De Algerijn

Toen Marieke, een jonge Nederlandse vrouw uit Utrecht, het vliegtuig uitstapte in Algiers, werd ze meteen omringd door de geur van zeezout en kruiden. Het was haar eerste keer in Noord-Afrika, en de stad leek haar te verwelkomen met een mix van chaos en charme: witte huizen tegen de heuvels en de glinstering van de Middellandse Zee.

De volgende ochtend begon haar nieuwe baan. Als directie-assistente bij een groot Europees bedrijf zou ze de spil worden tussen de internationale directie en de lokale teams. Ze voelde de verantwoordelijkheid, maar ook de opwinding van een nieuw avontuur. Haar agenda vulde zich met vergaderingen, rapporten en telefoontjes, maar ook met gesprekken waarin ze leerde over Algerijnse gewoontes en manieren van samenwerken.

Op haar vrije dag trok ze haar lichte zomerjurk aan en besloot de stad te verkennen. Ze liep door de brede boulevards die nog herinnerden aan de Franse koloniale tijd. Ze stopte bij een café, bestelde een sterke espresso en keek hoe het dagelijkse leven zich voor haar ontvouwde: mannen die druk discussieerden, vrouwen die boodschappen deden, kinderen die lachten.

Wanneer ze door de straten van Algiers wandelt, valt ze op: niet alleen door haar uiterlijk, maar ook door de manier waarop ze zich beweegt – licht, energiek en met een subtiele flair die mensen om haar heen nieuwsgierig maakt.

Haar lange, golvende rode haren vangen het zonlicht en geven haar een energieke aanwezigheid. Haar huid heeft een gezonde gloed, en haar groene ogen stralen nieuwsgierigheid en levendigheid uit.

Ze wandelde verder naar de Kashba van Algiers, waar de smalle straatjes haar uitnodigden om te verdwalen. Hier maakte ze haar eerste selfies: een glimlach voor een eeuwenoude poort, een foto met de zee op de achtergrond, en een speelse pose naast een kleurrijke marktkraam vol specerijen en tapijten. De straatjes kronkelden als een labyrint, met hoge muren die haar het gevoel gaven alsof de stad haar omarmde. Ze hoorde stemmen in de verte, het geluid van kinderen die speelden, en het geroep van een verkoper die zijn waren aanprees.

Marieke liep steeds dieper de wirwar van steegjes in. De muren leken dichterbij te komen, de zon verdween achter de daken. Ze draaide zich om, maar elke straat leek op de vorige: smalle doorgangen, verweerde deuren, trappen die nergens heen leken te leiden.

Een lichte paniek kroop omhoog. Ze voelde zich klein in de grote stad, alsof de Kashba haar in een doolhof gevangen hield. Haar hart klopte sneller terwijl ze probeerde te herinneren welke weg ze had genomen. Ze maakte een selfie, half lachend, half bezorgd, een poging om haar moed vast te leggen, maar haar ogen verrieden de onzekerheid.

Mariekes ademhaling versnelde. Ze wist niet meer welke kant ze op moest. Het geroezemoes van de stad leek verdwenen, vervangen door een beklemmende stilte.

Plots verscheen er een grote struise man uit de schaduw. Zijn gezicht was diep getekend door rimpels, zijn ogen donker en onderzoekend. Hij glimlachte, maar het was geen geruststellende glimlach, eerder een die haar kippenvel bezorgde.

“Verdwaald, mademoiselle?” vroeg hij met een schor stemgeluid. Hij wees naar een smalle doorgang. “Daar is de weg terug.”

Marieke aarzelde. Iets in zijn houding klopte niet, de manier waarop hij te dicht bij haar kwam, hoe zijn hand te lang bleef wijzen, alsof hij haar wilde dwingen. Ze voelde haar telefoon in haar tas, maar durfde hem niet te pakken. Ze draaide zich om en liep snel weg, haar hart bonzend.

Achter haar hoorde ze zijn voetstappen langzaam volgen, alsof hij haar niet meteen wilde inhalen, maar haar wel in de gaten hield.

Ze wist dat ze weg moest, en met een mengeling van instinct en geluk koos ze een smalle doorgang die plots uitkwam op een bredere straat.

Het rumoer van de stad keerde terug: auto’s, stemmen, het geroep van een verkoper. Ze ademde diep in, opgelucht dat ze uit het doolhof was ontsnapt. De man was nergens meer te zien.

Aan de rand van de boulevard stak ze haar hand op. Een taxi stopte abrupt, de chauffeur keek haar nieuwsgierig aan. Ze stapte in, liet zich achterover zakken en keek door het raam hoe de wirwar van steegjes achter haar verdween.

Toen de taxi richting haar appartement reed, voelde ze de spanning langzaam wegvloeien.

