart, want die zijn vorige maand al verstuurd en ze zijn bijna op… Ik maak er wel een foto van, stuur die naar Kees, zodat hij ‘m op jullie groepsapp kan zetten. Dan weet je wanneer en waar je verwacht wordt. Het wordt hoe dan ook prachtig en muzikaal feest.
Muzikaal zeer zeker in de kerk; we hebben een paar gerenommeerde musici gevraagd om tijdens de kerkdienst te spelen: mijn neefje Hendrik op het orgel, zijn liefje Wendy als zangeres en mijn dan kersverse zwager Derk op trompet en ene Jonkman op zijn bugel.” Ze draaide zich naar mij om. “En wie weet kan ik Brecht ook nog strikken. Zou ook een proeve van bekwaamheid voor haar zijn.” “Die maakt er dan ook wat moois van, dat weet ik zeker, Greet.”
Ze grinnikte. “En de hele fanfare staat bij de uitgang van de kerk…” “Ja”, mopperde Anita. “Mogen we tussen al die toeters doorlopen. Tijdens je huwelijksreis met Tinnitus rondlopen, da’s pas lekker…” Ik pestte haar nog even extra. “Ja, dat dus. Of, terwijl je lieftallig tussen de leden van de fanfare door schrijdt, plotseling een trombone tegen je gezicht aankrijgen omdat meneer de trombonist plotseling een lage G moet spelen… Loop je de rest van je bruiloft met een blauw oog.” Greet lachte zachtjes. “Ze zijn er toe in staat, Kees…”

Rob Senior greep in de volgende zak. “We gaan verder, jongelui! Kijk eens: een cadeautje voor het aanstaand echtpaar.” Melissa stond op en stak haar handen uit, maar werd teruggefloten. “Hé rood krengetje! Niet voor jou!” Ze trok een pruillipje. “Ja maar… Lieve aanstaande schoonpappie… Op acht mensen na zijn het hier allemaal aanstaande echtparen!” “Ja, daar heeft ze wel een beetje gelijk in, Rob.” Tony keek strijdlustig rond. “Of had iemand andere plannen? Zo ja, dan nú zeggen!” Rogier verschool zich achter Angelique, voor zover hij dat kon en piepte: “Als jij zó kijkt, kijk ik wel uit, Tony…” Die keek tevreden. “Mooi. Dan weten we dat ten minste zeker. Ehh… Rob: wélk aanstaand echtpaar dus?” Hij gaf het pakket aan Anita. “Het aanstaand echtpaar Zwart.”
“Dat klinkt best wel goed hé schat?” Anita gaf Greet een snelle zoen. “Kom. Samen openmaken. En voorzichtig, wie weet wat er in zit. Met een beetje pech zit er een dubbele dildo in…” “Dat zou me niks verwonderen in dit gezelschap, schat.” Ma werd rood. “Zeg hé, dames… Wij mogen af en toe wel een beetje geschift zijn, maar zó erg nou ook weer niet, hoor!”
Greet keek op. “Nou, dan ken je je lieve zoontje toch minder goed dan ik dacht, Chantal. Met z’n lompe Infanteriegrappen…” Ma keek me streng aan. “Kees?” Ik haalde mijn schouders op. “Greet was bij de Geneeskundige dienst, waar ze vandaan komt, blijkbaar niet zoveel gewend. Al die gevoelige tiepjes daar… Van de zomer meldde ze dat ze drie weken op vakantie ging, samen met Anita. Nou ja, dan wil ik natuurlijk weten waar mijn geliefde bugeljuf heengaat, dus ik vroeg geïnteresseerd: ‘Oh… Naar Lesbos?’ en ik werd bijna de orgelgalerij afgesmeten…”
Ma schudde haar hoofd, en Pa ook. “Sorry Greet. En Anita. We hebben ons best gedaan, maar drie jaar Infanterie… Je kunt opvoeden wat je wil, maar… Hopeloos. Alsnog onze excuses.” De dames knipoogden en gingen verder met het openmaken van hun surprise. Het gedicht voor Anita was hilarisch. Joline had goed haar best gedaan en er een aantal zaken in verwerkt die ik nog niet wist. En toen moest Greet haar gedicht voorlezen. Ze maakte de enveloppe open.
“Ehh… schat… Ik heb een aanbidder. Drie sonnetten!” Anita gromde. “Dan zal ik Sinterklaas eens een injectie ergens onder zijn tabberd geven op een plekje waarvan ik weet dat het héél veel pijn gaat doen… Is die vent helemaal besodemieterd…” “Nou Anita… Gezien de verhalen uit de Katholieke kerk van de laatste tijd… Hij is katholiek, vrijgezel én sint, dus het zou maar eens kunnen dat hij in zijn kloosterdouche, als hij een zeepje liet vallen…”
Fred werd hardhandig gekortwiekt door Ma. “Fred! Niet verder dan dit! We spreken hier over de Bisschop van Myra, beschermheilige der zeevarenden. Genoég!” Haar ogen vlamden. Nog niet zo als bij Tony en Joline, maar ik kende die blik goed genoeg. “Dimmen, Fred. Dat is het enige advies wat ik je geef.” Hij knikte. “Ik geloof dat ik het wel snap. Sorry Chantal.” Die knikte. “Goed zo, jochie van Laar…” Wilma schoot in de lach. Toen het pakje van Greet en Anita ein-de-lijk openging en de theeglazen tevoorschijn kwamen waren beide dames even stil. “Wauw… Wat mooi. Die heeft Sinterklaas goed uitgezocht!” Ik knipoogde stiekem naar Jolien. Prima keuze van haar geweest…

