Gonnie - 10

Dinsdagochtend liep de wekker om half zeven af. En ik werd lekker wakker. Zin in om weer naar Ede te gaan. Wie was vandaag helpdesk? Oh ja, Alex. Dan werd het oppassen met gesprekken; Alex wist overal wel een gevat antwoord op, dat had ik vorige week wel gemerkt. Nou ja, misschien kreeg hij het vandaag wel heel druk met klant-problemen, wie zien wel.

Ik kleedde me aan. Schoenen? Platte wandelschoentjes. Als Alex ook wilde lopen, kon dat zonder toestanden. Een jas was niet nodig; het zou vandaag 24 graden worden. Ontbijten! Ik had trek. Een bak kwark met muesli gleed naar binnen. Boterhammen smeren voor tussen de middag… Koffie kwam in Ede wel. Om half acht reed ik weg.

Ik reed via de Hogenkampseweg Renkum uit om daarna linksaf de N782 richting Bennekom op te slaan. Vorige week was ik via Wageningen gereden en dat was niet goed bevallen. Té druk met fietsende studenten van de Landbouwuniversiteit en lui die richting Ede gingen. En al die rotondes… En niet te vergeten de flitspaal op de N781… Automobilisten die je nét gepasseerd waren, ramden vlak voor de flitspaal hard op de rem om de boete te ontlopen… om 100 meter verder weer plankgas te geven. Uiteindelijk kwam ik wel op de N781 uit, maar dat was voorbij die flitspaal. Over de snelweg heen, onder het spoor door… bij winkelcentrum Bellestein rechts, verkeerslichten linksaf, bij de verkeerslichten over de Rijksweg rechtdoor en slingerend over het kleine stukje industrieterrein kwam ik bij ‘de zaak’.

Tijdens het uitstappen bedacht ik dat ik een volgende keer eens via Planken Wambuis en de Ginkelse heide moest rijden. Ja, dat was om, maar het scheelde me veel stoplichten, een snelheidscamera en enorm veel stress. Mijn Golfje kon prima meekomen en ik was best een behendig chauffeuse, maar liever rustig over de hei tuffen, in plaats van constant alert te moeten zijn op zo’n knul die dacht dat ‘tutje in haar Golfje’ nog wel even voor te wezen. Nou ja… ik moest glimlachen. Vanavond en morgenochtend zou ik sowieso over de Ginkelse Heide rijden...

“En waarom heb jij zo’n brede glimlach op je gezicht, mevrouw Peters? Is dat omdat je vandaag in het gezelschap bent van de knapste medewerker van deze firma? Zo ja, dan ga ik bij Yvonne achter haar balie zitten!” Alex keek me over zijn auto aan. Oké, de eerste gevatte opmerking was binnen; nu een snedig antwoord formuleren… Ik keek hem even aan.

“Ten eerste: jij bent niet representatief genoeg om achter die balie te zitten; ten tweede ben je dusdanig klein dat je er nauwelijks bovenuit komt en ten derde weet ik niet of mevrouw Makinga wel prijs stel op acht uur lang jouw gekwek om zich heen. En by the way: ook goeiemorgen Alex.”

Hij keek verbluft. “Wel verdorie… Jij bent in een week een wel héle gehaaide tante geworden, Gonnie.” Ik lachte hem uit. “Dat was ik al lang Alex. Maar vorige week heb ik me een beetje ingehouden. Niet meteen al je kaarten op tafel leggen.” Hij bromde wat onverstaanbaars en we liepen naar binnen. Yvonne zat al achter haar desk. “Goeiemorgen mevrouw en meneer! Tóch de weg kunnen vinden naar Ede? Goed zo!” Alex mopperde: “Ja. En meteen, zodra je je auto uitstapt, een paar sneren krijgen van die dame naast me. Moest verboden worden.” Yvonne keek mij aan. “Sneren? Wat hoor ik nou, Gon? Een beetje zuinig zijn op onze kleinste medewerker, hoor!”

Ik trok een boos gezicht en bitste: “Meneer hier maakte een opmerking over een glimlach van mij, toen ik uitstapte. Hij dacht dat die glimlach zijn oorzaak zou kunnen hebben in het feit dat ik vandaag acht uren met hem opgescheept zou zitten. Ik heb ‘m héél snel van die illusie verlost.” Ik draaide me naar Alex. “Maar voor de rest ben je best wel een aardige vent, hoor.” Ývonne lachte. “Zo, die kun je in je zak steken, meneer Saker. Nou, húp jullie twee! Koffie pakken en aan ’t werk. Simon is er niet, die zit bij een potentiële klant, dus vanochtend zit ik jullie achter de vodden!” Een kwartiertje later had Alex de eerste klant aan de telefoon en op zijn beeldschermen en zat ik tot over mijn oren in planning. Telefoontjes richting klanten om locaties voor cursussen te regelen, cursusplanning, rekeningen die verstuurd moesten worden, kortom: ook ik had het druk. En dat was prima, zo ging de dag lekker snel.

Tijd om even met Alex te kletsen was er niet: of hij of ik was bezig met klanten of anderen. Tijdens de lunch stelde ik voor om een stukje te lopen. “Even een frisse neus halen, Alex en bewegen.” Hij keek me aan alsof hij water zag branden. “Lopen? Ik heb een kantoorbaan, Gonnie. En ik ben docent. Tijdens een lesdag sta ik sowieso de hele dag al, dan ben ik blij als ik tussen de middag even zit…” “Niet piepen; ik dwing je niet om de Airborne wandeltocht te lopen; gewoon een ommetje langs het spoor en via de Scouting weer terug. Anderhalve kilometer, maar dan ben je wel weer soepel. En ondertussen je lunch opeten natuurlijk. Kóm, het is lekker weer.”

