Tijd Is Macht - 9

Dit verhaal is het negende deel van een langere (fictieve) serie. Ik raad je aan om te beginnen bij het eerste deel als je die nog niet gelezen hebt. Geniet ervan en ik hoor graag wat je ervan vindt!

Thomas lag in bed, maar de slaap wilde niet komen. Zijn gedachten bij de gymles van die ochtend, bij Lieke die vastgebonden op bed lag, en bij zijn ontdekking hoe hij de tijd niet voor een minuut, maar voor eeuwig stil kon zetten. Hij wist dat als één hint echt was, de ander dat ook moest zijn. De woorden van de professor echoden in zijn hoofd als een zachte, onrustige mantra:

“Verlies de tijd om de eeuwigheid te vinden.”

Dit raadsel had hij opgelost en, hoe onhandig het ook was, in deze tijd waar bijna geen plek zonder dat er ten minste één digitale klok te vinden was, had hij ontdekt hoe hij de eeuwigheid kon vinden. Het tweede raadsel was echter nog altijd een raadsel voor hem. Wat zou hem dit opleveren? Welke nieuwe kracht zou hij ontdekken als hij het raadsel kon oplossen?

“De bindi onder sterren wijst de weg.”

Onder de sterren… moest hij dat letterlijk nemen?

Met een zucht sloeg hij het dekbed van zich af. De stilte in huis was zwaar en levend tegelijk — het soort stilte waarin elk geluid zichzelf lijkt te verdubbelen. Hij pakte de zandloper van zijn nachtkastje, voelde het koele hout in zijn hand, en in alleen zijn boxer liep hij zachtjes de trap af, door de achterdeur naar buiten toe.

De tuin lag er stil en glinsterend bij. De maan stond hoog, wit en scherp, en wierp lange schaduwen over het gras. Thomas negeerde de koude lucht op zijn huid en de tegels die zijn voeten leek te bevriezen. Zijn gedachten was bij de zandloper, die hij omhoog hield in het bleke licht.

En toen zag hij het. Tussen de groen gegraveerde symbolen glom iets roods — een kleine stip, nauwelijks groter dan een speldenknop, die hij nog nooit eerder had opgemerkt. Het leek te pulseren, zwak maar ritmisch, alsof het ademde met het zand dat binnenin gloeide.

Een koude rilling trok over zijn rug. Wat was dat rode puntje? Een teken? Een waarschuwing? Of het begin van iets dat hij beter niet had kunnen wekken?

---

Terug op zijn slaapkamer voelde hij zijn ledematen tintelen van de overgang terug de warmte in. De stilte van het huis, het zachte tikken van de klok, niemand had hem naar buiten horen gaan — alsof de nacht buiten nooit had bestaan. Thomas hield de zandloper onder het licht van zijn bureaulamp. De rode stip was verdwenen. Even dacht hij dat hij het zich had verbeeld.

Maar toen hij beter keek, heel dicht erop, zag hij het weer: een klein glimpje rood, haast verborgen in het patroon van gravures. Een knopje. Of iets wat erop leek. Zijn hart klopte sneller. Met trillende vingers pakte hij een paperclip van zijn bureau, vouwde die uit tot een dun ijzeren pennetje en drukte voorzichtig op het rode puntje.

Eerst gebeurde er niets. Toen — langzaam, bijna onmerkbaar — begon het groene licht van de gravures te verschuiven. Het werd dieper, warmer, rood. Het leek te gloeien van binnenuit, alsof er iets in het hout ontwaakte dat lang had geslapen.

Thomas keek ernaar, ademloos. Hij wist dat dit belangrijk was, dat hij iets had geactiveerd. Maar wat precies? De zandloper voelde zwaarder in zijn hand. Het goudkleurige zand binnenin leek langzamer te bewegen — of was het juist de tijd zelf die vertraagde? Een vreemd, onbestemd gevoel trok door hem heen. Hij had iets ontdekt. Iets wat misschien niet meer ongedaan te maken was.