Zo gingen er nog wat cadeau’s heen en weer, tot er een pakje voor mij was. Smal, zo’n 20 centimeter lang… Enfin, eerst het gedicht maar. Dat beschreef een aantal van mijn ‘stunts’ bij DT én in bedekte termen mijn ‘verhoor’ van meneer van Henegouwen. Potdorie… Ik maakte het pakje open en er kwam een mooie briefopener uit. Met op het houten handvat gegraveerd: ‘BRIEF-opener’.
Joline keek nogal bedenkelijk. “Goed dat die tekst er op staat, Kees. Je zou je zo maar kunnen vergissen…” Een aantal mensen keken vragend en ik moést wel tekst en uitleg geven. Anita keek grimmig. “Ik zou hetzelfde gedaan hebben, Kees. Iemand die een ziekenhuis zó bedondert…” Ma schudde haar hoofd. “Zo hebben we je niet opgevoed, Kees!” Ik keek berouwvol. “Nee Ma. Sorry Ma. Maar ja, drie jaar Infanterie…”
Ze zuchtte. “Nou, laten we het daar maar bij houden en Defensie de schuld geven. Maar flik dit nooit meer, Kees Jonkman!” Ik voelde dat ik een beetje rood werd… Gelukkig trok Rob Sr. het volgende pakje tevoorschijn. “Aha… Voor mijn lieve dochtertje! Jolientje…” Ze kreeg een klein pakje. Een ‘lief’ gedicht, zonder al teveel toespelingen richting eventuele ondeugden. Wél met de vermelding dat ze ‘iets’ met haar stem moest gaan doen: zangles nemen, bijvoorbeeld.
“Hoho, Sinterklaas… Mag dit meisje eerst even afstuderen? Ons leven is al zo vol...” “Je kunt ook tegen Kees zeggen dat hij een paar nachten per week in de berging slaapt, Jo. Scheelt waarschijnlijk héél veel tijd.” Melissa keek gemeen. “Wil de zuster zich even niét met ons weekschema bemoeien, dankuwelalstublieft?”
Anita keek vragend. “Zuster? Zijn wij collega’s, Melissa?” Die grijnsde en wees naar Rob. “Mag hij vertellen…” Rob schetste hoe Mel aan haar bijnaam was gekomen, tijdens en na ons wandelingetje, terug van het zweefvliegveld ‘Maldens Vlak’. “…en sinds dat wandelingetje is zij mijn dag én nachtzuster. Gespecialiseerd in alle ‘au-plekjes’.” En Mel vulde, zoals gewoonlijk aan: “Waar die zich ook maar bij deze mooie kerel mogen bevinden!” Anita keek twijfelend. “Ik hou het wel bij de ‘au-plekjes’ van mijn lieve opperwachtmeester. Véél interessanter…”
Joline keek rond. “Mag ik mijn pakje even openmaken, zonder dat jullie je verdiepen in de ‘au-plekjes’ van Rob of Greet? Fijn, dank je wel.” Ze maakte het papier los, en er kwam een flesje parfum uit. “Nou schat, da’s net genoeg voor één avondje uit, maar dan is het ook op…” Ze keek me boos aan. “Jij snapt er ook niks van hé? Dit is parfum, geen eau de toilette. Eén piepklein druppeltje is genoeg voor een hele avond. Barbaar.”
Ik bekeek het etiket: ‘Patchouli Magnetik’ stond in het glas gegrift. En dat glas was dusdanig dik dat de feitelijke inhoud nog niet eens ¼ van het flesje was. “Nou ja, het flesje is in ieder geval dusdanig stevig dat het prima zou kunnen dienen als handgranaat. Als de inhoud expplosief is, mis ik alleen de ontsteker nog.”
Joline zuchtte diep, griste het flesje uit mijn handen en snauwde: “Is het nou afgelopen? Als ik één druppeltje van dit spul op doe, loopt heel mannelijk DT dagen lang achter me aan, hun neuzen in de lucht om de verrukkelijke geur van Joline Jonkman op te vangen…” Rob junior snoof. “Ik kén die geur van Joline Jonkman. En nee, daar loop je echt niet dagen lang achter aan. Nietwaar Ton?” Die grinnikte. “Echt niet. Als madame uit het toilet…”
“Tón!” Er vloog een laserstraal vanuit Tony’s ogen zijn kant uit. “Sorry Ma, sorry zussie. Excuseer mijn botheid. Resultaat van vier jaar KMA én twee jaar Infanterie.” Claar vulde aan: “En een jaar verkering met ene Clara Jonkman. Vlak dat vooral niet uit.” Joline had ondertussen het flesje opengemaakt, haar vinger op de opening gehouden en het flesje even omgedraaid zodat haar vingertop een minuscule druppel van het ongetwijfeld kostbare goedje bevatte.
Die vinger haalde ze door haar hals en over haar polsen. “Ruik maar eens, lompe kerel van me.” Ik snoof en inderdaad: het rook best goed. “Jolientje… Als jij dit spul nou eens op de dinsdagavond bij de loopgroep op doet en gaat sprinten? Volgens mij worden er dan wereldrecords gehaald.” Ze keek me aan. “Vast en zeker. Door ene Jonkman zeker? Ja, dat dacht ik wel… Smeerlap.” Ze gaf me een snelle zoen.