Hij mopperde nog wat, maar kwam overeind. “Als je me dit maar niet flikt als het plenst van de regen, mevrouw Peters. Of als het vriest. Dan gaat deze jongen écht niet naar buiten.” Uiteindelijk bleek hij, ondanks zijn korte benen, best een goeie wandelaar te zijn; hij liep in hetzelfde tempo als ik. En was een gezellige kletser die over zeer uiteenlopende onderwerpen kon meepraten. Voor ik het wist waren weer binnen. Yvonne attendeerde mij erop dat de complete voorraad thee ondertussen vervangen was. “Dus als je een lekker bakje thee wil, Gon…” Ik stak mijn duim op. “Prima! Dank je wel Yvon!”

Alex keek nogal bedenkelijk terwijl het hete water in mijn beker stroomde. “Thee? Dat heb ik hier één keer gedronken. Niet te zuipen.” Ik knikte. “Dat was mijn ervaring ook. Bij m’n sollicitatiegesprek, twee weken terug. Ik heb toen van een bijzonder ‘aparte’ rooibosthee ‘genoten’: ja het had de kleur, maar voor de rest: een muffe geur en het smaakte nergens naar. Uiteindelijk bleek de hele doos thee vér over de datum te zijn. En die is nu vervangen, dus…” Met allebei een beker thee in handen gingen weer aan het werk. En na zijn eerste slokje zei Alex: “Dit is beter, Gon. Smaakt prima. En volgens mijn vrouw moet ik wat minder koffie drinken, dus…” Hij fronste even. “Ehhh… Mag ik je ‘Gon’ noemen? Of wil je liever met je officiële naam aangesproken worden?”

Ik giechelde. “Doe dat maar niet. In mijn paspoort staat ‘Aldegonda’ en als iemand me met die naam roept is de kans groot dat ik niét reageer óf uithaal met m’n nagels, Alex. Gon is prima, Gonnie ook, maar als je met Gondwana begint, zou je wel eens een vierkoppige perforator naar je hoofd kunnen krijgen. Ik zeg het maar alvast…” “Af en toe ben je een kreng, mevrouw Peters”, mopperde hij en ik knikte. “Ja. En mijn tweelingzus is nog veel erger. Die waarschuwt niet, die mept gewoon. Dat je het maar weet.”

Hij keek vragend. “Tweelingzus? Lopen er twee van jouw type op deze wereld rond? Help…” Ik zuchtte. “Ik heb het Mike gisteren al uitgelegd. Ehh… Morgen zitten we met z’n allen bij elkaar hé? Intervisie en zo. Dan zal ik het de rest ook maar vertellen, ben ik er meteen van af.” Ik pakte mijn telefoon. “Zie hier: de gezusters Peters: Annet en Gonnie. De parels van Born, de schrik van elke docent op het Trevianum College in Sittard en de natste dromen van de jongerejaars studenten Bedrijfseconomie aan de Universiteit Utrecht.” Ik liet hem een foto zien van Annet, Gien en mij: in de tuin van ons huis.

Hij keek vragend. “Jouw tweelingzus… Is die net zo’n bitch als jij? Zo ziet ze er in ieder geval wel uit. En die derde… Een oudere zus van jullie?” Ik moest breed glimlachen. “Als je dat tegen haar zegt, kun je niet meer stuk, Alex. Dat is onze moeder, Gien.” Hij keek ongelovig. “Ja, dááág… Belazer een ander.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Deze dame is onze moeder. Oké, ze was wat jong toen wij geboren werden: ze was toen nét twintig. Maar met een beetje make-up kan ze inderdaad voor een wat oudere zus van ons doorgaan. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ze zich voor deze fotosessie wel wat heeft opgetut. Een schat van een vrouw, Alex. En dat meen ik. Annet, ik en Rick, onze jongere broer zijn helemaal verzot op haar. En haar man Henk, onze stiefvader, ook.”

“Stiefvader?” Alex trok een vragend gezicht en ik zuchtte. “Even geduld a.u.b. Morgen zal ik, waar iedereen bij is, wel iets over mijn achtergrond vertellen. Dan hoef ik dat maar één keer te doen, oké?” Hij knikte en zei vervolgens: “Ik heb medelijden met je broer. Door drie knappe dames op z’n kop gezeten te worden…” Ik snauwde: “Das war einmal, Alex. Onze broer Rick was inderdaad een aantal jaren geleden een irritant puberjong. Maar sinds wij gingen studeren en hij ook wat volwassener werd, kunnen we elkaar waarderen. En hij is ook het huis al uit: hij is piloot voor een soort ‘Flying Doctors’ in Afrika. Bushpilot. En aanstaande zaterdag komt hij na twee maanden weer een paar weken thuis. Gezellig.”

Ik grijnsde gemeen. “En dan wordt hij wéér op z’n kop gezeten. Niet door Gien, Annet of mij, maar door Cora de judobitch, zijn vriendin. Zwarte band judo, maar een schat van een meid en ook een hele goeie vriendin van Annet en mij. Hoe zij de judo beoefend met Rick… Dat weten we echter niet.” Alex schudde wéér zijn hoofd. “Nog meer reden om medelijden met hem te hebben. Een judoka als vriendin…” Verder kwam hij niet, zijn telefoon ging. “Sorry, de plicht roept!” Een minuut later was hij in discussie met een klant die een probleem had en ik dook weer in m’n eigen werk. En dat slokte me op. Zodanig dat ik om half vijf er op gewezen werd ‘dat het tijd was om de aardappels te gaan schillen’. Door Alex, notabene.

“Ik denk dat ik niet degene ben die de aardappels schilt vanavond, Alex. Maar daar kom je nog wel achter. Hoe dan ook: dank voor de tip en tot morgen!” We sloten het bureau af en even later stapte ik in de auto. Alex reed toen al het parkeerterrein af. Ik keek even in m’n make-up spiegeltje: netjes. Een check van m’n telefoon: Aha, een appje van Frank. ‘Ik ben al thuis! Wil je dadelijk koffie of thee?’ Ik appte terug: ‘Ik rij nu weg uit Ede. En graag koffie.’ Een hartje er achteraan.