Langzaam en vertwijfeld draaide Thomas de zandloper om in zijn hand, gespannen voor wat er zou gaan gebeuren. De klok tikte nog en het typische gevoel dat Thomas had leren kennen van de tijd die bevroor bleef uit. Maar toen zag Thomas het, zijn ogen werden groot, zijn adem stokte. De paperclip die hij zojuist uitgevouwen had om het knopje op de zandloper in te drukken, vouwde zich als vanzelf weer terug in zijn oorspronkelijke vorm alsof de tijd werd teruggedraaid. Hij draaide zich om naar de klok aan de wand en zag hoe de secondewijzer de verkeerde kant op tikte.

Thomas draaide de zandloper weer om in zijn handen. Hij voelde een trilling als een soort drukgolf door de ruimte trekken, keek naar de klok en zag dat alles weer was zoals het hoorde, dat de tijd weer vooruit liep. Hij viel achterover in zijn bureaustoel, zijn handen voor zijn mond, zijn hoofd tolde. Deze ontdekking was gigantisch. Hij realiseerde zich meteen wat een game changer dit was. Hij kon ongekende risico's nemen, alles proberen, en als het verkeerd ging hoefde hij alleen maar de tijd terug te draaien om weer opnieuw te beginnen. Vergeleken hiermee was de macht die hij tot nu toe had gehad een peulenschil. Nu begon het spel pas echt. Een grijns trok over zijn gezicht. Hij kon niet wachten tot het morgen was, maar nu moest hij slapen, want hij zou zijn krachten nodig hebben.

---

Thomas ontwaakte die ochtend met een vonk in zijn lijf, een rusteloze energie die onder zijn huid kriebelde. Hij strekte zich uit en voelde de warmte van de lakens nog nagloeien. Zijn blik viel op de zandloper op het nachtkastje – een stille bondgenoot die nu meer kon dan hij ooit had durven dromen. De ochtend zou hij normaal school hebben en om drie uur zou Lieke als het goed is in het conciërgehok zijn, dat had hij haar opgedragen ten minste. Zijn gedachten draaiden al op volle toeren om een plan te verzinnen van wat hij met haar wilde doen.

Met zijn mond vol, aan het ontbijt, scrolde hij door zijn rooster en zijn adem stokte even. Nederlands, van mevrouw Janssen. Sinds een paar dagen eerder in het kantoor van de decaan had hij haar niet meer gesproken, niet meer gezien – alleen de herinnering aan haar hijgende ademhaling, de manier waarop haar vingers zich in zijn schouders hadden geklauwd. Hij vroeg zich af of ze nog aan hem dacht, of haar blik zou verraden dat ze iets vermoedde. Een nieuw idee borrelde op: haar uitdagen, haar laten voelen dat hij nog niet klaar was met haar. Zou ze meegaan in zijn spel, of zou ze een subtiele hint van zijn macht nodig hebben om zijn wil te volgen?

Hij voelde de spanning opbouwen, een lome hitte die zich tussen zijn schouderbladen nestelde terwijl hij naar school fietste. Tien minuten voor de les begon, glipte hij het lokaal binnen. Mevrouw Janssen zat al achter haar bureau, haar blouse zachtjes spannend om haar bovenlijf, een lok haar los over haar wang. Ze keek op, en even kruisten hun ogen – een fractie van een seconde te lang. Thomas sloot de deur met een zachte klik. “Mevrouw Janssen,” zei hij, zijn stem lager dan bedoeld, “ik wilde even met u praten… voordat de anderen komen.”

Thomas bleef even in de deuropening staan, zijn vingers nog om de deurklink, alsof hij zichzelf nog een laatste seconde gaf om de spanning te voelen. Mevrouw Janssen keek weer naar haar papieren, maar haar bewegingen waren net iets trager dan normaal; een pen die ze neerlegde, een haarlok die ze achter haar oor veegde. Hij hoorde het zachte tikken van de klok aan de muur, elk seconde als een hartslag die de kamer vulde. Zijn eigen ademhaling leek luider, warmer, en hij vroeg zich af of zij het ook merkte – die onzichtbare draad die tussen hen hing sinds die ochtend bij de decaan.