Langzaam maar zeker werden de jute zakken leger. Opvallend was dat Tony, Rob Sr., Karel en Chantal wel héle milde gedichten kregen. En natuurlijk, dat was prima, want ze waren stuk voor stuk schatten, maar ik had wat meer vuurwerk verwacht. Maar wie weet, was de Sinterklaas die hen hun cadeaus gaf, een beetje voorzichtig. Ze hadden in ieder geval geen cadeaus van aanstaande schoonzoons of –dochters gekregen, dat was wel duidelijk. Ook Lot en Mar werden een beetje gespaard. Wat toespelingen dat dit hun eerste Sinterklaasfeest was, een paar opmerkingen over hun studie en afstudeerproject bij DT (‘Ja, lekker makkelijk bij de baas afstuderen. Straks zit heel DT met de gebakken peren!’) en natuurlijk wat hints richting Rogier en Gerben: een zwempartijtje in de vroege ochtend en een wandeling over de Wallen.
Dat laatste moesten Margot en Gerben wel even verklaren aan Greet en Anita. Die keken daarna nogal opgelucht.

“Op de wallen tijdens je eerste wandelingetje… Ik moet er niet aan denken!” Greet keek nogal afkeurend en Anita vulde aan: “Reden genoeg om je liefje dan meteen te dumpen!” “Moet daar lukken Anita. Grachten genoeg!” Fred keek haar lachend aan en ze mopperde: “Ja, dat wel. Maar met een beetje pech raakt je voormalige liefje verstrikt in een fiets of een winkelwagentje en kun je haar of hem gaan redden.” Ton merkte op: ”Waarom zou je? Het is toch je voormalige liefje? Zonde van je goeie kleren en de energie.” Greet keek hem aan. “Het is wel te merken bij welk wapen jij dient, Ton. Enige vorm van naastenliefde of compassie is niet te merken.” Ton grijnsde en begon de ‘Infanteriemars’ te fluiten, waarop Greet knikte. “Ja, dát dus. Lompe zandhaas…”

Ik ging rechtop zitten. “Hoho, opperwachtmeester! Normaal is die eretitel voor mij gereserveerd en nu strooi je hem zomaar over mijn zwager uit? Ik vind daar wat van!” Ton bleef grijnzen. “Jaloers, Kees? Ga maar eens met Anita praten…” Die trok Greet naar zich toe. “Niks ervan. En voor de duidelijkheid: mijn koosnaampje is niét ‘Lompe Zandhaas’. Wat wij elkaar wél toefluisteren in ogenblikken van opperste intimiteit is voor ons een weet en voor jullie een vraag.” En ze snauwde er meteen achteraan: “En dat blijft zo!”
Charlotte giechelde. “Mijn zus en ik hebben hele goeie oren, Anita. En we slapen vannacht als meiden samen op Joline d’r voormalige kamer. En ik begreep dat jullie op Jolien d’r ouwe bedje mochten slapen, want jullie zitten het dichtst tegen trouwen aan. Nou, wie weet horen wij vannacht wat jullie elkaar liefdevol toefluisteren in die momentjes van ‘opperste intimiteit’ zoals je dat zo netjes omschreef. We zijn benieuwd.” Nu was het de beurt van Greet om te snauwen. “Jullie denken toch niet dat wij lekker gaan vrijen met… vijf andere meiden in één kamer hé? En op Jolien d’r ouwe bedje? Het ding zou zomaar door z’n poten kunnen zakken.”
“Nou, dat valt wel mee hoor Greet. Joline en ik hebben daar ook gelegen en soms ook wel leuke dingen gedaan. Maar ja, ik weet natuurlijk niet hoe jullie je momentjes van ‘opperste intimiteit’ doorbrengen. Als nuchtere hetero-vent heb ik daar geen bal verstand van, maar wellicht kunnen de andere dames me morgenochtend tijdens het ontbijt even bijpraten…”
Er volgde een dubbele blik van maximale minachting mijn kant uit, gelanceerd door het aanstaand echtpaar Zwart en Ma greep in. “Dames… en heren ook: dit begint langzamerhand de richting van ‘pesten’ op te gaan, en dat willen we hier niet. We hebben hier een deugdzaam bijna-echtpaar in ons midden die bovendien voor de eerste keer geconfronteerd worden met onze complete vriendengroep; die willen we niet meteen over de huppel jagen.” Anita zuchtte diep. “Dank je wel, Chantal. Blij toe dat je je lieve zoontje even tot de orde riep.”
Ma keek ondeugend.
“Mag ik even uitspreken, Anita? Mooi, dank je wel. Ik wilde mijn preekje afsluiten met de opmerking: ‘Wellicht is hun bruiloft daar een betere gelegenheid voor.’ Greet en Anita keken elkaar stomverwonderd aan, de rest lag in een deuk van het lachen. Toen zei Greet: “Ik heb er beeld bij. Ik herinner me nog een paar Powerpoints in de tuin van dit huis… Nou ja, schat, we weten nu ten minste wat we kunnen verwachten. Bereid je maar voor, ’s nachts troosten we elkaar wel.” “Gaat lukken, mooie meid”, antwoordde Anita.