Zo, die wist hoe laat ik voor de deur zou staan; van hier naar Schaarsbergen was ongeveer 20 minuten. Zonder opstoppingen ten minste. Ik reed weg en kwam onderweg tot de conclusie dat de weg naar Schaarsbergen een stuk relaxter reed dan via Ede, Bennekom en Wageningen naar Renkum rijden. En na 22 minuten zette ik de Golf voor de poort neer. Ik viste mijn tassen uit de auto en klopte aan. “Joehoe… Volluk!”

De deur ging open, ik liet mijn tassen vallen en vloog Frank om zijn nek. “Hoi, knappe kerel… Ik heb je gemist.” Twee stevige armen klemden zich om me heen en ik werd opgetild. “Hé mooie rooie…” We zoenden hevig, alsof we drie jaar van elkaar gescheiden waren geweest. Toen liet hij me los. “De rest doen we binnen wel… Wat zullen de buren wel niet zeggen?” Ik proestte het uit. “Die paar gesteriliseerde eekhoorns?” Hij grinnikte. “Kom, naar binnen jij. Je ziet er veel te mooi uit om buiten te blijven staan.”

Ik pakte mijn tassen en Frank keek verwonderd. “Ben je van plan hier nú al in te trekken? Da’s een beetje erg snel, Gon…” Ik stak mijn neus nuffig de lucht in. “Als jij denkt dat dit mijn hele garderobe is, meneer Veenstra, dan staat je nog een forse verrassing te wachten! Maar eerst… échte koffie graag.” Hij pakte twee mokken van onder de koffiemachine vandaan. “Alsjeblieft. Ik zag de lichten van je auto, en toen heb ik het ding meteen maar aan het werk gezet. Om jouw trommelvliezen te sparen.” Ik gaf hem een luchtkusje. “Lief van je…” We gingen op de bank zitten en leunden tegen elkaar.

“En hoe waren jouw dagen in het hoge noorden? Leeft die klant in Groningen nog, of is die ondertussen in elkaar gemept wegens verregaande stupiditeit?” Frank keek voor zich uit. “Ik zeg het niet zo snel, maar voor sommige lui zouden lijfstraffen weer ingevoerd moeten worden. Wát een enorme blundergozer, die IT-beheerder in Groningen. Zo ongeveer alles wat je fout kon doen, had hij fout gedaan. En ondertussen richting management ons systeem maar de schuld geven… En één van die managers zag mij gisteren in de middagpauze lopen en riep me bij zich. Op een wat minder vriendelijke manier overigens. En vroeg of ons bedrijf geen beter systeem had. “…want jullie maken er een puinhoop van, Veenstra!”

Ik heb hem toen kort uitgelegd waarom hun voorraadbeheer zo’n bende was geworden en hun distributieplanning compleet aan gort was. Daarna liepen we even samen naar die IT-amateur en die kreeg de wind van voren. Ik kreeg bijna medelijden met hem… Enfin, toen ik gistermiddag daar wegging was de betreffende manager een stuk vriendelijker. Tegen mij ten minste. Ik weet niet of ik die IT-beheerder over twee weken nog ga zien; het zou me niets verbazen als hij de bons krijgt.” Even zweeg hij. “En toen naar Bremerhaven; daar was de sfeer vandaag, hoewel natuurlijk Duits en dus formeel, wel een stuk prettiger. Die lui doen ten minste wat ik hen adviseer.

En dat doen ze ‘grundlich’. Mag ook wel: zij handelen in scheepsonderdelen. Die lui in Groningen in aardappelen. Scheelt nogal wat geld. Enfin, toen ik dáár vanmiddag afscheid nam, kreeg ik zowaar een bos bloemen mee. “Für die Ehefrau!” Hij wees op tafel: daar stond een grote vaas met een enorm boeket bloemen. Ik kneep hem even in zijn bovenbeen.

“Jammer als die bloemen voor niks staan te verwelken, Frank. Wat denk je: zouden we deze week nog kunnen trouwen? Dan heb ik er ten minste nog lol van…” Hij schudde zijn hoofd. “Je bent me er eentje… Zullen we eerst maar eens aan elkaar gaan wennen, lieve Gonnie? Stelletjes die in no-time gaan trouwen krijgen daar vaak later spijt van. Ik ben het levende voorbeeld ervan. Oké, Hetty en ik zijn niet getrouwd geweest, maar… Enfin, je weet de afloop.” Ik knikte. “Je hebt gelijk. Maar Frank… Weet één ding: ik ben compleet over de top gek op je. Ik hoop dat jij dat ook op mij bent.”

Hij knikte, trok me naar zich toe en kuste me zachtjes. “Zeker weten Gonnie. Geen twijfel aan. Ik ben niet verliefd; ik hou van je.” We keken elkaar even in de ogen: de zijne waren bruin en stonden lief. Toen knipoogde ik. “Mooi. Dan moet er nog één ding gebeuren, schat…” Hij keek vragend. “Je moet me eens meenemen naar je ouders en me netjes aan hen voorstellen. En of er een fles drank meegaat, moet je zelf weten.” Hij keek nu verbluft. “Jij bent… jij bent soms helemaal gek, Gonnie Peters. Idiote trut.” Ik grinnikte. “Het leek me wel een goed plan. Een fietstochtje naar Heelsum, een fles Jägermeister in de fietstas en bij hun graf een borrel uitschenken. Dan weten ze meteen wat voor vlees ze in de kuip hebben met hun aanstaande schoondochter.”