Hij liep naar voren, zijn schoenen zacht over de vloer, en bleef staan voor haar bureau. Ze keek op, haar ogen donkerder dan hij zich herinnerde, en er flitste iets in haar blik – spanning misschien, of een vraag die ze niet durfde te stellen. Thomas liet zijn telefoon traag uit zijn zak glijden, zijn duim rustend op het scherm alsof hij een granaat ontzekerde. Mevrouw Janssen’s ogen volgden de beweging, haar adem stokte toen het beeld oplichtte: zij, wijdbeens op zijn schoot in het kantoor van de decaan, haar enorme borsten centraal in beeld, glinsterend van zijn speeksel en zweet. Haar tepels staken donker en hard vooruit, haar wangen rood van inspanning, en in haar ogen een glans van geile voldoening die geen ruimte liet voor twijfel. Onder in beeld was nog net zichtbaar hoe zijn pik in haar verdween. Ze hapte naar lucht, een scherp, kort geluid dat in de lege ruimte bleef hangen. “Dat… dat heb je vastgelegd,” fluisterde ze, haar stem dun maar niet helemaal van schrik. Thomas zag het meteen: een vonk in haar pupillen, een flits van opwinding die de schok overstemde. Zijn vingers sloten zich om de zandloper in zijn andere zak, koel en geruststellend – klaar om de tijd terug te draaien als ze zou exploderen. Maar ze bleef stil, haar handen plat op het bureau.

Buiten hoorde hij stemmen op de gang, gedempt gelach dat naderde, maar binnen was het stil – alleen het zachte geruis van haar blouse toen ze zich iets naar voren boog. Thomas voelde de hitte van zijn eigen huid, de lichte trilling in zijn vingers, en hij glimlachte, een klein, bijna onschuldig glimlachje dat allesbehalve dat was.

Hij boog zich iets naar voren, zijn stem laag en intiem, als een geheim dat alleen voor haar was. “Ik heb een uitdaging, mevrouw Janssen. Als je wilt dat deze foto nooit verder komt dan dit lokaal, dan doe je precies wat ik zeg.” Ze slikte, haar keel bewoog onder de dunne huid, maar haar vingers bewogen niet naar de telefoon, geen greep om hem te stoppen. In plaats daarvan knikte ze, bijna onmerkbaar, haar ogen vastgepind op de zijne. Thomas voelde de spanning tussen hen dikker worden, als warme siroop. “Het komende uur,” zei hij, “trek je al je kleren uit. Voor de hele klas. En je zorgt ervoor dat Lisa hetzelfde doet – helemaal naakt, geen uitzonderingen. Hoe je dat voor elkaar krijgt, is aan jou.” Haar adem stokte, een zachte hik, maar hij zag hoe haar borsten iets sneller rezen onder de stof van haar blouse.

Hij boog zich nog dichterbij, zijn lippen bijna tegen haar oor, en fluisterde de laatste instructie: “Een tip: zorg dat niemand het kan vastleggen. Zonde als andere net zulke mooie foto's van u hebben als ik.” Hij trok zich terug, zijn glimlach klein en scherp, en zag hoe haar wangen kleurden – niet alleen van schaamte, maar van iets diepers, iets wat hij herkende van die ene ochtend: opwinding. De klok tikte door, nog zeven minuten tot de bel, en Thomas wist dat de zandloper klaarlag, maar voor nu liet hij de spanning hangen, zwaar en zoet, tussen hen in.