Maar Ma was nog niet klaar. “Dames… en heren: The Fabulous Fourteen hebben nu versterking gekregen. Maar we moeten nog wel brainstormen over een nieuwe naam! Ideeën graag!” Even was het stil en zat iedereen te peinzen. “Wat dachten jullie van ‘Sweet Sixteen’? opperde Rob Senior. “Vroeger was er in Hilversum een of ander meisjeskoor wat zo heette. Helaas kwamen ze bijna alleen op de radio. Op Youtube staan slechts 3 filmpjes…” Hij werd onderbroken door Tony. “Smeerlap! Een beetje naar filmpjes van jonge meiden kijken?” Rob reageerde uiterst kalm.
“Lieve professor: ten eerste waren die opnamen in de jaren ’60. De kleding van de jongedames zou momenteel niet misstaan in de meest behoudend kerk van Nederland. En wellicht ten overvloede: ten tijde dat deze opnamen werden gemaakt was ondergetekende nog vloeibaar. En jij was nog één van duizenden eitjes in de stokken van moeder Sietske. Dus van enige mate van ‘smeerlapperij’ was nog geen sprake. Dus… Wie stemt er voor?”

“Niks ervan!” Lot liet van zich horen. “En dan niet vanwege die truttige kleding, maar vanwege het feit dat zestien gewoon niet klopt. Het moet twintig zijn! Want jullie, Chantal, Karel, Tony en Rob, jullie horen er gewoon bij! Daar hebben wij het al eens over gehad met z’n vieren!” Het was even doodstil. “Jullie hebben gelijk, Lot…” De bromstem van Fred en Wilma knikte hevig. Van iedereen kwam er een vorm van instemming, toen sloeg Lot op een tafeltje. “Met algemene stemmen aangenomen! Onze vriendgroep bestaat uit 20 personen!” “Moeten de nieuwe leden nu ook voor de ballotagecommissie komen? Dan haak ik een beetje af, denk ik…”
Ma keek zuinig en Joline schudde haar hoofd. “Nee hoor. Jullie hebben je ‘proeve van bekwaamheid al lang afgelegd. Tijdens onze opvoeding en elke keer als wij weer eens met problemen bij jullie mochten komen. Kom hier, lieve schoonmama!” Ze knuffelde Ma, en toen Pa. En ik knuffelde Tony, gaf Rob Sr. een harde hand en toen waren Pa en Ma aan de beurt. En ik zag een traan bij Ma over haar wang druppelen.
“Zó lief van Lot…” hoorde ik in mijn oor toen ik haar omhelsde. “Jullie hebben ook enorm veel voor die twee gedaan, schat. En voor ons…” Ik gaf Pa een hug. “Jij ook, Pa. Jij hebt ook heel veel voor die twee gedaan…” Ik grinnikte. “Al was het alleen al de macaroni mét vlees maken…” Hij gaf me een dreun. “Vlak jezelf niet uit, zoontje. En je vrouw ook niet.”
Stuk voor stuk kregen de zes nieuwe leden knuffels of handen van de rest. En toen we weer zaten moest Ma inderdaad wat tranen wegmoffelen met behulp van een stuk keukendoek. Tony ook trouwens. “Ik ga jullie straks toevoegen aan de groepsapp, dames en heren”, zei Fred. “En die groepsapp is er voor het geval iemand hulp nodig of iets leuks te melden heeft. Dus geen huis-, tuin- en keukenklets-app, hou dat even in de gaten. Dat doe je maar op Tiktok of zo.”
“Tiktok…” Ma keek uiterst vies. “Daar ga je mij niet op vinden, Fred!” “Ik stel voor dat we de naam van onze nieuwe vriendengroep niet nú gaan verzinnen, mensen. Het is zo langzamerhand bedtijd: bijna half één. Wellicht dat de dames op Joline d’r ouwe kamertje nog tot iets leuks komen, en wellicht de heren in de danskelder ook, maar wij gaan slapen.” “Nou ja…” Fred keek ondeugend. “We weten in ieder geval van twee dames dat die wellicht vannacht tot iets leuks zouden kunnen komen… Op Joline d’r ouwe bedje. Maar dat horen we morgen wel van de andere dames, denk ik.”
Een duistere blik van zowel Greet als Anita ging zijn kant uit. Pa, Rob Sr., Tony en Ma wensten iedereen welterusten en vertrokken naar boven. Wij ruimden de rotzooi even op en dekten ook de tafel alvast voor het ontbijt, morgenochtend. Ik liet, samen met Rob Jr. de honden uit. Die renden naast elkaar over het grasveld, verdwenen in het bos en kwamen even later weer tevoorschijn. “Die kunnen het wel heel goed met elkaar vinden, Kees…” Ik knikte. “Ja. Zijn we blij mee. Ik moet er niet aan denken dat Bengel territoriumgedrag zou vertonen. Nee, die twee liggen elkaar wel. Kom, dan brengen we ze naar hun mandjes.”
Even later lagen de honden, elk in hun eigen mand, in de bijkeuken. Hadden ze water? Ja. Mooi zo. “Bengeltje… Lekker slapen, meisje. En jij ook, Mocca. Bruine schurk.” Het laatste wat ik zag was Mocca, die uit zijn mand wipte en bij Bengel ernaast kroop…

