De Vriendengroep - 162

Het was donker en stil. Die nacht. Tussen de zaterdag en zondag. Maar het was al zondag. De klok had allang middernacht geslagen, maar de tijd leek zijn greep te hebben verloren. Het huis ademde een geladen stilte, een spanning die voelbaar was in elke ademhaling, elk schrapend geluid van de wind langs de muren. Ik lag naast Kamila, ons lijf loom tegen elkaar, maar de rust die ik dacht te vinden kwam niet. Het voelde nog steeds alsof er meer inzat, alsof de dag die achter ons lag ons maar half had gegeven waar we stiekem op hoopten. Het was niet erg om nu met zijn tweeën in bed te liggen, dat nooit. Maar de gedachte dat er muren tussen ons en de anderen zaten, dat er meer mogelijk was geweest, liet zich moeilijk loslaten.

Tegenover ons lag de kamer van Hyun. Daar, alleen. Ik stelde me haar voor, in een bed dat te groot voor haar was, met ogen die te lang open bleven. Kamila doorbrak de stilte. “Hoe zit dat nou, tussen jou en haar?” Haar stem was zacht, bijna een fluistering in het donker.

Ik zuchtte. “Vandaag was gezellig, maar verder niet. Gewoon… vrienden.”

Kamila draaide zich iets naar me toe. Ik zag haar silhouet tegen het vage licht dat door de gordijnen viel. “Ik zie hoe ze naar je kijkt,” zei ze. Geen beschuldiging, geen jaloezie. Gewoon een constatering.

Ik glimlachte kort, mijn blik gericht op het plafond dat ik nauwelijks kon zien. “Ik denk ook vaak terug aan die momenten met haar. Graag zelfs. Jij was daar toch ook een paar keer bij, weet je nog?”

Ze lachte zachtjes, een herinnering die ook haar raakte. “Wat als ze alleen gekomen was dit weekend?” vroeg ze toen, een vraag die in de lucht hing als een uitdaging. Het tovert meteen een glimlach op m'n gezicht. Met Hyun was het altijd anders geweest. Voorzichtig. Bijna te. Maar daarom extra belonend. Ja, wat als?

Ik wist het antwoord, al hoefde ik het niet uit te spreken. “Dan lag ze nu niet alleen in bed.” En ik wist dat ik daar niet over loog.

We lieten het daar even bij, de stilte kroop weer tussen ons in. Tot we het hoorden. Eerst zacht, alsof het huis zich strekte. Maar toen regelmatiger. Een gebonk, een ritme dat te intiem was om te negeren. Het gekraak van een bed dat zijn geheimen niet wilde verzwijgen.

Kamila’s hand kneep licht in de mijne. We konden onze lach amper inhouden. We wisten allebei wat het was. Die kamer, daar hadden wij eerst gelegen. Maar het bed kraakte zo vervaarlijk dat we na de eerste nacht waren verhuisd naar deze kamer. Praktisch. Rustiger. Want ook wij lagen daar niet stil. Maar Pawel en Maja lagen daar nu. En die lagen niet stil.

We spitsen onze oren, lieten elk geluid tot ons doordringen. Het zachte, mannelijke kreunen van Pawel, gedempt maar onmiskenbaar. Het snellere gehijg van Maja, de toon hoog, bijna klagend, alsof ze moeite deed zich in te houden. En dan Pawel, die probeerde haar tot stilte te manen, half fluisterend, half lachend. Maar het lukte niet. Het bed dat kraakte, elke zucht die ontsnapte, maakte duidelijk dat er geen houden meer aan was. Ook zij hadden spanning die kwijt moest. Ik kende ze ook niet anders dan als een stel wat ook vaak seks had, en daar ook echt van kon genieten. Dat was toen al. Dat was niet veranderd. Toch niet.

In de duisternis wisselden Kamila en ik een blik, een gedeeld besef dat de nacht nog lang niet voorbij was. In haar stilte zie ik haar fantaseren. Ik voel haar twijfel. Moesten we ons melden? Het kon toch niet zo zijn dat ze dachten dat wij ze niet zouden kunnen horen. Pawel leek ze daar maar al te bewust van. Maja lijkt vooral geluid te willen maken...

“Kijken?” fluisterde ik uiteindelijk, mijn stem lager dan ik wilde, de spanning onmiskenbaar hoorbaar. Het woord bleef even hangen in de kamer, alsof de muren meeluisterden.

Kamila draaide haar hoofd naar me toe. “Serieus?” fluisterde ze terug, maar ik hoorde dezelfde ondertoon in haar stem. Alsof haar mond nog twijfelde, maar haar lichaam allang ja zei.

Ik pakte haar hand en legde die snel onder de dekens, vlak bij mijn kruis. Mijn erectie duwde hard tegen haar handpalm. Harder dan hard. Ze kneep er even in, doelbewust, haar vingers die mijn contouren volgden. “Alleen kijken,” zei ik stiekem, mijn lippen dicht bij haar oor.

Haar ademhaling versnelde. “Ter inspiratie,” fluisterde ze terug, zwoel, bijna dreigend. “Dan gaan we hierna hier verder…” Ze liet haar hand nog even over me heen glijden voordat ze hem terugtrok.

We kropen geruisloos naar de rand van het bed, onze bewegingen traag en gespannen, alsof elk geluid ons kon verraden. Mijn hand zocht de deurklink, voorzichtig, mijn hart bonsde luid in mijn borst. Met een langzaam gebaar zette ik de deur op een kier, genoeg om de gang in te kijken.

Maar wij waren niet de eersten.

Verderop stond de deur van Pawel en Maja al een stukje open. Vast geen toeval. En daar, half verscholen tegen het kozijn, stond Hyun. Haar lichaam tegen het hout gedrukt, haar handen geklemd langs haar zij, alsof ze zich wilde verankeren.

Ik hield mijn adem in. Kamila’s vingers knepen zacht in mijn arm, maar ik gebaarde dat ze stil moest blijven. “Sst,” siste ik nauwelijks hoorbaar, mijn lippen tegen haar haar. Maar ze zette net één stap naar voren. Het hout van de vloer kraakte.

Het geluid was zacht, maar in de gespannen stilte klonk het als een geweerschot.

Hyun schrok. Haar hoofd schoot om, haar ogen groot in het schaarse licht van de buitenlamp. En zelfs in de duisternis zag ik het rood op haar wangen opvlammen. Betrapt. Schaamte, opwinding, alles tegelijk in één blik gevangen. Maar ze zag ons niet. Ons hoekje was donkerder.

Ik trok Kamila mee terug, duwde ons beiden haastig tegen de muur naast de deur. We hielden ons ademloos stil, terwijl de geluiden uit de kamer verderop weer duidelijker werden. Het ritmisch gekraak van het bed, Maja’s gedempte kreunen, Pawel die haar fluisterend probeerde tot stilte te manen. Het had iets komisch.

Voorzichtig keek ik opnieuw door de kier. Hyun had zich losgemaakt van de deurpost. Haar bewegingen waren traag, geruisloos, maar er zat een haast in haar pas. Ze liep niet terug naar haar kamer. Ze koos de trap naar beneden. Haar schouders hoog, haar rug strak, alsof ze zichzelf bij elkaar moest houden. Onrustig.

Ik keek haar na totdat ze in de schaduw verdween, het zachte kraken van de trap onder haar voeten nog hoorbaar. Toen liet ik de deur weer langzaam dichtvallen.