---

De bel ging, en de klas vulde zich met het gebruikelijke gekras van stoelen en gedempte stemmen. Mevrouw Janssen stond voor het bord, armen losjes over elkaar, een kalme glimlach op haar gezicht alsof dit een gewone lesdag was. In haar hand hield ze een brede zwarte bak. Toen iedereen zat, tikte ze op de rand. “Telefoons erin,” zei ze rustig, maar met een ondertoon die geen tegenspraak duldde. “Geen afleiding vandaag.” Gemompel, een paar zuchten, maar één voor één gleden de schermen in de bak. Thomas liet de zijne als laatste vallen, zijn blik vast op haar terwijl hij de zandloper in zijn zak voelde wegen.

“Vandaag,” begon ze, haar stem helder en docent-achtig, “hebben we een speciale les. Ik heb gehoord hoe seksuele voorlichting bij biologie verloopt – menstruatiecycli, condooms, pilletjes. Belangrijk, natuurlijk. Maar er ontbreekt iets wezenlijks.” Ze liep naar het midden van het lokaal, hakken tikkend op de vloer. “Namelijk: hoe naaktheid er écht uitziet. Niet op een dia, niet in een schema, maar hier, in levenden lijve.” Een paar nerveuze lachjes, maar ze begon al met de knoopjes van haar blouse, traag en weloverwogen. De stof gleed open en onthulde een donkergroene bh van ragfijn kant, bijna doorschijnend, met cups die haar volle borsten perfect omvatten en een diep decolleté creëerden dat pulseerde bij elke ademhaling. Daaronder tekende zich een bijpassende jarretelgordel af, dunne bandjes die naar zwarte kousen liepen met een subtiel kantpatroon hoog op haar dijen. Haar rok gleed omlaag – een strakke koker die haar heupen omhelsde – en onthulde een string van hetzelfde kant, zo smal dat het amper bedekte wat eronder zat.

Ze draaide zich langzaam en liet de klas haar rug zien: de bh-sluiting glinsterend tussen haar schouderbladen, de gordel strak om haar middel, de kousen die haar benen eindeloos maakten. Haar bewegingen waren vloeiend, bijna dansend, en elke paar seconden zocht haar blik Thomas – een snelle, intense oogopslag, smekend om goedkeuring. Hij knikte subtiel, en haar lippen krulden in een klein, geheim glimlachje. Ze haakte de bh los, liet de bandjes van haar schouders glijden, en de stof viel weg. Haar borsten, zwaar en vol, bewogen mee met haar ademhaling; haar tepels donker en hard in het felle tl-licht. Ze boog zich voorover om de string omlaag te schuiven, de jarretelbandjes los te maken, en ze stapte eruit. De kousen volgden, langzaam afgerold over haar gladde dijen. Nu stond ze daar, volledig naakt, haar lichaam een zandloper van zachte rondingen: volle borsten die doorzakten onder hun eigen gewicht, een smalle taille, heupen die wiegden bij elke stap, en een getrimd driehoekje donker schaamhaar dat subtiel glansde. Haar huid was bleek, met een lichte blos op haar schouders en borst van de spanning. Ze ging volledig op in de show, haar armen gracieus bewegend, haar blik af en toe weer naar Thomas – een stille vraag: doe ik het goed?

“Maar,” zei ze, haar stem nu lager, bijna hees, “het is natuurlijk nog beter om een vrouw van jullie eigen leeftijd te zien. Echt naakt, zonder opsmuk.” Ze liet haar blik over de klas glijden. “Vrijwilligers?” Stilte. Niemand durfde. Mevrouw Janssen zuchtte theatraal. “Jammer. Dan maar geen keuze.” Haar ogen vonden Lisa, achterin, bleek en met grote ogen. “Lisa, kom naar voren. Ik begreep dat jij recent je billen al aan de hele klas hebt laten zien – tijdens die…demonstratie begin deze week. Laten we daar dan maar op voortborduren.” De klas grinnikten, terwijl ze terugdachten aan eerder die week dat Lisa naar haar broek snelde in haar string.