Enkele dagen later, tijdens de lunchpauze, zat Marieke samen met Samira op een zonnig terras. Ze genoot van het geroezemoes van de stad en voelde zich eindelijk wat meer thuis. Haar rode haren glansden in het licht, en haar sportieve, elegante verschijning trok zoals altijd nieuwsgierige blikken.

Plots verstijfde Marieke. Aan de overkant van de straat, half verscholen in de schaduw van een arcade, stond de reus van de Kasbah. Zijn ogen waren op haar gericht, onverstoorbaar, alsof hij haar al die tijd had gevolgd.

“Is er iets?” vroeg Samira, terwijl ze merkte dat Mariekes glimlach verdween. Ze knikte naar de overkant. “Die man… ik heb hem gezien toen ik verdwaald was in de Kashba.”

Samira keek vluchtig, maar de man draaide zich langzaam om en verdween in de menigte. Het was alsof hij expres wilde laten zien dat hij er was, om dan weer te verdwijnen.

Marieke voelde een koude rilling langs haar rug. Het idee dat hij haar opnieuw had gevonden, midden in de drukte van de stad, maakte haar lunch plots zwaar. Ze wist dat dit geen toeval kon zijn. Haar opvallende verschijning maakte haar zichtbaar in de stad, en deze man leek vastbesloten haar niet uit het oog te verliezen.

Die avond liet Marieke het warme water van het bad over zich heen glijden. De stoom vulde de kleine badkamer, maar haar gedachten waren allesbehalve rustig. Ze zag steeds opnieuw het beeld van de grote, struise Algerijn die haar strak had aangekeken, alsof hij haar doorgrondde. Wat waren zijn intenties? Was hij slechts een toevallige voorbijganger, of hield hij haar werkelijk in de gaten?

Ze stelde zich voor wat er had kunnen gebeuren als ze hem die dag in de Kashba had gevolgd. Misschien had hij haar naar een veilige uitgang geleid… maar misschien ook dieper het labyrint in, naar een plek waar niemand haar zou horen. Het was een gedachte die haar hart sneller deed kloppen en haar ademhaling kort maakte.

Ze sloot haar ogen, maar in plaats van rust zag ze zijn silhouet weer voor zich: breed, imposant, en met die blik die haar kippenvel bezorgde. Het badwater voelde plots niet meer als een toevlucht, maar als een dunne barrière tussen haar en een dreiging die ze niet kon plaatsen.

Die nacht gleed Marieke weg in een onrustige slaap. Het beeld van de Algerijn liet haar niet los. In haar droom bevond ze zich opnieuw in de smalle steegjes van de Kashba, waar de muren dichterbij kwamen en de lucht zwaar aanvoelde. Ze hoorde voetstappen achter zich, langzaam maar onafwendbaar.

Plots stond hij daar, vlak voor haar. Zijn brede gestalte vulde de doorgang, zijn ogen priemden in de duisternis. Ze probeerde te rennen, maar haar benen voelden zwaar, alsof de stenen haar vasthielden.

Met een schok werd ze wakker. Haar hart bonsde, haar ademhaling was kort. Het duurde een paar seconden voordat ze besefte dat ze in haar eigen slaapkamer lag. Maar toen haar ogen zich aan het duister aanpasten, leek ze een silhouet te zien bij de deur. Groot, onbeweeglijk, wachtend.

Ze durfde nauwelijks te ademen. Haar hand gleed naar het nachtlampje, en met een snelle beweging klikte ze het aan. Het licht vulde de kamer – leeg, stil, veilig. Het silhouet was verdwenen. Marieke liet zich terugvallen op haar kussen, maar wist dat de nachtmerrie haar niet zomaar zou loslaten.

Een week later, op een drukke middag, terwijl de straten gevuld waren met verkeer en stemmen, zag Marieke hem opnieuw. De man liep langzaam door de boulevard, alsof hij nergens haast mee had. Zijn brede schouders bewogen ritmisch, zijn blik strak vooruit. Marieke voelde haar hart sneller kloppen. Dit keer besloot ze niet weg te kijken, niet te vluchten. Ze trok haar zonnebril iets lager en bleef op afstand, haar pas afgestemd op de zijne. Het geroezemoes van de stad bood haar dekking, niemand zou vermoeden dat ze hem volgde.

Hij sloeg een smalle zijstraat in, weg van de drukte. Marieke aarzelde, maar haar nieuwsgierigheid was sterker dan haar angst. Ze volgde hem door een wirwar van steegjes, haar telefoon in de hand alsof ze gewoon foto’s maakte van de stad. Plots bleef hij staan bij een oude houten deur. Hij keek kort om zich heen, en Marieke voelde een koude rilling toen zijn ogen heel even haar richting kruisten. Had hij haar gezien? Of was het toeval? Hij verdween naar binnen, de deur sloot zacht achter hem.