Frank keek voor zich uit, zei niets en ik zag een traan over zijn wang lopen. Ik schrok; zijn gezicht was strak. “Frank! Wat heb ik fout gezegd?” Hij draaide zich naar me toe. “Jij? Niets. Maar ik realiseerde me net dat Hetty nooit met me mee is gegaan naar hun graf. “Wat moet ik daar, Frank? Ik ken hen niet eens…” Dát zei ze toen ik het eens voorstelde. En jij komt zomaar met dit idiote idee aan. Je moest eens weten wat dat met me doet, Gon…”

Ik sloeg een arm om hem heen. “We gaan dat binnenkort doen, Frank. En nemen niet alleen die fles drank mee, maar ook bloemen. En die koop ik. Als bedankje, omdat ze zo’n fijne vent hebben opgevoed.” Hij keek me aan, de tranen liepen inderdaad uit z’n ogen. “Jij bent…” Ik legde een vinger op zijn lippen. “Sssst. Jij zou hetzelfde gedaan hebben. Hier…” Ik viste een zakdoekje uit m’n tasje. “Fatsoeneer je gezicht; ik wil niet al te lang tegen een huilebalk aan kijken. En toen was er koffie. Knap je ook van op.”

Hij bromde: “Ik zal m’n neus maar in een stukje keukendoek snuiten, anders heb jij al mijn bacteriën in je zakdoek.” Hij stond op en liep naar de keuken. Ik riep hem na: “Ach… ik denk dat we in de loop van de avond nog wel wat lichaamssappen uitwisselen… Dat beetje snot kan er wel bij.”

Frank verslikte zich van het lachen en verloor zich in een hoestbui. Toen hij weer een beetje gekalmeerd was liep hij terug naar mij. “En dan zegt men dat ik af en toe gek ben? Jij verslaat me glansrijk, Gon. Ik zit te twijfelen over een koosnaampje voor jou. En ik twijfel tussen ‘Rare rooie’ of ‘Maffe mooie’.” Hij ging weer zitten en ik klom op zijn schoot en keek hem aan. “Maakt me niet uit, Frank. Als je het maar zegt terwijl je naar me kijkt met die mooie, ernstige ogen van je. In die ogen kan ik verdrinken, schat.” Een lange zoen volgde en ik voelde zijn handen over mijn rug strelen. Lekker…

Toen liet hij me los. “De koffie zat nu wel afgekoeld zijn, denk ik…” Dat viel mee; een momentje later zaten we rustig van de koffie te genieten. “En hoe waren jouw dagen Gonnie?” Ik moest lachen. “Morgen zal Alex je wel sterkte wensen met zo’n haaibaai… Ik heb ‘m flink te pakken genomen.” Ik beschreef kort onze confrontatie van ’s morgens vroeg en Frank grinnikte. “Arme Alex. Meteen door de mangel gehaald…” “Ja. Z’n eigen schuld. Maar net als Mike: het is wel een goeie vent. En zeer veel kennis in huis, dat heb ik ondertussen wel in de gaten.”

Frank knikte. “Hij is niet voor niets docent. Didactisch goed, maar inhoudelijk nog beter dan ik. Bij cursussen: een slagingspercentage van 98 procent. En het goeie nieuws is: hij geeft de cursus in Wageningen. Dus je basis is prima.” Ik dacht even na. “Goed om te horen. Maar nu hoor ik wat anders: mijn maag. Wat eten we vandaag?” “Tja, ik ben in Duitsland geweest, en daar verkopen ze heerlijke schnitzels… En onderweg heb ik Rösti gehaald en ik heb nog een paar blikjes worteltjes en doperwten in de kelder. Dus…” Ik stak een duim op. “Klinkt goed! En de saus? Wordt het Jägerschnitzel of Zigeunerschnitzel?”

Hij liep naar de keuken en pakte een blik. “Jäger. Past wel goed bij deze contreien; af en toe hoor je hier wel eens een schot van een jager. Of automatisch schieten: dat zijn de heren van de 11e Luchtmobiele Brigade. Wie doet wat?” Even later stonden we naast elkaar in de keuken: ik maakte de Rösti klaar en ontfermde me over de groente; Frank bakte de schitzel en maakte de saus. “Eén schnitzel maar?” zei ik spottend. “Wat ben jij een krent, zeg.”

Hij bromde: “Lijfsbehoud, mevrouw. Als wij allebei zo’n Schnitzel naar binnen werken, kunnen alleen nog maar uitgeteld op bed liggen boeren en wachten tot die lap vlees een beetje gezakt is. En waarschijnlijk is dat pas morgenochtend het geval, dus zin in leuke bedspelletjes is er dan niet bij. Bovendien is zo’n ding nogal slecht voor jouw hele mooie figuurtje. Dus vandaar een halve.” Een kwartiertje later dekte hij de tafel. Uitgebreid! Een mooi tafellaken, linnen servetten, mooie borden, zilveren bestek, wijnglazen… En een mooie fles rode wijn kwam tevoorschijn. Ik bekeek het etiket even. “Zóóó… Die komt niet van de supermarkt, meneer. Dit is best wel een hele nette fles wijn!”

Frank gniffelde. “Made in Germany. Maar niet in Bremerhaven, denk ik.” Hij las het etiket nauwkeurig. “Moezelwijn. Redelijk zoet. Vanmiddag gekocht in Bad Bentheim, bij een slijter.” Ik legde een hand op zijn arm. “Jij bent best wel een romanticus, meneer Veenstra. Bloemen, lekker eten, een goeie wijn, de tafel wel héél netjes gedekt… Ik raak nog onder de indruk van jou!” “Da’s de bedoeling ook, lieve schat. Wie weet ben je dan in de stemming om vanavond met mij naar beneden te gaan.” Ik keek hem van vlakbij aan. “Dan had je net zo goed met een patatje oorlog aan kunnen komen, Frank. Die stemming om met jou naar beneden te gaan is er al vanaf het moment dat we eergisterochtend afscheid namen.”

Ik giebelde. “Het enige wat me daarvan af zou kunnen houden is: knoflook. Als ik ergens de pest aan heb; die plant zou door de Verenigde Naties verboden moeten worden.” Hij keek verwonderd. “Maar… Een beetje knoflook op vlees is toch lekker? Geeft nét iets meer…” Ik onderbrak hem. “Iets meer geur aan de persoon die het heeft gegeten, ja. En als je veel knoflook eet, komt het zelfs uit je poriën. Je zweet stinkt ernaar.”