Eenmaal in de kamer was iedereen elkaar al aan het ‘welterusten!’ wensen. Ik liep naar Joline. “Zal je braaf zijn, daarboven? Niet te veel kletsen en netjes met de handjes boven het dekbedje slapen? Je bent getrouwd, dus moet je wel het goeie voorbeeld geven, hé?” Ze keek me smalend aan. “En jij, meneertje Jonkman? Ook netjes gaan slapen? Geen stoere verhalen ophangen hoe goed jullie vroeger waren? Of om de tien minuten naar beneden lopen om tóch nog een extra fles wijn te gappen? En die vanuit de fles… Gétsie! … op te zuipen?”
“Zeker, mevrouw, maar u brengt me wel op goeie ideeën, mevrouw…” Ze kuste me. “Lekkere macho van me”, hoorde ik in mijn oor. En ik snoof de geur van haar nieuwe parfum op: heerlijk! “Lekker slapen, Joline.” Een laatste kus, toen maakte ze zich los.
“Jullie ook lekker maffen, dames.” “Weet ik nog zo net niet, Kees”, zei Clara. “Misschien om een uur of vier?” Ze keek veelbetekenend naar Ton. “Viér uur al?” giebelde Melissa. “Dan zijn wij net halverwege…” Rob Junior trok haar richting deur. “Mee jij. Niet iedereen hoeft te weten dat het zo lang duurt voor jij opgewarmd bent. Dames: welterusten!” Dat viertal verdween naar boven; Fred, Gerben, Roger, Henry en ik daalden de trap af naar de ‘danskelder’.
Daar lagen onze slaapspullen al. Er werden luchtbedden opgeblazen en matjes uitgerold, daarna kwamen de slaapzakken tevoorschijn. Eén voor één wasten we ons nog even in de keuken, daarna kropen we de slaapzakken in. Eén zwak lampje bleef bij de deur branden, zodat niemand z’n nek brak op weg naar een toilet of zo. “Héhé… Eindelijk van dat gegiebel af, jongens.” De stem van Rogier. “Zeg nou niet dat je het vervelend vond als je meissie in je oor zat te giebelen, Rogier, anders heet je vanaf nu Pinokkio”, zei Henry.
“En heb jij het niet eenzaam zo, Henry?” “Ehhh… Net zo eenzaam als jij, denk ik, Fred.” “Nou, jij zult wel dubbel eenzaam zijn. Je meissie boven en je nautische buddy ook. Niet gaan liggen janken zo dadelijk hé?” En kwam een grom terug. “Ga jij er maar eens over denken hoe je je 199 kilo goedmaakseks wil doormaken. Daar ben je waarschijnlijk de rest van de nacht wel mee bezig, meneer van Laar.”
Een grinnik kwam retour; de wanden van de kelder weerkaatsten het geluid behoorlijk. Zo kletsten we nog een kwartiertje door en samen kwamen we tot de conclusie dat Anita en Greet prima in het gezelschap pasten. Henry zei: “Mooie meiden en je had gelijk, Kees: Greet lijkt qua gedrag wel héél erg op Miranda. En Anita past feilloos bij haar.”
Ik humde. “Niet voor niets dat ik vreselijk blij ben met mijn bugeljuf. En Joline en de dames Boogman ook. Ze heeft ook voor hen nogal wat gedaan, toen ze met ons meegingen naar de kerk, op de donderdagavond. Stukken gespeeld om hen uit een dip te helpen en af en toe ook op hun sodemieter gegeven als dat nodig was…” Langzaam maar zeker lieten de antwoorden langer op zich wachten en op een gegeven moment voelde ik mezelf ook wegzakken. Gelukkig… eerder dan… Fredje…