Marieke bleef achter in de steeg, haar adem kort en haar handen licht trillend. Ze wist dat ze nu voor een keuze stond, verder gaan en ontdekken wie hij werkelijk was, of terugkeren naar de veiligheid van de drukke boulevard.

Ze aarzelde. Haar hart bonsde in haar borst, maar haar nieuwsgierigheid won het van haar angst. Ze duwde zachtjes de deur open en stapte naar binnen. Het gebouw rook muf, alsof het al jaren niet meer bewoond was.

Ze hoorde het geluid van stromend water, ergens verderop. Het klonk vreemd, vertrouwd en tegelijk onheilspellend. Voorzichtig liep ze langs een smalle gang. Het licht was zwak, slechts een enkele lamp flakkerde. Ze vond een halfopen deur en kon het niet laten om erdoorheen te gluren.

Binnen zag ze een kamer met eenvoudige meubels: een bed, een kast, een stoel waarop een jas achteloos was neergegooid. Het geluid van een douche kwam uit de aangrenzende badkamer. Het was duidelijk dat iemand hier woonde en dat iemand was de man die ze gevolgd had. Mariekes adem stokte. Ze wist dat ze hier niet hoorde te zijn. Toch bleef ze staan, gevangen tussen angst en nieuwsgierigheid. Wat zou er gebeuren als hij haar ontdekte?

Plots hield het geluid van stromend water abrupt op. Marieke verstijfde. Zonder na te denken sprong ze in een grote houten kast die in de kamer stond. Ze trok de deuren dicht, haar adem ingehouden. Het hout rook muf, en de ruimte was krap. Maar in de deuren zaten kleine gaatjes, net groot genoeg om doorheen te gluren. Ze hurkte en drukte haar oog tegen één van de openingen. De badkamerdeur ging langzaam open. De Algerijn stapte naar buiten, zijn silhouet zwaar en dreigend in het zwakke licht. Hij liep langzaam de kamer in, alsof hij iets zocht. Marieke voelde haar adem stokken, elke beweging van hem leek eindeloos traag.

Ze kon hem nu beter zien, duidelijk een man van middelbare leeftijd. Zijn gezicht droeg de sporen van de jaren. Haar blik bleef gefixeerd. Het besef dat ze hem zo dichtbij kon zien, terwijl hij geen idee had dat zij hem observeerde, maakte de spanning ondraaglijk. Marieke trilde, maar de pure angst die haar eerder verlamde, begon zich te vermengen met iets anders. In een moment van pure nieuwsgierigheid liet ze haar ogen over zijn lichaam glijden.

Waterdruppels gleden traag over zijn borstelige borsthaar, langs zijn buik, en verdwenen in het grijzende bos onderaan.

Maar toen haar blik lager zakte, stopte haar adem. Tussen zijn dikke dijen hing een zware penis. Besneden, geen voorhuid die iets verborg, de dikke, glanzende eikel lag bloot, paarsrood, breed en dreigend.

Hij boog zich voorover, zijn brede logge rug krom, de plooien van zijn buik over elkaar. Tussen zijn dikke dijen, nu van achteren gezien, hingen zijn ballen, zwaar, laag, gerimpeld, bedekt met grijzend haar. Ze schommelden traag mee met de beweging, vol als rijpe pruimen. Ze had nog nóóit zoiets gezien. Haar ex-vriendjes…die hadden kleine, strakke balletjes, netjes en bescheiden. Dit hier was rauw, dierlijk. "Jezus…Hoeveel zit daar wel niet in?" dacht ze bij zichzelf.

Marieke wist dat ze dit moment nooit zou vergeten, ongeacht hoe het zou aflopen.

Toen hij zich naar de badkamer begaf en de deur achter zich dichttrok, voelde Marieke haar kans. Ze opende de kastdeuren zo stil mogelijk, haar adem ingehouden. Elke piep van het hout klonk oorverdovend in haar oren, maar de man leek niets te merken.

Met snelle, lichte passen gleed ze naar de deur van de kamer. Haar hart bonsde, haar handen trilden, maar ze wist dat ze nu niet mocht aarzelen. Ze trok de deur open, stapte de steeg in en liet het gebouw achter zich.

Pas toen ze weer tussen de drukte van de boulevard stond, durfde ze diep adem te halen. Ze was ontsnapt, ongezien, maar de spanning bleef in haar lichaam nagalmen. Het besef dat ze dit had gedurfd, maakte haar zowel opgelucht als onrustig.