Ik haalde diep adem. “In de club heb ik ooit een klant gehad die duidelijk van knoflook hield. Je rook die man bij wijze van spreken buiten al. Enfin, ik dacht nog: we gaan eerst samen in het bubbelbad, dan boen ik hem wel schoon. Nou, vergeet het maar, hij bleef stinken. Dat was meteen de laatste keer dat hij bij mij klant was, Frank. Sinds die tijd: knoflook is báh. En sorry dat ik je lastig val met verhalen over andere kerels waarmee ik naar bed ben geweest.” Hij schudde zijn hoofd. “Nee. Goed om te weten. En die kerels waren klanten. Die wilden alleen hun seksuele behoeften bij jou kwijt. Voor geld, verder niets. Ik hoop dat ik iets anders voor je ben.” “Daar hoef je niet aan te twijfelen, Frank. Met jou zoen ik. Dat heb ik bij al die andere kerels nooit gedaan.” Ik giebelde. “En bij die knoflook-koning zéér zeker niet! Dan liever de lucht in.”

Ik gaf hem een langzame zoen en we genoten er samen van. “En vanavond… Vanavond maak ik je helemaal gek, Frank Veenstra…” fluisterde ik even later in zijn oor. Ik voelde hem lachen. “Daar ben je nu al mee bezig, mooie Gonnie. Maar omdat ik, en wellicht jij ook, een beetje honger heb… Eerst eten.” En dat deden we dan maar. Zijn schnitzel smaakte prima, net als de Rösti en de worteltjes-met-doperwten. En zijn saus was ten minste niet zo vloeibaar als bij een aantal restaurants; daar verzopen je frites en je groenten bijna in de natte saus en maakten het eten tot een kleffe pap. En na het hoofdgerecht toverde Frank nog een lekker puddinkje uit de koeling. “Delen?” vroeg hij, maar ik schudde mijn hoofd. “Een klein beetje pudding is prima, maar als ik de helft van dat bakje op ga smikkelen, lig ik tóch de rest van de avond op apegapen, mooie vent. En dat lag niet in de bedoeling.” Ik at een paar hapjes pudding, toen was het wel genoeg.

“Als jij elke avond zo kookt heb je over een jaar hier een moddervette Gon rondlopen, Frank.” Hij keek zielig. “En dat is niet de bedoeling? Had dat eerder gezegd, dan had ik een paar crackers met hele magere kaas gekocht, verdorie…”

Ik trok een gezicht. “Ja, vast. Maar ik ga weer sporten, Frank. Wij hebben thuis heel veel gezwommen; dat mis ik een beetje. Drie weken terug ben ik eens wezen kijken in het zwembad in Renkum: een mooi bad, prima openingstijden, dus daar wilde ik een abonnement op nemen…” Ik trok een pruillipje. “Maar ja, toen ging ik ook solliciteren, dus van zwemmen is niet zoveel gekomen. Maar dat wil ik wel weer gaan doen: Lekker baantjes trekken, mezelf moe maken.”

Frank keek bedenkelijk. “Jaja… En ik er als een slak achteraan zwemmen zeker? Jij 100 meter en ik de helft…” Ik gaf hem een stomp. “Volgens mij heb jij een prima conditie, Frank. Het feit dat je niet zo snel zwemt is dus een kwestie van techniek. En die kan ik je wel leren.” Ik keek even gemeen. “Als ik in m’n bikini vóór je ga zwemmen bijvoorbeeld. En mijn broer Rick achter je. Die zwemt als een orca, tenminste: dat is de bijnaam die Cora hem ooit gaf.”

Hij keek wat beduusd. “Dat idee van je om voor me te gaan zwemmen lijkt me wel een fijn plan. Zeker in een mooie bikini. Die broer van je achter me: ik ken hem nog niet, maar als hij net zulke tanden heeft als een orca…ehh… Nee.” Ik knikte. “Ik denk ook niet dat Rick drie avonden in de week naar Renkum rijdt voor een halfuurtje zwemmen. Cora gaat daar, denk ik, iets van vinden. Maar denk er eens over, Frank… Of doe jij intensief aan andere sporten?”

Hij schudde zijn hoofd. “Niet meer. Judo vroeger, tot vijf jaar geleden. Hetty vond het niet prettig als ik twee avonden weg was en op zaterdag vaak ook. En daarna ging ik studeren; kostte ook veel tijd. Wat ik wél bleef doen: wandelen en soms een stukje hardlopen. Geen lange afstanden hoor: wandelen een kilometer of tien in de omgeving, hardlopen een kilometer of twee, gewoon in een sukkeldrafje.” “Nou, dan is met jouw conditie niks mis. Dan stel ik voor dat wij eens samen gaan zwemmen in Renkum. Misschien gaat je motivatie wel skyhigh als je je vriendinnetje in bikini ziet…”

“Misschien iets anders ook wel, maar ja dat wordt weer teniet gedaan door het koele water, denk ik.” Hij knipoogde en ik keek afkeurend. “Smeerlap. En die dames-van-middelbare-leeftijd die op de donderdag hun baantjes trekken, maar denken dat het door hún outfit komt dat jij daar met een erectie op de kant staat…”

“Nou ja, als ze aan iets anders trekken dan hun baantjes…” Ik keek nu zeer afkeurend. “Frank Veenstra: we hebben jou nagegaan op Internet, anderhalve week geleden. Mijn lieve stiefvader en ik. Hij is er best wel goed in. En jij kwam uit de bus als een nette vent met een aantal positieve recensies op Linked-In. En we lazen een discussie op een of ander IT-forum waarbij je een vent op een hele nette manier op z’n nummer gaf. Een vent die jou nogal afblafte. Dat gelezen hebbend, zei Henk tegen mij: ‘Volgens mij is dat best een nette kerel, Gon.’ Na die laatste opmerking van jou, over die dames-van-middelbare-leeftijd, moet ik die indruk misschien een beetje bijstellen.”