Lisa schrok, haar lichaam verstijfde. Ze had gedacht dat het voorbij was, dat het misbruik door de decaan haar laatste vernedering was. Haar ogen werden vochtig, smekend, terwijl ze langzaam opstond. Haar stoel kraakte, haar benen trilden. Stap voor stap liep ze naar voren, haar armen slap langs haar lichaam, haar blik vast op mevrouw Janssen – een stille smeekbede om genade. Maar de lerares glimlachte alleen, zacht en onverzettelijk, en wachtte tot Lisa voor de klas stond, klein en kwetsbaar tussen al die starende ogen.

---

Lisa stond voor de klas, haar schouders opgetrokken alsof ze zich kleiner kon maken door ze in te trekken. Haar vingers trilden terwijl ze de knoopjes van haar blouse losmaakte, één voor één, met tegenzin die in elke beweging te lezen was. De stof gleed van haar schouders en onthulde een eenvoudige zwarte bh, geen kant, geen franje – gewoon zacht katoen dat haar kleine borsten omvatte. Daaronder een simpele string, lichtblauw met een klein strikje vooraan, praktisch maar onverwacht bloot. Ze stapte uit haar broek, die in een hoopje op de grond viel, en haakte haar bh los. Haar borsten waren klein en stevig, met lichte roze tepels die hard werden in de koele lucht van het lokaal. De string volgde, omlaag geschoven over smalle heupen, en ze stapte eruit met een bijna onhoorbare zucht. Haar lichaam was slank, bijna jongensachtig: smalle taille, lange benen, een gladgeschoren driehoekje boven haar schaamlippen dat roze en kwetsbaar glansde in het felle licht van het klaslokaal. Ze hield haar armen voor haar borst, probeerde zich te verbergen, maar er was geen ontsnapping aan de starende ogen.

De hele les was het doodstil geweest, een spanning die in de lucht hing als voor een onweer. Iedereen zat op het puntje van zijn stoel, adem ingehouden te kijken. Mevrouw Janssen liep om Lisa heen, haar eigen naakte lichaam zelfverzekerd en vloeiend in beweging. Ze wees met een elegant gebaar naar Lisa’s onderbuik. “Kijk eens,” zei ze, haar stem docerend maar met een ondertoon van bewondering, “hoe netjes ze haar kutje scheert. Geen stoppeltjes, helemaal glad – dat is pas verzorgd.” Lisa’s wangen brandden rood, haar ogen naar de grond.

Mevrouw Janssen draaide zich naar de klas, haar borsten wiegend bij de beweging. “En nu, jongens,” zei ze met een glimlach die zowel uitdagend als plagend was, “wie van jullie heeft er een stijve pik?” Een golf van ongemak ging door de rijen. Blikken schoten heen en weer, niemand wilde als eerste. Maar langzaam, aarzelend, gingen handen omhoog – eerst één, dan drie, dan de meeste. Twee jongens, Tim en Jeroen, hielden hun handen koppig omlaag, hun gezichten strak. Mevrouw Janssen’s wenkbrauwen schoten omhoog. “Tim, Jeroen – naar voren. Jullie ook. Uitkleden.”

Gejoel klonk op uit de klas, fluitjes en grapjes. “Kom op, lafaards!” riep iemand. Tim grijnsde nerveus, maar trok zijn broek omlaag – zijn pik sprong meteen omhoog, hard en rood, wiegend in de lucht. Jeroen aarzelde, zijn handen voor zijn kruis. Mevrouw Janssen stapte naar hem toe, greep de rand van zijn broek en trok hem in één beweging omlaag. Zijn pik was eveneens stijf, maar kleiner, omringd door een wilde bos schaamhaar. Ze lachte zacht, haar vinger wijzend. “Kijk die jungle bij Jeroen – lijkt wel een oerwoud!” De klas barstte in lachen uit. “En Tim… arme jongen, zo’n klein balletjes. Alsof er twee erwtjes in een zakje zitten.” De jongens stonden daar, rood en vernederd, terwijl het gelach door het lokaal echode.