Die nacht gleed Marieke opnieuw weg in een diepe slaap. Haar gedachten keerden terug naar het verlaten appartement, de kast waarin ze zich had verstopt, en de dreigende stilte. Ze zag de man bewegen, hoorde zijn stappen dichterbij komen. Dit keer draaide hij zich plots om, liep recht naar de kast en legde zijn hand op de deur. Marieke voelde haar hart bonzen, haar adem stokte. Ze probeerde zich kleiner te maken, maar de deuren gingen langzaam open. Zijn ogen ontmoetten de hare, en ze wist dat ze was betrapt.

Ze wilde schreeuwen, maar haar stem liet haar in de steek. Het enige wat ze hoorde was het geluid van haar eigen hartslag, luid en onontkoombaar. Marieke voelde een ruk aan haar arm en werd naar voren getrokken. Haar hart sloeg wild toen ze oog in oog stond met de grote Algerijn. Zijn blik was scherp, onderzoekend, alsof hij haar aanwezigheid al die tijd had vermoed.

“Wat doe jij hier?” klonk zijn stem, laag en dreigend.

Marieke kon geen woorden vinden. Haar gedachten tolden, hoe had ze zo roekeloos kunnen zijn? Ze rukte zich los en stormde naar de deur. Haar hart bonsde, haar ademhaling was kort en gejaagd. Ze greep de deurklink, trok met al haar kracht, maar nog voordat ze de deur kon openen, sloeg hij ze met een harde klap dicht.

De man stond vlak achter haar, zijn brede naakte gestalte vulde de ruimte. Het geluid van de deur die in het kozijn viel, galmde door de kamer als een vonnis. Marieke draaide zich langzaam om, haar rug tegen het hout gedrukt, gevangen tussen de man en de gesloten deur.

Toen voelde ze zijn hand langzaam over haar gezicht glijden, daarna over haar schouders. Het was geen tedere aanraking, maar een gebaar dat haar liet voelen hoe machteloos ze was. Ze voelde een rilling langs haar rug. Haar lichaam wilde vluchten, maar haar benen weigerden te bewegen. Het was een moment waarin de grens tussen dreiging en nieuwsgierigheid gevaarlijk dun werd.

Toen hij zo dicht bij haar stond, bereikte zijn geur haar, zwaar, indringend, een mengeling van warmte en iets onbekends. Het maakte haar duizelig, alsof haar zintuigen haar in de steek lieten. Zijn donkere ogen gingen over het jonge lichaam dat hulpeloos in zijn greep lag. Marieke voelde hoe hij zwaar begon te ademen en een kleine dreigende glimlach verscheen op zijn gezicht.

Marieke schoot overeind in haar bed, haar huid klam en haar ademhaling gejaagd. Het zweet parelde op haar voorhoofd en haar handen trilden terwijl ze de lakens wegduwde. Het duurde enkele seconden voordat ze besefte dat ze in haar eigen slaapkamer was. De kamer was stil, maar in haar hoofd galmde nog steeds het beeld van de man die haar uit de kast trok, zijn ogen priemend, zijn aanwezigheid overweldigend. Het voelde zo echt dat ze haar blik naar de deur wierp, half verwachtend dat hij daar zou staan.

Hoe kon een droom die haar zo beangstigd had, nu een gevoel van opwinding achterlaten? Het was verwarrend, alsof haar lichaam en geest niet op één lijn zaten. Haar verstand zei dat ze bang moest zijn, dat ze afstand moest nemen. Maar diep vanbinnen voelde ze een onverklaarbare drang. Ze begreep het niet. Hij was oud, lelijk, zijn lichaam een ruïne van jaren, buik hangend, huid gevlekt, haar grijs en warrig. Geen man om van te dromen. Geen man om naar te verlangen. Was het omwille van zijn penis, zijn ballen? Het kon toch niet zo banaal, zo dierlijk, zijn?

Uiteindelijk besloot Marieke dat ze niet langer passief kon blijven. Ze wilde hem dichterbij brengen, maar op een manier die haar de controle gaf.

Ze bedacht een plan, hem onopvallend naar haar appartement lokken. Niet door direct contact, maar subtiel, alsof het toeval was. Ze wist nu waar hij woonde. Marieke zorgde dat ze toevallig op die plek aanwezig was, dat ze hem net genoeg signalen gaf om zijn nieuwsgierigheid te wekken. Alles zorgvuldig gedoseerd, zodat hij haar zou volgen zonder te beseffen dat zij het spel leidde.

In haar appartement bereidde Marieke zich voor, gordijnen half gesloten, het licht gedempt. Terwijl ze wachtte, voelde ze de spanning in haar lichaam groeien. Het was een gevaarlijk spel dat ze speelde, één dat haar zowel angst als een vreemde opwinding gaf.