“Ze gaat naar beneden,” fluisterde ik tegen Kamila. Mijn stem trilde. Het voelde alsof de nacht een nieuwe laag spanning had blootgelegd, eentje die niemand van ons gepland had, maar die zich niet meer liet negeren.

Even later sluipen we de gang op. Mijn ademhaling is onrustig, maar gedempt, en Kamila volgt me op de voet. Ze blijft net achter me, haar lichaam verborgen in de schaduw, maar ik voel haar aanwezigheid tegen mijn rug. We bewegen ons geruisloos, stap voor stap, alsof de vloer ons elk moment zou kunnen verraden.

De deur van Pawel en Maja staat half open. Een zacht nachtlampje verlicht de kamer en werpt een warme gloed over het bed. Er is genoeg te zien. Meer dan genoeg. Mijn ogen blijven hangen aan de bewegingen die zich voor ons afspelen. Het is… geil. Onweerlegbaar geil. Ik voel het meteen in mijn lijf: dat gevoel van stiekem kijken, van betrapt kunnen worden, dat me altijd sneller opwindt dan ik wil toegeven.

Kamila blijft achter me, maar haar hoofd schuift langs mijn schouder, zodat ze meekijkt. Ik voel haar adem tegen mijn hals, warm en gejaagd.

Maja zit bovenop. Haar heupen wiegen ritmisch, een vloeiende cadans die verraadt dat ze dit vaker doet. Veel vaker. Haar lichaam is petit, klein maar behendig, een geil ding in al haar elegantie. Haar rug buigt soepel, haar borsten deinen mee op het ritme. Ik hoor Pawel kreunen, zacht maar onmiskenbaar, zijn stem rauw van genot. “God, Maja…” fluistert hij, en ik zie hoe zij teruglacht. Niet lief, maar duivels, bijna triomfantelijk. Ze doen dit vaker, maar duidelijk is dat Maja meer opgewonden is dan anders.

Zelfs vanaf hier zie ik hoe zijn pik haar vult. Zo dik dat haar lichaam er zichtbaar door wordt opgerekt, elke in- en uitschuivende beweging glanzend in het schemerlicht. De soppende geluiden vullen de kamer, nat, obsceen, zo eerlijk dat ze ons alleen maar meer meesleuren. Elke keer dat ze naar voren beweegt, kraakt het bed luid, het hoofdeind dat ritmisch tegen de houten muur slaat. Doffe klappen, natte geluiden, een duet dat geen misverstand laat bestaan.

“Jezus…” fluistert Kamila naast me. Ik hoor de bewondering, de opwinding. Ze komt iets omhoog om beter te kijken, en haar ogen worden groot wanneer er meer van Pawels lengte zichtbaar wordt. Hij is een lange gast, en zijn lul is dat ook. Ik wist dat al. Het maakte me niet bang, integendeel. Dat Kamila onder de indruk is van zoiets banaals, dat ze het zichtbaar geil vindt, wakkert mijn eigen verlangen alleen maar verder aan.

“Je moet stiller zijn…” sist Pawel haar plots toe, zijn stem gespannen. Hij weet net zo goed als wij hoe dun de muren zijn, hoe het hout elke kreun doorgeeft. Maar Maja lacht alleen, bijt op haar lip en hijgt: “Maar ik wil je. Diep en hard…” Haar woorden laten weinig ruimte voor twijfel

En toch laat ze hem plots los. Zijn pik glijdt volledig uit haar, glanzend en hard in het zachte licht. Ze buigt zich voorover, kust hem gulzig op de mond, aait over zijn borstkas en rolt naast hem. Haar hand glijdt meteen weer over zijn lengte, traag, terwijl haar lippen de beweging volgen. Alsof ze weet dat er iemand meekijkt. Haar positie laat alles zien. Hoe ze Pawel laat kreuen en kronkelen terwijl ze snel vanuit haar nek beweegt, haar lippen strak op zijn paal, zijn eikel diep in haar mond.

Weet ze het? Waarschijnlijk niet. Maar ze weet wel dat het zou kunnen. Dat spel, die suggestie, herken ik. Het brengt me terug naar eerdere momenten met haar, en het maakt me gek.

“Is dit ons moment?” hoor ik Kamila opeens fluisteren. Haar stem trilt. Mijn ogen blijven gefixeerd op Maja’s lippen die zich rond Pawel’s glanzende schacht sluiten. Die wil ik ook voelen. Zouden zij dit ook willen? Heel de dag hadden ze geen enkel teken gegeven, geen blik, geen hint. Het laat me twijfelen.

Kamila’s hand in mijn pyjamabroek helpt niet. Haar vingers glijden vastberaden langs mijn harde lengte. Ik weet niet of dit ons moment is. Maar ik weet wel dat mijn lichaam allang antwoord heeft gegeven.

Net toen ik dacht dat we ons misschien wel zouden laten meeslepen, klonk er beneden een plots geluid. Iets dat hard op het aanrecht neerkwam. Het metaal van een lepel? Een glas? Het deed er niet toe. De schrik was oprecht. Ik en Kamila deinsden onmiddellijk terug, alsof we betrapt waren, ook al stonden we alleen maar in de gang.

En we waren niet de enigen. Pawel en Maja hielden ook ineens op. Hun bewegingen verstomden, en ik voelde bijna hun blik door de deuropening heen priemen. Even was alles stil, ademloos. Ze hadden ons niet gezien, maar ze wisten dat er iets was. “Je moet zachter doen,” siste Pawel fel, zijn stem kortaf, bijna geïrriteerd.

Maja antwoordde niet met woorden. In plaats daarvan klonk er een vochtig keelgeluid, een diepe gorgel die geen misverstand liet bestaan. Ze had hem alweer in haar mond. Pawel zuchtte schor, half van frustratie, half van lust. Nee, dit was niet het moment. Zeker niet toen we plots zijn stappen hoorden. Het bed kraakte, de vloer piepte, en met een verzachte klap viel hun deur dicht. Bijna chagrijnig.

Ik en Kamila keken elkaar aan, grote ogen in het schemerlicht. Nee, nu dus niet. De spanning zakte abrupt in, en tegelijk bleef de hitte in mijn onderbuik knagen.

“Laten we maar teruggaan,” fluisterde Kamila. Haar stem was zacht, maar er klonk een zweem van teleurstelling in door.

Ik knikte. “Maar ik kijk nog even bij Hyun. Ik maak me toch zorgen.”

Kamila keek me scherp aan, maar knikte toen langzaam. Misschien had ik inderdaad de betere relatie met Hyun op dit moment. Kamila was altijd wat meer op zichzelf, ook binnen de groep, terwijl ik vaker de brug probeerde te slaan. Nu dan wel.

Ze grijnsde ineens, haar ogen glijdend naar beneden. Haar blik bleef hangen bij mijn kruis. De zachte stof van mijn pyjamabroek stond gespannen omhoog, een tent waar je bijna onder kon kamperen. Ze lachte zachtjes. Ik kon niet anders dan meelachen, al voelde het meer als een wrange grap. Toen haar hand naar voren schoof, om me nog een keer te strelen, hield ik haar tegen.

“Niet daarom ga ik naar beneden,” fluisterde ik, en ik duwde haar hand voorzichtig weg. “Maar jij… jij kunt alvast klaar gaan liggen. Voor als ik terugkom.” Het was een belofte, zacht uitgesproken, maar een die meteen tussen ons in bleef hangen.

Kamila glimlachte breed, een glinstering in haar ogen. Ze wist dat ik mijn woord zou houden. Nog één keer legde ze haar hand tegen de deurpost, haar vingers traag glijdend, bijna alsof ze liever nog een keer wilde kijken naar wat er achter die deur gebeurde. Het geluid van Pawel’s stoten vulde de stilte opnieuw, Maja die kreunde, gedempt maar duidelijk. Kamila’s ademhaling versnelde.