“Kees! Eruit! Alarm!” Er werd laag in mijn oor gebromd en ik zat meteen recht overeind in het stikkedonker. Een greep naar rechts: Verdomme, waar is mijn wapen? En waar… Er ging een zaklampje aan en ik keek in een ruime kelder met wat fitness-apparaten. Gesnurk om me heen en Fred die vlak naast me zat. “Lúl! Flik me dat nooit meer!” Hij legde een hand op mijn mond. “Het is al acht uur geweest, schuimpje. Aankleden in de gang en koffie of thee maken voor iedereen. Anders zijn de rapen gaar.” Ik rekte me uit en schoof m’n slaapzak uit. Weekendtas mee…
In de gang kleedden we ons aan. “Doe dat nooit meer, Fred, me zó wakker maken. Ik dacht dat ik er verdomme overheen was… Schrok me kapot toen mijn Diemaco niet op de goeie plek lag.” Hij grijnsde. “Anders had je wel weer een paar smerige opmerkingen gemaakt en was de rest wakker geworden.” “Nou dan hadden ze mee kunnen helpen met koffie en thee maken. Ook niet verkeerd, hoor!”
“Piepert… Schiet nou maar op; straks zijn die meiden eerder dan wij en heb je de poppen aan het dansen.” We liepen zachtjes twee trappen naar boven, de keuken in. Daar werden we verwelkomd met kwispels en likjes van Bengel en Mocca. “Ik laat die twee er eerst even uit, Fred. Bemoei jij je maar even tegen het kokende water aan.”

Alarm uitschakelen, buitendeur van het slot af en de honden konden hun gang gaan. In één sprint renden ze richting het bos om tussen de bomen te verdwijnen. Af en toe zag ik een staart tussen de bomen heen en weer gaan. Na een paar minuten riep ik. “Moccaaa… Hier!” Hij kwam naar me toe rennen, Bengel er vlak achteraan. “Goed zo, Mocca. Braaf Bengel. Kijk eens?” Twee brokjes werden eerlijk verdeeld. “Kóm, let’s go!” We gingen weer naar binnen; daar wat het gelukkig wat warmer dan buiten. De temperatuur buiten was zo’n vijf graden, maar er hing nevel in de lucht. Een beetje waterkoud.
“Nou het water is heet, Kees. Hoe doen we het verder?” Ik dacht even na. “Beide ouderparen lusten wel een bak koffie. Rob Junior een beker stookolie, Ton, Claar en Mel thee. De rest van de dames… Joline thee, de dames Boogman ook, de rest weet ik niet. “Wilma ook thee. Weet je wat: we zetten daar gewoon een grote thermoskan met heet water neer met wat theezakjes, suiker en theeglazen. En de volgende mededeling: koffie is in de keuken te verkrijgen. En dan kijken we wel welke dames in aangenaam nachtgoed naar beneden komen. Hebben wij ook eens een leuke ochtend. Oké?”
Fred grijnsde en ik keek twijfelend. “Ben benieuwd… Nou, aan ’t werk dan!” Eerst de koffie voor beide ouderparen. We klopten netjes aan bij Rob en Tony. “Goedemorgen lieve schoonouders… Een bakje koffie om de dag goed mee te beginnen?” Ze kwamen overeind. “Hee… goeie morgen! Onze schoonzoon en z’n vriendje! Wat een service, jongens. Dank jullie wel!” We verdwenen weer.
Het andere blad ging richting logeerkamer. Weer een klop. “Goedemorgen, lieve ouders. Een bakje koffie?” Ma rekte zich uit. “Wát een goed idee… Karel, wordt eens wakker! Ons zoontje probeert al zijn jeugdzonden goed te maken.” Van onder het dekbed hoorde ik:
“Nou, dan is hij de rest van z’n leven druk bezig…” Fred grijnsde. “Ik dacht dat jij altijd zo’n braaf type was geweest, Kees… Ik hoor nu wat andere geluiden.” “Let maar even niet op die mopperkont daar in bed. Is ’s morgens nooit op zijn best. Op welk tijdstip van de dag wél, zijn we nog steeds niet achter.” Pa tilde zijn hoofd op. “Begin je nú al met katten?” Ik wees. “Hé! Jullie begonnen, weet je nog?” Hij bromde iets wat eindigde met “… in ieder geval dank voor de koffie.”
We deden de deur achter ons dicht. “Zo. De erfenis in ieder geval veilig gesteld. Nu die meiden…” Naar beneden, wéér een blad met glazen, theezakjes en een pot suiker. En een grote thermoskan heet water. Aankloppen… “Meiden! Kunnen Fred en ik binnenkomen zonder meteen gelyncht te worden?” De stem van Anita antwoordde. “Kom maar binnen heren. Knappe kerels zijn hier altijd welkom.”
Gevolgd door Greet: “Niet dat we er iets mee doen, maar toch…” Giebels volgden toen we de deur opendeden. “Zo. Een lekker bakje thee om de dag goed mee te beginnen, meisjes. Hoi kleintje.” Fred boog zich over Wilma heen. “Hallo schatje. Goed geslapen?” Joline knikte. “Volgens mij was ik binnen vijf minuten vertrokken, nadat we tegen elkaar zeiden dat het nu toch wel slaaptijd was.” Een zoentje volgde. “Je ruikt nog steeds lekker, Jolientje. Naar dat nieuwe parfum. Ik zou zó bij je in de slaapzak willen kruipen…”
“Je laat dat maar mooi uit je hersens, Kees Jonkman. Mijn bruid en ik wensen geen aanstootgevend hetero-gedoe te aanschouwen op de vroege morgen!” Greet klonk streng. Joline gaf haar meteen lik-op-stuk. “Oh? ’s Morgens niet? Nou, kom dan eens een keertje ’s avonds rond een uur of negen op bezoek, dames. Dan geven we jullie wel een demo. Disclaimer: het kan een tijdje duren, dus neem gerust toiletspullen en slaapzakken mee.”
Twee gezichten keken nogal twijfelend. “Nee, maar dankjewel voor het aanbod, Jolien. Erg aardig.” Ik stond op. “Nou dames… geniet van de thee; als één van jullie liever koffie wenst: gelieve naar beneden te komen en die zelf te fabriceren met de Senseo. Doeiii…”