Ze stond achter het gordijn en keek naar beneden. Daar was hij, de man die haar dagenlang in gedachten had achtervolgd. Zijn imposante gestalte leek zelfs vanaf de straat een dreiging uit te stralen. Met een schijnbaar toevallige beweging opende ze het raam net genoeg om zijn aandacht te trekken. Zijn hoofd draaide omhoog, zijn ogen zochten de bron. Hij wist nu welk appartement. Ze had de deur van het gebouw op een kier laten staan en ze wist dat hij nieuwsgierig genoeg zou zijn. Toen hoorde ze het, de deur beneden sloot zacht, en zijn zware voetstappen begonnen de trap op te komen. Hij was onderweg.

Marieke had alles voorbereid. De deur van haar appartement niet op slot, een bewuste keuze. Het was haar plan, hem naar binnen laten komen zonder dat hij zou vermoeden dat zij dit scenario zelf had bedacht. Ze had een badjas aangetrokken, wachtte in de badkamer en liet het water van het bad lopen. Ze stond roerloos, luisterend naar elk geluid buiten de deur. Toen hoorde ze het, de klik van de voordeur die openging. Zware voetstappen betraden haar appartement. Hij was er.

De spanning was ondraaglijk. Marieke wist dat ze zich in een kwetsbare positie bevond, maar tegelijk voelde ze dat dit precies was wat ze wilde: de confrontatie, het moment waarop haar plan werkelijkheid werd. Ze gleed in het warme water, haar lichaam ondergedompeld, terwijl stoom langzaam de spiegels besloeg. Ze sloot haar ogen, maar bleef alert. De badkamerdeur stond op een kier en ze wist dat hij zou komen. Haar ogen gleden naar de spiegel tegenover het bad. Door de waas van stoom zag ze een schaduw, een gestalte die zich langzaam dichterbij waagde.

Het beeld was vervormd, maar onmiskenbaar. Hij was er. Zijn ogen volgden haar nauwgezet, zonder haast, zonder woorden. Terwijl Marieke wat later uit het bad wilde stappen en een handdoek wilde nemen liet ze het ‘per ongeluk’ glippen.

Ze boog zich diep voorover, haar benen licht gespreid, haar rug krommend als een boog. Haar borsten hingen zwaar, wiegend bij de beweging. Haar kutje opende zich volledig, roze, de lippen zacht gespreid, nog nat van water. Ze bleef even zo, seconden die rekten, haar vingers traag over de vloer glijdend, de handdoek net buiten bereik. Haar billen rond en wijd, haar kutje bloot.

Ze wist dat ze een grens had overschreden, een grens die ze zelf had uitgelokt.

Het was zijn blik, die ze voelde branden op haar rug, alsof zijn ogen haar konden aanraken zonder haar daadwerkelijk te beroeren. Ze wist dat hij daar stond, de Algerijn. Zonder zich om te draaien, voelde ze zijn ogen op haar lichaam rusten, zijn blik die elke curve, elke lijn in zich opnam.

Marieke trok haar badjas aan en draaide zich langzaam naar de deur. Haar hart bonsde in haar keel maar het appartement leek leeg, de stilte was te zwaar om geruststellend te zijn. Haar ogen speurend langs de muren, de hoeken, de schaduwen die door het zachte licht werden gegoten. Was hij weg? Of had hij zich verstopt, net zoals zij ooit in die kast verborgen zat?

Ze stapte naar de slaapkamer. De deur stond op een kier, alsof iemand hem haastig had dichtgedaan. Waar is hij? De vraag brandde in haar keel, maar ze slikte het weg. Ze wist dat hij hier was. Ze voelde het. Elke pas leek luider dan normaal, alsof de vloer haar verraadde. Toch hield ze haar gezicht neutraal, alsof ze niet wist dat er iemand in de schaduw kon staan.

Marieke hing haar badjas zorgvuldig aan een stoel. Ze trok enkel een licht nachtkleedje aan, dun genoeg om de kwetsbaarheid te benadrukken, maar ook een keuze die deel uitmaakte van haar plan.

Ze trok langzaam de lakens van het bed, alsof ze zich wilde bevrijden van een benauwende hitte. Ze liet het lijken alsof het te warm was, alsof ze enkel zocht naar verkoeling. Ze liet zich langzaam op haar buik op het bed zakken. Haar houding maakte haar kwetsbaar. Marieke bewoog licht. Een zachte zucht. Haar been gleed iets opzij, het nachtkleedje kroop nog een centimeter hoger. Haar vingers gleden traag over het laken, alsof ze iets zocht in haar slaap. Ze trok het nachtkleedje nog hoger. Haar billen bloot. Haar kutje open.

Toen hoorde ze het: een zucht, zacht maar duidelijk. Het geluid sneed door de stilte van de kamer en maakte haar hartslag sneller. Even later volgde een ander geluid, het geritsel van een rits, kleding die op de grond viel. Haar adem stokte toen ze besefte wat dat betekende, er stond nu een naakte man in haar kamer. De kamer vulde zich met spanning.