Ik vond het vervelend dat ik haar niet kon geven wat ze zo zichtbaar verlangde. Maar dit was niet het moment. Niet nu.

Ze draaide zich om en liep terug naar onze kamer, haar silhouet zacht in het schemerlicht. Ik keek haar na, voelde mijn pik nog altijd hard, maar ik dwong mezelf rustig te blijven. Hyun leek me vooral in de war, en die zat vast niet op mijn stijve te wachten. Ik hoefde niet naar haar toe, nu naar beneden. Maar voor m'n gevoel moest het.

Langzaam liep ik de trap af. Elke trede kraakte zachtjes onder mijn gewicht, alsof ook het huis wilde luisteren. Ik wachtte tot de spanning in mijn lichaam iets zakte, tot mijn adem weer normaal werd. Pas toen zette ik door, richting beneden. Naar Hyun.

Ik bleef staan in de deuropening van de gang, mijn schaduw viel half in de keuken. Daar stond ze. Hyun. Met haar handen plat op het aanrechtblad, het hoofd iets gezakt alsof ze in gedachten verzonken was. Het kleine gordijntje boven het aanrecht was open, en de volle maan wierp een fel, bijna kille lichtbundel naar binnen. Dat licht ving haar silhouet: een donkere schim, maar toch herkenbaar in elke lijn. Haar lange, zwarte haar zat hoog in een paardenstaart, een paar lokken ontsnapt en los langs haar gezicht, dat ik nauwelijks kon zien.

Ze stond roerloos. Niet huilend, niet trillend. Maar toch gespannen. Wat deed ze daar? Wat ging er door haar heen? Waarom zo alleen, midden in de nacht, terwijl boven nog zacht de kreunen van Maja doorklonken, gedempt door houten muren? Het maakte me onzeker. Alles was de laatste tijd goed gegaan, positief zelfs. Liep ik nu opnieuw in een valkuil? Of wilde ik vooral dat ook Hyun een deel kreeg van dat positieve gevoel? Seks of niet. Echt, daarom stond ik hier niet. Maar ik moest toegeven: zelfs zo, met haar strakke maar verhullende pyjama, stond ze er wonderschoon bij. Haar lichaam fijn, bijna fragiel in de felle gloed. En toch was er niets fragiels aan haar houding. Ze hield zichzelf overeind, stevig.

Ik maakte een kort keelgeluid, enkel bedoeld om haar aandacht te trekken. Ze schrok zichtbaar, draaide zich half om en keek me aan. Ik glimlachte, een zachte, geruststellende lach. Ik hoefde niets uit te leggen. We wisten allebei wat we gezien hadden, wat zij gezien had, en wat er boven nog steeds gaande was. Want hoe hard Pawel ook zijn best deed Maja tot stilte te manen, hun geluiden sijpelden door de houten muren. Kan ook niet anders met zo'n pik, denk ik nog.

“Zin om te praten? Anders ga ik weer, hoor,” zei ik rustig, vriendelijk. Ik hield de deur open, letterlijk en figuurlijk. Het was haar keuze.

Ze zweeg. Haar blik gleed weg, naar het raam, naar de vloer. En toen zei ze kortaf: “Nee.”

Ik haalde mijn schouders op. “Goed. Tot morgen dan.” Ik draaide me om, al half van plan terug te gaan.

“Wacht.” Haar stem brak de stilte. Ik bleef staan, keek haar aan.

“Het is gewoon…” Ze slikte, haar gezicht half in de schaduw.

Ik knikte langzaam. “Al goed.” En met één beweging deed ik het licht aan.

Ze hief meteen haar hand, schermde haar gezicht af tegen de plotselinge felheid. Ik stapte de keuken in, en liep naar de andere kant. Daar, in de hoek, ging ik op het aanrecht zitten. Mijn benen hingen naar beneden, nonchalant, terwijl zij tegen het hare leunde, haar handen achter haar rug geklemd.

Ze had geen idee hoe sexy ze daar stond. Haar silhouet scherp omlijnd, haar houding half kwetsbaar, half uitdagend. Ik voelde mijn stijve zich weer roeren, maar door te gaan zitten bleef het verborgen. Voor nu. Eerst maar praten.

We lieten het eerst stil zijn. Alleen de klok die ergens in de kamer tikte, en boven de ritmische geluiden van een bed dat veel te luid kraakte. Toen keek ik haar aan en zei zacht: “Snap dat je daar niet van kan slapen.”

Hyun trok haar wenkbrauwen op en lachte, kort, schamper bijna. “Ze gaan ook gewoon door… Zijn ze gek of zo?” Haar stem was oprecht verbaasd, maar er zat iets in dat ik herkende: frustratie, misschien ook wel jaloezie.

“Tja…” antwoordde ik, mijn schouders licht ophalend. “Wellicht willen ze dat we ze horen? Wat de reden ook mag zijn…” Ik liet mijn stem expres wat zweverig klinken, alsof ik er zelf ook niet echt een serieus antwoord op had. En dat was ook zo.

Ze keek me een moment aan, haar ogen donker en onderzoekend. Ik besloot een stap verder te gaan. “Ik zag je kijken,” zei ik, zacht maar doelgericht.

Ze verstijfde kort, haar lippen op elkaar. Voor ik iets terugkreeg, voegde ik er luchtig aan toe: “Ik ben ook even blijven kijken.” Ik lachte er sullig om, alsof ik het kleiner wilde maken dan het was.

“Ja?” Haar stem klonk verbaasd, bijna ongelovig.

Ik knikte. “Ja. Vind het wel leuk om af en toe te kijken,” gaf ik toe, zonder er veel gewicht aan te hangen. Ik wilde haar geen schuldgevoel aanpraten, maar wel laten voelen dat ze er niet alleen in stond. “Jij niet? Of wel?”

Ze haalde haar schouders op, keek even weg. “Ik weet het niet…” zei ze uiteindelijk, aarzelend. Ze wist niet goed wat ze ervan moest vinden. Haar blik gleed kort naar het raam, alsof de maan een uitweg bood.

We zwegen, luisterden opnieuw naar de geluiden van boven. En toen kwam die ene klap, een harde dreun, alsof het hoofdeind met volle kracht tegen de muur stootte. Daarna niets dan gehijg, luid, en een laatste gekreun. Ik keek naar Hyun en we waren beiden even stil. En het gekke was; zo hard was het niet eens. Maar in deze stilte wel.

Ik brak de spanning met een grijns. “Die zit vol,” zei ik droog, doelend op Maja die ongetwijfeld tot de nok gevuld zat met Pawel.

Hyun kon een lach niet inhouden, verbaast ook over hoe luchtig ik hiermee omging, een lach die uit haar buik kwam en meteen de kou brak. Haar ogen knepen samen, haar hand schoot voor haar mond. Het geluid werkte aanstekelijk, en ik moest zelf ook lachen. Het was belachelijk, grof zelfs, maar precies daarom hielp het.

En toen viel het huis stil. Geen gekraak meer boven, geen stemmen, niets. Alleen wij tweeën in de keuken, onder het harde maanlicht en het zachte gezoem van de koelkast.

Hyun keek me aan. Haar lippen nog licht gekruld van die lach, maar haar ogen ernstiger nu. Ik zag hoe ze slikte, een kleine beweging in haar keel. Alsof ze iets wilde zeggen, maar de woorden niet durfde los te laten.