Hij trok me naar zich toe. “Die dames zouden eens moeten weten hoe wij nu over hen kletsen. Zelfs zonder mij te kennen zouden ze nu al knalrood tot achter hun oren zijn. Maar ja, dat kun je niet zien, want daar zit hun badmuts overheen…” Ik bitste: “Klopt. En dat verklaart meteen hun bijnaam. ‘Badmutsen’. Laat ik niet merken dat ze jou zitten te begluren, want dan komt Gonnie de bitch in actie!” Ik kuste hem. “Lekkere vent… En niet alleen lekker, maar ook humoristisch, intelligent en met hele mooie ogen. Zo, dat wilde ik even kwijt.”

Hij keek me lang aan en ik keek niet weg, integendeel. Onze ogen hielden elkaar vast. En toen trok hij me langzaam naar zich toe en kuste me. “Dank je wel, lieve Gon”, hoorde ik hem even later zeggen. Ik stond op. “Zullen we koffie-na-de-maaltijd skippen, Frank? En die fles wijn en de glazen mee naar beneden nemen? Ik heb zin om heel uitgebreid met je te vrijen. We hebben nu tijd genoeg…” Het was kwart voor acht. “Dan sluit ik de tent even af. Want beneden hoor je niks van wat er boven gebeurt.” Ik stak een duim op. “En nog even wachten voor je naar beneden gaat; Ik wil even douchen, daarna kleed ik me beneden wel om. Over een kwartiertje ben je beneden welkom. Dit meisje heeft even tijd nodig.” Hij knikte. “Dan ren ik na jou wel even onder de douche door. Pak ik nú schone kleren.” Ik knipoogde. “Lief. Een lekker schone vent.” Ik pakte de weekendtassen en liep de douche in. Uitkleden, afspoelen, inzepen, weer afspoelen… Nog even m’n poesje controleren: Ja, nog glad genoeg. Duster en schoenen aan, Frank waarschuwen dat de douche ‘vrij’ was en de trap af. Ik was blij met m’n wandelschoentjes. Op blote voeten die trap af… Nee.

Beneden ging de duster uit. Toen trok ik m’n nylons aan; voorzichtig, want die waren flinterdun, 8 Denier. De enige winkel die dit merk nog voerde was een Internetshop ergens in Noord-Holland. En ze waren duur. Maar Annet en ik hadden een aantal paren van deze nylons gekocht toen we nog op de club werkten; toen kregen we ‘kwantumkorting’; de club was een royale afnemer van die shop. Ik had nog vijf paar in nieuw in de verpakking liggen. Hoeveel Annet er nog had wist ik niet, maar het zou zo maar kunnen zijn dat de hare al geladderd waren. Als Hans de beest uit ging hangen met Annetje uit 5 VWO… Ik giebelde.

Toen het dunne jurkje over mijn hoofd en de schoentjes met hoge hakken aan. Geen slipje, geen beha. Een beetje parfum op… Een controlerondje in de spiegel liet zien dat de naad van de nylons keurig recht aan de achterkant van mijn benen liep. Gonnie was er klaar voor. Méér dan klaar in feite; met deze man vrijen… De vlinders stegen weer op in m’n buik. Ik ging in een stoel zitten. En nu wachten op Frank… Dat duurde niet zo lang; na twee minuten klopte hij op de deur. “Mag ik binnen komen, Gonnie?” Ik grinnikte. “Net als zondag: ik kan je toch moeilijk in je eigen slaapkamer weigeren hé?” De deur ging open. Hij zag er lekker uit! Nette broek, overhemd, sokken… En zijn gezicht drukte pure bewondering uit. “Wauw… Wat een vrouw zit daar in mijn slaapkamer! Gon, je ziet er…” Hij zweeg en ik glimlachte. “Maak je zin eens af, Frank.”

Hij schudde zijn hoofd. “Jij bent zo mooi… Dat is niet in woorden uit te drukken.” Ik stond op en liep naar hem toe. “Druk het dan maar eens met daden uit, Frank Veenstra. Ben ik héél benieuwd naar…” Hij gniffelde. “Als ik nu zou doen wat mijn mannelijke instincten me ingaven… Daar zou je minder vrolijk van worden, Gonnie.” Ik kuste hem zachtjes en fluisterde toen in zijn oor: “Dat weet je niet, jochie. Misschien komt dan het beest in Gonnie Peters ook los. Want dat beest staat op het punt om jou vreselijk aan te randen… Kom hier jij, op bed!” Ik draaide hem met z’n rug naar het bed en duwde hem naar achter.

Hij viel ruggelings op bed en ik klom bovenop hem, m’n benen links en rechts van zijn heupen. “En nu even goed luisteren naar mij, Frank. Jij mag álles. Voor jou zijn er geen grenzen. Want ik hou van je. Ik wil je. Helemaal. Mijn gedachten, mijn ziel als je wilt, werden de afgelopen dagen door jou beheerst. Hoe wij samen van elkaar zouden genieten. En nu ben je bij me, en kan ik maar één ding zeggen: geniet van mij, Frank. Dan geniet ik van jou. Zonder remmingen, zonder taboes. Ik wil jou, ik hoop dat je mij wilt…”

Ik viel stil. Vlak voor me zag ik wéér tranen op Frank z’n wangen. “Laat me even overeind komen, schat… Ik schoof iets naar achter. Hij kwam overeind, legde zijn armen om me heen en legde zijn hoofd op mijn schouder. Ik voelde hem schokken en tranen gleden over mijn schouder omlaag. Toen hoorde ik: “Lieve Gonnie… Dit is het liefste wat ooit iemand tegen me gezegd heeft. En degene die dat zei, is de liefste en mooiste vrouw die ik ooit ben tegengekomen. Sorry, maar dat hakte er even hard in.” Ik streelde hem langzaam, zonder iets te zeggen, tot hij opkeek. “Dat is een hele mooie liefdesverklaring, Frank. Jouw tranen, bedoel ik. Dank je wel, lieverd.” Ik kuste hem zachtjes. “En wat wil jij nu?”