Marieke bewoog langzaam, alsof ze enkel een nieuwe houding zocht om zich comfortabeler te voelen. Onopvallend tilde ze haar billen, een gebaar dat in de stilte van de kamer veel meer betekende dan het leek. Ze wist dat haar beweging een signaal was. Het was een rol die ze bewust aannam, zichzelf tonen als een prooi, kwetsbaar en blootgesteld. Ze wist dat haar plan werkte. Hij was dichterbij gekomen, uit de schaduw, en nu bevond hij zich vlak achter haar. Marieke hoorde het bed zacht kraken toen hij dichterbij kroop. Toen voelde ze het, een lichte aanraking, bijna aarzelend, alsof hij wilde testen of ze zou reageren.

Dan sloten zijn grote, ruwe handen zich om haar billen, vingers diep in haar zachte vlees gravend. Hij kneep hard, testend, keurend, alsof hij een vrucht op rijpheid proefde. Hij tilde haar billen hoger, spreidde ze wijd. Zijn duimen groeven in de zachte huid, trokken haar open. Haar kutje bloot, haar kontgaatje strak en roze. Goed vlees, dacht hij. Rijp. Vol. Klaar.

Marieke zuchtte even, alsof ze wakker zou worden. Ze draaide haar hoofd iets op het kussen. Haar ogen knipperden half open, wazig, alsof ze uit een diepe droom kwam. Ze draaide zich traag op haar rug. Haar nachtkleedje gleed mee, kroop nog hoger, tot onder haar borsten. Haar benen vielen licht uiteen, haar kutje bloot. Ze ‘sliep’ verder.

Hij boog zich over haar heen, zijn schaduw groot en zwaar. Zijn ruwe vingers grepen de dunne stof van haar nachtkleedje bij de schouderbandjes. Met een korte, krachtige ruk trok hij het omlaag, over haar borsten, langs haar buik, tot het op een hoopje bij haar heupen lag. Haar lichaam lag nu volledig bloot, borsten hoog en vol, tepels hard in de koele lucht, buik zacht en licht trillend, dijen wijd. Hij tilde haar heupen iets op, trok het nachtkleedje onder haar billen vandaan en smeet het op de vloer.

Hij kneedde de rijpe, melkwitte borsten met een bijna kinderlijke verwondering. Het contrast was schokkend, zijn donkere, eeltige handen tegen haar melkwitte huid, alsof nacht en dag samensmolten. Hij ademde diep in, zijn neus in haar decolleté, ruikend aan de lichte, zoete geur van haar huid.

Hij liet haar borsten los, zijn handen gleden omlaag over haar buik, langs haar heupen. Met een zachte maar vastberaden greep pakte hij haar knieën, tilde ze op en spreidde haar wijd open. Zijn dikke, donkere eikel, groot, glanzend van voorvocht, zweefde nu vlak boven haar opening.

Mariekes hart bonsde in haar keel. Ze voelde de hitte van zijn penis, de dreiging van die dikke kop vlak bij haar spleetje. Zijn eikel raakte haar kutlippen, heet en zwaar, maar nog niet binnen. Ze voelde het, de dreiging, de keuze, de seconde die alles kon veranderen.

Haar conservatieve ouders zouden ontploffen. Ze zagen Marieke als hun nette, katholieke dochter. Goede school. Goede vrienden. Goede toekomst. En nu dit? Een oude vreemde man. Zijn penis dik en hard tegen hun dochter aan. Zijn voorvocht dat op haar kutje droop.

Hij hield haar daar, seconden lang, de hitte opbouwend. Zijn eikel rustte precies daar, strelend zonder te bewegen, de warmte dieper dan welke stoot ook. Mariekes poesje pulseerde eromheen, nat en hongerig, haar sappen vermengend met zijn voorvocht in een stille belofte. De realiteit drong zich plots op, ze kende hem niet. Hij was geen vertrouwde figuur, geen man die haar aantrok. Integendeel, zijn onbekendheid maakte hem gevaarlijk. Marieke wist dat ze moest kiezen, doorgaan en de illusie van prooi blijven spelen, of de confrontatie abrupt beëindigen en de controle terugnemen.

Maar het moment waarop ze nog had kunnen terugtrekken, waarop ze de illusie had kunnen doorbreken, was voorbij. Ze was te laat.

Met één brute, genadeloze stoot ramde hij zich in haar, diep, tot aan zijn ballen, haar wanden uitrekkend, haar baarmoeder rakend in een explosie van pijn en genot. Mariekes rug kromde in een boog, haar nagels beten in zijn schouders. Ze was gevangen in zijn greep. De penetratie was meedogenloos, heet, dik, pulserend, haar wanden knellend om hem heen terwijl hij stil bleef zitten, diep in haar. Ze keek hem met grote ogen aan, ‘wakker’.