Mevrouw Janssen klapte zacht in haar handen, een scherp geluid dat de lachsalvo’s deed verstommen. “Goed,” zei ze, haar stem kalm maar bevelend, “wij vieren blijven vooraan staan, op een rij. Tim, Jeroen, Lisa, ik.” Ze positioneerde hen met kleine gebaren: Tim links, dan Jeroen, zijzelf in het midden, Lisa rechts. Vier naakte lichamen, schouder aan schouder, in het felle licht van het lokaal. “Iedereen komt één voor één langs. Geen kinderachtig gedoe. Voel maar wat naaktheid echt is. Borsten, kutje, balzak, pik – bij ons alle vier. Geen uitzonderingen.” Ze keek de klas rond, haar ogen scherp. “Begin maar.”

---

De eerste rij stoelen schoof naar achteren. Een golf van beweging, voeten die over de vloer schraapten. Sommigen snelden erdoorheen – een vinger die vluchtig over een borst streek, een hand die even een dij raakte en weer weg was. Anderen talmden, vooral de jongens. Hun vingers gleden langzamer over Lisa’s kleine, stevige borsten, knepen zacht in haar tepels, lieten een hand rusten tussen haar dijen waar haar gladde schaamlippen nog warm waren van schaamte. Bij mevrouw Janssen duurde het langer: handen die haar volle borsten omvatten, duimen die over haar harde tepels cirkelden, vingers die voorzichtig tussen haar benen gleden en de zachte, vochtige warmte verkenden. De meisjes waren sneller, bijna klinisch – een tikje hier, een streling daar, ogen naar de grond.

Toen klonk het. “Dít is gestoord!” Floor, Noor en Mila sprongen op. “We doen dit niet!”

Mevrouw Janssen stapte kalm naar de deur. “Dit is de toets,” zei ze vriendelijk. “Cijfer voor hoe goed jullie voelen. Wie nu weggaat, krijgt een één.”

Floor rukte aan de klink. Op slot. “Open!”

Mevrouw Janssen draaide de sleutel om. “Ga maar. Succes op de gang.”

De drie stormden naar buiten.

Klik.

De deur zat weer dicht. Mevrouw Janssen keek de rest aan, haar stem zacht: “Dan gaan wij verder. Rustig aan. Volgende rij.”

Thomas wachtte tot het einde van de rij, zijn hartslag rustig maar zwaar. Toen hij aan de beurt was, liep hij langzaam, zijn blik eerst op Lisa, haar armen nog om zich heen, een traan op haar wang. Hij legde zijn hand op haar borst, voelde de kleine, harde tepel tegen zijn palm, en liet zijn vingers traag omlaag glijden – over haar buik, tussen haar benen. Zijn middelvinger gleed even langs haar gleuf, nat van zweet en spanning, en hij boog zich dicht naar haar toe. “Fijn om je weer zo te zien,” fluisterde hij, zijn lippen bijna rakend aan haar oor. Lisa’s ogen schoten naar hem – ijzig, woest, vol haat – maar ze zei niets, haar kaken op elkaar geklemd.

Bij mevrouw Janssen bleef hij langer staan. Zijn handen omvatten haar borsten volledig, knepen zacht, voelden het gewicht, de warmte. Zijn duimen streken over haar tepels, cirkelden, trokken er licht aan. Ze ademde dieper, haar ogen sloten zich half, en toen hij zijn hand omlaag liet glijden – over haar buik, tussen haar dijen – voelde hij hoe nat ze was. Zijn vingers gleden langs haar schaamlippen, duwden zacht naar binnen, en haar heupen kantelden bijna onmerkbaar naar hem toe. Hun ogen ontmoetten elkaar – een lange, intense blik – en haar lippen vormden een klein, bijna onzichtbaar glimlachje. Ze genoot. Echt.