“Even lekker naast elkaar liggen, Gon. Even rustig bekomen van de emotie, als je het niet erg vind.” Ik glimlachte. “Prima. Doe dan je overhemd maar even uit; ik wil jou voelen.” Dat was snel geregeld en we gingen liggen; mijn hoofd op zijn borst. Weer voelde ik zijn hartslag; rustig, regelmatig, bijna vertrouwd. “Je hebt prachtige haren, Gonnie”, hoorde ik even later. Zijn hand streelde over mijn hoofd. “In dit licht lijken ze net van goud. Daarbij steken mijn stekels maar karig af.” Ik bromde. “Geen onzin verkondigen, Frank. Jouw haren horen bij jou. Het zou nogal een contrast zijn als jij dezelfde kop haar had als ik.” Ik voelde hem lachen; zijn borst ging op en neer. Even later was hij weer rustig en ik hoorde boven mijn hoofd zijn lage stem.

“Gon… Je bent een schat. Dat je zó zegt dat alles mag… Maar datzelfde geldt ook wederzijds. Als jij iets graag wilt… Zeg het en ik doe het.” Ik streelde zijn buik. “Dank je wel. Nu nog even rustig genieten van elkaar, Frank. Dan heb je tijd om te bedenken wat je me wilt laten doen.” Een hand gleed in mijn haar. “Niets wat jij niet wil, mooie vrouw.” Ik tilde mijn hoofd op en keek hem aan. “Die kans is nogal klein, Frank. Ik wil álles samen met jou doen en beleven. En als we dat allebei lekker vinden, doen we het nóg eens. En nog eens… Tot we iets nieuws uitvinden. Zeg maar wat je nu wilt.” Hij bromde; ik voelde zijn borst vibreren. “Kom eens naast me liggen… Ik wil je zoenen. Het meest intieme je wat kunt doen met iemand waar je van houdt, toch?” Ik knikte. “Ja. En daar kan ik vreselijk van genieten, schatje. En als je wilt, mag je me tegelijkertijd strelen. Overal. En ik geniet daarvan, weet dat zeker!”

Langzaam kroop ik omhoog, tot onze gezichten vlakbij elkaar waren. “Mooie Frank…” fluisterde ik, terwijl ik in zijn ogen keek. Toen raakten onze lippen elkaar. Langzaam, sensueel… “Lekker tongen, Frank… Jouw tong over de mijne, mijn tong in jouw mond… Heerlijk!” Hij zei zachtjes: “Dat ben ik niet gewend, schat. Ze vond dat…” Hij zweeg. “Het is één van de fijnste dingen die je met elkaar kan doen, schatje. Dat Hetty dat niet wilde… Dom. IK wil het wél.” En weer kuste ik hem, nu meteen met mijn tong tegen zijn lippen. En toen voelde ik zijn tong: een heel klein, beweeglijk puntje, tussen zijn lippen door. Ik voelde mijn opwinding toenemen. “DOE HET, Frank! Geef me je tong!”

Eindelijk opende hij zijn mond wat verder en ik proefde zijn tong tegen de mijne. Langzaam cirkelde hij om de mijne heen. Té langzaam, naar mijn smaak. Ik ging nu vol in de aanval, duwde mijn tong in zijn mond en begon een tonggevecht. Na een halve minuut trok hij zich terug en hijgde: “Wat doe je? Je maakt me compleet stapelkrankjorum…”

Ik lachte. “Lekker tongen, mooie vent. Ik zei toch dat een van de meest intieme dingen is die je met elkaar kunt doen? Nou dan… geniet er van!” Ik likte even achter zijn oor en fluisterde: “Volgens mij heb jij nog wat lessen te leren… Maar Gon zal je wel helpen, hoor.” Hij grinnikte. “Jaja… met het ‘huiswerk’ zeker? Lijkt me een best aangename klus, samen met jou huiswerk maken.” Ik bromde: “Zeker weten! En nu verder… waar waren we gebleven? Oh ja…”

Weer een lange zoen. Frank werd al wat vrijer met z’n tong; regelmatig liet hij ‘m rond de mijne dwalen. “En nu: lekker buitenboord tongen, Frank. Lekker nat…” En terwijl we bezig waren, zocht ik zijn mooie pik op: ik maakte zijn broek los en mijn hand gleed in zijn slip. “Lekker…” kreunde ik, toen ik een harde eikel onder mijn vingers voelde. “Ga eens omhoog met je billen; ik wil die mooie pik van je zien! En voelen… Proeven…” Hij aarzelde. “Heb je daar geen rot-herinneringen aan, schat?” Ik was zijn broek naar beneden aan het sjorren en keek hem van onderaf aan.

“Nee schat. Omdat jij het bent. De mooiste en liefste vent die ik ken. En die wil ik vreselijk verwennen. Zo, je broek is uit, nu je slip nog. En je sokken. Dan ben je helemaal naakt. En van mij. En ik ga je laten klaarkomen.” Ik masseerde zijn pik tussen mijn vingers en Frank kreunde. “En jij dan?” Ik giebelde. “Ik ga je nu klaar laten komen, lieverd. Dan is de grootste druk er een beetje af. Dan drinken we wat, hangen even lekker tegen elkaar en daarna beginnen we opnieuw. En dan verwen je mij, tot ik sterretjes zie. Ik wil op je liggen. Lekker in 69, dan kun jij van mijn benen genieten.” Ik zweeg even, vervolgde toen ondeugend: “En dan mag je onder mijn jurkje kijken. Bekijken waar die stekker van je in moet. Hier mag dat, in Ede niet.”