Ik gaf haar de tijd. Zat daar op het aanrecht, mijn handen losjes om de rand geklemd, en liet de stilte tussen ons groeien. Soms zegt die meer dan woorden ooit zouden kunnen.

Ik haalde diep adem en liet de stilte nog even hangen, voor ik zacht zei: “Ik heb je gemist.” Mijn stem klonk rustiger dan ik me voelde, maar de woorden kwamen van diep. Hyun keek op, haar ogen donker in het bleke maanlicht.

“Is alweer lang geleden. Bijna een jaar,” vervolgde ik, mijn blik stevig op de hare gericht. Ze wist wat ik bedoelde. Ik hoefde het niet te zeggen. Dat laatste keer in Brugge, dat bed, die nacht. Met haar. Met Kamila en Sophia erbij. Niet alleen seks, maar intimiteit. Een gedeeld moment dat meer was dan een toevallige uitspatting.

Ik zag hoe ze rood werd. Haar wangen kleurden onder het felle licht van de lamp, en ze lachte stil, bijna beschaamd. Toch week haar blik niet. Ik zag dat ze terugdacht, dat de herinnering haar net zo scherp trof als mij.

“Had niet door wat dat moment betekende,” fluisterde ze, een bekentenis die haar mond haast vanzelf verliet.

Voor mij veranderde die nacht alles. Het was het begin van een andere manier van kijken, naar mezelf, naar de mensen om me heen, naar Kamila. En voor Hyun… ik wist niet precies wat het had betekend, maar ik voelde dat ook zij sindsdien anders in haar vel zat. Zij en Sophia, altijd zo hecht, soms haast onafscheidelijk. Voor mij leek het alsof ze een stel waren. Zo had ik het in ieder geval begrepen.

Maar Sophia was deze zomer alleen naar Ameland gekomen. Ze had daar seks met Kamila gehad. Niet met mij, ook al had ze gewild. Kamila had het tegengehouden. Vaag gedoe. Ongeschreven regels waar ik geen grip op had. En nu was Hyun hier. Zonder Sophia. Dus hoe het werkelijk zat tussen die twee, wist ik nog steeds niet.

Ik keek haar aan, zocht naar woorden die niet te zwaar zouden vallen maar wel iets open zouden breken. “Ik ben blij met alles wat er veranderd is,” zei ik. “Al is het niet altijd makkelijk geweest.” Ik liet een korte stilte vallen, om haar kans te geven te reageren. “Hoop dat jij hetzelfde kan zeggen?”

Ze sloeg haar ogen neer, haar handen nog steeds achter haar rug tegen het aanrechtblad geklemd. Ik zag haar adem iets sneller gaan, alsof ze zich moest voorbereiden. Ze stond hier niet zomaar. Ze was niet zomaar midden in de nacht naar beneden gelopen. Ze had niet zomaar bij de deur van Pawel en Maja gestaan, kijkend, luisterend.

Ik voelde dat er iets in haar knaagde. Een behoefte. Een verlangen misschien. Maar ook twijfel. Ze wist niet of ze het kon zeggen. En dat maakte het des te belangrijker dat ik het voor haar openbrak.

“Je stond daar niet voor niets,” zei ik zacht, bijna vragend. “Je keek niet voor niets. Je bent ook niet zomaar hier, Hyun.”

Ze haalde diep adem, haar lippen trilden kort alsof ze iets wilde zeggen en toch inslikte. Haar ogen zochten de mijne weer, groot en glanzend, en ze slikte moeizaam. Ik liet de stilte opnieuw bestaan, liet haar zelf de stap zetten.

Want één ding wist ik zeker: wat ze nu zou zeggen, of juist niet zou zeggen, zou allesbepalend zijn voor wat er nog ging komen.

“Ik weet het niet,” zei ze uiteindelijk. Zacht, bijna onhoorbaar, maar de wanhoop in haar stem maakte het groter, bijna alsof ze schreeuwde. “Wat ik wil. Wat ik moet doen. Wie ik ben. Wat er verwacht wordt. Ik heb het nooit begrepen. En nu…” Ze haalde diep adem, haar lippen trilden. “Ik weet het gewoon niet meer.” Haar stem trilde, haar lichaam leek op breken te staan. Maar ze brak niet. Ze bleef daar staan, haar blik naar de grond gericht, alsof ze zich vastklampte aan de tegels.

Iets in mij herkende dit. Niet letterlijk, niet uit mijn eigen leven, maar in de toon, in de onmacht. Het klonk bekend, en tegelijk wist ik dat het niet hetzelfde was. Dus liet ik ruimte. Ik zei niets, keek alleen naar haar. Ik gaf haar tijd om meer te vertellen, of juist om stil te blijven als dat beter voelde. Ik hield mijn blik op haar gericht, ook toen ze eindelijk weer opkeek en mijn ogen zocht.

“Eerst Elise,” zei ze toen. “Toen met jou, en… de rest. Ik snap het niet meer.” Haar stem sloeg over, alsof ze zichzelf ineens hoorde. Ze haalde herinneringen naar boven die nog altijd onder haar huid zaten, verwarrend en onopgelost.

Ik knikte langzaam. Ik begreep dat ze de lijnen niet meer helder had, dat ze niet wist wat er speelde. “Ik weet niet wat ik ben,” vervolgde ze, haar blik strak op de mijne. “Ik weet niet wat ik mag zijn. Wat ik moet willen.”

Deze wending had ik niet zien aankomen. Vandaag was luchtig geweest, leuk, bijna gewoon. Maar het horen van Pawel en Maja, het zien, dat had iets in haar losgemaakt wat dieper zat.

“Hoe bedoel je: wie je mag zijn?” vroeg ik, er één ding uitpikkend dat me het meest trof.

Ze zuchtte, haar schouders zakten. Even leek ze weer te breken. “Dat snap je niet.” Haar woorden waren kort, bijna hard. Alsof ze die vraag vaker had gehoord, vaker had proberen uit te leggen, maar nooit had iemand haar begrepen. En ik zou dat waarschijnlijk ook niet kunnen.

“Dat weet ik,” zei ik rustig. “Je bent me ook geen uitleg verschuldigd. Maar ik zou je graag willen helpen. Als ik weet hoe. Als ik weet wat je bedoelt. Maar als je dat niet wilt, ook goed, hè.” Ik bood haar een uitweg, maar ook een opening. Het was twee uur in de nacht, we hadden allebei betere dingen te doen. En toch stonden we hier. Dus moest er iets zijn.

“In mijn cultuur is dit niet zo vanzelfsprekend,” begon ze toen eindelijk. Haar stem klonk moe, maar vastberaden. “Er wordt verwacht dat ik met iemand trouw. Een man, met status. Als het kan van Koreaanse komaf. Nog beter als hij daar nog woont.”

Ik slikte. Ik had nooit geweten dat dit zo zwaar op haar drukte. Geen idee hoe haar familie was, maar duidelijk traditioneler dan ik ooit had vermoed. Zij zelf was dat niet. Niet in hoe ze leefde, niet in hoe ze dacht. En toch sleepte ze dat gewicht met zich mee.

“En nu ben ik samen met een meisje,” ging ze verder. “Blond, blauwe ogen. Een Nederlandse. Het compleet tegenovergestelde.” Ze lachte er cynisch om, zonder vrolijkheid. “Als je het al een relatie mag noemen. We doen maar wat.” Haar ogen gleden weg. De frustratie droop uit haar stem.