Hij zei niets, geen woord, geen grom, alleen zijn heupen die begonnen te pompen, hard, ritmisch, meedogenloos. Elke terugtrekking liet haar leeg en smekend, elke duw vulde haar tot barstens toe, haar poesje knellend om hem heen in krampachtige golven.

Mariekes benen trilden hoog in de lucht, haar tenen krullend van de intensiteit. "Alsjeblieft..." hijgde ze, maar het klonk als een smeekbede om meer, haar lichaam verraadde haar met een orgasme dat opbouwde, snel en onvermijdelijk, terwijl de oudere Algerijn haar neukte als een bezetene. Haar wereld vernauwde tot dat ene punt, zijn schacht die in en uit haar gleed, genadeloos diep, maar haar heupen begonnen mee te bewegen, onwillekeurig en hongerig. De hitte bouwde op in haar onderbuik, een strakke knoop die strakker werd met elke stoot.

De Algerijn voelde het, haar poesje dat strakker kneep maar zei nog steeds niets. Alleen zijn ritme versnelde, harder, sneller, zijn ballen kletsend tegen haar kont met een nat, obsceen geluid dat de kamer vulde.

Mariekes adem kwam in korte, hijgende stoten, haar borsten stuiterend wild, tepels hard. "Nee... oh god..." kreunde ze.

Het orgasme explodeerde door haar heen als een golf van witheet vuur, haar rug krommend tot ze bijna van het bed kwam, haar poesje krampend in wilde spasmen om zijn penis, melkend hem met elke golf. Een schreeuw ontsnapte haar, rauw, ongecontroleerd, dijen trillend.

Hij bleef doorgaan, tot de laatste trilling.

Mariekes lichaam trilde nog na van dat eerste, verwoestende orgasme, haar poesje nat en overgevoelig, maar hij gaf haar geen respijt. Zwijgend, met diezelfde ijzeren greep, trok de oudere man zich terug, zijn penis nat van haar sappen, hard en onverbiddelijk.

Zijn handen gleden onder haar heupen, tilden haar op als een pop, licht en willoos. Mariekes armen beefden toen hij haar omdraaide, haar gezicht in het kussen duwend, haar kont omhoog. Ze probeerde te protesteren, maar haar lichaam gehoorzaamde, op handen en knieën, billen hoog in de lucht, haar borsten hangend, tepels schurend tegen het laken.

Hij positioneerde zich achter haar, zijn knieën spreidden haar dijen verder. Eén hand op haar onderrug, de andere greep haar heup, vingers in haar vlees. Marieke voelde hem weer, die brandende eikel tegen haar opening, nu van achteren, dieper dreigend. Ze beet in het kussen, haar vingers klauwend in de lakens, terwijl hij zonder waarschuwing in haar gleed, één lange, trage stoot die haar vulde, haar kont kletsend tegen zijn onderbuik.

Op handen en knieën was ze volledig van hem, blootgesteld, gevangen, elke beweging dieper, harder, haar borsten wiegend wild met elke stoot. Zijn hand gleed van haar heup naar haar kont, een ferme tik op haar rechterbil. Mariekes kreet smoorde in het kussen, haar huid tintelend rood, maar haar poesje kneep strakker om hem heen, verradend hoe de pijn in genot omsloeg.

Nog een tik, harder, op haar linkerbil, haar vlees trillend onder zijn palm. Ze duwde achteruit, onwillekeurig, haar kont hoog, vragend voor meer. Hij neukte haar steviger nu, sneller, dieper. Een tweede orgasme bouwde zich op als een storm. Zweet droop over haar rug, haar kreunen werden dierlijker.

Het begon als een vonk diep in haar onderbuik, een strakke, pulserende bal die met elke diepe duw groeide. Zijn ballen kletsten ritmisch tegen haar kutje en toen een laatste scherpe tik op haar rechterbil. Haar hoofd vloog achterover, een dierlijke kreet ontsnapte haar keel terwijl het orgasme explodeerde. Golven van extase rolden door haar lijf, intenser dan de eerste. Ze zakte voorover, haar gezicht in het kussen, maar hij hield haar kont hoog, bleef stoten door haar orgasme heen, meedogenloos.

Haar poesje trillend, druipnat, elke zenuw overgevoelig toen ze het voelde, zijn penis zwol op, klopte dikker, zijn stoten werden onregelmatig, dieper, wanhopiger. Zijn ballen trokken strak tegen haar klitje, zijn greep op haar heupen werd ijzerhard. Hij ging klaarkomen.