Frank gniffelde en ging toen gehoorzaam op zijn rug liggen. Ik kroop langzaam over hem heen. Van boven naar beneden. We kusten elkaar toen onze monden elkaar ondersteboven ontmoetten. Ik streelde zijn borst, hij streelde de mijne. “Jij hebt geen behaatje aan, ondeugende meid!” Ik tikte op zijn tepels. “Nou én? Jij ook niet…” Langzaam kroop ik naar beneden, hem overal strelend en zoenend. Eenmaal bij zijn harde pik aangekomen, zag ik al een druppeltje op zijn eikel, wat ik er langzaam aflikte. En ik voelde zijn handen over mijn billen strelen… en lager, over mijn nylons… En toen had ik zijn mooie pik te pakken. Langzaam gleed mijn tong er omheen en mijn handen voelden zijn ballen. Frank had zich ook geschoren, gelukkig.

Ik zoog zachtjes op de warme, kloppende staaf. Liet even los en vroeg: “Lekker?” Een lange kreun was het antwoord. Maar zijn handen bleven nog netjes over mijn benen strelen, terwijl mijn poesje ook verlangde naar een aanraking. “Voél me, Frank! Lekker tussen mijn mooie benen voelen… en likken… Je mag alles, dat weet je toch?” Gesmoord hoorde ik: “Je bent zo mooi, schatje… En zo lief… Ik ga je mooie poesje likken… Tenminste: ik neem aan dat dat pijltje de weg wijst.” Ik grinnikte. “Ja. Speciaal voor jou laten staan. Anders zou je nog verdwalen in mijn charme.” Ik voelde een vinger zachtjes mijn lipjes strelen. “Echt niet, dame…”

Daarna voelde ik iets anders: zijn tong! Hij likte tussen mijn lipjes! Op… neer… op… neer… Langzaam en teder. Ik nam zijn pik weer in mijn mond en zoog er zachtjes op. Maakte hem nat, zodat hij in en uit mijn mond glibberde. En ondertussen voelde ik zijn tong richting mijn clit gaan… Ohh Frankie, als je nu m’n clit gaat verwennen… Ik voelde de opwinding per seconde toenemen! En toen hij inderdaad zachtjes aan mijn clit zoog en met zijn tong er overheen ging, ontplofte ik!

Het orgasme overviel me kei- en keihard! “Oh, Frank! Wat lekker… Ik kom klaar, schatje… Lekker náááát klaarkomen!” Ik voelde mijn kut samentrekken en het vocht er uit sijpelen. En hij likte het op, de lieverd. Even was ik buiten zinnen; de oh, zo voorzichtige Frank had me een plotseling orgasme bezorgd. Van het ene moment op het andere. Het was me nog nooit overkomen dat het zó plotseling ging. Hijgend zei ik: “Ben ik niet te zwaar voor je, schatje?”

Tussen mijn benen kwam het droge antwoord: “Ik kijk wel uit om daar nu antwoord op te geven, Gon… Sowieso is dat een bloedlinke zaak om op die vraag uit de mond van een dame antwoord te geven, maar nu helemaal… Ik lig hier nogal kwetsbaar te zijn.” “Dan komt nu je straf, gemene kerel…”

Ik begon hem weer te pijpen, nu alle wapens in de strijd gooien die ik kende. Zuigen, mijn hand om zijn natte pik draaien, mijn tong over zijn pisgaatje strelend, dan weer diep en nat in mijn mond… En ik voelde binnen tien seconden dat Frank er bijna was. Even liet ik los. “Toe maar, schat. Lekker spuiten… laat je maar gaan. Ik wil je proeven. Streel mijn mooie benen maar als je spuit… Mijn geile nylons… Daar hou je toch zo van? Voel ze dan! Streel lekker tussen mijn benen…”

Meer hoefde ik niet te zeggen: zijn pik zwol op en ik kreeg de eerste lading binnen. Ik moest snel slikken, anders werd het te veel! Hij gromde en kreunde terwijl hij klaar kwam: de greep op mijn nylonbenen werd intenser. Tot hij langzaam maar zeker ontspande. Ik zoog zijn mooie pik schoon; een pik die nu langzaam maar zeker wat kromp. “Wat ben jij heerlijk, Gonnie…” Frank hijgde nog na.

Ik draaide me om en kroop tegen hem aan. “Ja. Maar jij ook. Ik ben nog nooit zó door een orgasme overvallen als zojuist. Ik dacht dat ik ontplofte, lieve Frank…” Ik kuste hem, maar schrok toen even. “Wil je dat nu wel? Of moet ik even m’n mond gaan spoelen?” Hij gniffelde. “Datzelfde kan ik ook aan jou vragen, schat.” Ik haalde m’n schouders op. “Ik heb mezelf echt wel geproefd, hoor, don’t you worry. Maar jij?” Hij haalde ook zijn schouders op. “Niet, maar als er een mooie mond vlak bij de mijne is, een mond die ik kussen mag, zal het me eerlijk gezegd een zorg zijn wat die mond net heeft gegeten of gedronken.”

In zijn ogen schitterde een lachje. “Behalve knoflook, natuurlijk.”

Ik legde een been tussen zijn benen in. “Kijk je uit, Frank Veenstra?” We zoenden elkaar. “Lekkere meid…” hoorde ik mijn haren. Ik kroelde tegen hem aan. “Even uitpuffen, Frank. Lekker langzaam. En genieten. Ik geniet van jou.” Twee handen gleden over mijn borsten. “En ik van jou. Kom, even onder het dekbed, anders krijg je het nog koud in je dunne jurkje.”

Hij sloeg het dekbed over ons heen. “Lekker zo, Frank. Even bijkomen, daarna gaan we weer los, oké?”

Een brom achter me nam ik maar voor instemming aan. Ik voelde zijn warme lichaam tegen me aan en genoot ervan…