Ik lachte flauw mee, mijn mondhoeken nauwelijks bewegend. Het raakte me. Hoe ze het verwoordde: een relatie die ze niet mocht hebben van haar familie, terwijl ze zelf twijfelde of het überhaupt een relatie was.

“Waarom is ze niet mee?” vroeg ik eenvoudig.

“Herkansingen,” zei ze droog. “Echt.” Dat was de reden. Niet het probleem.

Ze keek me weer aan. “Ik wist niet wat ik zou voelen als ik jou weer zou zien,” zei ze. “En zij zei dat ik alles mocht. Maar wat betekent dat? Wat betekent mijn relatie met haar dan? Ik val niet eens op jongens. Nooit gedaan!” Haar stem ging omhoog, sneller, feller. Tegen mij. Tegen de jongen met wie ze wél seks had gehad.

En dat deed pijn. Niet omdat ik die jongen was, maar omdat ik voelde dat ze dacht dat het nooit gewild was.

Haar handen rustten naast haar lichaam, gespannen. Op de dichtstbijzijnde legde ik de mijne. Ze schrok zichtbaar.

“Nee, zo bedoel ik het niet!” zei ze snel toen ze mijn blik zag. “Ik wil het met jou. Juist. Ik…” Haar stem brak.

Ik glimlachte voorzichtig. “Je weet het niet,” vulde ik in. Het was wat ze zelf al gezegd had. Haar punt.

Ze knikte. Ik knikte terug. Pakte haar hand steviger vast. “Is goed. Hier mag dat. Nu.”

Ik wilde rust brengen, niets meer dan dat. Ze was altijd zo stil, zo onopvallend. En al die tijd spookten dit soort dingen door haar hoofd. Ik herkende het. We hadden nog zo’n meisje gekend, op Ameland, dat worstelde met wat wel en niet mocht. Niet te vergelijken met Hyun, maar ook daar boden we ruimte. Dat deed ik nu opnieuw. Meer kon ik niet doen. Hopelijk hielp het iets.

“Ik heb ook best wel lang gezocht naar wat ik überhaupt wilde,” begon ik rustig. Mijn hand hield de hare vast, stevig maar niet dwingend. “Ik wilde meer dan ik aankon.” Ik keek haar aan, bewust rustig, omdat ik voelde dat ze luisterde. Niet omdat ik de antwoorden had, maar omdat ze het wilde horen.

“Elise was hier. Gisteren nog.”

Hyun keek verrast op, haar ogen even groot in het zachte licht.

“We hadden nog wat te bespreken,” ging ik verder. “Maar nu lijkt het erop dat ze weer terug in mijn leven komt. Geen idee hoe dat gaat.” Ik haalde mijn schouders op. Ik constateer het maar. Ik onderga het. Bewust, deze keer.

Ze slikte, knikte langzaam, maar zei niets.

“Maar ik en Kamila blijven samen,” vervolgde ik. “Hoe dan ook. Met wie dan ook.”

“Fijn dat je dat weet,” zei ik zacht. “Met Elise wist je dat niet. Nooit die zekerheid.”

Ik keek haar peilend aan. “Mis je dat bij Sophia?”

Ze kon alleen knikken. Haar blik gleed weg, alsof de woorden te zwaar waren om hardop te zeggen.

“Met Elise had ik dat ook niet,” zei ze toen. Er zat iets zoekends in haar stem, alsof ze mijn herkenning zocht. En ik voelde hoe dat me raakte.

“Ik ben blij dat Elise geweest is,” zei ik. “Net zo blij als dat jij er bent. Vond vaak dat we nog wat open hadden staan.”

Ze zweeg, keek me alleen aan. Haar ogen spraken genoeg, maar ze hield de woorden vast.

“Ik denk vaak terug aan toen,” zei ze toen eindelijk.

Dat trof me. Want ik hoorde dat de laatste tijd vaker. We dachten allemaal terug aan toen. Aan de mooie momenten, aan het begin.

“Jij bent de enige jongen waar ik me veilig bij voel,” zei ze plots.

De woorden kwamen hard binnen. Ik slikte, voelde hoe mijn borst strak werd. Ik wist niet precies wat ze bedoelde, maar ik wist dat het belangrijk was.

“De enige jongen waar ik meer mee wil,” voegde ze er nog zachter aan toe. Ze keek weg, alsof ze zich schaamde voor wat ze toegaf.

“Zou het vreselijk vinden als je het al die tijd nooit gewild had,” zei ik. “Dat je spijt had.”

Ze schudde meteen haar hoofd. “Ik mis het,” zei ze. Haar stem was vast, duidelijk. “Toen ik het net hoorde en zag… het was anders dan bij ons. Maar ik mis het.”

Nog een keer: “Ik mis het.”

Ik stak mijn andere hand uit. Ze bewoog haar vrije hand ernaar toe, legde die in de mijne. Ik kwam van het aanrecht af en trok haar voorzichtig voor me, dichterbij, zodat ik haar warmte voelde.

“Hier hoeft het niet moeilijk te zijn,” zei ik zacht. “Liever niet. Niks moet. Alles mag. Ook al zoek je duidelijkheid.” Ik glimlachte flauw, een lach die de spanning iets brak.

Hyun lachte ook, voorzichtig, maar echt. Haar ogen fonkelden, een kort moment waarin ze zichtbaar loskwam van haar zorgen.

“Misschien moet je een keertje terugkomen,” stelde ik voor. “Alleen. Met ons.”

Ze bloosde, haar wangen kleurden diep. “Misschien,” zei ze toen, bijna fluisterend.

De sfeer tussen ons sloeg om. Haar frustratie leek deels verdwenen. Maar in haar ogen zag ik nog iets anders: een rest van spanning die ze misschien ook bij mij wilde loslaten.

Ik wist niet exact in welke staat ze hier nu voor me stond. Alles in mij voelde dat ik iets kon, iets mocht, hier en nu. Met haar. Iets fysieks. Haar zoenen, misschien wel meer. Ze leunde naar me toe, haar lippen bijna binnen bereik, maar ze hield zichzelf tegen. Het zat er, de wil, maar de durf bleef achter. Was het verstandig? Ik wist het niet. Misschien niet nu. Misschien moest ze inderdaad een keer terugkomen, zonder de anderen, zonder de druk van de nacht en de muren die nog naklonken van Maja’s gekreun. Dan hadden we de tijd. Niet nu, niet om twee uur in de nacht.

“Laten we maar naar bed gaan. Voordat ze weer beginnen,” zei ik luchtig, met een grijns.

Ze lachte mee, maar de spanning trok meteen terug in haar lichaam. Haar schouders strak, haar adem zwaarder. Dit was niet wat ze wilde horen.

“Misschien…” begon ze, haar stem klein, aarzelend. “Misschien moeten wij ons laten horen?” De vraag hing zwaar in de lucht. Ze keek me niet aan, haar blik gleed overal langs, behalve mijn ogen. Zij was niet het meisje dat dit soort dingen zei. En juist daarom voelde het zo beladen.

Ik lachte zacht, zonder spot. Absoluut niet spottend. Eerder geruststellend. “Vond het altijd wel fijn dat jij wat ingetogener kreunde,” zei ik toen.

De woorden werkten als een vlam in de pan. Ik zag hoe haar mond openviel, hoe haar ogen groot werden. Mijn lichaam reageerde onmiddellijk, mijn pik werd keihard, drukkend tegen de stof van mijn broek. Ik wist waar ze aan dacht, waar ze naar terugging in haar hoofd. En ik ging mee.