---

Thomas schoof een plekje naar links en greep Jeoren’s pik stevig beet, voelde de hitte, de hardheid. Hij begon met zijn duim onder de eikel, precies op dat zachte plekje, en trok langzaam omhoog. Jeroen ademde scherp in, zijn buik trok strak. Thomas versnelde: korte, strakke halen, zijn vuist precies zo strak dat het vel strak trok en weer losliet. Elke keer dat hij bovenaan kwam, draaide hij zijn pols een tikje, zodat de rand van zijn handpalm over de eikel schuurde. Jeroen piepte, zijn tenen krulden in zijn schoenen. Thomas voelde het komen: het zwellen, het trillen.

Hij kneep één keer extra, trok, twee snelle halen, en Jeroen kwam klaar. Een dun, heet straaltje spoot over Thomas’ knokkels en drupte langs zijn pols. Thomas keek ernaar, likte zijn lippen, voelde zijn eigen pik kloppen tegen zijn rits. Dit was macht. Dit was geil.

Toen keek hij op.

De hele klas staarde. Iedereen had het gezien. Hun mond open. Mevrouw Janssen glimlachte traag, haar ogen glinsterend. Thomas realiseerde opeens wat hij had gedaan. Hij liet los, veegde zijn glimmende vingers af aan zijn broek, en keek naar de grond. Snel grabbelde hij in zijn broekzak, zag het donkerrood van de gravures en hoopte vurig dat dit zou werken. Hij draaide de zandloper in zijn hand om en langzaam begon de tijd terug te lopen, terwijl iedereen achteruit bewoog. Zelf het sperma van Jeroen vloog terug zijn pik in.

Hij draaide de zandloper weer terug op het punt dat hij net aan de beurt was bij Jeroen en Tim. Dit keer raakte hij ze alleen even aan, greep ze kort vast en liet los voor iemand echt begon te kijken, maar lang genoeg om te voelen hoe ze reageerden – een lichte schok, een onderdrukte kreun. Toen stapte hij door, zijn gezicht neutraal, maar zijn bloed bonzend in zijn oren. Blij dat hij de volledige macht over de tijd ontdekt had.

---

De pauzebel klonk, en de gangen vulden zich met het vertrouwde lawaai van kluisjes die dichtsloegen en lachsalvo’s die weerklonken. Maar dit keer hing er iets anders in de lucht – een fluistering die van mond tot mond ging. “Heb je het gehoord van Janssen? Helemaal naakt, met Lisa erbij…” De leerlingen buiten hun eigen klas rolden met hun ogen, lachten het weg. “Ja hoor, en de rector danst straks in zijn onderbroek. Onzin.” Te absurd, te onwerkelijk. Niemand geloofde het echt, behalve degenen die het hadden gezien – en die hielden hun mond, nog steeds half in shock, half in extase.

Thomas leunde tegen een muur, een grijns op zijn gezicht die hij niet kon onderdrukken. Hij had zijn hele klas laten proeven van wat hij al dagen voelde – die roes, die macht. Zijn vrienden kwamen langs, klapten hem op zijn schouder, hun ogen glinsterend. “Man, die borsten van Janssen… en Lisa, verdomme.” Ze praatten erover alsof het een film was, maar dan één die ze zelf hadden aangeraakt. Thomas genoot ervan, elk woord, elke herinnering. Hij was de regisseur, en zij hadden allemaal meegespeeld.

Aan het eind van de pauze kwamen de drie nerds van de klas naar hem toe – bril, hoodie, een beetje buiten adem. “Jij zat erachter, hè?” zei de langste, zijn stem laag. “Lisa eerder, nu dit… jij hebt iets.” Ze keken om zich heen, toen weer naar hem. “We hebben weer twintig per persoon. Als we nog iemand mogen… bekijken.” Thomas’ wenkbrauwen schoten omhoog.

Een plan vormde zich in zijn gedachten. Dit was perfect, ze kwamen als geroepen. “Vijf over drie,” zei hij kalm. “Voor het conciërgehok. Wacht daar. Jullie geld is het meer dan waard.” Ze knikten, hun ogen groot, en liepen weg met een mengeling van spanning en opwinding. Thomas keek ze na, zijn gedachten al bij wat komen ging.