Naar Ton en Clara: Een lief luchtkusje van Claar was het resultaat , en van Ton de bekende uitdrukking: “Heeft iemand al gezegd dat jullie goed bezig zijn, heren? Jullie zijn goed bezig.”

Mel en Rob: “Goedemorgen mevrouw en meneer… Een kopje vlierbesmeuk op de vroege morgen?” Mel kwam overeind in een schattig nachtponnetje, haar blik nogal twijfelend. “Niet wéér hé Kees? Oh, goeiemorgen Fred…” Ze trok haar dekbed wat hoger op. “Niet zo preuts, zuster. Uw pluspunten voor de Miss Wet T-shirt contest had ik een aantal weken terug al gezien, hoor.” Fred grinnikte en Mel bitste:
“Vast. Maar dat was een Miss Wet T-shirt contest. Geen Miss Sexy Nightgown-contest. Die is veel te opwindend voor ouwe getrouwde kerels, zoals jij, Fred van Laar!” Ze knipoogde. “Maar we houden wel van je, hoor.” “Mits hij een fatsoenlijke bak koffie bij zich heeft…” bromde Rob Junior. “Anders kan hij dat ‘houden van’ wel vergeten.”
Zijn hoofd kwam onder het dekbed vandaan. “Hé kerels… Goeiemorgen! En dank voor deze prettige wake-up-call.” We verdwenen weer.

“Nou de pluspunten hebben we binnen, Kees.” Ik moest lachen. “Ja. Jij zeker. Bij Mel.” Even stonden de ramen weer te trillen. “Ja. En ik geloof niet dat ze het zo vreselijk erg vond. Kom, we gaan die andere meurbalen even wekken en drinken zelf ook een bakje.” Even later waren ook de heren in de kelder voorzien van een warme drank. “Dat mogen jullie vaker doen, heren…” gaapte Rogier. “Jaja… wij op een onchristelijke tijd naar Arkel rijden, daar koffie zetten zodat de heren en dames op tijd in Gorinchem verschijnen? Ik dacht het niet, Rogier. Je kruipt zelf maar op tijd uit je luie nest.”
Toen de koffie en thee op waren, gingen we naar boven. Na wat gesteggel over wie eerst gingen douchen was iedereen rond negen uur rond de ontbijttafel verzameld. Nou ja, een deel zat, een ander deel hing tegen het aanrecht. Tony keek rond. “Zo vol heb ik het nog niet gehad in mijn keuken… Gezellig!” Na een ogenblik stilte konden we gaan eten en al gauw vlogen de gevatte opmerkingen weer rond, totdat Ma vroeg:

“En… wat zijn jullie plannen voor de rest van het weekend?” Claar, Mel, Ton en Rob gingen naar Berg en Dal, Lot, Mar, Gerben en Rogier naar Arkel, Greet en Anita richting Eindhoven, Angelique en Henry terug naar Waardenburg, Wilma en Fred naar Rhenen en Joline en ik naar Veldhoven. “Ik moet vandaag nog even de bugel laten schallen, Ma. Morgen moet ik samen met Brecht aan de bak in de kerk.”
“Brecht? Wie is dat?” “Een jongedame van een jaar of twintig, ook een leerlinge van Greet, maar dan op het orgel. Speelt gigantisch goed, nú al. Gaat over anderhalf jaar naar het conservatorium.”
Greet humde. “Tenminste… Als ze niet wéér door een of andere knul gedumpt wordt en er vervolgens met de pet naar gooit…” Ze legde die opmerking even uit en Pa zei: “Oh, maar dan is Kees er toch nog? Kan hij z’n vocale militaire gaven even botvieren op dat meisje…” Ik grijnsde. “Dank voor het vertrouwen, Pa.” Greet keek twijfelend. “Ik hoop dat ze zich daarna niet van het leven beroofd, na zo’n scheldpartij van ene majoor Jonkman…”
Ik hernam het woord. “Deze jongedame presteerde het om, uit haar hoofd en kijkend naar de pijpen boven haar, van een vrij simpele melodie uit het liedboek een viervoudige fuga te maken die klonk als een klok… Echt, ik stond met open mond te kijken en te luisteren.” Greet knikte. “Ja, dat kan ze prima. Gewoon, uit haar hoofd. En nadat ze dat een keertje in een les gedaan had, vroeg ik of ze dezelfde improvisatie nogmaals wilde spelen… En toen kwam er iets totaal anders uit! Ze speelde inderdaad uit haar hoofd en liet haar vingers en voeten hun gang gaan. Een natuurtalent.”
“Nou ja, als ik wil kan ik m’n vingers ook wel hun gang laten gaan, hoor”, zei Mel droogjes. “M’n voeten echter… Dat wordt anatomisch wat moeilijker… AU!” Tony had haar een tik voor haar hoofd gegeven.
“Wij waren aandachtig aan het luisteren naar een beschrijving van een veelbelovend organiste, rood krengetje. Dat dient niet verziekt te worden door een beschrijving van jouw nachtbesteding als mijn oudste zoontje er niet is! Duidelijk?” “Jawel lieve aanstaande schoonmama…” En Mel dook meteen weg, want Tony haalde weer uit. “Nounou… Wat een opvoeding…”Anita giebelde. “One oorvijg a day keeps the politie away”, zei Tony vastberaden. “Werkte best wel goed bij mijn zoontjes en dochtertje. Nu mijn schoonzoon en aanstaande schoondochtertjes nog… Zal ik wel 20 jaar mee bezig moeten zijn.”
Ma keek haar aan. “Hé, vrouwelijke professor Boogers! Zó erg heb ik mijn kinderen niet verpest, hoor! Jij kunt ook een dreun op je oor krijgen, denk er aan!” “Als jullie zo doorgaan, haken Greet en Anita af en worden jullie als ouderparen ook geroyeerd als lid van onze vriendenclub, Ma. Pas dus maar goed op!” Ton klonk dreigend en Joline vulde aan: “Nou, dat scheelt ons in ieder geval verder nadenken over een nieuwe naam…”

Kortom: een half uurtje en een paar lachbuien later pakten we de logeerspullen en de nieuwe cadeaus in en namen we afscheid. “Volgend jaar met Sinterklaas maar een zaal afhuren hier of daar”, zei Rob Senior. “Dit wordt toch een beetje krapjes zo, Tony.” “Ach Rob, wie weet hebben ze in Hotel-restaurant De Molenhoek nog een zaaltje over”, zei ik plagend. En kreeg meteen vier lasers op me gericht: van Tony en van Joline. “Zit mijn lieve moeder niet zo te treiteren, Kees Jonkman!” En natuurlijk moest ook dat even uitgelegd worden aan Greet en Anita.
Die schudden hun hoofd en Anita zei: “Spitsroeden lopen hier… Bij elke opmerking moet je wegduiken, want dan gaat er weer iemand over de huppel.” Greet vulde aan: “Nogal. Geef mij maar een orgel. Er zit een ‘uit-knop’ op en het ding doet gewoon wat jij wilt dat hij doet.”
We schoten in de lach en Joline hikte: “Ja. En een orgel koopt geen schoenen zeker? Je moet maar eens met Kees gaan kletsen, Greet.” “Dat doe ik op regelmatige basis, Jolien. Vandaar die opmerking; van hem gejat.”
Ik riep Mocca en die ging netjes naast me zitten. Bengel snuffelde er omheen, zich waarschijnlijk afvragend waar zijn speelkameraadje nu plotseling de perfecte Hulphond ging uithangen. Flauw beest… Na een heleboel knuffels en handen reden we weg richting huis. Greet en Anita achter ons aan. “Héhé… Ik ga nog even dutten, Kees. Het was vannacht drie uur voordat het een beetje rustig was bij ons.”
Ik bromde: “Maar was het wel gezellig, Jolien?” Ze knikte. “Gezellig: ja. Maar ook: waardevol met Greet en Anita erbij. Wát een schatten… Vertel ik dit weekend wel verder over, liefje. Nu eerst lekker dutten…” Ik maakte geen opmerking over seks vanavond; laat haar maar lekker slapen.
De auto stond op de ‘gewone’ cruise control. De ‘adaptive cruise control’ had soms de neiging om nogal abrupt te remmen als een of andere chip vond dat een medeweggebruiker te dichtbij kwam. Dat wilde ik Joline besparen; als ik goed anticipeerde kon ik ook op tijd vertragen en dat ging meestal wat soepeler. Bij Knooppunt Ekkersrijt sloegen Greet en Anita af; die reden binnendoor naar hun huis in Eindhoven.
Even verderop, bij Batadorp, maakte ik Jolien wakker.
“Hé slaapmuts… We zijn er bijna. Wakker worden, of je vliegt tegen het plafond bij de eerste verkeersdrempel.”