“Ik weet niet of dit het moment is,” fluisterde ik. Mijn stem schor, maar mijn handen al in beweging. Ik draaide haar langzaam om, richting het aanrecht. Mijn borst tegen haar rug, mijn stijve priemend in de holte van haar onderrug. Ik drukte me tegen haar aan, mijn huid warm tegen haar zachte schouders. De stof van haar strakke pyjama deed geen moeite om te verhullen, het nodigde me juist uit om haar verder te ontdekken.

Ze liet haar hoofd achterover vallen, haar haar gleed langs mijn wang. Mijn lippen vonden haar hals, zachte kussen die zich mengden met mijn adem. Mijn handen rustten stevig op haar heupen, mijn vingers jeukten om verder te gaan.

“Wat denk jij?” fluisterde ik in haar oor, mijn mond rakend aan haar huid.

Ze draaide haar gezicht naar me toe. Haar ogen groot, donker, glanzend. Haar mond halfopen, adem hijgend.

“Wil je dit?” vroeg ik.

Ze knikte. Eén keer.

“Nu?”

Weer een knik.

Ik had geen ander antwoord nodig. Mijn hand gleed naar haar buik, hield haar stevig vast. Haar hele lichaam reageerde, haar rug trok hol, haar heupen zochten mijn druk. Met mijn hand gleed ik omhoog, over de zachte stof van haar pyjama, tot ik haar borsten vond. Strak verpakt, maar stevig, vol. Ik greep er een vast, voelde hoe ze hapte naar adem.

Een zachte kreun ontsnapte haar keel, oprecht, niet langer ingehouden. Ze gooide haar hoofd verder naar achter, haar rug kromde nog dieper. Haar billen kwamen omhoog, haar lichaam bood zich aan. Ze stond bijna op haar tenen, haar kont duwend tegen mijn harde lul.

“Ik twijfel of je dit wilt,” plaagde ik, mijn stem zacht en uitdagend. Het was een grap, een spel, maar ik wist hoe serieus de vraag ook was.

Ze draaide zich abrupt om. Die ogen… donker, groot, hongerig.

Haar hand gleed naar mijn nek, trok me naar zich toe. En voordat ik nog iets kon zeggen, drukten haar lippen zich op de mijne. Hard. Gretig. Onze tongen vonden elkaar alsof dit al honderden keren eerder gebeurd was. Ze overmeesterde me, overrompelde me, en ik liet me volledig meenemen.

Haar andere hand schoof naar beneden, vond de gespannen stof van mijn pyjamabroek. Onhandig, zoekend, maar vastberaden kneep ze eromheen. Ze wist niet precies wat ze deed. Maar één ding was duidelijk: ze wilde het. Met mij. Hier. Nu.

“Ik wil niet dat ze ons horen. Dit mag van ons blijven,” fluisterde ik tussen het gezoen door. Mijn lippen gleden net langs de hare, onze adem mengde zich in korte, warme stoten. Haar handen, die zojuist nog om mijn lul geklemd hadden gezeten, rustten nu plat tegen mijn borst. Ze trilden een beetje, niet van angst, maar van spanning. Ik voelde hoe haar vingertoppen door de dunne haartjes van mijn borst heen mijn huid zochten, alsof ze zich wilde verzekeren dat ik er echt was.

Ik hield mijn ene hand stevig op haar borst, kneep zachtjes, voelde de ronding door de stof heen. Mijn andere hand lag breed op haar bil, kneedde haar door de pyjama heen alsof ik haar wilde claimen. Ze had de regie net zo snel losgelaten als ze die kort had genomen, en ik vond het heerlijk.

Ze keek me aan, haar ogen groot, en knikte langzaam. In die blik las ik hetzelfde verlangen dat ik voelde: dit moest iets van ons worden, iets dat alleen wij deelden. “Maar Kamila dan?” fluisterde ze toch, een scheur in haar zelfbeheersing.

“Zeg jij het maar,” stelde ik voor, mijn stem laag. “Halen? Trio?” Ik liet het als een spel klinken, maar wist allang dat ze dat niet wilde. Ik ook niet. Niet nu. Niet hier, midden in de nacht.

Ik kuste haar opnieuw, kort, en zei toen: “Niet nodig. Ik vertel haar straks alles. Zo werkt het bij ons. En ze wordt er waarschijnlijk geil van, alleen al van het idee. Misschien hoor je dat dan wel weer…” Mijn woorden waren half serieus, half plagerig, en het effect zag ik meteen. Ze ontspande een beetje, haar mondhoeken trilden kort omhoog.

Even later lagen we samen op de bank. Half in het donker, om de hoek van de gang. Het keukenlicht gaf een zwakke gloed, genoeg om elkaar te zien maar niet genoeg om ons te verraden. Het voelde alsof we in een cocon zaten, afgesneden van de rest van het huis. Alsof de stilte ons beschermde.

Ze lag in mijn armen, haar rug tegen mijn borst. We zoenden. Eerst voorzichtig, maar al snel gretiger, onze tongen dieper zoekend, elkaar haast verslindend. Ik proefde haar adem, warm en haastig.

Mijn handen begonnen te dwalen. Ik wist dat ze weinig ervaring had, dat aanraken nog altijd iets was waar ze moeite mee had. Maar door mij aangeraakt worden… dat liet ze toe. Dat wilde ze zelfs. Ik voelde hoe ze zich aan mij overgaf, elke spanning in haar lijf langzaam wegsmeltend onder mijn aanrakingen.

Eerst streelde ik haar buik, mijn hand die onder haar pyjama gleed. Haar huid was warm, glad, en trok mijn vingers verder omhoog. Mijn hand vond een borst, stevig en rond, klein maar perfect in mijn palm. Ik kneep zachtjes, mijn duim die over haar tepel wreef. Ze hapte naar adem, kreunde een fractie tegen mijn mond, en drukte zich dichter tegen me aan.

We bleven zoenen. Zij hijgend, ik voelend hoe mijn pik bijna pijnlijk hard werd in mijn broek. Mijn andere hand gleed langzaam naar beneden, langs haar heup, over haar buik, tot ik de rand van haar broek voelde. Ik aarzelde niet. Ik schoof eronder, vond de warme stof van haar slip. Ze was nat. Niet een beetje. Ze was doorweekt. Mijn vingers gleden eronder, streelden de zachte lipjes, spreidden ze, en vonden haar clit.

Ze kreunde zacht in mijn mond, precies zoals ik haar wilde horen. Ingetogen, beheerst, alsof ze bang was dat iemand ons zou horen. En dat maakte het alleen maar intenser. Ik voelde haar handen naar grip zoeken, tegen mijn borst, langs mijn schouder, aan de rand van de bank. Ze hield zich vast waar ze maar kon.

Ik bleef haar zoenen, mijn tong diep in haar mond, terwijl mijn vingers langzaam cirkels maakten over haar clit. Mijn andere hand speelde nog altijd met haar borst, haar tepel tussen duim en wijsvinger rollend, stevig maar niet te hard. Ze hijgde, sneller, haar adem brak telkens af in onze kussen.

De minuten vloeiden in elkaar over. Meer was het niet. Minuten. Of misschien leek het langer omdat elke seconde zo intens voelde. Haar lichaam spande zich steeds meer aan, haar heupen bewogen mee tegen mijn hand, zoekend, verlangend. Totdat er geen weg terug meer was.

En toen kwam het. Ze explodeerde. In stilte, bijna volledig. Haar hele lijf trilde, beefde, golfde onder mijn handen. Een hoog piepje ontsnapte, gevolgd door een ingehouden jammering. Ze drukte haar hand tegen mijn mond, haar lippen tegen mijn kin, alsof ze het geluid wilde smoren. Haar laatste zucht was diep, rauw, en sneed dwars door me heen.