"Nee," hijgde ze, paniek in haar stem, haar hoofd draaiend over haar schouder. "Niet in me klaarkomen. Alsjeblieft, trek je terug!" Haar vingers klauwden in het laken, haar heupen probeerden weg te draaien, maar diep vanbinnen voelde ze het, haar lichaam wilde het, hunkerde naar zijn donkere verboden zaad. Haar poesje kneep nog strakker, nat en hongerig, een oerinstinct dat haar smeekbede loochende.

Ze zei niets meer. Alleen een stil, hijgend gejammer, haar kont achteruit duwend tegen zijn onderbuik.

De oudere Algerijn voelde de drift opborrelen, een beestachtige honger die zijn ballen strak trok en zijn pik deed zwellen in Mariekes natte, knellende kut. Hij ramde haar als een geile hengst, ruw en genadeloos, zijn heupen klappend tegen haar rode billen met natte geluiden. Geen woorden, alleen een laag, grommend gebrul uit zijn keel terwijl hij haar fokte, diep en hard, bedoeld om te zaaien.

Hij genoot van die rauwe, verboden roes om zijn zaad diep in een jongere westerse vrouw te pompen, haar bleke huid, haar strakke kut, een trofee uit een andere wereld. Marieke, met haar lichte haar en naïeve blik, was zijn prooi, jong, blank, geil en onbeschermd, haar lichaam smekend om zijn oosterse lading. Hij ramde dieper, ruwer, zijn ballen klaar om te exploderen. Zijn hand greep haar haar, trok haar hoofd achterover terwijl hij in haar bleef stoten. Mariekes lichaam beefde, haar borsten wiegend, zweet druipend over haar rug. Stil en hijgend, haar stem een gebroken fluistering tegen zijn schouder, "Kom maar… kom in me."

Hij hield even stil, diep in haar, zijn greep op haar heupen knellend.

Zonder nog een woord te zeggen, duwde ze haar kont achteruit, een stilzwijgende ja, en hij brulde, één laatste, brute stoot. Heet zaad spoot in haar, golf na golf, haar baarmoeder vullend terwijl ze schokte in extase tot ze overliep, langs zijn schacht druipend, over haar billen, in het laken. Zijn ballen trokken samen, leegden zich in haar.

Voldaan, met een stille grijns, trok hij zich terug, zijn zaad druipend uit haar kut, een westerse slet gemarkeerd in de hete nacht van Algiers.

De zon priemde door de halfopen luiken, een gouden streep over het verkreukelde laken. Marieke opende haar ogen traag, haar lichaam zwaar en plakkerig van de nacht. Een doffe pijn tussen haar dijen, een warme, volle sensatie diep in haar buik, alsof hij er nog was.

Ze beet op haar onderlip, haar vingers gleden lager, over de zachte huid net onder haar navel. Zijn zaad. Nog in me. Ze voelde het nog, dat volle, klevende gevoel vanbinnen, alsof hij haar had gemerkt. Haar kut klopte zacht, nog gezwollen van de nacht, en toen ze haar vingers ertussen liet glijden, was ze nat. Niet van zweet. Van lust.

Ze kreunde zacht, haar heupen wiegend tegen haar eigen hand. De gedachte liet haar adem stokken. Geen naam, geen gezicht meer in haar hoofd, alleen dat rauwe, bezitterige, je draagt het. Haar vingers cirkelden sneller, haar duim op haar clitoris, haar andere hand knedend in haar borst. Ze stelde zich voor hoe haar buik zou groeien, rond en zwaar, haar borsten voller, melk in haar tepels. Ze kwam snel, stil maar heftig, een golf van genot.

Marieke draaide de kraan open. Het water viel kletterend op haar schouders, heet, bijna brandend, alsof het de nacht van haar huid kon schrobben. Ze zeepte zich langzaam in, haar handen glijdend over haar borsten, haar buik, tussen haar benen. Geen spoortje van hem meer op haar huid, alleen dat diepe, warme gevoel vanbinnen. Ze waste zich grondig, maar niet om te vergeten. Om klaar te zijn.

Ze stapte eruit, droogde zich af. Haar haar in een knot, een simpele blouse, een rok. Geen make-up. Geen behoefte aan. Ze keek nog één keer in de spiegel: ogen helder, kin recht. Niets aan de hand.

Buiten wachtte de bus. Dezelfde route als altijd. Dezelfde gezichten. Een collega groette haar: “Goed geslapen?”

Ze glimlachte. “Prima.”

Op kantoor: e-mails, telefoontjes, koffie uit de automaat. Ze typte, lachte om een grap, noteerde afspraken. Haar hand rustte af en toe op haar buik, onopvallend, onder het bureau. Niemand zag het. Niemand wist het.