Ik liet mijn handen tot stilstand komen, maar haalde ze niet weg. Ik voelde haar warmte, haar huid, haar lijf dat nog nabeefde. Ze was gloeiend heet, haar ademhaling onregelmatig, maar voldaan. Dit was misschien niet gepland. Misschien niet de bedoeling. Maar hoe had het anders kunnen lopen?

Ze lachte. Breed, stralend, als ik haar nog nooit had zien lachen. Stil, zonder geluid, maar in haar ogen fonkelde dankbaarheid. Ze drukte haar lippen op de mijne, kort maar intens. Ze zei niets. Ze hoefde niets te zeggen. In haar blik zag ik de drang, het gevoel dat ze iets terug wilde doen.

Ik schudde mijn hoofd. “Andere keer,” fluisterde ik in haar oor. “Als ik je de kans geef.”

Mijn stijve duwde onmiskenbaar tegen mijn broek, een tent die niet te negeren viel. Ze zag het, lachte, maar hield haar handen thuis. Ze stond langzaam op, keek nog één keer om, haar mondhoeken nog altijd omhoog.

“Ga maar,” zei ik zacht. “Ik kom er zo aan.”

Alsof ik bij haar in bed zou kruipen. Maar dat gebeurde niet. Ze sloop naar boven, haar haren glanzend in het vale licht.

Ik bleef nog even liggen, mijn adem zwaar, mijn hart te snel. Toen zuchtte ik diep, kwam overeind en dacht: tijd om Kamila aan het werk te zetten.

Ik liep nog even naar de keuken, mijn adem zwaar, mijn benen licht trillend van wat er net gebeurd was. Het was alsof de stilte van het huis me wilde dwingen na te denken, maar ik wilde dat eigenlijk niet. Toch kon ik er niet omheen: het besef dat ik zojuist Hyun had laten klaarkomen, in mijn armen, op mijn vingers, terwijl boven Maja en Pawel elkaar uit elkaar hadden zitten stootten, bleef door mijn hoofd gonzen. Ik wist niet of er consequenties aan zouden zitten. Ik hoopte van niet. Tot nu toe zaten we in een positieve flow, alsof alles vanzelf ging. En ergens voelde dit bijna onvermijdelijk. Alsof het niet alleen gebeurde, maar ook móést gebeuren. Nodig zelfs.

Sinds Kamila en ik openlijk fantaseerden over haar vriendengroep, over Maja en Hyun, over Sophia, zelfs over Pawel, was er veel veranderd. Al dat andere, dat halfgare gedoe van buitenaf, die gast uit India die ooit als een schaduw over ons heen hing—het deed er allemaal niet meer toe. Dit hier, wat we samen beleefden, was intenser, eerlijker. En ergens vond ik dat geruststellend. Tegelijk wist ik dat er iets extra’s nodig was in onze relatie. Iets dat niet normaal is in een gewone relatie, maar dat wel normaal was in de onze. Die gedachte alleen al toverde een grijns op mijn gezicht. Ik stelde me Kamila voor, hoe ze zou luisteren als ik haar dit zou vertellen. Hoe geil ze zou worden van het idee, hoe ze me uit zou horen, misschien zelfs vragen zou stellen die ze alleen stelde om zichzelf nog meer op te hitsen.

Maar op het moment dat ik me omdraaide, stond ze daar. In de deuropening, een silhouet tegen de duisternis van de gang. Haar lange, rode haar golfde losjes over haar schouders. Haar nachtjapon viel kort langs haar dijen en ze wiebelde even op haar tenen, een ondeugende glimlach rond haar mond.

“Daar ging je toch niet voor?” fluisterde ze zacht, terwijl ze langzaam naar me toe stapte. Haar ogen glansden van plezier, maar ook van iets diepers.

“Gelukkig wist ik wel beter,” ging ze verder. “Anders had ik het gemist.”

Ze verraste me. Nog steeds, zelfs nu. Niet omdat ze me niet vertrouwde, integendeel, maar omdat ze juist hoopte dat er weer wat moois zou gebeuren. En gelukkig stelde ik niet teleur.

“Heb je het gezien?” vroeg ik, mijn stem schor.

Ze knikte. Ze stond vlak voor me nu, haar blik gleed naar beneden. Naar mijn tent, nog altijd prominent zichtbaar in mijn pyjamabroek. Daarna keek ze op de klok, haar mondhoek krulde omhoog.

“Is het al ochtend?” vroeg ze speels. “Denk niet dat ik je tijdens het ontbijt kan pijpen, dus dan nu maar je morning BJ?” Haar stem was verleidelijk, speels, maar ik wist dat er ernst achter zat. Dit was haar manier om het gesprek niet te zwaar te maken.

Ze stapte dichterbij. Haar adem streek warm langs mijn hals. Haar handen gleden in mijn broek en haalden mijn stijve erbij. Ik kreunde zachtjes, mijn voorhoofd rustend tegen het hare.

“God, wat wil ik je graag…” fluisterde ik, mijn stem nauwelijks meer hoorbaar. Ook nu wilde ik niet dat iemand ons hoorde. Geen idee wat Hyun zou denken als ze wist wat er nu beneden gebeurde.

“Vindt het geil dat je haar zo neemt…” fluisterde Kamila terug. Haar woorden brandden in me. Ik had Hyun alles behalve genomen, niet op die manier. Maar in haar ogen was het dat wel. Ze zag hoe mijn vingers haar deden beven, en dat was genoeg. Alsof ook Hyun geclaimd was voor ons hogere doel. Wat dat ook mocht wezen.

Haar handen draaiden soepel om mijn schacht, tegen elkaar in. Mijn eikel glansde, nat van voorvocht. Ik zag de donkere vlek op mijn pyjamabroek, bewijs van hoe hard het me gemaakt had. En ze genoot ervan.

Toch hield ik haar tegen toen ze naar beneden wilde zakken. Ik draaide haar om, trok haar strak tegen me aan. Eén van haar handen bleef me aftrekken, behendig, gretig. Mijn handen schoven ondertussen onder haar japon. Geen ondergoed. Haar schaamlippen spreidden zich nat tegen mijn vingers, glibberig en warm. Ik gleed erdoorheen, proefde het gevoel zonder daadwerkelijk te proeven. Haar borsten waren ook een makkelijke prooi, zacht en uitnodigend in mijn handen.

“Pijp me morgen maar gewoon,” hijgde ik in haar oor. “Je verzint wel wat.” Ik beet zacht in haar schouder en voelde haar huiveren.

“Maar ik kan dit van jou toch niet onbeantwoord laten,” vervolgde ik, mijn stem laag en bijna duivels, terwijl mijn vingers diep in haar natheid gleden. Ze kreunde zacht, haar rug hol, haar kont duwend tegen mijn stijve. Ze was misschien wel natter dan ooit. Opgehitst door het fantaseren, door het kijken, door het idee van ons vieren, door Hyun.

En ik wist: wat voor minnaar zou ik zijn, wat voor vriend, als ik haar nu alleen liet pijpen?

Even later zijn we naakt. Helemaal. Onze kleren liggen verspreid over de keukenvloer, haastig van ons afgetrokken, vergeten waar ze zijn gevallen. Het is koud in de ruimte, maar dat voel ik nauwelijks. Alles in mij is gericht op haar, op het lichaam dat voor me ligt. Kamila ligt languit op de keukentafel, haar rug licht gekromd tegen het harde hout. Haar knieën hangen naar buiten, haar voeten steunend op de rand. Ze bijt op haar vuist, zo hard dat haar knokkels wit worden, in een poging geen geluid te maken. Toch ontsnappen er kreunen, kort en hees, en haar ogen smeken me om meer zonder dat ze een woord zegt.

Ik sta tussen haar benen, mijn heupen vast tegen de hare. Mijn handen klemmen stevig om haar enkels. Ik hou haar open, helemaal van mij. En terwijl ik naar beneden kijk, zie ik mijn lul diep in haar verdwijnen, opnieuw en opnieuw. Het natte, soppende geluid mengt zich met het ritme van mijn heupen die tegen haar billen slaan. Fap, fap, fap, fap… Het is onontkoombaar hoorbaar in de stilte van de nacht.

Ik had haar geen keuze gegeven. Niet nu. Ik wilde haar. Ik móést haar hebben. Zoals ik Hyun niet genomen had. Dit was het tegenovergestelde: haar laten voelen hoe het moest, wat ik wilde, dat ik wist wat zij verlangde maar zelf niet uitsprak. Ze gaf zich over, en dat maakte haar alleen maar heter. Haar rug kwam van de tafel, haar vuist nog dieper in haar mond gedrukt om haar kreunen te dempen, maar haar ogen bleven wijd open, fixeerden zich op de mijne.

Het duurde niet lang. Dat wist ik. Maar het was zo intens dat het voelde alsof er niets anders bestond. Ik keek naar haar, hoe ze daar lag, haar haren verward om haar gezicht, haar borsten glanzend van zweet, haar buik die telkens meetrok bij mijn stoten. Onze lichamen plakten aan elkaar, klam van hitte en verlangen. Mijn paal werd strak omsloten door haar kut, warm en nat, en elke beweging dreef me dieper in waanzin.

Mijn gedachten schoten alle kanten op. Alles tegelijk. Niets tegelijk. Ik zag alleen haar, hier op de keukentafel, maar in mijn hoofd kwamen beelden die me nog harder maakten. Hyun, zittend op haar gezicht. Of; Pawel, zijn lul in haar mond, terwijl ze gretig slikte. Fantasieën die ik niet uitsprak, maar die ze leek te voelen. Alsof ze mijn blik las, alsof ze wist dat ik haar in mijn hoofd al deelde, en dat het haar net zo geil maakte als mij.

Mijn ogen zeiden het haar: dat komt wel goed. Jij krijgt alles wat je wilt. Daar zorg ik voor. En ze begreep het. Ik zag het in haar ogen terug, dat stille vertrouwen. Zo nam ik haar. Zo hield ik haar. En in die blik, in dat moment, kwam ze klaar.

Haar hele lichaam verstrakte, haar rug kromde heftig, haar vuist verdween bijna in haar mond. Ze beet zichzelf kapot om maar stil te blijven, maar het was vergeefs: haar lijf trilde, haar benen klemden zich om mijn heupen en ze beefde de tafel bijna in tweeën. Ik hield haar enkels stevig vast, voelde haar orgasme door haar hele lijf trekken.

“Oh, god…” vloekte ik zacht, terwijl ik zelf de grens bereikte. Ik trok me terug, mijn pik glanzend en glibberig van haar sappen. Met mijn hand greep ik mezelf stevig vast en spoot, pulserend, over haar buik die nog op en neer ging van haar naschokken. Het hete zaad spatte hoog op, tot in de holte van haar hals, glinsterde in het zwakke licht.

Het verdampte haast, zo heet en geil lag ze daar, open, druipend, glimlachend. Alsof ze het in zich opnam, zelfs zonder woorden. Dit was niet zomaar een vrijpartij. Niet zomaar een weekend.

En toch, die zondag was alles weer normaal. ‘Seksloos’. ten minste, zo leek het. Voor hen. Wij deden ons ding met onze vrienden, hadden een leuke, gezellige dag. En toen Maja dus kwam helpen afwassen, wist ik zoveel meer dan zij wist. Dat zij niets wist. Natuurlijk moest ze wel weten dat we haar gehoord hadden. Al ging ik er vanuit dat Pawel nog steeds geloofde ongehoord te zijn. Pawel is niet zo van de spelletjes. Daarom had hij de deur dicht gedaan, terwijl Maja hem juist open had gezet.

Er hing nog een hoop belofte in de lucht. Maar of het er wel of niet van kwam, maakte voor mij en Kamila niet zoveel uit. Wij gingen wel door. Samen, en met wie dat wilde. Als ik haar naar Pawel zie kijken terwijl hij staat en naar het bos tuurt, zie ik wat ze denkt. Hoe dichtbij ze zit. Gulp open, lul naar buiten, pijpen maar. Het is bijna tastbaar. En ik zie het. En dat maakt me hard. Kan ik uitleggen waarom? Nee. Hoef ik ook niet. Dat was het fijne van ons: we hoefden elkaar niks uit te leggen. En toch gebeurde het. Steeds weer.

Maar wat Maja niet wist—wat ze ook niet hoefde te weten—was dat er die nacht al veel meer was gebeurd dan zij zich voor kon stellen. Dat Hyun beneden trillend in mijn armen had gelegen. Dat Kamila later op de tafel lag, kreunend onder mijn stoten. Dat wij ons eigen spel al gespeeld hadden, zonder hen. Maja speelde mee, dacht haar kaarten vast te houden, maar ze liep achter. Een volle ronde. En dat besefte ze toen ze mijn blik ving.

Van boven kwam Hyun met haar laatste spullen aangelopen. De blik die ze me gaf, gaf ze me al de hele dag. Een blik die zei: tot snel. Tot meer. En Maja zag het. Ze slikte. Ze is van de spelletjes, maar dit spel beheerste ze niet meer. Ik grijnsde naar haar, liet haar voelen dat de rollen omgedraaid waren sinds een jaar geleden. Het lag niet meer in haar handen. Dat beangstigde haar zichtbaar, maar in dezelfde rilling zag ik ook het andere: hoezeer ze het opwindend vond. Net zoals ze altijd had genoten van Pawels dominantie. Nu kon ik dat ook. En ze wist het. En ergens was ze daar blij mee. Dit gaf echte spanning, van het nog onbekende.

En toen ze die avond vertrokken, ik en Kamila weer samen waren, kropen we op de bank. We hadden het erover. Niet lang, want we dachten en voelden hetzelfde. De toekomst? Het komende weekend, met meer vrienden erbij? Misschien daarvoor nog visites van Elise. Misschien van Hyun, sneller dan verwacht. Het zou allemaal wel.

Kamila zei dat ze nu even blij was dat we weer samen waren. En eigenlijk was dat alles wat ik wilde horen. We douchten. Met seks. We kropen in bed. Met seks. We werden weer wakker. Met seks. En dat, elke dag. Wat kon ik nog meer wensen? De rest was een dikke, vette bonus.

*

*

Beste lezers,

Hopelijk is het nog steeds genieten? Voor mij was dit hoofdstuk ook een punt waarbij het een en ander eindelijk samen komt en als het ware weer een nieuw deel tot een einde is gekomen. Wat niet betekent dat het verhaal voorbij is. Maar het brainstormen voor het vervolg is weer in volle gang.

Tot die tijd heb ik nog wat oude projecten klaarliggen die ik wil plaatsen, en zal ik daar nu voorrang aan gaan geven. Het zal ongetwijfeld niet lang duren voordat Lucas weer wat van zich laat horen. Of wellicht is Mila-Rouge eerst aan de beurt? We gaan het zien!!

Groet,

Jefferson